Decyzja 2004/212/WE w sprawie wspólnotowych warunków zdrowotnych dla przywozu zwierząt oraz świeżego mięsa łącznie z mięsem mielonym z państw trzecich i zmieniająca decyzje 79/542/EWG, 2000/572/WE i 2000/585/WE

Dzienniki UE

Dz.U.UE.L.2004.73.11

Akt jednorazowy

Wersja od: 11 marca 2004 r.

DECYZJA KOMISJI

z dnia 6 stycznia 2004 r.

w sprawie wspólnotowych warunków zdrowotnych dla przywozu zwierząt oraz świeżego mięsa łącznie z mięsem mielonym z państw trzecich i zmieniająca decyzje 79/542/EWG, 2000/572/WE i 2000/585/WE

(notyfikowana jako dokument nr C(2003) 5248)

(Tekst mający znaczenie dla EOG)

(2004/212/WE)

(Dz.U.UE L z dnia 11 marca 2004 r.)

KOMISJA WSPÓLNOT EUROPEJSKICH,

uwzględniając Traktat ustanawiający Wspólnotę Europejską,

uwzględniając dyrektywę Rady 72/462/EWG z dnia 12 grudnia 1972 r. w sprawie problemów zdrowotnych i inspekcji weterynaryjnej przy przywozie z państw trzecich bydła, trzody chlewnej i świeżego mięsa⁽¹⁾, ostatnio zmienioną rozporządzeniem (WE) nr 807/2003⁽²⁾, w szczególności jej art. 3 ust. 1, art. 6 ust. 3, art. 7 i 8, art. 11 ust. 2, art. 14 ust. 3 lit. c) i d), art. 15, art. 16 ust. 1), art. 17 ust. 2 lit. b) i d) oraz art. 22 ust. 2,

uwzględniając dyrektywę Rady 91/496/EWG z dnia 15 lipca 1991 r. ustanawiającą zasady regulujące organizację kontroli weterynaryjnych zwierząt wprowadzanych na rynek Wspólnoty z państw trzecich i zmieniającą dyrektywy 89/662/EWG, 90/425/EWG oraz 90/675/EWG⁽³⁾ ostatnio zmienioną dyrektywą 96/43/WE⁽⁴⁾, w szczególności jej art. 8B,

uwzględniając dyrektywę Rady 92/45/EWG z dnia 16 czerwca 1992 r. w sprawie zdrowia publicznego i problemów zdrowotnych zwierząt odnoszących się do odstrzału dzikiej zwierzyny oraz wprowadzania do obrotu mięsa zwierząt łownych⁽⁵⁾, ostatnio zmienioną rozporządzeniem (WE) nr 806/2003⁽⁶⁾, w szczególności jej art. 16 ust. 2 lit. c) i ust. 3,

uwzględniając dyrektywę Rady 92/65/EWG z 13 lipca 1992 ustanawiającą wymagania dotyczące zdrowia zwierząt regulujące handel i przywóz do Wspólnoty zwierząt, nasienia, komórek jajowych i zarodków nieobjętych wymaganiami dotyczącymi zdrowia ustanowionymi w szczególnych zasadach Wspólnoty określonych w załączniku A pkt I do dyrektywy 90/425/EWG⁽⁷⁾, ostatnio zmienioną rozporządzeniem Komisji (WE) nr 1398/2003⁽⁸⁾, w szczególności jej art. 6A ust. 1 lit. e), art. 17 ust. 2 i 3, art. 18 ust. 1 oraz art. 19,

uwzględniając dyrektywę Rady 92/118/EWG z dnia 17 grudnia 1992 r. ustanawiającą warunki zdrowotne zwierząt i zdrowia publicznego regulujące handel i przywóz do Wspólnoty produktów nieobjętych wyżej wymienionymi warunkami ustanowionymi w szczególnych zasadach wspólnotowych określonych w załączniku A pkt I do dyrektywy 89/662/EWG oraz w zakresie czynników chorobotwórczych do dyrektywy 90/425/EWG⁽⁹⁾, ostatnio zmienionej decyzją Komisji 2003/721/WE⁽¹⁰⁾, w szczególności jej art. 10,

uwzględniając dyrektywę Rady 94/65/EWG z dnia 14 grudnia 1994 r. ustanawiającą wymagania dotyczące produkcji i wprowadzania do obrotu mięsa mielonego oraz wyrobów mięsnych⁽¹¹⁾, ostatnio zmienioną rozporządzeniem (WE) nr 806/2003, w szczególności jej art. 13 i 14,

uwzględniając rozporządzenie (WE) nr 999/2001 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 22 maja 2001 r. ustanawiające przepisy dotyczące zapobiegania, kontroli i zwalczania niektórych pasażowalnych encefalopatii gąbczastych⁽¹²⁾, ostatnio zmienione rozporządzeniem (WE) nr 2245/2003 Komisji⁽¹³⁾, w szczególności jego art. 15 ust. 3, art. 16 ust. 7 i art. 23,

uwzględniając dyrektywę Rady 2002/99/WE z dnia 16 grudnia 2002 r. ustanawiająca zasady zdrowia zwierząt regulujące produkcję, przetwarzanie, dystrybucję i wprowadzanie do obrotu produktów pochodzenia zwierzęcego przeznaczonych do spożycia przez ludzi⁽¹⁴⁾, w szczególności jej art. 8 i art. 9 ust. 2,

a także mając na uwadze, co następuje:

(1) Przepisy Wspólnoty dotyczące warunków zdrowia zwierząt na przywóz z państw trzecich żywych zwierząt, ich świeżego mięsa oraz produktów mięsnych wymagają na ogólnych warunkach, by i) ten przywóz był upoważniony jedynie z państwa trzeciego lub części państwa trzeciego, która pojawia się na wykazie upoważnionych państw trzecich oraz, by ii) zwierzęta te i produkty spełniały warunki zdrowia poświadczone przez urzędowego lekarza weterynarii państwa wywozu w postaci świadectwa.

(2) Mając na względzie uproszczenia zmian ustawodawczych w prawodawstwie wspólnotowym, które mogą następować, kiedy tylko zmieni się sytuacja w zakresie chorób zwierzęcych w państwie trzecim, stosownie jest zgrupować w jednym akcie prawnym warunki wwozu, łącznie z wykazem państw trzecich i wzorami świadectw, które dotyczą przywożenia na teren Wspólnoty dowolnego rodzaju zwierząt parzystokopytnych (Artiodactyla) i trąbowców (Proboscidea) oraz świeżego mięsa tych zwierząt i koniowatych.

(3) Decyzja Rady 79/542/EWG⁽¹⁵⁾ ustala wykaz państw trzecich, z których Państwa Członkowskie dopuszczają przywóz bydła, trzody chlewnej, zwierząt z rodziny koniowatych, owiec i kóz oraz świeżego mięsa i produktów mięsnych, zgodnie z przepisami art. 3 dyrektywy 72/462/EWG. Decyzja ta była wcześniej głównym punktem odniesienia dla wszczynania procedur wspólnotowych umożliwiających wywóz z państw trzecich wielu różnych zwierząt i produktów z nich pochodzących; jednakże została ona zastąpiona w odniesieniu do świeżego mięsa, łącznie z mięsem mielonym przez dyrektywę Rady 2002/99/WE. Dlatego też właściwym jest uaktualnienie decyzji 79/542/EWG jako bazy dla obecnej konsolidacji.

(4) Artykuł 12 dyrektywy Rady 90/426/EWG z dnia 26 czerwca 1990 r. w sprawie warunków zdrowotnych zwierząt, regulujących przemieszczanie i przywóz zwierząt z rodziny koniowatych z państw trzecich⁽¹⁶⁾, stanowi, że przywóz tych zwierząt jest dozwolony tylko z tych państw trzecich lub z ich części, które znajdują się w wykazie, który ma się znaleźć w wykazie państw trzecich, ustanowionym zgodnie z przepisami art. 3 dyrektywy 72/462/EWG. Jednakże decyzje Komisji podjęte na mocy dyrektywy 90/426/EWG i dotyczące warunków zdrowotnych przywozu koniowatych przewidują istnienie wykazu państw trzecich, z których dopuszczony jest przywóz tych zwierząt do Wspólnoty.

(5) Zasady regulujące warunki zdrowia zwierząt przy przywozie żywych zwierząt zgodnie z dyrektywą 72/462/EWG, w szczególności z przepisami art. 3 odnoszącymi się do wykazu państw trzecich, upoważnionych do wywozu żywych zwierząt, będą zastąpione przez dyrektywę Rady⁽¹⁷⁾ ustanawiającą zasady zdrowia zwierząt przy przywozie do Wspólnoty określonych żywych zwierząt i zmieniającą dyrektywy 72/462/EWG, 90/426/EWG, 92/65/EWG i 97/78/WE. W tym kontekście, art. 12 dyrektywy 90/426/EWG zostanie zmieniony w celu ustanowienia w nim zasad przygotowania ściśle określonego wykazu państw trzecich upoważnionych do używania ściśle określonych wzorów świadectw zdrowia wymaganych przy wywozie koniowatych do Wspólnoty. Ponadto, dyrektywa ta zawiera szczególne przepisy, dotyczące zwierząt przywożonych do Wspólnoty w wyniku pewnych niehandlowych transakcji.

(6) Z powyższych przyczyn oraz uwzględniając specyfikę handlu zwierzętami przywożonymi w ramach pewnych niehandlowych transakcji, właściwym jest wykluczenie już z zakresu decyzji 79/542/EWG koniowatych i zwierząt przeznaczonych do celów pokazowych, wystawowych, naukowych (łącznie z celami zachowania gatunku i badawczymi) i do cyrków.

(7) Odnośnie do przywozu produktów mięsnych na podstawie przepisów dyrektyw 72/462/EWG, 77/99/EWG i 92/118/EWG, decyzje 97/221/WE⁽¹⁸⁾ i 97/222/WE⁽¹⁹⁾ Komisji ustanawiają odpowiednio warunki dotyczące zdrowia zwierząt i wzór świadectwa weterynaryjnego oraz wykaz państw trzecich, z których Państwa Członkowskie mogą sprowadzać wyroby mięsne otrzymane z wielu różnych zwierząt. Tak więc, już te dwie decyzje dostarczają zharmonizowanych zasad dotyczących warunków zdrowia zwierząt związanych z przywozem produktów mięsnych z państw trzecich. Dlatego, w celu uniknięcia powielania wykazów państw trzecich, upoważnionych do wywozu tych produktów, właściwe jest wyłączenie produktów mięsnych z zakresu decyzji 79/542/EWG.

(8) Odnośnie do tych zakładów, w których żywe zwierzęta są zwyczajowo trzymane lub hodowane, w dyrektywie 72/462/EWG znajduje się definicja "gospodarstwa" dla domowego bydła, owiec, kóz i trzody chlewnej, a w dyrektywie 92/65/EWG zdefiniowano "zatwierdzoną jednostkę, instytut lub ośrodek" dla innych zwierząt. W celu zharmonizowania i uproszczenia terminologii używanej dla celów niniejszej decyzji, właściwym jest skonsolidowanie w jednej definicji wszystkich zakładów, w których są trzymane lub hodowane wszelkiego rodzaju parzystokopytne (Artiodactyla) i trąbowce (Proboscidea).

