Międzynarodowe Przepisy Zdrowotne.

Dzienniki resortowe

Dz.Urz.MZiOS.1971.8.38

Akt obowiązujący

Wersja od: 1 stycznia 1971 r.

KOMUNIKAT

z dnia 25 kwietnia 1971 r.

w sprawie Międzynarodowych Przepisów Zdrowotnych

Ministerstwo Zdrowia i Opieki Społecznej - Departament Sanitarno-Epidemiologiczny podaje do wiadomości przetłumaczone na język polski "Międzynarodowe Przepisy Zdrowotne" uchwalone przez Dwudzieste drugie Światowe Zgromadzenie Zdrowia i obowiązujące z dniem 1 stycznia 1971 r. Tym samym nieaktualny staje się tekst Międzynarodowych Przepisów Sanitarnych ogłoszonych w Dzienniku Urzędowym Ministerstwa Zdrowia z 1957 roku Nr 22, poz. 123.

MIĘDZYNARODOWE PRZEPISY ZDROWOTNE

Część  I

- Definicje

Artykuł  1

W rozumieniu niniejszych przepisów "administracja służby zdrowia" oznacza naczelny organ administracji państwowej, który na całym terytorium, do którego niniejsze przepisy odnoszą się, jest odpowiedzialny za stosowanie przewidzianych w nich przedsięwzięć mających na celu ochronę zdrowia;

"bagaż" - oznacza rzeczy osobiste podróżnego lub członka załogi;

"choroby objęte Przepisami" (choroby kwarantannowe) - obejmują cholerę, włączając cholerę spowodowaną przez przecinkowiec El Tor, dżumę, ospę naturalną, włączając variola minor (alastrim) oraz żółtą febrę;

"czas lotu" - oznacza czas między zamknięciem drzwi samolotu przed startem i ich otwarciem po wylądowaniu;

"dezynsekcja" - oznacza czynności zmierzające do zniszczenia owadów-przenosicieli chorób wśród ludzi, wykrywanych na statkach, w samolotach, pociągach, pojazdach drogowych, innych środkach transportu i pojemnikach transportowych;

"dyfuzor aerozolowy" jest to zbiornik zawierający pod ciśnieniem substancję, która po otwarciu zaworu wytwarza aerozol owadobójczy;

"Dyrektor Generalny" - oznacza Dyrektora Generalnego Światowej Organizacji Zdrowia;

"dzień" - oznacza okres dwudziestu czterech godzin;

"epidemia" - oznacza szerzenie się choroby objętej tymi Przepisami, związane ze zwiększeniem liczby zachorowań na danym terenie;

"importowany przypadek" - oznacza zakażoną osobę przybywającą z międzynarodowej podróży;

"izolacja" - zastosowana do osoby, lub grupy osób oznacza odosobnienie tej osoby lub grupy osób od innych osób, z wyjątkiem zatrudnionego personelu służby zdrowia, w warunkach zabezpieczających przed szerzeniem się zakażenia;

"kontrola zdrowotna" - obejmuje wizytację i inspekcję statku, samolotu, pociągu, pojazdu drogowego, innych środków transportu i pojemnika transportowego oraz wstępne badanie osób, włączając sprawdzanie świadectw szczepień, jednak nie obejmuje okresowej inspekcji statku w celu stwierdzenia potrzeby deratyzacji;

"w warunkach kwarantanny" - oznacza stan lub warunki, podczas których podejmowane są przedsięwzięcia przez organy służby zdrowia w stosunku do statku, samolotu, pociągu, pojazdu drogowego, innego środka transportu lub pojemnika, mające na celu zapobieżenie przed szerzeniem się choroby, rezerwuarów choroby lub przenosicieli choroby z obiektu poddanego kwarantannie;

"lotnisko" - oznacza lotnisko wyznaczone przez państwo na terenie którego się znajduje, jako port lotniczy, na którym lądują lub z którego startują samoloty ruchu międzynarodowego;

"Organizacja" - oznacza Światową Organizację Zdrowia;

"osoba zakażona" - oznacza osobę, która jest dotknięta chorobą objętą Przepisami lub którą można podejrzewać, że znajduje się w okresie wylęgania się choroby;

"podejrzany o zakażenie" - oznacza osobę, co do której władza służby zdrowia ustaliła, że była narażona na zakażenie chorobą objętą Przepisami i w związku z tym może szerzyć daną chorobę;

"podróż międzynarodowa" - oznacza:

a) w odniesieniu do statku lub samolotu - podróż między portami lub lotniskami na terytoriach więcej niż jednego państwa, albo podróż między portami lub lotniskami na terytorium lub terytoriach tego samego państwa, jeżeli statek lub samolot w podróży ma kontakt z terytorium jakiegokolwiek innego państwa, ale tylko w odniesieniu do tego kontaktu;

b) w odniesieniu do osoby - podróż obejmująca wjazd na terytorium państwa innego niż terytorium państwa, w którym rozpoczęto podróż;

"pojemnik" (pojemnik przewozowy) - oznacza element wyposażenia transportowego:

a) o stałym charakterze i odpowiednio trwały do wielokrotnego stosowania;

b) specjalnie zaprojektowany w celu ułatwienia przewozu towarów, jednym lub kilkoma środkami transportu bez konieczności pośredniego przeładunku;

c) dopasowany do urządzeń pozwalających na jego łatwą obsługę, szczególnie w przypadku przenoszenia z jednego do drugiego środka transportu:

d) tak zaprojektowany, by umożliwiał łatwe załadowanie i opróżnianie;

termin "pojemnik" (pojemnik przewozowy) nie obejmuje pojazdów lub konwencjonalnego opakowania;

"port" - oznacza port morski albo port żeglugi śródlądowej;

"prawo wolności ruchów" - oznacza zezwolenie wydane statkowi na wpłynięcie do portu, wyładunek i rozpoczęcie innych czynności lub wydane załodze samolotu po lądowaniu zezwolenie na wyładunek i rozpoczęcie innych czynności;

"przybycie" statku, samolotu, pociągu albo pojazdu drogowego - oznacza:

a) w odniesieniu do statku żeglugi morskiej - przybycie do portu;

b) w odniesieniu do samolotu - przybycie na lotnisko;

c) w odniesieniu do statku żeglugi śródlądowej - przybycie albo do portu albo do punktu granicznego, w zależności od warunków geograficznych i układów zawartych między państwami zainteresowanymi w myśl artykułu 98 Przepisów albo w myśl przepisów obowiązujących na terytorium, do którego przybywa statek;

d) w odniesieniu do pociągu lub pojazdu drogowego - przybycie do punktu granicznego;

"przypadek przemieszczony" - oznacza zakażoną osobę, która zaraziła się na innym terenie, ale będącym pod nadzorem tej samej administracji służby zdrowia;

"samolot" - oznacza samolot odbywający podróż międzynarodową;

"statek" - oznacza statek morski lub żeglugi śródlądowej odbywający podróż międzynarodową;

"strefa tranzytowa bezpośrednia" - oznacza specjalną strefę związaną z lotniskiem, zatwierdzoną przez organy służby zdrowia oraz będącą pod bezpośrednim nadzorem tych organów, przeznaczoną do obsługi ruchu tranzytowego, a w szczególności do przebywania pasażerów i załogi, podczas przerwy w podróży bez opuszczania lotniska;

"strefa zakażona" - jest określona na podstawie zasad epidemiologicznych przez administrację służby zdrowia, zgłaszającą chorobę w swoim kraju, przy czym strefa ta nie musi pokrywać się z granicami administracyjnymi. Jest to ta część terytorium danego państwa, która z powodu cech charakterystycznych ludności, zagęszczenia, ruchu ludności i lub z powodu występowania przenosiciela choroby oraz z powodu możliwości szerzenia się zarazka w świecie zwierzęcym, może przyczynić się do rozprzestrzeniania zgłoszonej choroby;

"ważne świadectwo" - w odniesieniu do szczepień ochronnych oznacza świadectwo zgodne z zasadami i wzorem podanym w Załączniku 2, 3 lub 4;

"organy służby zdrowia" - oznacza organy, które w myśl przepisów są bezpośrednio odpowiedzialne za stosowanie odpowiednich przedsięwzięć zdrowotnych, dozwolonych lub nakazanych niniejszymi Przepisami;

"wskaźnik Aedes aegypti" - oznacza wyrażony w procentach stosunek pomiędzy ilością domów w ograniczonej, dokładnie określonej strefie, w której zostały rzeczywiście znalezione miejsca wylęgania Aedes aegypti, a ogólną liczbą domów zbadanych w tej strefie;

"załoga" - oznacza personel zatrudniony na statku, w samolocie, pociągu, pojeździe drogowym lub innym środku transportu.

Część  II

- Zgłaszanie i informacje epidemiologiczne

Artykuł  2

Dla zastosowania niniejszych Przepisów każde państwo uznaje prawo Organizacji do bezpośredniego komunikowania się z administracją służby zdrowia na jego terytorium lub terytoriach. Każde zgłoszenie i każda informacja przesłana przez Organizację do administracji służby zdrowia powinna być uważana za przesłaną do danego państwa. Każde zgłoszenie i każda informacja przesłana przez administrację służby zdrowia do Organizacji powinna być uważana za przesłaną przez dane państwo.

Artykuł  3

1. Każda administracja służby zdrowia zgłasza do Organizacji drogą telegraficzną lub teleksem w ciągu dwudziestu czterech godzin od momentu otrzymania informacji o pierwszym przypadku choroby objętej niniejszymi Przepisami, który nie jest ani importowanym, ani przeniesionym przypadkiem lecz wystąpił na danym terytorium, a w ciągu następnych dwudziestu czterech godzin zgłasza strefę zakażoną.

2. W uzupełnieniu każda administracja służby zdrowia zgłasza do Organizacji drogą telegraficzną lub teleksem w ciągu dwudziestu czterech godzin od momentu otrzymania informacji następujące dane:

a) ile (jeden lub więcej) przypadków choroby objętej niniejszymi Przepisami zostało importowanych lub przeniesionych do strefy niezakażonej - zgłoszenie to winno zawierać wszystkie dostępne informacje na temat źródła zakażenia;

b) czy statek lub samolot przybył do danej strefy z jednym lub większą liczbą przypadków choroby objętej niniejszymi Przepisami na pokładzie - zgłoszenie to winno zawierać nazwę statku lub numer lotu samolotu, poprzedniego i następnego portu oraz przedsięwzięcia mające na celu ochronę zdrowia, jeśli takie zostały podjęte w odniesieniu do statku czy samolotu.

3. Rozpoznanie choroby na podstawie w miarę pewnego badania klinicznego, zgłoszone w wyżej podany sposób, winno być potwierdzone w możliwie krótkim czasie przez badanie laboratoryjne, a jego wynik powinien być natychmiast przekazany Organizacji drogą telegraficzną lub teleksem.

Artykuł  4

1. Każda administracja służby zdrowia natychmiast zgłasza Organizacji wykrycie wirusa żółtej febry, włączając wirusa wykrytego u moskitów lub u kręgowców innych niż człowiek, a także wykrycie zarazków dżumy na swoim terytorium i powiadamia o obszarze strefy zakażonej.

2. Administracje służby zdrowia zgłaszające dżumę wśród gryzoni winne podać osobno dane odnośnie dżumy wśród gryzoni dzikich i domowych, a w razie dżumy wśród gryzoni dzikich opisać sytuację epidemiologiczną i zakażoną strefę.

Artykuł  5

Zgłoszenia wymagane w myśl artykułu 3 punkt 1 powinny być szybko uzupełnione informacją co do źródła i przebiegu choroby, liczby przypadków i zgonów, warunków oddziaływujących na szerzenie się choroby oraz zastosowanych przedsięwzięć zapobiegawczych.

Artykuł  6

1. Zgłoszenia i informacje wymagane w myśl artykułu 3 i artykułu 5 winny być uzupełniane podczas epidemii przez kolejne komunikaty przesyłane do Organizacji w regularnych odstępach czasu.

2. Komunikaty te powinny być tak częste i dokładne jak to tylko możliwe. Liczba przypadków i zgonów powinna być podawana przynajmniej raz w tygodniu. Należy także wymienić podjęte środki zapobiegające rozprzestrzenianiu się choroby, a w szczególności środki, które zostały zastosowane w celu powstrzymania szerzenia się choroby na inne terytoria przez statki, samoloty, pociągi, pojazdy drogowe, inne środki transportu oraz pojemniki, opuszczające teren zakażony. W przypadku dżumy należy wyszczególnić środki zastosowane odnośnie gryzoni. W przypadku chorób objętych niniejszymi Przepisami, których przenosicielami są owady, środki podjęte dla zlikwidowania tych przenosicieli powinny także być wyszczególnione.

