Rozporządzenie 69/2001 w sprawie zastosowania art. 87 i 88 Traktatu WE w odniesieniu do pomocy w ramach zasady de minimis

Dzienniki UE

Dz.U.UE.L.2001.10.30

Akt utracił moc

Wersja od: 13 stycznia 2001 r.

ROZPORZĄDZENIE KOMISJI (WE) NR 69/2001

z dnia 12 stycznia 2001 r.

w sprawie zastosowania art. 87 i 88 Traktatu WE w odniesieniu do pomocy w ramach zasady de minimis

KOMISJA WSPÓLNOT EUROPEJSKICH,

uwzględniając Traktat ustanawiający Wspólnotę Europejską,

uwzględniając rozporządzenie Rady (WE) nr 994/98 z dnia 7 maja 1998 r. sprawie stosowania art. 92 i 93 Traktatu ustanawiającego Wspólnotę Europejską w odniesieniu do niektórych kategorii horyzontalnej pomocy państwa⁽¹⁾, w szczególności jego art. 2,

po opublikowaniu projektu niniejszego rozporządzenia⁽²⁾,

po konsultacji z Komitetem Doradczym ds. Pomocy Państwa,

a także mając na uwadze, co następuje:

(1) Rozporządzenie (WE) nr 994/98 upoważnia Komisję do określenia w rozporządzeniu progu, poniżej którego uważa się, iż środki pomocowe nie spełniają wszystkich kryteriów określonych w art. 87 ust. 1 Traktatu i dlatego nie podlegają procedurze zgłoszenia przewidzianej w art. 88 ust. 3 Traktatu.

(2) Komisja zastosowała art. 87 i 88 Traktatu, w szczególności wyjaśniła, w wielu decyzjach, pojęcie pomocy w rozumieniu art. 87 ust. 1 Traktatu. Komisja określiła również swoją politykę w odniesieniu do pułapu de minimis, zgodnie z którą można uważać, że art. 87 ust. 1 nie ma ostatnio zastosowania w obwieszczeniu dotyczącym zasady de minimis w zakresie pomocy państwa⁽³⁾. W świetle tych doświadczeń oraz mając na celu zwiększenie przejrzystości i pewności prawnej, właściwym jest, aby zasada de minimis była ustanowiona w rozporządzeniu.

(3) W kontekście specjalnych zasad, które stosuje się w sektorze rolnictwa, rybołówstwa i akwakultury oraz w przewozie rzeczy i osób, a także mając na uwadze ryzyko, iż nawet niewielkie kwoty udzielonej pomocy mogłyby spełnić kryteria art. 87 ust. 1 Traktatu w tych sektorach, uważa się za właściwe, aby niniejszego rozporządzenia nie stosować do tych sektorów.

(4) W świetle Porozumienia Światowej Organizacji Handlu (WTO) w sprawie subsydiów i środków wyrównawczych⁽⁴⁾, niniejsze rozporządzenie nie wyłącza pomocy eksportowej lub pomocy dla faworyzowania produktów krajowych nad produktami przywożonymi. Pomoc na pokrycie kosztów uczestnictwa w targach handlowych bądź badaniach lub też kosztów usług konsultingowych potrzebnych do wprowadzenia nowego produktu lub już istniejącego produktu na nowym rynku nie stanowi zwykle pomocy eksportowej.

(5) W świetle doświadczeń Komisji można uznać, że pomoc nieprzekraczająca pułapu 100.000 EUR w dowolnie określonym okresie trzech lat nie wpływa na handel między Państwami Członkowskimi i/lub nie zakłóca bądź nie zagraża zakłóceniem konkurencji i dlatego nie podlega przepisom art. 87 ust. 1 Traktatu. Istotny okres trzech lat ma charakter ruchomy, tak więc w każdym przypadku przyznania nowej pomocy de minimis należy ustalić ogólną kwotę pomocy de minimis przyznaną w ciągu poprzednich trzech lat. Za datę przyznania pomocy de minimis należy uznać moment, w którym beneficjentowi zostało nadane prawo przyjęcia pomocy. Zasada de minimis nie narusza możliwości otrzymania przez przedsiębiorstwo pomocy państwa dozwolonej przez Komisję lub objętej rozporządzeniem o wyłączeniu grupowym.