(9) Decyzja Komisji 2000/572/WE⁽²⁰⁾ ustanawia warunki dotyczące zdrowia zwierząt i warunki zdrowia publicznego oraz świadectwo weterynaryjne przy przywozie mięsa mielonego i wyrobów mięsnych z państw trzecich. Zamrożone mięso mielone może być tylko wytworzone z mięsa domowego bydła, owiec, kóz i świń, a zastosowanie mają te same środki odnośnie do chorób zwierzęcych i warunków zdrowia zwierząt jak w przypadku świeżego mięsa z tych zwierząt. Jednakże wyroby mięsne mogą zawierać mięso z innych zwierząt nie będących ssakami. Dlatego należy zmienić decyzję 2000/572/WE w celu usunięcia z jej zakresu mięsa mielonego z domowych zwierząt parzystokopytnych, które może być zawarte w bardziej zharmonizowany sposób w decyzji 79/542/EWG, przy zachowaniu warunków odnoszących się do przywozu wyrobów mięsnych w odrębnej decyzji.

(10) Decyzja Komisji 2000/585/WE⁽²¹⁾ ustanawiająca warunki zdrowotne zwierząt i warunki zdrowia publicznego oraz świadectwa weterynaryjne przy przywozie mięsa zwierząt łownych, mięsa zwierząt dzikich utrzymywanych przez człowieka i mięsa króliczego z państw trzecich. W przypadku mięsa z utrzymywanych przez człowieka lub dzikich parzystokopytnych zwierząt łownych i koniowatych takie same uwagi odnośnie do chorób zwierzęcych i zdrowia zwierząt mają zastosowanie do świeżego mięsa z domowego bydła, trzody chlewnej, koni, owiec i kóz. Dlatego należy zmienić decyzję 2000/585/WE w celu wyłączenia z jej zakresu warunków przywozu mięsa z utrzymywanych przez człowieka i dzikich parzystokopytnych zwierząt łownych i z koniowatych, które powinny być ujęte w bardziej zharmonizowany sposób w decyzji 79/542/EWG zgodnie z wymaganiami dyrektywy 2002/99/WE.

(11) Decyzja Komisji 84/390/EWG⁽²²⁾ została przyjęta na podstawie dyrektywy 72/462/EWG i dotyczy wytycznych do zatwierdzania punktów kontroli granicznej wykorzystywanych przy przywozie bydła i trzody chlewnej oraz świeżego mięsa uzyskanego z nich. Od momentu wejścia w życie dyrektyw Rady 90/675/EWG⁽²³⁾ i 91/496/EWG oraz wdrażających je decyzji Komisji, przepisy decyzji 84/390/EWG już nie obowiązują i powinny zostać uchylone.

(12) Decyzja Komisji 91/189/EWG⁽²⁴⁾ ustanawia protokoły w zakresie normalizacji materiałów i procedur testów weterynaryjnych oraz warunków zatwierdzania rynków w związku z przywozem bydła i trzody chlewnej z państw trzecich. Przepisy dotyczące zatwierdzania rynków handlu zwierzętami, które mają być przywożone do Wspólnoty Europejskiej już nie obowiązują. Dlatego decyzję tę należy uchylić, a jej przepisy dotyczące protokołów normalizacji materiałów i procedur testów weterynaryjnych powinny być zawarte w bardziej zharmonizowany sposób w decyzji 79/542/EWG.

(13) Decyzje Komisji 93/198/WE⁽²⁵⁾ i 97/232/WE⁽²⁶⁾ ustanawiają odpowiednio warunki zdrowotne dla zwierząt oraz świadectwa weterynaryjne dla przywozu domowych owiec i kóz, jak i wykaz państw trzecich, z których Państwa Członkowskie dopuszczają przywóz tych zwierząt. Decyzja Komisji 2002/199/WE⁽²⁷⁾ ustala wymagania dotyczących zdrowia zwierząt i świadectw weterynaryjnych przy przywozie żywego bydła i świń, jak również wykaz państw trzecich, z których Państwa Członkowskie dopuszczają taki przywóz. Jeśli chodzi o zwierzęta parzystokopytne podlegające dyrektywie 92/65/EWG, warunki zdrowotne, świadectwa weterynaryjne oraz wykaz państw trzecich upoważnionych do przywozu tych zwierząt do Wspólnoty muszą być zharmonizowane na poziomie Wspólnoty. Do wszystkich tych zwierząt odnoszą się te same przepisy dotyczące chorób zwierzęcych i zdrowia zwierząt. Dlatego należy uchylić decyzje 93/198/WE, 97/232/WE i 2002/199/WE, a ich przepisy powinny być zawarte w bardziej zharmonizowany sposób w decyzji 79/542/EWG. Ponadto, w celu utrzymania statusu zdrowotnego zwierząt wywożonych z państw trzecich podczas ich transportu do Wspólnoty, należy ustanowić dokładne regulacje.

(14) Decyzja Komisji 93/52/EWG⁽²⁸⁾ stwierdza stosowanie się niektórych Państw Członkowskich lub regionów do wymagań odnoszących się do brucelozy (B. melitensis) i przyznaje im status oficjalnie wolnych od choroby; umożliwia to tym Państwom Członkowskim żądanie dodatkowych gwarancji, które powinny być dostarczone przez wystawienie świadectwa.

(15) Decyzje Komisji 80/801/EWG⁽²⁹⁾, 80/804/EWG⁽³⁰⁾, 81/526/EWG⁽³¹⁾, 81/887/EWG⁽³²⁾, 82/414/EWG⁽³³⁾, 82/426/EWG⁽³⁴⁾, 83/84/EWG⁽³⁵⁾, 83/380/EWG⁽³⁶⁾, 84/292/EWG⁽³⁷⁾, 84/294/EWG⁽³⁸⁾, 86/63/EWG⁽³⁹⁾, 86/72/EWG⁽⁴⁰⁾, 86/117/EWG⁽⁴¹⁾, 86/463/EWG⁽⁴²⁾, 89/197/EWG⁽⁴³⁾, 89/221/EWG⁽⁴⁴⁾, 90/445/EWG⁽⁴⁵⁾, 91/73/EWG⁽⁴⁶⁾, 91/445/EWG⁽⁴⁷⁾, 91/446/EWG⁽⁴⁸⁾, 92/280/EWG⁽⁴⁹⁾, 93/402/WE⁽⁵⁰⁾, 98/371/WE⁽⁵¹⁾, 98/625/WE⁽⁵²⁾, 1999/283/WE⁽⁵³⁾ i 2001/745/WE⁽⁵⁴⁾ ustalają warunki zdrowia zwierząt i świadectwa weterynaryjne na przywóz świeżego mięsa z bydła domowego, owiec, kóz, świń lub koni z kilku państw trzecich. Dlatego, decyzje te należy uchylić, a ich przepisy powinny być zawarte w bardziej zharmonizowany sposób w decyzji 79/542/EWG.

(16) Międzynarodowe Biuro Chorób Epizootycznych i Codex Alimentarius ustanowiły wytyczne dotyczące zasad wystawiania świadectw, które muszą być przestrzegane przez lekarzy weterynarii. W zasadach tych jest zapisane, że lekarz weterynarii wystawiający świadectwo poświadcza jedynie kwestie będące w zakresie swej wiedzy w czasie podpisywania danego świadectwa lub, że zostały one oddzielnie poświadczone przez urzędnika innego właściwego organu władzy. Ponadto, dyrektywa Rady 96/93/WE⁽⁵⁵⁾ ustanawia zasady certyfikacji niezbędne z punktu widzenia ich ważności i zabezpieczenia przed oszustwem. Dlatego, wskazanym jest zapewnienie, by prawo i przepisy, do których stosują się wystawiający świadectwa urzędnicy państw trzecich, dawało gwarancje równoważne gwarancjom ustanowionym przez dyrektywę 96/93/WE oraz, by wzory świadectw weterynaryjnych ustanowione w decyzji 79/542/EWG odzwierciedlały wyłącznie fakty, które mogą być poświadczone w chwili wystawiania świadectwa.

(17) W celu informowania wystawiającego świadectwa lekarza weterynarii, importerów i właściwych władz w Państwie Członkowskim, w którym przedstawiane są świadectwa, dalsze szczegóły powinny być ustalone w uwagach dotyczących okresu ważności świadectwa, daty wystawienia i jego zakresu. Z tych samych powodów, do wzorów świadectw powinny być dołączone wyjaśnienia dotyczące pewnych definicji, dodatkowych gwarancji w ściśle określonych warunkach oraz wymogów sanitarnych co do gospodarstw, pomieszczeń i zwierząt.

(18) Narody Zjednoczone ustaliły wytyczne dotyczące używania wspólnej formuły i układu do przygotowywania dokumentów handlowych. Pod egidą kilku międzynarodowych organizacji zajmujących się upraszczaniem procedur handlu międzynarodowego, powstały nowe przepisy i zasady, których należy przestrzegać przy wystawianiu świadectw do wykorzystania w transakcjach międzynarodowych. Jeśli chodzi o procedury wystawiania świadectw, Międzynarodowe Biuro Chorób Epizootycznych oraz Codex Alimentarius ustaliły wytyczne dotyczące wykorzystania certyfikacji elektronicznej.

(19) W celu zharmonizowania układu świadectw weterynaryjnych, które mają być wystawiane i dostarczane przez urzędowego lekarza weterynarii państwa wywozu i w celu ułatwienia ewentualnego używania elektronicznych środków przesyłania świadectw, stosownym jest, by wzory świadectw weterynaryjnych ustanowione w decyzji 79/542/EWG były odpowiednio sformatowane, razem z uwagami dotyczącymi wystawiania tych świadectw w państwie wywozu.

(20) Załącznik A do dyrektywy 72/462/EWG ustanawia wzór świadectwa zdrowia publicznego dla przywozu z państw trzecich świeżego mięsa z domowego bydła, owiec, kóz, świń lub koni, przeznaczonego do spożycia przez ludzi. W przypadku mięsa z utrzymywanej przez człowieka lub dzikiej zwierzyny łownej, wymagania dotyczące poświadczenia zdrowia publicznego i zdrowia zwierząt łącznie z dobrostanem zwierząt, zostały zawarte we wzorcowym świadectwie dla każdej kategorii mięsa przez decyzję Komisji 2000/585/WE. Przyjmowane są nowe środki wspólnotowe w dziedzinie dobrostanu zwierząt i zdrowia publicznego, które dotyczą przywozu żywych zwierząt i ich świeżego mięsa.

(21) W celu zharmonizowania warunków przywozu zapewniających przejrzystość wymagań Wspólnoty i upraszczających procedurę legislacyjną przy modernizacji prawodawstwa wspólnotowego, właściwym jest zawarcie w każdym wzorze świadectwa weterynaryjnego ustanowionym przez decyzję 79/542/EWG istotnych wymagań niezbędnych do wywozu do Wspólnoty każdej kategorii zwierząt lub mięsa. Jednakże inne przepisy dotyczące zdrowia o bardziej ogólnym charakterze, przyjęte na poziomie Wspólnoty, nadal warunkują ostateczną zgodę na przywóz do Wspólnoty tych towarów. Przepisy te zostały ustanowione w dyrektywie Rady 96/23/WE z dnia 29 kwietnia 1996 r. w sprawie monitorowania niektórych substancji i ich pozostałości u żywych zwierząt i w produktach pochodzenia zwierzęcego⁽⁵⁶⁾ oraz rozporządzeniu (WE) nr 178/2002 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 28 stycznia 2002 r. ustanawiającym ogólne zasady i wymagania prawa żywnościowego, powołującym Europejski Urząd ds. bezpieczeństwa żywności oraz ustanawiającym procedury w zakresie bezpieczeństwa żywności⁽⁵⁷⁾. Mogą one również wynikać ze środków zabezpieczających, jakie przewidziano w dyrektywach 91/496/EWG i 97/78/WE.

