Dyrektywa 90/314/EWG w sprawie zorganizowanych podróży, wakacji i wycieczek
Dz.U.UE.L.1990.158.59
Akt utracił mocDYREKTYWA RADY
z dnia 13 czerwca 1990 r.
w sprawie zorganizowanych podróży, wakacji i wycieczek
(Dz.U.UE L z dnia 23 czerwca 1990 r.)
RADA WSPÓLNOT EUROPEJSKICH,
uwzględniając Traktat ustanawiający Europejską Wspólnotę Gospodarczą, w szczególności jego art. 100a,
uwzględniając wniosek Komisji(1),
we współpracy z Parlamentem Europejskim(2),
uwzględniając opinię Komitetu Ekonomiczno-Społecznego(3),
a także mając na uwadze, co następuje:
jednym z głównych celów Wspólnoty jest dopełnienie rynku wewnętrznego, którego istotną część stanowi sektor turystyczny;
przepisy prawa krajowego Państw Członkowskich dotyczące zorganizowanych podróży, wakacji i wycieczek, zwanych dalej "imprezami turystycznymi", wykazują wiele rozbieżności, a praktyka poszczególnych państw w tej dziedzinie znacznie się różni, co ogranicza swobodę świadczenia usług tego rodzaju oraz powoduje zniekształcenia konkurencji pomiędzy podmiotami gospodarczymi mającymi siedzibę w różnych Państwach Członkowskich;
ustanowienie wspólnych reguł dotyczących imprez turystycznych przyczyni się do usunięcia tych przeszkód i tym samym do powstania wspólnego rynku w sferze usług, umożliwiając w ten sposób podmiotom gospodarczym mającym siedzibę w jednym Państwie Członkowskim świadczenie usług w pozostałych Państwach Członkowskich, a konsumentom Wspólnoty czerpanie korzyści z porównywalnych warunków zakupu we wszystkich Państwach Członkowskich;
ust. 36 lit. b) Załącznika do rezolucji Rady z dnia 19 maja 1981 r. w sprawie drugiego programu Europejskiej Wspólnoty Gospodarczej w dziedzinie ochrony konsumentów i polityki informacyjnej(4) zachęca Komisję do zajęcia się między innymi turystyką i w razie potrzeby przedłożenia odpowiednich propozycji z należytym uwzględnieniem ich znaczenia dla ochrony konsumentów i wpływu różnic istniejących w ustawodawstwach Państw Członkowskich na właściwe funkcjonowanie wspólnego rynku;
w rezolucji w sprawie polityki Wspólnoty w dziedzinie turystyki z dnia 10 kwietnia 1984 r.(5) Rada przyjęła z zadowoleniem inicjatywę Komisji, podjętą w celu zwrócenia uwagi na znaczenie turystyki i zwróciła uwagę na wstępne wytyczne Komisji dotyczące praktyki wspólnotowej w tej dziedzinie;
skierowany do Rady komunikat Komisji zatytułowany "Nowy impuls dla polityki ochrony konsumentów", który został zaakceptowany uchwałą Rady z dnia 6 maja 1986 r.(6), wymienia w ust. 37, wśród innych środków zaproponowanych przez Komisję, harmonizację ustawodawstw dotyczących imprez turystycznych;
znaczenie turystyki w gospodarkach Państw Członkowskich stale rośnie; system imprez turystycznych jest zasadniczą częścią turystyki; jeśli przynajmniej w minimalnym zakresie zostałyby przyjęte wspólne reguły w celu nadania tej dziedzinie wymiaru wspólnotowego, sektor imprez turystycznych w Państwach Członkowskich zyskałby bodziec do dalszego rozwoju i wzrostu rentowności; byłoby to korzystne nie tylko dla obywateli Wspólnoty kupujących imprezy turystyczne według tych reguł, ale przyciągnęłoby także turystów spoza Wspólnoty, którzy chcą korzystać z imprez turystycznych o zagwarantowanym standardzie;
rozbieżności w przepisach chroniących konsumentów w poszczególnych Państwach Członkowskich odstraszają konsumentów z jednego Państwa Członkowskiego od dokonywania zakupu imprez turystycznych w innym Państwie Członkowskim;
czynnik ten szczególnie skutecznie odstrasza konsumentów od zakupu imprez turystycznych poza ich Państwem Członkowskim i jest o wiele bardziej skuteczny niż w przypadku nabywania innych usług, mając na uwadze szczególny charakter usług wchodzących w skład imprezy turystycznej, które generalnie wymagają wydatkowania znacznych kwot pieniędzy z góry, podczas gdy wykonanie usług następuje w państwie innym niż to, w którym konsument stale zamieszkuje;
