Rozporządzenie 836/2012 zmieniające załącznik XVII do rozporządzenia (WE) nr 1907/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie rejestracji, oceny, udzielania zezwoleń i stosowanych ograniczeń w zakresie chemikaliów (REACH) w odniesieniu do ołowiu

Dzienniki UE

Dz.U.UE.L.2012.252.4

Akt jednorazowy

Wersja od: 19 września 2012 r.

ROZPORZĄDZENIE KOMISJI (UE) NR 836/2012

z dnia 18 września 2012 r.

zmieniające załącznik XVII do rozporządzenia (WE) nr 1907/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady w sprawie rejestracji, oceny, udzielania zezwoleń i stosowanych ograniczeń w zakresie chemikaliów (REACH) w odniesieniu do ołowiu

(Tekst mający znaczenie dla EOG)

KOMISJA EUROPEJSKA,

uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,

uwzględniając rozporządzenie (WE) nr 1907/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 18 grudnia 2006 r. w sprawie rejestracji, oceny, udzielania zezwoleń i stosowanych ograniczeń w zakresie chemikaliów (REACH) i utworzenia Europejskiej Agencji Chemikaliów, zmieniające dyrektywę 1999/45/WE oraz uchylające rozporządzenie Rady (EWG) nr 793/93 i rozporządzenie Komisji (WE) nr 1488/94, jak również dyrektywę Rady 76/769/EWG i dyrektywy Komisji 91/155/EWG, 93/67/EWG, 93/105/WE i 2000/21/WE⁽¹⁾, w szczególności jego art. 68 ust. 1,

a także mając na uwadze, co następuje:

(1) Zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 1907/2006, jeśli państwo członkowskie uzna, że produkcja, wprowadzanie do obrotu lub stosowanie substancji w jej postaci własnej, jako składnika mieszaniny lub w wyrobie stanowi dla zdrowia człowieka lub dla środowiska ryzyko, które nie jest odpowiednio kontrolowane i któremu należy przeciwdziałać, państwo to zobowiązane jest przygotować dokumentację, powiadomiwszy o takim zamiarze Europejską Agencję Chemikaliów (zwaną dalej "Agencją").

(2) W dniu 15 kwietnia 2010 r. Francja przedłożyła Agencji dokumentację zgodnie z art. 69 ust. 4 rozporządzenia (WE) nr 1907/2006, aby zainicjować proces wprowadzania ograniczeń zgodnie z art. 69-73 tego rozporządzenia. W dokumentacji tej wykazano, że dzieci, szczególnie w wieku poniżej 36 miesięcy, ze względu na odruch wkładania przedmiotów do ust, mogą być stale narażone na działanie ołowiu uwalniającego się z biżuterii. Może to powodować poważne i nieodwracalne skutki neurobehawioralne i neurorozwojowe, na które dzieci są szczególnie wrażliwe, ponieważ ich ośrodkowy układ nerwowy jest wciąż w fazie rozwoju. W dokumentacji wykazano, że niezbędne są działania w skali całej Unii, wykraczające poza obecnie stosowane środki, w celu uniknięcia w możliwie największym stopniu narażenia na działanie ołowiu i jego związków w biżuterii. W związku z tym w dokumentacji proponuje się zakaz wprowadzania do obrotu i stosowania ołowiu i jego związków w biżuterii, jeśli migracja ołowiu przekracza 0,09 μg/cm²/h.

(3) W opinii z dnia 10 marca 2011 r. Komitet ds. Oceny Ryzyka stwierdził, że najwłaściwszym ogólnounijnym środkiem pod względem skuteczności w ograniczaniu stwierdzonego ryzyka jest zakaz wprowadzania do obrotu i stosowania ołowiu i jego związków w metalowych i niemetalowych częściach biżuterii, jeżeli zawartość ołowiu jest równa lub większa niż 0,05 % masy danej części, chyba że można wykazać, że szybkość uwalniania ołowiu nie przekracza limitu 0,05 μg/cm²/h (0,05 μg/g/h).

