Dyrektywa 85/433/EWG dotycząca wzajemnego uznawania dyplomów, świadectw i innych dokumentów potwierdzających posiadanie kwalifikacji w zakresie farmacji, zawierająca środki mające na celu ułatwienie skutecznego wykonywania prawa przedsiębiorczości odnoszącego się do niektórych działalności z dziedziny farmacji

Dzienniki UE

Dz.U.UE.L.1985.253.37

Akt utracił moc

Wersja od: 1 stycznia 2007 r.

DYREKTYWA RADY

z dnia 16 września 1985 r.

dotycząca wzajemnego uznawania dyplomów, świadectw i innych dokumentów potwierdzających posiadanie kwalifikacji w zakresie farmacji, zawierająca środki mające na celu ułatwienie skutecznego wykonywania prawa przedsiębiorczości odnoszącego się do niektórych działalności z dziedziny farmacji

(85/433/EWG)

(Dz.U.UE L z dnia 24 września 1985 r.)

RADA WSPÓLNOT EUROPEJSKICH,

uwzględniając Traktat ustanawiający Europejską Wspólnotę Gospodarczą, w szczególności jego art. 49 i 57,

uwzględniając wniosek Komisji ⁽¹⁾,

uwzględniając opinię Parlamentu Europejskiego ⁽²⁾,

uwzględniając opinię Komitetu Ekonomiczno-Społecznego ⁽³⁾,

a także mając na uwadze, co następuje:

zgodnie z Traktatem od zakończenia okresu przejściowego zabroniona jest wszelka dyskryminacja ze względu na przynależność państwową w odniesieniu do przedsiębiorczości i świadczenia usług; zakaz takich praktyk ze względu na przynależność państwową dotyczy w szczególności udzielania wszelkich zezwoleń wymaganych do prowadzenia niektórych rodzajów działalności, a także rejestracji lub członkostwa w organizacjach lub instytucjach zawodowych;

niemniej jednak wydaje się pożądane wprowadzenie określonych przepisów dla ułatwienia skutecznego wykonywania prawa przedsiębiorczości;

na podstawie art. 54 ust. 3 lit. h) Traktatu Państwa Członkowskie zobowiązane są nie udzielać w żadnej formie pomocy mogącej wypaczać warunki wykonywania prawa przedsiębiorczości;

artykuł 57 ust. 1 Traktatu przewiduje przyjęcie dyrektyw w sprawie wzajemnego uznawania dyplomów, świadectw i innych dokumentów potwierdzających posiadanie kwalifikacji;

ze względu na obecne różnice w przebiegu kształcenia w dziedzinie farmacji w Państwach Członkowskich konieczne jest ustanowienie pewnych koordynujących przepisów umożliwiających Państwom Członkowskim wprowadzenie wzajemnego uznawania dyplomów, świadectw i innych dokumentów potwierdzających posiadanie kwalifikacji; koordynacja taka ustanowiona została dyrektywą Rady 85/432/EWG z dnia 16 września 1985 r., dotyczącą koordynacji przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych w zakresie niektórych rodzajów działalności w dziedzinie farmacji ⁽⁴⁾;

w niektórych Państwach Członkowskich dostęp do pewnych rodzajów działalności w dziedzinie farmacji uzależniony jest nie tylko od uzyskania odpowiedniego dyplomu, świadectwa lub innych kwalifikacji, ale wymaga także posiadania dodatkowego doświadczenia zawodowego; wśród Państw Członkowskich nie występuje, jak dotąd, zbieżność poglądów na ten temat, w celu zapobieżenia trudnościom wskazane jest uznanie za warunek wystarczający posiadanie właściwego doświadczenia praktycznego o równym czasie trwania, uzyskanego w innym Państwie Członkowskim;

zgodnie z krajowymi politykami w zakresie zdrowia publicznego, mającymi na celu między innymi zapewnienie zadowalającego zaopatrzenia w produkty lecznicze na ich terytoriach, niektóre Państwa Członkowskie ograniczają liczbę nowo zakładanych aptek, podczas gdy inne nie przyjęły takich przepisów; w tych okolicznościach przedwczesne jest postanowienie, że skutki uznawania dyplomów, świadectw i innych dokumentów potwierdzających posiadanie kwalifikacji w dziedzinie farmacji muszą obejmować działalność farmaceuty prowadzącego aptekę ogólnodostępną przez okres krótszy niż trzy lata; problem ten musi być powtórnie przeanalizowany przez Komisję i Radę w określonym terminie;

w odniesieniu do posiadania świadectwa wykształcenia dyrektywa w sprawie wzajemnego uznawania dyplomów nie zakłada równoważności wykształcenia objętego takimi dyplomami, posługiwanie się takimi kwalifikacjami powinno być dozwolone jedynie w języku Państwa Członkowskiego, z którego pochodzi lub przybywa cudzoziemiec;

w celu ułatwienia stosowania niniejszej dyrektywy przez władze krajowe Państwa Członkowskie mogą postanowić, że oprócz świadectwa wykształcenia osoba, która spełnia wymagane przez dyrektywę warunki kształcenia, zobowiązana jest przedstawić świadectwo, w którym właściwe władze kraju pochodzenia danej osoby lub państwa, z którego przybywa, potwierdzą, że świadectwo takie równoważne jest ze świadectwami objętymi zakresem niniejszej dyrektywy;

niniejsza dyrektywa nie narusza przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych Państw Członkowskich, które zabraniają spółkom prowadzenia niektórych rodzajów działalności lub nakładają na nie określone warunki dla ich prowadzenia;

trudno jest oszacować, na ile stosowne mogłyby być obecnie przepisy mające na celu zwiększenie swobody świadczenia usług przez farmaceutów; zatem w chwili obecnej nie jest wskazane uchwalanie takich przepisów;

