Zalecenie w sprawie bezpieczeństwa pacjentów, w tym profilaktyki i kontroli zakażeń związanych z opieką zdrowotną.
Dz.U.UE.C.2009.151.1
Akt nienormatywnyz dnia 9 czerwca 2009 r.
w sprawie bezpieczeństwa pacjentów, w tym profilaktyki i kontroli zakażeń związanych z opieką zdrowotną
(2009/C 151/01)
(Dz.U.UE C z dnia 3 lipca 2009 r.)
RADA UNII EUROPEJSKIEJ,
uwzględniając Traktat ustanawiający Wspólnotę Europejską, w szczególności jego art. 152 ust. 4 akapit drugi,
uwzględniając wniosek Komisji,
uwzględniając opinię Parlamentu Europejskiego(1)
uwzględniając opinię Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego(2),
uwzględniając opinię Komitetu Regionów(3),
a także mając na uwadze, co następuje:
(1) Art. 152 Traktatu stanowi, że działanie Wspólnoty, które uzupełnia polityki krajowe, powinno być nakierowane na poprawę zdrowia publicznego, zapobieganie chorobom i dolegliwościom ludzkim oraz usuwanie źródeł zagrożeń dla zdrowia ludzkiego.
(2) Ocenia się, że w państwach członkowskich od 8-12 % pacjentów przyjmowanych do szpitala cierpi z powodu zdarzeń niepożądanych podczas korzystania z opieki zdrowotnej(4).
(3) Europejskie Centrum ds. Kontroli i Zapobiegania Chorób oceniło, że średnio zakażenia związane z opieką zdrowotną występują u jednego z dwudziestu hospitalizowanych pacjentów, czyli u 4,1 mln pacjentów rocznie w UE, i że zakażenia takie powodują 37.000 tys. przypadków śmiertelnych rocznie.
(4) Niedostateczny poziom bezpieczeństwa pacjentów stanowi poważny problem zdrowotny, a także znaczne obciążenie ekonomiczne ograniczonych zasobów w dziedzinie zdrowia. Dużej części zdarzeń niepożądanych, zarówno w sektorze szpitalnym, jak i w podstawowej opiece zdrowotnej można uniknąć; za ich większość wydają się odpowiadać czynniki systemowe.
(5) Podstawą zalecenia są prace w dziedzinie bezpieczeństwa pacjentów prowadzone przez Światową Organizację Zdrowia (WHO) za pośrednictwem Światowego Sojuszu na Rzecz Bezpieczeństwa Pacjentów, a także przez Radę Europy i Organizację Współpracy Gospodarczej i Rozwoju (OECD).
(6) Wspólnota w ramach siódmego programu ramowego w zakresie badań i rozwoju(5) wspiera badania systemów opieki zdrowotnej, w szczególności - w ramach tematu "Zdrowie" - badania jakości świadczonych usług zdrowotnych, koncentrując się na bezpieczeństwie pacjentów. Ta ostatnia kwestia ma również szczególną wagę w ramach tematu "Technologie informacyjne i komunikacyjne".
(7) Komisja, w białej księdze "Razem na rzecz zdrowia: Strategiczne podejście dla UE na lata 2008-2013" z dnia 23 października 2007 r. określa bezpieczeństwo pacjentów jako obszar wymagający działań.
(8) Dowody sugerują, że państwa członkowskie znajdują się na różnych poziomach opracowywania i wdrażania skutecznych, kompleksowych strategii w zakresie bezpieczeństwa pacjentów(6). Dlatego też niniejsze zalecenie ma na celu stworzenie ram stymulujących kształtowanie polityki i przyszłych działań w państwach członkowskich i między nimi w celu rozwiązania kluczowych problemów dotyczących bezpieczeństwa pacjentów, przed jakimi stoi UE.
(9) Należy informować pacjentów i ich upodmiotowić przez zaangażowanie ich w ochronę bezpieczeństwa pacjentów; należy ich informować o obowiązujących standardach bezpieczeństwa pacjentów, wzorcowych rozwiązaniach lub środkach bezpieczeństwa oraz o tym, jak mogą znaleźć dostępne i zrozumiałe informacje o systemie skarg i odszkodowań.