(22) Nomenklatura taryfowa i statystyczna na całym świecie klasyfikuje żywe zwierzęta, ich mięso i inne wyroby pochodne na różne kategorie przez przydzielanie im ściśle określonych kodów i definicji. Zgłoszenia przywożonych towarów władzom celnych muszą uwzględniać te kategorie zwierząt i produktów. Przepisy dyrektyw 91/496/EWG i 97/78/WE o weterynaryjnych kontrolach na granicach Wspólnoty wymagają ścisłej współpracy między punktem kontroli granicznej a urzędem celnym, do którego przybywają zwierzęta i wyroby pochodzenia zwierzęcego spoza Wspólnoty.

(23) W celu zharmonizowania i uproszczenia procedur przywozowych na granicach Wspólnoty, zasadnym jest, by każdej partii towaru zgłaszanej do przywozu towarzyszyło odpowiednie świadectwo weterynaryjne.

(24) Dodatkowo, w przypadku Australii, z uwagi na to, że tylko świeże mięso drobiowe i żywy drób, w szczególności strusie i mięso strusi mogą być przywożone przy spełnieniu pewnych, ściśle określonych wymagań dotyczących badań związanych ze stosowaniem szczepionek przeciwko rzekomemu pomorowi drobiu, które nie są zgodne z prawodawstwem wspólnotowym, przywóz mięsa dzikiej i utrzymywanej przez człowieka zwierzyny łownej powinien być zawieszony do czasu, kiedy będzie można dokonać oceny sytuacji w tych kategoriach ptactwa.

(25) Decyzja 79/542/EWG i decyzja 2000/585/WE powinny być odpowiednio zmienione.

(26) Przepisy wspólnotowe dotyczące pewnych produktów pochodzenia zwierzęcego odsyłają do wykazu państw trzecich, znajdującego się w załączniku do decyzji 79/542/EWG. Zgodnie z poprawką decyzji 79/542/EWG, takie odsyłacze powinny być interpretowane jako wykaz państw trzecich lub ich części znajdujący się w części 1 załącznika II do decyzji 79/542/EWG, zmienionej niniejszą decyzją.

(27) Na bazie dyrektywy 72/462/EWG, decyzje 89/18/EWG⁽⁵⁸⁾, 92/183/EWG⁽⁵⁹⁾ i 92/187/EWG⁽⁶⁰⁾ Komisji zostały przyjęte w celu zharmonizowania warunków zdrowia zwierząt, świadectw weterynaryjnych i zasad regulujących przywóz z państw trzecich surowców dla przemysłu przetwarzania świeżego mięsa z domowego bydła, owiec, kóz, świń lub koni, nie przeznaczonego do spożycia przez ludzi. Dodatkowo, decyzje Komisji wyszczególnione w akapicie 14, które powinny być zastąpione przez niniejszy dokument, ustanawiają zasady zdrowia zwierząt i wystawiania świadectw dla przywozu tego świeżego mięsa w przypadku przeznaczenia go dla przemysłu produkującego karmę dla zwierząt domowych. Rozporządzenie (WE) nr 1774/2002 Parlamentu Europejskiego i Rady⁽⁶¹⁾ ustanawia przepisy sanitarne dotyczące produktów ubocznych pochodzenia zwierzęcego nieprzeznaczonych do spożycia przez ludzi, łącznie z materiałem surowym. Wymagania dotyczące certyfikacji będą przejrzane i wdrożone przed 1 maja 2004, kiedy rozporządzenie (WE) nr 1774/2002 stanie się w pełni wiążące. Do tego momentu, zasadnym jest utrzymanie wymagań zdrowia zwierząt i wzorów świadectw tych decyzji, które są wymagane dla takich produktów, przez zapewnienie odpowiedniego okresu przejściowego dla istniejących starych wzorów świadectw.

(28) Środki przewidziane w niniejszej decyzji są zgodne z opinią Stałego Komitetu ds. Łańcucha Żywieniowego i Zdrowia Zwierząt,

PRZYJMUJE NINIJSZĄ DECYZJĘ:

Artykuł 1

W decyzji 79/542/EWG wprowadza się następujące zmiany:

1) tytuł otrzymuje brzmienie:

"Decyzja Rady 79/542/EWG z 21 grudnia 1976 ustalająca wykaz państw trzecich lub części państw trzecich i ustanawiająca warunki zdrowia zwierząt i ludzi oraz warunki wystawiania świadectw weterynaryjnych dla przywożonych do Wspólnoty pewnych żywych zwierząt i ich świeżego mięsa.";

2) artykuły 1, 2 i 3 otrzymują brzmienie:

"Artykuł 1

Przedmiot i zakres

Niniejsza decyzja ustanawia warunki sanitarne dla przywozu do Wspólnoty żywych zwierząt z wyjątkiem koni oraz dla przywozu świeżego mięsa i produktów mięsnych z tych zwierząt, łącznie z końmi, lecz z wyłączeniem wyrobów mięsnych.

Niniejsza decyzja nie obowiązuje dla przywozu zwierząt nie udomowionych na pokazy lub wystawy, gdzie zwierzęta te nie są zwyczajowo trzymane ani hodowane oraz tych nie udomowionych zwierząt, stanowiących część cyrków lub przeznaczonych do celów naukowych, wliczając w to cele zachowanie gatunku i eksperymenty naukowe w jednostce, instytucie lub ośrodku zatwierdzonym zgodnie z załącznikiem C do dyrektywy 92/65/EWG.

Przywóz zwierząt i świeżego mięsa dozwolony zgodnie z tą decyzją będzie podlegał innym przepisom, które zostały przyjęte lub mogą być przyjęte w ramach europejskiego prawa żywnościowego.

Artykuł 2

Definicje

Dla celów niniejszej decyzji, przyjęto następujące definicje:

a) zwierzęta: oznacza ssaki lądowe z gatunków należących do kategorii taksonomicznej trąbowców (Proboscidea) i parzystokopytnych (Artiodactyla) i ich krzyżówek;

b) gospodarstwo: oznacza gospodarstwo rolne lub inne urzędowo nadzorowane rolnicze, przemysłowe lub komercyjne przedsięwzięcie, wliczając w to ogrody zoologiczne, parki rozrywki i rezerwaty dzikiej przyrody lub łowieckie, w których zwierzęta są zwyczajowo trzymane i hodowane;

c) oddzielone podroby: oznacza podroby, z których całkowicie usunięto kości, chrząstki, tchawicę i oskrzela, gruczoły limfatyczne wraz z połączoną z nimi tkanką, tłuszcz i śluz, a w przypadku mięsa z domowego bydła całe mięśnie żwaczy, nacięte zgodnie z pkt 41 lit. a) rozdziału VIII załącznika I do dyrektywy Rady 64/433/EWG, są również uważane za oddzielone podroby.

Artykuł 3

Warunki przywozu żywych zwierząt do Wspólnoty

Przywóz żywych zwierząt do Wspólnoty będzie dozwolony jedynie wtedy, jeśli zwierzęta te spełniają warunki art. 4, 5 i 6.

Artykuł 4

Miejsce pochodzenia żywych zwierząt

Zwierzęta muszą pochodzić z terytorium państwa trzeciego lub jego części zgodnie z wyszczególnieniem w kolumnach 1, 2 i 3 tabeli podanej w części 1 załącznika I, dla których w odpowiedniej kolumnie 4 znajduje się ściśle określony wzór świadectwa weterynaryjnego przeznaczonego dla tych zwierząt.

Artykuł 5

Warunki szczególne

Zwierzęta muszą spełniać wymagania podane w odpowiednim świadectwie ustalonym zgodnie z odpowiednim świadectwem wzorcowym podanym części 2 załącznika I, przy uwzględnieniu specjalnych warunków wymienionych w kolumnie 6 tabeli podanej w części 1 załącznika I oraz, jeśli jest to zaznaczone w kolumnie 5 tej tabeli, muszą one również spełniać dodatkowe gwarancje wymagane w tym świadectwie.

Na życzenie Państwa Członkowskiego, będącego krajem przeznaczenia, zwierzęta, o których tu mowa, muszą spełniać dodatkowe wymagania związane z wystawianiem świadectwa, wymienione dla Państwa Członkowskiego i zawarte w tym świadectwie, w oparciu o odpowiedni wzór pokazany w części 2.

Artykuł 6

Transport żywych zwierząt przywożonych do Wspólnoty

1. Zwierzęta nie mogą być ładowane na środki transportu przewożące inne zwierzęta nie przeznaczone dla Wspólnoty lub charakteryzujące się gorszym stanem zdrowotnym.

2. Podczas transportu do Wspólnoty, zwierzęta nie mogą być rozładowywane na terytorium państwa trzeciego lub części państwa trzeciego, które nie jest upoważnione do przywozu tych zwierząt do Wspólnoty.

3. Podczas transportu do Wspólnoty, zwierzęta nie mogą być przewożone drogą, koleją ani pędzone przez terytorium lub część terytorium państwa trzeciego, które nie ma zezwolenia na przywóz tych zwierząt do Wspólnoty.

4. Zwierzęta muszą przybyć do punktu kontroli granicznej Wspólnoty w ciągu 10 dni od ich załadowania w wywożącym je państwie trzecim i musi im towarzyszyć świadectwo weterynaryjne wystawione zgodnie z odpowiednim wzorem, wypełnione i podpisane przez urzędowego lekarza weterynarii trzeciego państwa wywozu.

W przypadku transportu drogą morską, okres 10 dni wydłuża się o czas podróży morskiej. W takim przypadku do świadectwa weterynaryjnego dołącza się deklarację wypełnioną przez kapitana statku zgodnie z addendum do części 3A załącznika I.

Artykuł 7

Warunki do spełnienia po przywozie

Po przywozie i zgodnie z dyrektywą 91/496/EWG,

i) zwierzęta przeznaczone do natychmiastowego uboju muszą być bezzwłocznie odstawione do rzeźni przeznaczenia, gdzie muszą być ubite w ciągu pięciu dni roboczych;

ii) zwierzęta przeznaczone do hodowli, produkcji lub tuczu oraz zwierzęta przeznaczone do ogrodów zoologicznych, parków rozrywki i rezerwatów łowieckich i przyrody muszą być bezzwłocznie odstawione do gospodarstwa przeznaczenia, gdzie będą musiały pozostać przez okres minimum 30 dni przed dalszym przetransportowaniem ich poza to gospodarstwo, z wyjątkiem przypadków bezpośredniej dostawy do rzeźni.

Artykuł 8

Warunki przywozu świeżego mięsa do Wspólnoty

Przywóz do Wspólnoty świeżego mięsa, przeznaczonego do spożycia przez ludzi, ze zwierząt wyszczególnionych w art. 2 oraz z koni będzie dozwolony jedynie wtedy, jeśli mięso to spełnia warunki podane w art. 9 do 11.

Artykuł 9

Miejsce pochodzenia świeżego mięsa

Świeże mięso musi pochodzić z terytorium państwa trzeciego lub jego części, zgodnie z wykazem w kolumnach 1, 2 i 3 tabeli przedstawionej w części 1 załączniku II, dla której w kolumnie 4 znajduje się ściśle określony wzór świadectwa weterynaryjnego przeznaczonego dla tego mięsa.

Artykuł 10

Warunki szczególne

Świeże mięso musi spełniać wymagania przedstawione w odpowiednim świadectwie odpowiadającym świadectwu wzorcowemu podanym w części 2 załączniku II, przy uwzględnieniu szczególnych warunków podanych w kolumnie 6-tej tabeli, przedstawione w części 1 załączniku II i, jeśli tak będzie zaznaczone w kolumnie 5-tej tabeli, będzie musiało również spełniać dodatkowe gwarancje wymagane w tym świadectwie.

