Dyrektywa 83/91/EWG zmieniająca dyrektywę 72/462/EWG w sprawie problemów zdrowotnych i inspekcji weterynaryjnej przed przywozem z państw trzecich bydła, trzody chlewnej i świeżego mięsa, jak również dyrektywę 77/96/EWG w sprawie badań świeżego mięsa wieprzowego na obecność włosieni (Trichinella spiralis) przed przywozem z państw trzecich
Dz.U.UE.L.1983.59.34
Akt jednorazowyDYREKTYWA RADY
z dnia 7 lutego 1983 r.
zmieniająca dyrektywę 72/462/EWG w sprawie problemów zdrowotnych i inspekcji weterynaryjnej przy przywozie z państw trzecich bydła, trzody chlewnej i świeżego mięsa, jak również dyrektywę 77/96/EWG w sprawie badań świeżego mięsa wieprzowego na obecność włosieni (Trichinella spiralis)przy przywozie z państw trzecich 1
(Dz.U.UE L z dnia 5 marca 1983 r.)
RADA WSPÓLNOT EUROPEJSKICH,
uwzględniając Traktat ustanawiający Europejską Wspólnotę Gospodarczą, w szczególności jego art. 43 oraz art. 100,
uwzględniając wniosek Komisji(1),
uwzględniając opinię Parlamentu Europejskiego(2),
uwzględniając opinię Komitetu Ekonomiczno-Społecznego(3),
a także mając na uwadze, co następuje:
dyrektywa 72/462/EWG(4), ostatnio zmieniona dyrektywą 81/476/EWG(5), ustanawia wymagania w zakresie problemów zdrowotnych i inspekcji weterynaryjnej przy przywozie bydła, trzody chlewnej i świeżego mięsa z państw trzecich; 2
od czasu przyjęcia wyżej wymienionej dyrektywy nastąpił postęp w wiedzy naukowej i technologii; należy wziąć pod uwagę doświadczenia zdobyte podczas kontroli przeprowadzonych przez lekarzy weterynarii Wspólnoty w krajach trzecich; pożądane jest dostosowanie zasad wspólnotowych w świetle tego rozwoju;
pod pewnymi względami metody zmierzające do zapewnienia ochrony jakości sanitarnej świeżego mięsa mogą być uważane za zgodne z normami wspólnotowymi z powodu dodatkowych lub alternatywnych gwarancji zdrowotnych, które powinny zostać sprawdzone odrębnie w każdym zakładzie;
w związku z zakazem przywozu bydła z państw trzecich zakażonych chorobą niebieskiego języka przyjmuje się obecnie, iż właściwszy jest dwunastomiesięczny okres niewystępowania choroby oraz że zapewnia większe zabezpieczenie dla stad we Wspólnocie;
gwarancje, które mogą być wymagane dla bydła w związku z gruźlicą i brucelozą oraz dla trzody chlewnej w związku z brucelozą, mogą zostać przystosowane do norm wspólnotowych za pomocą dodatkowych lub alternatywnych gwarancji;
w celu zapobieżenia przeniesieniu niektórych chorób zakaźnych lub zaraźliwych, które może nastąpić wyłącznie poprzez obecność zwierząt, inspekcje sanitarne zwierząt przeznaczonych do przywozu do Wspólnoty, jak również zwierząt znajdujących się w tranzycie, powinny zostać przeprowadzone natychmiast po ich przybyciu na terytorium Wspólnoty;
środki, które zostaną podjęte przez Państwo Członkowskie po przeprowadzeniu inspekcji sanitarnej zwierząt, powinny zostać wyraźnie określone;
w celu zmniejszenia liczby dokumentów świadectwo zdrowia zwierząt oraz świadectwo przydatności dla produktów żywnościowych powinny znaleźć się, w każdym przypadku, gdy będzie możliwe, na tej samej stronie;
definicje stad wolnych od gruźlicy i wolnych od brucelozy powinny zostać uaktualnione;
świeże mięso dzikich zwierząt parzystokopytnych oraz dzikich zwierząt jednokopytnych powinno zostać włączone w zakres dyrektywy 72/462/EWG, aby możliwe było opracowanie wykazu państw trzecich, z których takie mięso może być przywożone do Wspólnoty;
ogólnie, w odniesieniu do zdrowia publicznego i warunków sanitarnych zwierząt w handlu wewnątrzwspólnotowym oraz w handlu z krajami trzecimi, powinny być wymagane takie same gwarancje podstawowe; załączniki techniczne do dyrektywy Rady 64/432/EWG z dnia 26 czerwca 1964 r. w sprawie problemów zdrowotnych zwierząt, wpływających nahandel wewnątrzwspólnotowy bydłem i trzodą chlewną(6), oraz do dyrektywy Rady 64/433/EWG z dnia 26 czerwca 1964 r. w sprawie problemów zdrowotnych zwierząt wpływających na handel wewnątrzwspólnotowy świeżym mięsem(7), obie dyrektywy, ostatnio zmienione przez dyrektywę 81/476/EWG, powinny mieć zastosowanie również do przywozu z państw trzecich;
należy przyjąć procedurę, za pomocą której mogą być przeprowadzone zmiany, w świetle postępu technicznego i doświadczenia, w odniesieniu do wymagań technicznych dotyczących sposobów badania, laboratoriów screeningowych oraz procedury znakowania przebadanego mięsa, zawartych w Załączniku do dyrektywy Rady 77/96/EWG z dnia 21 grudnia 1976 r. w sprawie badań świeżego mięsa wieprzowego na obecność włosieni (Trichinella spiralis) przy przywozie z państw trzecich(8), ostatnio zmienionej dyrektywą 81/476/EWG; 3
należy podjąć działania zmierzające do skorygowania pewnych niespójności terminologicznych, zwłaszcza w odniesieniu do zgodności pomiędzy różnymi wersjami językowymi, mogącymi prowadzić do trudności w stosowaniu właściwych przepisów,
PRZYJMUJE NINIEJSZĄ DYREKTYWĘ:
W dyrektywie 72/462/EWG wprowadza się następujące zmiany:
1. Artykuły 1-28 otrzymują brzmienie:
"ROZDZIAŁ I
Przepisy ogólne
Artykuł 1
1. Niniejszą dyrektywę stosuje się do przywozu z państw trzecich:
- bydła krajowego oraz trzody chlewnej do celów hodowlanych, produkcyjnych lub do uboju,
- świeżego mięsa pochodzącego od zwierząt krajowych następujących gatunków: bydła (włączając bawoły), trzody chlewnej, owiec i kóz oraz od domowych zwierząt nieparzystokopytnych,
- do celów art. 3, świeżego mięsa dzikich zwierząt parzystokopytnych oraz dzikich zwierząt nieparzystokopytnych, w stopniu, w jakim dotyczy to dozwolonego przywozu z niektórych państw trzecich pochodzenia.
