Niestwierdzenie stosowania praktyki ograniczającej konkurencję przez Mazowiecko - Kujawską Spółkę Cukrową S.A. w Toruniu, Poznańsko - Pomorską Spółkę Cukrową S.A. w Poznaniu, Lubelsko - Małopolską Spółkę Cukrową S.A. w Zamościu oraz Śląską Spółkę Cukrową S.A. w Łosiowie.
Dz.Urz.UOKiK.2002.3/4.117
Akt nienormatywnyDECYZJA
PREZESA URZĘDU OCHRONY KONKURENCJI I KONSUMENTÓW
z dnia 16 maja 2002 r.
w sprawie niestwierdzenia stosowania praktyki ograniczającej konkurencję przez Mazowiecko-Kujawską Spółkę Cukrową S.A. w Toruniu, Poznańsko-Pomorską Spółkę Cukrową S.A. w Poznaniu, Lubelsko-Małopolską Spółkę Cukrową S.A. w Zamościu oraz Śląską Spółkę Cukrową S.A. w Łosiowie
Na podstawie art. 11 ust. 1 w związku z art. 5 ust. 1 pkt 2 ustawy z dnia 15 grudnia 2000 r. o ochronie konkurencji i konsumentów (Dz. U. Nr 122, poz. 1319 ze zm.) po przeprowadzeniu postępowania antymonopolowego wszczętego z urzędu przeciwko:
- Poznańsko - Pomorskiej Spółce Cukrowej S.A. w Poznaniu i jej spółkom zależnym: Cukrowni "Gniezno" S.A. w Gnieźnie, Cukrowni "Gosławice" S.A. w Koninie, Cukrowni "Gryfice" S.A. w Gryficach, Cukrowni "Janikowo" S.A. w Janikowie, Cukrowni "Kluczewo" S.A. w Stargardzie Szczecińskim, Cukrowni "Kruszwica" S.A. w Kruszwicy, Cukrowni "Nakło" S.A. w Nakle, Cukrowni "Pruszcz" S.A. w Pruszczu Gdańskim, Fabryce Cukru S.A. w Tucznie, Cukrowni i Rafinerii "Witaszyce" S.A. w Witaszycach, Cukrowni "Zbiersk" S.A. w Zbiersku, Cukrowni "Zduny" S.A. w Zdunach, Cukrowni "Żnin" S. A. w Żninie,
- Lubelsko - Małopolskiej Spółce Cukrowej S.A. w Zamościu i jej spółkom zależnym: Cukrowni "Częstocice" S.A. w Ostrowcu Świętokrzyskim, Cukrowni "Klemensów" S.A. w Szczebrzeszynie, Cukrowni "Krasnystaw" S.A. w Krasnymstawie, Cukrowni "Lublin" S.A. w Lublinie, Cukrowni "Łapy" S.A. w Łapach, Cukrowni "Opole" S.A. w Opolu Lubelskim, Cukrowni "Przeworsk" S.A. w Przeworsku, Cukrowni "Rejowiec" S.A. w Rejowcu, Cukrowni "Sokołów" S.A. w Sokołowie Podlaskim, Cukrowni "Werbkowice" S.A. w Werbkowicach, Cukrowni "Wożuczyn" S.A. w Wożuczynie,
- Śląskiej Spółce Cukrowej S.A. w Łosiowie i jej spółkom zależnym: Cukrowni "Baborów" S.A. w Baborowie, Cukrowni "Cerekiew" S.A. w Ciężkowicach, Cukrowni i Rafinerii "Chybie" S.A. w Chybiu, Cukrowni "Jawor" S.A. w Jaworze, Cukrowni "Łagiewniki" S.A. w Łagiewnikach, Cukrowni "Małoszyn" S.A. w Malczycach, Cukrowni "Otmuchów" S.A. w Otmuchowie, Fabryce Cukru "Pastuchów" S.A. w Pastuchowie, Cukrowni "Pustków" S.A. w Pustkowie, Cukrowni "Racibórz" S.A. w Raciborzu, Cukrowni "Strzelin" S.A. w Strzelinie, Cukrowni "Świdnica" S.A. w Pszennie, Cukrowni "Wieluń" S.A. w Wieluniu, Cukrowni "Wrocław" S.A. we Wrocławiu, Cukrowni " Wróblin" S.A. w Lewinie Brzeskim, Cukrowni "Ziębice" S.A. w Ziębicach
nie stwierdza się stosowania przez ww. przedsiębiorców praktyki ograniczającej konkurencję przez zawarcie porozumienia, polegającego na kontrolowaniu rynku zbytu cukru.