Artykuł 11

Okazywanie świeżego mięsa w punkcie kontroli granicznej Wspólnoty

Świeże mięso jest okazywane w punkcie kontroli granicznej Wspólnoty wraz z towarzyszącym mu świadectwem weterynaryjnym sporządzonym zgodnie z odpowiednim wzorcem, wypełnione i podpisane przez urzędowego lekarza weterynarii państwa trzeciego wywozu.

Artykuł 12

Warunki do spełnienia po przywozie

1. Po przywozie, następujące kategorie świeżego mięsa są bezzwłocznie przewożone do zakładu przetwórczego przeznaczenia, zgodnie z dyrektywą 97/78/WE:

a) nieoskórowane tusze parzystokopytnej dzikiej zwierzyny łownej przeznaczone do spożycia przez ludzi po dalszej obróbce;

b) b)oddzielone podroby domowego bydła, przeznaczone do spożycia przez ludzi jako wyroby na bazie mięsnej po dalszej obróbce cieplnej polegającej na gotowaniu do osiągnięcia wewnętrznej temperatury przynajmniej 80°C, lub sterylizowaniu w hermetycznie uszczelnionych pojemnikach w sposób pozwalający na osiągnięcie wartości Fo 3.

2. Dla kategorii produktów, o których mowa w ust. 1 lit. b), zakładem przeznaczenia jest zakład specjalnie zatwierdzony i zarejestrowany jako zakład do przetwarzania tych produktów przez Państwo Członkowskie, w którym zakład ten jest usytuowany.

3. Zgodnie z procedurami ustanowionymi decyzją 2001/106/WE, Państwa Członkowskie przekazują sobie nawzajem i Komisji:

a) nazwy i adresy zakładów, o których mowa w ust. 2 oraz właściwych władz lokalnych odpowiedzialnych za nadzór tych zakładów, jak również

b) kategorie produktów, do produkcji których zakłady te są upoważnione i zarejestrowane.

Artykuł 13

Certyfikacja

Świadectwa weterynaryjne wymagane do przywozu do Wspólnoty żywych zwierząt lub świeżego mięsa, zgodnie z przepisami niniejszej decyzji, są przygotowywane zgodnie z uwagami przedstawionymi w części 2 załączników I i II. Jednakże nie może to wykluczać korzystania z elektronicznej certyfikacji ani innych uzgodnionych systemów zharmonizowanych na poziomie Wspólnoty.";

3) artykuł 4 staje się art. 14.

4) Załącznik zostaje zastąpiony załącznikiem A do niniejszej decyzji.

Artykuł 2

Zmiany do decyzji 2000/572/WE

W decyzji 2000/572/WE wprowadza się następujące zmiany:

1) tytuł otrzymuje brzmienie:

"Decyzja Komisji 2000/572/WE z dnia 8 września 2000 r. ustanawiająca warunki dotyczące zdrowia zwierząt i zdrowia publicznego oraz warunki wystawiania świadectw weterynaryjnych przy przywozie do Wspólnoty wyrobów mięsnych z państw trzecich'.";

2) artykuł 1 otrzymuje brzmienie:

"Artykuł 1

Niniejsza decyzja ustanawia warunki zdrowia zwierząt i zdrowia publicznego oraz warunki wystawiania świadectw weterynaryjnych dla przywozu wyrobów mięsnych.'";

3) artykuł 2 zostaje skreślony;

4) artykuł 4 ust. 1 zostaje skreślony;

5) artykuł 6 zostaje skreślony;

6) Załącznik I zostaje skreślony.

Artykuł 3

Zmiany do decyzji 2000/585/WE

W decyzji 2000/585/WE wprowadza się następujące zmiany:

1) tytuł otrzymuje brzmienie:

"Decyzja 2000/585/WE Komisji z dnia 7 września 2000 ustanawiająca wykaz państw trzecich, z których Państwa Członkowskie pozwalają na przywóz mięsa króliczego i pewnych gatunków mięsa dzikiej i utrzymywanej przez człowieka zwierzyny łownej i ustanawiająca warunki zdrowia zwierząt i ludzi oraz warunki wystawiania świadectw weterynaryjnych dla jego przywozu'.";

2) artykuł 2 otrzymuje brzmienie:

"Artykuł 2

Państwa Członkowskie zezwalają na przywóz jedynie następującego mięsa:

- mięso dzikich ptaków łownych, które nie zawiera wnętrzności, z wyjątkiem przypadków nieoskubanych i niewypatroszonych ptaków łownych,

- mięso utrzymywanych przez człowieka ptaków łownych,

- mięso dzikich zającowatych, określonych jako króliki i zające, nie zawierające wnętrzności, z wyjątkiem przypadków nieoskórowanych i niewypatroszonych zającowatych,

- mięso hodowlanych królików,

- mięso dzikich ssaków lądowych, innych niż kopytne oraz zającowate nie zawierające wnętrzności.

Takie mięso musi pochodzić z państw trzecich lub z części tych państw trzecich, wymienionych w załączniku I i musi spełniać warunki podane w świadectwie weterynaryjnym ustanowionym zgodnie z odnośnym wzorcowym świadectwem sanitarnym podanym w załączniku III, zgodnie z przepisami załącznika II.Ściśle określone wymagania, o których mowa w załączniku II i które przedstawiono w załączniku IV muszą być spełnione przez kraj trzeci wywozy i poświadczone poprzez wypełnienie działu V każdego świadectwa zgodnie ze wzorem podanym w załączniku III.'";

3) załączniki I i II zastępuje się załącznikiem B do niniejszej decyzji;

4) w załączniku III wzory A, B, F, G i J zostają skreślone;

5) w załączniku IV ust. 1, 2, 5 i 7 zostają skreślone.

Artykuł 5

Przepisy przejściowe i końcowe

Sporządzono w Brukseli, dnia 6 stycznia 2004.

	W imieniu Komisji
	David BYRNE
	Członek Komisji

______

⁽¹⁾ Dz.U. L 302 z 31.12.1972, str. 28.

⁽²⁾ Dz.U. L 122 z 16.5.2003, str. 36.

⁽³⁾ Dz.U. L 268 z 24.9.1991, str. 56.

⁽⁴⁾ Dz.U. L 162 z 1.7.1996, str. 1.

⁽⁵⁾ Dz.U. L 268 z 14.9.1992, str. 35.

⁽⁶⁾ Dz.U. L 122 z 16.5.2003, str. 1.

⁽⁷⁾ Dz. U. L 268 z 14.9.1992, str. 54.

⁽⁸⁾ Dz. U. L 198 z 6.8.2003, str. 3.

⁽⁹⁾ Dz. U. L 62 z 15.3.1993, str. 49.

⁽¹⁰⁾ Dz. U. L 260 z 11.10.2003, str. 21.

⁽¹¹⁾ Dz. U. L 368 z 31.12.1994, str. 10.

⁽¹²⁾ Dz. U. L 147 z 31.5.2001, str. 1.

⁽¹³⁾ Dz. U. L 333 z 20.12.2003, str. 28.

⁽¹⁴⁾ Dz. U. L 18 z 23.1.2003, str. 11.

⁽¹⁵⁾ Dz. U. L 146 z 14.6.1979, str. 15.

⁽¹⁶⁾ Dz. U. L 224 z 18.10.1990, str. 42.

⁽¹⁷⁾ COMM(2003) 570 wersja ostateczna.

⁽¹⁸⁾ Dz. U. L 89 z 4.4.1997, str. 32.

⁽¹⁹⁾ Dz. U. L 89 z 4.4.1997, str. 39.

⁽²⁰⁾ Dz. U. L 240 23.9.2000, str. 19.

⁽²¹⁾ Dz. U. L 251 z 6.10.2000, str. 1.

⁽²²⁾ Dz. U. L 211 z 8.8.1984, str. 20.

⁽²³⁾ Dz. U. L 373 z 31.12.1990, str. 1.

⁽²⁴⁾ Dz. U. L 96 z 17.4.1991, str. 1.

⁽²⁵⁾ Dz. U. L 86 z 6.4.1993, str. 34.

⁽²⁶⁾ Dz. U. L 93 z 8.4.1997, str. 43.

⁽²⁷⁾ Dz. U. L 71 z 13.3.2002, str. 1.

⁽²⁸⁾ Dz. U. L 13 z 21.1.1993, str. 14.

⁽²⁹⁾ Dz. U. L 234 z 5.9.1980, str. 41.

⁽³⁰⁾ Dz. U. L 236 z 9.9.1980, str. 25.

⁽³¹⁾ Dz. U. L 196 z 18.7.1981, str. 19.

⁽³²⁾ Dz. U. L 324 z 12.11.1981, str. 25.

⁽³³⁾ Dz. U. L 182 z 26.6.1982, str. 27.

⁽³⁴⁾ Dz. U. L 186 z 30.6.1982, str. 54.

⁽³⁵⁾ Dz. U. L 56 z 3.3.1983, str. 26.

⁽³⁶⁾ Dz. U. L 222 z 13.8.1983, str. 27.

⁽³⁷⁾ Dz. U. L 144 z 30.5.1984, str. 10.

⁽³⁸⁾ Dz. U. L 144 z 30.5.1984, str. 17.

⁽³⁹⁾ Dz. U. L 72 z 15.3.1986, str. 36.

⁽⁴⁰⁾ Dz. U. L 76 z 21.3.1986, str. 47.

⁽⁴¹⁾ Dz. U. L 99 z 15.4.1986, str. 26.

⁽⁴²⁾ Dz. U. L 271 z 23.9.1986, str. 23.

⁽⁴³⁾ Dz. U. L 73 z 17.3.1989, str. 53.

⁽⁴⁴⁾ Dz. U. L 92 z 5.4.1989, str. 16.

⁽⁴⁵⁾ Dz. U. L 228 z 22.8.1990, str. 28.

⁽⁴⁶⁾ Dz. U. L 43 z 16.2.1991, str. 45.

⁽⁴⁷⁾ Dz. U. L 239 z 28.8.1991, str. 17.

⁽⁴⁸⁾ Dz. U. L 239 z 28.8.1991, str. 18.

⁽⁴⁹⁾ Dz. U. L 144 z 26.5.1992, str. 21.

⁽⁵⁰⁾ Dz. U. L 179 z 22.7.1993, str. 11.

⁽⁵¹⁾ Dz. U. L 170 z 16.6.1998, str. 16.

⁽⁵²⁾ Dz. U. L 299 z 10.11.1998, str. 30.

⁽⁵³⁾ Dz. U. L 110 z 28.4.1999, str. 16.

⁽⁵⁴⁾ Dz. U. L 278 z 23.10.2001, str. 37.

⁽⁵⁵⁾ Dz. U. L 13 z 16.1.1997, str. 28.

⁽⁵⁶⁾ Dz. U. L 125 z 23.5.1996, str. 10.

⁽⁵⁷⁾ Dz. U. L 31 z 1.2.2002, str. 1.

⁽⁵⁸⁾ Dz. U. L 8 z 11.1.1989, str. 17.

⁽⁵⁹⁾ Dz. U. L 84 z 31.3.1992, str. 37.

⁽⁶⁰⁾ Dz. U. L 87 z 2.4.1992, str. 20.

⁽⁶¹⁾ Dz. U. L 273 10.10.2002, str. 1.