(10) Państwa członkowskie powinny tworzyć, utrzymywać lub doskonalić wszechstronne systemy zgłaszania zdarzeń i wyciągania wniosków w celu rejestrowania skali i przyczyn zdarzeń niepożądanych oraz opracowywania na tej podstawie skutecznych rozwiązań i sposobów reagowania. Bezpieczeństwo pacjentów powinno być częścią kształcenia i szkolenia pracowników opieki zdrowotnej, odpowiadających za opiekę nad pacjentami.
(11) Na szczeblu Wspólnoty należy gromadzić porównywalne i zbiorcze dane w celu ustanowienia skutecznych i przejrzystych programów, struktur i polityk w zakresie bezpieczeństwa pacjentów, a także należy rozpowszechniać najlepsze praktyki w państwach członkowskich. Aby ułatwić wzajemne uczenie się, należy w ramach współpracy pomiędzy państwami członkowskimi a Komisją Europejską opracować wspólną terminologię dotyczącą bezpieczeństwa pacjentów oraz wspólne wskaźniki, z uwzględnieniem prac odpowiednich organizacji międzynarodowych.
(12) Do poprawy bezpieczeństwa pacjentów mogą w znacznym stopniu przyczynić się narzędzia technologii teleinformatycznych, takie jak elektroniczna dokumentacja zdrowotna lub e-recepty, np. poprzez systematyczne badanie potencjalnych interakcji produktów leczniczych lub alergii na te produkty. Narzędzia technologii teleinformatycznych powinny również służyć do pogłębiania poziomu wiedzy użytkowników produktów leczniczych.
(13) Należy opracować krajową strategię, uzupełniającą strategie zmierzające do racjonalnego stosowania środków przeciwdrobnoustrojowych(7), przewidującą uwzględnienie profilaktyki i kontroli zakażeń związanych z opieką zdrowotną w krajowych celach w zakresie zdrowia publicznego oraz zmierzającą do obniżenia ryzyka zakażeń związanych z opieką zdrowotną w instytucjach opieki zdrowotnej. Niezbędny jest przydział koniecznych środków na wdrażanie elementów wspomnianej strategii w ramach podstawowego finansowania świadczeń zdrowotnych.
(14) Zapobieganie zakażeniom związanym z opieką zdrowotną i ich kontrola powinny stanowić długoterminowy priorytet strategiczny dla instytucji opieki zdrowotnej. Konieczna jest współpraca obejmująca wszystkie poziomy hierarchii i wszystkie funkcje, zmierzająca do zmian organizacyjnych i postępowania zorientowanych na wyniki; służyć temu powinno określenie zakresów odpowiedzialności na wszystkich poziomach, organizowanie infrastruktury pomocniczej i lokalnych zasobów technicznych oraz tworzenie procedur oceny.
(15) Dane dostępne na temat zakażeń związanych z opieką zdrowotną nie zawsze wystarczają do dokonywania przez sieci nadzoru miarodajnych porównań poszczególnych instytucji, do monitorowania epidemiologii czynników chorobotwórczych związanych z opieką zdrowotną oraz do oceny i kształtowania polityki w zakresie profilaktyki i kontroli zakażeń związanych z opieką zdrowotną. Należy zatem stworzyć lub usprawnić systemy nadzoru na szczeblu poszczególnych instytucji opieki zdrowotnej oraz na szczeblu regionalnym i krajowym.
(16) Państwa członkowskie powinny działać w kierunku zmniejszenia liczby ludzi cierpiących z powodu zakażeń związanych z opieką zdrowotną. Aby spadła liczba zakażeń związanych z opieką zdrowotną, należy wspierać pozyskiwanie pracowników medycznych specjalizujących się w kontroli zakażeń. Ponadto państwa członkowskie i ich instytucje opieki zdrowotnej powinny rozważyć taką możliwość, by pracownicy kontaktowi wspierali prace specjalistycznego personelu ds. kontroli zakażeń na szczeblu klinicznym.
(17) Państwa członkowskie powinny ściśle współpracować z przemysłem technologii medycznych w celu wspierania lepszego projektowania produktów pod kątem bezpieczeństwa pacjentów, tak aby zmniejszyć występowanie zdarzeń niepożądanych w opiece zdrowotnej.
