Rozporządzenie delegowane 1083/2013 ustanawiające zasady dotyczące procedury tymczasowego wycofania preferencji taryfowych oraz wprowadzenia ogólnych środków ochronnych na podstawie rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 978/2012 wprowadzającego ogólny system preferencji taryfowych

Dzienniki UE

Dz.U.UE.L.2013.293.16

Akt obowiązujący

Wersja od: 5 listopada 2013 r.

ROZPORZĄDZENIE DELEGOWANE KOMISJI (UE) NR 1083/2013

z dnia 28 sierpnia 2013 r.

ustanawiające zasady dotyczące procedury tymczasowego wycofania preferencji taryfowych oraz wprowadzenia ogólnych środków ochronnych na podstawie rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 978/2012 wprowadzającego ogólny system preferencji taryfowych

KOMISJA EUROPEJSKA,

uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, w szczególności jego art. 207,

uwzględniając rozporządzenie Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 978/2012 z dnia 25 października 2012 r. wprowadzające ogólny system preferencji taryfowych i uchylające rozporządzenie Rady (WE) nr 732/2008 ¹ , w szczególności jego art. 15 ust. 12, art. 19 ust. 14 oraz art. 22 ust. 4,

a także mając na uwadze, co następuje:

W celu zapewnienia pewności prawnej i stabilności tymczasowego wycofania preferencji i wprowadzenia ogólnych środków ochronnych Parlament Europejski i Rada powierzyły Komisji przyjmowanie aktów delegowanych w celu ustanowienia zasad dotyczących w szczególności terminów, praw przysługujących stronom, poufności oraz przeglądu,

PRZYJMUJE NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:

ROZDZIAŁ  I

ZASADY DOTYCZĄCE PROCEDURY TYMCZASOWEGO WYCOFANIA PREFERENCJI HANDLOWYCH

Artykuł  1

Analiza informacji

1. Komisja stara się uzyskać wszelkie informacje, jakie uzna za niezbędne, w tym między innymi wnioski i zalecenia właściwych organów monitorujących. Przy formułowaniu swoich wniosków Komisja ocenia wszystkie istotne informacje.

2. Komisja zapewnia rozsądny czas, w którym osoby trzecie mogą przedstawić swoje opinie na piśmie, przesyłając odpowiednie informacje Komisji. Ten okres powinien być wskazany w zawiadomieniu o wszczęciu procedury tymczasowego wycofania. Komisja uwzględnia opinie przedkładane przez te osoby trzecie, jeżeli są one poparte wystarczającymi dowodami.

3. Jeżeli Komisja ustali, że dany kraj korzystający lub jakakolwiek osoba trzecia zgłosili się zgodnie z ust. 2 i przedstawili fałszywe lub wprowadzające w błąd informacje, nie uwzględnia ona takich informacji.

Artykuł  2

Akta

1. Jeżeli Komisja wszczęła procedurę tymczasowego wycofania preferencji handlowych, gromadzi ona akta. Akta zawierają dokumenty mające znaczenie dla wyciągnięcia wniosków, włącznie z informacjami przedłożonymi przez dany kraj korzystający z systemu GSP, kraj korzystający z systemu GSP+ lub kraj korzystający z EBA ("kraj korzystający"), informacjami przedłożonymi przez osoby trzecie, które zgłosiły się zgodnie z art. 1 ust. 2, oraz wszelkimi innymi informacjami uzyskanymi przez Komisję.

2. Kraj korzystający i osoby trzecie, którzy przedłożyli informacje poparte wystarczającymi dowodami zgodnie z art. 1 ust. 2, mają prawo dostępu do akt po złożeniu pisemnego wniosku. Mogą oni badać wszystkie informacje zawarte w aktach, z wyjątkiem dokumentów wewnętrznych przygotowanych przez instytucje Unii lub władze państw członkowskich oraz pod warunkiem należytego poszanowania obowiązku poufności zawartego w art. 38 rozporządzenia (UE) nr 978/2012 (rozporządzenie w sprawie GSP).