w odniesieniu do wymagań dotyczących nieskazitelnego charakteru i nieposzlakowanej opinii należy dokonać rozróżnienia pomiędzy wymaganiami, jakie należy spełnić, rozpoczynając wykonywanie zawodu, a wymaganiami niezbędnymi przy jego wykonywaniu;

w odniesieniu do pracowników najemnych rozporządzenie Rady (EWG) nr 1612/68 z dnia 15 października 1968 r. w sprawie swobodnego przepływu pracowników we Wspólnocie ⁽⁵⁾ nie ustanawia żadnych przepisów szczególnych odnoszących się do nieskazitelnego charakteru i nieposzlakowanej opinii, zdyscyplinowania zawodowego lub używania tytułu zawodowego; w zależności od danego Państwa Członkowskiego takie zasady mają lub mogą być stosowane zarówno w odniesieniu do pracowników najemnych, jak i pracujących na własny rachunek; działalność w dziedzinie farmacji w Państwach Członkowskich uzależniona jest od posiadania dyplomu, świadectwa lub innych dokumentów potwierdzających posiadanie kwalifikacji; takie działalności wykonywane są zarówno przez pracowników najemnych, jak i pracujących na własny rachunek lub przez tę samą osobę w obydwu formach w okresie jej pracy zawodowej; w celu zachęcania do możliwie swobodnego przepływu tych specjalistów wewnątrz Wspólnoty wydaje się konieczne rozszerzyć niniejszą dyrektywę na pracowników najemnych,

PRZYJMUJE NINIEJSZĄ DYREKTYWĘ:

Rozdział  I

Zakres

Artykuł  1 ¹

Niniejszą dyrektywę stosuje się do działalności, do której dostęp i której prowadzenie uzależnione jest w co najmniej jednym Państwie Członkowskim od kwalifikacji zawodowych oraz które dostępne są dla osób posiadających jeden z dyplomów, świadectw lub innych dokumentów potwierdzających posiadanie kwalifikacji w dziedzinie farmacji, określone w Załączniku.

Rozdział  II

Dyplomy, świadectwa i inne dokumenty potwierdzające posiadanie kwalifikacji w dziedzinie farmacji

Artykuł  2

1. Każde Państwo Członkowskie uznaje dyplomy, świadectwa i inne dokumenty potwierdzające posiadanie kwalifikacji, wymienione w art. 4 ² , przyznawane obywatelom Państw Członkowskich przez inne Państwa Członkowskie, zgodnie z art. 2 dyrektywy 85/432/EWG, poprzez nadawanie tym kwalifikacjom, odnośnie do prawa dostępu do rodzajów działalności wymienionych w art. 1 oraz ich prowadzenia na swoim terytorium, takiego samego znaczenia, jak tym dyplomom, świadectwom i innym dokumentom potwierdzającym posiadanie kwalifikacji, wymienionym w art. 4 ³ , które ono samo nadaje.

2. Jednakże Państwa Członkowskie nie muszą uznawać, że dyplomy, świadectwa i inne dokumenty potwierdzające posiadanie kwalifikacji, określone w ust. 1, uprawniających do zakładania nowych aptek ogólnodostępnych. Do celów stosowania niniejszej dyrektywy, za nowe uważać się będzie także apteki działające krócej niż trzy lata.

Pięć lat po terminie zastrzeżonym w art. 19 ust. 1 Komisja przedstawi Radzie sprawozdanie o sposobach wprowadzenia w życie poprzedniego akapitu przez Państwa Członkowskie oraz o możliwości rozszerzenia skutków wzajemnego uznawania dyplomów, świadectw i innych dokumentów potwierdzających posiadanie kwalifikacji, określonych w ust. 1. Komisja przedstawi właściwe wnioski.

Artykuł  3 ⁴

(uchylony)

Artykuł  4 ⁵

(uchylony)

Artykuł  5

W przypadku gdy w Państwie Członkowskim dostęp do wykonywania jednego z rodzajów działalności, określonych w art. 1, lub prowadzenie takiej działalności uzależnione jest nie tylko od posiadania dyplomu, świadectwa lub innych dokumentów potwierdzających posiadanie kwalifikacji, wymienionych w art. 4 ⁶ , lecz także od dodatkowego doświadczenia zawodowego, państwo to przyjmie jako wystarczający dowód w tym zakresie świadectwo wydane przez właściwe władze Państwa Członkowskiego, z którego dana osoba pochodzi lub z którego przybywa, stwierdzające, że osoba ta prowadziła przedmiotową działalność przez równoważny okres czasu w Państwie Członkowskim, z którego pochodzi lub z którego przybyła.

Jednakże uznanie takie nie ma zastosowania w odniesieniu do dwuletniego okresu doświadczenia zawodowego wymaganego przez Wielkie Księstwo Luksemburga przy przyznawaniu państwowej koncesji na aptekę ogólnodostępną.

Rozdział  III

Prawa nabyte

Artykuł  6

1. 7 Dyplomy, świadectwa i inne kwalifikacje uniwersyteckie lub równoważne w dziedzinie farmacji nadane obywatelom Państw Członkowskich przez Państwa Członkowskie, które nie spełniają podstawowych wymogów wykształcenia, ustanowionych w art. 2 dyrektywy 85/432/EWG, traktowane są na równi z dyplomami spełniającymi te wymagania, jeżeli:

– dokumentują wykształcenie zakończone przed stosowaniem niniejszej dyrektywy,

lub:

– dokumentują wykształcenie zakończone po, lecz rozpoczęte przed stosowaniem niniejszej dyrektywy,

oraz, w obu przypadkach, jeżeli:

– towarzyszą im świadectwa stwierdzające, że ich posiadacze byli faktycznie i pełnoprawnie zatrudnieni przy wykonywaniu jednej z rodzajów działalności, określonych w art. 1 ust. 2 dyrektywy 85/432/EWG, w Państwie Członkowskim przez co najmniej trzy kolejne lata z pięciu lat poprzedzających wydanie zaświadczenia, pod warunkiem że działalność ta podlega w tym państwie uregulowaniom prawnym.

