Wyrok Trybunału z dnia 27 listopada 2017 r. w sprawie E-19/16 - Thorbjorn Selstad Thue, wspierany przez norweską Federację Policji (Politiets Fellesforbund) przeciwko rządowi Norwegii (Dyrektywa 2003/88/WE - Ochrona bezpieczeństwa i zdrowia pracowników - Czas pracy - Podróże do miejsca lub z miejsca innego niż miejsce ustalonego lub zwykłego stawiennictwa pracownika).

Dzienniki UE

Dz.U.UE.C.2018.119.10

Akt nienormatywny

Wersja od: 5 kwietnia 2018 r.

WYROK TRYBUNAŁU

z dnia 27 listopada 2017 r.

w sprawie E-19/16 Thorbjørn Selstad Thue, wspierany przez norweską Federację Policji (Politiets Fellesforbund) przeciwko rządowi Norwegii

(Dyrektywa 2003/88/WE - Ochrona bezpieczeństwa i zdrowia pracowników - Czas pracy - Podróże do miejsca lub z miejsca innego niż miejsce ustalonego lub zwykłego stawiennictwa pracownika)

(2018/C 119/11)

(Dz.U.UE C z dnia 5 kwietnia 2018 r.)

W sprawie E-19/16 Thorbjørn Selstad Thue, wspierany przez norweską Federację Policji (Politiets Fellesforbund) przeciwko rządowi Norwegii - WNIOSEK do Trybunału złożony na podstawie art. 34 Porozumienia pomiędzy państwami EFTA w sprawie ustanowienia Urzędu Nadzoru i Trybunału Sprawiedliwości przez Sąd Najwyższy Norwegii (Norges Høyesterett) dotyczący wykładni art. 2 dyrektywy 2003/88/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 4 listopada 2003 r. dotyczącej niektórych aspektów organizacji czasu pracy, Trybunał w składzie: Carl Baudenbacher (przewodniczący i sędzia sprawozdawca), Per Christiansen i Ása Ólafsdóttir (sędzia ad hoc), wydał w dniu 27 listopada 2017 r. wyrok zawierający sentencję następującej treści:

1. Niezbędny czas spędzony na podróż, poza zwykłymi godzinami pracy przez pracownika, takiego jak wnoszący odwołanie, do miejsca lub z miejsca innego niż miejsce ustalonego lub zwykłego stawiennictwa w celu wykonywania swoich czynności lub obowiązków w tym drugim miejscu, zgodnie z wymaganiami pracodawcy, stanowi "czas pracy" w rozumieniu art. 2 dyrektywy 2003/88/WE.

2. Nie wymaga się oceny intensywności w odniesieniu do ilości pracy wykonanej w czasie podróży.

3. Częstotliwość odbywania takich podróży nie ma znaczenia, chyba że skutkiem jest przeniesienie miejsca zatrudnienia do nowego stałego lub zwykłego miejsca stawiennictwa.