UZASADNIENIE
Prezes Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów, zwany dalej Prezesem Urzędu, powziął wiadomość, że w siedzibie Ministerstwa Rolnictwa i Rozwoju Wsi, zwanego dalej Ministerstwem Rolnictwa, doszło do spotkania prezesów czterech holdingów cukrowych, zwanych dalej Spółkami Cukrowymi, tj.: Mazowiecko-Kujawskiej Spółki Cukrowej S.A. w Toruniu, zwanej dalej MKSC, Poznańsko-Pomorskiej Spółki Cukrowej S.A. w Poznaniu, zwanej dalej PPSC, Śląskiej Spółki Cukrowej S.A. w Łosiowie, zwanej dalej ŚSC, i Lubelsko-Małopolskiej Spółki Cukrowej S.A. w Zamościu zwanej dalej LMSC, na którym omawiana była między innymi sprawa kontrolowania sprzedaży cukru. Jednocześnie prasa poinformowała (por. "Gazeta Wyborcza" z dnia 22 maja 2001 r.), że w związku z sytuacją na rynku cukru ("ceny spadają, gdyż na rynku jest nadmiar ok. 150-170 tys. ton cukru, i zbliżają się do poziomu kosztów produkcji") prezesi "zawarli porozumienie" dotyczące ograniczenia sprzedaży cukru odbiorcom w celu spowodowania wzrostu cen tego produktu.
W związku z powyższym Prezes Urzędu wszczął z urzędu postępowanie wyjaśniające celem wstępnego ustalenia, czy nastąpiło naruszenie przepisów ustawy z dnia 15 grudnia 2000 r. o ochronie konkurencji i konsumentów (Dz. U. Nr 122, poz. 1319 ze zm.), zwanej dalej ustawą antymonopolową, polegające na zawarciu w dniu 16 maja 2001 r. przez Spółki Cukrowe zakazanego ustawą porozumienia.
W odpowiedzi na zawiadomienie o wszczęciu postępowania wyjaśniającego Spółki Cukrowe potwierdziły fakt spotkania w Ministerstwie Rolnictwa, jednakże zaprzeczyły jakoby na spotkaniu tym doszło do zawarcia jakiegokolwiek porozumienia. W ww. pismach LMSC, MKSC, PPSC i ŚSC podkreśliły, że omawiana była jedynie aktualna sytuacja na rynku cukru i dodały, że od dnia 15 kwietnia 2001 r. nie miały miejsca inne spotkania przedstawicieli Spółek Cukrowych. Natomiast w poszczególnych Spółkach Cukrowych odbyły się spotkania - narady z prezesami (przedstawicielami zarządów) podległych cukrowni, na których omawiana była aktualna sytuacja ekonomiczna cukrowni, bieżące sprawy organizacyjno-techniczne związane z gospodarką remontową oraz z przedsięwzięciami inwestycyjnymi w zakresie remontów i modernizacji itp.
Przeprowadzona przez Prezesa Urzędu analiza nadesłanych przez Spółki Cukrowe danych dotyczących wielkości dziennej sprzedaży cukru przez poszczególne cukrownie w okresie od 14 maja do 30 czerwca 2001 r. (okres badawczy obejmował 2 dni przed spotkaniem w Ministerstwie Rolnictwa i 45 dni po tym spotkaniu) wskazała, że mogło dojść do naruszenia przepisów ustawy antymonopolowej w aspekcie kontrolowania lub ograniczania zbytu cukru. Wobec powyższego Prezes Urzędu wszczął z urzędu postępowanie przeciwko Spółkom Cukrowym i zgrupowanym w nich cukrowniom pod zarzutem stosowania praktyki ograniczającej konkurencję przez zawarcie zakazanego ustawą porozumienia, polegającego na ograniczaniu lub kontrolowaniu zbytu cukru, co może stanowić naruszenie art. 5 ust. 1 pkt 2 ustawy antymonopolowej, o czym wszystkie strony postępowania, tj. 52 przedsiębiorców, zostały zawiadomione pismem z dnia 2 sierpnia 2001 r.