2. Niniejszej dyrektywy nie stosuje się do:
a) zwierząt przeznaczonych tymczasowo wyłącznie na wypas lub traktowanych jako zwierzęta pociągowe, przebywających w sąsiedztwie granic Wspólnoty;
b) mięsa będącego częścią osobistego bagażu podróżnych, przeznaczonego do ich osobistego spożycia, o ile przewożona ilość nie przekracza jednego kilograma na osobę oraz pod warunkiem, że mięso pochodzi z państwa trzeciego lub jego części znajdującego się na liście sporządzonej zgodnie z art. 3 oraz z którego przywóz nie został zakazany na mocy art. 28;
c) mięsa wysłanego w postaci małych przesyłek do osób prywatnych, pod warunkiem, że mięso to nie jest przywożone w celach handlowych, ilość nie przekracza jednego kilograma, oraz pod warunkiem, że mięso pochodzi z państwa trzeciego lub jego części znajdującego się na liście sporządzonej zgodnie z art. 3 oraz, z którego przywóz nie został zakazany na mocy art. 28;
d) mięsa przeznaczonego do konsumpcji przez załogę oraz pasażerów na pokładzie środków transportu eksploatowanych na trasach międzynarodowych.
W przypadku gdy mięso tego rodzaju lub odpady kuchenne zostają rozładowane, muszą zostać zniszczone. Zniszczenie mięsa nie jest jednakże konieczne, gdy jest ono przemieszczane, bezpośrednio lub po umieszczeniu tymczasowo pod nadzorem celnym, z jednego środka transportu do innego.
Artykuł 2
Do celów niniejszej dyrektywy definicje podane w art. 2 dyrektyw 64/432/EWG, 64/433/EWG oraz w dyrektywie Rady 72/461/EWG z dnia 12 grudnia 1972 r. w sprawie problemów zdrowotnych i inspekcji weterynaryjnej podczas przywozu bydła i trzody chlewnej oraz świeżego mięsa z państw trzecich(1), ostatnio zmienionych dyrektywą 81/476/EWG, mają zastosowanie jako konieczne.
Dodatkowo,
a) »urzędowy lekarz weterynarii« oznacza lekarza weterynarii wyznaczonego przez właściwe władze centralne Państwa Członkowskiego lub państwa trzeciego;
b) »kraj przeznaczenia« oznacza Państwo Członkowskie, do którego zwierzęta lub świeże mięso zostają wysłane z państwa trzeciego;
c) »państwo trzecie« oznacza kraj, do którego dyrektywy 64/432/EWG i 64/433/EWG nie mają zastosowania;
d) »przywóz« oznacza wprowadzenie na terytorium Wspólnoty zwierząt lub świeżego mięsa z państw trzecich;
e) »gospodarstwo« oznacza urzędowo nadzorowane przedsiębiorstwo rolnicze, przemysłowe lub handlowe znajdujące się na terytorium państwa trzeciego, w którym stale trzymane lub hodowane są zwierzęta do celów hodowlanych, produkcyjnych lub do uboju;
f) »strefa wolna od epidemii« oznacza obszar, na którym, według urzędowych danych, zwierzęta nie chorują na żadną zaraźliwą lub zakaźną chorobę z wykazu sporządzonego zgodnie z procedurą ustanowioną w art. 29, przez okres oraz w promieniu zdefiniowanym zgodnie z tą samą procedurą.
Artykuł 3
1. Rada, działając na wniosek Komisji, sporządza wykaz państw trzecich lub ich części, z których Państwa Członkowskie powinny zezwolić na przywóz bydła, trzody chlewnej oraz świeżego mięsa albo jednej lub większej liczby tych kategorii zwierząt i świeżego mięsa, a także świeżego mięsa parzystokopytnych zwierząt dzikich i nieparzystokopytnych zwierząt dzikich, biorąc pod uwagę sytuację zdrowotną w tych krajach lub ich częściach. Wykaz ten może być uzupełniany lub zmieniany zgodnie z procedurą ustanowioną w art. 30.
2. Podejmując decyzję, zarówno w przypadku bydła, jak i trzody chlewnej oraz świeżego mięsa, czy państwo trzecie lub jego część może znaleźć się w wykazie określonym w ust. 1 należy zwrócić szczególną uwagę na:
a) stan zdrowia żywego inwentarza, pozostałych zwierząt domowych i dzikich w państwie trzecim, zwracając uwagę na choroby egzotyczne zwierząt oraz środowiskową sytuację zdrowotną, mogące zagrozić zdrowiu publicznemu lub sytuacji sanitarnej zwierząt w Państwach Członkowskich;
b) systematyczność oraz szybkość informacji dostarczanych przez państwo trzecie w odniesieniu do występowania zakaźnych lub zaraźliwych chorób zwierzęcych na jego terytorium, w szczególności chorób znajdujących się na wykazach A oraz B Międzynarodowego Biura ds. Chorób Zakaźnych;
c) krajowe zasady dotyczące zapobiegania chorobom zwierzęcym i nadzoru nad nimi;
d) strukturę służb weterynaryjnych w kraju oraz ich kompetencje;
e) organizację oraz wdrażanie środków mających na celu zapobieganie zakaźnym i zaraźliwym chorobom zwierzęcym i nadzór nad nimi.
3. Wykaz określony w ust. 1 oraz wszelkie jego zmiany zostają opublikowane w Dzienniku Urzędowym Wspólnot Europejskich.
Artykuł 4
1. Zgodnie z procedurą ustanowioną w art. 29 należy sporządzić jeden lub więcej wykazów zakładów, z których Państwa Członkowskie mogą zezwolić na przywóz świeżego mięsa. Wykaz lub wykazy mogą być zmieniane lub uzupełniane zgodnie z procedurą ustanowioną w art. 30.
2. Podejmując decyzję, czy rzeźnia, zakład rozbioru lub znajdująca się poza rzeźnią lub zakładem chłodnia lub zamrażalnia może zostać umieszczona na jednym z wykazów określonych w ust. 1 należy zwrócić szczególną uwagę na:
a) gwarancje, które państwo trzecie może zapewnić w zakresie zgodności z niniejszą dyrektywą;
b) przepisy państwa trzeciego odnoszące się do podawania zwierzętom rzeźnym jakichkolwiek substancji mogących wpłynąć na wartość zdrowotną mięsa do spożycia;
c) zgodność w każdym poszczególnym przypadku z niniejszą dyrektywą oraz z załącznikiem I do dyrektywy 64/433/EWG.
Jednakże należy dopuścić odstępstwa, zgodnie z procedurą ustanowioną w art. 29, od ust. 13 lit. c) tiret drugie, trzecie oraz czwarte oraz ust. 24 i 41 lit. c) wspomnianego załącznika, w przypadku gdy wspomniane państwotrzecie zapewnia podobne gwarancje; w takiej sytuacji należy, uwzględniając każdy przypadek oddzielnie, przyjąć warunki zdrowotne nie mniej surowe od określonych w tym załączniku zgodnie z tą procedurą;
d) organizację służby lub służb badania mięsa w państwie trzecim, kompetencje tej służby lub służb oraz nadzór, któremu ona lub one podlegają.
3. Rzeźnie, zakłady rozbioru lub znajdujące się poza rzeźnią lub zakładem chłodnie lub zamrażalnie mogą nie być umieszczone na wykazie lub wykazach, przewidzianych w ust. 1 jedynie w przypadku, gdy znajdują się one w jednym z państw trzecich lub ich części, znajdujących się na liście wymienionej w art. 3 ust. 1 oraz jeżeli, dodatkowo, zostały przez właściwe władze państwa trzeciego oficjalnie zatwierdzone do wywozu do Wspólnoty. Takie zatwierdzenie powinno spełniać następujące wymagania:
a) zgodność z załącznikiem I do dyrektywy 64/433/EWG;
b) stały nadzór urzędowego lekarza weterynarii państwa trzeciego.
4. Wykaz lub wykazy, określone w ust. 1, oraz wszelkie ich zmiany są publikowane w Dzienniku Urzędowym Wspólnot Europejskich.