Artykuł  7

1. Administracja służby zdrowia właściwa dla terytorium, na terenie którego została określona i zgłoszona strefa zakażona, powinna powiadomić Organizację w momencie, gdy strefa ta została uznana za wolną od zakażenia.

2. Strefa zakażona może być uważana za wolną od zakażenia gdy wszystkie środki profilaktyczne zostały podjęte i kontynuowane w celu powstrzymania powtórnego wystąpienia choroby lub jej rozszerzania się na inne strefy, a ponadto:

a) w przypadku dżumy, cholery lub ospy naturalnej, jeżeli upłynął okres czasu równy przynajmniej dwóm okresom inkubacji choroby, określonym w niniejszych Przepisach, licząc od chwili stwierdzenia zgonu powrotu do zdrowia lub izolacji ostatniego zidentyfikowanego przypadku, a także gdy nie ma epidemiologicznych dowodów rozprzestrzeniania się jednej z wyżej wymienionych chorób na jakimkolwiek terenie sąsiednim;

b) w przypadku żółtej febry przeniesionej prze innego nosiciela niż Aedes aegypti - jeżeli upłynęły trzy miesiące bez objawów aktywności wirusa żółtej febry;

- w przypadku żółtej febry przyniesionej przez Aedes aegypti - jeżeli upłynęły trzy miesiące od wystąpienia ostatniego przypadku u człowieka lub jednego miesiąca, a wskaźnik Aedes aegypti utrzymywał się stale w ciągu tego miesiąca poniżej 1%;

c) w przypadku dżumy wśród gryzoni domowych - jeżeli upłynął jeden miesiąc od ostatniego wykrycia zakażonego zwierzęcia; a w przypadku dżumy wśród dzikich gryzoni - upłynął okres trzech miesięcy bez dowodu stwierdzenia choroby na terenie dostatecznie odległym od portów i lotnisk nie stanowiącym zagrożenia dla ruchu międzynarodowego.

Artykuł  8

1. Każda administracja służby zdrowia powinna zawiadomić Organizację o:

a) środkach zatwierdzonych do stosowania przy przyjazdach z zakażonych stref oraz o odwołaniu jakichkolwiek środków tego typu, podając datę zastosowania lub odwołania;

b) każdej zmianie w zakresie ich wymagań co do szczepień ochronnych w podróżach międzynarodowych;

2. Zgłoszenia te powinny być przesłane drogą telegraficzną lub teleksem, w miarę możliwości przed każdą taką zmianą lub przed zastosowaniem albo odwołaniem takich środków:

3. Każda administracja służby zdrowia powinna przesłać do Organizacji raz do roku w terminie ustalonym przez Organizację, rekapitulację swych wymagań dotyczących szczepień ochronnych w podróżach międzynarodowych.

4. Każda administracja służby zdrowia podejmie kroki w celu poinformowania przyszłych podróżnych, poprzez współpracę z odpowiednimi biurami podróży, firmami okrętowymi, obsługą samolotów lub za pomocą innych środków, o wszystkich swoich wymaganiach i o wszelkich odnośnych zmianach.

Artykuł  9

W uzupełnieniu do zgłoszeń i informacji wymaganych w myśl artykułów 3 do 8 włącznie, każda administracja służby zdrowia prześle co tydzień do Organizacji:

a) sprawozdanie, drogą telegraficzną lub teleksem, wykazujące liczbę przypadków chorób objętych niniejszymi Przepisami oraz zgonów spowodowanych tymi chorobami w minionym tygodniu w każdym ze swoich miast przyległych do portu lub lotniska, włączając każdy przypadek importowany lub przemieszczony;

b) sprawozdanie, pocztą lotniczą, o braku takich przypadków w ciągu okresów wymienionych w punktach a), b) i c), punktu 2, artykułu 7.

Artykuł  10

Wszelkie zgłoszenia i informacje wymagane w artykułach 3 do 9 powinny być przesłane przez administrację służby zdrowia na żądanie, do misji dyplomatycznej lub konsulatów działających na terytorium, za które ponosi odpowiedzialność.

Artykuł  11

1. Organizacja powinna wysyłać do wszystkich administracji służby zdrowia w możliwie krótkim czasie, za pomocą środków odpowiadających danym okolicznościom, wszelkie informacje epidemiologiczne i inne, otrzymane zgodnie z artykułami 3 do 8 oraz artykułem 9 punktem a) jak również zawiadamiać o nadesłaniu informacji wymaganych w myśl artykułu 9. Komunikaty nie cierpiące zwłoki powinny być przesłane drogą telegraficzną, teleksem lub przekazane telefonicznie.

2. Wszelkie dodatkowe dane epidemiologiczne oraz inne informacje dostępne dla Organizacji uzyskane w trybie nadzoru i dociekań epidemiologicznych powinny być udostępniane w miarę potrzeby wszystkim administracjom służby zdrowia.

3. Organizacja może za zgodą danego Rządu, prowadzić badania dotyczące pojawienia się choroby objętej niniejszymi Przepisami, będącej poważnym zagrożeniem dla krajów sąsiadujących lub w skali międzynarodowej. Badania tego typu winny być prowadzone w celu niesienia pomocy Rządom w organizowaniu odpowiednich środków zwalczania tych chorób i może obejmować także badania prowadzone przez grupę specjalistów w miejscu występowania choroby.

Artykuł  12

Nadany telegram lub teleks, czy też przeprowadzona rozmowa telefoniczna w celach przewidzianych artykułami 3 do 8 oraz artykułem 11 powinny mieć zapewnione pierwszeństwo, stosownie do okoliczności. W razie wyjątkowej pilności, gdy w grę wchodzi niebezpieczeństwo rozprzestrzeniania się choroby objętej niniejszymi Przepisami, powinien być udzielony priorytet najwyższego stopnia, dostępny w myśl międzynarodowych umów telekomunikacyjnych.

Artykuł  13

1. Każde państwo powinno przesłać Organizacji, zgodnie z artykułem 62 Konstytucji Organizacji, coroczne informacje odnośnie każdego przypadku choroby objętej niniejszymi Przepisami, spowodowanego ruchem międzynarodowym jak również odnośnie akcji podjętej w myśl tych Przepisów lub ich stosowania.

2. Organizacja, na podstawie informacji wymaganych w myśl punktu 1 tego artykuły, oraz innych zgłoszeń i raportów wymaganych przez niniejsze Przepisy, a także na podstawie innych oficjalnych informacji przygotowuje roczne sprawozdanie z realizacji niniejszych Przepisów oraz ich wpływu na ruch międzynarodowy.

3. Organizacja dokona przeglądu sytuacji epidemiologicznej chorób objętych niniejszymi Przepisami i opublikuje zebrane dane, nie częściej jednak niż raz w roku, zaopatrzone w mapy ilustrujące zakażone i wolne od zakażenia strefy świata oraz inne odpowiednie informacje uzyskane z programu nadzoru nad chorobami zakaźnymi, prowadzonego przez Organizację.

Część  III

- Organizacja ochrony zdrowia

Artykuł  14

1. Każda administracja służby zdrowia powinna zapewnić portom i lotniskom znajdującym się na jej terenie działania organizację i odpowiedni sprzęt dla wykonywania zadań określonych w Przepisach.

2. Każdy port i każde lotnisko powinno być zaopatrzone w czystą wodę do picia i żywność odpowiadającą warunkom zdrowotnym, dostarczoną z punktów dostawy zatwierdzonych przez administrację służby zdrowia do publicznego użytku i konsumpcji w pomieszczeniach lub na pokładzie statku albo samolotu. Woda do picia i żywność powinny być przechowywane i przenoszone w taki sposób, który zapewni zabezpieczenie przed zakażeniem. Organy służby zdrowia powinny przeprowadzać okresowe inspekcje wyposażenia, instalacji oraz pomieszczeń oraz pobierać próbki wody i żywności do badań laboratoryjnych w celu sprawdzenia czy niniejszy przepis jest właściwie przestrzegany. W tym celu jak również w celu stosowania innych przedsięwzięć zdrowotnych, zasady i zalecenia przedłożone w materiałach obejmujących te zagadnienia i opracowanych przez Organizację, powinny być stosowane w takim zakresie, jak jest to praktycznie możliwe aby spełnić wymagania niniejszych Przepisów.

3. Każdy port i każde lotnisko powinno dysponować skutecznym systemem usuwania i unieszkodliwiania wydalin, nieczystości, ścieków, niezdatnej do spożycia żywności i innych artykułów uznanych za niebezpieczne dla zdrowia publicznego.

Artykuł  15

Jednostki organizacyjne służby zdrowia powinny znajdować się w odpowiedniej liczbie portów i lotnisk położonych na danym terytorium. Jednostki te powinny dysponować niezbędnym personelem, sprzętem i pomieszczeniami, a w szczególności możliwością szybkiej izolacji i opieki nad osobami zakażonymi przeprowadzenia dezynfekcji, dezynsekcji, deratyzacji, badań bakteriologicznych, odławiania i badania gryzoni w kierunku dżumy, pobierania próbek wody i żywności, przechowywania ich do badań laboratoryjnych i innych koniecznych przedsięwzięć przewidzianych niniejszymi Przepisami.

Artykuł  16

Organy służby zdrowia w każdym porcie i lotnisku powinny:

a) przedsięwziąć wszelkie odpowiednie środki dla zabezpieczenia portu i urządzeń lotniskowych przed gryzoniami:

b) dołożyć wszelkich starań w celu wprowadzenia szczuroszczelności urządzeń lotniczych.

Artykuł  17

1. Każda administracja służby zdrowia powinna zapewnić, aby dostateczna liczba portów na ich terytoriach miała do dyspozycji odpowiednią liczbę osób personelu zdolnego do przeprowadzania inspekcji na statkach w celu wystawienia świadectw zwolnienia od deratyzacji, zgodnie z artykułem 54, a także powinny zatwierdzać porty odpowiadające tym warunkom.

2. W zależności od nasilenia i występowania ruchu międzynarodowego na ich terytorium, administracja służby zdrowia powinna wyznaczyć pewną liczbę portów spośród zatwierdzonych portów mających do swojej dyspozycji wyposażenie i personel niezbędny dla przeprowadzenia deratyzacji statków, do wystawienia świadectwa deratyzacji zgodnie z artykułem 54.

3. Każda administracja służby zdrowia, która wyznacza porty, powinna zapewnić środki, aby świadectwa deratyzacji oraz świadectwa zwolnienia od deratyzacji były wydawane zgodnie z wymaganiami niniejszych Przepisów.

Artykuł  18

Każda administracja służby zdrowia wyznacza te lotniska, które posiadają bezpośrednie strefy tranzytowe, jak określono w artykule 1.

Artykuł  19

W zależności od nasilenia ruchu międzynarodowego każda administracja służby zdrowia powinna wyznaczyć pewną liczbę lotnisk na swoim terenie na lotniska sanitarne, zakładając, że spełnią one warunki przedstawione w punkcie 2 niniejszego artykułu oraz artykułu 14.

2. Każdy port sanitarny powinien mieć do swojej dyspozycji:

a) zorganizowaną służbę zdrowia z odpowiednim personelem, wyposażeniem i odpowiednimi pomieszczeniami;

b) środki transportu, izolacji, opieki nad osobami zakażonymi lub podejrzanymi o zakażenie;

c) środki skutecznej dezynfekcji i dezynsekcji, tępienia przenosicieli i gryzoni, wszystkich innych przedsięwzięć przewidzianych niniejszymi Przepisami;

d) laboratoria bakteriologiczne lub możliwości przekazywania podejrzanego materiału do laboratoriów tego typu;

e) obsługę na terenie lotniska do wykonywania szczepień ochronnych przeciw ospie lub dostępną dla lotniska obsługę do wykonywania szczepień ochronnych przeciw cholerze i żółtej febrze.

Artykuł  20

1. Każdy port jak również obszar w otoczeniu każdego lotniska powinien być wolny od Aedes aegypti w jej stanie larwalnym lub dojrzałym, jak również od komarów przenosicieli malarii i innych chorób o epidemiologicznym znaczeniu w ruchu międzynarodowym. W tym celu powinny być stale stosowane skuteczne środki przeciw komarom w strefie zabezpieczającej o promieniu co najmniej 400 metrów.