2. 8 Dyplomy, świadectwa i inne dokumenty potwierdzające posiadanie kwalifikacji, uniwersyteckie lub równoważne, w dziedzinie farmacji, które są wydawane obywatelom Państw Członkowskich przez Państwa Członkowskie i które odpowiadają minimalnym wymogom kształcenia ustanowionym w art. 2 dyrektywy 85/432/EWG, ale które nie odpowiadają nazwom określonym w art. 4 ⁹ , zostają uznane za równoważne przy stosowaniu dyrektywy z dyplomami określonymi w tymże artykule, o ile jest do nich dołączone zaświadczenie stwierdzające, że potwierdzają one wykształcenie zgodne z postanowieniami dyrektywy 85/432/EWG wspomnianymi w art. 2 niniejszej dyrektywy oraz o ile są one uznane za równoważne przez Państwo Członkowskie, które je wydało, z dyplomami, których nazwy zostały określone w art. 4 ¹⁰ niniejszej dyrektywy.

Artykuł  6a ¹¹

Dyplomy, świadectwa i inne dokumenty potwierdzające posiadanie kwalifikacji, uniwersyteckie lub równoważne, w dziedzinie farmacji, które potwierdzają wykształcenie nabyte przez obywateli Państw Członkowskich na terytorium byłej Niemieckiej Republiki Demokratycznej, a które nie odpowiadają minimalnym wymogom kształceniowych ustanowionym w art. 2 dyrektywy 85/432/EWG zostają uznane za równoważne z dyplomami odpowiadającymi takim wymaganiom, jeżeli:

– potwierdzają one kształcenie rozpoczęte przed zjednoczeniem Niemiec,

– nadają prawo do wykonywania zawodu farmaceuty na całym terytorium Niemiec, na takich samych zasadach jak tytuł, który jest wydawany przez właściwe władze niemieckie, określony w art. 4 lit. c) ¹² , oraz

– jest do nich dołączone zaświadczenie wydane przez właściwe władze niemieckie stwierdzające, że osoby posiadające te tytuły wykonywały, rzeczywiście i w sposób zgodny z prawem, przynajmniej przez trzy kolejne lata w okresie pięciu lat poprzedzających datę wydania zaświadczenia, jeden z zawodów, o których mowa w art. 1 ust. 2 dyrektywy 85/432/EWG, o ile dostęp do tego zawodu jest w danym Państwie Członkowskim regulowany na mocy szczególnych przepisów.

Artykuł  6b ¹³

1. W przypadku obywateli Państw Członkowskich, których dyplomy, świadectwa i inne dokumenty potwierdzające kwalifikacje w zakresie farmacji były wydane, lub których kształcenie rozpoczęło się w byłej Czechosłowacji przed 1 stycznia 1993 r., każde Państwo Członkowskie uzna te dyplomy, świadectwa lub inne dokumenty potwierdzające kwalifikacje w zakresie farmacji jako wystarczający dowód, jeżeli władze Republiki Czeskiej potwierdzą, że kwalifikacje te mają na ich terytorium taką samą moc prawną jak czeskie kwalifikacje w zakresie farmacji jeśli chodzi o dostęp do zawodów wymienionych w art. 1 ust. 2 dyrektywy 85/432/EWG i prowadzenia tej praktyki. Do potwierdzenia tego musi być dołączone zaświadczenie wydane przez ten sam organ stwierdzające, że ci obywatele Państw Członkowskich prowadzili rzeczywiście i zgodnie z prawem przedmiotową działalność w jednym z zawodów wymienionych w art. 1 ust. 2 dyrektywy 85/432/EWG na terytorium Republiki Czeskiej przez co najmniej trzy kolejne lata w ciągu pięciu lat przed dniem wydania zaświadczenia, o ile zawód ten jest regulowany w Republice Czeskiej.

2. W przypadku obywateli Państw Członkowskich, których dyplomy, świadectwa i inne dokumenty potwierdzające kwalifikacje w zakresie farmacji były wydane, lub których kształcenie rozpoczęło się w byłym Związku Radzieckim przed 20 sierpnia 1991 r., każde Państwo Członkowskie uzna te dyplomy, świadectwa lub inne dokumenty potwierdzające kwalifikacje w zakresie farmacji jako wystarczający dowód, jeżeli władze Estonii potwierdzą, że kwalifikacje te mają na ich terytorium taką samą moc prawną jak estońskie kwalifikacje w zakresie farmacji jeśli chodzi o dostęp do zawodów wymienionych w art. 1 ust. 2 dyrektywy 85/432/EWG i prowadzenia tej praktyki. Do potwierdzenia tego musi być dołączone zaświadczenie wydane przez ten sam organ stwierdzające, że ci obywatele Państw Członkowskich prowadzili rzeczywiście i zgodnie z prawem przedmiotową działalność w jednym z zawodów wymienionych w art. 1 ust. 2 dyrektywy 85/432/EWG na terytorium Estonii przez co najmniej trzy kolejne lata w ciągu pięciu lat przed dniem wydania zaświadczenia, o ile zawód ten jest regulowany w Estonii.

3. W przypadku obywateli Państw Członkowskich, których dyplomy, świadectwa i inne dokumenty potwierdzające kwalifikacje w zakresie farmacji były wydane, lub których kształcenie rozpoczęło się w byłym Związku Radzieckim przed 21 sierpnia 1991 r., każde Państwo Członkowskie uzna te dyplomy, świadectwa lub inne dokumenty potwierdzające kwalifikacje w zakresie farmacji jako wystarczający dowód, jeżeli władze Łotwy potwierdzą, że kwalifikacje te mają na ich terytorium taką samą moc prawną jak łotewskie kwalifikacje w zakresie farmacji jeśli chodzi o dostęp do zawodów wymienionych w art. 1 ust. 2 dyrektywy 85/432/EWG i prowadzenia tej praktyki. Do potwierdzenia tego musi być dołączone zaświadczenie wydane przez ten sam organ stwierdzające, że ci obywatele Państw Członkowskich prowadzili rzeczywiście i zgodnie z prawem przedmiotową działalność w jednym z zawodów wymienionych w art. 1 ust. 2 dyrektywy 85/432/EWG na terytorium Łotwy przez co najmniej trzy kolejne lata w ciągu pięciu lat przed dniem wydania zaświadczenia, o ile zawód ten jest regulowany na Łotwie.