Artykuł 5
Biegli lekarze weterynarii Państw Członkowskich i Komisji przeprowadzają na miejscu inspekcję w celu sprawdzenia, czy przepisy niniejszej dyrektywy, w szczególności art. 3 ust. 2 i art. 4 ust. 2 i 3, są stosowane w praktyce.
Jeżeli inspekcja przeprowadzona zgodnie z warunkami niniejszego artykułu ujawni poważne niedociągnięcia wobec zatwierdzonego zakładu, Komisja natychmiast powiadamia o tym Państwa Członkowskie i bezzwłocznie podejmuje decyzję tymczasowo zawieszającą zatwierdzenie. Ostateczna decyzja zostaje podjęta zgodnie z procedurą przewidzianą w art. 30.
Biegli z Państw Członkowskich, którym zostanie powierzone przeprowadzenie inspekcji, zostaną wskazani przez Komisję, działającą na wniosek Państw Członkowskich.
Inspekcje te przeprowadzane są w imieniu Wspólnoty, która ponosi wszelkie związane z nimi koszty.
Częstotliwość oraz procedura tych inspekcji są określane zgodnie z procedurą ustanowioną w art. 29.
ROZDZIAŁ II
Przywóz bydła i trzody chlewnej
Artykuł 6
Bez uszczerbku dla art. 3 ust. 1, Państwa Członkowskie nie zezwalają na przywóz zwierząt objętych niniejszą dyrektywą, chyba że pochodzą z państw trzecich:
a) które wolne są od chorób, na które mogą zapadać zwierzęta:
- w ciągu minionych dwunastu miesięcy, w odniesieniu do księgosuszu, pryszczycy egzotycznej, zakaźnej zarazy płucnej bydła, choroby niebieskiego języka, afrykańskiego pomoru świń oraz zakaźnego porażenia u świń (choroba cieszyńska),
- w ciągu minionych sześciu miesięcy, w odniesieniu do zakaźnego pęcherzykowego zapalenia jamy ustnej;
b) w których podczas ostatnich 12 miesięcy nie zostało przeprowadzone szczepienie przeciwko chorobom, określonym w lit. a) tiret pierwsze, na które zwierzęta te mogą zapadać.
Artykuł 7
Zgodnie z procedurą określoną w art. 29 można podjąć decyzję, że art. 6 lit. a) stosuje się tylko do części terytorium państwa trzeciego.
Zgodnie z tą samą procedurą oraz w drodze odstępstwa od przepisów art. 6 lit. b) można pod pewnymi warunkami zezwolić na przywóz zwierząt objętych przepisami niniejszej dyrektywy z państw trzecich lub z ich części, w przypadku gdy przeprowadzane są szczepienia przeciwko jednej lub większej liczbie chorób wymienionych w art. 6 lit. a) tiret pierwsze.
Artykuł 8
1. Bez uszczerbku dla art. 6 i 7, Państwa Członkowskie nie zezwalająnaprzywóz zwierząt objętych niniejszą dyrektywą z państwa trzeciego, jeżeli zwierzęta te nie spełniają warunków inspekcji weterynaryjnej przyjętych zgodnie z procedurą ustanowioną w art. 29 w odniesieniu do przywozu z takiego kraju, stosownie do gatunków oraz przeznaczenia zwierząt.
2. Zgodnie z procedurą ustanowioną w art. 29 można podjąć decyzję, że zezwolenia mają zostać ograniczone do poszczególnych gatunków, do zwierząt rzeźnych, hodowlanych lub produkcyjnych, bądź do zwierząt przeznaczonych na określone cele oraz że wszystkie konieczne środki dotyczące zdrowia zwierząt mają być zastosowane po przywozie.
W przypadku zwierząt przeznaczonych do hodowli lub produkcji wymagania nałożone na mocy niniejszego ustępu mogą różnić się między poszczególnymi Państwami Członkowskimi w celu uwzględnienia szczególnych przepisów odnoszących się do Państw Członkowskich w ramach handlu wewnątrzwspólnotowego.
3. Podstawą odniesienia dla ustalenia warunków zdrowotnych zwierząt, zgodnie z ust. 1, w odniesieniu do gruźlicy bydła oraz brucelozy bydła i trzody chlewnej są normy ustanowione w załączniku A do dyrektywy 64/432/EWG. Zgodnie z procedurą ustanowioną w art. 29 w konkretnym przypadku można odstąpić od tych warunków, w przypadku gdy dane państwo trzecie zapewnia właściwe gwarancje zdrowotne zwierząt; w takim przypadku powinny zostać ustanowione warunki zdrowotne zwierząt, co najmniej równoważne z wyszczególnionymi w załączniku A do tej dyrektywy, zgodnie z tą samą procedurą, w celu zezwolenia na włączenie tych zwierząt do stad wspólnotowych.
Artykuł 9
W sytuacji gdy Państwo Członkowskie uważa, że szczepionki przeciwko pryszczycy stosowane w państwie trzecim przeciw wirusom A, O lub C wykazują pewne braki, wydaje ono zakaz wprowadzania na swoje terytorium bydła oraz trzody chlewnej z danego państwa trzeciego. O swojej decyzji oraz o jej przyczynach jak najszybciej informuje pozostałe Państwa Członkowskie i Komisję. Stały Komitet Weterynaryjny zbiera się możliwie najszybciej po tym powiadomieniu. Decyzja zostaje podjęta zgodnie z procedurą ustanowioną w art. 30.
Artykuł 10
Państwa Członkowskie nie zezwalają na przywóz bydła i trzody chlewnej, chyba że w dniu załadowania do wysyłki do kraju przeznaczenia, zwierzęta te przebywały nieprzerwanie na terytorium lub części terytorium państwa trzeciego znajdującego się w wykazie sporządzonym zgodnie z art. 3 ust. 1 przynajmniej przez poprzednie:
a) sześć miesięcy w przypadku zwierząt przeznaczonych do hodowli lub produkcji;
b) trzy miesiące w przypadku zwierząt przeznaczonych do uboju.
Wymaga się, aby zwierzęta młodsze niż, odpowiednio, sześć lub trzy miesiące pozostawały na tym terytorium od urodzenia.
Artykuł 11
1. Państwa Członkowskie nie zezwalają na przywóz bydła ani trzody chlewnej bez wydania świadectwa wystawionego przez urzędowego lekarza weterynarii z wywożącego państwa trzeciego.
Świadectwo to musi:
a) być wystawione w dniu załadowania zwierząt do wysyłki do kraju przeznaczenia;
b) być sporządzone w co najmniej jednym z języków urzędowych Państwa Członkowskiego, będącego krajem przeznaczenia, oraz w jednym z języków urzędowych Państwa Członkowskiego, w którym jest przeprowadzana kontrola przywozu przewidziana w art. 12;
c) w oryginale towarzyszyć zwierzętom;
d) zaświadczać, że bydło oraz trzoda chlewna spełniają wymagania niniejszej dyrektywy oraz wymagania ustanowione stosownie do niniejszej dyrektywy w odniesieniu do przywozu z państw trzecich;
e) składać się z pojedynczej strony;
f) zostać sporządzone dla pojedynczego odbiorcy.
2. Świadectwo to musi odpowiadać wzorowi sporządzonemu zgodnie z procedurą ustanowioną w art. 29.