3. Zawartość akt spełnia wymogi poufności zgodnie z art. 38 rozporządzenia w sprawie GSP.

Artykuł  3

Obowiązek współpracy ze strony krajów korzystających z GSP+

1. Jeżeli Komisja wszczęła procedurę tymczasowego wycofania preferencji handlowych w ramach szczególnego rozwiązania motywacyjnego dotyczącego zrównoważonego rozwoju i dobrych rządów (GSP+), dany kraj korzystający z GSP+ przedkłada wszelkie niezbędne informacje, dostarczając dowód zgodności z obowiązkami wynikającymi z wiążących go zobowiązań, w terminie ustalonym w zawiadomieniu Komisji.

2. Brak współpracy danego kraju korzystającego z GSP+ nie uniemożliwia praw dostępu do akt.

3. Jeżeli dany kraj korzystający z GSP + odmawia współpracy lub nie przedkłada niezbędnych informacji w odpowiednim terminie lub znacząco utrudnia procedurę, ustalenia Komisji, potwierdzające lub zaprzeczające, mogą zostać poczynione na podstawie dostępnych faktów.

Artykuł  4

Wysłuchanie stron

1. Dany kraj korzystający i osoby trzecie, którzy przedłożyli informacje poparte wystarczającymi dowodami zgodnie z art. 1 ust. 2, mają prawo dostępu do bycia wysłuchanymi przez Komisję.

2. Przedkładają one pisemny wniosek wskazujący powody, dla których powinny zostać wysłuchane. Komisja otrzymuje taki wniosek najpóźniej miesiąc po terminie wszczęcia procedury tymczasowego wycofania.

Artykuł  5

Rzecznik praw stron

1. Dany kraj korzystający i osoby trzecie, którzy przedłożyli informacje poparte wystarczającymi dowodami zgodnie z art. 1 ust. 2, mogą zwrócić się o interwencję rzecznika praw stron. Rzecznik praw stron rozpatruje wnioski o dostęp do akt, spory dotyczące poufności dokumentów, wnioski o przedłużenie terminów i wnioski o przesłuchanie.

2. Osoby trzecie, które przedłożyły informacje poparte wystarczającymi dowodami, zgodnie z art. 1 ust. 2, mogą zwrócić się o interwencję rzecznika praw stron, aby sprawdzić, czy ich uwagi zostały rozpatrzone przez Komisję. Pisemny wniosek zostaje przedłożony nie później niż 10 dni po wygaśnięciu terminu przewidzianego na przedkładanie uwag.

3. Jeżeli dany kraj korzystający i osoby trzecie, którzy przedłożyli informacje poparte wystarczającymi dowodami zgodnie z art. 1 ust. 2, są wysłuchane przez rzecznika praw stron, odpowiednie służby Komisji uczestniczą w takim wysłuchaniu.

Artykuł  6

Ujawnienie informacji dotyczących dochodzeń na podstawie art. 15 rozporządzenia w sprawie GSP

1. Komisja ujawnia danemu krajowi korzystającemu z GSP+ informacje na temat istotnych faktów i ustaleń, na podstawie których Komisja zamierza podjąć decyzje zgodnie z art. 15 ust. 8 i art. 15 ust. 9 rozporządzenia w sprawie GSP.

2. Ujawnienie informacji jest dokonywane na piśmie. Zawiera ono ustalenia Komisji i odzwierciedla jej wstępne zamiary dotyczące zakończenia procedury tymczasowego wycofania lub dotyczące tymczasowego wycofania preferencji handlowych.