(18) W celu realizacji wymienionych powyżej celów w zakresie bezpieczeństwa pacjentów, w tym profilaktyki i kontroli zakażeń związanych z opieką zdrowotną, państwa członkowskie powinny przyjąć kompleksowe podejście, uwzględniając jednocześnie najistotniejsze elementy mające realny wpływ na częstość występowania zdarzeń niepożądanych i obciążenie nimi wywołane.
(19) Działania wspólnotowe w dziedzinie zdrowia publicznego należy podejmować z pełnym poszanowaniem obowiązków państw członkowskich w zakresie organizacji i świadczenia usług zdrowotnych i opieki medycznej,
NINIEJSZYM ZALECA:
stosując następujące definicje do celów niniejszego zalecenia:
"Zdarzenie niepożądane": oznacza zdarzenie, w wyniku którego pacjent ponosi szkodę;
"Szkoda": oznacza fizyczne lub funkcjonalne upośledzenie organizmu lub wszelkie wynikające z tego szkodliwe konsekwencje;
"Zakażenia związane z opieką zdrowotną": oznaczają dowolną chorobę lub patologię związaną z obecnością zarazka lub jego produktów w związku z kontaktem z obiektami opieki zdrowotnej lub zabiegami opieki zdrowotnej lub zabiegami leczniczymi;
"Bezpieczeństwo pacjenta": oznacza stan, w którym pacjent nie doznaje niepotrzebnej rzeczywistej szkody ani nie jest narażony na potencjalną szkodę w związku z opieką zdrowotną;
"Wskaźnik proceduralny": oznacza wskaźnik odnoszący się do stopnia przestrzegania ustalonych czynności, takich jak higiena rąk, nadzór, standardowe procedury operacyjne;
"Wskaźnik strukturalny": oznacza wskaźnik odnoszący się do wszelkich zasobów, takich jak pracownicy, infrastruktura lub komitet;
ABY PAŃSTWA CZŁONKOWSKIE:
I. ZALECENIA W KWESTIACH OGÓLNEGO BEZPIECZEŃSTWA PACJENTÓW
1. Wspierały ustanawianie i rozwijanie krajowych działań i programów dotyczących bezpieczeństwa pacjentów poprzez:
a) wyznaczenie właściwego(-ych) organu(-ów) albo innych właściwych instytucji odpowiedzialnych na ich terytorium za bezpieczeństwo pacjentów;
b) uwzględnienie bezpieczeństwa pacjentów jako kwestii priorytetowej w polityce i programach w zakresie zdrowia na szczeblu krajowym, regionalnym i lokalnym;
c) wspieranie tworzenia bezpieczniejszych i przyjaznych pacjentom systemów, procesów i narzędzi, m.in. z wykorzystaniem technologii informacyjnych i komunikacyjnych;
d) regularny przegląd i aktualizację standardów bezpieczeństwa lub wzorcowych rozwiązań obowiązujących w opiece zdrowotnej na terytorium danego państwa członkowskiego;
e) mobilizowanie organizacji pracowników medycznych do odgrywania aktywnej roli w dziedzinie bezpieczeństwa pacjentów;
f) włączanie szczególnego podejścia do propagowania wzorcowych rozwiązań z myślą o zapobieganiu najpowszechniej występującym zdarzeniom niepożądanym, takim jak zdarzenia związane z leczeniem farmakologicznym, zakażenia spowodowane opieką zdrowotną oraz komplikacje objawiające się w trakcie zabiegów chirurgicznych lub po takich zabiegach.