4. W przypadku obywateli Państw Członkowskich, których dyplomy, świadectwa i inne dokumenty potwierdzające kwalifikacje w zakresie farmacji były wydane, lub których kształcenie rozpoczęło się w byłym Związku Radzieckim przed 11 marca 1990 r., każde Państwo Członkowskie uzna te dyplomy, świadectwa lub inne dokumenty potwierdzające kwalifikacje w zakresie farmacji jako wystarczający dowód jeżeli władze Litwy potwierdzą, że kwalifikacje te mają na ich terytorium taką samą moc prawną jak litewskie kwalifikacje w zakresie farmacji jeśli chodzi o dostęp do zawodów wymienionych w art. 1 ust. 2 dyrektywy 85/432/EWG i prowadzenia tej praktyki. Do potwierdzenia tego musi być dołączone zaświadczenie wydane przez ten sam organ stwierdzające, że ci obywatele Państw Członkowskich prowadzili rzeczywiście i zgodnie z prawem przedmiotową działalność w jednym z zawodów wymienionych w art. 1 ust. 2 dyrektywy 85/432/EWG na terytorium Litwy przez co najmniej trzy kolejne lata w ciągu pięciu lat przed dniem wydania zaświadczenia, o ile zawód ten jest regulowany na Litwie.

5. W przypadku obywateli Państw Członkowskich, których dyplomy, świadectwa i inne dokumenty potwierdzające kwalifikacje w zakresie farmacji były wydane, lub których kształcenie rozpoczęło się w byłej Czechosłowacji przed 1 stycznia 1993 r., każde Państwo Członkowskie uzna te dyplomy, świadectwa lub inne dokumenty potwierdzające kwalifikacje w zakresie farmacji jako wystarczający dowód, jeżeli władze Słowacji potwierdzą, że kwalifikacje te mają na ich terytorium taką samą moc prawną jak słowackie kwalifikacje w zakresie farmacji jeśli chodzi o dostęp do zawodów wymienionych w art. 1 ust. 2 dyrektywy 85/432/EWG i prowadzenia tej praktyki. Do potwierdzenia tego musi być dołączone zaświadczenie wydane przez ten sam organ stwierdzające, że ci obywatele Państw Członkowskich prowadzili rzeczywiście i zgodnie z prawem przedmiotową działalność w jednym z zawodów wymienionych w art. 1 ust. 2 dyrektywy 85/432/EWG na terytorium Słowacji przez co najmniej trzy kolejne lata w ciągu pięciu lat przed dniem wydania zaświadczenia, o ile zawód ten jest regulowany na Słowacji.

6. W przypadku obywateli Państw Członkowskich, których dyplomy, świadectwa i inne dokumenty potwierdzające kwalifikacje w zakresie farmacji były wydane, lub których kształcenie rozpoczęło się w byłej Jugosławii przed 25 czerwca 1991 r., każde Państwo Członkowskie uzna te dyplomy, świadectwa lub inne dokumenty potwierdzające kwalifikacje w zakresie farmacji jako wystarczający dowód, jeżeli władze Słowenii potwierdzą, że kwalifikacje te mają na ich terytorium taką samą moc prawną jak słoweńskie kwalifikacje w zakresie farmacji jeśli chodzi o dostęp do zawodów wymienionych w art. 1 ust. 2 dyrektywy 85/432/EWG i prowadzenia tej praktyki. Do potwierdzenia tego musi być dołączone zaświadczenie wydane przez ten sam organ stwierdzające, że ci obywatele Państw Członkowskich prowadzili rzeczywiście i zgodnie z prawem przedmiotową działalność w jednym z zawodów wymienionych w art. 1 ust. 2 dyrektywy 85/432/EWG na terytorium Słowenii przez co najmniej trzy kolejne lata w ciągu pięciu lat przed dniem wydania zaświadczenia, o ile zawód ten jest regulowany w Słowenii.

Rozdział  IV

Używanie tytułu określającego wykształcenie

Artykuł  7

1. Bez uszczerbku dla przepisów art. 14, przyjmujące Państwa Członkowskie gwarantują, że obywatele Państw Członkowskich, którzy spełniają warunki określone w art. 2, 5 i 6, uzyskają prawo do posługiwania się pełnoprawnym tytułem określającym wykształcenie lub, w miarę potrzeb, jego skrótem, właściwym dla Państwa Członkowskiego, z którego pochodzą lub z którego przybywają, w języku tego państwa. Przyjmujące Państwo Członkowskie może wymagać, aby niniejszy tytuł zaopatrzony był w nazwę i adres instytucji lub komisji egzaminacyjnej, która tytuł nadała.

2. Jeżeli tytuł określający wykształcenie używany w Państwie Członkowskim, z którego pochodzi lub przybywa cudzoziemiec, może być mylony w przyjmującym Państwie Członkowskim, z tytułem wymagającym w tym państwie dodatkowego szkolenia, którego zainteresowana osoba nie odbyła, przyjmujące Państwo Członkowskie może żądać od tej osoby używania tytułu obowiązującego w Państwie Członkowskim, z którego ona pochodzi lub przybywa, w odpowiedniej formie określonej przez przyjmujące Państwo Członkowskie.

