Dyrektywa 2010/76/UE w sprawie zmiany dyrektyw 2006/48/WE oraz 2006/49/WE w zakresie wymogów kapitałowych dotyczących portfela handlowego i resekurytyzacji oraz przeglądu nadzorczego polityki wynagrodzeń
Dz.U.UE.L.2010.329.3
Akt jednorazowyDYREKTYWA PARLAMENTU EUROPEJSKIEGO I RADY 2010/76/UE
z dnia 24 listopada 2010 r.
w sprawie zmiany dyrektyw 2006/48/WE oraz 2006/49/WE w zakresie wymogów kapitałowych dotyczących portfela handlowego i resekurytyzacji oraz przeglądu nadzorczego polityki wynagrodzeń
(Tekst mający znaczenie dla EOG)
uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, w szczególności jego art. 53 ust. 1,
uwzględniając wniosek Komisji Europejskiej,
uwzględniając opinię Europejskiego Banku Centralnego(1),
uwzględniając opinię Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego(2),
stanowiąc zgodnie ze zwykłą procedurą ustawodawczą(3),
a także mając na uwadze, co następuje:
(1) Nierozważne podejmowanie nadmiernego ryzyka w sektorze bankowym doprowadziło do bankructwa wielu instytucji finansowych i do problemów systemowych w państwach członkowskich oraz na całym świecie. Istnieje wiele złożonych przyczyn wyjaśniających, dlaczego podmioty podejmowały takie ryzyko, ale organy nadzorczo-regulacyjne, w tym Grupa G-20 i Komitet Europejskich Organów Nadzoru Bankowego, są zgodne, że jednym z czynników, które się do tego przyczyniły, była nieodpowiednia struktura wynagrodzeń w niektórych instytucjach finansowych. Polityka wynagrodzeń, która zachęca do podejmowania ryzyka wykraczającego poza ogólny poziom ryzyka tolerowany przez instytucję, może osłabić prawidłowe i skuteczne zarządzanie ryzykiem oraz nasilić nadmierne podejmowanie ryzyka. W związku z tym uzgodnione i zatwierdzone na szczeblu międzynarodowym zasady Rady Stabilności Finansowej (RSF) dotyczące prawidłowych praktyk w zakresie wynagrodzeń (zasady RSF) nabierają szczególnego znaczenia.
(2) Zgodnie z dyrektywą 2006/48/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 14 czerwca 2006 r. w sprawie podejmowania i prowadzenia działalności przez instytucje kredytowe(4) wymagane jest, aby instytucje kredytowe posiadały uregulowania, strategie, procesy i mechanizmy służące do zarządzania ryzykami, na które instytucje te są narażone. Na mocy dyrektywy 2006/49/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 14 czerwca 2006 r. w sprawie adekwatności kapitałowej firm inwestycyjnych i instytucji kredytowych(5) wymóg ten obowiązuje przedsiębiorstwa inwestycyjne w rozumieniu dyrektywy 2004/39/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 21 kwietnia 2004 r. w sprawie rynków instrumentów finansowych(6). Dyrektywa 2006/48/WE zawiera wymóg, zgodnie z którym właściwe organy powinny dokonywać przeglądu tych uregulowań, strategii, procesów i mechanizmów, oraz oceniać, czy fundusze własne utrzymywane przez daną instytucję kredytową lub przedsiębiorstwo inwestycyjne gwarantują odpowiednie zarządzanie ryzykami, na które jest lub może być narażona ta instytucja kredytowa lub przedsiębiorstwo inwestycyjne, oraz odpowiednie pokrycie tych ryzyk. W odniesieniu do grup bankowych nadzór ten jest prowadzony w sposób skonsolidowany i obejmuje finansowe spółki holdingowe oraz powiązane instytucje finansowe we wszystkich jurysdykcjach.
(3) W celu zapobieżenia ewentualnemu niekorzystnemu wpływowi źle zaprojektowanych struktur wynagrodzeń na prawidłowość zarządzania ryzykiem i kontrolę podejmowania ryzyka przez osoby fizyczne, należy uzupełnić wymogi przewidziane w dyrektywie 2006/48/WE, zobowiązując wyraźnie instytucje kredytowe i przedsiębiorstwa inwestycyjne, aby w odniesieniu do kategorii pracowników, których działalność zawodowa ma istotny wpływ na profil ryzyka danej instytucji lub przedsiębiorstwa, ustanowiły i stosowały politykę i praktyki w zakresie wynagrodzeń, które są zgodne ze skutecznym zarządzaniem ryzykiem. Te kategorie pracowników powinny obejmować co najmniej kierownictwo wyższego szczebla, osoby podejmujące decyzje dotyczące ryzyka, personel zajmujący się kontrolą oraz każdego pracownika, którego wynagrodzenie całkowite łącznie z nieokreślonymi z góry świadczeniami emerytalnymi znajduje się na tym samym szczeblu siatki płac co wynagrodzenie kierownictwa wyższego i osób podejmujących decyzje dotyczące ryzyka.
(4) Ponieważ nierozważne podejmowanie nadmiernego ryzyka może zagrozić dobrej kondycji finansowej instytucji kredytowych lub firm inwestycyjnych i zdestabilizować system bankowy, ważne jest, aby nowe wymogi dotyczące polityki i praktyk w zakresie wynagrodzeń były wdrażane w jednolity sposób oraz obejmowały wszystkie aspekty wynagrodzenia, w tym pensje zasadnicze, nieokreślone z góry świadczenia emerytalne i wszelkie świadczenia o podobnym charakterze. W tym kontekście nieokreślonej wysokości świadczenia emerytalne powinny oznaczać kwoty nieokreślonej wysokości przyznawane pracownikowi przez instytucję kredytową lub firmę inwestycyjną na zasadzie indywidualnej, które są wypłacane w powiązaniu z emeryturą lub w oczekiwaniu na przejście na emeryturę i które można wypłacać wspólnie ze zmiennymi wynagrodzeniami. Należy zatem wskazać jasne zasady dotyczące prawidłowego systemu wynagrodzeń mające zagwarantować, że struktura wynagrodzeń nie zachęca osób fizycznych do podejmowania nadmiernego ryzyka ani nie stanowi pokusy nadużycia i jest dostosowana do gotowości instytucji kredytowej lub firmy inwestycyjnej do podejmowania ryzyka, reprezentowanych przez nią wartości oraz jej długoterminowych interesów. Wynagrodzenia powinny być dostosowane do roli sektora finansowego jako mechanizmu, za pomocą którego zasoby finansowe są skutecznie rozdzielane w systemie gospodarczym. W szczególności zasady te powinny zapewniać, by polityka zróżnicowanych wynagrodzeń była kształtowana w sposób gwarantujący, by zachęty finansowe były dostosowane do długoterminowych interesów instytucji kredytowej lub firmy inwestycyjnej oraz by metody płatności wzmacniały jej bazę kapitałową. Uzależnione od wyników składniki wynagrodzenia powinny także przyczyniać się do większej sprawiedliwości struktur wynagrodzeń w danej instytucji kredytowej lub firmy inwestycyjnej. W zasadach tych powinno się uznawać, że instytucje kredytowe i firmy inwestycyjne mogą stosować przepisy w sposób odmienny, w zależności od swojego rozmiaru, organizacji wewnętrznej oraz charakteru, zakresu i stopnia złożoności swojej działalności. W szczególności stosowanie wszystkich tych zasad przez firmy inwestycyjne, o których mowa w art. 20 ust. 2 i 3 dyrektywy 2006/49/WE, mogłoby być nieproporcjonalne. Aby zagwarantować dopasowanie polityki wynagrodzeń do zarządzania ryzykiem w instytucji kredytowej lub firmie inwestycyjnej, organ zarządzający każdej instytucji finansowej lub firmy inwestycyjnej, pełniąc swoją funkcję nadzorczą, powinien przyjąć i poddawać regularnemu przeglądowi ogólne zasady, które mają być stosowane. W tym kontekście powinno być możliwe, w stosownych przypadkach i w zależności od krajowego prawa spółek, aby organ zarządzający pełniący funkcję nadzorczą był uważany za radę nadzorczą.
(5) Instytucje kredytowe i przedsiębiorstwa inwestycyjne, które mają duże znaczenie ze względu na swoje rozmiary, organizację wewnętrzną oraz charakter, zakres i złożoność swojej działalności powinny być zobowiązane do ustanowienia komisji ds. wynagrodzeń będącej integralna częścią struktury zarządzania i organizacji.
(6) Do 1 kwietnia 2013 r. Komisja powinna dokonać przeglądu zasad rządzących polityką wynagrodzeń, ze szczególnym uwzględnieniem ich skuteczności, wdrożenia i egzekwowania, biorąc pod uwagę rozwój na planie międzynarodowym, w tym wszelkie dalsze propozycje RSF i wprowadzanie zasad RSF w innych jurysdykcjach, w tym powiązanie między kształtowaniem zróżnicowanych wynagrodzeń i podejmowaniem nadmiernego ryzyka.
(7) Polityka wynagrodzeń powinna dążyć do zestrojenia celów osobistych pracowników z długoterminowymi interesami danej instytucji kredytowej lub przedsiębiorstwa inwestycyjnego. Ocena składników wynagrodzenia zależnych od wyników powinna być przeprowadzana na podstawie wyników długoterminowych i powinna uwzględniać związane z nimi ryzyka, które mogą się jeszcze zmaterializować. Ocena wyników powinna odbywać się w ramach wieloletnich, obejmujących okres co najmniej od trzech do pięciu lat, tak, aby procedura oceny opierała się na wynikach z dłuższego okresu i, aby faktyczna wypłata składników wynagrodzenia zależnych od wyników była rozłożona w ramach cyklu koniunkturalnego instytucji kredytowej lub firmy inwestycyjnej. W celu dalszego dostosowania zachęt znaczna część zmiennych wynagrodzeń wszystkich pracowników objętych tymi wymogami powinna składać się z akcji danej instytucji kredytowej lub firmy inwestycyjnej, instrumentów związanych z tymi akcjami, lub - w przypadku nienotowanych na giełdzie instytucji kredytowych lub firm inwestycyjnych - innych odpowiadających im instrumentów niepieniężnych oraz w stosownych przypadkach innych długoterminowych instrumentów finansowych, które odpowiednio odzwierciedlają jakość kredytową instytucji kredytowej lub firmy inwestycyjnej. Powinno być możliwe, aby instrumenty te obejmowały instrumenty kapitałowe, które w przypadku napotkania przez instytucje poważnych problemów finansowych byłyby zamieniane na udziały lub w inny sposób odpisywane. Gdy dana instytucja kredytowa nie wydaje długoterminowych instrumentów finansowych, powinna mieć możliwość wypłacania znaczącej części zmiennych wynagrodzeń w postaci akcji, instrumentów z nimi związanych lub innych odpowiadających im instrumentów niepieniężnych. Państwa członkowskie lub ich właściwe organy powinny mieć możliwość wprowadzania ograniczeń co do rodzajów i formy tych instrumentów lub zakazywania niektórych z nich w stosownych przypadkach.