ZAŁĄCZNIKI

ZAŁĄCZNIK A

"ZAŁĄCZNIK I (ZWIERZĘTA ŻYWE)

CZĘŚĆ 1

Wykaz państw trzecich lub ich części

Państwo	Kod terytorium	Opis terytorium	Świadectwo weterynaryjne		Specjalne warunki
	Kod terytorium	Opis terytorium	Wzór y)	SG
1	2	3	4	5	6
BG - Bułgaria	BG-0	Cały kraj	-		VI
	BG-1	Prowincje Warna, Dobrich, Filistra, Choumen, Targowiszte, Razgrad, Russe, W. Tyrnowo, Gabrowo, Plewen, Lowecz, Plowdiw, Smolian, Pasardżik, Okręg Sofii, Miasto Sofia, Pernik, Kustendil, Blagoewgrad, Sliwen, Stara Zagora, Wraca, Montana i Widin	BOV-X, BOV-Y, RUM, OVI-X, OVI-Y	A
CA - Kanada	CA-0	Cały kraj	POR-X		IVb
	CA-1	Cały kraj oprócz regionu Okanaga Valley Brytyjskiej Kolumbii, opisanego następująco: - od punktu na granicy Kanady/USA 120°15' dług., 49o szer. - na północ do punktu 119°35' dług., 50°30' szer. - na północny-wschód do punktu 119° dlug., 50°45' szer. - na południe do punktu na granicy Kanady/USA 118°15' dług., 49° szer.	BOV-X,	A	IX
CH - Szwajcaria	CH-0	Cały kraj	BOV-X, BOV-Y
	CH-0	Cały kraj	POR-X, POR-Y	B
CL - Chile	CL-0	Cały kraj	OVI-X, RUM
	CL-0	Cały kraj	POR-X, SUI	B
CY - Cypr	CY-0	Cały kraj	POR-X, POR-Y	B
CZ - Czechy	CZ-0	Cały kraj	BOV-X, BOV-Y, RUM, OVI-X, OVI-Y, POR-X, POR-Y		IVa V
EE - Estonia	EE-0	Cały kraj	BOV-X, BOV-Y, RUM, OVI-Y
GL - Grenlandia	GL-0	Cały kraj	OVI-X, RUM
HR - Chorwacja	HR-0	Cały kraj	BOV-X, BOV-Y, RUM, OVI-X, OVI-Y
HU - Węgry	HU-0	Cały kraj	BOV-X, BOV-Y, RUM, OVI-X, OVI-Y, POR-X, POR-Y	B	V
IS - Islandia	IS-0	Cały kraj	BOV-X, BOV-Y, RUM, OVI-X, OVI-Y		I
	IS-0	Cały kraj	POR-X, POR-Y	B
LT - Litwa	LT-0	Cały kraj	BOV-X, BOV-Y, OVI-Y, RUM
LV - Łotwa	LV-0	Cały kraj	BOV-X, BOV-Y, OVI-Y, RUM
MT - Malta	MT-0	Cały kraj	RUM, OVI-X, OVI-Y
NZ - Nowa Zelandia	NZ-0	Cały kraj	BOV-X, BOV-Y, RUM, POR-X, POR-Y, OVI-X, OVI-Y		I
PL - Polska	PL-0	Cały kraj	BOV-X, BOV-Y, RUM, OVI-X, OVI-Y
PM-	PM-0	Cały kraj
RO - Rumunia	Ro-0	Cały kraj	BOV-X, BOV-Y, RUM, OVI-X, OVI-Y		V
SI - Słowenia	SI-0	Cały kraj	BOV-X, BOV-Y, RUM, OVI-Y
SK - Slowacja	SK-0	Cały kraj	Bov-x, bov-y, rum, ovi-x, ovi-y		V

Warunki szczególne (patrz: przypisy na każdym świadectwie):

»I«: terytorium, na którym obecność BSE wśród rodzimego bydła jest oceniana jako wysoce nieprawdopodobna, dla celów wywozu do Wspólnoty Europejskiej zwierzęta otrzymują świadectwo wystawione zgodnie z wzorcami świadectw BOV-X i BOV-Y.

»II«: terytorium uznane za mające oficjalny status wolnego od gruźlicy dla celów wywozu do Wspólnoty zwierzęta otrzymują świadectwo wystawione zgodnie z wzorem świadectwa BOV-X.

»III«: terytorium uznane za mające oficjalny status wolnego od brucelozy dla celów wywozu do Wspólnoty Europejskiej zwierzęta otrzymują świadectwo wystawione zgodnie z wzorem świadectwa BOV-X.

»IVa«: terytorium uznane za mające oficjalny status wolnego od enzootycznej białaczki bydła (EBL) dla celów wywozu do Wspólnoty Europejskiej zwierzęta otrzymują świadectwo wystawione zgodnie z wzorem świadectwa BOV-Y.

»IVb«: terytorium z zatwierdzonym gospodarstwem uznanym za mające oficjalny status wolnego od enzootycznej białaczki bydła (EBL) dla celów wywozu do Wspólnoty Europejskiej zwierzęta otrzymują świadectwo wystawione zgodnie ze wzorem świadectwa BOV-X.

»V«: terytorium uznane za mające oficjalny status wolnego od brucelozy dla celów wywozu do Wspólnoty Europejskiej zwierzęta otrzymują świadectwo wystawione zgodnie z wzorem świadectwa OVI-X.

»VI«: Ograniczenia geograficzne:

W przypadku Bułgarii, kod terytorium BG-1, zwierzęta posiadające świadectwo wystawione zgodnie z wzorami świadectwa weterynaryjnego BOV-X, BOV-Y, RUM, OVI-X i OVI-Y mogą być przywożone tylko do tych części terytorium Państwa Członkowskiego, które są wymienione w załączniku II do decyzji 2001/138/WE z dnia 9 lutego 2001 r., jeśli Państwo Członkowskie zezwala na to.

»VII«: terytorium uznane za mające oficjalny status wolnego od gruźlicy dla celów wywozu do Wspólnoty Europejskiej zwierzęta otrzymują świadectwo wystawione zgodnie z wzorem świadectwa RUM.

»VIII«: terytorium uznane za mające oficjalny status wolnego od brucelozy dla celów wywozu do Wspólnoty Europejskiej zwierzęta otrzymują świadectwo wystawione zgodnie z wzorem świadectwa RUM.

»IX «: terytorium uznane za mające oficjalny status wolnego od choroby Aujeszky'ego dla celów wywozu do Wspólnoty Europejskiej zgodnie z wzorem świadectwa POR-X.

CZĘŚĆ 2

Wzory świadectw weterynaryjnych

Wzory:

»BOV-X «: Wzór świadectwa weterynaryjnego dla domowego bydła (Bos taurus, Bison bison, Bubalus bubalis i ich krzyżówek) przeznaczonego do hodowli i/lub produkcji po przywozie

»BOV-Y «: Wzór świadectwa weterynaryjnego dla domowego bydła (Bos taurus, Bison bison, Bubalus bubalis i ich krzyżówek) przeznaczonego do natychmiastowego uboju po przywozie

»OVI-X «: Wzór świadectwa weterynaryjnego dla owiec (Ovis aries) i kóz Capra hircus) przeznaczonych do hodowli i/lub produkcji po przywozie

»OVI-Y «: Wzór świadectwa weterynaryjnego dla owiec (Ovis aries) i kóz(Capra hircus) przeznaczonych do natychmiastowego uboju po przywozie

»POR-X «: Wzór świadectwa weterynaryjnego dla trzody chlewnej (Sus scrofa) przeznaczonej do hodowli i/lub produkcji po przywozie

»POR-Y «: Wzór świadectwa weterynaryjnego dla trzody chlewnej (Sus scrofa) przeznaczonej do natychmiastowego uboju po przywozie

»RUM «: Wzór świadectwa weterynaryjnego dla niedomowych zwierząt innych niż świniowate

»SUI «: Wzór świadectwa weterynaryjnego dla niedomowych świniowatych

SG (dodatkowe gwarancje):

»A «: gwarancje dotyczące testów na chorobę niebieskiego języka i krwotok epizootyczny na zwierzętach z wydanym świadectwem zgodnym z wzorem świadectwa BOV-X (pkt 10.8a), OVI-X (pkt 10.6a) i RUM (pkt 10.7a)

»B «: gwarancje dotyczące testów na chorobę pęcherzykową świń i klasyczny pomór świń na zwierzętach z wydanym świadectwem zgodnym z wzorem świadectwa POR-X (pkt10.4a) i SUI pkt 10.4a)

»C «: gwarancje dotyczące testu na brucelozę na zwierzętach z wydanym świadectwem zgodnym z wzorem świadectwa POR-X (pkt 10.4a) i SUI (pkt 10.4a)

Uwagi

a) Świadectwa weterynaryjne są wystawiane przez kraj wywozu na podstawie wzorów znajdujących się w części 2 załącznika 1, zgodnie z układem danego wzoru odpowiadającego rozpatrywanym zwierzętom. Zawierają, w uporządkowanej kolejności pokazanej na wzorze, poświadczenia wymagane dla dowolnego państwa trzeciego oraz, jeśli to konieczne, dodatkowe gwarancje wymagane dla państwa trzeciego wywozu lub jego części.

Jeśli Państwo Członkowskie UE, będące krajem przeznaczenia, zażąda spełnienia dodatkowych wymagań związanych z wystawieniem świadectwa dla rozpatrywanych zwierząt, to muszą być one zawarte na oryginale świadectwa weterynaryjnego.

b) Dla zwierząt wywożonych z jednego terytorium wyszczególnionego w kolumnach 2 i 3 części 1 załącznika I, wysłanych do tego samego punktu przeznaczenia i przewożonych tym samym wagonem kolejowym, ciężarówką, samolotem lub statkiem musi być przewidziane oddzielne świadectwo.

c) Oryginał każdego świadectwa składa się z jednej dwustronnej kartki lub, jeśli zawiera więcej tekstu, musi mieć taką postać, by wszystkie niezbędne strony stanowiły nierozłączną, integralną całość.

d) Świadectwo musi być sporządzone przynajmniej w jednym z oficjalnych języków Państwa Członkowskiego UE, w którym będzie przeprowadzana kontrola w punkcie kontroli granicznej i w języku Państwa Członkowskiego UE będącego krajem przeznaczenia. Te Państwa Członkowskie mogą jednak zezwolić na użycie innego języka Wspólnoty niż ich własny i załączenie, w razie konieczności oficjalnego tłumaczenia.

e) Jeśli dla celów identyfikacji poszczególnych pozycji przesyłki (wykaz w pkt 8.2 wzoru świadectwa), do świadectwa dołączone zostaną dodatkowe strony, to strony te również należy traktować jako integralną część oryginału tego świadectwa, pod warunkiem złożenia podpis i pieczęci przez urzędowego lekarza weterynarii na każdej z tych stron.

f) W przypadku, kiedy świadectwo zawierające dodatkowe wykazy, o których mowa w e), składa się z więcej niż jednej strony, każda ze stron musi być ponumerowana - (numer strony) z (całkowitej liczby stron) - u dołu strony i musi mieć naniesiony na górze strony numer kodu danego świadectwa, nadany przez właściwe władze.

g) Oryginał świadectwa musi być wypełniony i podpisany przez urzędowego lekarza weterynarii w ciągu 24 godzin przed załadunkiem przesyłki przeznaczonej do wywozu do Wspólnoty. Wykonując to, właściwe władze kraju wywozu muszą zapewnić przestrzeganie zasad wystawiania świadectwa równoważnych z zasadami ustanowionymi dyrektywą 96/93/WE.

Kolor podpisu musi różnić się od koloru druku. Ta sama zasada stosuje się do pieczęci innych niż wytłaczane lub będące znakami wodnymi.

h) Oryginał świadectwa musi towarzyszyć przesyłce do punktu kontroli granicznej UE.

i) Świadectwo jest ważne przez 10 dni od dnia jego wystawienia.