Artykuł 12
1. Państwa Członkowskie zapewniają, aby wołowina krajowa oraz krajowa trzoda chlewna, natychmiast po przybyciu na terytorium Wspólnoty, zostały poddane inspekcji sanitarnej przeprowadzanej przez urzędowego lekarza weterynarii, bezwzględu na procedurę celną, do której zostały zgłoszone.
2. Państwa Członkowskie zapewniają, aby przemieszczanie bydła oraz trzody chlewnej w obrębie Wspólnoty zostało zakazane, jeżeli podczas kontroli opisanej w ust. 1 stwierdzono, że:
- zwierzęta te nie pochodzą z terytorium państwa trzeciego, lub jego części, wymienionego w wykazie sporządzonym zgodnie z art. 3 ust. 1,
- zwierzęta te są rzeczywiście lub przypuszczalnie zarażone chorobą zakaźną lub zaraźliwą,
- warunki ustanowione w niniejszej dyrektywie oraz w załącznikach A-D dyrektywy 64/432/EWG nie zostały spełnione przez wywożące państwo trzecie,
- świadectwo towarzyszące zwierzętom nie spełnia warunków określonych w art. 11.
3. Państwo Członkowskie, które przeprowadziło kontrolę określoną w ust. 1 podejmuje takie środki, które uważa za konieczne, włączając w to:
a) - poddanie kwarantannie zwierząt, które są podejrzewane o zakażenie lub skażenie chorobą zakaźną lub zaraźliwą,
- w przypadku określonym w ust. 2 tiret czwarte na żądanie nadawcy, odbiorcy lub ich przedstawicieli zatrzymanie zwierząt pod urzędowym nadzorem do czasu zatwierdzenia świadectwa;
b) zawrócenie zwierząt, które nie mogą zostać dopuszczone do obrotu zgodnie z ust. 2, pod warunkiem że nie jest to sprzeczne ze względu na zdrowie zwierząt.
W przypadku gdy zawrócenie zwierząt nie jest możliwe, właściwe władze zarządzają ich ubój oraz wyznaczają miejsce uboju;
c) ubój i zniszczenie wszystkich zwierząt w zakwestionowanej wysyłce, jeżeli wyżej wymieniona kontrola dostarcza dowodów lub podejrzenia występowania jednej z chorób zakaźnych z wykazu sporządzonego zgodnie z procedurą ustanowioną w art. 29.
4. Świadectwo towarzyszące bydłu oraz trzodzie chlewnej przy przywozie musi, po inspekcji sanitarnej zwierząt (kontrola przywozowa), zawierać stwierdzenie wyraźnie wskazujące czy zezwolono czy też nie zezwolono na wwóz zwierząt.
5. W czasie gdy zwierzęta są przewożone tranzytem przez terytorium Wspólnoty do Państwa Członkowskiego przeznaczenia, Państwa Członkowskie mogą wprowadzić w życie środki, określone w ust. 3 lit. a) tiret pierwsze i ust. 3 lit. c), w sytuacji, gdy zwierzęta są rzeczywiście zakażone lub skażone chorobą zakaźną lub zaraźliwą lub są o to podejrzewane.
6. Zwierzęta, na przywóz których wydano zezwolenie oraz których miejscem przeznaczenia nie jest Państwo Członkowskie, które przeprowadziło kontrolę przywozu ustanowioną w ust. 1, muszą zostać przewiezione do kraju przeznaczenia pod dozorem celnym bez wyładunku.
7. Zwierzęta, które spełniają warunki kontroli przywozowej określonej w ust. 1, zostają poddane wszelkim dalszym kontrolom niezbędnym w kraju przeznaczenia do potwierdzenia, że spełnione zostały wymagania niniejszej dyrektywy, włączając w to specjalne warunki ustanowione zgodnie z procedurą przewidzianą w art. 29 zgodnie z art. 8.
Kontrole te mogą być przeprowadzane albo na granicy, albo też w jakimkolwiek innym miejscu wyznaczonym przez właściwe władze kraju przeznaczenia lub w obu tych miejscach.
8. Wszelkie wydatki poniesione na mocy niniejszego artykułu, włączając w to ubój, zabicie lub zniszczenie zwierząt, obciążają nadawcę, odbiorcę lub ich przedstawicieli bez odszkodowania ze strony państwa.
Artykuł 13
Zwierzęta przeznaczone do uboju zostają niezwłocznie po przybyciu do kraju przeznaczenia przewiezione bezpośrednio do ubojni oraz, zgodnie z wymaganiami sanitarnymi dla zwierząt, poddane ubojowi nie później niż trzy dni robocze po ich dostarczeniu do tej ubojni.
Bez naruszania żadnych szczególnych warunków, które mogą zostać określone zgodnie z procedurą ustanowioną w art. 29, właściwe władze kraju przeznaczenia mogą, biorąc pod uwagę warunki zdrowotne zwierząt, wyznaczyć ubojnię, do którejzwierzęta te muszą zostać dostarczone.
ROZDZIAŁ III
Przywóz świeżego mięsa
Artykuł 14
1. Świeże mięso musi pochodzić od zwierząt, które pozostawały przez co najmniej trzy miesiące przed ubojem, bądź od chwili urodzenia, jeżeli zwierzęta te mają mniej niż trzy miesiące, na terytorium państwa trzeciego, lub jego części, znajdującego się w wykazie sporządzonym zgodnie z art. 3 ust. 1.
2. Bez względu na art. 3 ust. 1 Państwa Członkowskie nie zezwalają na przywóz świeżego mięsa, chyba że pochodzi ono z państw trzecich:
a) które przez okres poprzednich dwunastu miesięcy były wolne od następujących chorób, na które zwierzęta, od których to mięso pochodzi, są podatne: księgosusz, pryszczyca egotyczna, afrykański pomór świń, zakaźny paraliż u świń (choroba cieszyńska);
b) w których przez okres poprzednich dwunastu miesięcy nie były przeprowadzane żadne szczepienia przeciwko chorobom wymienionym w lit. a), na które podatne są zwierzęta, od których pochodzi mięso.
Artykuł 15
Zgodnie z procedurą określoną w art. 29 można podjąć decyzję, że art. 14 ust. 2 lit. a) stosuje się jedynie do części terytorium państwa trzeciego.
Zgodnie z tą samą procedurą oraz w drodze odstępstwa od art. 14 ust. 2 lit. b) można pod pewnymi warunkami zezwolić na przywóz świeżego mięsa z państwa trzeciego lub części terytorium tego państwa trzeciego, w którym przeprowadzane są szczepienia przeciwko jednej lub większej liczbie chorób, określonych w art. 14 ust. 2 lit. a).
Artykuł 16
Bez uszczerbku dla art. 14 i 15 Państwa Członkowskie nie zezwalają na przywóz świeżego mięsa z państwa trzeciego, chyba że mięso to spełnia wymagania w zakresie zdrowia publicznego oraz warunków zdrowotnych zwierząt, przyjęte zgodnie z procedurą określoną w art. 29 odnośnie do przywozu świeżego mięsa z tego kraju stosownie do gatunków danych zwierząt.
Artykuł 17
1. Państwa Członkowskie nie zezwalają na przywóz świeżego mięsa w postaci tusz, włączając w to półtusze w przypadku trzody chlewnej oraz połówki lub ćwiartki w przypadku bydła i zwierząt jednokopytnych, chyba że możliwe jest odtworzenie w całości tuszy każdego zwierzęcia.