(8) W celu zminimalizowania zachęt do podejmowania nadmiernego ryzyka zmienne wynagrodzenie powinno stanowić zrównoważony procent całkowitego wynagrodzenia. Pensja zasadnicza musi stanowić wystarczająco dużą część całkowitego wynagrodzenia pracowników, aby możliwe było prowadzenie w pełni elastycznej polityki zmiennych wynagrodzeń, w tym niewypłacanie ich. Aby zapewnić spójne w całym sektorze praktyki w zakresie wynagrodzeń, należy określić pewne jasne wymogi. Gwarantowane wynagrodzenia o charakterze zmiennym nie są zgodne z prawidłowym zarządzaniem ryzykiem ani z zasadą zapłaty za wyniki, a zatem powinny zostać generalnie zakazane.
(9) Wypłata znacznej części zmiennego elementu wynagrodzenia, np. 40-60 %, powinna być rozłożona na odpowiedni okres. Odsetek ten powinien znacznie rosnąć wraz ze stażem lub zakresem odpowiedzialności osoby otrzymującej wynagrodzenie. Ponadto znaczną część zmiennego składnika wynagrodzenia powinny stanowić akcje instytucji kredytowej czy też firmy inwestycyjnej albo instrumenty z nimi związane, w zależności od struktury prawnej danej instytucji kredytowej lub firmy inwestycyjnej lub - w przypadku nienotowanej na giełdzie instytucji kredytowej lub firmy inwestycyjnej - innych odpowiadających im instrumentów niepieniężnych oraz w stosownych przypadkach innych długoterminowych instrumentów finansowych, które odpowiednio odzwierciedlają jakość kredytową instytucji kredytowej lub firmy inwestycyjnej. W tym kontekście ogromne znaczenie ma zasada proporcjonalności, gdyż nie zawsze właściwe może być zastosowanie tych wymogów do małych instytucji kredytowych i przedsiębiorstw inwestycyjnych. Uwzględniając ograniczenia dotyczące wysokości zmiennego wynagrodzenia wypłacanego z góry gotówką, należy ograniczyć wysokość zmiennego wynagrodzenia, które można wypłacać w gotówce lub w postaci ekwiwalentu pieniężnego niepodlegającego odroczeniu, tak, aby w dalszym stopniu dostosować osobiste cele pracowników do długoterminowych interesów instytucji kredytowej lub firmy inwestycyjnej.
(10) Instytucje kredytowe i przedsiębiorstwa inwestycyjne powinny zadbać o to, by łączne wynagrodzenie zmienne nie ograniczało ich zdolności do wzmacniania ich bazy kapitałowej. Wielkość, do jakiej należy budować kapitał, powinna wiązać się z obecną pozycją kapitałową instytucji kredytowej lub firmy inwestycyjnej. W tym kontekście właściwe organy państw członkowskich powinny posiadać uprawnienia do ograniczania wynagrodzenia zmiennego, m.in. w postaci odsetka całkowitych przychodów netto, w sytuacji gdy zagraża ono utrzymaniu należytej bazy kapitałowej.
(11) Instytucje kredytowe lub przedsiębiorstwa inwestycyjne powinny wymagać od swoich pracowników zobowiązania do niekorzystania z osobistych strategii hedgingowych lub ubezpieczeń w celu obejścia skutków podziału ryzyka wynikających z ustaleń dotyczących wynagrodzenia.
(12) W przypadku podmiotów, które korzystają z wyjątkowej interwencji publicznej, priorytetem powinno być wzmocnienie ich bazy kapitałowej i zapewnienie, by pomoc podatników zwróciła się. Wszelkie zmienne wynagrodzenia powinny odzwierciedlać te priorytety.
(13) Zasady odnoszące się do prawidłowej polityki wynagrodzeń określone w zaleceniu Komisji z dnia 30 kwietnia 2009 r. w sprawie polityki wynagrodzeń w sektorze usług finansowych(7) są zgodne z zasadami określonymi w niniejszej dyrektywie oraz stanowią ich uzupełnienie.
(14) Przepisy dotyczące wynagrodzeń powinny pozostawać bez uszczerbku dla pełnego wykonywania praw podstawowych gwarantowanych przez traktaty, w szczególności art. 153 ust. 5 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, ogólnych zasad krajowego prawa zobowiązań i prawa pracy, przepisów dotyczących praw i zaangażowania akcjonariuszy oraz ogólnych obowiązków organów administracyjnych i nadzorczych danej instytucji, a także w stosownym przypadku praw partnerów społecznych do zawierania i egzekwowania układów zbiorowych zgodnie z przepisami i zwyczajami krajowymi.
(15) W celu zagwarantowania szybkiego i skutecznego egzekwowania przepisów, właściwe organy powinny mieć ponadto prawo do nakładania finansowych lub niefinansowych kar lub innych środków w przypadku naruszenia wymogów dyrektywy 2006/48/WE, w tym wymogu dotyczącego posiadania polityki wynagrodzeń, która jest zgodna z prawidłowym i skutecznym zarządzaniem ryzykiem. Takie środki i kary powinny być skuteczne, proporcjonalne i odstraszające. W celu zapewnienia spójności i równych warunków konkurencji Komisja powinna dokonać zbiorowego przeglądu wdrożenia i stosowania przez państwa członkowskie tego prawa do stosowania takich kar lub środków, z uwzględnieniem ich spójności w całej Unii.
(16) W celu zagwarantowania skutecznego nadzoru nad ryzykami, których źródłem są nieodpowiednie struktury wynagrodzeń, polityka i praktyki w zakresie wynagrodzeń przyjmowane przez instytucje kredytowe i przedsiębiorstwa inwestycyjne powinny zostać włączone w zakres przeglądu nadzorczego na podstawie dyrektywy 2006/48/WE. W ramach tego przeglądu organy nadzorcze powinny oceniać, czy polityka i praktyki w zakresie wynagrodzeń mogą zachęcać pracowników do nadmiernego podejmowania ryzyka. Ponadto Komitet Europejskich Organów Nadzoru Bankowego (CEBS) powinien zapewnić, aby powstały wytyczne dotyczące oceny predyspozycji osób, które mogłyby skutecznie kierować instytucją kredytową.
(17) W zielonej księdze Komisji z dnia 2 czerwca 2010 r. w sprawie ładu korporacyjnego w instytucjach finansowych i polityk dotyczących wynagrodzeń zwrócono uwagę na szereg wymagających naprawy uchybień w zarządzaniu instytucjami kredytowymi i przedsiębiorstwami inwestycyjnymi. Wśród proponowanych rozwiązań Komisja wymienia potrzebę znacznego zaostrzenia wymogów dotyczących osób, które mają skutecznie kierować działaniem instytucji kredytowych. Osoby te powinny mieć wystarczająco dobrą reputację i odpowiednie doświadczenie, mają one także podlegać ocenie odnośnie do ich predyspozycji zawodowych. W zielonej księdze podkreśla się także potrzebę wzmocnienia zaangażowania zainteresowanych stron w politykę zatwierdzania wynagrodzeń. Rada i Parlament Europejski przyjmują do wiadomości zamiar przedstawiania przez Komisję, w stosownych przypadkach, wniosków legislacyjnych dotyczących tych kwestii.
(18) W celu zwiększenia przejrzystości praktyk dotyczących wynagrodzeń w instytucjach kredytowych i przedsiębiorstwach inwestycyjnych właściwe organy państw członkowskich powinny gromadzić informacje na temat wynagrodzeń z myślą o prowadzeniu analiz porównawczych tendencji w dziedzinie wynagrodzeń, w zgodzie z kategorią informacji ilościowych, które instytucje kredytowe i firmy inwestycyjne są zobowiązane ujawnić zgodnie z niniejszą dyrektywą. Właściwe organy powinny dostarczyć te informacje CEBS-owi, aby umożliwić mu przeprowadzanie podobnych ocen na poziomie unijnym.
(19) W celu wspierania konwergencji nadzoru w odniesieniu do oceny polityki i praktyk w zakresie wynagrodzeń oraz w celu ułatwienia gromadzenia informacji i jednolitego wdrożenia zasad dotyczących wynagrodzeń w sektorze bankowym, CEBS powinien rozwinąć wytyczne dotyczące prawidłowej polityki wynagrodzeń w sektorze bankowym. Komitet Europejskich Organów Nadzoru nad Rynkiem Papierów Wartościowych powinien pomagać w opracowaniu takich wytycznych w zakresie, w którym wytyczne te miałyby zastosowanie również do polityki wynagradzania osób zaangażowanych w świadczenie usług inwestycyjnych i prowadzenie działalności inwestycyjnej przez instytucje kredytowe i przedsiębiorstwa inwestycyjne w rozumieniu dyrektywy 2004/39/WE. CEBS powinien przeprowadzić powszechne konsultacje publiczne w sprawie tych norm technicznych, a także przeanalizować ewentualne koszty i korzyści z nimi związane. Komisja powinna być w stanie przedstawić propozycje ustawodawcze, na mocy których Europejskiemu Organowi Nadzoru w dziedzinie bankowości i w stosownym zakresie Europejskiemu Organowi Nadzoru odpowiadającemu za giełdy i papiery wartościowe, ustanowionym zgodnie z procesem de Larosière dotyczącym nadzoru finansowego, powierza się opracowanie projektu technicznych standardów regulacyjnych i wykonawczych w celu ułatwienia gromadzenia informacji i jednolitego wdrażania zasad dotyczących wynagrodzeń w sektorze bankowym, które mają zostać przyjęte przez Komisję.
(20) Ponieważ źle zaprojektowane polityki wynagrodzeń i systemy motywacyjne mogą zwiększyć do niedopuszczalnego poziomu ryzyka, na jakie są narażone instytucje kredytowe i przedsiębiorstwa inwestycyjne, należy podjąć pilne działania zaradcze i, w stosownych przypadkach, środki naprawcze. W konsekwencji należy zadbać o to, aby właściwe organy miały prawo nakładać na podmioty środki jakościowe lub ilościowe w celu usunięcia nieprawidłowości w ich polityce wynagrodzeń, które zostały ujawnione podczas przeglądu nadzorczego (2. filar). Jednym ze środków jakościowych stojących do dyspozycji właściwych organów jest zobowiązanie instytucji kredytowych oraz przedsiębiorstw inwestycyjnych do ograniczenia ryzyka nieodłącznie związanego z ich działalnością, produktami lub systemami, w tym poprzez wprowadzenie zmian do ich struktur wynagrodzeń lub zamrożenie zmiennych składników wynagrodzenia, w zakresie, w którym są one niezgodne ze skutecznym zarządzaniem ryzykiem. Środki ilościowe obejmują wymóg utrzymywania dodatkowych funduszy własnych.