3. Ujawnienie jest dokonywane niezwłocznie, z poszanowaniem zasad ochrony informacji poufnych zgodnie z art. 38 rozporządzenia w sprawie GSP, zwykle nie później niż 45 dni przed podjęciem ostatecznej decyzji przez Komisję w sprawie propozycji ostatecznych działań. Jeśli Komisja nie jest w stanie ujawnić pewnych faktów i okoliczności w danym momencie, ujawniane są one jak najszybciej w późniejszym czasie.

4. Ujawnienie nie przesądza o żadnej dalszej decyzji, która może zostać podjęta, ale w przypadku gdy decyzja taka będzie oparta na innych faktach i ustaleniach, są one niezwłocznie ujawniane.

5. Dokumenty złożone po dokonaniu ujawnienia uwzględnia się wyłącznie w przypadku, gdy zostaną one przekazane w terminie określonym przez Komisję odrębnie dla każdej sprawy, co najmniej 14 dni po ujawnieniu informacji, przy należytym uwzględnieniu pilności sprawy.

Artykuł  7

Przegląd

1. W przypadku gdy preferencje taryfowe zostały tymczasowe wycofane wobec kraju korzystającego, dany kraj korzystający może przedłożyć pisemny wniosek dotyczący przywrócenia preferencji taryfowych, jeżeli uważa on, że powody uzasadniające tymczasowe wycofanie nie mają już zastosowania.

2. Komisja może dokonać przeglądu potrzeby tymczasowego wycofania preferencji, jeżeli uważa, że warunki takiego wycofania nie są już spełnione.

3. Przepisy niniejszego rozdziału stosuje się odpowiednio do przeglądu tymczasowego wycofania preferencji taryfowych.

ROZDZIAŁ  II

ZASADY DOTYCZĄCE PROCEDURY WPROWADZENIA OGÓLNYCH ŚRODKÓW OCHRONNYCH

Artykuł  8

Wszczęcie dochodzenia na wniosek

1. Wniosek o wszczęcie dochodzenia w sprawie środków ochronnych jest przedkładany na piśmie w formie poufnej i niepoufnej. Zawiera on informacje, których znajomości można oczekiwać od wnioskodawcy, w następujących sprawach:

a) tożsamość producentów unijnych, występujących jako skarżący, oraz opis wielkości i wartości ich unijnej produkcji produktu podobnego lub produktu bezpośrednio konkurującego. Jeżeli pisemny wniosek jest złożony w ich imieniu, skarga zawiera wskazanie tożsamości producentów unijnych, w których imieniu została ona przedłożona. W skardze wymienia się również innych znanych producentów (lub stowarzyszenia unijnych producentów produktu podobnego) w Unii, którzy nie występują jako skarżący, oraz określa się wielkość i wartość ich produkcji unijnej;

b) pełny opis produktu podobnego, nazwę danego kraju korzystającego, tożsamość każdego znanego eksportera lub zagranicznego producenta oraz wykaz znanych osób dokonujących przywozu omawianego produktu;

c) informacje na temat poziomu i tendencji dotyczących wielkości i cen przywozu produktu podobnego pochodzącego z danego kraju korzystającego. Te informacje zawierają rozróżnienie między przywozem preferencyjnym na podstawie rozporządzenia w sprawie GSP, innymi rodzajami przywozu preferencyjnego oraz przywozem niepreferencyjnym;

d) informacje na temat sytuacji producentów unijnych, występujących jako skarżący, na podstawie wykazu czynników w art. 23 rozporządzenia w sprawie GSP;

e) informacje na temat wpływu przywozu opisanego w lit. c) na producentów unijnych, występujących jako skarżący, z należytym uwzględnieniem innych dodatkowych czynników wpływających na sytuację producentów unijnych.

2. Wniosek wraz z dokumentami towarzyszącymi jest przesyłany do działu korespondencji Komisji:

Central mail service (Courrier central)

Bâtiment DAV1

Avenue du Bourget 1/Bourgetlaan 1

1140 Bruxelles/Brussel

BELGIQUE/BELGIË

Wniosek uznaje się za złożony pierwszego dnia roboczego po dostarczeniu go Komisji przesyłką poleconą lub za potwierdzeniem odbioru przez Komisję.