2. Przywóz taki podlega następującym warunkom: świeże mięso musi:
a) pochodzić z ubojni umieszczonej w wykazie sporządzonym zgodnie z art. 4 ust. 1;
b) pochodzić od zwierzęcia rzeźnego poddanego badaniu przedubojowemu przez urzędowego lekarza weterynarii zgodnie z załącznikiem I rozdział V dyrektywy 64/433/EWG, oraz uznanego w wyniku przeprowadzonej kontroli za nadające się do uboju do celów wywozu do Wspólnoty;
c) przejść obróbkę w higienicznych warunkach zgodnie z rozdziałem VI załącznika I do dyrektywy 64/433/EWG;
d) zostać poddane badaniu poubojowemu, za które odpowiada i bezpośrednio je nadzoruje urzędowy lekarz weterynarii, zgodnie z załącznikiem I rozdział VII do dyrektywy 64/433/EWG, oraz nie wykazywać żadnych zmian z wyjątkiem uszkodzeń urazowych odniesionych na krótko przed ubojem lub ograniczonych wad rozwojowych bądź też zmian miejscowych, pod warunkiem że jest ustalone, w razie konieczności poprzez właściwe badania laboratoryjne, że nie czynią one tusz i podrobów niezdatnymi do spożycia przez ludzi lub niebezpiecznymi dla ludzkiego zdrowia;
e) znak zdrowotności musi być zastosowany zgodnie z załącznikiem I rozdział X dyrektywy 64/433/EWG;
f) po badaniu poubojowym przeprowadzonym w sposób ustanowiony w lit. d) być przechowywane w zakładach wwarunkach higienicznych oraz zgodnie z załącznikiem Irozdział XIII dyrektywy 64/433/EWG;
g) być przewożone zgodnie z rozdziałem XIV załącznika I do dyrektywy 64/433/EWG oraz poddawane obróbce w higienicznych warunkach.
3. Podczas przeprowadzania badania poubojowego, określonego w ust. 2 lit. d), jak również podczas sprawdzania zgodności z warunkami higieny, określonymi w ust. 2 lit. c) oraz z wymaganiami określonymi w rozdziale XIII załącznika I do dyrektywy 64/433/EWG, urzędowy lekarz weterynarii może być wspomagany przez asystentów, za pracę których ponosi odpowiedzialność.
Asystenci ci muszą:
a) zostać wskazani przez właściwe władze centralne kraju wywozu, zgodnie z obowiązującymi przepisami;
b) przejść odpowiednie szkolenie;
c) posiadać status gwarantujący ich bezstronność względem osób kierujących zakładem;
d) nie posiadać możliwości podejmowania decyzji dotyczących końcowego wyniku inspekcji w zakresie zdrowia publicznego.
Artykuł 18
1. W drodze odstępstwa od art. 17 ust. 1, Państwa Członkowskie mogą zezwolić na przywóz:
a) półtusz, półtusz rozdzielonych na nie więcej niż trzy części, ćwiartek lub podrobów spełniających warunki określone w art. 17 ust. 2 i 3, pochodzących z ubojni wyznaczonych do tego celu zgodnie z procedurą ustanowioną w art. 29;
b) części mniejszych niż ćwiartki lub mięsa bez kości z zakładów rozbioru skontrolowanych stosownie do art. 4 oraz zatwierdzonych do tego celu zgodnie z procedurą określoną w art. 29. Mięso takie, dodatkowo, oprócz spełnienia warunków ustanowionych w art. 17 ust. 2 i 3, powinno spełniać następujące wymagania:
i) musi być porcjowane i uzyskane zgodnie z przepisami załącznika I rozdział VIII dyrektywy 64/433/EWG,
ii) musi zostać skontrolowane przez urzędowego lekarza weterynarii zgodnie z przepisami załącznika I rozdział IX dyrektywy 64/433/EWG,
iii) jego opakowanie musi spełniać wymogi określone w załączniku I rozdział XI dyrektywy 64/433/EWG,
iv) musi zostać poddane wszystkim kontrolom, przeprowadzanym przez lekarzy weterynarii Wspólnoty, wymaganym w celu zapewnienia, że wyżej wymienione przepisy zostały spełnione,
v) świeże mięso zwierząt jednokopytnych musi zostać poddane kontroli w kraju przeznaczenia z uwagi na ewentualne ograniczenia co do wykorzystania takiego mięsa.
2. Nie uchybiając art. 20 lit. k), Państwa Członkowskie mogą zezwolić na wwóz na swoje terytorium żwaczy oraz mózgów pod warunkiem, że spełniają one wymagania art. 17 ust. 2 oraz przepisy ust. 1 lit. b) iii), iv) i v) niniejszego artykułu.
3. Zgodnie z procedurą określoną w art. 29 może zostać podjęta decyzja, że w specjalnie do tego celu wyznaczonych zakładach mięso może być porcjowane zanim ostygnie przy spełnieniu specjalnych warunków innych niż ustanowione w załączniku I rozdział VIII ust. 45 lit. c) dyrektywy 64/433/EWG.
Artykuł 19
Artykuł 17 i 18 nie mają zastosowania do:
a) świeżego mięsa przywożonego za zgodą kraju przeznaczenia do wykorzystania innego niż spożycie przez ludzi;
b) świeżego mięsa przeznaczonego na wystawę lub do specjalnych badań bądź analiz, pod warunkiem że nadzór administracyjny jest w stanie zapewnić, aby mięso to nie było wykorzystywane do spożycia przez ludzi oraz pod warunkiem że po zakończeniu wystawy, po przeprowadzeniu specjalnych badań lub analiz mięso to, poza ilością zużytą podczas analizy, zostanie wycofane z terytorium Wspólnoty lub zniszczone.
W takim przypadku, jak również w przypadku określonym w lit. a), kraj przeznaczenia zadba, aby mięso to nie było wykorzystywane w celach innych niż ten, dla któregozostało dopuszczone na jego terytorium;
c) świeżego mięsa przeznaczonego wyłącznie do zaopatrzenia organizacji międzynarodowych, podlegającemu zatwierdzeniu zgodnie z procedurą ustanowioną w art. 29 i pod warunkiem że mięso to pochodzi z państwa trzeciego znajdującego się w wykazie sporządzonym zgodnie z art. 3 ust. 1 oraz że spełnione są wymagania w zakresie zdrowia zwierząt. Państwa Członkowskie, na terytorium których mieszczą się te organizacje międzynarodowe, zapewniają, aby mięso to nie było przedmiotem swobodnego obrotu.
Artykuł 20
Państwa Członkowskie zakazują przywozu:
a) świeżego mięsa pochodzącego od knurów lub wnętrów świń;
b) świeżego mięsa:
i) pochodzącego od zwierząt, którym podawano stylbeny lub pochodne stylbenu, ich sole lub estry bądź też substancje tyreostatyczne, oraz mięsa zawierającego pozostałości takich substancji;
ii) zawierającego pozostałości innych substancji hormonalnych, antybiotyków, antymonu, arsenu, pestycydów lub innych substancji, które są szkodliwe lub mogą spowodować, iż spożycie świeżego mięsa może być niebezpieczne lub może zagrażać zdrowiu ludzi, jeżeli pozostałości te przekraczają dozwolony poziom.