(21) Dobre struktury zarządzania, przejrzystość i ujawnianie informacji są podstawowymi warunkami prawidłowej polityki wynagrodzeń. Aby struktury wynagrodzeń i związane z nimi ryzyko były dostatecznie przejrzyste dla rynku, instytucje kredytowe i przedsiębiorstwa inwestycyjne powinny ujawniać do publicznej wiadomości szczegółowe informacje na temat ich polityki i praktyk w zakresie wynagrodzeń oraz globalnych (ze względu na poufność) kwot otrzymywanych przez tych pracowników, których działalność zawodowa ma istotny wpływ na profil ryzyka danej instytucji kredytowej lub firmy inwestycyjnej. Informacje te powinny zostać udostępnione wszystkim zainteresowanym stronom (akcjonariuszom, pracownikom i opinii publicznej). Obowiązek ten powinien jednak pozostawać bez uszczerbku dla dyrektywy 95/46/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 24 października 1995 r. w sprawie ochrony osób fizycznych w zakresie przetwarzania danych osobowych i swobodnego przepływu tych danych(8).
(22) W celu zagwarantowania ich pełnej skuteczności i uniknięcia wszelkiej możliwej dyskryminacji w następstwie ich stosowania, postanowienia dotyczące wynagrodzeń zawarte w niniejszej dyrektywie powinno się stosować w odniesieniu do wynagrodzeń należnych na mocy umów zawartych przed rzeczywistym terminem ich rzeczywistego wdrożenia w każdym z państw członkowskich i przyznawanych lub wypłacanych po tym terminie. Ponadto w celu zabezpieczenia celów tej dyrektywy, w szczególności skutecznego zarządzania ryzykiem, w okresie wciąż naznaczonym wysokim stopniem niestabilności, a także w celu uniknięcia wszelkiego niebezpieczeństwa obchodzenia przepisów dotyczących wynagrodzeń zawartych w niniejszej dyrektywie w okresie poprzedzającym ich wdrożenie, konieczne jest stosowanie takich przepisów w odniesieniu do przyznanych wynagrodzeń, które jeszcze nie zostały wypłacone, przed upływem terminu ich rzeczywistego wdrożenia w każdym z państw członkowskich, za usługi świadczone w 2010 r.
(23) Przegląd ryzyk, na które może być narażona instytucja kredytowa, powinien prowadzić do skutecznych środków nadzorczych. W związku z tym niezbędne jest osiągnięcie dalszej konwergencji w celu ułatwienia wspólnych decyzji organów nadzoru i zagwarantowania równych warunków konkurencji w Unii.
(24) Zgodnie z dyrektywą 2006/48/WE instytucje kredytowe inwestujące w resekurytyzacje mają obowiązek dochować należytej staranności w odniesieniu do sekurytyzacji bazowych i ekspozycji niesekurytyzacyjnych, które stanowią pierwotną bazę tych pierwszych. Instytucje kredytowe powinny ocenić, czy ekspozycje w kontekście programów emisji papierów komercyjnych zabezpieczonych aktywami stanowią ekspozycje resekurytyzacyjne, w tym te w kontekście programów, które nabywają uprzywilejowane transze pochodzące z odrębnych pul całych kredytów, w przypadku gdy żaden z tych kredytów nie stanowi ekspozycji sekurytyzacyjnej lub resekurytyzacyjnej i gdy ochronę pierwszej straty dla każdej inwestycji zapewnia sprzedawca kredytów. W tej drugiej sytuacji dostosowane do danej puli wsparcie płynności generalnie nie powinno być uznawane za ekspozycję resekurytyzacyjną, gdyż stanowi ono transzę pojedynczej puli aktywów (tj. mającą zastosowanie pulę całych kredytów), która nie zawiera żadnych ekspozycji resekurytyzacyjnych. Z kolei wsparcie jakości kredytowej całego programu obejmujące jedynie niektóre straty powyżej zapewnianej przez sprzedawcę ochrony w różnych pulach stanowiłoby generalnie transzowanie ryzyka puli wielu aktywów zawierającej co najmniej jedną ekspozycję sekurytyzacyjną, a zatem byłoby ekspozycją resekurytyzacyjną. Niemniej jednak jeśli taki program finansuje się całkowicie papierami komercyjnymi jednej klasy i jeśli wsparcie jakości kredytowej całego programu nie ma formy resekurytyzacji lub też papiery komercyjne są w pełni wspierane przez sponsorującą instytucję kredytową, a inwestor posiadający papiery komercyjne jest nadal skutecznie narażony na ryzyko niewykonania przez sponsora zamiast na ryzyko pul bazowych lub aktywów bazowych, wtedy takie papiery komercyjne generalnie nie powinny być uznawane za ekspozycję resekurytyzacyjną.
(25) Przepisy dyrektywy 2006/49/WE dotyczące ostrożnej wyceny powinny stosować się do wszystkich instrumentów wycenianych według wartości godziwej, zarówno tych należących do portfela handlowego instytucji, jak i do portfela niehandlowego. Należy doprecyzować, że w przypadkach gdy stosowanie zasady ostrożnej wyceny prowadziłoby do niższej wartości księgowej niż faktycznie ujęta w zapisach księgowych, należy pomniejszyć fundusze własne o kwotę bezwzględną tej różnicy.
(26) Instytucje powinny mieć możliwość wyboru, czy chcą stosować wymóg kapitałowy, czy też pomniejszać fundusze własne o pozycje sekurytyzacyjne, którym zgodnie z dyrektywą przypisuje się wagę ryzyka 1 250 %, niezależnie od tego, czy pozycje te należą do portfela handlowego czy też niehandlowego.
(27) Wymogi kapitałowe dotyczące ryzyka rozliczenia powinny znajdować zastosowanie również do portfela niehandlowego.
(28) Instytucje inicjujące lub sponsorujące powinny zostać pozbawione możliwości obchodzenia zakazu ukrytego wsparcia poprzez wykorzystywanie swoich portfeli handlowych do udzielenia takiego wsparcia.
(29) Bez uszczerbku dla ujawnień, które są wyraźnie wymagane na mocy niniejszej dyrektywy, celem obowiązku ujawniania informacji powinno być udostępnianie uczestnikom rynku rzetelnych i wyczerpujących informacji na temat profilu ryzyka poszczególnych instytucji. Instytucje te powinny mieć zatem obowiązek ujawniania dodatkowych informacji, które nie są wyraźnie wymienione w niniejszej dyrektywie, o ile jest to konieczne do osiągnięcia tego celu.
(30) W celu zapewnienia spójnego wdrożenia dyrektywy 2006/48/WE w całej Unii, Komisja i CEBS powołały w 2006 r. grupę roboczą (Grupę ds. transpozycji dyrektywy w sprawie wymogów kapitałowych), której powierzono zadanie omówienia i rozwiązania kwestii związanych z wdrożeniem tej dyrektywy. W opinii tej grupy niektóre przepisy techniczne zawarte w dyrektywach 2006/48/WE i 2006/49/WE powinny zostać bardziej uszczegółowione. Należy zatem odpowiednio uszczegółowić te przepisy.
(31) W przypadkach gdy zewnętrzna ocena kredytowa pozycji sekurytyzacyjnej uwzględnia efekt ochrony kredytowej dostarczanej przez samą instytucję inwestującą, instytucja ta nie powinna mieć możliwości skorzystania z niższej wagi ryzyka, do której uprawnia istnienie takiej ochrony kredytowej. Nie powinno to prowadzić do pomniejszania kapitału o sekurytyzację, jeżeli istnieją inne metody pozwalające określić wagę ryzyka stosownie do faktycznego ryzyka związanego z daną pozycją, bez uwzględniania takiej ochrony kredytowej.
(32) Należy znacznie zwiększyć wymogi dotyczące ujawnień obowiązujących instytucje w przypadku sekurytyzacji. W szczególności wymogi te powinny obejmować także ryzyka związane z pozycjami sekurytyzacyjnymi w portfelu handlowym. Ponadto, aby zapewnić odpowiednią przejrzystość odnośnie do charakteru działalności sekurytyzacyjnej danej instytucji, ujawnianie powinno oddawać zakres, w jakim instytucja sponsoruje SSPE oraz zaangażowanie niektórych podmiotów powiązanych, gdyż blisko ze sobą związane strony mogą stwarzać bieżące ryzyko dla danej instytucji.
(33) Narzuty z tytułu ryzyka szczególnego dotyczące pozycji sekurytyzacyjnych należy dostosować do wymogów kapitałowych obowiązujących w przypadku portfela bankowego, ponieważ wymogi te pozwalają ujmować pozycje sekurytyzacyjne w sposób bardziej zróżnicowany i uwzględniając w większym stopniu ryzyka.
(34) Ze względu na ich słabą skuteczność w ostatnim okresie należy zaostrzyć standardy dotyczące wewnętrznych modeli służących do obliczania wymogów kapitałowych z tytułu ryzyka rynkowego. Należy w szczególności uzupełnić braki w zakresie uwzględniania ryzyka w przypadku ryzyka kredytowego w portfelu handlowym. Narzuty kapitałowe powinny ponadto uwzględniać składnik odpowiadający warunkom skrajnym, co pozwoliłoby zaostrzać wymogi kapitałowe w sytuacji pogarszających się warunków rynkowych oraz w celu ograniczenia procykliczności. Instytucje powinny również przeprowadzać odwrotne testy warunków skrajnych w celu zbadania, jakie scenariusze mogą zagrozić rentowności instytucji, chyba że mogą one dowieść, że taki test jest zbędny. W świetle niedawnych poważnych trudności z ujmowaniem pozycji sekurytyzacyjnych za pomocą metod bazujących na modelach wewnętrznych, należy ograniczyć możliwość modelowania ryzyk sekurytyzacyjnych związanych z portfelem handlowym przez instytucje i wprowadzić zamiast tego wymóg dokonywania standardowego narzutu kapitałowego w odniesieniu do pozycji sekurytyzacyjnych w portfelu handlowym.
(35) Niniejsza dyrektywa określa pewne wyjątki od niektórych działań związanych z transakcjami skorelowanymi, w przypadku których instytucja może dostać zgodę od organu nadzoru na wyliczenie pełnego narzutu kapitałowego z tytułu dodatkowego ryzyka wynikającego z restrykcyjnych wymogów minimalnych. W takich przypadkach instytucja powinna być zobowiązana nałożyć na takie działania narzut kapitałowy odpowiadający wyższemu narzutowi kapitałowemu zgodnie z wewnętrznie wypracowanym podejściem i 8 % narzutu kapitałowego za konkretne ryzyko zgodnie z ustandaryzowaną metodą obliczeniową. Nie powinno się wymagać nakładania na te ekspozycje narzutu kapitałowego z tytułu dodatkowego ryzyka, ale powinny one jednak być zawarte zarówno w miarach wartości narażonej na ryzyko, jak i w miarach wartości narażonej na ryzyko w warunkach skrajnych.