Komisja wysyła państwu członkowskiemu kopię wniosku, po jego otrzymaniu.

3. Oprócz oficjalnego złożenia dokumentów na piśmie, wniosek i dokumenty towarzyszące są składane również w formie elektronicznej. Wniosek złożony wyłącznie w formie elektronicznej zostanie uznany za nieważny do celów niniejszego rozporządzenia.

4. O ile nie podjęto decyzji o wszczęciu dochodzenia, władze unikają podawania do wiadomości publicznej wniosku o wszczęcie dochodzenia. Jednak po otrzymaniu prawidłowo udokumentowanego wniosku i przed wszczęciem dochodzenia, informują one rząd zainteresowanego państwa wywozu.

5. Wniosek może zostać wycofany przed wszczęciem dochodzenia, w takim przypadku uznaje się, że nie został on złożony.

Artykuł  9

Wszczęcie dochodzenia z urzędu

Komisja może wszcząć dochodzenie bez wniosku na podstawie wystarczających dowodów prima facie wskazujących, iż spełnione są warunki wprowadzenia środka ochronnego określone w art. 22 ust. 1 rozporządzenia w sprawie GSP.

Artykuł  10

Informacje na temat wszczęcia dochodzenia

1. Zawiadomienie o wszczęciu publikowane w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej:

a) zawiera streszczenie uzyskanych informacji oraz nakłada wymóg przekazania Komisji wszystkich odpowiednich informacji;

b) wskazuje okres, w którym zainteresowane strony mogą zgłosić na piśmie swoje opinie i przedłożyć informacje, aby mogły one zostać uwzględnione podczas dochodzenia;

c) określa okres objęty dochodzeniem, który zwykle obejmuje okres wynoszący przynajmniej 3 lata poprzedzające bezpośrednio wszczęcie dochodzenia. Informacje dotyczące okresu następującego po okresie objętym dochodzeniem nie są zazwyczaj brane pod uwagę;

d) wskazuje termin, w którym zainteresowane strony mogą składać wnioski o przesłuchanie przez Komisję;

e) wskazuje termin, w którym zainteresowane strony mogą składać wnioski o interwencję rzecznika praw stron.

2. Komisja informuje eksporterów, importerów i reprezentatywne stowarzyszenia importerów lub eksporterów, o których wie, że są zainteresowani, a także przedstawicieli danego kraju korzystającego oraz producentów unijnych, występujących jako skarżący, o wszczęciu dochodzenia oraz, z należytym uwzględnieniem ochrony informacji poufnych, przedstawia pełny tekst pisemnej skargi znanym eksporterom i władzom państwa wywozu, a także udostępnia go na wniosek innym zainteresowanym stronom. Jeżeli liczba zaangażowanych eksporterów jest wyjątkowo duża, pełny tekst pisemnej skargi może zostać przedstawiony wyłącznie władzom państwa wywozu lub odpowiedniemu stowarzyszeniu handlowemu.

Artykuł  11

Dochodzenie

1. Komisja stara się uzyskać wszelkie informacje, jakie uzna za niezbędne do przeprowadzenia dochodzenia.

2. Zainteresowane strony mogą przedstawić swoje opinie na piśmie, przesyłając odpowiednie informacje Komisji. Te opinie mogą zostać uwzględnione, jeżeli są one poparte wystarczającymi dowodami. Komisja może zweryfikować otrzymane informacje z danym krajem korzystającym oraz z każdą zainteresowaną stroną.

3. Strony otrzymujące kwestionariusze wykorzystywane w dochodzeniu mają przynajmniej 30 dni na przedstawienie odpowiedzi. Wskazany okres 30 dni może zostać przedłużony, z należytym uwzględnieniem terminów dochodzenia, pod warunkiem że strona odpowiednio uzasadni takie przedłużenie w świetle szczególnych okoliczności.