W odpowiedzi na zawiadomienie o wszczęciu postępowania cukrownie zaprzeczyły zawarciu porozumienia, podkreślając, że decyzje o wielkości sprzedaży cukru i poziomie cen zbytu podejmowały samodzielnie, zgodnie z prowadzoną własną polityką handlową, uwarunkowaną ograniczeniami prawnymi, wynikającymi z ustawy z dnia 24 sierpnia 1994 r. o regulacji rynku cukru i przekształceniach własnościowych w przemyśle cukrowniczym (Dz. U. Nr 98, poz. 473 ze zm.), zwanej dalej ustawą cukrową, dotyczącymi limitowania sprzedaży cukru oraz jego ceny minimalnej. Ponadto polityka ta uwzględnia zachowanie innych przedsiębiorców wprowadzających cukier do obrotu na rynek krajowy oraz aktualną sytuację rynkową, w tym popyt na cukier i jego podaż. Podporządkowana jest także realizacji planu finansowego cukrowni. Polityka handlowa w kampanii 1999/2000 i 2000/2001 prowadzona była na podobnych zasadach. Cukrownie zaprzeczyły również, że w okresie od 14 maja do 30 czerwca 2001 r. miały miejsce przypadki odmowy sprzedaży cukru.
Faktu zawarcia porozumienia nie potwierdziły również Spółki Cukrowe, które podkreśliły, że podległe im cukrownie prowadzą niezależną i samodzielną politykę handlową. Ponadto wskazały, iż ich działalność w stosunku do zależnych cukrowni ogranicza się jedynie do przydziału im przyznanych przez Ministerstwo Rolnictwa limitów produkcyjnych cukru oraz do bieżącej oceny realizacji sprzedaży cukru w poszczególnych kwartałach i stosowania cen jego zbytu.
Prezes Urzędu zważył, co następuje:
Działalność przemysłu cukrowniczego jest regulowana przepisami ustawy cukrowej, która powołała do życia cztery Spółki Cukrowe skupiające 48 cukrowni, czyli 76% wszystkich cukrowni w Polsce. Pozostałe 17 cukrowni prowadzi działalność poza Spółkami Cukrowymi.
Cukrownie w swojej działalności oraz prowadzonej polityce handlowej zobligowane są ustawą cukrową, która określa zasady ustalania wielkości produkcji i sprzedaży cukru na zaopatrzenie rynku krajowego oraz na eksport. Ustawa cukrowa wprowadziła limitowanie krajowej produkcji cukru, polegające na ustalaniu corocznie przez Radę Ministrów w drodze rozporządzenia, na wniosek Ministra Rolnictwa, kwot produkcji cukru (kwota A i kwota B). Kwota A stanowi maksymalną ilość cukru, jaka może być wyprodukowana w czasie kampanii cukrowniczej danego roku i przeznaczona do zaopatrzenia rynku krajowego, zaś kwota B stanowi maksymalną ilość cukru, jaka może być wyprodukowana w czasie kampanii cukrowniczej danego roku i przeznaczona na eksport w postaci cukru lub wyrobów przetworzonych z zastosowaniem dopłat. Nadwyżka produkcji cukru ponad ustalone kwoty A i B stanowi kwotę C, która może być przeznaczona wyłącznie na eksport bez zastosowania dopłat.
Zasady przydziału poszczególnym cukrowniom przyznanych limitów produkcyjnych ustalane są przez Spółki Cukrowe, natomiast wielkość sprzedaży cukru na rynek krajowy przez cukrownie w poszczególnych kwartałach roku obrachunkowego ustalana jest decyzją Ministra Rolnictwa. W kampanii 1999/2000 i 2000/2001 podział ten został ustanowiony w następujących proporcjach:
- od 1 października do 31 grudnia - 22,5%,
- od 1 stycznia do 31 marca - 25%,
- od 1 kwietnia do 31 czerwca - 25%,
- od 1 lipca do 30 września - 27,5%.
Powyższe kwoty mogą być przesuwane pomiędzy kwartałami w następujący sposób:
- do wysokości 25% z następnego kwartału oraz
- do wysokości 50% z poprzedniego kwartału.
Oznacza to, że przyznany limit sprzedaży cukru może być powiększony o 25% limitu sprzedaży z następnego kwartału, a 50% limitu, który nie został wykorzystany w danym kwartale może być sprzedane w następnym kwartale.