Rozdział  V

Przepisy mające na celu ułatwienie skutecznego wykonywania prawa przedsiębiorczości

Artykuł  8

1. Przyjmujące Państwo Członkowskie, które wymaga od swoich obywateli podejmujących po raz pierwszy działalność, określoną w art. 1, dowodu nieskazitelnego charakteru lub nieposzlakowanej opinii, przyjmuje w odniesieniu do obywateli innych Państw Członkowskich jako wystarczający dowód zaświadczenie wydane przez właściwe władze Państwa Członkowskiego, z którego pochodzi lub przybywa cudzoziemiec, potwierdzające, że zostały spełnione wymagania Państwa Członkowskiego dotyczące nieskazitelnego charakteru lub nieposzlakowanej opinii, niezbędne do podjęcia tej działalności.

2. Jeżeli Państwo Członkowskie, z którego pochodzi lub przybywa cudzoziemiec, nie wymaga dowodu nieskazitelnego charakteru lub nieposzlakowanej opinii od osób zamierzających podjąć działalność po raz pierwszy, przyjmujące Państwo Członkowskie może wymagać od obywateli Państwa Członkowskiego, z którego pochodzi lub przybywa cudzoziemiec, wyciągu z rejestru sądowego lub w razie jego braku, równoważnego dokumentu wystawionego przez właściwe władze Państwa Członkowskiego, z którego pochodzi lub przybywa cudzoziemiec.

3. Jeżeli przyjmujące Państwo Członkowskie posiada informacje na temat ważnego zdarzenia, zaistniałego poza jego terytorium, a które może mieć wpływ na podjęcie działalności na jego terytorium, może poinformować o tym zdarzeniu Państwo Członkowskie, z którego pochodzi lub przybywa cudzoziemiec.

Państwo Członkowskie, z którego pochodzi lub przybywa cudzoziemiec, weryfikuje dokładność tych informacji i stwierdza, czy mogą one mieć wpływ w tym państwie na podjęcie przedmiotowej działalności. Władze tego państwa decydują o rodzaju i zakresie zarządzanego postępowania wyjaśniającego i powiadamiają przyjmujące Państwo Członkowskie o ewentualnych dalszych działaniach w odniesieniu do świadectw lub dokumentów przez te władze wystawionych.

4. Państwa Członkowskie zapewniają poufność przekazywanych informacji.

Artykuł  9

1. Jeżeli w przyjmującym Państwie Członkowskim obowiązują przepisy ustawowe, wykonawcze i administracyjne ustanawiające wymagania co do nieskazitelnego charakteru i nieposzlakowanej opinii, w tym przepisy dotyczące postępowania dyscyplinarnego za poważne wykroczenia zawodowe lub skazanie za przestępstwo kryminalne, związane z wykonywaniem działalności, określonej w art. 1, Państwo Członkowskie, z którego pochodzi lub przybywa cudzoziemiec, przekazuje przyjmującemu Państwu Członkowskiemu wszelkie niezbędne informacje o środkach lub postępowaniu dyscyplinarnym o charakterze zawodowym lub administracyjnym podjętych wobec danej osoby lub o karach za przestępstwa wymierzonych jej w czasie wykonywania zawodu w Państwie Członkowskim, z którego pochodzi lub przybywa cudzoziemiec.

2. Jeżeli przyjmujące Państwo Członkowskie posiada informacje na temat ważnego zdarzenia, zaistniałego poza jego terytorium, które może mieć wpływ na prowadzenie działalności na jego terytorium, może poinformować o tym zdarzeniu Państwo Członkowskie, z którego pochodzi lub przybywa cudzoziemiec.

Państwo Członkowskie, z którego pochodzi lub przybywa cudzoziemiec, zweryfikuje dokładność tych informacji i stwierdzi, czy mogą one mieć wpływ w tym Państwie Członkowskim na prowadzenie przedmiotowej działalności. Władze tego państwa zadecydują o naturze i zakresie zarządzonego postępowania wyjaśniającego i powiadomią przyjmujące Państwo Członkowskie o działaniach będących wynikiem postępowania, podjętych w odniesieniu do informacji przekazanych zgodnie z ust. 1.

3. Państwa Członkowskie zapewniają poufność przekazywanych informacji.

Artykuł  10

Jeżeli przyjmujące Państwo Członkowskie wymaga od swoich obywateli, zamierzających podjąć lub wykonywać działalność, określoną w art. 1, świadectwa o stanie zdrowia fizycznego lub psychicznego, państwo to uznaje za wystarczający dowód dokument wymagany w Państwie Członkowskim, z którego pochodzi lub przybywa cudzoziemiec.

Jeżeli Państwo Członkowskie, z którego pochodzi lub przybywa cudzoziemiec, nie nakłada tego rodzaju wymogów na osoby zamierzające podjąć lub wykonywać daną działalność, przyjmujące Państwo Członkowskie uznaje za wystarczające takiemu obywatelowi świadectwo wydane przez właściwe władze tego państwa, jako odpowiadające świadectwom wydawanym w przyjmującym Państwie Członkowskim.

Artykuł  11

Dokumenty, określone w art. 8, 9 i 10, nie mogą być przedłożone po upływie trzech miesięcy od daty ich wystawienia.

Artykuł  12

1. Postępowanie w sprawie uzyskania zezwolenia przez osobę zainteresowaną podjęciem działalności, określonej w art. 1, zgodnie z art. 8, 9 i 10, musi zostać zakończone jak najszybciej, nie później jednak niż w trzy miesiące po przedłożeniu wszystkich dokumentów dotyczących tej osoby, wyłączywszy opóźnienia wynikające z odwołań złożonych po zakończeniu postępowania.

2. W przypadkach określonych w art. 8 ust. 3 oraz art. 9 ust. 2 wniosek o powtórne zbadanie sprawy zawiesza bieg terminu zastrzeżonego w ust. 1.

Państwo Członkowskie, z którego pochodzi lub przybywa cudzoziemiec, a do którego zwrócono się o konsultacje, udziela odpowiedzi w terminie trzech miesięcy.

