Wyrok Trybunału z dnia 22 lipca 2013 r. w sprawie E-15/12 - Jan Anfinn Wahl przeciwko Republice Islandii.

Dzienniki UE

Dz.U.UE.C.2013.309.6

Akt nienormatywny
Wersja od: 24 października 2013 r.

WYROK TRYBUNAŁU

z dnia 22 lipca 2013 r.

w sprawie E-15/12

Jan Anfinn Wahl przeciwko Republice Islandii

(Artykuł 3 Porozumienia EOG - Artykuł 7 Porozumienia EOG - Forma i metody wdrożenia dyrektywy - Dyrektywa 2004/38/WE - Prawo swobodnego przepływu osób przysługujące obywatelom EOG - Ograniczenie prawa do wjazdu - Gwarancje proceduralne)

(2013/C 309/06)

(Dz.U.UE C z dnia 24 października 2013 r.)

W sprawie E-15/12 Jan Anfinn Wahl przeciwko Republice Islandii - WNIOSEK skierowany do Trybunału przez Hstiréttur Íslands (Sąd Najwyższy Islandii) na mocy art. 34 Porozumienia pomiędzy państwami EFTA w sprawie ustanowienia Urzędu Nadzoru i Trybunału Sprawiedliwości dotyczący wykładni art. 27 dyrektywy 2004/38/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 29 kwietnia 2004 r. w sprawie prawa obywateli Unii i członków ich rodzin do swobodnego przemieszczania się i pobytu na terytorium państw członkowskich, Trybunał, w składzie: Carl Baudenbacher (prezes, sędzia sprawozdawca), Per Christiansen oraz Páll Hreinsson (sędziowie), wydał w dniu 22 lipca 2013 r. wyrok zawierający sentencję następującej treści:

1)
Zgodnie z art. 7 Porozumienia EOG państwu EOG-EFTA przysługuje wybór formy i metod wprowadzenia aktów odpowiadających dyrektywie 2004/38/WE do swojego porządku prawnego. Zależnie od kontekstu prawnego wdrożenie dyrektywy nie musi wymagać podjęcia czynności legislacyjnych, o ile zostaje ona wdrożona z niekwestionowaną mocą wiążącą, z konieczną szczegółowością, precyzją i jasnością w celu spełnienia wymogu pewności prawnej.
2)
Państwo EOG może podjąć decyzję na mocy art. 27 dyrektywy o odmówieniu obywatelowi innego państwa EOG udzielenia pozwolenia na wjazd na swoje terytorium, kierując się względami porządku publicznego lub bezpieczeństwa publicznego wyłącznie na podstawie oceny zagrożenia, w której oceniona jest rola danego obywatela w werbowaniu nowych członków do organizacji, do której należy obywatel, i w której stwierdzono, że ta organizacja związana jest z przestępczością zorganizowaną i w miejscach, gdzie ona rozwinęła się, wzrosła przestępczość zorganizowana. Ponadto wymagane jest, aby ta ocena była oparta wyłącznie na indywidualnym zachowaniu danej osoby. Poza tym zachowanie danej osoby musi stanowić rzeczywiste i aktualne zagrożenie, które jest dostatecznie poważne, by narażać jeden z podstawowych interesów społecznych, a ograniczenie prawa wjazdu musi być proporcjonalne. Do sądu krajowego należy stwierdzenie, czy w świetle istotnych okoliczności faktycznych i prawnych te wymogi zostały spełnione.
3)
Kraj EOG nie może zostać zobowiązany do uznania organizacji lub członkostwa w niej za niezgodne z prawem, zanim odmówi członkowi tej organizacji, który jest obywatelem innego państwa EOG, udzielenia pozwolenia na wjazd na swoje terytorium zgodnie z art. 27 dyrektywy, jeżeli nie jest to właściwe ze względu na okoliczności. Państwo EOG musi jednak jasno określić swoje stanowisko w odniesieniu do działalności tej organizacji i w wypadku uznania tej działalności za zagrożenie porządku lub bezpieczeństwa publicznego musi podjąć środki administracyjne w celu zapobiegania tej działalności.
4)
W celu powołania się na istnienie zagrożenia porządku lub bezpieczeństwa publicznego na mocy art. 27 ust. 1 dyrektywy nie jest wystarczającym uznanie przez państwo EOG za karalne postępowania polegającego na przyzwalaniu na popełnianie przez inną osobę czynu, którego dokonanie jest elementem działalności organizacji przestępczej.
5)
Krajowe władze administracyjne muszą zapewnić posiadanie wystarczających dowodów pozwalających stwierdzić zgodnie z art. 27 ust. 2 dyrektywy, że dana osoba prawdopodobnie postąpiłaby w sposób stanowiący rzeczywiste i aktualne zagrożenie, które jest dostatecznie poważne, by narażać jeden z podstawowych interesów społecznych. Do sądu krajowego należy stwierdzenie, przy poszanowaniu zasad równoważności i skuteczności, czy zachodzi taki przypadek.

© Unia Europejska, http://eur-lex.europa.eu/
Za autentyczne uważa się wyłącznie dokumenty Unii Europejskiej opublikowane w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.