2. Informowały pacjentów i ich upodmiotowienie poprzez:
a) angażowanie organizacji i przedstawicieli pacjentów w opracowywanie polityki i programów w zakresie bezpieczeństwa pacjentów na wszystkich stosownych poziomach;
b) rozpowszechnianie skierowanych do pacjentów informacji na temat:
(i) obowiązujących standardów bezpieczeństwa pacjentów;
(ii) ryzyka, środków bezpieczeństwa wprowadzonych w celu zapobiegania błędom i szkodom lub zmniejszenia częstotliwości ich występowania (co obejmuje wzorcowe rozwiązania) oraz prawa do wyrażania świadomej zgody na leczenie, tak aby ułatwić pacjentom wybór i podejmowanie decyzji;
(iii) procedur składania skarg oraz dostępnych środków odwoławczych i odszkodowań oraz na temat zasad mających zastosowanie w takich przypadkach;
c) rozważenie możliwości opracowania zestawu podstawowych kompetencji pacjentów z zakresu ich bezpieczeństwa, mianowicie podstawowych wiadomości, postaw i umiejętności potrzebnych do zwiększenia bezpieczeństwa opieki pacjentów.
3. Wspierały tworzenie lub usprawnianie systemów umożliwiających zgłaszanie niepożądanych zdarzeń bez narażenia się na sankcje oraz wyciąganie wniosków z takich zdarzeń; systemy te powinny:
a) dostarczać informacji na temat skali, rodzajów i przyczyn błędów, zdarzeń niepożądanych i zdarzeń obarczonych dużym ryzykiem błędu;
b) zachęcać pracowników opieki zdrowotnej do czynnego zgłaszania zdarzeń przez zapewnienie atmosfery otwartości, uczciwości i niewymierzania sankcji. Zgłaszanie zdarzeń powinno mieć charakter odmienny od systemów i procedur dyscyplinarnych mających zastosowanie do pracowników opieki zdrowotnej w danym państwie członkowskim; należy też w razie potrzeby zadbać o jasne sformułowanie kwestii prawnych dotyczących odpowiedzialności pracowników opieki zdrowotnej;
c) w stosownych przypadkach umożliwiać pacjentom, ich krewnym i innym nieformalnym opiekunom przekazywanie informacji o swoich doświadczeniach;
d) stanowić uzupełnienie innych systemów zgłaszania zdarzeń w zakresie bezpieczeństwa, takich jak systemy nadzoru nad bezpieczeństwem farmakoterapii oraz nad wyrobami medycznymi, a jednocześnie eliminować w miarę możliwości powielanie zgłoszeń.
4. Promowały, na odpowiednim szczeblu, kształcenie i szkolenie pracowników opieki zdrowotnej w kwestiach bezpieczeństwa pacjentów poprzez:
a) sprzyjanie interdyscyplinarnemu kształceniu i szkoleniu w zakresie bezpieczeństwa pacjentów wszystkich pracowników medycznych, innych pracowników opieki zdrowotnej oraz odpowiedniej kadry zarządzającej i pracowników administracyjnych w placówkach opieki zdrowotnej;
b) uwzględnianie kwestii bezpieczeństwa pacjentów w kształceniu przed- i podyplomowym, podczas stażu oraz w ustawicznym rozwoju zawodowym pracowników medycznych;
c) rozważenie opracowania zestawu podstawowych kompetencji z zakresu bezpieczeństwa pacjentów, mianowicie podstawowych wiadomości, postaw i umiejętności potrzebnych do zwiększenia bezpieczeństwa opieki w celu jego rozpowszechnienia wśród wszystkich pracowników opieki zdrowotnej oraz odpowiednich członków kadry zarządzającej i pracowników administracyjnych;
d) dostarczanie wszystkim pracownikom opieki zdrowotnej i rozpowszechnianie wśród nich informacji o standardach bezpieczeństwa pacjentów, ryzyku, obowiązujących środkach bezpieczeństwa, po to by zapobiegać błędom i szkodom lub ograniczać ich częstotliwość, włączając w to wzorcowe rozwiązania oraz propagować zaangażowanie pracowników;
e) współpracę z organizacjami zajmującymi się szkoleniem zawodowym w dziedzinie opieki zdrowotnej, tak by kwestii bezpieczeństwa pacjentów poświęcana była odpowiednia uwaga w programach szkolnictwa wyższego oraz w ustawicznym kształceniu i szkoleniu pracowników medycznych, co obejmuje rozwój umiejętności niezbędnych do kontrolowania i wywoływania zmian w zachowaniu niezbędnych do poprawy bezpieczeństwa pacjentów poprzez zmiany systemowe.
