Wyrok Trybunału z dnia 24 listopada 2014 r. w sprawie E-27/13 - Sævar Jón Gunnarsson przeciwko Landsbankinn hf.

Dzienniki UE

Dz.U.UE.C.2015.183.7

Akt nienormatywny
Wersja od: 4 czerwca 2015 r.

WYROK TRYBUNAŁU
z dnia 24 listopada 2014 r.
w sprawie E-27/13 Sævar Jón Gunnarsson przeciwko Landsbankinn hf.

(Indeksacja kredytów - Dyrektywa 87/102/EWG - Umowy o kredyty konsumenckie - Dyrektywa 93/13/EWG - Nieuczciwe postanowienia umowne (nieuczciwe warunki) - Obowiązujące postanowienia umowne)

(2015/C 183/08)

(Dz.U.UE C z dnia 4 czerwca 2015 r.)

W sprawie E-27/13, Sævar Jón Gunnarsson przeciwko Landsbankinn hf. - WNIOSEK skierowany do Trybunału na podstawie art. 34 Porozumienia pomiędzy Państwami EFTA w sprawie ustanowienia Urzędu Nadzoru i Trybunału Sprawiedliwości przez Sąd Okręgowy w Reykjaviku (Héraðsdómur Reykjavíkur) dotyczący wykładni przepisów dyrektywy Rady 87/102/EWG z dnia 22 grudnia 1986 r. w sprawie kredytu konsumenckiego oraz dyrektywy Rady 93/13/EWG z dnia 5 kwietnia 1993 r. w sprawie nieuczciwych warunków w umowach konsumenckich, Trybunał w składzie: Carl Baudenbacher (prezes i sędzia sprawozdawca), oraz sędziowie: Per Christiansen oraz Páll Hreinsson, wydał w dniu 24 listopada 2014 r. wyrok zawierający sentencję następującej treści:

1.
Jeśli umowa kredytowa jest powiązana ze wskaźnikiem cen konsumpcyjnych, obliczanie całkowitego kosztu kredytu oraz rzeczywistej rocznej stopy oprocentowania na podstawie 0 % inflacji - o ile wiadomo że wskaźnik inflacji w momencie zawierania umowy kredytowej nie wynosi 0 % - nie jest zgodne z przepisami dyrektywy 87/102/EWG. Ocena skutków prawnych i środków zaradczych w przypadku takich nieprawdziwych informacji należy do sądów krajowych, przy uwzględnieniu wszelkich okoliczności sprawy, pod warunkiem że nie obniży to poziomu ochrony ustanowionej na mocy dyrektywy 87/102/EWG, zgodnie z wykładnią Trybunału.

W przypadku gdy sąd odsyłający nie uważa postanowień umownych dotyczących indeksacji spłacanych rat pożyczki konsumenckiej za obowiązujące przepisy ustawowe lub wykonawcze w rozumieniu art. 1 ust. 2 dyrektywy 93/13/EWG, odpowiedzi na kolejne pytania brzmią następująco:

2.
Dyrektywa 93/13/EWG zasadniczo nie zabrania umieszczania w umowach pomiędzy dostawcą a konsumentem warunków dotyczących indeksacji kredytów. Ocena, czy dane warunki są nieuczciwe, należy do sądu odsyłającego. Ocena ta musi uwzględniać wykładnię Trybunału co do "nieuczciwych warunków".
3.
Dyrektywa 93/13/EWG nie ogranicza swobody państwa EOG w zakresie ustalenia, za pomocą przepisów ustawodawczych lub administracyjnych, czynników, które mogą spowodować zmiany w ustalonych z góry wskaźnikach, takich jak islandzki wskaźnik cen konsumpcyjnych, a także metod oceny tych zmian, o ile zostały one wyraźnie zapisane w umowie.
4.
Ustalenie, czy konkretne postanowienie umowne zostało wynegocjowane indywidualnie w rozumieniu art. 3 dyrektywy 93/13/EWG, należy do właściwego sądu krajowego.
5.
Do właściwego sądu krajowego należy również ustalenie, czy postanowienie umowne dotyczące indeksacji spłacanych rat pożyczki należy uznać za przedstawione konsumentowi w sposób wyraźny i zrozumiały. Taka ocena musi uwzględniać dokładne brzmienie stosownych postanowień umowy i wszystkie inne istotne okoliczności, w tym okoliczności określone w lit. a) i b) czwartego pytania zadanego przez sąd krajowy, jak również krajowego ustawodawstwa w zakresie indeksacji cen.
6.
Artykuł 6 ust. 1 dyrektywy 93/13/EWG należy interpretować w taki sposób, że w przypadku gdy sąd krajowy uzna dany warunek za nieuczciwy w rozumieniu tej dyrektywy, musi on zagwarantować, że taka klauzula nie będzie wiążąca dla konsumenta, jeżeli umowa będzie nadal obowiązywać strony po wyłączeniu z niej nieuczciwych warunków, o ile jest to możliwe w świetle przepisów krajowych.

© Unia Europejska, http://eur-lex.europa.eu/
Za autentyczne uważa się wyłącznie dokumenty Unii Europejskiej opublikowane w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.