Rozporządzenie 955/1999 zmieniające rozporządzenie (EWG) nr 2913/92 w zakresie zewnętrznej procedury tranzytowej

Dzienniki UE

Dz.U.UE.L.1999.119.1

Akt jednorazowy

Wersja od: 10 maja 1999 r.

ROZPORZĄDZENIE (WE) NR 955/1999 PARLAMENTU EUROPEJSKIEGO I RADY

z dnia 13 kwietnia 1999 r.

zmieniające rozporządzenie (EWG) nr 2913/92 w zakresie zewnętrznej procedury tranzytowej

PARLAMENT EUROPEJSKI I RADA UNII EUROPEJSKIEJ,

uwzględniając Traktat ustanawiający Wspólnotę Europejską, w szczególności jego art. 28, 100a i 113,

uwzględniając wniosek Komisji⁽¹⁾,

uwzględniając opinię Komitetu Ekonomicznego-Społecznego⁽²⁾,

stanowiąc zgodnie z procedurą określoną w art. 189b Traktatu⁽³⁾,

a także mając na uwadze, co następuje:

(1) Procedura tranzytu zewnętrznego, jak uregulowana rozporządzeniem Rady (EWG) nr 2913/92 z dnia 12 października 1992 r. ustanawiającym Wspólnotowy Kodeks Celny⁽⁴⁾, ma na celu przede wszystkim ułatwienie obrotu towarami niewspólnotowymi na obszarze celnym Wspólnoty; potrzeba odwołania się do tej procedury w zakresie wywozu towarów wspólnotowych musi zostać poddana ocenie w odniesieniu do bardzo różnych sytuacji; konieczne w każdym przypadku jest uniknięcie sytuacji, w których produkty objęte lub korzystające ze środków w wywozie, mogłyby uchylać się od tych środków lub korzystać bez uzasadnienia, zapewniając że wspólnotowe prawodawstwo celne w całej rozciągłości gwarantuje kontrolę i monitorowanie co najmniej w takim samym stopniu, w jakim zapewnia to procedura wspólnotowego tranzytu zewnętrznego; z pozostawieniem możliwości korzystania w pewnych sytuacjach z tej procedury, określenie takich sytuacji powinno być przedmiotem procedury Komitetu.

(2) Wszystkie decyzje podejmowane w ramach procedury Komitetu muszą być przejrzyste zarówno dla administracji celnych jak i podmiotów gospodarczych.

(3) Należy określić sposób, w jaki organy celne zamykają procedurę, w zależności od miejsca, chwili i warunków, w jakich procedura zostaje zakończona, w celu dokładniejszego określenia zakresu i obowiązków zobowiązanego w procedurze tranzytu zewnętrznego i zapewnienia, że w przypadku braku informacji pozwalających na stwierdzenie zakończenia procedury zobowiązany pozostaje w pełni odpowiedzialny; w celu zwiększenia bezpieczeństwa i skuteczności procedur tranzytowych należy udoskonalić zamknięcie procedury za pomocą środków operacyjnych oraz przepisów wykonawczych, które mają zostać określone zgodnie z procedurą Komitetu, zapewniając, że organy celne dokonują zamknięcia procedury tranzytu w możliwie najkrótszym czasie.

(4) Należy dokładniej określić zasady odnoszące się do gwarancji w tranzycie, włącznie z zastosowaniem różnych form gwarancji i przypadków zwolnienia z obowiązku złożenia gwarancji, w szczególności w następstwie zmiany zasięgu tranzytu morskiego; w celu zapewnienia odpowiedniej ochrony interesów finansowych Państw Członkowskich i Wspólnoty bez wprowadzania nieproporcjonalnych obciążeń dla użytkowników gwarancja ta i naliczenie jej wysokości muszą opierać się jednocześnie z uwzględnieniem wiarygodności podmiotu gospodarczego i ryzyka związanego z towarami; ponadto pożądana jest bardziej logiczna i lepiej skonstruowana treść przepisów odnoszących się do gwarancji w tranzycie.