(4) W swojej opinii z dnia 15 września 2011 r. Komitet ds. Analiz Społeczno-Ekonomicznych rozważył zakaz wprowadzania do obrotu i stosowania ołowiu i jego związków w biżuterii, jeżeli zawartość ołowiu jest równa lub większa niż 0,05 % masy którejkolwiek części biżuterii. Środek ten został uznany za najwłaściwszy ogólnounijny środek przeciwdziałania stwierdzonemu ryzyku pod względem stosunku jego korzyści społeczno-ekonomicznych do kosztów w tym zakresie. Ponieważ obecnie nie jest dostępna metoda badania migracji naśladująca warunki powstające przy wkładaniu przedmiotu do ust, Komitet ds. Analiz SpołecznoEkonomicznych uważa, że ograniczenie powinno opierać się na zawartości ołowiu w każdej części biżuterii, nie zaś na szybkości migracji ołowiu uwalnianego z tych artykułów. Ponadto Komitet ds. Analiz Społeczno-Ekonomicznych zalecił wyłączenie z ograniczeń szkła kryształowego, emalii, wewnętrznych elementów mechanizmów zegarkowych, jak również niesyntetycznych lub odtworzonych kamieni szlachetnych i półszlachetnych.

(5) W dniu 23 września 2011 r. Agencja przekazała do Komisji opinie Komitetu ds. Oceny Ryzyka i Komitetu ds. Analiz Społeczno-Ekonomicznych.

(6) Ze względu na brak informacji na temat uwalniania ołowiu przy wkładaniu przedmiotu do ust oraz z uwagi na brak odpowiednich alternatyw dla wszystkich zastosowań w szkle kryształowym i emaliach, są one wyłączone z omawianego środka. Ponadto Komitet ds. Analiz Społeczno-Ekonomicznych zalecił wyłączenie z omawianego środka tylko kategorii 1 i 2 szkła kryształowego (odpowiednio "szkło kryształowe wysokoołowiowe" i "szkło kryształowe ołowiowe") zgodnie z ich definicjami w załączniku I do dyrektywy Rady 69/493/EWG z dnia 15 grudnia 1969 r. w sprawie zbliżenia ustawodawstw państw członkowskich odnoszących się do szkła kryształowego⁽²⁾. Niemniej jednak kategorie 3 i 4 szkła kryształowego ("szkło kryształowe" "S", "szkło kryształowe") w rozumieniu wspomnianej dyrektywy powinny również zostać wyłączone z ograniczenia w celu zapewnienia spójności z wyłączeniem ustanowionym w załączniku do dyrektywy 2002/95/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 27 stycznia 2003 r. w sprawie ograniczenia stosowania niektórych niebezpiecznych substancji w sprzęcie elektrycznym i elektronicznym⁽³⁾, zmienionej decyzją Komisji 2010/571/UE⁽⁴⁾, ponieważ charakteryzują się one niższą zawartością ołowiu w porównaniu do kategorii 1 i 2.

(7) Z tych samych powodów, co w przypadku szkła kryształowego i emalii, wyłączone z ograniczeń powinny być niesyntetyczne lub odtworzone kamienie szlachetne i półszlachetne, w których ołów jest obecny jako naturalnie występujący składnik.

(8) Wewnętrzne części mechanizmów zegarkowych, niedostępne dla konsumentów, powinny być wyłączone z zakazu, ponieważ narażenie na ołów z tych elementów można wykluczyć.

(9) Ograniczenie wprowadzania do obrotu biżuterii używanej i zabytkowej miałoby daleko idące skutki społeczno-gospodarcze, ponieważ takie przedmioty straciłyby wartość rynkową w Unii; również egzekwowanie takiego ograniczenia napotkałoby trudności. Dlatego też biżuteria wprowadzona do obrotu po raz pierwszy w okresie 12 miesięcy po wejściu w życie tego ograniczenia oraz przywożona biżuteria zabytkowa powinny być wyłączone z przedmiotowego ograniczenia.