2. Każdy budynek przeznaczony na zakwaterowanie osób lub zwierząt w bezpośredniej strefie tranzytowej przy porcie usytuowanym lub przylegającym do strefy, gdzie istnieją przenosiciele choroby wymienieni w punkcie 1 niniejszego artykułu, powinien być uszczelniony przeciw komarom.

3. W rozumieniu niniejszego artykułu obręb lotniska oznacza linię zamykającą strefę, w której znajduje się teren lotniska, jego zabudowania i woda używana lub mająca być użyta dla parkujących samolotów.

4. Każda administracja służby zdrowia powinna przekazywać Organizacji raz w roku dane dotyczące ich portów i lotnisk, które są wolne od przenosicieli chorób o znaczeniu epidemiologicznym w ruchu międzynarodowym.

Artykuł  21

1. Każda administracja służby zdrowia powinna przesyłać Organizacji:

a) wykaz portów na swoim terytorium zatwierdzonych w myśl artykułu 17 do wydawania: tylko świadectw zwolnienia od deratyzacji; oraz świadectw deratyzacji i świadectw zwolnienia od deratyzacji;

b) wykaz lotnisk i lotnisk sanitarnych na swoim terytorium;

c) wykaz lotnisk na swoim terytorium posiadających strefę tranzytową.

2. Administracja służby zdrowia powinna zawiadamiać Organizację o wszelkich zmianach, które mogą występować w wykazach określonych w punkcie 1 niniejszego artykułu.

3. Organizacja powinna przesyłać niezwłocznie wszystkim administracjom służby zdrowia informacje otrzymywane zgodnie z niniejszym artykułem.

Artykuł  22

1. Organizacja, na życzenie danej administracji służby zdrowia, powinna poświadczać, w oparciu o właściwe badania, że lotnisko sanitarne na jej terenie spełnia warunki wymagane w myśl niniejszych Przepisów.

2. Organizacja powinna, na życzenie danej administracji służby zdrowia, poświadczać w oparciu o właściwe badania, że bezpośrednia strefa tranzytowa lotniska znajdującego się w strefie zakażonej żółtą febrą, spełnia warunki wymagane w myśl niniejszych Przepisów.

3. Wyżej wymienione świadectwa powinny być przedmiotem okresowej analizy prowadzonej przez Organizację przy współpracy danej administracji służby zdrowia w celu upewnienia się, czy spełniają one wymagane warunki.

4. W wykazie, który Organizacja winna opublikować w myśl artykułu 21, należy wymienić te lotniska, którym wystawiono świadectwo w myśl niniejszego artykułu.

Artykuł  23

1. W przypadku dużego nasilenia ruchu międzynarodowego lub gdy tego wymaga sytuacja epidemiologiczna, należy umożliwić stosowanie przedsięwzięć wymienionych w niniejszych Przepisach w punktach granicznych, kolejowych i drogowych, a w razie kontroli zdrowotnej nad żeglugą śródlądową również na granicy i trasach wód śródlądowych.

2. Każda administracja służby zdrowia powinna zgłaszać Organizacji kiedy i gdzie takie przedsięwzięcia są stosowane.

3. Organizacja prześle niezwłocznie do wszystkich administracji służby zdrowia informacje uzyskane na podstawie tego artykułu.

Część  IV

- Przedsięwzięcia i formalności zdrowotne

Rozdział  I

Postanowienia ogólne

Artykuł 24

Przedsięwzięcia zdrowotne dopuszczone przez niniejsze Przepisy stanowią maksymalne środki, jakie państwo może zastosować w odniesieniu do ruchu międzynarodowego w celu zabezpieczenia terytorium przed chorobami objętymi niniejszymi przepisami.

Artykuł  25

Przedsięwzięcia zdrowotne powinny być podjęte natychmiast, wykonane bez zwłoki i stosowane bez jakichkolwiek dyskryminacji.

Artykuł  26

1. Dezynfekcja, dezynsekcja, deratyzacja oraz wszelkie inne zabiegi sanitarne powinny być wykonane w taki sposób, aby:

a) unikać wszelkich niepotrzebnych utrudnień i nie powodować uszczerbku zdrowia osób,

b) nie powodować jakichkolwiek uszkodzeń w konstrukcji statku, samolotu, lub środka transportu drogowego, albo w ich urządzeniach,

c) unikać wszelkiego ryzyka pożaru.

2. Przy wykonywaniu takich zabiegów na towarach, bagażu, pojemnikach i innych artykułach, powinny być zastosowane wszelkie środki ostrożności, aby uniknąć wyrządzenia jakiejkolwiek szkody.

3. Jeżeli istnieją metody postępowania zalecane przez Organizację - powinny one być stosowane.

Artykuł  27

1. Organ służby zdrowia powinien wydać przewoźnikowi bezpłatnie na jego żądanie zaświadczenie, określające zabiegi zastosowane w stosunku do statku, samolotu, pociągu, pojazdu drogowego innych środków transportu lub pojemnika z zaznaczeniem elementów poddanych zabiegom, zastosowanych metod oraz przyczyn uzasadniających zastosowanie tych zabiegów. W odniesieniu do samolotu zaświadczenie powinno być zastąpione na żądanie, wpisem w deklaracji ogólnej samolotu, w części dotyczącej zdrowia.

2. Podobnie organy służby zdrowia powinny na żądanie wydać bezpłatnie:

a) każdemu podróżującemu - zaświadczenie określające datę jego przybycia lub odjazdu oraz zabiegi zastosowane tak względem jego osoby, jak i bagażu,

b) nadawcy lub ekspedytorowi, odbiorcy i przewoźnikowi lub ich właściwym agentom - zaświadczenie z wyszczególnieniem czynności zastosowanych względem towarów.

Artykuł  28

1. Osoby poddane nadzorowi zdrowotnemu nie są izolowane i mogą się swobodnie poruszać. Organy służby zdrowia mogą wymagać, aby osoby te zgłaszały się w okresie nadzoru, a w razie konieczności, w ustalonych odstępach czasu. Z wyjątkiem ograniczeń podanych w artykule 71, organy służby zdrowia mogą także poddać takie osoby kontroli zdrowotnej i przeprowadzić wywiady, konieczne dla ustalenia stanu ich zdrowia.

2. Jeżeli osoby poddane nadzorowi udają się do innej miejscowości w obrębie albo poza obrębem tegoż terytorium, powinny one zawiadomić o tym organ służby zdrowia, który ze swej strony powinien natychmiast powiadomić o przeniesieniu się organ służby zdrowia tej miejscowości, do której te osoby się udają. Z chwilą przybycia do tej miejscowości, osoby te powinny zgłosić się do organu służby zdrowia, który może zastosować przedsięwzięcia przewidziane w punkcie 1.

Artykuł  29

Poza wyjątkowo nagłymi wypadkami stanowiącymi poważne niebezpieczeństwo dla zdrowia publicznego, organy służby zdrowia portu lub lotniska nie powinny odmawiać ze względu na inne choroby epidemiczne, prawa wolności poruszania się statku lub samolotu, który nie jest zakażony lub podejrzany o zakażenie chorobą objętą niniejszymi Przepisami, a w szczególności wyładowania i załadowania towarów lub żywności, albo przyjęcia na pokład paliwa lub wody.

Artykuł  30

Organ służby zdrowia może przedsięwziąć wszelkie skuteczne środki dla powstrzymania statku od usuwania nieczystości i odpadków, mogących zakazić wody portu, rzeki lub kanału.

Rozdział  II

Przedsięwzięcia zdrowotne przy wyjeździe

Artykuł  31

1. Organ służby zdrowia właściwy ze względu na położenie portu, lotniska lub strefy, w której znajduje się punkt graniczny, powinien podjąć wszelkie możliwe środki, aby:

a) zapobiec wyjazdowi osób zakażonych lub podejrzanych o zakażenie;

b) zapobiec przeniesieniu na statek, samolot, do pociągu, pojemnika lub na środek transportu drogowego rzeczy, mogących wywołać zakażenie, lub przenosicieli chorób objętych niniejszymi Przepisami.

2. Organ służby zdrowia w strefie zakażonej ma prawo wymagać od podróżnika aktualnego świadectwa szczepienia.

3. Organy służby zdrowia wymienione w punkcie 1 niniejszego artykułu mogą, jeśli uzna to za wskazane, poddać kontroli zdrowotnej każdą osobę przed jej udaniem się w podróż międzynarodową. Czas i miejsce tej kontroli ma być tak ustalone, aby nie kolidowało z innymi formalnościami, ułatwiało wyjazd i nie spowodowało opóźnienia.

Mimo zastrzeżenia wymienionego w punkcie 1 lit. a tego artykułu osobie będącej w podróży międzynarodowej, która po przybyciu została objęta nadzorem można zezwolić na kontynuowanie podróży.

4. Władza służby zdrowia powinna, zgodnie z artykułem 28 powiadomić najszybszą drogę porozumiewania się władzę służby zdrowia terenu, na który udaje się dana osoba.

Rozdział  III

Przedsięwzięcia zdrowotne stosowane między portami i lotniskami wyjazdu i przybycia

Artykuł  32

Żaden przedmiot mogący spowodować chorobę zakaźną, nie może być wyrzucony ani nie może wypaść z samolotu w czasie lotu.

Artykuł  33

1. Żadne przedsięwzięcia zdrowotne nie mogą być stosowane przez państwo względem statku, który przepływa przez jego wody terytorialne bez zawinięcia do portu albo przybicia do wybrzeża.

2. W wypadku, gdy statek z jakiejkolwiek przyczyny zawinął do portu lub przybił do wybrzeża, ustawy i przepisy zdrowotne obowiązujące na danym terytorium, powinny być do niego stosowane, jednakże w taki sposób, aby nie zostały przekroczone postanowienia niniejszych Przepisów.

Artykuł  34

1. Żadne inne przedsięwzięcie zdrowotne oprócz kontroli zdrowotnej nie powinno być stosowane, jak to jest wyszczególnione w części V, względem statku wolnego od zakażenia, który przepływa przez kanał lub inny szlak morski na terytorium państwa w drodze do portu znajdującego się na terytorium innego państwa chyba, że statek ten przybywa ze strefy zakażonej lub ma na swoim pokładzie osobę przybywającą ze strefy zakażonej w okresie wylęgania choroby, którą dana strefa jest zakażona.

2. Jedynym przedsięwzięciem zdrowotnym, jakie może być zastosowane względem statku przybywającego z takiej strefy lub posiadającego zakażoną osobę na pokładzie, jest umieszczenie na pokładzie, jeśli istnieje potrzeba, pracownika służby zdrowia, aby zapobiec wszelkim bezprawnym kontaktom między statkiem i wybrzeżem oraz nadzorować stosowanie postanowień artykułu 30.

3. Władza służby zdrowia powinna zezwolić, aby taki statek mógł zaopatrzyć się, pod kontrolą danego organu w paliwo, wodę i żywność.

4. Statki zakażone lub podejrzane o zakażenie, przejeżdżające przez kanał morski lub inny szlak wodny, mogą być traktowane jak gdyby zawijały do portu na tym terytorium.

Artykuł  35

Niezależnie od odmiennych postanowień niniejszych Przepisów, z wyjątkiem artykułu 76, nie należy stosować żadnych innych przedsięwzięć zdrowotnych poza kontrolą zdrowotną, która powinna obejmować pasażerów i załogę:

a) znajdujących się na pokładzie statku wolnego od zakażenia, którego nie opuszczają;

b) znajdujących się w tranzycie na pokładzie samolotu wolnego od zakażenia, jeżeli nie przekraczają granic strefy tranzytowej bezpośredniej lotniska na terytorium, przez które dokonuje się tranzyt, a w wypadku gdy lotnisko jeszcze nie posiada takiej strefy - jeżeli osoby te poddają się zarządzeniom dotyczącym segregacji, wydanym przez organy służby zdrowia w celu zapobieżenia szerzeniu się chorób. Jeżeli osoba znajdująca się w przewidzianych wyżej warunkach musi opuścić lotnisko, na które przyleciała, i to tylko w celu kontynuowania swej podróży z innego lotniska położonego w sąsiedztwie, to żadne przedsięwzięcia zdrowotne nie powinny być stosowane względem niej pod warunkiem, że translokacja zostaje dokonana pod kontrolą władzy lub władz służby zdrowia.

Rozdział  IV

Przedsięwzięcia zdrowotne przy przybyciu

Artykuł  36

O ile to jest możliwe, państwa powinny zarządzać wydawanie prawa wolności ruchu przez radio statkowi albo samolotowi, jeżeli na podstawie otrzymanych od niego informacji przed jego przybyciem organ służby zdrowia docelowego portu lub lotniska jest zdania, że nie spowoduje on zawleczenia lub szerzenia się choroby objętej niniejszymi Przepisami.