Po otrzymaniu odpowiedzi lub po upływie powyższego terminu przyjmujące Państwo Członkowskie kontynuuje postępowanie określone w ust. 1.

Artykuł  13

Jeżeli przyjmujące Państwo Członkowskie wymaga od swoich obywateli zamierzających podjąć lub wykonywać działalność, określoną w art. 1, złożenia przysięgi lub uroczystego oświadczenia, a forma przysięgi lub oświadczenia nie może być użyta przez obywateli innych Państw Członkowskich, to Państwo Członkowskie zapewni możliwość złożenia przysięgi lub oświadczenia w stosownej i równoważnej formie.

Artykuł  14

Jeżeli w przyjmującym Państwie Członkowskim używanie tytułu zawodowego związanego z wykonywaniem działalności, określonej w art. 1, podlega prawnej regulacji, obywatele innych Państw Członkowskich spełniający warunki ustanowione w art. 2, 5 i 6 używają tytułu zawodowego w przyjmującym Państwie Członkowskim, który odpowiada wymogom kwalifikacyjnym w tym państwie, oraz używają jego skrótu.

Artykuł  15

1. Państwa Członkowskie podejmują środki konieczne w celu umożliwienia zainteresowanym osobom uzyskania informacji o przepisach prawnych dotyczących zdrowia i ubezpieczeń społecznych oraz dotyczących etyki zawodowej, obowiązujących w przyjmującym Państwie Członkowskim.

W tym celu Państwa Członkowskie mogą utworzyć ośrodki informacyjne, gdzie osoby zainteresowane mogą uzyskać niezbędne informacje. Przyjmujące Państwo Członkowskie może wymagać, aby osoby zainteresowane skontaktowały się z takim ośrodkiem.

2. Państwa Członkowskie mogą utworzyć ośrodki, określone w ust. 1, przy właściwych władzach i organach, które muszą wyznaczyć w terminie przewidzianym w art. 19 ust. 1.

3. Państwa Członkowskie zadbają, aby zainteresowane osoby posiadły w interesie własnym oraz w interesie klientów znajomość języka konieczną do wykonywania zawodu w przyjmującym Państwie Członkowskim.

Rozdział  VI

Postanowienia końcowe

Artykuł  16

W przypadku uzasadnionych wątpliwości przyjmujące Państwo Członkowskie może wymagać od właściwych władz innego Państwa Członkowskiego potwierdzenia autentyczności dyplomów, świadectw i innych dowodów formalnych kwalifikacji wydanych przez to drugie Państwo Członkowskie, określonych w rozdziale II i III, jak również potwierdzenia, że zainteresowana osoba spełnia wszystkie wymogi dotyczące kształcenia określone w dyrektywie 85/432/EWG.

Artykuł  17

W terminie przewidzianym w art. 19 ust. 1 Państwa Członkowskie wyznaczą władze i organy właściwe do wydawania lub przyjmowania dyplomów, świadectw i innych dowodów formalnych kwalifikacji, jak również dokumentów i informacji, określonych w niniejszej dyrektywie, o czym niezwłocznie poinformują inne Państwa Członkowskie i Komisję.

Artykuł  18

Niniejsza dyrektywa ma zastosowanie także do obywateli Państw Członkowskich, którzy zgodnie z rozporządzeniem (EWG) nr 1612/68 prowadzą lub będą prowadzić jeden z rodzajów działalności określonych w art. 1 jako pracownicy najemni.

Artykuł  18a ¹⁴

Państwa Członkowskie powiadamiają Komisję o przepisach ustawowych, wykonawczych lub administracyjnych, które przyjmują w sprawach przyznawania dyplomów, świadectw i innych dokumentów potwierdzających posiadanie kwalifikacji w dziedzinie objętej niniejszą dyrektywą. Komisja opublikuje właściwe zawiadomienia w Dzienniku Urzędowym Wspólnot Europejskich, wymieniając nazwy przyjęte przez Państwa Członkowskie dla kwalifikacji zdobytych w trakcie kształcenia oraz, w przypadku gdy ma to zastosowanie, dla odpowiadającego im tytułu zawodowego.

Artykuł  18b ¹⁵

Każde Państwo Członkowskie uzna za wystarczające w odniesieniu do obywateli Państw Członkowskich, których dyplomy, świadectwa i inne dokumenty potwierdzające posiadanie kwalifikacji w dziedzinie objętej niniejszą dyrektywą nie odpowiadają nazwom wymienionym dla tych Państw Członkowskich w tej dyrektywie, dyplomy, świadectwa i inne dokumenty potwierdzające posiadanie kwalifikacji przyznane przez te Państwa Członkowskie wraz z towarzyszącym im zaświadczeniem wydanym przez właściwe władze lub organy. Zaświadczenie stwierdzi, że dyplomy, świadectwa i inne dokumenty potwierdzające posiadanie kwalifikacji zostały przyznane po ukończeniu kształcenia i szkolenia zgodnych z przepisami niniejszej dyrektywy i są traktowane przez przyznające je Państwo Członkowskie za równoważne z tymi, które są w niej wymienione.

Artykuł  18c ¹⁶

Państwa Członkowskie zbadają dyplomy, świadectwa i inne dokumenty potwierdzające posiadanie kwalifikacji w dziedzinie objętej niniejszą dyrektywą, uzyskane przez osobę posiadającą poza obszarem Unii Europejskiej, w przypadku gdy te dyplomy, świadectwa i inne dokumenty potwierdzające posiadanie kwalifikacji zostały uznane w jakimś Państwie Członkowskim, jak też kształcenie odbyte i/lub kwalifikacje zawodowe uzyskane w jakimś Państwie Członkowskim. Państwo Członkowskie wyda decyzję w ciągu trzech miesięcy od daty złożenia wniosku przez osobę składającą wniosek wraz z pełną uzupełniającą dokumentacją.

