Dyrektywa 2002/13/WE zmieniająca dyrektywę Rady 73/239/EWG w sprawie marginesu wypłacalności wymaganego od zakładów oferujących ubezpieczenia inne niż ubezpieczenie na życie
Dz.U.UE.L.2002.77.17
Akt jednorazowyDYREKTYWA 2002/13/WE PARLAMENTU EUROPEJSKIEGO I RADY
z dnia 5 marca 2002 r.
zmieniająca dyrektywę Rady 73/239/EWG w sprawie marginesu wypłacalności wymaganego od zakładów oferujących ubezpieczenia inne niż ubezpieczenie na życie
uwzględniając Traktat ustanawiający Wspólnotę Europejską, w szczególności jego art. 47 ust. 2 i art. 55,
uwzględniając wniosek Komisji(1),
uwzględniając opinię Komitetu Ekonomiczno-Społecznego(2),
stanowiąc zgodnie z procedurą ustanowioną w art. 251 Traktatu(3),
a także mając na uwadze, co następuje:
(1) Plan działań branży usług finansowych, zaaprobowany na spotkaniach Rady Europejskiej w Kolonii w dniach 3 i 4 czerwca 1999 oraz w Lizbonie w dniach 23 i 24 marca 2000 r., uznaje znaczenie marginesu wypłacalności przedsiębiorstw ubezpieczeniowych w celu ochrony posiadaczy polis ubezpieczeniowych na jednolitym rynku poprzez zapewnienie spełniania przez spółki ubezpieczeniowe wystarczających wymogów kapitałowych w stosunku do charakteru ponoszonego przez nie ryzyka.
(2) Pierwsza dyrektywa Rady 73/239/EWG z dnia 24 lipca 1973 r. w sprawie koordynacji przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych odnoszących się do podejmowania i prowadzenia działalności w dziedzinie ubezpieczeń bezpośrednich, innych niż ubezpieczenia na życie(4) wymaga od spółek ubezpieczeniowych posiadania marginesu wypłacalności.
(3) Wymóg ustalenia przez zakłady ubezpieczeń, poza zabezpieczeniami technicznymi mającymi na celu stawienie czoła odpowiedzialności za przyjęcie do ubezpieczenia, marginesu wypłacalności działającego jako zabezpieczenie przed różnymi wahaniami w branży jest ważnym elementem w systemie nadzoru ostrożnościowego ukierunkowanego na ochronę osób ubezpieczonych i posiadaczy polis ubezpieczeniowych.
(4) Obowiązujące przepisy dotyczące marginesu wypłacalności ustanowione dyrektywą 73/239/EWG nie zostały zasadniczo zmienione przez późniejsze przepisy wspólnotowe, a dyrektywa Rady 92/49/EWG z dnia 18 czerwca 1992 r. w sprawie koordynacji przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych odnoszących się do ubezpieczeń bezpośrednich innych niż ubezpieczenia na życie (trzecia dyrektywa w sprawie ubezpieczeń innych niż ubezpieczenie na życie)(5) wymaga od Komisji dostarczenia do Komitetu ds. ubezpieczeń utworzonego na mocy dyrektywy Rady 91/675/EWG(6) raportu w sprawie potrzeby dalszej harmonizacji marginesu wypłacalności.
(5) Komisja przygotowała powyższy raport w świetle zaleceń raportu w sprawie wypłacalności zakładów ubezpieczeń przygotowanego przez Konferencję Organów Nadzoru Ubezpieczeniowego Państw Członkowskich Unii Europejskiej.
(6) Podczas gdy raport zawierał stwierdzenie, że system działa w sposób zadowalający i opiera się na zdrowych zasadach wynikających z przejrzystości, jednak w szczególnych przypadkach, szczególnie w przypadku wrażliwych profilów ryzyka, stwierdzono jego pewne słabości.