4. Komisja może wezwać państwa członkowskie do dostarczenia informacji, a państwa członkowskie podejmują wszelkie konieczne działania w celu pozytywnego rozpatrzenia takich wniosków.

5. Komisja może wezwać państwa członkowskie do przeprowadzenia wszelkich koniecznych kontroli i inspekcji, zwłaszcza wśród importerów, przedsiębiorstw handlowych i producentów unijnych oraz do przeprowadzenia dochodzeń w państwach trzecich, pod warunkiem że zainteresowane podmioty gospodarcze wyrażą na to zgodę oraz że rząd danego państwa zostanie oficjalnie powiadomiony i nie zgłosi sprzeciwu. Państwa członkowskie podejmują wszelkie konieczne działania w celu pozytywnego rozpatrzenia takich wniosków. Urzędnicy Komisji są upoważnieni, jeżeli zażąda tego Komisja lub państwo członkowskie, do towarzyszenia urzędnikom państwa członkowskiego w wypełnianiu ich obowiązków.

6. Jeżeli liczba zainteresowanych stron, rodzajów produktu lub transakcji jest duża, dochodzenie może zostać ograniczone do rozsądnej liczby stron, produktów lub transakcji poprzez wykorzystanie próby, która jest odpowiednia pod względem statystycznym na podstawie informacji dostępnych w momencie jej doboru, lub do największej reprezentatywnej wielkości produkcji, sprzedaży lub wywozu, która może zostać rozsądnie zbadana w dostępnym czasie. Ostateczny wybór stron, rodzajów produktu lub transakcji dokonany w ramach wskazanych przepisów o doborze próby pozostaje w gestii Komisji, aczkolwiek preferowany jest dobór próby w konsultacji z zainteresowanymi stronami oraz za ich zgodą, pod warunkiem że takie strony zgłoszą się i udostępnią wystarczające informacje, by umożliwić dobór reprezentatywnej próby. Jeżeli podjęto decyzję o doborze próby, a brak współpracy ze strony niektórych lub wszystkich stron objętych próbą jest na tyle istotny, że może mieć znaczący wpływ na wynik dochodzenia, można dokonać doboru nowej próby. Jednak jeżeli utrzymuje się znaczący poziom braku współpracy lub nie ma wystarczającego czasu, by dokonać doboru nowej próby, zastosowanie mają odpowiednie przepisy art. 13.

Artykuł  12

Wizyty weryfikacyjne

1. Komisja może przeprowadzić wizyty w celu zbadania rejestrów importerów, eksporterów, przedsiębiorstw handlowych, agentów, producentów, stowarzyszeń handlowych i organizacji oraz innych zainteresowanych stron, aby sprawdzić informacje na temat produktów, które mogą wymagać wprowadzenia środków ochronnych.

2. Komisja może prowadzić dochodzenia w państwach trzecich, jeżeli zachodzi taka potrzeba, pod warunkiem że uzyska zgodę zainteresowanego podmiotu gospodarczego oraz powiadomi przedstawicieli rządu danego państwa, którzy nie zgłoszą sprzeciwu wobec dochodzenia. Gdy tylko Komisja uzyska zgodę zainteresowanego podmiotu gospodarczego, powinna ona poinformować władze państwa wywozu o nazwach i adresach podmiotów gospodarczych, u których mają się odbyć wizyty oraz o terminach tych wizyt.

3. Zainteresowane podmioty gospodarcze są powiadomione o charakterze informacji, które będą weryfikowane podczas wizyty, oraz o wszelkich informacjach, które muszą zostać dostarczone podczas takiej wizyty. Dodatkowe informacje mogą być wymagane.

4. W toku dochodzeń prowadzonych na podstawie ust. 1, 2 i 3 Komisja jest wspomagana przez urzędników państwa członkowskiego, które złoży odpowiedni wniosek.