Ustawa cukrowa wprowadza także cenę minimalną cukru, która ustanawiana jest co roku w rozporządzeniu Rady Ministrów w sprawie ustalenia dla producentów minimalnej ceny zbytu cukru na rynku krajowym. W przypadku wprowadzenia na rynek krajowy cukru po cenie niższej niż minimalna producenci zobowiązani są do wnoszenia opłat sankcyjnych w wysokości 100% wartości sprzedanego cukru, liczonych według ceny minimalnej. W badanym okresie cena minimalna cukru wynosiła 1,92 zł/kg netto.
Powyższe zasady są obowiązujące dla wszystkich cukrowni bez względu na formę własności, w tym dla cukrowni objętych postępowaniem.
Z analizy materiału dowodowego wynika, iż w każdej cukrowni ok. 30% sprzedaży stanowi cukier w opakowaniach 1 kg, a ok. 70% cukier w workach 50 kg. Niewielki procent sprzedaży dotyczy tak zwanej "galanterii cukrowniczej", tj.: cukru pudru, kostki rafinowanej, cukru żelującego itp. Cukrownie wchodzące w skład Spółek Cukrowych posiadają zbliżoną strukturę odbiorców we wszystkich segmentach rynku, tj.: odbiorców przemysłowych, hurtowników, sieci handlowe i detalistów.
Z nadesłanych przez strony informacji i dokumentów wynika, że decyzje cenowe podejmowane są w cukrowniach samodzielnie, z zachowaniem ceny minimalnej. Ponadto jak wynika z analizy materiału dowodowego, przy podejmowaniu decyzji o wielkości i cenie sprzedaży poszczególne cukrownie uwzględniają różne czynniki, m.in. takie jak:
- płynność finansowa - 27 cukrowni,
- wielkość spłat kredytów skupowych - 11 cukrowni,
- wielkość zakupów cukru, terminy oraz formy płatności, w tym udzielone kredyty kupieckie - 14 cukrowni,
- aktualna sytuacja na rynku cukru, w tym zachowania rynkowe konkurentów oraz wielkość i intensywność popytu - 32 cukrownie,
- zdolność magazynowa - 3 cukrownie,
- współpraca z odbiorcą, w tym jego rodzaj - 27 cukrowni.
Produkcja cukru w Polsce ma charakter sezonowy ze względu na warunki klimatyczne i technologiczne i trwa dwa - trzy miesiące w roku. Sezonowością charakteryzuje się również sprzedaż cukru realizowana w oparciu o zasadę zmniejszonej sprzedaży w I kwartale roku, stopniowego zwiększania w II i III kwartale i maksymalnej sprzedaży w IV kwartale. Powyższa tendencja wynika ze zwiększonego zapotrzebowania na cukier w zakładach przetwórczych w miesiącach letnich (maj - wrzesień), zaś w IV kwartale wiąże się z koniecznością pozyskania środków na prowadzenie kampanii cukrowniczej.
Na podstawie zebranego materiału dowodowego Prezes Urzędu przeprowadził analizę wielkości dziennej sprzedaży cukru w okresie od 14 maja do 30 czerwca 2001 r., tj. w okresie obejmującym dwa dni przed spotkaniem Spółek Cukrowych w Ministerstwie Rolnictwa i 45 dni po tym spotkaniu. Analiza wykazała, że w dniach od 17 do 23 maja 2001 r. miał miejsce gwałtowny - o znacznej skali - wzrost sprzedaży cukru. Wzrost ten rozpoczął się w dniu 17 maja 2001 r. i następował dalej w kolejnych dniach, do dnia 22 maja 2001 r. włącznie. W dniu 17 maja sprzedaż wzrosła w 3 cukrowniach, w dniu 18 maja w 9 cukrowniach, w dniu 21 maja w 11 cukrowniach, zaś w dniu 22 maja w 5 cukrowniach. W dniu 23 maja sprzedaż cukru zmalała w 36 cukrowniach, osiągając w 32 przypadkach poziom niższy niż przed datą 17 maja 2001 r. Sprzedaż na niższym poziomie utrzymywała się - w zależności od cukrowni - przez okres od 4 do 22 dni. W pozostałych 11 cukrowniach sprzedaż w badanym okresie utrzymywała się na tym samym poziomie. Natomiast 2 cukrownie w badanym okresie nie prowadziły sprzedaży cukru.