Dozwolone poziomy ustalane są przez Radę, działającą na wniosek Komisji, oraz mogą następnie ulegać zmianom zgodnie z procedurą ustanowioną w art. 29;
c) świeżego mięsa poddanego jonizacji lub promieniowaniu ultrafioletowemu oraz świeżego mięsa pochodzącego od zwierząt, którym podawano substancje zmiękczające lub inne produkty mogące mieć negatywny wpływ na skład mięsa lub jego cechy organoleptyczne;
d) świeżego mięsa, do którego dodano substancje inne niż przewidziane w załączniku I rozdział X ust. 57 dyrektywy 64/433/EWG, w celu oznakowania zdrowotności;
e) świeżego mięsa pochodzącego od zwierząt, u których wykryto jakąkolwiek postać gruźlicy, oraz świeżego mięsa pochodzącego od zwierząt, u których po uboju wykryto jakąkolwiek postać gruźlicy lub że są nosicielami jednego lub większej liczby wągrzyc (cystyceri bovis lub cystyceri cellulosae), żywych lub martwych, lub włosieni w przypadku trzody chlewnej;
f) świeżego mięsa pochodzącego od zwierząt poddanych ubojowi w zbyt młodym wieku;
g) części tusz lub podrobów z uszkodzeniami urazowymi odniesionymi na krótko przed ubojem bądź wadami rozwojowymi, skażeniami lub zmianami, określonymi w art. 17 ust. 2 lit. d);
h) krwi;
i) mielonego mięsa, mięsa rozdrobnionego w podobny sposób oraz mięsa mechanicznie odkostnionego;
j) świeżego mięsa w kawałkach mniejszych niż stugramowe;
k) głów bydlęcych oraz części tkanki mięśniowej i innych tkanek głowy oprócz języka.
Artykuł 21
Metoda oraz procedury wymagane w celu wykrycia obecności włosieni w świeżym mięsie pochodzącym od trzody chlewnej są ustanawiane przez Radę, stanowiącą na wniosek Komisji.
Artykuł 22
1. Państwa Członkowskie nie zezwalają na przywóz świeżego mięsa bez przedstawienia świadectwa zdrowia zwierząt oraz świadectwa zdrowia publicznego wystawionego przez urzędowego lekarza weterynarii państwa trzeciego, będącego krajem wywozu.
Świadectwa te muszą:
a) zostać wystawione w co najmniej jednym z urzędowych języków kraju przeznaczenia oraz w jednym z języków urzędowych Państwa Członkowskiego, w którym przeprowadzane są kontrole przywozu przewidziane w art. 23 i 24;
b) towarzyszyć mięsu jako oryginał;
c) składać się z pojedynczej strony;
d) zostać wystawione dla indywidualnego odbiorcy.
Świadectwo zdrowia zwierząt musi zaświadczać, że świeże mięso spełnia wymagania sanitarne zwierząt ustanowione w niniejszej dyrektywie oraz wymagania ustanowione zgodnie z nią w odniesieniu do przywozu świeżego mięsa z państwa trzeciego.
2. Świadectwo musi odpowiadać wzorowi sporządzonemu zgodnie z procedurą ustanowioną w art. 29.
Może zostać podjęta decyzja, zgodnie z tą samą procedurą, w odniesieniu do poszczególnych przypadków, że to świadectwo zdrowia zwierząt oraz świadectwo zdrowia publicznego mają stanowić pojedynczą stronę.
3. Świadectwo zdrowia publicznego musi odpowiadać, w układzie i zawartości wzorowi umieszczonemu w załączniku A oraz zostać wydane w dniu, w którym świeże mięso zostaje załadowane z przeznaczeniem do wysyłki do kraju przeznaczenia.
Artykuł 23
1. Państwa Członkowskie zapewniają, aby po dostarczeniu na geograficzne terytorium Wspólnoty świeże mięso zostało bezzwłocznie poddane inspekcji sanitarnej przeprowadzanej przez właściwe władze, bez względu na procedurę, w ramach której zostało zgłoszone do odprawy.
Szczegółowe zasady, niezbędne do zapewnienia, że kontrola określona w tym ustępie jest przeprowadzana w ujednolicony sposób, przyjmowane są zgodnie z procedurą wskazaną w art. 29.
2. Bez uszczerbku dla przepisu ust. 3 Państwa Członkowskie zapewnią, aby przywóz został zakazany, jeżeli kontrola wykaże, że:
- mięso nie pochodzi z terytorium państwa trzeciego lub jego części, umieszczonego w wykazie sporządzonym zgodnie z art. 3 ust. 1;
- mięso pochodzi z terytorium państwa trzeciego lub jego części, z którego przywóz został zakazany zgodnie z art. 14 i 28,
- świadectwo zdrowia zwierząt, które towarzyszy mięsu, nie spełnia warunków ustanowionych stosownie do art. 22 ust. 1 i 2.
3. Państwa Członkowskie zezwalają na przewóz świeżego mięsa z jednego państwa trzeciego do innego, pod warunkiem że:
a) strona zainteresowana dostarczy dowód, że pierwsze państwo trzecie, do którego mięso jest wysyłane, po przewiezieniu tranzytem przez terytorium Wspólnoty, zobowiązuje się bez względu na okoliczności, że nie odrzuci lub nie odeśle z powrotem do Wspólnoty mięsa, na którego przywóz lub tranzyt wydało zezwolenie;
b) na transport ten zostało wydane uprzednio zezwolenie przez właściwe władze Państwa Członkowskiego, na terytorium którego jest przeprowadzana inspekcja sanitarna zwierząt, przewidziana w ust. 1;
c) transport taki odbywa się bez wyładowywania towarów na terytorium Wspólnoty, pod nadzorem właściwych władz, w pojazdach lub pojemnikach opieczętowanych przez właściwe władze; jedynym dopuszczonym przeładunkiem podczas przewozu jest ten przeprowadzany odpowiednio w miejscu wprowadzenia lub w punkcie wyjścia z terytorium Wspólnoty w celu bezpośredniego przeładunku ze statku lub samolotu do jakiegokolwiek innego środka transportu lub vice versa.
4. Wszelkie wydatki poniesione na podstawie niniejszego artykułu obciążają stronę wysyłającą, odbiorcę lub ich przedstawicieli bez odszkodowania ze strony państwa.
Artykuł 24
1. Państwa Członkowskie zapewniają, aby każda wysyłka świeżego mięsa przeszła kontrolę w zakresie zdrowia publicznego przed dopuszczeniem do spożycia na terytorium geograficznym Wspólnoty, jak również inspekcję sanitarną zwierząt, przeprowadzaną przez urzędowego lekarza weterynarii.
Państwa Członkowskie zapewniają, aby importerzy byli zobowiązani zawiadomić przynajmniej z dwudniowym wyprzedzeniem służby lokalne odpowiedzialne za kontrolę przywozową w miejscu, w którym świeże mięso ma być przedstawione do kontroli, określając ilość i rodzaj mięsa oraz czas, od którego można przeprowadzać kontrolę.
2. Kontrola w zakresie zdrowia publicznego przewidziana w ust. 1 jest przeprowadzana na podstawie próbek wyrywkowych w przypadku przywozu objętego przepisami art. 17, art. 18 ust. 1 i 2. Celem tej kontroli jest w szczególności weryfikacja, zgodnie z ust. 3:
a) świadectwa przydatności produktów, zgodności świeżego mięsa z danymi tego świadectwa, oznakowania zdrowotności;
b) stopnia świeżości, obecności brudu lub czynników patogennych;
c) obecności pozostałości substancji określonych w art. 20;
d) czy ubój i porcjowanie zostały przeprowadzone w zakładach w tym celu zatwierdzonych;
e) warunków transportu.