(5) W celu ochrony dochodów Wspólnoty Europejskiej i Państw Członkowskich oraz zapobieżenia występowaniu nadużyć w procedurze tranzytowej wskazane jest dokonanie ustaleń obejmujących stopniowane środki do celów stosowania gwarancji generalnej; w przypadku podwyższonego ryzyka wystąpienia nadużyć i gdy zachodzi obawa utraty dochodów, w pierwszej kolejności można wziąć pod uwagę zakaz obniżania wysokości gwarancji; w przypadku stwierdzenia zaistnienia szczególnie krytycznych wyjątkowych sytuacji mogących mieć związek w szczególności z przestępczością zorganizowaną, należy dopuścić możliwość wprowadzenia czasowego zakazu stosowania gwarancji generalnej; stosując tego rodzaju stopniowane środki, należy uwzględnić szczególną sytuację podmiotów gospodarczych spełniających szczególne kryteria, które zostaną ustalone; jeżeli zamiast gwarancji generalnej wymagane jest złożenie gwarancji indywidualnej, wiążące się z tym obciążenia ponoszone przez operatorów powinny zostać zmniejszone poprzez jak największe możliwe uproszczenie.

(6) Procedury uproszczone o zasięgu wyłącznie krajowym, dwustronnym lub wielostronnym wprowadzone przez Państwa Członkowskie na podstawie art. 97 ust. 2 Wspólnotowego Kodeksu Celnego zwanego dalej "Kodeksem" różnią się co do istoty i mogą w niektórych przypadkach być sprzeczne z właściwym stosowaniem zasad tranzytu wspólnotowego i potrzebą równego traktowania podmiotów gospodarczych; nie kwestionując korzyści, jakich środek ten udziela podmiotom gospodarczym, należy wprowadzić obowiązek powiadamiania Komisji o procedurach uproszczonych wprowadzanych na tej podstawie w każdym Państwie Członkowskim, w celu zapewnienia przejrzystości tych środków i oceny ich zgodności z przepisami regulującymi procedury tranzytu wspólnotowego, w szczególności zabezpieczenie.

(7) Systemy zabezpieczeń stosowane w ramach procedur tranzytu wspólnotowego obejmują jednocześnie dług celny i inne opłaty ponoszone w odniesieniu do towarów oraz stanowią szczególny przypadek powiązany z międzynarodowym charakter procedury oraz z koniecznością zapewnienia pewnej elastyczności przy wyznaczaniu kwoty zabezpieczenia, w zależności od ryzyka i wiarygodności zobowiązanego; wobec tego należy dostosować art. 192 Kodeksu.

(8) O ile obecna treść art. 215 Kodeksu pozwala na określenie miejsca powstania długu celnego, to nie wskazuje, że miejsce to określają organy właściwe dla zaksięgowania długu; ponadto, w przypadku niezamknięcia procedury celnej, zasadę określania tego miejsca należy dostosować do potrzeb oznaczenia, na tyle na ile jest to możliwe, miejsca, w którym faktycznie miało miejsce zdarzenie powodujące powstanie długu celnego.

(9) Uproszczenie i uczynienie reguł bardziej jasnymi, zarówno dla podmiotów gospodarczych, jak i funkcjonariuszy celnych, stanowi istotną część planu działania w zakresie tranzytu celnego w Europie; zasady te muszą być również stosowane w odniesieniu do przepisów określonych zgodnie z procedurą Komitetu.

(10) Niniejsza zmiana Kodeksu, jak również związane z nią zmiany przepisów wykonawczych, muszą ułatwiać wprowadzenie nowego komputerowego systemu tranzytowego z korzyścią zarówno dla interesu publicznego jak i podmiotów gospodarczych,

PRZYJMUJĄ NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:

Artykuł  1

W rozporządzeniu (EWG) nr 2913/93 wprowadza się następujące zmiany:

1. W art. 91 ust. 1 lit. b) otrzymuje brzmienie:

"b) towary wspólnotowe, w przypadkach i na warunkach określonych zgodnie z procedurą Komitetu, w celu uniknięcia sytuacji, w których produkty objęte środkami lub korzystające ze środków w wywozie mogłyby unikać tych środków lub korzystać z nich bez uzasadnienia".