konsument powinien korzystać z ochrony wprowadzonej niniejszą dyrektywą, niezależnie od tego, czy jest on bezpośrednio stroną umowy, cesjonariuszem czy członkiem grupy, w której imieniu inna osoba zawarła umowę w odniesieniu do imprezy turystycznej;
organizator imprezy turystycznej i/lub punkt sprzedaży detalicznej powinien być zobowiązany do zagwarantowania, że informacja podana w materiałach opisowych dotyczących imprezy nie wprowadza w błąd, a broszury udostępniane konsumentom zawierają wyczerpującą i rzetelną informację;
konsument potrzebuje urzędowego potwierdzenia warunków umowy mających zastosowanie do imprezy turystycznej; można to łatwo osiągnąć przez nałożenie wymogu, aby wszystkie postanowienia umowy były sporządzone na piśmie w formie wyczerpującej i przystępnej dla konsumenta, a także przez wydawanie mu kopii takiego dokumentu;
w pewnych okolicznościach konsument powinien mieć możliwość przeniesienia rezerwacji imprezy turystycznej na osobę trzecią;
cena ustalona w umowie w zasadzie nie powinna ulegać zmianie, z wyjątkiem przypadków, gdy podwyższenie lub obniżenie ceny jest wyraźnie przewidziane w umowie; niemniej jednak możliwość ta powinna podlegać pewnym ograniczeniom;
w pewnych okolicznościach konsument powinien mieć swobodę odstąpienia od umowy udziału w imprezie turystycznej zorganizowanej przed jej rozpoczęciem;
uprawnienia konsumenta w przypadku gdy organizator imprezy odwołuje ją przed uzgodnioną datą wyjazdu, powinny być jasno określone;
już po rozpoczęciu podróży dochodzi często do niewykonania usługi, której umowa dotyczy, lub organizator uświadamia sobie, że nie będzie w stanie dostarczyć znaczącej części umówionych usług; na organizatora powinny być nałożone pewne obowiązki wobec konsumenta;
organizator i/lub punkt sprzedaży detalicznej powinien być odpowiedzialny wobec konsumenta za właściwe wykonanie zobowiązań wynikających z umowy; co więcej, organizator i/lub punkt sprzedaży detalicznej powinien ponosić odpowiedzialność za szkodę wyrządzoną konsumentowi z tytułu niewykonania lub niewłaściwego wykonania umowy, chyba że wadliwe wykonanie umowy nie wynika z jego winy ani z winy innego usługodawcy;
jeżeli organizator i/lub punkt sprzedaży detalicznej są odpowiedzialni za niewykonanie lub niewłaściwe wykonanie usług składających się na imprezę turystyczną, taka odpowiedzialność powinna być ograniczona zgodnie z konwencjami międzynarodowymi, w szczególności Konwencją Warszawską z 1929 r. o międzynarodowym przewozie lotniczym, Konwencją Berneńską z 1961 r. o przewozie kolejowym, Konwencja Ateńską z 1974 r. o przewozie morskim i Konwencja Paryską z 1962 r. o odpowiedzialności właścicieli hoteli; co więcej, w przypadku szkody innej niż uszkodzenie ciała powinna istnieć możliwość ograniczenia odpowiedzialności z tytułu umowy udziału w imprezie turystycznej, pod warunkiem jednak, że ograniczenia takie nie są bezzasadne;
powinny zostać zawarte pewne porozumienia w zakresie informowania konsumentów i rozpatrywania reklamacji;
zarówno dla konsumentów, jak i sektora imprez turystycznych, korzystne byłoby nałożenie na organizatorów i/lub punkty sprzedaży detalicznej obowiązku właściwego udokumentowania zabezpieczenia finansowego na wypadek swojej niewypłacalności;
Państwa Członkowskie powinny zachować możliwość przyjmowania lub utrzymania w mocy bardziej surowych przepisów dotyczących umów udziału w imprezach turystycznych w celu ochrony konsumenta,
PRZYJMUJE NINIEJSZĄ DYREKTYWĘ:
(1) Dz.U. C 96 z 12.4.1988, str. 5.
(2) Dz.U. C 69 z 20.3.1989, str. 102 oraz Dz.U. C 149 z 18.6.1990.
(3) Dz.U. C 102 z 24.4.1989, str. 27.
(4) Dz.U. C 165 z 23.6.1981, str. 24.
(5) Dz.U. C 115 z 30.4.1984, str. 1.
(6) Dz.U. C 118 z 7.3.1986, str. 28.