(10) Komisja powinna dokonać przeglądu wyłączenia szkła kryształowego, emalii oraz kamieni szlachetnych i półszlachetnych w świetle nowych dostępnych danych naukowych, w tym dotyczących migracji ołowiu w przypadku zastosowań objętych wyłączeniami, dostępności odpowiednich alternatyw, jak również rozwoju metod badania migracji.

(11) Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu ustanowionego w art. 133 rozporządzenia (WE) nr 1907/2006,

PRZYJMUJE NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:

Artykuł  1

W załączniku XVII do rozporządzenia (WE) nr 1907/2006 wprowadza się zmiany zgodnie z załącznikiem do niniejszego rozporządzenia.

Artykuł  2

Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie dwudziestego dnia po jego opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

Niniejsze rozporządzenie wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane we wszystkich państwach członkowskich.

Sporządzono w Brukseli dnia 18 września 2012 r.

	W imieniu Komisji
	José Manuel BARROSO
	Przewodniczący

______

⁽¹⁾ Dz.U. L 396 z 30.12.2006, s. 1.

⁽²⁾ Dz.U. L 326 z 29.12.1969, s. 36.

⁽³⁾ Dz.U. L 37 z 13.2.2003, s. 19.

⁽⁴⁾ Dz.U. L 251 z 25.9.2010, s. 28.

ZAŁĄCZNIK

W załączniku XVII do rozporządzenia (WE) nr 1907/2006 dodaje się pozycję 63 w brzmieniu:

"63. Ołów Nr CAS 7439-92-1 Nr WE 231-100-4 i jego związki

1. Nie wprowadza się do obrotu ani nie stosuje się w żadnej części biżuterii, jeśli zawartość ołowiu (wyrażona jako metal) w takiej części jest równa lub większa niż 0,05 % wagowo. 2. Do celów pkt 1: (i) »biżuteria« obejmuje biżuterię, biżuterię sztuczną i akcesoria do włosów, w tym: a) bransolety, naszyjniki i pierścionki; b) biżuterię do piercingu; c) zegarki na rękę i inne artykuły noszone na nadgarstku; d) broszki i spinki do mankietów; (ii) »część« obejmuje materiały, z których wykonano biżuterię, jak również poszczególne elementy składowe biżuterii. 3. Punkt 1 stosuje się również do poszczególnych części wprowadzanych do obrotu lub stosowanych w celu wyrobu biżuterii. 4. W drodze odstępstwa pkt 1 nie ma zastosowania do: a) szkła kryształowego w rozumieniu załącznika I (kategorie 1, 2, 3 i 4) do dyrektywy Rady 69/493/EWG^(*); b) wewnętrznych, niedostępnych dla konsumentów części mechanizmów zegarkowych; c) niesyntetycznych lub odtworzonych kamieni szlachetnych i półszlachetnych (kod CN 7103 zgodnie z rozporządzeniem (EWG) nr 2658/87), o ile nie zostały poddane obróbce ołowiem lub jego związkami bądź mieszaninami zawierającymi takie substancje; d) emalii, rozumianych jako mieszaniny szkliste powstałe w wyniku stopienia, zeszklenia lub spieczenia minerałów topionych w temperaturze co najmniej 500 °C. 5. W drodze odstępstwa pkt 1 nie ma zastosowania do biżuterii wprowadzonej do obrotu po raz pierwszy przed dniem 9 października 2013 r. oraz biżuterii wyprodukowanej przed dniem 10 grudnia 1961 r. 6. Do dnia 9 października 2017 r. Komisja dokonuje ponownej oceny niniejszej pozycji w świetle nowych informacji naukowych, w tym dotyczących dostępności rozwiązań alternatywnych oraz migracji ołowiu z artykułów, o których mowa w pkt 1; w razie potrzeby Komisja odpowiednio zmienia niniejszą pozycję.

^(*) Dz.U. L 326 z 29.12.1969, s. 36."