5. Sklasyfikowały i mierzyły bezpieczeństwo pacjentów na szczeblu wspólnotowym poprzez wzajemną współpracę i współpracę z Komisją w celu:
a) opracowania wspólnych definicji i terminów z uwzględnieniem międzynarodowych działań normalizacyjnych, takich jak międzynarodowa klasyfikacja na rzecz bezpieczeństwa pacjentów opracowana przez WHO oraz działania Rady Europy w tej dziedzinie;
b) opracowania zestawu rzetelnych i porównywalnych wskaźników w celu określenia problemów w dziedzinie bezpieczeństwa, w celu oceny skuteczności interwencji zmierzających do poprawy bezpieczeństwa, a także w celu ułatwienia wzajemnego uczenia się pomiędzy państwami członkowskimi; należy uwzględniać działania podejmowane na szczeblu krajowym oraz działania międzynarodowe, takie jak projekt OECD w zakresie wskaźników jakości opieki zdrowotnej oraz projekt Wspólnoty w zakresie wskaźników zdrowotnych;
c) gromadzenia i rozpowszechniania porównywalnych jakościowych i ilościowych danych i informacji na temat wyników w zakresie bezpieczeństwa pacjentów w celu ułatwienia wzajemnego uczenia się oraz dostarczenia informacji niezbędnych do ustalania priorytetów, tak aby wspierać państwa członkowskie w informowaniu społeczeństwa w przyszłości o odnośnych wskaźnikach.
6. Dzieliły się wiedzą, doświadczeniem i wzorcowymi rozwiązaniami poprzez wzajemną współpracę i współpracę z Komisją oraz odnośnymi organami europejskimi i międzynarodowymi w zakresie:
a) tworzenia skutecznych i przejrzystych programów, struktur i działań w zakresie bezpieczeństwa pacjentów (w tym systemów zgłaszania zdarzeń i wyciągania wniosków) w celu rozwiązania problemu zdarzeń niepożądanych w opiece zdrowotnej;
b) skuteczności interwencji i rozwiązań na rzecz bezpieczeństwa pacjentów na szczeblu placówek opieki zdrowotnej oraz oceny możliwości ich zastosowania w innych kontekstach;
c) odpowiednio szybkiego reagowania na poważne sytuacje alarmowe dotyczące bezpieczeństwa pacjentów;
7. Tworzyły i wspierały badania dotyczące bezpieczeństwa pacjentów.
II. DODATKOWE ZALECANIA W KWESTII PROFILAKTYKI I KONTROLI ZAKAŻEŃ ZWIĄZANYCH Z OPIEKĄ ZDROWOTNĄ
8. Przyjęły i wdrożyły, na odpowiednim szczeblu, strategię profilaktyki i kontroli zakażeń związanych z opieką zdrowotną w ramach dążenia do następujących celów:
a) wdrożenie środków profilaktyki i kontroli na szczeblu krajowym lub regionalnym w celu ograniczania zakażeń związanych z opieką zdrowotną, a w szczególności:
(i) wdrażanie, w stosownych przypadkach, standardowych i opartych na analizie ryzyka środków profilaktyki i kontroli zakażeń we wszystkich instytucjach opieki zdrowotnej;
(ii) propagowanie konsekwentnego podejścia do środków profilaktyki i kontroli zakażeń oraz wymiany informacji na temat takich środków między instytucjami opieki zdrowotnej prowadzącymi leczenie danego pacjenta lub sprawującymi nad nim opiekę;
(iii) udostępnianie wskazówek i zaleceń istniejących na szczeblu krajowym;
(iv) zachęcanie do stosowania środków profilaktyki i kontroli poprzez wykorzystywanie wskaźników strukturalnych i proceduralnych, a także wyników prowadzonych procedur akredytacji i certyfikacji.
b) poprawę profilaktyki i kontroli zakażeń w instytucjach opieki zdrowotnej, w szczególności poprzez zachęcanie instytucji opieki zdrowotnej do posiadania:
(i) programu profilaktyki i kontroli zakażeń regulującego takie aspekty, jak struktura i organizacja, procedury diagnostyczne i terapeutyczne (na przykład procedury gospodarowania środkami przeciw-drobnoustrojowymi), wymogi w zakresie zasobów, cele w zakresie nadzoru, szkolenia i informowanie pacjentów;
(ii) odpowiednich rozwiązań organizacyjno-administracyjnych w celu opracowania i monitorowania programu profilaktyki i kontroli zakażeń;
(iii) odpowiednich rozwiązań organizacyjnych i wykwalifikowanego personelu, którego zadaniem będzie wdrażanie programu profilaktyki i kontroli zakażeń.