Artykuł  13

Brak współpracy

1. W przypadkach, w których zainteresowana strona odmawia dostępu do niezbędnych informacji, nie dostarcza ich w terminach określonych w niniejszym rozporządzeniu albo znacznie utrudnia dochodzenie, istnieje możliwość dokonania ustaleń, potwierdzających lub zaprzeczających, na podstawie dostępnych faktów. W przypadku ustalenia, że zainteresowana strona dostarczyła nieprawdziwe lub wprowadzające w błąd informacje, informacje te zostają pominięte, a ustalenia mogą być dokonywane na podstawie dostępnych faktów. Zainteresowane strony są poinformowane o konsekwencjach braku współpracy.

2. Jeżeli informacje przedłożone przez zainteresowaną stronę nie są odpowiednie pod każdym względem, nie zostają one jednak pominięte, pod warunkiem że braki nie są tak duże, by spowodować nieuzasadnione trudności w poczynieniu prawidłowego ustalenia, oraz że takie informacje zostały właściwie i terminowo przedłożone oraz można je zweryfikować, a także że strona działała, dokładając wszelkich starań.

3. Jeżeli dowody lub informacje nie zostają przyjęte, dostarczająca je strona zostaje niezwłocznie poinformowana o powodach oraz ma możliwość przedłożenia dalszych wyjaśnień w określonym terminie. Jeżeli wyjaśnienia są uznane za niesatysfakcjonujące, powody odrzucenia takich dowodów lub informacji są ujawniane i podawane w publikowanych ustaleniach.

4. Jeżeli ustalenia są poczynione na podstawie przepisów ust. 1, włącznie z informacjami dostarczonymi we wniosku, sprawdza się je, o ile to możliwe i z uwzględnieniem terminów dochodzenia, poprzez odniesienie do informacji pochodzących z innych niezależnych źródeł, które są dostępne, takich jak opublikowane cenniki, urzędowe statystyki dotyczące przywozu i zwrotów ceł lub informacji uzyskanych od innych zainteresowanych stron podczas dochodzenia.

Takie informacje mogą zawierać istotne dane związane z rynkiem światowym lub z innymi reprezentatywnymi rynkami, gdy jest to właściwe.

5. Jeżeli zainteresowana strona nie współpracuje lub współpracuje częściowo, uniemożliwiając ujawnienie istotnych informacji, wynik może być dla tej strony mniej korzystny niż gdyby współpracowała.

Artykuł  14

Akta

1. Jeżeli Komisja wszczęła dochodzenie, zgodnie z art. 24 ust. 2 rozporządzenia w sprawie GSP, gromadzi ona akta. Akta zawierają informacje przedłożone przez państwo członkowskie, kraj korzystający, zainteresowane strony oraz odpowiednie informacje uzyskane przez Komisję z należytym poszanowaniem obowiązku poufności zawartego w art. 38 rozporządzenia w sprawie GSP.

2. Dany kraj korzystający i osoby zainteresowane, którzy zgłosili się zgodnie z art. 11 ust. 2, mają prawo dostępu do akt po złożeniu pisemnego wniosku. Mogą oni badać wszystkie informacje zawarte w aktach, z wyjątkiem dokumentów wewnętrznych przygotowanych przez instytucje Unii lub władze państw członkowskich oraz pod warunkiem należytego poszanowania obowiązku poufności zawartego w art. 38 rozporządzenia w sprawie GSP. Mogą oni przedkładać uwagi do takich informacji, a ich uwagi są uwzględniane, gdy tylko są wystarczająco uzasadnione.

3. Zawartość akt spełnia wymogi poufności zgodnie z art. 38 rozporządzenia w sprawie GSP.

Artykuł  15

Wysłuchanie stron

1. Dany kraj korzystający i osoby zainteresowane, którzy zgłosili się zgodnie z art. 11 ust. 2, mają prawo do bycia wysłuchanymi przez Komisję.