W przypadku transportu statkiem, czas ważności przedłuża się o czas podróży statkiem. Dlatego, do oryginału świadectwa weterynaryjnego dołącza się deklarację wystawioną przez kapitana statku, sporządzoną zgodnie z addendum do części 3 załącznika 1 do niniejszej decyzji.

j) Zwierzęta nie mogą być transportowane razem z innymi zwierzętami, które nie są przeznaczone do Wspólnoty Europejskiej lub charakteryzują się gorszym statusem zdrowotnym.

k) Podczas transportu do Wspólnoty Europejskiej, zwierzęta nie mogą być rozładowywane na terytorium państwa, ani na terytorium części państwa, która nie jest dopuszczona do przywozu tych zwierząt do Wspólnoty.

.................................................

Notka Wydawnictwa Prawniczego "Lex"

Grafiki zostały zamieszczone wyłącznie w Internecie. Obejrzenie grafik podczas pracy z programem Lex wymaga dostępu do Internetu.

.................................................

grafika

CZĘŚĆ 3

A - Załącznik do transportu zwierząt drogą morską

(wypełniany i załączany do świadectwa weterynaryjnego, w przypadku gdy transport do granicy Wspólnoty Europejskiej, nawet jako jeden z etapów przewozu, odbywa się statkiem)

grafika

B - Warunki zatwierdzania miejsc gromadzenia zwierząt

Zatwierdzone miejsca gromadzenia zwierząt spełniać muszą następujące wymagania:

I. Muszą być objęte nadzorem urzędowego lekarza weterynarii.

II. Każde z nich musi być położone w centrum obszaru o średnicy 20 km, w którym, według oficjalnych danych, nie było przypadków pryszczycy, w ciągu przynajmniej 30 dni przed wykorzystaniem ich jako zatwierdzonych miejsc gromadzenia zwierząt.

III. Przed każdym wykorzystaniem ich jako zatwierdzonych miejsc gromadzenia zwierząt, muszą one zostać oczyszczone i zdezynfekowane przy użyciu środka dezynfekcyjnego urzędowo dopuszczonego do obrotu w państwie wywozu, jako skutecznego w zwalczaniu choroby wymienionej w warunku II powyżej.

IV. Muszą one posiadać, biorąc pod uwagę ich zdolność do pomieszczenia zwierząt: a) obiekt przeznaczony wyłącznie do tego celu; b) odpowiednie, łatwe do czyszczenia i dezynfekcji wyposażenie, służące do załadunku i rozładunku, a także przetrzymywania zwierząt w odpowiednich warunkach, pojenia ich, karmienia i dokonywania wszelkich niezbędnych czynności; c) stosowne pomieszczenia przeznaczone do badań i izolowania zwierząt; d) odpowiednie wyposażenie, służące do czyszczenia i dezynfekowania pomieszczeń i pojazdów; e) odpowiednie miejsce składowania przeznaczone do przechowywania paszy, ściółki i odchodów; f) odpowiednie systemy zbierania i usuwania zużytej wody; g) biuro dla urzędowego lekarza weterynarii.

V. W trakcie prowadzenia działalności, muszą posiadać one wystarczającą liczbę lekarzy weterynarii do przeprowadzenia wszystkich wymaganych czynności.

VI. Mogą one przyjmować jedynie zwierzęta posiadające indywidualne oznakowanie, gwarantujące możliwość prześledzenia ich losów. W tym celu, w momencie przyjmowania zwierząt, właściciel lub osoba odpowiedzialna za miejsce gromadzenia zwierząt musi dopilnować, aby zwierzęta były właściwie zidentyfikowane i aby towarzyszyły im dokumenty lub świadectwa zdrowia właściwe dla danego gatunku, czy kategorii. Ponadto, osoba ta zapisuje w rejestrze lub w bazie danych, gdzie informacja ta musi pozostawać co najmniej przez trzy lata, nazwisko właściciela, miejsce pochodzenia, datę wejścia i wyjścia zwierząt, liczbę i dane identyfikacyjne zwierząt lub zarejestrowany numer stada pochodzenia, a także ich przeznaczenie i zarejestrowany numer przewoźnika oraz numer rejestracyjny ciężarówki przywożącej lub odbierającej zwierzęta z obiektu.

VII. Wszystkie zwierzęta przechodzące przez nie muszą spełniać warunki zdrowotne, ustalone dla przywozu danej kategorii zwierząt do Wspólnoty Europejskiej.

VIII. Zwierzęta wywożone do Wspólnoty Europejskiej, przechodzące przez miejsce gromadzenia zwierząt muszą, w ciągu sześciu dni od przybycia, być załadowane i wysłane bezpośrednio na granicę kraju wywozu: a) bez wchodzenia w kontakt ze zwierzętami parzystokopytnymi, innymi niż zwierzęta spełniające wymagania zdrowotne ustalone dla przywozu danej kategorii zwierząt do Wspólnoty Europejskiej; b) posegregowane na przesyłki, tak, aby pojedyncza przesyłka zwierząt nie zawierała zarówno zwierząt przeznaczonych do hodowli lub produkcyjnych oraz zwierząt przeznaczonych do natychmiastowego uboju; c) w pojazdach transportowych lub pojemnikach, które zostały uprzednio oczyszczone i zdezynfekowane przy użyciu środka dezynfekcyjnego urzędowo dopuszczonego do obrotu w państwie wywozu, jako skutecznego w zwalczaniu choroby wymienionej w warunku II powyżej, skonstruowanych w sposób uniemożliwiający wylewanie się lub wypadanie w czasie transportu odchodów, moczu, ściółki lub paszy.

IX. Tam, gdzie warunki wywozu zwierząt do Wspólnoty wymagają, aby został przeprowadzony test w określonym czasie przed załadunkiem, czas ten obejmuje każdy okres gromadzenia zwierząt, do sześciu dni liczonych od przybycia zwierząt do zatwierdzonego miejsca gromadzenia zwierząt.

X. Kraj wywozu wyznaczy zatwierdzone miejsca gromadzenia zwierząt, które zostały zatwierdzone dla zwierząt przeznaczonych do hodowli i zwierząt produkcyjnych, a także te zatwierdzone dla zwierząt przeznaczonych do uboju, oraz poda do wiadomości Komisji i właściwym władzom szczebla centralnego Państw Członkowskich regularnie uaktualniane nazwy i adresy takich obiektów.

XI. Kraj wywozu określi sposób urzędowego nadzoru zatwierdzonych miejsc gromadzenia zwierząt i dopilnuje, aby nadzór taki miał miejsce.

XII. Będą one regularnie poddawane inspekcji w celu stwierdzenia, czy wymagania niezbędne dla zatwierdzenia w dalszym ciągu są spełniane. W przypadku ich niespełnienia i zawieszenia uprawnień, uprawnienia mogą zostać przywrócone, jeśli właściwe władze uznają całkowitą zgodność miejsca gromadzenia zwierząt ze wszystkimi powyższymi wymaganiami.

C - Protokoły standaryzacji materiałów i procedur testowych

Gruźlica (TBL)

Pojedynczą, śródskórną próbę tuberkulinową, wykorzystująca tuberkulinę bydlęcą, wykonuje się zgodnie z Załącznikiem B do dyrektywy 64/432/EWG. W przypadku trzody chlewnej, przeprowadza się pojedynczą, śródskórną próbę tuberkulinową przy użyciu tuberkuliny ptasiej, zgodnie z Załącznikiem B do dyrektywy 64/432/EWG, z tą różnicą, że miejscem wstrzyknięcia jest luźny fałd skóry u podstawy ucha.

Bruceloza (Brucella abortus) (BRL)

Test aglutynacji surowicy, test wiązania dopełniacza, test ze buforowanym antygenem brucelli oraz test ELISA przeprowadza się zgodnie z Załącznikiem C do dyrektywy 64/432/EWG.

Bruceloza (Brucella melitensis) (BRL)

Test przeprowadza się zgodnie z Załącznikiem C do dyrektywy 91/68/EWG.

Enzootyczna Białaczka Bydła (EBL)

Test immunodyfuzji w żelu agarowym oraz test ELISA przeprowadza się zgodnie z ust. A i C Załącznika D do dyrektywy 64/432/EWG.

Choroba niebieskiego języka (Bluetongue) (BTG)

A. Test ELISA blokujący lub kompetycyjny przeprowadza się zgodnie z następującym protokołem:

Test ELISA w modyfikacji kompetycyjnej, wykorzystujący przeciwciała monoklonalne 3-17-A3 jest w stanie zidentyfikować przeciwciała skierowane przeciwko wszystkim znanym serotypom wirusa choroby niebieskiego języka (Bluetongue) (BTV).

Zasada testu polega na przerwaniu reakcji pomiędzy antygenem BTV i grupowo specyficznym monoklonalnym przeciwciałem (3-17-A3) poprzez dodanie surowicy testowej. Przeciwciała skierowane przeciwko BTV obecne w surowicy testowej blokuję reaktywność przeciwciał monoklonalnych (Mab), przez co ograniczona jest spodziewana reakcja barwna po dodaniu znakowanych enzymatycznie przeciwciał mysich oraz chromogenu/substratu. Surowice mogą być badane w pojedynczym rozcieńczeniu 1:5 (test plamkowy - dodatek 1) lub mogą być miareczkowane (miareczkowanie surowicy - dodatek 2) punktu końcowego. Wartości zahamowania wyższe, niż 50 % można uznać za pozytywne.

Materiały i odczynniki:

1. Odpowiednie, płaskodenne płytki do testu ELISA.

2. Antygen: dostarczany jako koncentrat wyciągu z komórek, przygotowywany według podanego poniżej sposobu, przechowywany w temperaturze -20 °C albo-70 °C.

3. Bufor blokujący: Izotoniczny roztwór chlorku sodu buforowany fosforanami (PBS), zawierający 0,3 % BTV ujemnej surowicy dorosłego bydła, 0,1 % (v/v) Tween - 20 (dostarczany jako syrop Monolaurynianu polioksyetylenosorbitolu) w PBS.

4. Przeciwciała monoklonalne: 3-17-A3 (dostarczane jako supernatant z hodowli tkankowych linii komórkowej hybridoma) skierowane przeciwko grupowo swoistemu polipeptydowi VP7, przechowywane w temperaturze -20 °C lub liofilizowane i przed użyciem rozcieńczane w stosunku 1/100 z buforem blokującym.

5. Konjugat: królicza globulina przeciwko przeciwciałom mysim (adsorbowane i przemyte) sprzężone z peroksydazą chrzanową, przechowywany w temperaturze 4 °C, w ciemności.

6. Chromogen i substrat: ortofenylo dwuamina (ODP-chromogen) w końcowym stężeniu 0,4 mg/ml w sterylnej wodzie destylowanej. Nadtlenek wodoru (30 % w/v-substratu) 0,05 % v/v dodawany tuż przed użyciem (5µl H2O2 na 10 ml OPD). (Należy obchodzić się z OPD ostrożnie - używać rękawic gumowych - przypuszczalny mutagen).

7. 1 molowy kwas siarkowy: 26,6 ml kwasu dodane do 473,4 ml destylowane wody. (Należy pamiętać, aby zawsze dodawać kwas do wody, nigdy wodę do kwasu).

8. Wytrząsarka obrotowa.

9. Czytnik płytek ELISA (test można odczytać wizualnie).

Format testu

Cc: kontrola konjugatu (bez surowicy/bez przeciwciał monoklonalnych); C++: silnie dodatnia surowica kontrolna; C+: słabo dodatnia surowica kontrolna; C-: ujemna surowica kontrolna; Cm: kontrola przeciwciał monoklonalnych (bez surowicy).