2. Artykuł 92 otrzymuje brzmienie:

"Artykuł 92

1. Procedura tranzytu zewnętrznego zostaje zakończona, a obowiązki zobowiązanego spełnione, gdy towary objęte tą procedurą i właściwe dokumenty zostaną przedstawione, zgodnie z przepisami tej procedury, w urzędzie celnym przeznaczenia.

2. Organy celne zamykają procedurę tranzytu zewnętrznego, jeżeli są w stanie stwierdzić, na podstawie porównania danych dostępnych w urzędzie wyjścia i danych dostępnych w urzędzie przeznaczenia, że procedura została w prawidłowy sposób zakończona".

3. Artykuł 94 otrzymuje brzmienie:

"Artykuł 94

1. Podstawowy zobowiązany składa zabezpieczenie w celu zapewnienia pokrycia długu celnego i innych opłat ponoszonych w odniesieniu do towaru.

2. Zabezpieczenie jest:

a) gwarancją pojedynczą obejmującą jedną operację tranzytu; lub

b) gwarancją generalną obejmującą pewną liczbę operacji tranzytu, jeżeli podstawowy zobowiązany uzyskał zezwolenie organów celnych Państwa Członkowskiego, w którym ma siedzibę na złożenie tego typu zabezpieczenia.

3. Zezwolenie określone w ust. 2 lit. b) udzielane jest tylko osobom, które:

a) mają siedzibę we Wspólnocie;

b) regularnie korzystają z procedur tranzytu wspólnotowego lub o których organy celne wiedzą, że są w stanie spełnić obowiązki związane z tymi procedurami; i

c) nie popełniły żadnego rażącego lub wielokrotnego naruszenia przepisów celnych lub podatkowych.

4. Osoby, które spełniają wymagania organów celnych w zakresie podwyższonych standardów wiarygodności, mogą uzyskać pozwolenie na złożenie gwarancji generalnej w obniżonej kwocie lub mogą zostać zwolnione z obowiązku złożenia zabezpieczenia. Dodatkowe kryteria udzielania takiego pozwolenia obejmują:

a) prawidłowe korzystanie z procedur tranzytu wspólnotowego w określonym czasie;

b) współpracę z organami celnymi; i

c) w odniesieniu do zwolnienia z obowiązku złożenia zabezpieczenia, dobrą sytuację finansową, wystarczającą dla spełnienia zobowiązań tych osób.

Szczegółowe zasady dotyczące zezwoleń udzielanych z zastosowaniem niniejszego ustępu określane są zgodnie z procedurą Komitetu.

5. Zwolnienie z obowiązku złożenia zabezpieczenia udzielone zgodnie z ust. 4 nie obejmuje operacji zewnętrznego tranzytu wspólnotowego towarów, które uważane są za towary podwyższonego ryzyka.

6. Zgodnie z zasadami w ust. 4 zastosowanie gwarancji generalnej w obniżonej wysokości może we wspólnotowym tranzycie zewnętrznym zostać czasowo zabronione, zgodnie z procedurą Komitetu, jako wyjątkowy środek w szczególnych okolicznościach.

7. Zgodnie z zasadami w ust. 4 zastosowanie gwarancji generalnej może we wspólnotowym tranzycie zewnętrznym zostać czasowo zabronione, zgodnie z procedurą Komitetu, dla towarów będących w ramach gwarancji generalnej przedmiotem nadużyć na wysoką skalę".

4. Artykuł 95 otrzymuje brzmienie:

"Artykuł 95

1. Z wyjątkiem przypadków określanych, w zależności od potrzeb, zgodnie z procedurą Komitetu, nie składa się zabezpieczenia przy:

a) przewozach drogą powietrzną;

b) przewozach towarów Renem i reńskimi drogami wodnymi;

c) przesyłaniu towarów rurociągami;

d) przewozach dokonywanych przez przedsiębiorstwa kolejowe Państw Członkowskich.

2. Przypadki, w których dla transportów towarów innymi trasami żeglugowymi niż te, które zostały określone w lit. b), może zostać udzielone zwolnienie z obowiązku złożenia zabezpieczenia, określane są zgodnie z procedurą Komitetu".