Artykuł  37

1. Organ służby zdrowia portu, lotniska lub punktu granicznego może poddać kontroli zdrowotnej przy przybyciu każdy statek, samolot, pociąg, pojazd drogowy, pojemnik lub inny środek transportu jak i też osobę odbywającą podróż międzynarodową.

2. Dalsze przedsięwzięcia zdrowotne, które mogą być zastosowane w stosunku do statku, samolotu, pociągu, pojazdu drogowego, pojemnika lub innych środków transportu, są zależne od warunków, jakie istniały na statku podczas podróży albo jakie stwierdzono w czasie kontroli zdrowotnej, co nie przesądza jednak zastosowania przedsięwzięć zdrowotnych, dozwolonych w myśl niniejszych Przepisów, względem statku, samolotu, pociągu, pojazdu drogowego, pojemnika lub innego środka transportu, przybywającego z zakażonego wydzielonego obszaru.

3. W przypadku, gdy organ służby zdrowia ma specjalne problemy, które mogą stanowić zagrożenie dla zdrowia publicznego, może on zażądać na piśmie od osoby odbywającej podróż międzynarodową, adresu pod który dana osoba udaje się.

Artykuł  38

Zastosowanie przedsięwzięć przewidzianych w części V, które zależą od faktu przybycia z zakażonej strefy zgłoszonej przez odpowiednią administrację służby zdrowia, powinny ograniczyć się do statku, samolotu, pociągu, pojazdu drogowego lub innych środków transportu, osoby, pojemnika lub przedmiotu i jakiejkolwiek innej rzeczy przybywającej z takiej strefy, zakładając że organ służby zdrowia właściwy dla strefy zakażonej podejmie wszelkie środki niezbędne do sprawdzenia, czy choroba się nie rozszerza i stosują środki przewidziane w artykule 31 pkt 1.

Artykuł  39

Przy przybyciu statku, samolotu, pociągu, pojazdu drogowego lub innego środka transportu, osoba zakażona może być z niego usunięta i izolowana przez organ służby zdrowia. Usunięcie takie jest obowiązkowe, jeżeli domaga się tego osoba odpowiedzialna za środek transportu.

Artykuł  40

1. Niezależnie od postanowień zawartych w części V, organ służby zdrowia może poddać pod nadzór każdą osobę podejrzaną o zakażeni, odbywającą podróż międzynarodową, a przybywającą na jakimkolwiek środku transportu z zakażonej strefy. Nadzór taki może być utrzymany aż do końca okresu wylęgania, określonego w części V.

2. Z wyjątkiem przypadków wyraźnie przewidzianych w niniejszych Przepisach, izolacja nie powinna zastąpić nadzoru, chyba że władza służby zdrowia uważa za wyjątkowo groźne niebezpieczeństwo przeniesienia choroby objętej tymi Przepisami przez osobę podejrzaną o zakażenie.

Artykuł  41

Przedsięwzięcia zdrowotne, inne aniżeli kontrola zdrowotna, które były zastosowane względem statku lub samolotu w poprzednim porcie lub na poprzednim lotnisku, nie powinny być powtarzane w następnym porcie lub lotnisku, chyba że:

a) po wyjściu z portu, lotniska, w którym przedsięwzięcia zdrowotne zostały zastosowane, wydarzył się bądź to w porcie lub na lotnisku, bądź też na statku lub samolocie, wypadek o znaczeniu epidemiologicznym, wymagający stosowania takich przedsięwzięć,

b) organ służby zdrowia następnego portu lub lotniska upewnił się na podstawie konkretnych dowodów, że poszczególne przedsięwzięcia zdrowotne nie zostały zastosowane w sposób rzeczywiście skuteczny.

Artykuł  42

Z zastrzeżeniem postanowień artykułu 80 nie wolno odmówić statkowi lub samolotowi ze względów zdrowotnych dostępu do portu lub lotniska. Jeżeli port lub lotnisko nie jest wyposażone w urządzenia do stosowania przedsięwzięć zdrowotnych, dozwolonych niniejszymi Przepisami i uznanych za konieczne przez organy służby zdrowia portu lub lotniska, wówczas takie statki lub samoloty mogą otrzymać polecenia udania się na własne ryzyko do najbliższego odpowiedniego portu lub lotniska, które im najlepiej odpowiada.

Artykuł  43

Samolot nie powinien być uważany za przybywający z zakażonej strefy tylko dlatego, że lądował w takiej strefie na jednym lub kilku lotniskach, nie będących jako takie strefami zakażonymi.

Artykuł  44

Osoby, przybywające na pokładzie samolotu wolnego od zakażenia, który lądował w strefie zakażonej i którego załoga i pasażerowie podporządkowali się warunkom przewidzianym w artykule 35, nie należy uważać za przybywające ze strefy zakażonej.

Artykuł  45

1. Z wyjątkiem przypadku przewidzianego poniżej w punkcie 2, każdy statek lub samolot, który po przybyciu nie chce się poddać zabiegom wymaganym przez organ służby zdrowia portu lub lotniska zgodnie z niniejszymi Przepisami, ma prawo kontynuować natychmiast swą podróż; w takim wypadku w czasie tej podróży nie może on zawinąć do innego portu lub lądować na innym lotnisku na tym samym terytorium. Taki statek lub samolot ma prawo jednak wziąć na pokład paliwo, wodę pitną oraz zapasy żywności - o ile pozostanie w warunkach kwarantanny. Jeżeli w czasie kontroli zdrowotnej okaże się, że taki statek jest wolny od zakażenia, zachowuje on przywileje wynikające z artykułu 34.

2. Statek lub samolot, który przybył do portu lub na lotnisko położone w strefie, gdzie istnieją przenosiciele żółtej febry, powinien być poddany przedsięwzięciom wymaganym zgodnie z niniejszymi Przepisami przez organ służby zdrowia portu lub lotniska i nie może kontynuować natychmiast swej podróży, jeżeli:

a) samolot jest zakażony żółtą febrą;

b) statek jest zakażony żółtą febrą i znaleziono na pokładzie Aedes aegypti, a kontrola zdrowotna wykazała, że osoby zakażone nie były we właściwym czasie izolowane.

Artykuł  46

1. Jeżeli z przyczyn niezależnych od woli swego dowódcy, samolot ląduje gdzie indziej niż na lotnisku, albo na lotnisku innym niż to, na którym normalnie miał lądować, dowódca samolotu lub jego zastępca winien dołożyć starań, aby zawiadomić bez zwłoki o lądowaniu najbliższy organ służby zdrowia albo inny organ administracji.

2. Organ służby zdrowia, natychmiast po zawiadomieniu o lądowaniu, może podjąć takie przedsięwzięcia, jakie uważa za wskazane, ale w żadnym wypadku nie może przekroczyć przedsięwzięć dozwolonych w myśl niniejszych Przepisów.

3. Z zastrzeżeniem postanowień punktu 5, osoby znajdujące się na pokładzie, nie mogą opuścić najbliższego otoczenia miejsca lądowania, chyba za zezwoleniem organu służby zdrowia lub innych organów państwowych lub w celu skomunikowania się z innym organem państwowym, jak również towary nie mogą być przeniesione z tego otoczenia na inne miejsce.

4. Jeżeli przedsięwzięcia, nakazane w miarę potrzeby przez organ służby zdrowia zostały wykonane, samolot może - ze zdrowotnego punktu widzenia - odlecieć albo do lotniska, na którym normalnie winien był lądować albo jeżeli ze względów technicznych tego uczynić nie może - do lotniska, które mu najlepiej odpowiada.

5. Dowódca samolotu lub jego zastępca powinien przedsięwziąć wszelkie doraźne środki, jakie są konieczne dla zabezpieczenia zdrowia i bezpieczeństwa pasażerów i załogi.

Rozdział  V

Przedsięwzięcia dotyczące międzynarodowego transportu towarów, bagażu i poczty

Artykuł  47

1. Towary mogą być poddane przedsięwzięciom zdrowotnym przewidzianym w niniejszych Przepisach jedynie wówczas, gdy organ służby zdrowia rozporządza wiarygodnymi dowodami, że mogły one ulec zakażeniu zarazkami jednej z chorób objętych niniejszymi Przepisami albo mogą być siedliskiem przenosicieli tych chorób.

2. Z zastrzeżeniem przedsięwzięć przewidzianych w artykule 70 inne towary, aniżeli zwierzęta żywe, przewożone w tranzycie bez przeładowywania, nie powinny być poddawane żadnym przedsięwzięciom zdrowotnym ani zatrzymywane w porcie, na lotnisku lub posterunku granicznym.

3. Wydanie zaświadczeń o dezynfekcji towarów, będących przedmiotem transakcji handlowych między dwoma krajami, może być określone przez dwustronne umowy zawarte między krajami eksportującymi i importującymi.

Artykuł  48

Z wyjątkiem przypadku, gdy chodzi o osobę zakażoną lub podejrzaną o zakażenie, bagaż może być poddany dezynfekcji lub dezynsekcji jedynie wówczas, gdy należy do osoby, która przewozi przedmioty zakażone, albo na której znaleziono owady-przenosicieli chorób, których zwalczanie objęte jest niniejszymi Przepisami.

Artykuł  49

1. Przesyłki pocztowe, gazety, książki i inne druki nie powinny być poddawane żadnym przedsięwzięciom zdrowotnym.

2. Przesyłki pocztowe mogą być poddane przedsięwzięciom zdrowotnym tylko wtedy, gdy zawierają:

a) artykuły żywnościowe, wymienione w artykule 70 pkt 1, co do których organ służby zdrowia rozporządza wiarygodnymi dowodami, że pochodzą ze strefy zakażonej cholerą albo

b) bieliznę, odzież lub pościel, która była używana albo zanieczyszczona, a co do której mają zastosowanie postanowienia części V,

c) zakażone materiały lub

d) żywe owady i zwierzęta, które mogą być przenosicielami chorób u ludzi w razie przewiezienia ich i zawiadomienia.

Artykuł  50

Administracja służby zdrowia powinna zapewnić tak dalece, jak to jest możliwe, aby pojemniki w ruchu międzynarodowym kolejowym, drogowym, morskim lub powietrznym, były wolne od zakażonych materiałów, przenosicieli chorób lub gryzoni.

Część  V

- Specjalne postanowienia dotyczące każdej z chorób objętych niniejszymi Przepisami

Rozdział  I

Dżuma

Artykuł  51

Dla celów niniejszych Przepisów okres wylęgania dżumy określa się na sześć dni.

Artykuł  52

Szczepienie ochronne przeciw dżumie nie powinno być wymagane jako warunek wstępu osoby na terytorium.

Artykuł  53

1. Każde państwo powinno wykorzystać wszystkie stojące do jego dyspozycji środki w kierunku zmniejszenia niebezpieczeństwa szerzenia dżumy przez gryzoni i ich ektoparazyty. Administracja służby zdrowia, drogą systematycznego zbierania i regularnego badania gryzoni i ich ektoparazytów, powinna być stale informowana o warunkach panujących w każdym rejonie, a w szczególności w każdym porcie lub lotnisku zakażonym lub podejrzanym o zakażenie dżumą gryzoni.

2. W czasie pobytu statku lub samolotu w porcie lub na lotnisku zakażonym dżumą, należy podjąć specjalne środki aby zapobiec przedostaniu się gryzoni na pokład.

Artykuł  54

1. Każdy statek powinien być:

a) stale utrzymywany w takich warunkach, aby był wolny od gryzoni i przenosicieli dżumy lub

b) okresowo deratyzowany.

2. Świadectwa deratyzacji i świadectwa zwolnienia od deratyzacji powinny być wydawane tylko przez organy służby zdrowia portów, zatwierdzonych dla tego celu w myśl artykułu 17. Okres ważności tych świadectw wynosi sześć miesięcy. Okres ten jednak może być przedłużony o jeden miesiąc dla statków, udających się do takiego portu, gdzie deratyzacja lub inspekcja w zależności od przypadku, może być wykonana w najlepszych warunkach.

3. Świadectwa deratyzacji i świadectwa zwolnienia od deratyzacji powinny odpowiadać wzorowi, wskazanemu w załączniku nr 1.

