Dyrektywa 64/225/EWG w sprawie zniesienia ograniczeń swobody przedsiębiorczości i świadczenia usług w dziedzinie reasekuracji i retrocesji

Dzienniki UE

Dz.U.UE.L.1964.56.878

Akt utracił moc

Wersja od: 1 stycznia 1973 r.

DYREKTYWA RADY

z dnia 25 lutego 1964 r.

w sprawie zniesienia ograniczeń swobody przedsiębiorczości i świadczenia usług w dziedzinie reasekuracji i retrocesji

(64/225/EWG)

(Dz.U.UE L z dnia 4 kwietnia 1964 r.)

RADA EUROPEJSKIEJ WSPÓLNOTY GOSPODARCZEJ,

uwzględniając Traktat ustanawiający Europejską Wspólnotę Gospodarczą, w szczególności jego art. 54 ust. 2 i 3 i art. 63 ust. 2,

uwzględniając powszechny program znoszenia ograniczeń swobody przedsiębiorczości ⁽¹⁾, w szczególności jego tytuł IV A,

uwzględniając powszechny program znoszenia ograniczeń swobody świadczenia usług ⁽²⁾, w szczególności jego tytuł V C,

uwzględniając wniosek Komisji,

uwzględniając opinię Zgromadzenia ⁽³⁾,

uwzględniając opinię Komitetu Ekonomiczno-Społecznego ⁽⁴⁾,

a także mając na uwadze, co następuje:

powszechny program stanowi, że wszystkie gałęzie reasekuracji muszą być, bez wyróżnień, przed końcem 1963 r. zliberalizowane w zakresie zarówno prawa przedsiębiorczości, jak i świadczenia usług;

reasekuracja podlega wpływom nie tylko przedsiębiorstw specjalizujących się w reasekuracji, ale także tak zwanych przedsiębiorstw mieszanych, które zajmują się zarówno ubezpieczeniami bezpośrednimi, jak i reasekuracją i które powinny więc zostać uwzględnione we wprowadzaniu w życie niniejszej dyrektywy w stosunku do tej części ich działalności, która dotyczy reasekuracji i retrocesji;

do celów zastosowania środków dotyczących swobody przedsiębiorczości i świadczenia usług, spółki powinny być traktowane w taki sam sposób, jak osoby fizyczne, które są obywatelami Państw Członkowskich, z zastrzeżeniem warunków określonych w art. 58 i, gdzie konieczne, warunku istnienia prawdziwego i ciągłego połączenia z gospodarką Państwa Członkowskiego; tak więc od żadnej spółki nie wymaga się, aby mogła skorzystać z takich środków, spełnienia żadnych dodatkowych warunków, a w szczególności od żadnej spółki nie można wymagać uzyskania jakiegokolwiek specjalnego zezwolenia nie wymaganego od spółki krajowej pragnącej prowadzić szczególną działalność gospodarczą; jednak takie jednolite traktowanie nie powinno zapobiegać wymaganiom Państw Członkowskich, aby spółka kapitałowa prowadziła działalność w ich krajach w sposób zgodny z prawem Państwa Członkowskiego oraz że powinna wykazać wielkość kapitału subskrybowanego w dokumentach handlowych, których używa w przyjmującym Państwie Członkowskim,

PRZYJMUJE NINIEJSZĄ DYREKTYWĘ:

Artykuł  1

Państwa Członkowskie zniosą, w stosunku do osób fizycznych i spółek objętych tytułem I powszechnych programów znoszenia ograniczeń swobody przedsiębiorczości i swobody świadczenia usług, których dotyczy tytuł III wymienionych powszechnych programów wpływających na prawo przedsiębiorczości, określonych w art. 2 niniejszej dyrektywy.

Artykuł  2

Przepisy niniejszej dyrektywy stosuje się do:

1. działalności osób prowadzących działalność na własny rachunek w dziedzinie reasekuracji i retrocesji objętych grupą ex 630 w załączniku I do powszechnych programów znoszenia ograniczeń swobody przedsiębiorczości;

2. w szczególnych przypadkach osób fizycznych, spółek, których dotyczy art. 1, które zajmują się zarówno ubezpieczeniami bezpośrednimi, jak i reasekuracją i retrocesją, w tej części ich działania, która dotyczy reasekuracji i retrocesji.