Artykuł  18d ¹⁷

W przypadku odrzucenia wniosku Państwa Członkowskie należycie przedstawią powody swoich decyzji w sprawie wniosków o uznanie dyplomów, świadectw i innych dokumentów potwierdzających posiadanie kwalifikacji w dziedzinie objętej niniejszą dyrektywą.

Osoby składające wnioski będą mieć prawo do odwołania się do sądów na mocy prawa krajowego. Prawo do odwołania również obowiązuje w przypadku niepodjęcia decyzji w przewidzianym okresie.

Artykuł  19

1. Państwa Członkowskie podejmują środki niezbędne do wykonania niniejszej dyrektywy do dnia 1 października 1987 r. Niezwłocznie powiadamiają o tym Komisję.

2. Państwa Członkowskie przekażą Komisji teksty podstawowych przepisów prawa krajowego, przyjętych na podstawie niniejszej dyrektywy.

Artykuł  20

W przypadku gdy Państwo Członkowskie napotka poważne trudności w niektórych dziedzinach przy stosowaniu niniejszej dyrektywy, Komisja, wspólnie z tym państwem, dokona analizy tych trudności i zwróci się o opinię do Komitetu Farmaceutycznego, utworzonego na mocy decyzji Rady 75/320/EWG ⁽⁶⁾.

W miarę potrzeb Komisja przedłoży Radzie właściwe propozycje.

Artykuł  21

Niniejsza dyrektywa skierowana jest do Państw Członkowskich.

Sporządzono w Luksemburgu, dnia 16 września 1985 r.

	W imieniu Rady
	M. FISCHBACH
	Przewodniczący

_______

⁽¹⁾ Dz.U. C 35 z 18.2.1981, str. 6 oraz Dz.U. C 40 z 18.2.1984, str. 4.

⁽²⁾ Dz.U. C 277 z 17.10.1983, str. 160.

⁽³⁾ Dz.U. C 230 z 10.9.1981, str. 10.

⁽⁴⁾ Dz.U. L 253 z 24.9.1985, str. 34.

⁽⁵⁾ Dz.U. L 257 z 19.10.1968, str. 2.

⁽⁶⁾ Dz.U. L 147 z 9.6.1975, str. 23.

ZAŁĄCZNIK  ¹⁸

Tytuły dyplomów, świadectw i innych dokumentów potwierdzających posiadanie kwalifikacji w zakresie farmacji

Kraj	Tytuł/nazwa kwalifikacji	Organ wydający	Zaświadczenie dołączone do tytułu kwalifikacji
Belgique/België/ Belgien	- Diploma van apotheker - Diplôme de pharmacien	1) De universiteiten / les universités 2) De bevoegde Examencommissie van de Vlaamse Gemeenschap/ le Jury compétent d'enseignement de la Communauté française
България	Диплома за висше образование на образователно-квалификационна степен "Магистър" по "Фармация" с професионална квалификация "Магистър-фармацевт"	Фармацевтичен факултет към Медиц- ински университет
Česká republika	Diplom o ukončení studia ve studijním programu farmacie (magistr, Mgr.)	Farmaceutická fakulta univerzity v České republice	Vysvědčení o státní závěrečné zkoušce
Danmark	Bevis for bestået farmaceutisk kandidateksamen	Danmarks Farmaceutiske Højskole
Deutschland	Zeugnis über die Staatliche Pharmazeutische Prüfung	Zuständige Behörden
Eesti	Diplom proviisori õppekava läbimisest	Tartu Ülikool
Ελλάς	Άδεια άσκησης φαρμακευτικού επαγγέλματος	Νομαρχιακή Αυτοδιοίκηση
España	Título de licenciado en farmacia	Ministerio de Educación y Cultura / El rector de una Universidad
France	Diplôme d'Etat de pharmacien/Diplôme d'Etat de docteur en pharmacie	Universités
Ireland	Certificate of Registered Pharmaceutical Chemist
Italia	Diploma o certificato di abilitazione all'esercizio della professione di farmacista ottenuto in seguito ad un esame di Stato	Università
Κύπρος	Πιστοποιητικό Εγγραφής Φαρµακοποιού	Συµβούλιο Φαρµακευτικής
Latvija	Farmaceita diploms	Universitātes tipa augstskola
Lietuva	Aukštojo mokslo diplomas, nurodantis suteiktą vaistininko profesinę kvalifikaciją	Universitetas
Luxembourg	Diplôme d'Etat de pharmacien	Jury d'examen d'Etat + visa du ministre de l'éducation nationale
Magyarország	Okleveles gyógyszerész oklevél (magister pharmaciae, abbrev.: mag. pharm)	Egyetem
Malta	Lawrja fil-farmaċija	Universita' ta' Malta
Nederland	Getuigschrift van met goed gevolg afgelegd apothekersexamen	Faculteit Farmacie
Österreich	Staatliches Apothekerdiplom	Bundesministerium für Arbeit, Gesundheit und Soziales
Polska	Dyplom ukończenia studiów wyższych na kierunku farmacja z tytułem magistra	1. Akademia Medyczna 2. Uniwersytet Medyczny 3. Collegium Medicum Uniwersytetu Jagiellońskiego
Portugal	Carta de curso de licenciatura em Ciências Farmacêuticas	Universidades
România	Diplomă de licenţă de farmacist	Universităţi
Slovenija	Diploma, s katero se podeljuje strokovni naziv "magister farmacije / magistra farmacije"	Univerza	Potrdilo o opravljenem strokovnem izpitu za poklic magister farmacije / magistra farmacije
Slovensko	Vysokoškolský diplom o udelení akademického titulu "magister farmácie" ("Mgr.")	Vysoká škola
Suomi/Finland	Proviisorin tutkinto / provisorexamen	1. Helsingin yliopisto / Helsingfors universitet 2. Kuopion yliopisto
Sverige	Apotekarexamen	Uppsala universitet
United Kingdom	Certificate of Registered Pharmaceutical Chemist

¹ Art. 1 zmieniony przez art. 1 pkt 1 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady nr 2001/19/WE z dnia 14 maja 2001 r. (Dz.U.UE.L.01.206.1) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 31 lipca 2001 r.