4. Jeżeli nie przedstawiono ważnego świadectwa, organ służby zdrowia portu, zatwierdzonego w myśl artykułu 17, po przeprowadzeniu wywiadu i inspekcji, może postąpić w następujący sposób:

a) w porcie wyznaczonym w myśl artykułu 17 pkt 2, organ służby zdrowia może sam przeprowadzić deratyzację statku albo zarządzić przeprowadzenie deratyzacji pod swym kierownictwem i kontrolą. Władza służby zdrowia powinna zdecydować w każdym przypadku jaka ma być zastosowana technika, aby zapewnić wytępienie gryzoni na statku. Deratyzacja powinna być wykonana w taki sposób, aby uniknąć w miarę możności uszkodzenia statku i jego ładunku; nie powinna ona trwać dłużej, aniżeli to jest absolutnie konieczne. Jeżeli to jest tylko możliwe, deratyzacja powinna być wykonana przy pustych ładowniach. Na statkach pod balastem, deratyzacja powinna być wykonana przed załadowaniem. Po należytym wykonaniu deratyzacji, organ służby zdrowia powinien wydać świadectwo deratyzacji;

b) w każdym porcie zatwierdzonym w myśl artykułu 17, organ służby zdrowia może wydać świadectwo zwolnienia od deratyzacji, jeżeli jest przeświadczony, że statek jest wolny od gryzoni. Takie świadectwo może być wydane tylko wówczas, gdy inspekcja statku została wykonana przy pustych ładowniach albo gdy zawierają one tylko balast albo inny materiał nie atrakcyjny dla gryzoni, takiego rodzaju lub w taki sposób rozłożony, iż umożliwia dokładną inspekcję ładowni. Świadectwo zwolnienia od deratyzacji może być wydane dla tankowca o pełnych ładowniach.

5. Jeżeli warunki, w których deratyzacja była wykonana, są tego rodzaju, że według opinii organu służby zdrowia portu, w którym przedsięwzięcia te zostały wykonane, nie można było uzyskać zadowalającego wyniku, organ służby zdrowia powinien wpisać do świadectwa deratyzacji odpowiednią uwagę.

Artykuł  55

W wyjątkowych okolicznościach w samolocie można przeprowadzić dezynfekcję i deratyzację ze wskazań epidemiologicznych, gdy podejrzewa się, że na jego pokładzie są gryzonie.

Artykuł  56

Przed udaniem się w międzynarodową podróż ze strefy zakażonej dżumą płucną, każda osoba podejrzana o zakażenie powinna być izolowana na okres sześciu dni, licząc od daty ostatniego narażenia się na zakażenie.

Artykuł  57

1. Statek lub samolot przy przybyciu uważa się za zakażony, jeżeli:

a) na pokładzie znajduje się przypadek dżumy ludzkiej, albo

b) na pokładzie znaleziono gryzonia zakażonego dżumą.

Statek powinien być uważany za zakażony, jeżeli przypadek dżumy ludzkiej wydarzył się na nim w okresie czasu wynoszącym więcej niż sześć dni po zaokrągleniu.

2. Statek przy przybyciu uważa się za podejrzany o zakażenie, jeżeli:

a) mimo braku dżumy ludzkiej na pokładzie, jeden taki przypadek wydarzył się w ciągu sześciu dni po zaokrągleniu,

b) stwierdzono niezwykłą śmiertelność wśród gryzoni na pokładzie, której przyczyny jeszcze nie ustalono,

c) stwierdzono obecność osoby na pokładzie, która została narażona na zakażenie dżumą płucną, a nie spełniła wymagań artykułu 56.

3. Nawet w przypadku przybycia ze strefy zakażonej lub w razie obecności na pokładzie osoby przybywającej ze strefy zakażonej statek, lub samolot po przybyciu może być uważany za wolny od zakażenia, jeśli po przeprowadzeniu kontroli zdrowotnej organ służby zdrowia uzna, że warunki wymienione w punktach 1 i 2 niniejszego artykułu nie zaistniały.

Artykuł  58

1. Po przybyciu statku zakażonego lub podejrzanego o zakażenie organ służby zdrowia powinien zastosować następujące przedsięwzięcia zdrowotne:

a) dezynsekcja wszystkich podejrzanych oraz kontrola zdrowotna przez okres nie dłuższy niż 6 dni licząc od daty przybycia,

b) dezynsekcja i jeśli to jest konieczne dezynfekcja: bagażu należącego do osób zakażonych lub podejrzanych o zakażenie, innych artykułów takich jak brudna pościel, bielizna oraz każda część statku lub samolotu, którą uważać można za zakażoną.

2. Po przybyciu statku lub samolotu, pociągu, pojazdu drogowego lub innego środka transportu, w którym znajduje się osoba cierpiąca na dżumę płucną, lub w przypadku stwierdzenia przypadku dżumy płucnej na pokładzie statku w okresie 6-dni poprzedzających przybycie, organ służby zdrowia może, w uzupełnieniu do przedsięwzięć wymaganych w myśl punktu 1 niniejszego artykułu, izolować pasażerów i załogę statku, samolotu, pociągu, pojazdu drogowego lub innego środka transportu na okres sześciu dni, licząc od daty ostatniego zagrożenia infekcją.

3. W razie istnienia dżumy wśród gryzoni na pokładzie statku lub w jego pojemnikach, statek powinien być poddany dezynsekcji i deratyzacji, jeśli to jest konieczne - w warunkach kwarantanny zgodnie z artykułem 54 według następujących zaleceń:

a) deratyzacja powinna być przeprowadzona natychmiast po opróżnieniu ładowni,

b) jedna lub więcej wstępnych deratyzacji statku z ładunkiem w ładowni lub podczas rozładowywania mogą być przeprowadzone w celu zapobieżenia ucieczce zakażonych gryzoni,

c) jeśli nie można zapewnić całkowitego zlikwidowania gryzoni ze względu na to, że tylko część ładunku ma być wyładowana nie należy zabraniać statkowi częściowego rozładunku lecz organ służby zdrowia może zastosować inne przedsięwzięcia, które uważa za konieczne dla zapobieżenia ucieczce zakażonych gryzoni włączając poddanie statku kwarantannie.

4. Jeżeli stwierdza się na pokładzie samolotu obecność gryzoni zakażonych dżumą, samolot powinien być poddany dezynsekcji i deratyzacji, jeśli to jest konieczne w warunkach kwarantanny.

Artykuł  59

Statek nie powinien być nadal uważany za zakażony lub podejrzany o zakażenie, albo samolot nie powinien być nadal uważany za zakażony, jeżeli przedsięwzięcia zdrowotne, wymagane przez organy służby zdrowia w myśl artykułu 39 i 58, zostały skutecznie wykonane, albo jeżeli organ służby zdrowia jest przeświadczony, że anormalna śmiertelność wśród gryzoni nie została spowodowana dżumą. Statek lub samolot powinien z tą chwilą otrzymać prawo wolności ruchu.

Artykuł  60

Statek lub samolot wolny od zakażenia, powinien otrzymać przy przybyciu prawo wolności ruchu; jeżeli jednak przybył ze strefy zakażonej, władza służby zdrowia może:

a) poddać nadzorowi wszystkie opuszczające pokład osoby podejrzane o zakażenie, na okres czasu nie dłuższy niż sześć dni, licząc od dnia, w którym statek lub samolot opuścił strefę zakażoną,

b) nakazać wytępienie gryzoni na pokładzie statku oraz w wyjątkowych przypadkach, z należycie uzasadnionych przyczyn, przeprowadzenie dezynsekcji, o czym należy zawiadomić pisemnie kapitana statku.

Artykuł  61

Jeżeli po przybyciu pociągu, pojazdu drogowego lub innego środka transportu wykryto przypadek dżumy ludzkiej, organ służby zdrowia może zastosować przedsięwzięcia zdrowotne przewidziane w artykule 39 i w punktach 1 i 2 artykułu 58; dezynsekcja i, jeżeli to jest konieczne, dezynfekcja może być zastosowana do tych części pociągu, pojazdu drogowego, pojemnika lub innego środka transportu, które są uważane za zakażone.

Rozdział  II

Cholera

Artykuł  62

Dla celów niniejszych Przepisów okres wylęgania cholery określa się na pięć dni.

Artykuł  63

1. Posiadanie ważnego świadectwa szczepienia ochronnego przeciw cholerze powinno być brane pod uwagę przez organy służby zdrowia przy stosowaniu przedsięwzięć zdrowotnych, przewidzianych w niniejszych Przepisach.

2. Szczepionki przeciwko cholerze stosowane przy szczepieniu podróżnych odbywających międzynarodowe podróże powinny spełniać wymagania określone przez Organizację.

3. Organ służby zdrowia może zastosować następujące przedsięwzięcia zdrowotne w stosunku do osoby odbywającej podróż międzynarodową i przybywającą ze strefy zakażonej w okresie inkubacji:

a) jeżeli osoba ta posiada ważne świadectwo szczepienia ochronnego przeciw cholerze, może być ona poddana nadzorowi na czas nie dłuższy niż pięć dni, licząc od daty opuszczenia strefy zakażonej,

b) jeżeli osoba ta nie posiada takiego świadectwa, może być ona izolowana przez wyżej podany okres.

4. Każda administracja służby zdrowia może zastosować przedsięwzięcia przewidziane w tym artykule bez względu na to, czy cholera występuje czy nie na jej terenie.

Artykuł  64

1. Statek uważa się za zakażony, jeżeli przy przybyciu na pokładzie znajduje się przypadek cholery, albo jeżeli taki przypadek stwierdzono na pokładzie w okresie pięciu dni przed przybyciem.

2. Statek uważa się za podejrzany o zakażenie, jeżeli przypadek cholery miał miejsce na pokładzie w czasie podróży, ale nie stwierdzono nowego przypadku w okresie pięciu dni przed przybyciem.

3. Samolot uważa się za zakażony, jeżeli przy przybyciu znajduje się na pokładzie przypadek cholery. Samolot uważa się za podejrzany o zakażenie, jeżeli przypadek cholery stwierdzono na pokładzie w czasie podróży, jednak osoba zakażona już poprzednio opuściła samolot.

4. Statek lub samolot, nawet gdy przybywa ze strefy zakażonej, lub gdy na jego pokładzie znajduje się osoba przybywająca ze strefy zakażonej, powinien być uważany przy przybyciu za wolny od zakażenia, jeżeli w czasie kontroli zdrowotnej organ służby zdrowia nabył przeświadczenie, że podczas podróży nie było na pokładzie przypadku cholery.

Artykuł  65

1. Przy przybyciu zakażonego statku lub samolotu organ służby zdrowia może zastosować następujące przedsięwzięcia:

a) nadzór nad pasażerami lub członkami załogi, którzy wykażą się ważnym świadectwem szczepienia ochronnego przeciw cholerze, na okres czasu nie dłuższy niż pięć dni, licząc od daty zejścia, a izolację w odniesieniu do wszystkich innych osób opuszczających pokład,

b) dezynfekcję: bagażu osób zakażonych lub podejrzanych o zakażenie, innych przedmiotów, jak używanej pościeli lub bielizny oraz tych części statku lub samolotu, które uważa się za zakażone,

c) dezynfekcję i usunięcie z pokładu wód, które uważa się za zakażone oraz dezynfekcję ich pojemników.

2. Wydaliny ludzkie, ścieki nie wyłączając wody z zenz, odpadki oraz inne przedmioty, uważane za zakażone, nie mogą być usunięte lub wyładowywane bez uprzedniej dezynfekcji. Organ służby zdrowia jest odpowiedzialny za ich bezpieczne usunięcie.

Artykuł  66

1. Przy przybyciu podejrzanego o zakażenie statku lub samolotu mogą być stosowane prze organ służby zdrowia przedsięwzięcia przewidziane w artykule 65 pkt 2 litery b) i c).

2. Ponadto nie przesądzając przedsięwzięć przewidzianych w artykule 63 pkt 3 lit. b, pasażerowie lub członkowie załogi opuszczający pokład, mogą być poddani nadzorowi na okres nie dłuższy niż pięć dni, licząc od daty przybycia.

Artykuł  67

Statku lub samolotu nie powinno się nadal uważać za zakażony lub podejrzany o zakażenie, jeżeli przedsięwzięcia wymagane przez organ służby zdrowia w myśl artykułu 39 i artykułów 65 bądź 66 zostały skutecznie wykonane; statek lub samolot powinien z tą chwilą otrzymać prawo wolności ruchu.

Artykuł  68

Statek lub samolot wolny od zakażenia powinien otrzymać przy przybyciu prawo wolności ruchu. Jeżeli jednak przybył on ze strefy zakażonej organ służby zdrowia może zastosować przedsięwzięcia przewidziane w artykule 63 w odniesieniu do pasażerów i członków załogi, opuszczających pokład.