(36) Artykuł 152 dyrektywy 2006/48/WE wymaga od niektórych instytucji kredytowych utrzymania własnych funduszy o wartości co najmniej równej określonej minimalnej kwocie za trzy okresy dwunastomiesięczne od dnia 31 grudnia 2006 r. do dnia 31 grudnia 2009 r. W obecnej sytuacji w sektorze bankowym oraz w świetle przedłużenia rozwiązań przejściowych dla minimalnego kapitału przyjętych przez Bazylejski Komitet Nadzoru Bankowego, należałoby odnowić ten wymóg na czas określony, do dnia 31 grudnia 2011 r.
(37) Aby nie zniechęcać instytucji kredytowych do przechodzenia do stosowania metody wewnętrznych ratingów (metoda IRB) lub zaawansowanych metod pomiaru do obliczania wymogów kapitałowych w okresie przejściowym w związku z wygórowanymi i nieproporcjonalnymi kosztami wdrożenia, powinno być możliwe, aby instytucje kredytowe, które zaczęły stosować metody IRB lub zaawansowane metody pomiaru od 1 stycznia 2010 r. i które wcześniej obliczyły swoje wymogi kapitałowe zgodnie z innymi mniej zaawansowanymi metodami, z zastrzeżeniem uzyskania zgody organu nadzoru, stosowały te mniej zaawansowane metody jako podstawy obliczania przejściowego dolnego limitu. Właściwe organy powinny prowadzić ścisłą kontrolę ich rynków i zagwarantować równe warunki konkurencji wszystkim rynkom i ich segmentom, a także unikać zakłóceń na rynku wewnętrznym.
(38) Zgodnie z pkt 34 porozumienia międzyinstytucjonalnego w sprawie lepszego stanowienia prawa(9) zachęca się państwa członkowskie do sporządzenia - do własnych celów oraz w interesie Unii - tabel możliwie dokładnie ilustrujących korelacje pomiędzy niniejszą dyrektywą a środkami transpozycji oraz do publikacji tych tabel.
(39) Przepisy niniejszej dyrektywy stanowią kroki podjęte w ramach procesu reform jako odpowiedź na kryzys finansowy. Zgodnie z wnioskami G20, RSF i Bazylejskiego Komitetu Nadzoru Bankowego, aby wspomóc ograniczanie wzrostu presji w systemie bankowym, niezbędne mogą się okazać dalsze reformy, włącznie z potrzebą tworzenia buforów przeciwdziałających cykliczności, "dynamicznym zaopatrzeniem", argumentami przemawiającymi za obliczaniem wymogów kapitałowych omówionymi w dyrektywie 2006/48/WE oraz środkami uzupełniającymi do wymogów oceny ryzyka wobec instytucji kredytowych. Aby zapewnić odpowiedni nadzór demokratyczny nad procesem, Parlament Europejski i Rada powinny być włączone w sposób terminowy i efektywny.
(40) Komisja powinna dokonać przeglądu stosowania dyrektyw 2006/48/WE i 2006/49/WE celem zapewnienia, że ich postanowienia będą realizowane w jednakowy sposób, nieskutkujący dyskryminacją wobec instytucji kredytowych ze względu na ich strukturę prawną bądź model własności.
(41) Komisja powinna być uprawniona do przyjmowania aktów delegowanych zgodnie z art. 290 TFUE w odniesieniu do dostosowań technicznych w dyrektywie 2006/48/WE w zakresie: objaśnienia definicji w celu zapewnienia jednolitego stosowania niniejszej dyrektywy lub uwzględnienia nowych zjawisk na rynkach finansowych; dostosowywania terminologii i formułowanie definicji stosownie do kolejnych odpowiednich aktów; rozszerzania wykazu rodzajów działalności podlegających wzajemnemu uznawaniu na mocy dyrektywy 2006/48/WE lub dostosowanie terminologii stosowanej w tym wykazie do nowych zjawisk zachodzących na rynkach finansowych; dostosowania obszarów, w których właściwe organy mają obowiązek wymiany informacji; dostosowania przepisów dyrektywy 2006/48/WE dotyczących środków własnych, w celu uwzględnienia nowych zjawisk w standardach rachunkowości lub w prawie unijnym, lub ze względu na konwergencję praktyk nadzorczych; rozszerzenie wykazu klas ekspozycji na potrzeby metody standardowej lub metody IRB w celu uwzględnienia nowych zjawisk na rynkach finansowych; dostosowania wysokości niektórych kwot istotnych dla tych klas ekspozycji w celu uwzględnienia skutków inflacji; dostosowania wykazu i klasyfikacji pozycji pozabilansowych; oraz dostosowania przepisów szczególnych i kryteriów technicznych dotyczących traktowania ryzyka kredytowego kontrahenta, organizacji i traktowania ryzyka, metody standardowej i metody IRB, ograniczenia ryzyka kredytowego, sekurytyzacji, ryzyka operacyjnego, przeglądu i oceny dokonywanej przez właściwe organy oraz zasad ujawnień w celu uwzględnienia nowych zjawisk zachodzących na rynkach finansowych, lub w standardach rachunkowości lub prawie unijnym lub ze względu na konwergencję praktyk nadzorczych. Komisja powinna być również uprawniona do przyjmowania aktów delegowanych zgodnie z art. 290 TFUE w odniesieniu do środków mających na celu określenie określenie wielkości nagłych i nieoczekiwanych zmian poziomu stóp procentowych mających znaczenie na potrzeby dokonywanych przez właściwe organy na mocy dyrektywy 2006/48/WE przeglądu i oceny w zakresie ekspozycji instytucji kredytowych na ryzyko stopy procentowej wynikające z działalności zaliczonej do portfela niehandlowego; czasowe obniżanie minimalnego poziomu funduszy własnych lub wag ryzyka, określonych w tej dyrektywie, aby uwzględnić pewne okoliczności szczególne; objaśnienie wyłączeń niektórych ekspozycji ze stosowania przepisów tej dyrektywy dotyczących dużych zaangażowań; oraz dostosowania kryteriów oceny dokonywanej na podstawie tej dyrektywy przez nadzór w zakresie zdatności potencjalnego nabywcy instytucji kredytowej oraz bezpieczeństwa finansowego planowanego nabycia.
(42) Komisja powinna być także uprawniona do przyjmowania aktów delegowanych zgodnie z art. 290 TFUE w zakresie dostosowań technicznych w dyrektywie 2006/49/WE mających na celu: objaśnianie definicji w celu zapewnienia jednolitego stosowania tej dyrektywy lub uwzględnienia nowych zjawisk na rynkach finansowych; dostosowanie wysokości kapitału założycielskiego określonych w niektórych przepisach tej dyrektywy oraz niektórych wielkości istotnych dla wyliczania wymogów kapitałowych dotyczących działalności zaliczonej do portfela handlowego celem uwzględnienia nowych zjawisk natury gospodarczej i monetarnej; dostosowanie kategorii firm inwestycyjnych kwalifikujących się do uzyskania niektórych zwolnień w zakresie minimalnego poziomu środków własnych celem uwzględnienia nowych zjawisk na rynkach finansowych; objaśnianie wymogu utrzymywania przez firmy inwestycyjne funduszy własnych na poziomie odpowiadającym 25 % stałych kosztów ogólnych w roku poprzednim celem zapewnienia jednolitego stosowania tej dyrektywy; dostosowywanie terminologii i redagowanie definicji stosownie do kolejnych odpowiednich aktów; dostosowanie przepisów technicznych tej dyrektywy dotyczących obliczania wymogów kapitałowych z tytułu różnych kategorii ryzyka i dużych zaangażowań, stosowania wewnętrznych modeli obliczania wymogów kapitałowych a także transakcji handlowych w celu uwzględnienia nowych zjawisk zachodzących na rynkach finansowych lub w zakresie pomiaru ryzyka, standardów rachunkowości lub przepisów prawa unijnego, lub ze względu na konwergencję praktyk nadzorczych; oraz w celu uwzględnienia wyników przeglądu różnych aspektów dotyczących zakresu stosowania dyrektywy 2004/39/WE.
(43) Parlament Europejski i Rada powinny mieć trzy miesiące od daty powiadomienia na zgłoszenie sprzeciwu wobec aktu delegowanego. Z inicjatywy Parlamentu Europejskiego lub Rady powinno być możliwe przedłużenie tego terminu o trzy miesiące. Parlament Europejski i Rada powinny móc poinformować pozostałe instytucje, że nie zamierzają zgłaszać sprzeciwu. Takie wczesne zatwierdzanie aktów delegowanych jest szczególnie właściwe w razie konieczności przestrzegania terminów, np. tam, gdzie w akcie podstawowym zawarte są terminy przyjmowania przez Komisję aktów delegowanych.
(44) W deklaracji nr 39 dotyczącej art. 290 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, dołączonej do aktu końcowego konferencji międzyrządowej, która przyjęła Traktat z Lizbony podpisany w dniu 13 grudnia 2007 r., uczestnicy konferencji odnotowali wyrażony przez Komisję zamiar dalszego konsultowania się z ekspertami powołanymi przez państwa członkowskie podczas przygotowywania projektów aktów delegowanych w dziedzinie usług finansowych zgodnie z ustaloną praktyką,
(45) Ponieważ cele niniejszej dyrektywy, mianowicie wprowadzenie w stosunku do instytucji kredytowych i firm inwestycyjnych wymogu ustanowienia polityki wynagrodzeń spójnej ze skutecznym zarządzaniem ryzykiem oraz dostosowania niektórych wymogów kapitałowych, nie mogą być osiągnięte w sposób wystarczający przez państwa członkowskie, natomiast z uwagi na rozmiary i skutki niniejszej dyrektywy możliwe jest lepsze ich osiągnięcie na poziomie Unii, Unia może przyjąć środki zgodnie z zasadą pomocniczości określoną w art. 5 Traktatu. Zgodnie z zasadą proporcjonalności określoną w tym artykule, niniejsza dyrektywa nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia tych celów.
(46) W związku z tym dyrektywy 2006/48/WE i 2006/49/WE powinny zostać odpowiednio zmienione,
PRZYJMUJĄ NINIEJSZĄ DYREKTYWĘ:
| W imieniu Parlamentu Europejskiego | W imieniu Rady |
| J. BUZEK | O. CHASTEL |
| Przewodniczący | Przewodniczący |
______
(1) Dz.U. C 291 z 1.12.2009, s. 1.