c) ustanowienie lub wzmocnienie aktywnych systemów nadzoru poprzez następujące środki:
(i) na szczeblu krajowym lub regionalnym:
– organizowanie, w stosownych przypadkach, regularnych badań częstości występowania zdarzeń;
– uwzględnianie istotności nadzoru nad określonymi typami zakażeń w celu opracowania krajowych danych referencyjnych oraz wskaźników proceduralnych i strukturalnych służących ocenie strategii;
– organizowanie struktur szybkiego wykrywania i zgłaszania, zgodnie z wymogami, właściwym organom na szczeblu państw członkowskich przypadków występowania niepokojących szkodliwych organizmów związanych z opieką zdrowotną lub koncentracji zakażeń związanych z opieką zdrowotną;
– zgłaszanie koncentracji zakażeń oraz rodzajów zakażeń istotnych na szczeblu wspólnotowym lub międzynarodowym zgodnie z obowiązującym prawodawstwem wspólnotowym(8) lub międzynarodowymi zarządzeniami;
(ii) na szczeblu instytucji opieki zdrowotnej:
– działanie na rzecz wysokiej jakości dokumentacji mikrobiologicznej i dokumentacji medycznej pacjentów;
– nadzór nad występowaniem określonych typów zakażeń, uzupełniony o wskaźniki proceduralne i strukturalne, w celu oceny wdrażania środków kontroli zakażeń;
– rozważenie roztoczenia nadzoru nad szczególnymi rodzajami zakażeń lub szczególnymi rodzajami szczepów czynników chorobotwórczych związanych z opieką zdrowotną w celu szybkiego wykrywania niepokojących szkodliwych organizmów związanych z opieką zdrowotną lub koncentracji zakażeń związanych z opieką zdrowotną;
(iii) wykorzystywanie, we wszystkich stosownych przypadkach, metod nadzoru i wskaźników zalecanych przez ECDC oraz definicji przypadków uzgodnionych na szczeblu wspólnotowym zgodnie z przepisami decyzji nr 2119/98/WE.
d) promowanie kształcenia i szkolenia pracowników opieki zdrowotnej poprzez następujące środki:
(i) na szczeblu krajowym lub regionalnym opracowanie i wdrożenie specjalistycznych programów szkolenia lub kształcenia w zakresie kontroli zakażeń dla pracowników zajmujących się kontrolą zakażeń oraz usprawnienie kształcenia w zakresie profilaktyki i kontroli zakażeń związanych z opieką zdrowotną dla innych pracowników opieki zdrowotnej.
(ii) Na szczeblu instytucji opieki zdrowotnej:
– oferowanie całemu personelowi opieki zdrowotnej, w tym kierownikom, regularnych szkoleń w zakresie podstawowych zasad higieny oraz profilaktyki i kontroli zakażeń;
– oferowanie regularnych specjalistycznych szkoleń personelowi wykonującemu szczególne zadania związane z profilaktyką i kontrolą zakażeń związanych z opieką zdrowotną;
e) poprawę informacji przekazywanych pacjentom przez instytucje opieki zdrowotnej poprzez:
(i) udostępnianie obiektywnych i zrozumiałych informacji na temat ryzyka zakażeń związanych z opieką zdrowotną, na temat środków wdrożonych przez daną instytucję opieki zdrowotnej w celu zapobiegania im oraz na temat tego, w jaki sposób pacjenci mogą przyczynić się do zapobiegania tym zakażeniom;
(ii) przekazywanie konkretnych informacji na przykład. na temat środków profilaktyki i kontroli pacjentom zarażonym lub zakażonym czynnikami chorobotwórczymi związanymi z opieką zdrowotną.
f) wspieranie badań w takich dziedzinach jak epidemiologia, zastosowania nanotechnologii i nanomateriałów, nowe techniki i zabiegi profilaktyczne i terapeutyczne oraz kosztowna efektywność profilaktyki i kontroli zakażeń.