Artykuł  69

Jeżeli przy przybyciu pociągu, pojazdu drogowego lub innego środka transportu wykryto przypadek cholery, organ służby zdrowia może zastosować następujące przedsięwzięcia:

a) nadzór przez okres nie dłuższy niż pięć dni licząc od daty przybycia nad pasażerami i członkami załogi, którzy przedstawią ważne zaświadczenia szczepienia ochronnego przeciw cholerze i izolację wszystkich innych, którzy opuszczają środek transportu,

b) dezynfekcję: bagażu osoby zakażonej, a jeżeli to jest konieczne również osoby podejrzanej o zakażenie, innych przedmiotów, jak używanej pościeli lub bielizny oraz części pociągu, pojazdu drogowego, pojemnika lub innego środka transportu, uważanej za zakażoną.

Artykuł  70

1. Przy przybyciu zakażonego lub podejrzanego o zakażenie statku lub samolotu, bądź pociągu, pojazdu drogowego lub innego środka transportu, na którym wykryto przypadek cholery, albo statku, samolotu, pociągu, pojazdu drogowego lub innego środka transportu przybywającego ze strefy zakażonej organ służby zdrowia może pobrać próbki żywności włączając ryby, skorupiaki, owoce, warzywa, napoje w celu przeprowadzenia badania bakteriologicznego, chyba że artykuły te i napoje znajdują się w opakowaniach hermetycznych, a organ służby zdrowia nie ma podstaw do uważania ich za zakażone; może także zabronić wyładunku lub usunąć wszystkie te artykuły, które okażą się zakażone. Każdy artykuł spożywczy lub napój, który został uznany za zakażony powinien być usunięty z pokładu w taki sposób, aby nie stanowił źródła zakażenia.

2. Jeżeli takie artykuły spożywcze lub napoje stanowią część ładunku w ładowni statku, albo w pomieszczeniu frachtowym samolotu lub pojemniku, wówczas jedynie organ służby zdrowia portu lub lotniska, na którym takie artykuły spożywcze lub napoje mają być wyładowane, ma prawo wydać zarządzenie ich usunięcia.

3. Kapitan samolotu lub statku ma prawo żądać usunięcia takich artykułów spożywczych lub napojów.

Artykuł  71

1. Nikt nie może być zmuszony do poddania się wymazowi z odbytnicy.

2. Tylko od osoby odbywającej podróż międzynarodową, która przybyła ze strefy zakażonej w okresie inkubacji cholery i wykazuje objawy wskazujące na tę chorobę, można żądać, aby poddała się badaniu kału.

Rozdział  III

Żółta febra

Artykuł  72

Dla celów niniejszych Przepisów okres inkubacji dla żółtej febry określa się na sześć dni.

Artykuł  73

1. Szczepienie ochronne przeciw żółtej febrze może być wymagane od każdej osoby opuszczającej zakażoną strefę i udającej się w podróż międzynarodową.

2. Jeżeli taka osoba posiada świadectwo szczepienia ochronnego przeciw żółtej febrze, które jeszcze nie nabrało ważności, może ona otrzymać pozwolenie na wyjazd, jednak postanowienia artykułu 75 mogą być zastosowane do niej przy przybyciu.

3. Osoba posiadająca ważne świadectwo szczepienia ochronnego przeciw żółtej febrze, nie powinna być traktowana jako osoba podejrzana o zakażenie nawet wówczas, gdy przybywa ona ze strefy zakażonej.

4. Stosowana szczepionka przeciw żółtej febrze musi być zatwierdzona przez Organizację, a ośrodek, w którym dokonuje się szczepień musi być wytypowany przez administrację służby zdrowia danego terytorium. Organizacja powinna być zapewniona, że jakość szczepionki używanej w tym celu jest zawsze właściwa.

Artykuł  74

1. Każda osoba zatrudniona w porcie lub na lotnisku, położonym w strefie zakażonej i każdy członek załogi statku lub samolotu korzystający z takiego lotniska powinien posiadać ważne świadectwo szczepienia przeciw żółtej febrze.

2. Każdy samolot opuszczający lotnisko znajdujące się w strefie zakażonej powinien być poddany dezynsekcji zgodnie z artykułem 26, stosując metody zalecone przez Organizację, a szczegóły dotyczące tej dezynsekcji powinny być podane w raporcie zdrowia Ogólnej Deklaracji Samolotu chyba, że ta część Ogólnej Deklaracji Samolotu nie jest wymagana przez organ służby zdrowia lotniska, do którego przybywa samolot.

3. Każdy statek opuszczający strefę, w której stwierdza się Aedes aegypti udający się do strefy, w której Aedes aegypti został wytępiony, powinien być wolny od Aedes aegypti zarówno w postaci dojrzałej jak i larwalnej.

4. Samolot opuszczający lotnisko, gdzie stwierdza się Aedes aegypti i udający się do strefy, z której usunięto Aedes aegypti powinien być poddany dezynsekcji zgodnie z artykułem 26, stosując metody zalecone przez Organizację.

Artykuł  75

Organ służby zdrowia w strefie podatnej na żółtą febrę może żądać od osoby odbywającej podróż międzynarodową, która przybyła ze strefy zakażonej, a nie może się wykazać ważnym świadectwem szczepienia ochronnego przeciw żółtej febrze, poddania się izolacji do czasu, aż jej świadectwo nabierze ważności, albo na czas nie dłuższy niż sześć dni od daty, w której dana osoba po raz ostatni mogła narazić się na zakażenie, przestrzegany powinien być okres krótszy.

Artykuł  76

1. Każda osoba przybywająca ze strefy zakażonej, która nie posiada ważnego świadectwa szczepienia ochronnego przeciw żółtej febrze i udaje się w podróż międzynarodową do lotniska położonego w strefie podatnej na żółtą febrę, nie wyposażonego dotąd w urządzenia dla zapewnienia segregacji w myśl artykułu 35, może być powstrzymana przez okres przewidziany w artykule 75, od opuszczenia lotniska, które jest wyposażone w takie urządzenia, jeżeli administracje służby zdrowia dla terytoriów, na których omawiane lotniska się znajdują, zawarły w tym przedmiocie porozumienie.

2. Zainteresowane administracje służby zdrowia powinny zawiadomić Organizację o zawarciu takiego porozumienia i o czasie, na jaki zostało ono zawarte. Organizacja powinna tę informację natychmiast przekazać do wszystkich administracji służby zdrowia.

Artykuł  77

1. Przy przybyciu statek uważa się za zakażony, jeżeli na jego pokładzie organ służby zdrowia stwierdził Aedes aegipti lub innego przenosiciela żółtej febry. Każdy inny statek uważany będzie za wolny od zakażenia.

2. Samolot po przybyciu na lotnisko uważany jest za zakażony jeżeli na jego pokładzie znajduje się chory na żółtą febrę. Samolot uważany jest za podejrzany, jeżeli organ służby zdrowia nie jest przeświadczony, że dezynsekcja została przeprowadzona zgodnie z punktem 2 artykułu 74 i jeżeli stwierdza się żywe komary na pokładzie samolotu. Każdy inny samolot powinien być uważany za wolny od zakażenia.

Artykuł  78

1. Przy przybyciu zakażonego lub podejrzanego o zakażenie statku lub samolotu, organ służby zdrowia może zastosować następujące przedsięwzięcia:

a) w strefie podatnej na żółtą febrę - przedsięwzięcia przewidziane w artykule 75 w stosunku do wszystkich pasażerów lub członków załogi, opuszczających pokład, a nie posiadających ważnego świadectwa szczepienia ochronnego przeciw żółtej febrze;

b) inspekcję statku lub samolotu i wytępienie Aedes aegypti lub innych przenosicieli żółtej febry na pokładzie. W strefie, gdzie istnieje przenosiciel żółtej febry statek może być zatrzymany w odległości przynajmniej 400 metrów od lądu, aż do czasu, gdy te przedsięwzięcia zostaną dokonane.

2. Statku lub samolotu nie uważa się nadal za zakażony lub podejrzany o zakażenie, jeżeli przedsięwzięcia wymagane przez organ służby zdrowia w myśl artykułu 39 i punktu 1 niniejszego artykułu zostały skutecznie wykonane. Statek lub samolot powinien z tą chwilą otrzymać prawo wolności ruchu.

Artykuł  79

Przy przybyciu statku lub samolotu wolnego od zakażenia ze strefy zakażonej, mogą być względem niego zastosowane przedsięwzięcia przewidziane w literze b) punktu 1 artykułu 78. Statek lub samolot powinien z tą chwilą otrzymać prawo wolności ruchu.

Artykuł  80

Państwo nie może zabronić samolotom lądowania na ich lotniskach sanitarnych, jeżeli przedsięwzięcia przewidziane w punkcie 2 artykułu 74 zostały zastosowane. W strefie podatnej na żółtą febrę, państwo może jednak wyznaczyć jedno lub więcej lotnisk, jako takie, na które wyłącznie mogą lądować samoloty przybywające ze strefy zakażonej.

Artykuł  81

Przy przybyciu pociągu, pojazdu drogowego lub innego środka transportu do strefy podatnej na żółtą febrę, organ służby zdrowia może zastosować następujące przedsięwzięcia zdrowotne:

a) izolację, zgodnie z postanowieniami artykułu 75, w stosunku do każdej osoby, przybywającej ze strefy zakażonej nie posiadającej ważnego świadectwa szczepienia ochronnego przeciw żółtej febrze,

b) dezynsekcję pociągu, pojazdu drogowego, pojemnika lub innego środka transportu, jeżeli przybywa ze strefy zakażonej.

Artykuł  83

W strefie podatnej na żółtą febrę izolacja przewidziana w artykule 39 i w niniejszym rozdziale, powinna być przeprowadzona w pomieszczeniach uszczelnionych przeciw komarom.

Rozdział  IV

Ospa naturalna

Artykuł  83

Dla celów niniejszych Przepisów okres inkubacji ospy naturalnej określa się na czternaście dni.

Artykuł  84

1. Administracja służby zdrowia może żądać od każdej osoby odbywającej podróż międzynarodową, aby przy przybyciu wykazała się ważnym świadectwem szczepienia ochronnego przeciw ospie naturalnej, jeżeli nie posiada dostatecznych dowodów odporności na skutek poprzednio przebytej ospy naturalnej. Osoba, która takim świadectwem nie może się wykazać, może być poddana szczepieniu ochronnemu, może być poddana nadzorowi na okres czasu nie dłuższy niż czternaście dni, licząc od daty opuszczenia ostatniego zakażonego terytorium, przez które przejeżdżała przed przybyciem.

2. Od każdej osoby odbywającej podróż międzynarodową, która w przeciągu czternastu dni przed przybyciem przebywała w strefie zakażonej, a która według opinii organu służby zdrowia nie jest dostatecznie uodporniona przez szczepienia ochronne albo przez poprzednio przebytą ospę, może być poddana szczepieniu ochronnemu lub nadzorowi albo najpierw szczepieniu ochronnemu, a następnie nadzorowi; jeżeli osoba ta nie chce poddać się szczepieniu ochronnemu, to może ona być izolowana. Okres nadzoru lub izolacji nie powinien być dłuższy, aniżeli czternaście dni, licząc od daty opuszczenia strefy zakażonej. Ważne świadectwo szczepienia ochronnego przeciw ospie naturalnej powinno być uważane za dowód dostatecznego uodpornienia.

3. Organ służby zdrowia może zastosować przedsięwzięcia przedstawione w niniejszym artykule niezależnie od tego, czy ospa naturalna panuje na jej terytorium, czy też nie.

Artykuł  85

1. Statek lub samolot uważa się za zakażony, jeżeli przy przybyciu znajduje się na pokładzie przypadek ospy naturalnej, albo jeżeli taki przypadek wydarzył się na nim podczas podróży.

2. Każdy inny statek lub samolot powinien być uważany za wolny od zakażenia, nawet gdy znajdują się na nim osoby podejrzane o zakażenie. Osoby takie przy opuszczaniu pokładu mogą być poddane przedsięwzięciom przewidzianym w artykule 86.