3. Zgodnie z procedurą ustanowioną w art. 29, zostaną przyjęte przepisy wykonawcze niezbędne w celu zapewnienia jednolitego sposobu przeprowadzania kontroli, określonych w ust. 1, szczególnie jeżeli chodzi o stosowanie art. 20, a zwłaszcza metod analiz, częstotliwości pobierania próbek i norm.
4. Państwa Członkowskie zakazują obrotu świeżym mięsem, jeżeli kontrole, przewidziane w ust. 1 wykazały, że:
- świeże mięso nie nadaje się do spożycia przez ludzi,
- warunki ustanowione w niniejszej dyrektywie oraz załączniku I do dyrektywy 64/433/EWG nie zostały spełnione,
- jedno ze świadectw kreślonych w art. 22, towarzyszących każdej przesyłce, nie spełnia warunków ustanowionych we wspomnianym artykule.
5. W sytuacji gdy świeże mięso nie może być przywiezione, musi ono zostać zwrócone, chyba że jest to sprzeczne ze względu na zdrowie zwierząt lub zdrowie publiczne.
Jeżeli zwrot mięsa nie jest możliwy, musi ono zostać zniszczone na terytorium Państwa Członkowskiego, w którym odbyła się kontrola.
Na zasadzie odstępstwa od niniejszego przepisu oraz jeżeli importer lub jego przedstawiciel tego zażąda, Państwo Członkowskie, przeprowadzające inspekcję sanitarną zwierząt i w zakresie zdrowia publiczneg, o może zezwolić na wwóz mięsa w celu innego wykorzystania niż spożycie przez ludzi, pod warunkiem że nie istnieje żadne niebezpieczeństwo dla ludzi lub dla zwierząt oraz że mięso pochodzi z państwa trzeciego znajdującego się w wykazie sporządzonym zgodnie z art. 3 ust. 1 i przywóz nie jest zakazany na mocy art. 28. Mięso to nie może opuścić terytorium tego Państwa Członkowskiego, które musi sprawdzić ostateczne przeznaczenie mięsa.
6. We wszystkich przypadkach, po kontrolach określonych w ust. 1, świadectwa muszą zostać potwierdzone tak, by w wyraźny sposób wskazywały dozwolone wykorzystanie dla mięsa.
Artykuł 25
Świeże mięso z każdej przesyłki dopuszczonej przez Państwo Członkowskie do obrotu we Wspólnocie na podstawie kontroli, określonych w art. 24 ust. 1, musi, gdy jest przesyłane do kraju przeznaczenia, zostać zaopatrzone w świadectwo odpowiadające układem i zawartością wzorowi podanemu w załączniku B.
Świadectwo to musi:
a) zostać wystawione przez urzędowego lekarza weterynarii właściwego w miejscu kontroli lub w miejscu przechowywania;
b) zostać wystawione w dniu załadowania świeżego mięsa do wysyłki do kraju przeznaczenia;
c) zostać sporządzone w co najmniej jednym języku urzędowym kraju przeznaczenia;
d) towarzyszyć wysyłce świeżego mięsa jako oryginał.
Artykuł 26
Wszelkie wydatki poniesione w wyniku stosowania art. 24 i 25, w szczególności koszty kontroli świeżego mięsa, koszty przechowywania oraz koszty zniszczenia mięsa powinny obciążają nadawcę, odbiorcę lub ich przedstawicieli bez odszkodowania ze strony państwa.
ROZDZIAŁ IV
Przepisy wspólne
Artykuł 27
1. Państwa Członkowskie sporządzają i powiadamiają Komisję o wykazach:
a) punktów kontroli granicznej dla przywozu bydła oraz trzody chlewnej;
b) punktów kontroli dla przywozu mięsa świeżego.
Te punkty kontroli muszą zostać zatwierdzone zgodnie z procedurą ustanowioną w art. 29.
2. W celu zatwierdzenia punktów kontroli granicznej, określonych w ust. 1 lit. a), punkty te muszą w szczególności dysponować wyposażeniem niezbędnym dla przeprowadzania kontroli, określonej w art. 12 ust. 1, oraz dla dezynfekcji, usuwania odpadów pasz, ściółki, obornika, moczu i wszystkich innych odpadów.
3. W celu zatwierdzenia punktów kontroli, określonych w ust. 1 lit. b), punkty te muszą dysponować co najmniej:
a) pomieszczeniami do kontroli wystarczająco dużymi, aby możliwe było przeprowadzanie kontroli w normalny sposób;
b) odpowiednimi pomieszczeniami chłodniczymi i zamrażalniami;
c) odpowiednim pomieszczeniem do rozmrażania;
d) laboratorium.
4. Odpowiedzialność za kontrole przyjmuje urzędowy lekarz weterynarii. W zadaniach czysto praktycznych mogą go wspomagać specjalnie w tym celu przeszkoleni asystenci.
Szczegółowe zasady regulujące tę pomoc przyjmowane są zgodnie z procedurą ustanowioną w art. 29.
5. Biegli lekarze weterynarii sprawdzają, czy urządzenia w zatwierdzonych punktach kontroli spełniają warunki niniejszego artykułu oraz czy kontrole przeprowadzane są zgodnie z niniejszą dyrektywą.
Biegli lekarze weterynarii muszą być obywatelami Państwa Członkowskiego innego niż Państwo Członkowskie, w którym mieści się sprawdzany punkt.
Warunki stosowania niniejszego ustępu, w szczególności wyznaczanie biegłych lekarzy weterynarii oraz procedury weryfikacji, określane są zgodnie z procedurą wskazaną w art. 29.
6. Wszystkie wydatki wynikające ze stosowania ust. 5 akapit pierwszy ponoszone są przez Wspólnotę.
Artykuł 28
1. Bez uszczerbku dla przepisów art. 6, jeżeli zakaźna lub zaraźliwa choroba zwierzęca mogąca stanowić zagrożenie dla zdrowia żywego inwentarza jednego z Państw Członkowskich pojawia lub szerzy się w państwie trzecim lub jeżeli jakikolwiek inny powód związany ze zdrowiem zwierząt usprawiedliwia to, dane Państwo Członkowskie zakazuje przywozu zwierząt należących do gatunków objętych niniejszą dyrektywą, bez względu na to, czy przywożone są one bezpośrednio lub pośrednio poprzez inne Państwo Członkowskie, niezależnie od tego, czy pochodzą z całego terytorium państwa trzeciego czy jego części.
2. Bez uszczerbku dla przepisów art. 14, jeżeli zakaźna lub zaraźliwa choroba zwierzęca pojawia lub szerzy się w państwie trzecim umieszczonym w wykazie sporządzonym zgodnie z art. 3 ust. 1 oraz jeżeli choroba może być przenoszona przez świeże mięso oraz może stanowić zagrożenie dla zdrowia publicznego lub dla zdrowia żywego inwentarza w jednym z Państw Członkowskich lub jeżeli jakikolwiek inny powód związany ze zdrowiem zwierząt usprawiedliwia to, dane Państwo Członkowskie zakazuje przywozu tego mięsa, bez względu na to, czy jest ono przywożone bezpośrednio lub pośrednio poprzez inne Państwo Członkowskie, niezależnie od tego, czy pochodzi z całego terytorium państwa trzeciego, czy jego części.
