Decyzja 95/467/WE wykonująca art. 20 ust. 2 dyrektywy Rady 89/106/EWG w sprawie wyrobów budowlanych

Dzienniki UE

Dz.U.UE.L.1995.268.29

Akt obowiązujący

Wersja od: 10 listopada 2010 r.

DECYZJA KOMISJI

z dnia 24 października 1995 r.

wykonująca art. 20 ust. 2 dyrektywy Rady 89/106/EWG w sprawie wyrobów budowlanych

(Tekst mający znaczenie dla EOG)

(95/467/WE)

(Dz.U.UE L z dnia 10 listopada 1995 r.)

KOMISJA WSPÓLNOT EUROPEJSKICH,

uwzględniając Traktat ustanawiający Wspólnotę Europejską,

uwzględniając dyrektywę Rady 89/106/EWG z dnia 21 grudnia 1988 r. w sprawie zbliżenia przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych Państw Członkowskich odnoszących się do wyrobów budowlanych⁽¹⁾, zmienioną dyrektywą 93/68/EWG⁽²⁾, w szczególności jej art. 13,

a także mając na uwadze, co następuje:

artykuł 13 ust. 3 dyrektywy 89/106/EWG przewiduje dwie różne procedury zaświadczania zgodności wyrobu; art. 13 ust. 4 wymaga, aby Komisja dokonała, po konsultacji ze Stałym Komitetem ds. Budownictwa, wyboru procedury zgodnie z art. 13 ust. 3 dla danego wyrobu lub rodziny wyrobów;

wybór między dwoma procedurami musi być dokonany zgodnie z kryteriami ustanowionymi w art. 13 ust. 4;

artykuł 13 ust. 4 stanowi, iż w przypadku każdej procedury istnieje wymóg stawiany Komisji, aby wybrała ona "możliwie najmniej uciążliwą procedurę zgodną z wymaganiami dotyczącymi bezpieczeństwa", oznacza to, że niezbędne jest podjęcie decyzji dla danego wyrobu lub rodziny wyrobów, czy obecność fabrycznego systemu kontroli produkcji, za który odpowiedzialność ponosi producent, jest koniecznym i wystarczającym warunkiem do zaświadczenia zgodności lub czy, z przyczyn związanych z wypełnieniem kryteriów ustanowionych w art. 13 ust. 4, wymagane jest uczestnictwo upoważnionej jednostki certyfikującej;

artykuł 13 ust. 4 wymaga, aby określona w ten sposób procedura była wskazana w mandatach i w specyfikacjach technicznych; z tego powodu wymagane jest zdefiniowanie pojęcia wyrobu lub rodziny wyrobów w sposób wykorzystywany w mandatach i specyfikacjach technicznych;

obydwie procedury przewidziane w art. 13 ust. 3 są opisane szczegółowo w załączniku III do dyrektywy 89/106/EWG; dlatego też niezbędne jest jasne zdefiniowanie metod, za pomocą których te dwie procedury muszą być wprowadzane w życie, w odniesieniu do załącznika III, dla każdego wyrobu lub rodziny wyrobów, z uwagi na fakt, że załącznik III daje preferencje niektórym systemom;

procedura określona w art. 13 ust. 3 lit. a) odpowiada systemom przedstawionym w pierwszej możliwości, bez ciągłego nadzoru, oraz w możliwości drugiej i trzeciej przedstawionej w załączniku III sekcja 2 ppkt ii), a procedura, określona w art. 13 ust. 3 lit. b), odpowiada systemom przedstawionym w załączniku III sekcja 2 ppkt i) oraz w pierwszej możliwości, z nadzorem ciągłym, w załączniku III sekcja 2 ppkt ii);

skonsultowano się ze Stałym Komitetem ds. Budownictwa, zgodnie z wymogiem art. 13 i przepisami art. 20, który w dniu 27 września 1995 r. wydał pozytywną opinię,

PRZYJMUJE NINIEJSZĄ DECYZJĘ:

Sporządzono w Brukseli, dnia 24 października 1995 r.

	W imieniu Komisji
	Martin BANGEMANN
	Członek Komisji

______

⁽¹⁾ Dz.U. L 40 z 11.2.1989, str. 12.

⁽²⁾ Dz.U. L 220 z 31.8.1993, str. 1.

ZAŁĄCZNIKI

ZAŁĄCZNIK 1

– Kominy, kanały dymowe i wyroby szczególne: końcówki komina.

– Wyroby gipsowe: okładziny tynkowe, bloki, elementy sufitowe i tynki, włącznie z odpowiednimi wyrobami pomocniczymi, innymi niż te wymienione w załączniku 2.

– Łożyska konstrukcyjne: wszystkie rodzaje łożysk przeznaczonych do stosowania w budynkach oraz pracach inżynierii lądowej i wodnej, w których nie są decydujące wymagania stawiane łożyskom indywidualnym⁽¹⁾.

______

⁽¹⁾ Niedecydujące w takim sensie, że wymagania te nie mogą, w przypadku uszkodzenia łożyska i w typowych okolicznościach, pozostawiać obiektu lub jego części poza stanem przydatności użytkowej i poza stanem dopuszczalnym granicznym.

ZAŁĄCZNIK 2 1

– Kominy, kanały dymowe i wyroby szczególne: kominy prefabrykowane (elementy wysokich kondygnacji), wykładziny kanałów dymowych (elementy lub bloki), kominy wielołupinowe (elementy lub bloki), bloki kominowe jednościenne, zestawy kominowe wolnostojące i kominy przyłączone.

– Okładziny tynkowe i elementy sufitowe z cienką warstwą laminatu, włókniste płyty gipsowe i płyty kompozytowe, zawierające odpowiednie wyroby pomocnicze przyporządkowane klasom A1⁽²⁾, A2⁽²⁾, B⁽²⁾, C⁽²⁾ i przeznaczone do zastosowania w ścianach, sufitach (lub do ich wyłożenia) podlegają wymogom reakcji na działanie ognia.

– Łożyska konstrukcyjne: wszystkie rodzaje łożysk konstrukcyjnych przeznaczonych do stosowania w budynkach i w pracach inżynierii lądowej i wodnej, w których są decydujące wymagania stawiane łożyskom indywidualnym⁽¹⁾.

______

⁽¹⁾ Decydujące w takim sensie, że wymagania te mogą, w przypadku uszkodzenia łożyska, pozostawić obiekt lub jego części poza stanem przydatności użytkowej i poza stanem dopuszczalnym granicznym.

⁽²⁾ Wyroby/materiały, dla których podwyższenie klasyfikacji reakcji na ogień jest możliwe dzięki wyraźnie rozpoznawalnemu etapowi w procesie produkcji (np. dla zastosowania dodatków opóźniających działanie ognia lub ograniczenie materiału organicznego).