(2) Opinia z dnia 20 stycznia 2010 r. (dotychczas nieopublikowana w Dzienniku Urzędowym).
(3) Stanowisko Parlamentu Europejskiego z dnia 7 lipca 2010 r. (dotychczas niepublikowane w Dzienniku Urzędowym) oraz decyzja Rady z dnia 11 października 2010 r.
(4) Dz.U. L 177 z 30.6.2006, s. 1.
(5) Dz.U. L 177 z 30.6.2006, s. 201.
(6) Dz.U. L 145 z 30.4.2004, s. 1.
(7) Dz.U. L 120 z 15.5.2009, s. 22.
(8) Dz.U. L 281 z 23.11.1995, s. 31.
(9) Dz.U. C 321 z 31.12.2003, s. 1.
ZAŁĄCZNIKI
ZAŁĄCZNIK I
1) w załączniku V dodaje się sekcję 11 w brzmieniu:
"11. POLITYKA WYNAGRODZEŃ
23. Ustanawiając i stosując politykę całkowitych wynagrodzeń, obejmującą wynagrodzenia i nieokreślone z góry świadczenia emerytalne, dla kategorii pracowników, w tym kadry kierowniczej wyższego szczebla, osób podejmujących ryzyko działalności oraz personelu zaangażowanego w sprawowanie kontroli oraz wszystkich pracowników otrzymujących całkowite wynagrodzenie plasujące ich na tym samym szczeblu siatki płac, co kadra kierownicza wyższego szczebla i osoby podejmujące ryzyko działalności, których działalność zawodowa ma istotny wpływ na ich profil ryzyka, instytucje kredytowe przestrzegają następujących zasad, w taki sposób i w takim zakresie, który odpowiada ich wielkości, wewnętrznej organizacji oraz charakterowi, zakresowi i złożoności ich działalności:
a) polityka wynagrodzeń jest zgodna z prawidłowym i skutecznym zarządzaniem ryzykiem, sprzyja takiemu zarządzaniu ryzykiem i nie zachęca do podejmowania ryzyka wykraczającego poza poziom ryzyka tolerowany przez daną instytucję kredytową;
b) polityka wynagrodzeń jest zgodna ze strategią działalności, celami, wartościami i długoterminowymi interesami instytucji kredytowej oraz uwzględnia środki mające na celu zapobieganie konfliktowi interesów;
c) organ zarządzający instytucji kredytowej w ramach swoich funkcji nadzorczych przyjmuje ogólne zasady polityki wynagrodzeń, dokonuje ich okresowych przeglądów i jest odpowiedzialny za jej wdrożenie;
d) stan wdrożenia polityki wynagrodzeń podlega co najmniej raz do roku centralnemu i niezależnemu przeglądowi wewnętrznemu pod kątem zgodności z zasadami i procedurami dotyczącymi wynagrodzeń, które zostały przyjęte przez organ zarządzający pełniący funkcję nadzorczą;
e) pracownicy sprawujący funkcje kontrolne są niezależni w stosunku do nadzorowanych przez siebie jednostek przedsiębiorstwa, cieszą się odpowiednim autorytetem i są wynagradzani za osiągnięcie celów wynikających z pełnionych przez nich funkcji, bez względu na wyniki gospodarcze uzyskiwane w kontrolowanych przez nich obszarach działalności przedsiębiorstwa;
f) wynagrodzenie wyższych urzędników zajmujących stanowiska związane z zarządzaniem ryzykiem oraz zachowaniem zgodności jest bezpośrednio nadzorowane przez komitet ds. wynagrodzeń, o którym mowa w pkt 24, lub, jeżeli nie powołano takiego komitetu, przez organ zarządzający w ramach jego funkcji nadzorczych;
g) w przypadku wynagrodzeń zależnych od wyników podstawą do określenia łącznej wysokości wynagrodzenia jest ocena wyników danego pracownika i danej jednostki biznesowej w powiązaniu z ogólnymi wynikami instytucji kredytowej; przy ocenie indywidualnych wyników bierze się pod uwagę kryteria finansowe i niefinansowe;
h) ocena wyników powinna odbywać się na przestrzeni kilku lat, tak aby procedura oceny opierała się na wynikach z dłuższego okresu i, aby faktyczna wypłata składników wynagrodzenia zależnych od wyników była rozłożona na okres uwzględniający cykl koniunkturalny instytucji kredytowej i ryzyko związane z prowadzoną przezeń działalnością gospodarczą;
i) łączne wynagrodzenie zmienne nie ogranicza zdolności instytucji kredytowej do zwiększania swojej bazy kapitałowej;
j) gwarantowane wynagrodzenie zmienne ma charakter wyjątkowy i występuje jedynie przy rekrutacji nowych pracowników i ogranicza się do pierwszego roku zatrudnienia;
k) w przypadku instytucji kredytowych, które korzystają z wyjątkowej interwencji publicznej:
(i) wynagrodzenie zmienne jest ściśle ograniczone do odsetka dochodu netto, gdy jest to niezgodne z utrzymaniem solidnej bazy kapitałowej oraz terminowym wycofaniem się ze wsparcia publicznego;
(ii) właściwe organy wymagają od instytucji kredytowych restrukturyzacji wynagrodzeń w sposób zgodny z prawidłowym zarządzaniem ryzykiem i długoterminowym wzrostem, w tym między innymi w stosownych przypadkach wprowadzając ograniczenia wynagrodzeń osób, które faktycznie kierują działalnością danej instytucji kredytowej w rozumieniu art. 11 ust. 1;
(iii) w przypadkach innych niż uzasadnione nie można wypłacać wynagrodzenia zmiennego osobom, które faktycznie kierują działalnością danej instytucji kredytowej w rozumieniu art. 11 ust. 1;
l) proporcja stałych i zmiennych składników łącznego wynagrodzenia jest odpowiednio wyważona; stałe składniki stanowią na tyle dużą część łącznego wynagrodzenia, aby możliwe było prowadzenie całkowicie elastycznej polityki dotyczącej zmiennych składników wynagrodzenia, w tym niewypłacanie zmiennych składników wynagrodzenia.
Instytucje kredytowe określają właściwe proporcje pomiędzy stałymi i zmiennymi składnikami całkowitego wynagrodzenia;
m) płatności z tytułu wcześniejszego rozwiązania umowy odzwierciedlają wyniki osiągnięte w dłuższym okresie, a zasady dotyczące tych płatności są określane w taki sposób, aby zapobiegać wynagradzaniu złych wyników;
n) podczas mierzenia wyników na potrzeby obliczeń zmiennych składników wynagrodzenia lub puli zmiennych składników wynagrodzenia dokonywana jest korekta z tytułu wszelkich obecnych i przyszłych rodzajów ryzyka i uwzględniane są koszt kapitału oraz wymagana płynność.
Przyznając zmienne składniki wynagrodzenia w obrębie instytucji kredytowej, uwzględnia się także wszelkie rodzaje obecnego lub przyszłego ryzyka;
o) znaczna część każdego zmiennego wynagrodzenia, wynosząca co najmniej 50 %, składa się z następujących składników w odpowiedniej równowadze:
(i) akcje lub odpowiadające im tytuły własności podlegające strukturze prawnej danej instytucji kredytowej lub związane z nimi instrumenty albo odpowiadające im instrumenty niepieniężne, w przypadku nienotowanej instytucji kredytowej; oraz
(ii) w stosownych przypadkach inne instrumenty w rozumieniu art. 66 ust. 1a lit. a), które odpowiednio i w sposób ciągły odzwierciedlają jakość kredytową instytucji kredytowej.
Instrumenty, o których mowa w niniejszej literze, podlegają właściwej polityce wstrzymywania służącej dostosowaniu zachęt do długoterminowych interesów danej instytucji kredytowej. Państwa członkowskie lub ich właściwe organy mogą wprowadzać ograniczenia co do rodzajów i formy tych instrumentów lub zakazać niektórych z nich w stosownych przypadkach. Litera ta ma zastosowanie zarówno do części odroczonego składnika wynagrodzenia zmiennego zgodnie z lit. p), jak i do części nieodroczonego wynagrodzenia zmiennego;
p) znaczna część, która stanowi co najmniej 40 % zmiennych składników wynagrodzenia, jest rozłożona na okres nie krótszy niż trzy do pięciu lat i jest właściwie dostosowywana do charakteru działalności, związanych z nią ryzyk i działań danego pracownika.
Wynagrodzenie płatne w ramach uzgodnień o odroczeniu wypłaty przysługuje nie wcześniej niż to wynika z zasady proporcjonalności. W przypadku zmiennych składników wynagrodzenia opiewających na szczególnie dużą kwotę odroczeniu wypłaty podlega co najmniej 60 % tej kwoty. Długość okresu odroczenia ustala się zgodnie z cyklem koniunkturalnym, charakterem działalności, ryzykiem z nią związanym oraz działalnością odnośnych pracowników.
q) wynagrodzenie zmienne, w tym również jego odroczona część, jest wypłacane lub nabywa się do niego uprawnienia tylko wówczas, jeżeli ma ono zrównoważony charakter w stosunku do sytuacji finansowej całej instytucji kredytowej oraz jest uzasadnione wynikami tej instytucji kredytowej, jednostki przedsiębiorstwa i zainteresowanego pracownika;
Bez uszczerbku dla ogólnych zasad krajowego prawa zobowiązań i prawa pracy łączne wynagrodzenie zmienne jest generalnie znacznie zmniejszane w sytuacji, gdy instytucja kredytowa uzyskuje słabsze lub ujemne wyniki finansowe, z uwzględnieniem zarówno obecnych premii, jak i zmniejszenia wypłat kwot zarobionych wcześniej, między innymi poprzez obniżenie wynagrodzenia (tzw. malus) lub odebranie wcześniej wypłaconej premii (tzw. clawback).
r) polityka w zakresie świadczeń emerytalnych jest zgodna ze strategią działalności, celami, wartościami i długoterminowymi interesami instytucji kredytowej.
Jeżeli pracownik opuszcza instytucję kredytową przed osiągnięciem wieku emerytalnego, instytucja kredytowa powinna zatrzymać nieokreślone z góry świadczenia emerytalne przez okres 5 lat w postaci instrumentów, o których mowa w lit. o). W odniesieniu do pracownika, który osiąga wiek emerytalny, nieokreślone z góry świadczenia emerytalne wypłaca się mu w formie instrumentów, o których mowa w lit. o), a okres zatrzymania wynosi 5 lat.
s) od pracowników wymaga się, by zobowiązali się nie korzystać z osobistych strategii hedgingowych lub ubezpieczeń dotyczących wynagrodzenia i odpowiedzialności w celu podważania skutków uwzględniania ryzyka w mającym do nich zastosowanie systemie wynagradzania;
t) wynagrodzenie zmienne nie jest wypłacane przy pomocy kanałów bądź metod ułatwiających niewypełnienie wymogów niniejszej dyrektywy;
Zasady określone w niniejszym punkcie powinny mieć zastosowanie do instytucji kredytowych na poziomie grupy, spółki macierzystej i oddziałów, w tym oddziałów w zagranicznych ośrodkach finansowych.