Dodatek 1: Format testu plamkowego (1:5) - (40 surowic/płytkę)

	Kontrole		Surowice testowe
	1	2	3	4	5	6	7	8	9	10	11	12
A	Cc	C-	1	2	3	4	5	6	7	8	9	10
B	Cc	C-	1	2	3	4	5	6	7	8	9	10
C	C ++	C ++
D	C ++	C ++
E	C +	C +
F	C +	C +
G	Cm	Cm										40
H	Cm	Cm										40

Dodatek 2: Format miareczkowania surowicy (10 surowic/płytkę)

Kontrole

Surowice testowe

C-

1:5

C-

1:10

C ++

1:20

C ++

1:40

C +

1:80

C +

1:160

1:320

1:640

Protokół testu:

Kontrola konjugatu (Cc): Studzienki 1A i 1B są pustą kontrolą składającą się z antygenu BTV oraz konjugatu. Może być używana do zerowania czytnika ELISA.

Kontrola Mab (Cm): Kolumny 1 i 2, wiersze G i H to kontrola przeciwciał monoklonalnych, zawierająca antygen BTV, przeciwciała monoklonalne i konjugat. Te studzienki wykazują najsilniejsze zabarwienie. Wartość gęstości optycznej odczytu dla tej kontroli odpowiada wartości zahamowania równej 0 %.

Kontrola dodatnia (C++, C-): Kolumny 1 i 2, wiersze C-D-E-F. Studzienki te zawierają antygen BTV, odpowiednio silne i słabe dodatnie surowice BTV, Mab i konjugat.

Kontrola ujemna (C-): Studzienki 2A i 2B są kontrolą ujemną zawierająca antygen BTV, ujemną surowicę BTV, Mab i konjugat.

Surowice testowe: Przy badaniach serologicznych i szybkich badaniach screeningowych, surowice mogą być badane w pojedynczym rozcieńczeniu 1:5 (Dodatek 1). Alternatywnie można zbadać 10 surowic w rozcieńczeniu wahającym się od 1:5 do 1:640 (Dodatek 2). Pozwala to uzyskać przybliżone wskazania co do miana przeciwciał w surowicy testowej.

Procedura

1. Rozcieńczyć antygen BTV do wstępnie mianowanego stężenia w PBS, poddać krótkiej sonikacji w celu rozproszenia skupisk wirusa (jeśli sonikator nie jest dostępny, silnie wstrząsnąć pipetą), po czym dodać po 50 µl do wszystkich studzienek płytki przeznaczonej do testu ELISA. Należy postukać w ścianki płytki w celu rozproszenia antygenu.

2. Inkubować w temperaturze 37 °C przez 60 minut w wytrząsarce obrotowej. Przemyć płytki trzykrotnie poprzez zalanie ich nie sterylnym PBS i opróżnienie, po czym osuszyć na bibule.

3. Kontrolować studzienki: dodać 100 µl buforu blokującego do studzienek oznaczonych jako Cc. Dodać 50 µl dodatniej i ujemnej surowicy kontrolnej w rozcieńczeniu 1:5 (10 µl surowicy + 40 µl blokującego buforu, odpowiednio do studzienek C-, C + oraz C++. Dodać 50 µl buforu blokującego do studzienek kontrolnych Mab.

Metoda testu plamkowego: dodać każdej z badanych surowic w rozcieńczeniu 1:5 w buforze blokującym, w celu zduplikowania studzienek w kolumnach od 3 do 12 (10 µl surowicy + 40 µl buforu blokującego),

lub

Metoda miareczkowania surowicy: przygotować serię dwukrotnie wzrastających rozcieńczeń każdej z próbek testowych (1:5 do 1:640) w buforze blokującym, w ośmiu studzienkach w pojedynczych kolumnach od 3 do 12.

4. Natychmiast po dodaniu surowic testowych, rozcieńczyć Mab w stosunku 1:100 w buforze blokującym oraz dodać 50 µl do wszystkich studzienek na płytce, z wyjątkiem kontroli ślepej.

5. Inkubować w temperaturze 37 °C przez 60 minut w wytrząsarce obrotowej. Przemyć trzykrotnie PBS i osuszyć na bibule.

6. Rozcieńczyć koncentrat króliczy przeciwko przeciwciałom mysim do 1/5.000 w buforze blokującym i dodać 50 µl do wszystkich studzienek na płytce.

7. Inkubować w temperaturze 37 °C przez 60 minut w wytrząsarce obrotowej. Przemyć trzykrotnie PBS i osuszyć na bibule.

8. Rozmrozić OPD i bezpośrednio przed użyciem dodać 5 µl 30 % nadtlenku wodoru do każdych 10 ml OPD. Dodać 50 µl do wszystkich studzienek na płytce. Należy poczekać około 10 minut na wytworzenie się reakcji barwnej, po czym zatrzymać reakcję przy pomocy 1 M kwasu siarkowego (50 µl na studzienkę). Reakcja barwna powinna pojawić się w studzienkach kontrolnych Mab oraz w studzienkach zawierających surowice bez przeciwciał skierowanych przeciwko wirusowi choroby niebieskiego języka.

9. Ocenić płytki wizualnie lub przy pomocy czytnika spektrofotometrycznego i zapisać wyniki.

Analiza wyników

Używając pakietu oprogramowania, wydrukować wartości gęstości optycznej (OD) oraz procent zahamowania (PI) dla testowanej i kontrolnej surowicy w odniesieniu do wartości średniej policzonej na podstawie wyników odnotowanych w studzienkach kontrolnych antygenu. Odnotowane wartości OD i PI pozwolą ustalić, czy wyniki testu mieszczą się w akceptowalnych granicach. Wartość górnej granicy kontrolnej (UCL) i niższej granicy kontrolnej (LCL) dla kontroli Mab (antygen plus Mab przy braku obecności surowic testowych) wynoszą pomiędzy wartościami gęstości optycznej 0,4 i 1,4. Każda płytka, która nie spełnia powyższych kryteriów musi zostać odrzucona.

Jeśli pakiet oprogramowania nie jest dostępny, wartości OD należy wydrukować korzystając z opcji drukowania w teście ELISA. Należy obliczyć średnią wartość OD dla studzienek kontroli antygenu, która równa jest 100 %. Określić 50 % wartości OD i ręcznie obliczyć, czy każda z próbek jest dodatnia lub ujemna.

Wartość procentu zahamowania (PI) = 100 - (OD każdej z kontroli testu/średnia wartość OD z Cm) × 100.

Zduplikowane studzienki zawierające ujemną surowicę kontrolną, a także zduplikowane studzienki z próbą ślepą blank powinny wskazywać wartości PI pomiędzy + 25 % i -25 %, a także odpowiednio pomiędzy + 95 % i + 105 %. Nie spełnienie powyższych kryteriów nie unieważnia wyniku pochodzącego z danej płytki, ale sugeruje, że kolor tła cały czas się zmienia. Silna i słaba dodatnia surowica kontrolna powinna wskazywać wartość PI pomiędzy + 81 % i + 100 %, i odpowiednio pomiędzy + 51 % i + 80 %.

Próg diagnozy dla surowic testowych to 50 % (PI 50 % lub OD 50 %). Próbki dające wynik PI powyżej 50 % należy uznać za ujemne. Próbki, w przypadku których wartość PI wynosi powyżej i poniżej progu dla zduplikowanych studzienek, uznaje się za wątpliwe; próbki takie można ponownie zbadać testem plamkowym lub/i testem miareczkowania. Próbki pozytywne również mogą zostać poddane miareczkowaniu w celu określenia stopnia, w jakim ich wynik jest pozytywny.

Odczyt wizualny: Próbki dodatnie i ujemne można z łatwością rozróżnić wizualnie; próbki słabo dodatnie lub silnie ujemne mogą być trudne do interpretacji wizualnej.

Przygotowania antygenu BTV do testu ELISA:

1. Przemyć 40-60 butli Roux zawierających jednowarstwową hodowlę komórek BHK-21 należy płukać trzykrotnie podłożem Eagle'a bez surowicy, a następnie zakazić serotypem 1 wirusa choroby niebieskiego języka w podłożu Eagle'a bez surowicy.

2. Inkubować w temperaturze 37 °C i sprawdzać codziennie na obecność efektu cytopatycznego (cpe).

3. Gdy efekt cytopatyczny obejmuje 80-90 % komórek hodowli jednowarstwowej w każdej butli Roux, należy zebrać wirus przez energiczne potrząsanie w celu odklejenia komórek od powierzchni szkła.

4. Odwirować zawiesinę przy 2.000-3.000 obr/min w celu osadzenia komórek.

5. Zlać supernatant i zawiesić osad komórek w około 30 ml PBS zawierającym 1 % sarkozylu i 2 ml fluorku fenylometylosulfonylu (bufor do lizy). Może to powodować utworzenie żelu z komórek, co można ograniczyć dodając więcej buforu do lizy. Uwaga: fluorek fenylometylosulfonylu jest szkodliwy - należy obchodzić się z nim z najwyższą ostrożnością.

6. Rozbić komórki przy użyciu sondy ultradźwiękowej przy amplitudzie 30 mikronów w ciągu 60 sekund.

7. Wirować przy 10.000 obr/min przez 10 minut.

8. Zebrać supernatant i przechowywać go w temperaturze + 4 °C, a pozostały osad komórek ponownie zawiesić w 10-20 ml buforu do lizy.

9. Rozbić komórki ultradźwiękami i odwirować. Zebrać uzyskany supernatant i powtórzyć procedurę po raz trzeci, ponownie zbierając supernatant.

10. Połączyć porcje supernatantu i odwirować na poduszce z 40 % sacharozy (w/v w PBS) używając 30 ml probówek wirowniczych Beckmanna i rotora SW120, przy 24.000 obr/min w temperaturze + 4 °C w ciągu 120 minut.

11. Odrzucić supernatant, wysuszyć probówki i ponownie zawiesić osad w PBS przy użyciu sonifikatora. Tak uzyskany antygen należy podzielić na porcje i przechowywać w temperaturze -20 °C

Miareczkowanie antygenu BTV do testu ELISA:

Antygen choroby niebieskiego języka do testu ELISA jest miareczkowany przy pomocy pośredniego testu ELISA. Dwukrotnie wzrastające rozcieńczenia antygenu mianuje się względem stałego rozcieńczenia 1/100 przeciwciała monoklonalnego 3-17-A3, zgodnie z następującym protokołem:

1. Przygotować rozcieńczenie 1:20 antygenu BTV w PBS w studzienkach płytki w szeregu dwukrotnie wzrastających rozcieńczeń (w objętości 50 µl/studzienkę), przy pomocy pipety wielokanałowej.

2. Inkubować przez godzinę w temperaturze 37 °C na wytrząsarce obrotowej.

3. Spłukać płytkę trzykrotnie przy użyciu PBS.

4. Do każdej studzienki płytki dodać 50 µl rozcieńczenia 1:50 przeciwciała monoklonalnego 3-17-A3.

5. Inkubować przez godzinę w temperaturze 37 °C na wytrząsarce obrotowej.

6. Spłukać płytkę trzykrotnie przy użyciu PBS

7. Do każdej studzienki dodać po 50 µl konjugatu króliczej antyglobuliny przeciwko mysim przeciwciałom, znakowanego peroksydazą chrzanową w optymalnym wstępnym stężeniu.

8. Inkubować przez godzinę w temperaturze 37 °C na wytrząsarce obrotowej.

9. Dodać substrat i chromogen według podanego poprzednio opisu. Zatrzymać reakcję barwną po 10 minutach przez dodanie do każdej studzienki 1 M kwasu siarkowego (50 µl/studzienkę).