(6) W celu przejrzystości, równości traktowania oraz prawidłowego stosowania pułapu de minimis, właściwe jest, by Państwa Członkowskie stosowały tę samą metodę obliczeń. W celu ułatwienia tych obliczeń oraz zgodnie z obecną praktyką stosowania zasady de minimis, kwoty przyznanej pomocy, które nie przybierają formy dotacji pieniężnych, powinny być przeliczane na subwencyjny ekwiwalent pomocy brutto. Obliczenie subwencyjnego ekwiwalentu pomocy płatnej w kilku ratach oraz obliczenia kwoty pomocy w formie pożyczki uprzywilejowanej wymaga zastosowania rynkowych stóp procentowych obowiązujących na rynku w okresie przyznania dotacji. Mając na względzie jednolite, przejrzyste i proste stosowanie zasad pomocy państwowej, rynkowe stopy procentowe stosowane do celów niniejszego rozporządzenia powinny być uważane za stopy referencyjne, pod warunkiem że w przypadku pożyczki uprzywilejowanej pożyczka ta jest poparta standardowymi zabezpieczeniami i nie pociąga za sobą nadmiernego ryzyka. Za stopy referencyjne powinno się uważać te, które Komisja wyznacza okresowo na podstawie obiektywnych kryteriów i które są następnie publikowane w Dzienniku Urzędowym Wspólnot Europejskich oraz w internecie.

(7) Komisja ma obowiązek zapewnić, że zasady przyznawania pomocy państwa są respektowane, w szczególności, że stosuje się do nich pomoc przyznaną zgodnie z zasadami de minimis. Zgodnie z zasadą współpracy ustanowioną w art. 10 Traktatu Państwa Członkowskie powinny ułatwić osiągnięcie tego celu poprzez ustanowienie niezbędnego mechanizmu gwarantującego, że ogólna kwota pomocy przyznanej temu samemu beneficjentowi zgodnie z zasadą de minimis nie przekracza pułapu 100 000 EUR w okresie trzech lat. W tym celu Państwa Członkowskie, przyznając pomoc de minimis, powinny informować zainteresowane przedsiębiorstwo, że pomoc ma charakter de minimis, otrzymać pełną informację o innych faktach pomocy de minimis, które miały miejsce w ciągu ostatnich trzech lat oraz ostrożnie kontrolować, czy przyznanie nowej pomocy de minimis nie spowoduje przekroczenia pułapu de minimis. Ewentualnie respektowanie pułapu może być również zagwarantowane poprzez rejestrację w centralnym rejestrze.

(8) Uwzględniając doświadczenie Komisji, w szczególności częstotliwość, z jaką Komisja musi zmieniać politykę pomocy państwa, właściwe jest ograniczenie okresu stosowania niniejszego rozporządzenia. W przypadku gdy rozporządzenie wygaśnie i nie zostanie przedłużone, Państwa Członkowskie powinny dysponować sześciomiesięcznym okresem dostosowania w odniesieniu do systemów pomocy de minimis, objętych niniejszym rozporządzeniem,

PRZYJMUJE NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:

Artykuł  1

Zakres zastosowania

Niniejsze rozporządzenie stosuje się do pomocy przyznawanej przedsiębiorstwom we wszystkich sektorach, z wyjątkiem:

a) sektora przewozu rzeczy i osób oraz działalności związanej z produkcją, przetwarzaniem i wprowadzaniem do obrotu produktów wymienionych w załączniku I do Traktatu;

b) pomocy udzielanej dla działalności związanej z wywozem, mianowicie pomocy związanej bezpośrednio z ilością wywożonych produktów, ustanowieniem i funkcjonowaniem sieci dystrybucyjnej lub wydatkami bieżącymi dotyczącymi prowadzenia działalności wywozowej;

c) pomocy uwarunkowanej użyciem towarów produkcji krajowej przed towarami przywożonymi.

Artykuł  2

Pomoc de minimis

1. Uważa się, że środki pomocy nie spełniają wszystkich kryteriów określonych w art. 87 ust. 1 Traktatu i dlatego nie podlegają wymogowi powiadomienia przewidzianemu w art. 88 ust. 3 Traktatu, jeżeli spełniają warunki określone w ust. 2 i 3.