Artykuł  86

1. Przy przybyciu zakażonego statku lub samolotu organ służby zdrowia:

a) powinien zalecić szczepienie ochronne przeciw ospie naturalnej każdej znajdującej się na pokładzie osobie, która według jego opinii nie jest dostatecznie uodporniona,

b) może osoby opuszczające pokład poddać izolacji lub nadzorowi na okres nie dłuższy niż czternaście dni, licząc od ostatniego narażenia się na zakażenie; organ służby zdrowia, ustalając okres takiej izolacji lub nadzoru, powinien jednak wziąć pod uwagę poprzednie szczepienia ochronne danej osoby oraz możliwości zakażenia, na jakie była wystawiona;

c) powinien przeprowadzić dezynfekcję: bagażu osoby zakażonej, wszelkiego innego bagażu lub przedmiotów, jak używanej pościeli lub bielizny, oraz tej części statku lub samolotu, która jest uważana za zakażoną.

2. Statek lub samolot powinien być w dalszym ciągu uważany za zakażony do czasu, gdy osoby zakażone zostały z niego usunięte i dopóki przedsięwzięcia wymagane przez władzę służby zdrowia w myśl punktu 1 niniejszego artykułu, zostały skutecznie zastosowane. Statek lub samolot powinien z tą chwilą otrzymać prawo wolności ruchu.

Artykuł  87

Przy przybyciu statek lub samolot wolny od zakażenia nawet, gdy przybył ze strefy zakażonej, powinien otrzymać prawo wolności ruchu.

Artykuł  88

Jeżeli po przybyciu pociągu, pojazdu drogowego, pojemnika lub innego środka transportu wykryto przypadek ospy naturalnej, osoba zakażona powinna być usunięta oraz powinny być zastosowane postanowienia punktu 1 artykułu 86, z tym że okres nadzoru lub izolacji powinien być liczony od daty przybycia pociągu, pojazdu drogowego, pojemnika lub innego środka transportu, a dezynfekcję stosuje się do tych części pociągu, pojazdu drogowego, pojemnika lub innego środka transportu, które są uważane za zakażone.

Część  VI

- Dokumenty zdrowotne

Artykuł  89

Nie można żądać od statku lub samolotu żadnego świadectwa zdrowotnego zaopatrzonego lub niezaopatrzonego w wizę konsularną ani żadnego świadectwa o jakiejkolwiek nazwie, dotyczącego stanu zdrowotnego portu lub lotniska.

Artykuł  90

1. Kapitan statku odbywającego podróż międzynarodową przed przybyciem do pierwszego portu na danym terytorium, powinien upewnić się co do stanu zdrowotności wszystkich osób znajdujących się na pokładzie, z wyjątkiem przypadku, w którym nie wymaga tego organ służby zdrowia oraz przy przybyciu wypełnić i oddać organowi służby zdrowia tego portu Morską Deklarację o Stanie Zdrowia, która powinna być również podpisana przez lekarza okrętowego, jeżeli taki znajduje się wśród załogi.

2. Kapitan oraz lekarz okrętowy, jeżeli taki się znajduje, powinien dostarczyć wszelkich dalszych informacji wymaganych przez organ służby zdrowia, a dotyczących warunków zdrowotnych na pokładzie podczas podróży.

3. Morska Deklaracja o Stanie Zdrowia powinna być zgodna z wzorem podanym w załączniku nr 5.

4. Administracja służby zdrowia może zadecydować czy:

a) zwolnić wszystkie przybywające statki od przedłożenia Morskiej Deklaracji o Stanie Zdrowia,

b) wymagać jej tylko w przypadku, kiedy statek przybywa z pewnych określonych stref lub jeśli informacje do przekazania są pozytywne.

Administracja służby zdrowia powinna poinformować przewoźnika, która z tych decyzji została podjęta.

Artykuł  91

1. Kapitan samolotu lub jego upoważniony zastępca lądując na lotnisku powinien wypełnić i przekazać organowi służby zdrowia tego lotniska formularz Ogólnej Deklaracji Samolotowej, dotyczący zdrowia, który powinien być zgodny ze wzorem podanym w załączniku nr 6, z wyjątkiem przypadków, w których nie jest to wymagane przez administrację służby zdrowia.

2. Kapitan samolotu lub jego upoważniony zastępca powinien udzielić wszelkich dalszych informacji wymaganych przez organ służby zdrowia, a odnoszących się do warunków zdrowotnych na pokładzie podczas podróży.

3. Administracja służby zdrowia może zadecydować czy:

a) zwolnić wszystkie przybywające samoloty od przedkładania formularza Ogólnej Deklaracji Samolotowej, dotyczącego zdrowia,

b) wymagać go jedynie w przypadkach, gdy samolot przybywa z pewnych określonych stref lub gdy przekazywana informacja jest pozytywna.

Administracja służby zdrowia powinna poinformować przewoźnika, która z tych decyzji została podjęta.

Artykuł  92

1. Świadectwa wyszczególnione w załącznikach nr 1, 2, 3, 4 powinny być drukowane w językach angielskim i francuskim, poza tym mogą one być opracowane w języku używanym na terytorium, na którym świadectwo zostało wydane.

2. Świadectwa wymienione w punkcie 1 niniejszego artykułu powinny być wypełniane w językach angielskim i francuskim, jakkolwiek dodatkowa wersja w innym języku nie jest wykluczona.

3. Międzynarodowe świadectwa szczepień ochronnych muszą być podpisane własnoręcznie przez lekarza prowadzącego szczepienia, jego oficjalna pieczątka w zamian nie może być akceptowana.

4. Międzynarodowe świadectwa szczepień ochronnych są świadectwami indywidualnymi i w żadnym przypadku nie mogą być wystawiane zbiorowo. Dla dzieci świadectwa powinny być wydawane oddzielnie.

5. Nie należy wprowadzać żadnych odchyleń od wzorów podanych w załącznikach nr 2, 3 i 4, jak również nie należy załączać żadnych fotografii.

6. Międzynarodowe świadectwo szczepienia ochronnego powinno być podpisane przez jednego z rodziców lub opiekuna, gdy dziecko nie jest w stanie zrobić tego samo. Świadectwo osoby nieumiejącej pisać powinno być podpisane jej znakiem zwykle używanym i autentyczność tego podpisu powinna być stwierdzona przez osobę trzecią.

7. Jeżeli szczepiący jest zdania, że istnieją zdrowotne przeciwwskazania szczepienia ochronnego danej osoby, powinien podać jej te powody na piśmie w języku angielskim lub francuskim, podkreślając tę część opinii, którą organy służby zdrowia powinny wziąć pod uwagę.

Artykuł  93

Świadectwo szczepienia ochronnego wydane przez organy wojskowe członkowi czynnej służby, powinno być uznane za ważne w miejsce międzynarodowego świadectwa, zgodnie z wzorem podanym w załącznikach nr 2, 3 lub 4 jeżeli:

a) obejmuje ono informację zdrowotną odpowiadającą tej jaka jest wymagana według wzoru i

b) zawiera stwierdzenie w języku angielskim lub francuskim co do typu szczepionki, daty jej zastosowania oraz że zaświadczenie zostało wydane zgodnie z postanowieniami niniejszego artykułu.

Artykuł  94

Żaden inny dokument zdrowotny niż te, które zostały przewidziane niniejszymi Przepisami, nie powinny być wymagane w ruchu międzynarodowym.

Część  VII

- Opłaty

Artykuł  95

1. Organ służby zdrowia nie może pobierać opłat za:

a) kontrolę zdrowotną przewidzianą w niniejszych Przepisach, albo dodatkowe badanie bakteriologiczne lub inne, które może być potrzebne w celu stwierdzenia stanu zdrowia osoby badanej,

b) szczepienia ochronne wykonywane przy przybyciu albo wydane w związku z tym świadectwo.

2. Tam, gdzie pobiera się opłaty za zastosowanie innych przedsięwzięć przewidzianych w niniejszych Przepisach, aniżeli wymienione w punkcie 1 niniejszego artykułu, powinna obowiązywać jedna tylko taryfa opłat dla danego terytorium. Pobierane opłaty powinny być:

a) zgodne z tą taryfą,

b) umiarkowane i w żadnym wypadku nie przekraczać rzeczywistych kosztów oddanej usługi,

c) pobierane bez różnicy co do narodowości, przynależności lub miejsca zamieszkania - jeśli chodzi o osoby, albo co do narodowości, bandery, rejestru lub właściciela - jeśli chodzi o statki, samoloty, wagony kolejowe, pojazdy drogowe, pojemniki i inne środki transportu. W szczególności nie powinna być czyniona różnica pomiędzy krajowymi a zagranicznymi osobami, statkami, samolotami, pociągami, pojazdami drogowymi, pojemnikami lub innymi środkami transportu.

3. Pobieranie opłat za przekazanie informacji związanej z niniejszymi Przepisami drogą radiową nie powinno przekraczać normalnych opłat za tego rodzaju usługi.

4. Taryfa i wszelkie poprawki do niej powinny być ogłoszone co najmniej na dziesięć dni przed ich wejściem w życie oraz natychmiast zgłoszone Organizacji.

Część  VIII

- Postanowienia różne

Artykuł  96

1. Każdy samolot opuszczający lotnisko, znajdujące się w strefie, gdzie występuje malaria lub inne choroby przenoszone przez komary, lub gdzie obecnie stwierdza się komary oporne na insektycydy będące przenosicielami chorób, lub gdzie znajduje się gatunek przenosicieli chorób, które zostały wytępione w strefie, gdzie znajduje się lotnisko docelowe danego samolotu, powinien być poddany dezynsekcji zgodnie z artykułem 26 i za pomocą metod zalecanych przez Organizację. Państwa, których to dotyczy powinny wyrazić zgodę na dezynsekcję samolotu, w czasie lotu przyjętym systemem dezynsekcji.

Każdy statek opuszczający port w podobnych warunkach powinien być uznany za wolny od komarów wymienionych wyżej, zarówno w postaci larwalnej jak i dojrzałej.

2. Po przybyciu na lotnisko znajdujące się w strefie zakażonej malarią lub innymi chorobami przenoszonymi przez komary lub importowanych przenosicieli, lub w przypadku gdy samolot przybywa ze strefy, w której istnieją gatunki przenosicieli wytępiane w strefie, w której znajduje się lotnisko docelowe, samolot wymieniony w punkcie 1 niniejszego artykułu może być poddany dezynsekcji zgodnie z artykułem 26, jeżeli nie przedłoży organowi służby zdrowia dowodu, że dezynsekcja została przeprowadzona zgodnie z punktem 1 niniejszego artykułu.

Każdy statek przybywający do portu w wyżej wymienionych warunkach powinien być poddany, pod kontrolę organu służby zdrowia, odpowiednim zabiegom zmierzającym do uwolnienia go od komarów w postaci larwalnej jak i dojrzałej.

3. Zgodnie z możliwościami i koniecznością pociąg, pojazd drogowy, pojemnik lub inny środek transportu, łódź używana dla międzynarodowego ruchu przybrzeżnego lub dla ruchu międzynarodowego na trasach wód śródlądowych, powinny być wolne od owadów-przenosicieli chorób ludzkich.

Artykuł  97

1. Migranci, robotnicy sezonowi albo osoby biorące udział w okresowych masowych zgromadzeniach, jak również przewożące ich statki, a w szczególności łodzie używane dla międzynarodowego ruchu przybrzeżnego, samoloty, pociągi, pojazdy drogowe lub inne środki transportu, mogą być poddane dodatkowym przedsięwzięciom zdrowotnym, zgodnie z ustawami i przepisami każdego z zainteresowanych państw i zgodnie z zawartymi między nimi układami.

2. Każde z państw powinno zawiadomić Organizację o postanowieniach takich ustaw i przepisów oraz umów.

3. Stan higieny na statkach i samolotach przewożących osoby biorące udział w okresowych masowych zgromadzeniach powinien pokrywać się z zalecanym przez Organizację.

Artykuł  98

1. Specjalne umowy mogą być zawarte między dwoma lub więcej państwami, mającymi wspólne interesy ze względu na ich warunki zdrowotne, geograficzne, socjalne lub ekonomiczne, w celu ułatwienia stosowania niniejszych Przepisów, a w szczególności w zakresie:

a) bezpośredniej i szybkiej wymiany informacji epidemiologicznej między sąsiadującymi terytoriami,

b) przedsięwzięć zdrowotnych, które powinny być stosowane w międzynarodowej żegludze przybrzeżnej i w międzynarodowej komunikacji na śródlądowych szlakach wodnych, nie wyłączając jezior,

c) przedsięwzięć zdrowotnych, które powinny być stosowane na granicach przyległych terytoriów,

d) połączenia dwóch lub więcej terytoriów w jedno terytorium w celu stosowania wszystkich przedsięwzięć zdrowotnych przewidzianych w niniejszych Przepisach,

e) używania środków specjalnie przystosowanych do przenoszenia osób zakażonych.