(7) Istnieje potrzeba zwiększenia aktualnego minimalnego funduszu gwarancyjnego, w szczególności w wyniku inflacji poziomu roszczeń i wydatków operacyjnych od czasu pierwotnego przyjęcia tego wymogu. W związku z tym powyższe progi, do których stosuje się współczynnik niskiego oprocentowania dla określenia wymogu marginesu wypłacalności w sprawie składek i roszczeń, powinny również zostać podwyższone.
(8) W celu uniknięcia w przyszłości znaczących i gwałtownych podwyżek w wysokości minimalnego funduszu gwarancyjnego należy ustalić mechanizm uwzględniający ich podwyższanie zgodnie z europejskim indeksem cen konsumpcyjnych.
(9) W szczególnych sytuacjach zagrożenia praw posiadaczy polis ubezpieczeniowych istnieje potrzeba uprawnienia właściwych organów do podejmowania interwencji na wystarczająco wczesnym etapie, jednakże korzystając ze swoich uprawnień, właściwe organy powinny informować zakład ubezpieczeń o powodach uzasadniających takie działania nadzorcze, zgodnie z zasadami rozsądnego zarządzania i z zachowaniem należytych procedur. Tak długo, jak istnieje taka sytuacja, właściwe organy nie powinny poświadczać posiadania przez zakład ubezpieczeń wystarczającego marginesu wypłacalności.
(10) W świetle rozwoju rynku zawierania umów reasekuracyjnych przez pierwotnych ubezpieczycieli istnieje potrzeba upoważnienia właściwych organów do obniżania w pewnych okolicznościach wymaganego marginesu wypłacalności.
(11) W przypadku gdy ubezpieczyciel znacząco ogranicza lub zaprzestaje księgowania nowej działalności, istnieje potrzeba ustalenia właściwego marginesu wypłacalności pod względem pozostałych pasywów prowadzonej działalności, odzwierciedlonych w poziomie rezerw technicznych.
(12) Dla określonych grup ubezpieczeń innych niż ubezpieczenia na życie, które podlegają szczególnie niestabilnym profilom ryzyka, obowiązujący wymóg marginesu wypłacalności winien być znacząco zwiększony, tak aby wymagany margines wypłacalności był lepiej dostosowany do prawdziwego profilu ryzyka działalności.
(13) Dla odzwierciedlenia wpływu różnicowania podejścia księgowego i ubezpieczeniowego, właściwe jest wprowadzenie stosownych zmian w metodologii obliczania wymaganego marginesu wypłacalności w sposób spójny i konsekwentny, dając tym samym zakładom ubezpieczeniowym równe szanse.
(14) Niniejsza dyrektywa powinna ustanowić minimalne normy wymogów dla marginesu wypłacalności, a Państwa Członkowskie powinny móc stanowić dla przedsiębiorstw ubezpieczeniowych, bardziej precyzyjne przepisy, zatwierdzane przez ich własne właściwe organy.
(15) Dyrektywa 73/239/EWG powinna zostać stosownie zmieniona,
PRZYJĘŁY NINIEJSZĄ DYREKTYWĘ:
W imieniu Parlamentu | W imieniu Rady |
Europejskiego | |
P. COX | R. DE RATO Y FIGAREDO |
Przewodniczący | Przewodniczący |
______
(1) Dz.U. C 96 E z 27.3.2001, str. 129.
(2) Dz.U. C 193 z 10.7.2001, str. 16.
(3) Opinia Parlamentu Europejskiego z dnia 4 lipca 2001 r. (dotychczas nieopublikowana w Dzienniku Urzędowym) oraz decyzja Rady z dnia 14 lutego 2002 r.
(4) Dz.U. L 228 z 16.8.1973, str. 3. Dyrektywa ostatnio zmieniona dyrektywą 2000/26/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.U. L 181 z 20.7.2000, str. 65).
(5) Dz.U. L 228 z 11.8.1992, str. 1. dyrektywa ostatnio zmieniona dyrektywą 2000/64/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.U. L 290 z 17.11.2000, str. 27).
(6) Dz.U. L 374 z 31.12.1991, str. 32.