2. Składają oni pisemny wniosek w terminie wskazanym w zawiadomieniu opublikowanym w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej, wskazując, że wynik dochodzenia może mieć na nich wpływ oraz że istnieją szczególne powody, aby ich wysłuchać.

Artykuł  16

Rzecznik praw stron

1. Kraj korzystający i osoby zainteresowane, którzy zgłosili się zgodnie z art. 11 ust. 2, mogą zwrócić się o interwencję rzecznika praw stron. Rzecznik praw stron rozpatruje wnioski o dostęp do akt, spory dotyczące poufności dokumentów, wnioski o przedłużenie terminów i wnioski o przesłuchanie.

2. Jeżeli przeprowadzone zostaje wysłuchanie stron przez rzecznika praw stron, odpowiednie służby Komisji uczestniczą w takim spotkaniu.

Artykuł  17

Ujawnianie informacji

1. Komisja ujawnia informacje na temat istotnych faktów i ustaleń, na podstawie których podejmowane są decyzje Komisji.

2. Ujawnienie informacji jest dokonywane na piśmie. Zawiera ono ustalenia Komisji i odzwierciedla jej zamiary dotyczące ewentualnego ponownego wprowadzenia zwykłej wspólnej taryfy celnej.

3. Ujawnienie informacji jest dokonywane z należytym poszanowaniem informacji poufnych, tak szybko jak jest to możliwe i zazwyczaj nie później niż 45 dni przed podjęciem ostatecznej decyzji przez Komisję w sprawie propozycji ostatecznych działań, a w każdym przypadku w odpowiednim momencie dla stron, by mogły one przedstawić uwagi oraz by te uwagi mogły zostać uwzględnione przez Komisję. Jeżeli Komisja nie jest w stanie ujawnić pewnych faktów i okoliczności w danym momencie, ujawniane są one jak najszybciej w późniejszym czasie.

4. Ujawnienie nie przesądza o żadnej dalszej decyzji, która może zostać podjęta, ale w przypadku gdy decyzja taka będzie oparta na innych faktach i ustaleniach, są one niezwłocznie ujawniane.

5. Dokumenty złożone po dokonaniu ujawnienia uwzględnia się wyłącznie w przypadku, gdy zostaną one przekazane w terminie określonym przez Komisję dla każdego przypadku, co najmniej 14 dni, przy należytym uwzględnieniu pilności sprawy.

Artykuł  18

Przegląd

1. W przypadku gdy zwykła wspólna taryfa celna została ponownie wprowadzona, jakakolwiek zainteresowana strona może przedłożyć pisemny wniosek o przywrócenie preferencji taryfowych, dostarczając dowody prima facie, wskazujące, że powody, które uzasadniały ponowne wprowadzenie zwykłych ceł nie mają już zastosowania. Producenci unijni mogą przedłożyć pisemny wniosek o przedłużenie okresu ponownego wprowadzania zwykłych ceł, przedstawiając dowody prima facie, wskazujące, że powody, które uzasadniały ponowne wprowadzenie zwykłych ceł nadal mają zastosowanie.

2. Komisja może dokonać przeglądu potrzeby przywrócenia ceł w ramach zwykłej wspólnej taryfy celnej, jeżeli uważa, że taki przegląd jest uzasadniony.

3. Przepisy niniejszego rozdziału stosuje się odpowiednio do przeglądu środków ochronnych.

Artykuł  19

Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie następnego dnia po jego opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

Niniejsze rozporządzenie wiąże w całości i jest bezpośrednio stosowane we wszystkich państwach członkowskich.

Sporządzono w Brukseli dnia 28 sierpnia 2013 r.

	W imieniu Komisji
	José Manuel BARROSO
	Przewodniczący

¹ Dz.U. L 303 z 31.10.2012, s. 1.