3. O środkach podjętych przez Państwa Członkowskie na mocy ust. 1 i 2 oraz o wycofaniu takich środków należy natychmiast powiadomić pozostałe Państwa Członkowskie oraz Komisję, wraz z podaniem powodów takich decyzji.
Stały Komitet Weterynaryjny zbiera się po takim powiadomieniu możliwie najszybciej oraz decyduje, zgodnie z procedurą ustanowioną w art. 30, czy środki te powinny zostać zmienione, w szczególności w celu zapewnienia ich koordynacji ze środkami podjętymi przez pozostałe Państwa Członkowskie, czy też powinny zostać wycofane.
Jeżeli występuje sytuacja przewidziana w ust. 1 i 2 oraz jeżeli okazuje się niezbędne, by pozostałe Państwa Członkowskie również zastosowały środki podjęte zgodnie z tymi ustępami, tam gdzie to konieczne zmienione zgodnie z poprzedzającym akapitem, odpowiednie środki są podejmowane na mocy procedury ustanowionej w art. 30.
4. Wznowienie przywozu z danego państwa trzeciego jest dopuszczane zgodnie z tą samą procedurą.
______
(1) Dz.U. L 302 z 31.12.1972, str. 24."
2. Dodaje się artykuł w brzmieniu:
"Artykuł 32a
1. Niniejsza dyrektywa nie ma zastosowania do przywozu z państw trzecich mięsa zwierząt, określonego w art. 1 ust. 1 tiret trzecie, do czasu wejścia w życie decyzji Komisji, przyjętej lub przyjętych, zgodnie z procedurą określoną w art. 29, w celu dokonania niezbędnego dostosowania wykazu, określonego w art. 3.
2. Ustawodawstwa krajowe w zakresie zdrowia publicznego stosowane są nadal w stosunku do przywozu takiego mięsa z państw trzecich do czasu wejścia w życie zasad wspólnotowych w tym zakresie."
3. Załączniki A-D zastępuje się załącznikami w brzmieniu:
"ZAŁĄCZNIK A
WZÓR
ŚWIADECTWA KONTROLI PRZYWOZU
dla świeżego mięsa(1) przeznaczonego dla .................
(Nazwa Państwa Członkowskiego EWG)
Nr:................(1)
Kraj wywozu: .............................................
Ministerstwo: ............................................
Departament: .............................................
Dot: .....................................................
(fakultatywnie)
I. Identyfikacja mięsa:
Mięso z .............................................
(Gatunek zwierzęcia)
Rodzaj kawałków: .........................................
Liczba kawałków w opakowaniach: ..........................
Miesiące) i rok/lata, gdy zamrożone: .....................
Waga netto: ..............................................
II. Pochodzenie mięsa:
Adres(y) i numer(y) zatwierdzenia weterynaryjnego
zatwierdzonej(-ych) ubojni: .........................
.....................................................
Adres(y) i numer(y) zatwierdzenia weterynaryjnego
zatwierdzonego(-ych) zakładu(-ów) rozbioru: .........
.....................................................
III. Przeznaczenie mięsa:
Mięso zostanie wysłane z: ...........................
(Miejsce załadunku)
do: ......................................
(Kraj i miejsce przeznaczenia)
następującym środkiem transportu(3): ................
Nazwa i adres wysyłającego: .........................
.....................................................
Nazwa i adres odbiorcy: .............................
.....................................................
IV. Poświadczenie zdrowotności:
Ja, niżej podpisany, urzędowy lekarz weterynarii,
zaświadczam, że:
a) - mięso opisane powyżej(4),
- etykiety umieszczone na opakowaniu mięsa
opisanego powyżej(4),
zawiera(ją)(4) znak świadczący, że mięso
w całości pochodzi ze zwierząt poddanych ubojowi
w ubojniach zatwierdzonych do wywozu do kraju
przeznaczenia;
b) mięso pozyskano w warunkach produkcji i kontroli
ustanowionych w dyrektywie 72/462/EWG, zatem jest
uznane za zdatne do spożycia przez ludzi;
c) mięso zostało podzielone w zatwierdzonym zakładzie
rozbioru(4);
d) mięso zostało/nie zostało poddane badaniu na
obecność włosieni (trychinozy), lub, w przypadku
gdy art. 3 dyrektywy 77/96/EWG ma zastosowanie,
zostało poddane obróbce zimnem;
e) środki transportu oraz warunki załadunku mięsa
niniejszej przesyłki spełniają wymagania w zakresie
higieny ustanowione w odniesieniu do wywozu do
kraju przeznaczenia.
Sporządzono w .................. dnia ...................
.........................................
(Podpis urzędowego lekarza weterynarii)
______
(1) Świeże mięso w znaczeniu art. 2 lit. b) dyrektywy 64/43
3/EWG.
(2) Fakultatywnie.
(3) Dla wagonów kolejowych lub samochodów ciężarowych
należy podać numer rejestracyjny, dla samolotów numer
lotu oraz dla statków ich nazwę.
(4) Niewłaściwe skreślić.
ZAŁĄCZNIK B
WZÓR
ŚWIADECTWA KONTROLI PRZYWOZU
Państwo Członkowskie, w którym została przeprowadzona
kontrola przywozu: ......................................
Punkt kontroli: .........................................
Rodzaj mięsa: ...........................................
Opakowanie: .............................................
Liczba tusz: ............................................
Liczba półtusz: .........................................
Liczba ćwiartek lub opakowań: ...........................
Waga netto: .............................................
Państwo trzecie pochodzenia: ............................
Ja, niżej podpisany, urzędowy lekarz weterynarii
zaświadczam, że mięso opisane w niniejszym świadectwie
zostało poddane kontroli w momencie zgłoszenia przesyłki.
Podpis urzędowego lekarza weterynarii
.................. .....................................
(Data i miejsce)"
Artykuł 8 dyrektywy Rady 77/96/EWG otrzymuje brzmienie:
"Artykuł 8
Przy zastosowaniu procedury określonej w art. 9 mogą zostać podjęte decyzje w celu dostosowania lub uzupełnienia niniejszych załączników w świetle rozwoju technologicznego; decyzje takie muszą zapewniać, aby gwarancje w zakresie zdrowia były utrzymane na obecnym poziomie."
Państwa Członkowskie wprowadzają w życie przepisy ustawowe, wykonawcze i administracyjne niezbędne do wykonania niniejszej dyrektywy, nie później niż dnia 1 stycznia 1985 r. oraz bezzwłocznie informują o tym Komisję.
Niniejsza dyrektywa skierowana jest do Państw Członkowskich.
Sporządzono w Brukseli, dnia 7 lutego 1983 r.
| W imieniu Rady | |
| H.-J. ROHR | |
| Przewodniczący |
______
(1) Dz.U. C 250 z 30.9.1981, str. 3 oraz
Dz.U. C 293 z 9.11.1982, str. 6.
(2) Dz.U. C 267 z 11.10.1982, str. 54.
(3) Dz.U. C 64 z 15.3.1982, str. 18.
(4) Dz.U. L 302 z 31.12.1972, str. 28.
(5) Dz.U. L 186 z 8.7.1981, str. 20.
(6) Dz.U. 121 z 29.7.1964, str. 1977/64.
(7) Dz.U. 121 z 29.7.1964, str. 2012/64.
(8) Dz.U. L 26 z 31.7.1977, str. 67.
© Unia Europejska, http://eur-lex.europa.eu/
Za autentyczne uważa się wyłącznie dokumenty Unii Europejskiej opublikowane w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.