24. Duże i poważne instytucje kredytowe charakteryzujące się stosunkowo skomplikowaną organizacją wewnętrzną, znacznym zakresem działalności i wysokim stopniem złożoności tej działalności powołują komitet ds. wynagrodzeń. Komitet ds. wynagrodzeń powołuje się w sposób umożliwiający mu wydawanie kompetentnej i niezależnej opinii na temat polityki i praktyki wynagrodzeń oraz zachęt wprowadzanych z myślą o zarządzaniu ryzykiem, kapitałem i płynnością.
Komisja ds. wynagrodzeń odpowiada za przygotowanie decyzji dotyczących wynagrodzeń, również tych, które mają wpływ na ryzyko i zarządzanie ryzykiem w danej instytucji kredytowej i które mają być podejmowane przez organ zarządzający pełniący funkcję nadzorczą. Przewodniczący oraz członkowie komitetu ds. wynagrodzeń są członkami organu zarządczego, którzy nie sprawują żadnych funkcji wykonawczych w danej instytucji kredytowej. W przygotowaniu takich decyzji komitet ds. wynagrodzeń bierze pod uwagę długoterminowy interes udziałowców, inwestorów i innych zainteresowanych stron danej instytucji kredytowej.";
2) w załączniku VI część 1 wprowadza się następujące zmiany:
a) pkt 8 otrzymuje brzmienie:
"8. Nie naruszając przepisów pkt 9, 10 i 11, ekspozycje wobec samorządów terytorialnych i władz lokalnych są ważone ryzykiem tak jak ekspozycje wobec instytucji, z zastrzeżeniem pkt 11a. Taka procedura jest niezależna od możliwości wyboru metody zgodnie z art. 80 ust. 3. Preferencyjne traktowanie ekspozycji krótkoterminowych określone w pkt 31, 32 i 37 nie ma w tym przypadku zastosowania.";
b) dodaje się punkt w brzmieniu:
"11a. Nie naruszając przepisów pkt 9, 10 i 11, ekspozycjom wobec samorządów regionalnych i władz lokalnych państw członkowskich nominowanym i opłaconym w walucie krajowej tych samorządów regionalnych i władz lokalnych przypisuje się wagę ryzyka równą 20 %.";
c) pkt 68 otrzymuje brzmienie:
(i) w akapicie pierwszym lit. (d) i (e) otrzymują brzmienie:
"d) kredyty zabezpieczone nieruchomościami mieszkalnymi lub udziałami w fińskich przedsiębiorstwach mieszkaniowych, o których mowa w ust. 46, do wysokości mniejszej z następujących wartości, łączna wartość zastawów obejmująca wszystkie wcześniejsze zastawy oraz 80 % wartości nieruchomości stanowiących zabezpieczenie lub zabezpieczone przez jednostki priorytetowe wyemitowane przez francuskie Fonds Communs de Créances lub instytucje sekurytyzacyjne działające na podstawie przepisów państwa członkowskiego zabezpieczające ekspozycje dotyczące nieruchomości mieszkalnych. W przypadku wykorzystania takich jednostek priorytetowych jako zabezpieczenia, szczególny nadzór publiczny służący ochronie posiadaczy obligacji zgodnie z art. 52 ust. 4 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2009/65/WE z dnia 13 lipca 2009 r. w sprawie koordynacji przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych odnoszących się do przedsiębiorstw zbiorowego inwestowania w zbywalne papiery wartościowe (UCITS)(*) gwarantuje, że aktywa bazowe takich jednostek, biorąc pod uwagę każdy moment ich włączenia do podstawy zabezpieczenia, składają się co najmniej z 90 % kredytów hipotecznych w połączeniu z wartością wszystkich wcześniejszych zastawów do wysokości mniejszej z następujących wartości: wartość należności z tytułu kapitału jednostek (priorytetowych), łączna wartość zabezpieczeń oraz 80 % wartości nieruchomości, na których ustanowiono zabezpieczenia, że jednostki priorytetowe kwalifikują się do stopnia 1 w skali jakości kredytowej zgodnie z przepisami niniejszego załącznika i że wartość takich jednostek nie przekracza 10 % nominalnej kwoty obligacji pozostających do wykupu.
Ekspozycje z tytułu przeniesienia i zarządzania płatnościami dłużników lub postępowania upadłościowego dłużników kredytów z zabezpieczeniem w postaci nieruchomości jednostek priorytetowych lub dłużnych papierów wartościowych nie są uwzględniane przy wyliczaniu 90 % limitu;
e) kredyty zabezpieczone nieruchomościami komercyjnymi lub udziałami w fińskich przedsiębiorstwach mieszkaniowych, o których mowa w ust. 52, do wysokości mniejszej z następujących wartości, łączna wartość zastawów obejmująca wszystkie wcześniejsze zastawy oraz 60 % wartości nieruchomości ustanowionych jako zabezpieczenie lub zabezpieczone przez jednostki priorytetowe wyemitowane przez francuskie Fonds Communs de Créances lub instytucje sekurytyzacyjne działające na podstawie przepisów państwa członkowskiego zabezpieczające ekspozycje dotyczące nieruchomości komercyjnych. W przypadku wykorzystania takich jednostek priorytetowych jako zabezpieczenia, szczególny nadzór publiczny służący ochronie posiadaczy obligacji zgodnie z art. 52 ust. 4 dyrektywy 2009/65/WE gwarantuje, że aktywa bazowe takich jednostek, biorąc pod uwagę każdy moment ich włączenia do podstawy zabezpieczenia, składają się co najmniej z 90 % kredytów hipotecznych nieruchomości komercyjnych w połączeniu z wartością wszystkich wcześniejszych zastawów do wysokości mniejszej z następujących wartości: wartość należności z tytułu kapitału jednostek (priorytetowych), łączna wartość zabezpieczeń oraz 60 % wartości nieruchomości, na których ustanowiono zabezpieczenia, że jednostki priorytetowe kwalifikują się do stopnia 1 w skali jakości kredytowej zgodnie z przepisami niniejszego załącznika i że wartość takich jednostek nie przekracza 10 % nominalnej kwoty obligacji pozostających do wykupu.
Właściwe organy mogą uznać zabezpieczenie w postaci kredytów zabezpieczonych nieruchomościami komercyjnymi, jeżeli: współczynnik pokrycia należności zabezpieczeniem w wysokości 60 % został przekroczony, osiągając maksymalny poziom 70 %; wartość wszystkich aktywów ustanowionych jako zabezpieczenie dla obligacji zabezpieczonych przekracza nominalną wartość należności z tytułu obligacji zabezpieczonych o co najmniej 10 %, a roszczenia właścicieli obligacji spełniają wymogi pewności prawnej określone w załączniku VIII. Roszczenia właścicieli obligacji mają pierwszeństwo przed wszystkimi innymi roszczeniami do danego zabezpieczenia. Ekspozycje z tytułu przeniesienia i zarządzania płatnościami dłużników lub postępowania upadłościowego dłużników kredytów z zabezpieczeniem w postaci nieruchomości jednostek priorytetowych lub dłużnych papierów wartościowych nie są uwzględniane przy wyliczaniu 90 % limitu;
______
(*) Dz.U. L 302 z 17.11.2009, s. 32.";
(ii) akapit trzeci otrzymuje brzmienie:
"Do dnia 31 grudnia 2013 r. limit 10 % w odniesieniu do jednostek priorytetowych, emitowanych zgodnie z lit. d) i e) przez francuskie Fonds Communs de Créances lub równorzędną jednostkę sekurytyzacyjną nie ma zastosowania, jeżeli:
(i) zabezpieczone ekspozycje dotyczące nieruchomości mieszkalnych lub komercyjnych zostały zapoczątkowane przez członka tej samej skonsolidowanej grupy, której członkiem jest również emitent obligacji zabezpieczonych, lub przez podmiot powiązany z tym samym organem centralnym, z którym powiązany jest również emitent obligacji zabezpieczonych (członkostwo w tej samej grupie lub powiązanie z tym samym organem określa się w momencie wykorzystania jednostek priorytetowych jako zabezpieczenia obligacji zabezpieczonych); oraz
(ii) członek tej samej skonsolidowanej grupy, której członkiem jest również emitent obligacji zabezpieczonych lub podmiot powiązany z tym samym organem centralnym, z którym powiązany jest również emitent obligacji zabezpieczonych, zatrzymuje całość pierwszej transzy straty zabezpieczającej te jednostki priorytetowe.
Do dnia 31 grudnia 2012 r. Komisja oceni zasadność przekazania określonego w akapicie trzecim i, w stosownym przypadku, zasadność rozszerzenia podobnego traktowania na wszelkie inne formy obligacji zabezpieczonych. W świetle tego przeglądu Komisja może, w stosownym przypadku, przyjąć akty delegowane zgodnie z uprawnieniami, o których mowa w art. 151a, i z zastrzeżeniem warunków określonych w art. 151b i 151c, aby przedłużyć ten okres lub uczynić to przekazanie stałym lub rozszerzyć je na inne formy obligacji zabezpieczonych.";
3) w załączniku VII część 2 sekcja 1 pkt 8 lit. d) otrzymuje brzmienie:
"d) Obligacjom zabezpieczonym, określonym w załączniku VI część 1 pkt 68-70 można przypisać LGD równe 11,25 %;";
4) w załączniku IX wprowadza się następujące zmiany:
a) w części 3 pkt 1 dodaje się literę w brzmieniu:
"c) ocena kredytowa nie może opierać się, w całości ani w części, na wsparciu nierzeczywistym udzielonym przez samą instytucję kredytową. W takim przypadku instytucja kredytowa rozpatruje daną pozycję w taki sposób, jakby nie posiadała ona ratingu, i stosuje odpowiednią procedurę mającą zastosowanie do pozycji bez ratingu określoną w części 4.";
b) w części 4 wprowadza się następujące zmiany:
(i) pkt 5 otrzymuje brzmienie:
"5. W przypadku gdy instytucja kredytowa posiada dwie lub więcej pokrywających się pozycji sekurytyzacyjnych, instytucja taka zobowiązana będzie - w zakresie, w jakim pozycje te nakładają się na siebie - włączyć do obliczeń kwot ekspozycji ważonych ryzykiem jedynie te pozycje lub części pozycji, które skutkują wyższymi kwotami ekspozycji ważonymi ryzykiem. Instytucja kredytowa może również uznać takie nakładanie się na siebie narzutów kapitałowych z tytułu ryzyka szczególnego dla pozycji w portfelu handlowym i narzutów kapitałowych dla pozycji w portfelu bankowym, pod warunkiem że ta instytucja kredytowa będzie w stanie obliczyć i porównać narzuty kapitałowe dla stosownych pozycji. Do celów niniejszego punktu »nakładanie się« ma miejsce, gdy pozycje w całości lub w części narażone są na to samo ryzyko, tak że pokrywającym się częściom pozycji odpowiada jedna ekspozycja.