2. Ogólna kwota pomocy de minimis przyznana jakiemukolwiek przedsiębiorstwu nie przekracza 100.000 EUR w jakimkolwiek okresie trzech lat. Pułap ten stosuje się bez względu na formę pomocy i jej cel.

3. Pułap określony w ust. 2 wyrażony jest jako dotacja pieniężna Wszystkie użyte wartości są wartościami brutto, to znaczy nieuwzględniającymi potrąceń z tytułu podatków bezpośrednich. W przypadku gdy pomoc udzielana jest w formie innej niż dotacja, kwota pomocy stanowi subwencyjny ekwiwalent pomocy brutto.

Pomoc wypłacana w kilku ratach dyskontowana jest do wartości w momencie przyznania dotacji. Stopa procentowa zastosowana do celów dyskontowych oraz do obliczenia kwoty pomocy w przypadku pożyczki uprzywilejowanej jest stopą referencyjną stosowaną w momencie przyznania dotacji.

Artykuł  3

Kumulacja i monitorowanie

1. W przypadku gdy Państwo Członkowskie przyznaje przedsiębiorstwu pomoc de minimis, informuje zainteresowane przedsiębiorstwo, że pomoc ma charakter de minimis i otrzymuje od przedsiębiorstwa pełną informację o innej pomocy de minimis, otrzymanej w ciągu ostatnich trzech lat.

Państwo Członkowskie może przyznać nową pomoc de minimis tylko po sprawdzeniu, że nie podniesie ona ogólnej kwoty pomocy de minimis otrzymanej przez przedsiębiorstwo w okresie trzech lat, do poziomu powyżej pułapu ustalonego w art. 2 ust. 2.

2. W przypadku gdy Państwo Członkowskie ustanowiło centralny rejestr pomocy de minimis, zawierający pełną informację dotyczącą wszystkich faktów pomocy de minimis przyznanej przez jakiekolwiek władze znajdujące się w tym Państwie Członkowskim, wymóg określony w ust. 1 akapit pierwszy nie ma dłużej zastosowania od momentu, gdy rejestr obejmuje okres trzech lat.

3. Państwa Członkowskie rejestrują i opracowują wszystkie informacje dotyczące stosowania niniejszego rozporządzenia. Dokumenty te zawierają wszelkie informacje konieczne do wykazania, że warunki niniejszego rozporządzenia są respektowane. Dokumenty dotyczące indywidualnej pomocy de minimis są przetrzymywane przez okres 10 lat od dnia jej przyznania, a w odniesieniu do systemu pomocy de minimis przez okres 10 lat od dnia, w którym przyznana została ostatnia pomoc indywidualna w ramach tego systemu. Na pisemny wniosek Komisji Państwo Członkowskie przekaże jej w ciągu 20 dni roboczych lub w ciągu takiego, dłuższego okresu, jaki zostanie ustalony we wniosku, wszelkie informacje, jakie Komisja uzna za niezbędne do oszacowania, czy warunki niniejszego rozporządzenia zostały spełnione, w szczególności ogólne kwoty pomocy de minimis otrzymanej przez każde z przedsiębiorstw.

Artykuł  4

Wejście w życie i okres obowiązywania

1. Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie dwudziestego dnia po jego opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Wspólnot Europejskich.

Niniejsze rozporządzenie pozostaje w mocy do dnia 31 grudnia 2006 r.

2. Po upływie okresu obowiązywania niniejszego rozporządzenia, systemy pomocy de minimis wchodzące w zakres niniejszego rozporządzenia będą nadal z niego korzystać w ciągu sześciomiesięcznego okresu dostosowawczego.

Niniejsze rozporządzenie wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane we wszystkich Państwach Członkowskich.

Sporządzono w Brukseli, dnia 12 stycznia 2001 r.

	W imieniu Komisji
	Mario MONTI
	Członek Komisji

______

⁽¹⁾ Dz.U. L 142 z 14.5.1998, str. 1.

⁽²⁾ Dz.U. C 89 z 28.3.2000, str. 15.

⁽³⁾ Dz.U. C 68 z 6.3.1996, str. 9.

⁽⁴⁾ Dz.U. L 336 z 23.12.1994, str. 156.