Jako przyczyny wzmożonej sprzedaży cukru cukrownie najczęściej wskazywały:
- pojawiające siew mediach informacje o prognozowanej zwyżce cen cukru (6 cukrowni),
- konieczność realizacji limitu kwartalnego (5 cukrowni),
- zwiększone zapotrzebowanie na cukier ze strony odbiorców (16 cukrowni),
- konieczność realizacji wcześniej zawartych umów (7 cukrowni),
- potrzeby finansowe spółki (5 cukrowni).
Jako przyczyny zmniejszonej sprzedaży, cukrownie najczęściej wymieniały:
- zmniejszenie popytu na cukier (18 cukrowni),
- wzrost cen zbytu (4 cukrownie),
- wykonanie limitów sprzedaży (3 cukrownie).
Ponadto cukrownie podnosiły, iż sprzedaż cukru w okresie maj-czerwiec 2001 r. kształtowała się na zbliżonym poziomie, jak w analogicznym okresie roku 2000. Potwierdziła to analiza materiału dowodowego dotyczącego wielkości sprzedaży cukru w okresie od 14 maja do 30 czerwca 2000 r., z której wynika, że w przypadku 28 cukrowni odnotowano niewielki spadek sprzedaży, zaś w jednym przypadku sprzedaż była na tym samym poziomie.
Niezależnie od powyższego w toku postępowania Prezes Urzędu przeprowadził badanie rynkowe, którym objętych zostało 46 największych odbiorców cukru wskazanych przez cukrownie pod kątem ustalenia, czy miała miejsce odmowa sprzedaży cukru ze strony jakiejkolwiek cukrowni. Wszyscy ankietowani nabywcy potwierdzili, że w badanym okresie nie miały miejsca przypadki odmowy sprzedaży cukru. Ponadto jako przyczyny wzmożonych zakupów cukru w dniach 18-22 maja 2001 r. wskazali zwiększony popyt na ten produkt oraz pojawiające się w mediach informacje o planowanych podwyżkach cen. Natomiast na okoliczność zmniejszenia zakupów w okresie od dnia 23 maja do 22 czerwca 2001 r., ich zdaniem, miał wpływ zmniejszony popyt na rynku przez indywidualnych odbiorców, wysokie stany magazynowe oraz uzyskanie kontyngentu na zakup cukru z importu. W oparciu o ten materiał organ antymonopolowy nie stwierdził przypadków odmowy sprzedaży cukru przez cukrownie.
Oprócz badania wielkości sprzedaży w toku postępowania przeprowadzona została również analiza cen cukru, stosowanych w okresie od dnia 14 maja do 29 czerwca 2001 r. Z analizy tej wynika, że w omawianym okresie miał miejsce wzrost cen zbytu cukru. Wzrost ten nie nastąpił jednocześnie we wszystkich cukrowniach i nie kształtował się na jednakowym poziomie. Jako pierwsze podniosły ceny cukrownie zrzeszone w PPSC, a następnie cukrownie z MKSC, LMSC i ŚSC. W badanym okresie ceny cukru były niższe niż w analogicznym okresie 2000 r. (w 2000 r. cena minimalna wynosiła 1,71 zł/kg) i w wyniku podwyżki nie osiągnęły poziomu z tego roku. Również skala wzrostu cen w 2001 r. była znacznie niższa (średnio wzrost o ok. 14,6%) od skali wzrostu cen w 2000 r. (średnio wzrost o ok. 20,9%). W rezultacie podwyżki, średnie ceny cukru ukształtowały się na poziomie 2,04 - 2,20 zł/kg, zaś w analogicznym okresie 2000 r. na poziomie 2,49-2,67 zł/kg.
Prezes Urzędu zważył, co następuje:
Zgodnie z art. 5 ust. 1 pkt 2 ustawy antymonopolowej za praktykę ograniczającą konkurencję uznaje się porozumienia, których celem lub skutkiem jest wyeliminowanie, ograniczenie lub naruszenie w inny sposób konkurencji na rynku właściwym, polegające na ograniczaniu lub kontrolowaniu produkcji lub zbytu. W sprawie wszczętej z urzędu ciężar dowodu spoczywa na Prezesie Urzędu. Prowadzone postępowanie miało zatem na celu zbadanie, czy przedsiębiorcy, przeciwko którym je wszczęto, tj. wskazane Spółki Cukrowe i podległe im cukrownie, zawarli porozumienie polegające na kontrolowaniu zbytu cukru.