Jeżeli część 3 pkt 1 lit. c) ma zastosowanie do pozycji dotyczącej ABCP, instytucja kredytowa może, z zastrzeżeniem uzyskania zgody odpowiednich organów, zastosować wagę ryzyka przypisaną do instrumentu wsparcia płynności w celu obliczenia kwoty ekspozycji ważonej ryzykiem dla papieru komercyjnego, jeżeli instrument wsparcia płynności ma stopień uprzywilejowania równy ABCP, tak że tworzą one nakładające się na siebie pozycje i 100 % ABCP wyemitowane w ramach programu jest pokryte instrumentem wsparcia płynności.";
(ii) pkt 6 otrzymuje brzmienie:
"6. Z zastrzeżeniem przepisów pkt 8, kwotę ekspozycji ważonej ryzykiem w przypadku pozycji sekurytyzacyjnej lub resekurytyzacyjnej z ratingiem oblicza się, stosując do wartości ekspozycji wagę ryzyka związaną ze stopniem jakości kredytowej przypisanym przez właściwe organy określonej ocenie kredytowej zgodnie z art. 98, jak podano w tabeli 1.";
(iii) tabela 1 otrzymuje brzmienie:
"Tabela 1
| Stopień jakości kredytowej | 1 | 2 | 3 | 4 (dot. tylko ocen kredytowych innych niż ratingi krótkoterminowe) | wszystkie pozostałe stopnie jakości kredytowej |
| Pozycje sekurytyzacyjne | 20 % | 50 % | 100 % | 350 % | 1 250 % |
| Pozycje resekurytyzacyjne | 40 % | 100 % | 225 % | 650 % | 1 250 %" |
(iv) skreśla się tabelę 2.
(v) pkt 46 otrzymuje brzmienie:
"46. Według metody ratingów zewnętrznych kwotę ekspozycji ważoną ryzykiem w przypadku pozycji sekurytyzacyjnej lub resekurytyzacyjnej z ratingiem oblicza się, stosując do wartości ekspozycji wagę ryzyka związaną ze stopniem jakości kredytowej przypisanym przez właściwe organy określonej ocenie kredytowej zgodnie z art. 98, jak podano w tabeli 4, pomnożoną przez współczynnik 1,06.";
(vi) tabela 4 otrzymuje brzmienie:
"Tabela 4
| Stopień jakości kredytowej | Pozycje sekurytyzacyjne | Pozycje resekurytyzacyjne | ||||
| Oceny kredytowe inne niż krótkoterminowe | Ratingi krótkoterminowe | A | B | C | D | E |
| 1 | 1 | 7 % | 12 % | 20 % | 20 % | 30 % |
| 2 | 8 % | 15 % | 25 % | 25 % | 40 % | |
| 3 | 10 % | 18 % | 35 % | 35 % | 50 % | |
| 4 | 2 | 12 % | 20 % | 40 % | 65 % | |
| 5 | 20 % | 35 % | 60 % | 100 % | ||
| 6 | 35 % | 50 % | 100 % | 150 % | ||
| 7 | 3 | 60 % | 75 % | 150 % | 225 % | |
| 8 | 100 % | 200 % | 350 % | |||
| 9 | 250 % | 300 % | 500 % | |||
| 10 | 425 % | 500 % | 650 % | |||
| 11 | 650 % | 750 % | 850 % | |||
| wszystkie pozostałe i bez ratingów | 1 250 %" | |||||
(vii) skreśla się tabelę 5;
(viii) pkt 47 otrzymuje brzmienie:
"47. Wagi określone w kolumnie C tabeli 4 stosuje się w przypadku gdy pozycja sekurytyzacyjna nie jest pozycją resekurytyzacyjną, a efektywna liczba ekspozycji sekurytyzowanych jest mniejsza niż sześć. W odniesieniu do pozostałych pozycji sekurytyzacyjnych niebędących pozycjami resekurytyzacyjnymi stosuje się wagi określone w kolumnie B, o ile dana pozycja nie jest najbardziej uprzywilejowaną transzą sekurytyzacji, w którym to przypadku stosuje się wagi określone w kolumnie A. W odniesieniu do pozycji resekurytyzacyjnych stosuje się wagi określone w kolumnie E, o ile dana pozycja resekurytyzacyjna nie jest najbardziej uprzywilejowaną transzą resekurytyzacji i żadna z ekspozycji bazowych nie stanowiła już sama ekspozycji resekurytyzacyjnej, w którym to przypadku stosuje się kolumna D. Przy określaniu, czy dana transza jest najbardziej uprzywilejowana, nie wymaga się uwzględniania kwot należnych z tytułu kontraktów dotyczących walutowych instrumentów pochodnych lub instrumentów pochodnych stóp procentowych, należnych opłat lub innych podobnych płatności.";
(ix) uchyla się pkt 48;
(x) pkt 49 otrzymuje brzmienie:
"49. Przy obliczaniu efektywnej liczby ekspozycji sekurytyzowanych ekspozycje wielokrotne wobec jednego dłużnika traktuje się jak jedną ekspozycję. Efektywną liczbę ekspozycji oblicza się według wzoru:
gdzie EADi stanowi sumę wartości ekspozycji wszystkich ekspozycji wobec i-ego dłużnika (gdzie »i« oznacza numer kolejny dłużnika). Jeśli dostępna jest informacja o udziale w portfelu największej ekspozycji - C1, instytucja kredytowa może obliczyć N jako 1/C1.";
(xi) uchyla się pkt 50;
(xii) pkt 52 otrzymuje brzmienie:
"52. Z zastrzeżeniem przepisów pkt 58 i 59, zgodnie z metodą formuły nadzorczej waga ryzyka dla pozycji sekurytyzacyjnej jest wagą ryzyka, którą należy zastosować zgodnie z pkt 53. Waga ryzyka nie może być jednak mniejsza niż 20 % w przypadku pozycji resekurytyzacyjnych i 7 % w przypadku wszystkich pozostałych pozycji sekurytyzacyjnych.";
(xiii) pkt 53 akapit szósty otrzymuje brzmienie:
"N równa się efektywnej liczbie ekspozycji obliczonej zgodnie z pkt 49. W przypadku resekurytyzacji instytucja kredytowa uwzględnia liczbę ekspozycji sekurytyzacyjnych w resekurytyzowanej puli, a nie liczbę ekspozycji bazowych w pulach pierwotnych, z których pochodzą bazowe ekspozycje sekurytyzacyjne.";
5) w załączniku XII wprowadza się następujące zmiany:
a) tytuł otrzymuje brzmienie:
"KRYTERIA TECHNICZNE DOTYCZĄCE PRZEJRZYSTOŚCI I UJAWNIANIA";
b) w części 2 wprowadza się następujące zmiany:
(i) pkt 9 i 10 otrzymują brzmienie:
"9. Obliczając swoje wymogi kapitałowe zgodnie z art. 75 lit. b) i c), instytucje kredytowe ujawniają informacje na temat tych wymogów odrębnie dla każdego typu ryzyka, o którym jest mowa w tych przepisach. Oprócz tego należy ujawnić odrębnie wymóg kapitałowy z tytułu ryzyka szczególnego stopy procentowej związanego z pozycjami sekurytyzacyjnymi.