2. Umowy, o których mowa w punkcie 1 niniejszego artykułu, nie mogą być sprzeczne z postanowieniami niniejszych Przepisów.

3. Państwa powinny zawiadomić Organizację o zawarciu każdej takiej umowy. Organizacja powinna natychmiast zawiadomić wszystkie administracje służby zdrowia o zawarciu tych umów.

Część  IX

- Postanowienia końcowe

Artykuł  99

1. Z zastrzeżeniem postanowień artykułu 101 i przewidzianych w nim wyjątków, niniejsze Przepisy z dniem wejścia w życie zastępują w stosunkach między państwami nimi związanymi oraz między tymi państwami, a Organizacją postanowienia następujących Międzynarodowych Konwencji Sanitarnych i podobnych układów:

a) Międzynarodową Konwencję Sanitarną, podpisaną w Paryżu dnia 3 grudnia 1903 r.,

b) Pan-Amerykańską Konwencję Sanitarną, podpisaną w Waszyngtonie dnia 14 października 1905 r.,

c) Międzynarodową Konwencję Sanitarną, podpisaną w Paryżu dnia 17 stycznia 1912 r.,

d) Międzynarodową Konwencję Sanitarną, podpisaną w Paryżu dnia 21 stycznia 1926 r.,

e) Międzynarodową Konwencję Sanitarną w sprawie żeglugi powietrznej, podpisaną w Hadze, dnia 12 kwietnia 1933 r.,

f) Międzynarodowy Układ w sprawie zniesienia świadectw zdrowia, podpisany w Paryżu, dnia 22 grudnia 1934 r.,

g) Międzynarodowy układ w sprawie zniesienia wiz konsularnych na świadectwach zdrowia, podpisany w Paryżu dnia 22 grudnia 1934 r.,

h) Konwencję zmieniającą Międzynarodową Konwencję Sanitarną z dnia 21 czerwca 1926 r., podpisaną w Paryżu, dnia 31 października 1938 r.,

i) Międzynarodową Konwencję Sanitarną z 1944 r., zmieniającą Międzynarodową Konwencję Sanitarną z dnia 21 czerwca 1926 r., wyłożoną do podpisu w Waszyngtonie dnia 15 grudnia 1944 r.,

j) Międzynarodową Konwencję Sanitarną w sprawie żeglugi powietrznej z 1944 r., zmieniającą Międzynarodową Konwencję Sanitarną z dnia 12 kwietnia 1933 r., wyłożoną do podpisu w Waszyngtonie dnia 15 grudnia 1944 r.,

k) Protokół z dnia 23 kwietnia 1946 r. w sprawie przedłużenia Międzynarodowej Konwencji Sanitarnej z 1944 r., podpisany w Waszyngtonie,

l) Protokół z dnia 23 kwietnia 1946 r. w sprawie przedłużenia Międzynarodowej Konwencji Sanitarnej w sprawie żeglugi powietrznej z 1944 r., podpisany w Waszyngtonie,

m) Międzynarodowe Przepisy Sanitarne z 1951 r. oraz dodatkowe Przepisy z 1955, 1956, 1960, 1963 i 1965 r.

2. Pan-Amerykański Kodeks Sanitarny, podpisany dnia 14 listopada 1924 r. w Hawannie, pozostaje w mocy z wyjątkiem artykułów 2, 9, 10, 16-53, 61 i 62, do których stosują się postanowienia punktu 1 niniejszego artykułu.

Artykuł  100

1. Termin przewidziany w myśl artykułu 22 Konstytucji Organizacji dla odrzucenia lub zgłoszenia zastrzeżeń, wynosi dziewięć miesięcy od daty zawiadomienia przez dyrektora generalnego o przyjęciu niniejszych Przepisów przez Światowe Zgromadzenie Zdrowia.

2. Państwo może przedłużyć ten termin do osiemnastu miesięcy, w drodze notyfikacji złożonej dyrektorowi generalnemu - w odniesieniu do terytoriów zamorskich lub odległych, za których stosunki międzynarodowe jest odpowiedzialne.

3. Odrzucenie lub zastrzeżenie, otrzymane przez dyrektora generalnego po upływie terminów wymienionych w punkcie 1 bądź 2 niniejszego artykułu, jest bezskuteczne.

Artykuł  101

1. Jeżeli jakiekolwiek państwo zgłasza zastrzeżenie do niniejszych Przepisów, zastrzeżenie takie jest ważne jedynie wówczas, gdy zostało przyjęte przez Światowe Zgromadzenie Zdrowia. Niniejsze Przepisy wchodzą w życie w stosunku do tego państwa dopiero po przyjęciu tego zastrzeżenia przez Zgromadzenie, a w wypadku gdy Zgromadzenie sprzeciwi się temu zastrzeżeniu z uwagi na to, że odbiega ono zasadniczo od charakteru i celu niniejszych Przepisów - dopiero po wycofaniu tego zastrzeżenia.

2. Częściowe odrzucenie niniejszych Przepisów jest równoznaczne ze zgłoszeniem zastrzeżenia.

3. Światowe Zgromadzenie Zdrowia może przyjąć zgłoszone zastrzeżenie pod warunkiem, że państwo zgłaszające to zastrzeżenie, będzie nadal wykonywać jedno lub więcej zobowiązań, odpowiadających przedmiotowi tego zastrzeżenia, które to państwo poprzednio przyjęło na siebie w myśl konwencji lub układów wymienionych w artykule 99.

4. Jeżeli państwo zgłasza zastrzeżenie, które w opinii Światowego Zgromadzenia Zdrowia odbiega w nieistotnym zakresie od jednego lub więcej zobowiązań, przyjętych poprzednio przez to państwo w myśl konwencji i układów, wymienionych w artykule 99, Zgromadzenie może przyjąć takie zastrzeżenie, nie stawiając warunku wykonywania przez państwo zobowiązań, przewidzianych w punkcie 3 niniejszego artykułu.

5. Jeżeli Światowe Zgromadzenie Zdrowia sprzeciwi się przyjęciu zastrzeżenia, a zastrzeżenie nie zostało cofnięte, niniejsze Przepisy nie wchodzą w życie w stosunku do państwa, które takie zastrzeżenie zgłosiło. Konwencje i układy wymienione w artykule 99, których takie państwo jest już stroną, pozostają w mocy w odniesieniu do tego państwa.

Artykuł  102

Odrzucenie albo całkowite lub częściowe zastrzeżenie może być w każdej chwili cofnięte przez zawiadomienie o tym dyrektora generalnego.

Artykuł  103

1. Niniejsze Przepisy wchodzą w życie z dniem pierwszego stycznia 1971 roku.

2. Każde państwo, które staje się członkiem Organizacji po tej dacie, a które jeszcze nie jest stroną niniejszych Przepisów, może zawiadomić, iż odrzuca je lub zgłasza do nich zastrzeżenia, i to w terminie trzech miesięcy od dnia, w którym państwo to stało się członkiem Organizacji. Z zastrzeżeniem postanowień artykułu 101 i poza wypadkiem odrzucenia niniejsze Przepisy wchodzą w życie w stosunku do tego państwa po upływie powyższego terminu.

Artykuł  104

1. Państwa, które nie są członkami Organizacji, a które są stronami konwencji i układów wymienionych w artykule 99, lub które dyrektor generalny powiadomił o przyjęciu niniejszych Przepisów przez Światowe Zgromadzenie Zdrowia, mogą stać się stroną niniejszych Przepisów w drodze zawiadomienia dyrektora generalnego o ich przyjęciu. Z zastrzeżeniem postanowień artykułu 101, takie przyjęcie staje się skuteczne z dniem wejścia w życie niniejszych Przepisów, a w wypadku gdy takie zawiadomienie o przyjęciu zostało przesłane po tej dacie - w trzy miesiące po dniu otrzymania przez dyrektora powyższego zawiadomienia.

2. W rozumieniu niniejszych Przepisów, artykułów 23, 33, 62, 63 i 64 Konstytucji Organizacji odnoszą się do państw, nie będących członkami Organizacji, które stają się stronami niniejszych Przepisów.

3. Państwa, nie będące członkami Organizacji, które stały się stronami niniejszych Przepisów, mogą w każdym czasie odwołać swój udział w niniejszych Przepisach przez skierowanie do dyrektora generalnego zawiadomienia, przy czym odwołanie staje się skuteczne w sześć miesięcy od daty otrzymania zawiadomienia. Państwo, które się wycofało, powinno, poczynając od tej daty, podjąć się na nowo stosowania postanowień konwencji i układów, wymienionych w artykule 99, których poprzednio było stroną.

Artykuł  105

Dyrektor generalny powinien zawiadomić wszystkich członków zwyczajnych i nadzwyczajnych, a także inne strony, które podpisały konwencje i układy, wymienione w artykule 99, o przyjęciu przez Światowe Zgromadzenie Zdrowia niniejszych Przepisów. Dyrektor generalny powinien też zawiadomić te państwa, jak również i inne państwa, które przyjęły niniejsze Przepisy, o dodatkowych przepisach zmieniających lub uzupełniających niniejsze Przepisy, o otrzymanych przezeń zawiadomieniach w myśl artykułów 100, 102, 103 lub 104 oraz o decyzjach powziętych przez Światowe Zgromadzenie Zdrowia w myśl artykułu 101.

Artykuł  106

1. We wszelkich zagadnieniach lub sporach dotyczących interpretacji albo stosowania niniejszych Przepisów lub przepisów uzupełniających, państwo zainteresowane może się odnieść do dyrektora generalnego, który powinien dążyć do rozstrzygnięcia zagadnienia lub sporu. W razie nierozstrzygnięcia, dyrektor generalny z własnej inicjatywy albo na prośbę zainteresowanego państwa powinien przekazać zagadnienie lub spór do rozpatrzenia komisji lub innemu właściwemu organowi Organizacji.

2. Zainteresowane państwo ma prawo delegowania swego przedstawiciela do takiej komisji lub do innego organu.

3. Spór, który nie został w ten sposób rozstrzygnięty, może być przez zainteresowane państwo przedstawiony na piśmie do decyzji Międzynarodowemu Trybunałowi Sprawiedliwości.

Artykuł  107

1. Tekst francuski i tekst angielski niniejszych Przepisów są na równi obowiązujące.

2. Oryginalne teksty niniejszych Przepisów powinny być zdeponowane w archiwach Organizacji. Uwierzytelnione odpisy powinny być przesłane przez dyrektora generalnego do wszystkich członków zwyczajnych i nadzwyczajnych, a także do innych stron, które podpisały konwencje i układy, wymienione w artykule 99. Z wejściem w życie niniejszych Przepisów, uwierzytelnione odpisy powinny być dostarczone przez dyrektora generalnego Sekretarzowi Generalnemu Organizacji Narodów Zjednoczonych do rejestracji, zgodnie z artykułem 102 Karty Narodów Zjednoczonych.

NA DOWÓD CZEGO PODPISALIŚMY W BOSTONIE DWUDZIESTEGO PIĄTEGO LIPCA 1969 ROKU

ZAŁĄCZNIKI

ZAŁĄCZNIK Nr 1

ŚWIADECTWO DERATYZACJI (a) - ŚWIADECTWO ZWOLNIENIA OD DERATYZACJI (a)

(grafikę pominięto)

ZAŁĄCZNIK Nr 2

MIĘDZYNARODOWE ŚWIADECTWO SZCZEPIENIA PIERWOTNEGO LUB POWTÓRNEGO PRZECIW CHOLERZE

(grafikę pominięto)

ZAŁĄCZNIK Nr 3

MIĘDZYNARODOWE ŚWIADECTWO SZCZEPIENIA PIERWOTNEGO LUB POWTÓRNEGO PRZECIW ŻÓŁTEJ FEBRZE

(grafikę pominięto)

ZAŁĄCZNIK Nr 4

MIĘDZYNARODOWE ŚWIADECTWO SZCZEPIENIA PIERWOTNEGO LUB POWTÓRNEGO PRZECIW OSPIE NATURALNEJ

(grafikę pominięto)

ZAŁĄCZNIK Nr 5

MORSKA DEKLARACJA O STANIE ZDROWIA

(grafikę pominięto)

ZAŁĄCZNIK Nr 6

CZĘŚĆ OGÓLNEJ DEKLARACJI SAMOLOTU DOTYCZĄCA STANU ZDROWOTNOŚCI

(grafikę pominięto)