9. Rozważyły - pod kątem skoordynowanego wdrażania strategii, o której mowa w pkt 8 oraz pod kątem wymiany informacji i koordynacji z Komisją, ECDC, Europejską Agencją Leków i innymi państwami członkowskimi - takiej ewentualności, by w miarę możliwości do 9 czerwca 2011 r. ustanowić międzysektorowy mechanizm lub równoważne systemy dostosowane do infrastruktury poszczególnych państw członkowskich i współdziałające lub zintegrowane z istniejącym międzysektorowym mechanizmem stworzonym zgodnie z zaleceniem Rady nr 2002/77/WE z dnia 15 listopada 2001 r. w sprawie racjonalnego stosowania leków przeciwdrobnoustrojowych w leczeniu ludzi(9).
III. ZALECENIA KOŃCOWE
10. Rozpowszechniały treść niniejszego zalecenia w organizacjach opieki zdrowotnej, organizacjach zawodowych i instytucjach edukacyjnych oraz zachęcały ich do przyjęcia zalecanego podejścia, tak aby kluczowe elementy zalecenia stały się częścią codziennej praktyki.
11. Przedstawiły Komisji sprawozdania z wdrażania niniejszego zalecenia do 9 czerwca 2011 r. oraz, na wniosek Komisji, później - z myślą o dalszym śledzeniu efektów niniejszego zalecenia na szczeblu wspólnotowym.
NINIEJSZYM WZYWA KOMISJĘ DO:
Przedstawienia Radzie, do 9 czerwca 2012 r., sprawozdania z wykonania niniejszego zalecenia, oceniającego jego skutki na podstawie informacji przedstawionych przez państwa członkowskie, tak by można było ocenić, jak dalece proponowane środki są skuteczne, oraz rozważyć potrzebę dalszego działania.
Sporządzono w Luksemburgu, dnia 8 czerwca 2009 r.
| W imieniu Rady | |
| Petr ŠIMERKA | |
| Przewodniczący |
______
(1) Opinia z dnia 23 kwietnia 2009 r. (dotychczas nieopublikowana w Dz.U.).
(2) Opinia z dnia 25 marca 2009 r. (dotychczas nieopublikowana w Dz.U.).
(3) Opinia z dnia 22 kwietnia 2009 r. (dotychczas nieopublikowana w Dz.U.).
(4) Sprawozdanie techniczne Improving Patient Safety in the EU ("Poprawa bezpieczeństwa pacjentów w UE"), przygotowane dla Komisji Europejskiej i opublikowane w 2008 r. przez RAND Cooperation.
(5) Decyzja nr 1982/2006/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 18 grudnia 2006 r. dotycząca siódmego programu ramowego Wspólnoty Europejskiej w zakresie badań, rozwoju technologicznego i demonstracji (2007-2013) (Dz.U. L 412 z 30.12.2006, s. 1).
(6) Poprawa bezpieczeństwa pacjentów w Europie (SIMPATIE), projekt finansowany w ramach wspólnotowego programu "Zdrowie Publiczne" na lata 2003-2008, (http://www.simpatie.org).
(7) Na przykład konkluzje Rady w sprawie oporności drobnoustrojów przyjęte w dniu 10 czerwca 2008 r.
(8) Na przykład, zgodnie z Decyzją nr 2119/98/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 24 września 1998 r. ustanawiającą sieć nadzoru i kontroli epidemiologicznej chorób zakaźnych we Wspólnocie oraz zgodnie z międzynarodowymi przepisami zdrowotnymi (Dz.U. L 268 z 3.10.1998, s. 1), a także rozporządzeniem (WE) nr 726/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 31 marca 2004 r. ustanawiającym wspólnotowe procedury wydawania pozwoleń dla produktów leczniczych stosowanych u ludzi i do celów weterynaryjnych i nadzoru nad nimi oraz ustanawiającym Europejską Agencję Leków (Dz.U. L 136 z 30.4.2004, s. 1).
(9) Dz.U. L 34 z 5.2.2002, s. 13.