10. Każda instytucja kredytowa, która oblicza swoje wymogi kapitałowe zgodnie z załącznikiem V dyrektywy 2006/49/WE, ujawnia następujące informacje:
a) w odniesieniu do każdego subportfela:
(i) cechy zastosowanych modeli;
(ii) dla narzutów kapitałowych zgodnie z pkt 5a i pkt 5 l załącznika V do dyrektywy 2006/49/WE odrębnie, zastosowane metody i ryzyka mierzone za pomocą modelu wewnętrznego, w tym opis podejścia zastosowanego przez instytucję kredytową w celu określenia horyzontów płynnościowych, metody zastosowane w celu dokonania oceny kapitałowej, która jest spójna z wymaganą normą ostrożnościową, a także podejścia zastosowane w celu walidacji modelu;
(iii) opis testu warunków skrajnych zastosowanego do subportfela;
(iv) opis metod zastosowanych w celu dokonania weryfikacji historycznej oraz walidacji dokładności i spójności modeli wewnętrznych i procesów modelowania;
b) zakres zatwierdzenia wydanego przez właściwe organy;
c) opis zakresu zgodności z wymogami zawartymi w załączniku VII część B do dyrektywy 2006/49/WE oraz metod służących do zapewnienia tej zgodności;
d) najwyższą, najniższą i średnią wysokość:
(i) dziennych miar wartości narażonej na ryzyko w okresie sprawozdawczym i na koniec tego okresu;
(ii) miar wartości narażonej na ryzyko w warunkach skrajnych w okresie sprawozdawczym i na koniec tego okresu;
(iii) narzutów kapitałowych zgodnie z pkt 5a i pkt 5 l załącznika V do dyrektywy 2006/49/WE odrębnie w okresie sprawozdawczym i na koniec tego okresu;
e) wysokość kapitału zgodnie z pkt 5a i pkt 5 l załącznika V do dyrektywy 2006/49/WE odrębnie wraz ze średnim ważonym horyzontem płynnościowym dla każdego subportfela;
f) porównanie dziennej miary wartości narażonej na ryzyko na koniec dnia z jednodniowymi zmianami wartości portfela do końca następnego dnia roboczego wraz z analizą znacznych przekroczeń, które miały miejsce podczas okresu sprawozdawczego.";
(ii) pkt 14 otrzymuje brzmienie:
"14. Instytucje kredytowe obliczające kwoty ekspozycji ważonych ryzykiem zgodnie z art. 94-101 lub wymogi kapitałowe zgodnie z pkt 16a załącznika I do dyrektywy 2006/49/WE ujawniają następujące informacje, w odpowiednich przypadkach odrębnie dla portfela handlowego i niehandlowego:
a) opis celów instytucji kredytowej w związku z działalnością sekurytyzacyjną;
b) charakter pozostałych ryzyk, w tym ryzyka płynności związanego z sekurytyzowanymi aktywami;
c) typ ryzyk pod kątem uprzywilejowania bazowych pozycji sekurytyzacyjnych i pod kątem aktywów stanowiących aktywa bazowe tych pozycji sekurytyzacyjnych, które są zajmowane i utrzymywane w posiadaniu poprzez działalność resekurytyzacyjną;
d) poszczególne role odgrywane przez instytucję kredytową w procesie sekurytyzacji;
e) wskazanie stopnia zaangażowania instytucji kredytowej w każdą z ról, o których mowa w lit. d);
f) opis istniejących procedur mających na celu monitorowanie zmian ryzyka kredytowego i rynkowego związanego z ekspozycjami sekurytyzacyjnymi, w tym wskazanie, w jaki sposób zachowanie aktywów bazowych wpływa na ekspozycje sekurytyzacyjne oraz opis różnic w stosunku do procedur dotyczących ekspozycji resekurytyzacyjnych;
g) opis polityki instytucji kredytowej dotyczącej stosowania hedgingu i ochrony nierzeczywistej w celu ograniczania ryzyka związanego z ekspozycjami sekurytyzacyjnymi i resekurytyzacyjnymi, które zostają utrzymane w posiadaniu instytucji kredytowej, w tym wskazanie istotnych kontrahentów hedgingowych w rozbiciu na odpowiednie typy narażenia na ryzyko;
h) stosowane przez instytucję kredytową metody obliczania kwot ekspozycji ważonych ryzykiem na potrzeby działalności sekurytyzacyjnej, w tym wyszczególnienie typów ekspozycji sekurytyzacyjnych, do których stosują się poszczególne metody;
i) typy jednostek SSPE, które instytucja kredytowa wykorzystuje, działając w charakterze jednostki sponsorującej, do celów sekurytyzacji ekspozycji osób trzecich, w tym wskazanie, czy dana instytucja kredytowa ma ekspozycje (odrębnie bilansowe lub pozabilansowe) związane z tymi jednostkami SSPE, a jeżeli tak - w jakiej formie i jak wysokie, a także wykaz jednostek, którymi ta instytucja kredytowa zarządza lub którym doradza i które inwestują albo w pozycje sekurytyzacyjne, które były poddane przez tę instytucję kredytową sekurytyzacji, albo w jednostki SSPE, które ta instytucja kredytowa sponsoruje;
j) opis zasad rachunkowości stosowanych przez instytucję kredytową w odniesieniu do działalności sekurytyzacyjnej, w tym:
(i) wskazanie, czy transakcje traktowane są jako sprzedaż czy też pozyskiwanie finansowania,
(ii) ujmowanie zysków ze sprzedaży,
(iii) metody wyceny pozycji sekurytyzacyjnych, główne założenia i parametry wejściowe tej wyceny oraz zmiany w porównaniu z poprzednim okresem;
(iv) sposób ujmowania sekurytyzacji syntetycznej, jeśli nie jest ona objęta innymi zasadami rachunkowości;
(v) sposób wyceny aktywów, które mają być sekurytyzowane, oraz wskazanie, czy są one księgowane w portfelu niehandlowym czy też handlowym instytucji kredytowej;
(vi) zasady dotyczące ujmowania zobowiązań w bilansie w przypadku ustaleń, zgodnie z którymi instytucja kredytowa może być zobowiązana do udzielenia wsparcia finansowego w związku z sekurytyzowanymi aktywami;
k) nazwy instytucji ECAI, których oceny są stosowane na potrzeby sekurytyzacji, i typy ekspozycji, do których stosuje się oceny poszczególnych agencji;
l) jeżeli ma to zastosowanie, opis metody ocen wewnętrznych, o której mowa w załączniku IX część 4, w tym struktury procesu oceny wewnętrznej oraz związku pomiędzy oceną wewnętrzną a zewnętrznymi ocenami ratingowymi, stosowania oceny wewnętrznej innej niż do celów metody oceny wewnętrznej kapitału, mechanizmów kontrolnych dotyczących procesu oceny wewnętrznej, w tym omówienie odpowiedzialności za proces oceny wewnętrznej oraz jego niezależności i przeglądu; typy ekspozycji, wobec których ma zastosowanie proces oceny wewnętrznej, oraz czynniki skrajne, które są wykorzystywane do określania poziomów wsparcia jakości kredytowej, według typu ekspozycji;
m) objaśnienie znaczących zmian, które zaszły w ujawnionych danych ilościowych określonych w lit. n)-q), od ostatniego okresu sprawozdawczego;
n) następujące informacje (odrębnie dla portfela handlowego i niehandlowego), w rozbiciu na typy ekspozycji:
(i) łączną kwotę należności z tytułu ekspozycji sekurytyzowanych przez instytucję kredytową, odrębnie dla sekurytyzacji tradycyjnej i syntetycznej, oraz sekurytyzacji, w których instytucja kredytowa działa wyłącznie w charakterze jednostki sponsorującej;
(ii) łączną kwotę bilansowych pozycji sekurytyzacyjnych, które zostały utrzymane w posiadaniu lub nabyte, oraz pozabilansowych ekspozycji sekurytyzacyjnych;
(iii) łączną wysokość aktywów, które mają być sekurytyzowane;
(iv) w przypadku sekurytyzowanych instrumentów podlegających przedterminowemu wykupowi - łączne wykorzystane ekspozycje przypisane udziałom, odpowiednio, jednostki inicjującej i inwestora, łączne wymogi kapitałowe spełniane przez instytucję kredytową z tytułu udziałów jednostki inicjującej oraz łączne wymogi kapitałowe spełniane przez instytucję kredytową z tytułu udziałów inwestora w wykorzystanych saldach i niewykorzystanych liniach kredytowych;
(v) wysokość pozycji sekurytyzacyjnych, które pomniejszają fundusze własne lub są ważone ryzykiem według wagi 1 250 %;
(vi) opis działalności sekurytyzacyjnej w bieżącym okresie, w tym kwota ekspozycji sekurytyzowanych oraz uznane zyski lub straty ze sprzedaży;
o) następujące informacje, odrębnie dla portfela handlowego i niehandlowego:
(i) łączną kwotę utrzymanych w posiadaniu lub nabytych pozycji sekurytyzacyjnych oraz związane z nimi wymogi kapitałowe, w rozbiciu na ekspozycje sekurytyzacyjne i resekurytyzacyjne, oraz w dalszym rozbiciu na znaczącą liczbę przedziałów wag ryzyka lub wymogów kapitałowych dla każdego zastosowanego podejścia dotyczącego wymogów kapitałowych;
(ii) łączną kwotę utrzymanych w posiadaniu lub nabytych pozycji resekurytyzacyjnych, w rozbiciu na ekspozycję przed hedgingiem lub ubezpieczeniem i po hedgingu lub ubezpieczeniu, oraz zaangażowanie wobec gwarantów finansowych, w rozbiciu na kategorie wiarygodności kredytowej gwaranta lub według nazwy gwaranta;
p) w przypadku portfela niehandlowego i ekspozycji sekurytyzowanych przez instytucję kredytową - wysokość sekurytyzowanych aktywów o obniżonej jakości i zagrożonych oraz wysokość strat uznanych przez instytucję kredytową w bieżącym okresie, obie pozycje w rozbiciu na typy ekspozycji;
q) w przypadku portfela handlowego - łączne należności z tytułu ekspozycji sekurytyzowanych przez instytucję kredytową i podlegających wymogowi kapitałowemu z tytułu ryzyka rynkowego, w podziale na sekurytyzację tradycyjną i syntetyczną oraz według typów ekspozycji.";
(iii) dodaje się punkt w brzmieniu:
"15. Podaje się do wiadomości publicznej następujące informacje, wraz z regularnymi, przynajmniej corocznymi aktualizacjami, dotyczące polityki i praktyk instytucji kredytowej w zakresie wynagrodzeń dla kategorii pracowników, których działalność zawodowa ma istotny wpływ na profil ryzyka instytucji kredytowej:
a) informacje dotyczące procesu podejmowania decyzji stosowanego przy ustalaniu polityki wynagrodzeń, w tym - w stosownych przypadkach - informacje na temat składu i zakresu zadań komisji ds. wynagrodzeń, konsultanta zewnętrznego, z którego usług skorzystano przy ustalaniu polityki wynagrodzeń, oraz roli odpowiednich zainteresowanych stron;
b) informacje na temat powiązania między wynagrodzeniem a wynikami;
c) najważniejsze informacje na temat cech charakterystycznych systemu wynagrodzeń, w tym informacje na temat kryteriów stosowanych przy pomiarze wyników i korygowania tych wyników o ryzyko, na temat polityki odraczania wypłaty i kryteriów przysługiwania;
d) informacje na temat kryteriów dotyczących osiąganych wyników, stanowiących podstawę uprawnień do akcji, opcji na akcje lub zmiennych składników wynagrodzenia;
e) główne parametry oraz uzasadnienie wszelkiego rodzaju systemu składników zmiennych i wszelkich innych świadczeń niepieniężnych:
f) zbiorcze informacje dotyczące wysokości wynagrodzenia, w rozbiciu na obszary działalności przedsiębiorstwa;
g) informacje ilościowe na temat wynagrodzeń w ujęciu globalnym, z rozbiciem na wyższą kadrę kierowniczą i pracowników, których działania mają istotny wpływ na profil ryzyka instytucji kredytowej, zawierające następujące dane:
(i) wysokość wynagrodzeń za dany rok obrotowy w rozbiciu na wynagrodzenie stałe i zmienne oraz liczba osób je otrzymujących;
(ii) wysokość i postać wynagrodzenia zmiennego w rozbiciu na gotówkę, akcje i instrumenty związane z akcjami oraz inne typy;
(iii) wysokość wynagrodzenia z odroczoną wypłatą w podziale na części już przysługujące i jeszcze nieprzysługujące;
(iv) wysokość wynagrodzenia z odroczoną wypłatą przyznana w danym roku obrotowym, wypłacona i zmniejszona w ramach korekty związanej z wynikami;
(v) płatności związane z przyjęciem do pracy i z rozwiązywaniem umów o pracę dokonane w danym roku obrotowym oraz liczba osób, które otrzymały takie płatności; oraz
(vi) kwoty płatności związanych z rozwiązaniem umów o pracę dokonane w danym roku obrotowym, liczba osób, które otrzymały takie płatności oraz wysokość najwyższej takiej płatności na rzecz jednej osoby.
W odniesieniu do instytucji kredytowych mających duże znaczenie ze względu na swoje rozmiary, organizację wewnętrzną oraz charakter, zakres i złożoność swojej działalności, informacje ilościowe, o których mowa w niniejszym punkcie, są podawane do publicznej wiadomości na szczeblu osób, które faktycznie zarządzają instytucją kredytową, w rozumieniu art. 11 ust. 1.
Instytucje kredytowe stosują się do wymogów określonych w niniejszym punkcie w sposób odpowiadający ich wielkości, wewnętrznej organizacji i charakterowi, zakresowi i złożoności ich działań oraz nie naruszają przepisów dyrektywy 95/46/WE.".