5. Artykuł 97 otrzymuje brzmienie:

"Artykuł 97

1. Szczegółowe zasady i tryb procedury tranzytowej oraz wyjątki od nich określane są zgodnie z procedurą Komitetu.

2. Pod warunkiem zapewnienia wykonania odpowiednich środków wspólnotowych względem towarów:

a) Państwa Członkowskie mają prawo wprowadzania w stosunkach między sobą, w drodze dwustronnych lub wielostronnych uzgodnień, uproszczonych procedur zgodnych z kryteriami ustalanymi w zależności od okoliczności i mających zastosowanie do niektórych rodzajów obrotu lub do określonych przedsiębiorstw;

b) każde Państwo Członkowskie ma możliwość wprowadzania procedur uproszczonych, mających zastosowanie w niektórych okolicznościach w odniesieniu do towarów, które nie mają być przewożone przez terytorium innego Państwa Członkowskiego.

3. O wprowadzanych zgodnie z ust. 2 procedurach uproszczonych powiadamia się Komisję".

6. W art. 192 ust. 1 zdanie wprowadzające otrzymuje brzmienie:

"1. Jeżeli prawodawstwo celne przewiduje obowiązek złożenia zabezpieczenia i z zastrzeżeniem szczególnych przepisów procedury tranzytu określonych zgodnie z procedurą Komitetu, organy celne wyznaczają kwotę tego zabezpieczenia w wysokości równej:".

7. ¹ Artykuł 215 otrzymuje brzmienie:

"Artykuł 215

1. Dług celny powstaje:

- w miejscu, w którym nastąpiły zdarzenia powodujące powstanie tego długu,

- lub, gdy miejsce to nie może zostać określone, w miejscu, w którym organy celne stwierdzą, że towar znajduje się w sytuacji powodującej powstanie długu celnego,

- lub, gdy towar został objęty procedurą celną, która nie jest zamknięta i miejsca tego nie można określić zgodnie z tiret pierwszym lub drugim w wyznaczonym terminie, gdzie właściwe zgodnie z procedurą Komitetu w miejscu, w którym towary zostały objęte procedurą albo zostały wprowadzone na obszar celny Wspólnoty w ramach tej procedury.

2. Jeżeli informacje, którymi dysponują organy celne, pozwalają na stwierdzenie, że dług celny powstał już wtedy, gdy towar znajdował się wcześniej w innym miejscu, uważa się, że dług celny powstał w miejscu, co do którego można stwierdzić, że towar znajdował się tam w najwcześniejszej chwili, pozwalającej na stwierdzenie istnienia długu celnego.

3. Organy celne określone w art. 217 ust. 1 są organami Państwa Członkowskiego, w którym dług celny powstał lub uważa się, że powstał zgodnie z niniejszym artykułem".

Artykuł  2

Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie trzeciego dnia po jego opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Wspólnot Europejskich.

Niniejsze rozporządzenie wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane we wszystkich

Państwach Członkowskich.

Sporządzono w Luksemburgu, dnia 13 kwietnia 1999 r.

W imieniu Parlamentu Europejskiego	W imieniu Rady
J. M. GIL-ROBLES	L. SCHOMERUS
Przewodniczący	Przewodniczący

______

⁽¹⁾ Dz.U. C 337 z 7.11.1997, str. 52.

⁽²⁾ Dz.U. C 73 z 9.3.1998, str. 17.

⁽³⁾ Opinia Parlamentu Europejskiego z dnia 13 maja 1998 r. (Dz.U. C 167 z 1.6.1998, str. 99), wspólne stanowisko Rady z dnia 24 września 1998 r. (Dz.U. C 333 z 30.10.1998, str. 65) i decyzja Parlamentu Europejskiego z dnia 16 grudnia 1998 r. (Dz.U. C 98 z 9.4.1999). Decyzja Rady z dnia 29 marca 1999 r.

⁽⁴⁾ Dz.U. L 302 z 19.10.1992, str. 1. Rozporządzenie ostatnio zmienione rozporządzeniem (WE) nr 82/97 (Dz.U. L 17 z 21.1.1997, str. 1).

¹ Art. 1 pkt 7 zmieniony przez sprostowanie z dnia 16 kwietnia 2009 r. (Dz.U.UE.L.99.119.1/1).