² Z dniem 31 lipca 2001 r. odniesienie do art. 4 należy rozumieć jako odniesienie do załącznika nin. dyrektywy, zgodnie z art. 13 pkt 4 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady nr 2001/19/WE z dnia 14 maja 2001 r. (Dz.U.UE.L.01.206.1).

³ Z dniem 31 lipca 2001 r. odniesienie do art. 4 należy rozumieć jako odniesienie do załącznika nin. dyrektywy, zgodnie z art. 13 pkt 4 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady nr 2001/19/WE z dnia 14 maja 2001 r. (Dz.U.UE.L.01.206.1).

⁴ Art. 3 uchylony przez art. 1 pkt 2 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady nr 2001/19/WE z dnia 14 maja 2001 r. (Dz.U.UE.L.01.206.1) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 31 lipca 2001 r.

⁵ Art. 4 uchylony przez art. 1 pkt 3 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady nr 2001/19/WE z dnia 14 maja 2001 r. (Dz.U.UE.L.01.206.1) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 31 lipca 2001 r.

⁶ Z dniem 31 lipca 2001 r. odniesienie do art. 4 należy rozumieć jako odniesienie do załącznika nin. dyrektywy, zgodnie z art. 13 pkt 4 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady nr 2001/19/WE z dnia 14 maja 2001 r. (Dz.U.UE.L.01.206.1).

⁷ Art. 6 ust. 1 według numeracji ustalonej przez art. 7 pkt 2 tiret pierwsze dyrektywy nr 90/658/EWG z dnia 4 grudnia 1990 r. (Dz.U.UE.L.90.353.73) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 12 grudnia 1990 r.

⁸ Art. 6 ust. 2 dodany przez art. 7 pkt 2 tiret drugie dyrektywy nr 90/658/EWG z dnia 4 grudnia 1990 r. (Dz.U.UE.L.90.353.73) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 12 grudnia 1990 r.

⁹ Z dniem 31 lipca 2001 r. odniesienie do art. 4 należy rozumieć jako odniesienie do załącznika nin. dyrektywy, zgodnie z art. 13 pkt 4 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady nr 2001/19/WE z dnia 14 maja 2001 r. (Dz.U.UE.L.01.206.1).

¹⁰ Z dniem 31 lipca 2001 r. odniesienie do art. 4 należy rozumieć jako odniesienie do załącznika nin. dyrektywy, zgodnie z art. 13 pkt 4 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady nr 2001/19/WE z dnia 14 maja 2001 r. (Dz.U.UE.L.01.206.1).

¹¹ Art. 6a dodany przez art. 7 pkt 3 dyrektywy nr 90/658/EWG z dnia 4 grudnia 1990 r. (Dz.U.UE.L.90.353.73) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 12 grudnia 1990 r.

¹² Z dniem 31 lipca 2001 r. odniesienie do art. 4 należy rozumieć jako odniesienie do załącznika nin. dyrektywy, zgodnie z art. 13 pkt 4 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady nr 2001/19/WE z dnia 14 maja 2001 r. (Dz.U.UE.L.01.206.1).

¹³ Art. 6b dodany przez art. 20 Aktu dotyczącego warunków przystąpienia do Unii Europejskiej Republiki Czeskiej, Republiki Estońskiej, Republiki Cypryjskiej, Republiki Łotewskiej, Republiki Litewskiej, Republiki Węgierskiej, Republiki Malty, Rzeczypospolitej Polskiej, Republiki Słowenii i Republiki Słowackiej oraz dostosowań w Traktatach stanowiących podstawę Unii Europejskiej (Dz.U.UE.L.03.236.33) z dniem 1 maja 2004 r.

¹⁴ Art. 18a dodany przez art. 13 pkt 5 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady nr 2001/19/WE z dnia 14 maja 2001 r. (Dz.U.UE.L.01.206.1) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 31 lipca 2001 r.

¹⁵ Art. 18b dodany przez art. 13 pkt 5 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady nr 2001/19/WE z dnia 14 maja 2001 r. (Dz.U.UE.L.01.206.1) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 31 lipca 2001 r.

¹⁶ Art. 18c dodany przez art. 13 pkt 5 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady nr 2001/19/WE z dnia 14 maja 2001 r. (Dz.U.UE.L.01.206.1) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 31 lipca 2001 r.

¹⁷ Art. 18d dodany przez art. 13 pkt 5 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady nr 2001/19/WE z dnia 14 maja 2001 r. (Dz.U.UE.L.01.206.1) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 31 lipca 2001 r.

¹⁸ Załacznik:

-dodany przez art. 13 pkt 6 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady nr 2001/19/WE z dnia 14 maja 2001 r. (Dz.U.UE.L.01.206.1) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 31 lipca 2001 r.

- zmieniony przez art. 20 Aktu dotyczącego warunków przystąpienia do Unii Europejskiej Republiki Czeskiej, Republiki Estońskiej, Republiki Cypryjskiej, Republiki Łotewskiej, Republiki Litewskiej, Republiki Węgierskiej, Republiki Malty, Rzeczypospolitej Polskiej, Republiki Słowenii i Republiki Słowackiej oraz dostosowań w Traktatach stanowiących podstawę Unii Europejskiej (Dz.U.UE.L.03.236.33) z dniem 1 maja 2004 r.

- zmieniony przez art. 1 dyrektywy nr 2006/100/WE z dnia 20 listopada 2006 r. (Dz.U.UE.L.06.363.141) zmieniającej nin. dyrektywę z dniem 1 stycznia 2007 r.