Artykuł  3

Artykuł 1 stosuje się szczególnie do ograniczeń wynikających z następujących przepisów:

a) ¹ w zakresie swobody przedsiębiorczości:

– w Republice Federalnej Niemiec:

1) Versicherungsaufsichtsgesetz z dnia 6 czerwca 1931 r., art. 106 ust. 2 zdanie ostatnie, i art. 111 ust. 2, gdzie federalny Minister Gospodarki otrzymuje uznaniowe prawo do nałożenia na obcokrajowców warunków podejmowania działalności w dziedzinie ubezpieczeń oraz do zakazania im prowadzenia takiej działalności na obszarze Republiki Federalnej Niemiec;

2) Gewerbeordnung, art. 12, i ustawa z dnia 30 stycznia 1937 r., art. 292, gdzie wymaga się od zagranicznych spółek uzyskania wcześniejszego zezwolenia,

– w Królestwie Belgii:

arrêté royal nr 62 z dnia 16 listopada 1939 r. i arrêté ministériel z dnia 17 grudnia 1945 r., które wymaga posiadania carte professionelle,

– w Republice Francuskiej:

1) décret-loi z mocą ustawy z dnia 12 listopada 1938 r. i décret z dnia 2 lutego 1939 r., oba zmienione ustawą z dnia 8 października 1940 r., które wymagają posiadania carte d'identité de commerçant;

2) artykuł 2 akapit drugi ustawy z dnia 15 lutego 1917 r., zmieniony i uzupełniony przez décret-loi z dnia 30 października 1935 r., które wymaga uzyskania specjalnego zezwolenia,

– w Wielkim Księstwie Luksemburga:

Ustawa z dnia 2 czerwca 1962 r., art. 19 i 21 (Mémorial A nr 31 z dnia 19 czerwca 1962 r.),

– W przypadku Królestwa Danii:

Ustawa z dnia 23 grudnia 1959 r. o nabywaniu nieruchomości.

b) ² w zakresie swobody świadczenia usług:

– w Republice Francuskiej:

Ustawa z dnia 15 lutego 1917 r., zmieniona przez décret-loi z dnia 30 października 1935 r.:

1) artykuł 1 akapit drugi, który zezwala Ministrowi Finansów na stworzenie wykazu wyszczególnionych przedsiębiorstw, bądź przedsiębiorstw z określonego kraju, z którymi nie wolno zawrzeć umowy o reasekuracji i retrocesji bez względu na osobę, własność czy odpowiedzialność;

2) artykuł 1 akapit ostatni, który zakazuje podejmowania ryzyka reasekuracji i retrocesji ubezpieczanego przez przedsiębiorstwa określone w ust. 1 b) powyżej;

3) artykuł 2 akapit pierwszy, który wymaga, aby nazwisko osoby, której dotyczy wspomniany artykuł zostało zgłoszone Ministrowi Finansów dla uzyskania zatwierdzenia,

– w Republice Włoch:

artykuł 73 akapit drugi tekstu skonsolidowanego zaakceptowanego w drodze decreto nr 449 z dnia 13 lutego 1959 r., który zezwala Ministrowi Przemysłu i Handlu na wprowadzenie zakazu transferu ryzyka reasekuracji lub retrocesji wyszczególnionym zagranicznym przedsiębiorstwom, które nie ustanowiły przedstawicielstwa prawnego na terenie Włoch.

– W przypadku Królestwa Danii:

Ustawa z dnia 23 grudnia 1959 r. o nabywaniu nieruchomości.

Artykuł  4

Państwa Członkowskie podejmą środki konieczne do wykonania niniejszej dyrektywy w terminie sześciu miesięcy od jej ogłoszenia i niezwłocznie powiadomią o tym Komisję

Artykuł  5

Niniejsza dyrektywa skierowana jest do Państw Członkowskich.

Sporządzono w Brukseli, dnia 25 lutego 1964 r.

	W imieniu Rady
	H. FAYAT
	Przewodniczący

_______

⁽¹⁾ Dz.U 2 z 15.1.1962, str. 36/62.

⁽²⁾ Dz.U. 2 z 15.1.1962, str. 32/62.

⁽³⁾ Dz.U. 33 z 4.3.1963, str. 482/63.

⁽⁴⁾ Dz.U. 56 z 4.4.1963, str. 882/64.

¹ Art. 3 lit. a) zmieniona przez art. 29 Aktu dotyczącego warunków przystąpienia i dostosowań w traktatach dołączonego do Traktatu w sprawie przystąpienia Królestwa Danii, Irlandii, Królestwa Norwegii oraz Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej do Europejskiej Wspólnoty Gospodarczej i Europejskiej Wspólnoty Energii Atomowej (Dz.U.04.90.864/15) z dniem 1 stycznia 1973 r.

² Art. 3 lit. b) zmieniona przez art. 29 Aktu dotyczącego warunków przystąpienia i dostosowań w traktatach dołączonego do Traktatu w sprawie przystąpienia Królestwa Danii, Irlandii, Królestwa Norwegii oraz Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej do Europejskiej Wspólnoty Gospodarczej i Europejskiej Wspólnoty Energii Atomowej (Dz.U.04.90.864/15) z dniem 1 stycznia 1973 r.