Zakazane ustawą antymonopolową porozumienie nie musi mieć sformalizowanej, pisemnej formy. Jest to każde podjęte w jakiejkolwiek formie uzgodnienie przedsiębiorców skierowane przeciwko osobom trzecim, niebędącym stronami postępowania. Dla uznania działań przedsiębiorców, w określonym zakresie, za sprzeczne z ustawą wystarczy stwierdzenie, iż ograniczali oni swoją swobodę w stosunkach z osobami trzecimi na podstawie poczynionego wspólnie uzgodnienia. Zasadniczą kwestią jest udowodnienie przedsiębiorcom świadomej współpracy w celu osiągnięcia współdziałania i koordynacji ich postępowania, prowadzącej do wywarcia wpływu na sposób prowadzenia polityki handlowej kontrahentów oraz uniknięcia ryzyka konkurencji. Skutkiem więc takiego działania jest ograniczenie gry sił rynkowych. Stwierdzenie praktyki ograniczającej konkurencję następuje wówczas przez stwierdzenie zaistnienia określonych, wspólnych dla tych przedsiębiorców, zachowań. Ocena, czy rzeczywiście istnieje uzgodnione działanie, musi zostać dokonana z uwzględnieniem całokształtu okoliczności charakteryzujących rynek i jego strukturę.
W toku przeprowadzonego przez Prezesa Urzędu postępowania nie znaleziono dowodów bezpośrednich wskazujących, że strony zawarły, na przykład w formie pisemnej, jakiekolwiek zabronione ustawą antymonopolową porozumienie. Badania obejmujące analizę działań i zachowań Spółek Cukrowych i podległych im cukrowni również nie dostarczyły dowodów pośrednich na to, że zostało zawarte w jakiejkolwiek innej formie porozumienie o charakterze ograniczającym konkurencję. Nie ma więc podstaw do uznania w oparciu o zebrany materiał, że działania Spółek Cukrowych i cukrowni były uzgodnione i zmierzały do ograniczenia konkurencji na rynku cukru w postaci kontrolowania zbytu cukru. Całokształt okoliczności występujących na tym rynku w badanym okresie oraz w analogicznym okresie roku poprzedzającego wskazuje, że wzrost sprzedaży cukru w dniach od 14 maja do 30 czerwca 2001 r. wynikał ze zwiększającego się corocznie popytu w II kwartale roku.
Sprzedaż cukru odbywa się z uwzględnieniem rygorów ciążących na cukrowniach, tj. limitów sprzedaży oraz ceny minimalnej. Ustawowa regulacja rynku cukru sprawia, iż zarówno polityka handlowa jak i cenowa jest prowadzona we wszystkich cukrowniach w oparciu o podobne zasady, zaś występujące w cukrownictwie stałe tendencje w zakresie sprzedaży, zmienność wielkości sprzedaży oraz okresy jej zmian mogą powodować podobieństwo zachowań rynkowych.
Wobec powyższego, wzrostu sprzedaży cukru oraz jej spadku w okresie od 14 maja do 30 czerwca 2001 r. Prezes Urzędu nie uznał za skutek porozumienia ograniczającego konkurencję. Co najwyżej można mówić tu o tzw. zachowaniach paralelnych, które wyrażają się w świadomych, zindywidualizowanych działaniach dostosowawczych do sytuacji na rynku. Zachowania paralelne polegają na racjonalnym dopasowaniu się do istniejącej sytuacji rynkowej. Takie zdarzenia są więc różne od sytuacji, w których uczestnicy rynku świadomie i celowo uzgadniają swoje zachowania. Utrwalona praktyka orzecznicza w tym zakresie (por. wyroki Sądu Antymonopolowego: z dnia 11 czerwca 1997 r., sygn. akt XVII Ama 17/97 oraz z dnia 1 marca 1993 r., sygn. akt XVII Amr 37/92) wyraźnie odróżnia takie zachowania od zakazanych prawem porozumień ograniczających konkurencję. Wobec powyższego orzeczono jak w sentencji. [...]