W teście kompetycyjnym należy stosować nadmiar przeciwciała monoklonalnego gdyż pozwala to wybrać rozcieńczenie antygenu, które znajduje się na opadającej krzywej titracyjnej (nie w obszarze plateau) i daje około 0,8 OD po 10 minutach

B. Test immunodyfuzji w żelu agarowym jest przeprowadzany zgodnie z następującym protokołem:

Antygen

Antygen precypitujący można przygotować w każdej hodowli komórkowej, która pozwala na szybkie namnożenie się referencyjnego szczepu wirusa choroby niebieskiego języka. Zaleca się hodowle komórkowe Vero lub BHK. Antygen znajduje się w supernatancie znad hodowli pod koniec okresu replikacji wirusa, ale zaleca się jego 50-100-krotne zagęszczenie. Wykonuje się to stosując standardową procedurę zagęszczania białek; wirus należy inaktywować przez dodanie 0,3 % (v/v) beta propionolaktonu Znana kontrolna surowica dodatnia Używając międzynarodowej surowicy wzorcowej oraz antygenu, należy uzyskać krajową surowicę wzorcową, wystandaryzowaną w stosunku do międzynarodowej surowicy wzorcowej, która jest liofilizowana i stosowana jako znana dodatnia surowica kontrolna do każdego testu.

Surowica testowa

Procedura: Należy wylać na płytkę Petriego 1 % agarozę w buforze boranowym lub wersenianowym o pH 8,5 do 9,0, w postaci warstwy o grubości co najmniej 3 mm. Po zastygnięciu agaru należy wyciąć w nim 7 studzienek o średnicy 5 mm, zgodnie z załączonym schematem, w którym jedna studzienka umieszczona jest centralnie, a sześć w równych odstępach na obwodzie okręgu o promieniu 3 mm. Centralną studzienkę napełnia się standardowym antygenem. Studzienki 2, 4 i 6 wypełniane są znaną surowicą dodatnią, a studzienki 1,3 i 5 surowicami testowymi. Tak przygotowany zestaw należy umieścić zamkniętej komorze wilgotnej i inkubować w temperaturze pokojowej przez 72 godziny.

Interpretacja: Surowica testowa jest dodatnia, jeżeli tworzy się swoisty prążek precypitacyjny z antygenem i wykazuje reakcję pełnej zgodności z dodatnią surowicą kontrolną. Płytki Petriego należy oglądać na ciemnym tle w bocznym oświetleniu. Surowica testowa jest ujemna, jeżeli nie powstaje swoisty prążek precypitacyjny z antygenem i nie zagina linii surowicy kontrolnej. Płytki Petriego należy oglądać na ciemnym tle w bocznym oświetleniu.

Choroba krwotoczna zwierzyny płowej (EHD)

Test immunodyfuzji w żelu agarowym jest przeprowadzany zgodnie z następującym protokołem:

Antygen

Antygen precypitujący przygotowuje się w hodowli komórkowej, która pozwala na szybkie namnożenie się odpowiedniego serotypu wirusa choroby krwotocznej. Zaleca się użycie linii komórkowych Vero lub BHK. Antygen znajduje się w supernatancie znad hodowli pod koniec okresu replikacji, jednak zaleca się 50-100-krotne zagęszczenie wirusa, przy pomocy standardowych procedur stosowanych do zagęszczania białek; wirus należy zinaktywować przez dodanie 0,3 % (v/v) beta- propionolaktonu.

Znana kontrolna surowica dodatnia

Używając międzynarodowej surowicy wzorcowej oraz antygenu, należy uzyskać krajową surowicę wzorcową, wystandaryzowaną w stosunku do międzynarodowej surowicy wzorcowej, która jest liofilizowana i stosowana jako znana dodatnia surowica kontrolna do każdego testu.

Surowica testowa

Zakaźne zapalenie nosa i tchawicy ( I B R)/otręt bydła (IPV)

A. Test seroneutralizacji jest przeprowadzany zgodnie z następującym protokołem:

Surowica: Wszystkie surowice należy inaktywować w temperaturze 56 °C przez 30 minut przed użyciem.

Procedura: Test seroneutralizacji (wzrastające rozcieńczenia surowicy względem stałego rozcieńczenia zawiesiny wirusa) należy wykonać w mikrohodowlach linii MDBK lub innej linii wrażliwej na zakażenie wirusem. Szczep Colorado, Oxford lub inny referencyjny szczep wirusa używany jest w dawce 100 TCID 50 w 0,025 ml. Nierozcieńczone, inaktywowane surowice testowe miesza się w równych objętościach (0,025 ml) z zawiesiną wirusa. Mieszanina neutralizująca jest inkubowana w 37 °C w ciągu dwóch godzin w płytkach do mikrohodowli, po czym dodawane są komórki MDBK w takiej liczbie, aby po 24 godzinach powstała hodowla jednowarstwowa

Kontrole: i) zakaźności wirusa, ii) toksyczności surowicy, iii) hodowli niezakażonej, iv) surowicy wzorcowej

Interpretacja: Wyniki testu seroneutralizacji i miano wirusa używanego do przeprowadzenia testu odczytuje się po 3-6 dniach inkubacji w temperaturze 37 °C. Miano surowicy określane jest jako ujemne, jeżeli nie obserwuje się neutralizacji w rozcieńczeniu 1:2 (surowica nierozcieńczona).

B. Każdy inny test uznany na mocy decyzji Komisji 93/42/WE, dotyczący dodatkowych gwarancji odnośnie do zakaźnego zapalenia nosa i tchawicy u bydła przeznaczonego do wysyłki do Państw Członkowskich lub ich regionów wolnych od tej choroby.

Pryszczyca (FMD)

A. Pobieranie próbek z gardzieli i przełyku oraz badania należy przeprowadzić zgodnie z następującym protokołem:

Odczynniki: Przed przystąpieniem do pobierania próbek należy przygotować podłoże transportowe. Dla każdego badanego zwierzęcia należy przeznaczyć osobny pojemnik z 2 ml podłoża transportowego. Pojemniki muszą być wykonane z materiału nieulegającego uszkodzeniu podczas przechowywania w stanie zamrożenia w stałym dwutlenku węgla lub w ciekłym azocie. Próbki pobiera się za pomocą specjalnego urządzenia do pobierania plwociny lub przy użyciu tzw. probanga, czyli miękkiej rurki zakończonej rodzajem pojemnika. W celu uzyskania próbki, rurkę wraz z pojemnikiem wprowadza się do jamy ustnej i dalej wsuwa po grzbiecie języka do górnego odcinka przełyku. Należy starać się pobrać zeskrobinę nabłonka górnego odcinka przełyku i gardła wykonując boczne i grzbietowe ruchy zgłębnikiem. Następnie, najlepiej w momencie, kiedy zwierzę przełyka, wycofać urządzenie. Pojemnik powinien być całkowicie wypełniony mieszaniną śluzu, śliny, płynu z przełyku i kruszywa komórkowego. Trzeba mieć pewność, że każda próbka będzie zawierać pewną ilość materiału komórkowego. Należy unikać zbyt agresywnego, powodującego krwawienie, pobierania materiału. Próbki uzyskane od niektórych zwierząt mogą być silnie zanieczyszczone treścią przeżuwanego pokarmu. Takie próbki należy odrzucić oraz przepłukać pysk zwierzęcia wodą lub najlepiej roztworem soli fizjologicznej przed ponownym pobraniem próbek.

Postępowanie z próbkami: Każda pobraną próbkę należy ocenić pod względem jakości i przenieść do 2 ml podłoża transportowego w pojemniku do zamrażania. Pojemniki należy dokładnie zamknąć, okleić, odkazić i oznakować. Próbki można przechowywać w temperaturze + 4 °C i jeżeli badanie zostanie przeprowadzone w ciągu 3-4 godzin od pobrania lub umieścić do czasu wykonania badania w suchym lodzie (-69 °C) bądź w ciekłym azocie. Urządzenie do pobierania próbek musi być odkażone i trzykrotnie przepłukane czystą wodą przed użyciem go u kolejnego zwierzęcia.

Wykonywanie testów na obecność wirusa pryszczycy: Badaną próbką zakaża się pierwotną hodowlę komórek tarczycy bydła, używając co najmniej trzech probówek z hodowlą. Można też użyć hodowli innych komórek np. pierwotnych hodowli komórek nerki bydła lub świni, jednak należy pamiętać, że mogą być mniej wrażliwe na zakażenie niektórymi szczepami wirusa pryszczycy. Hodowle inkubuje się w temperaturze 37 °C w obrotowym aparacie do hodowli komórkowych w ciągu 48 godzin i codziennie sprawdza na obecność efektu cytopatycznego (CPE). Jeżeli wynik jest negatywny, należy wykonać ślepy pasaż w nowej hodowli i ponownie ocenić pod kątem pojawienia się CPE po 48 godzinach. Trzeba potwierdzić swoistość wszelkich zmian cytopatycznych w hodowli.

Zalecane podłoża transportowe

1. 0,08 m bufor fosforanowy o pH 7,2 zawierający 0,01 % surowiczej albuminy bydlęcej, 0,002 % czerwieni fenolowej oraz antybiotyki.

2. Podłoże do hodowli komórkowych (np. Eagle's MEM) zawierające 0,04 bufor HEPES, 0,01 % surowiczej albuminy bydlęcej o pH 7,2 oraz antybiotyki.

3. antybiotyki na ml końcowej podłoża transportowego w ilości np. 1.000 j.m. penicyliny, 100 j.m. siarczanu neomycyny, 50 j.m. siarczanu polimyksyny B, 100 j.m. mykostatyny.

B. Test neutralizacji wirusa jest przeprowadzany zgodnie z następującym protokołem:

Odczynniki: Antygen wirusa pryszczycy przygotowuje się w hodowlach komórkowych lub na językach bydlęcych i przechowuje w temperaturze -70 °C lub niższej, bądź w -20 °C po zawieszeniu w 50 % glicerolu. Jest to antygen macierzysty. W tych warunkach wirus pryszczycy przechowuje się dobrze przez wiele miesięcy, a jego miano ulega jedynie nieznacznym wahaniom.

Procedura: Test należy przeprowadzić w hodowli wrażliwych komórek jak IBRS-2, BHK-21 lub nerki cielęcia hodowanych w płaskodennych płytkach do hodowli komórkowych. Surowice przeznaczone do badania rozcieńcza się 1:4 w podłożu do hodowli, niezawierającym surowicy, z dodatkiem 100 j.m/ml. neomycyny lub innego antybiotyku. Surowice inaktywuje się w temperaturze 56 °C w ciągu 30 minut, a następnie wykonuje się dwukrotnie wzrastające rozcieńczenia w płytkach mikrotitracyjnych, używając pipet titracyjnych o pojemności 0,05 ml. Wstępnie mianowany wirus rozcieńcza się w podłożu hodowlanym niezawierającym surowicy tak, aby zawierał 100 TCID50/0,05 ml i ta dawka wirusa jest wprowadzana do każdego rozcieńczenia surowicy. Mieszanina surowicy i wirusa jest następnie inkubowana w temperaturze 37 °C przez godzinę w celu neutralizacji, po czym do każdego studzienki dodawana jest zawiesina o gęstości 0,5-1,0 × 10 komórek/ml z dodatkiem surowicy wolnej od przeciwciał przeciwko wirusowi pryszczycy i płytki się zakrywa. Płytki inkubuje się w temperaturze 37 °C. Jednowarstwową hodowlę, w pełni pokrywającą powierzchnię uzyskuje się zwykle po 24 godzinach. CPE jest zwykle wystarczająco dobrze widoczny po 48 godzinach i wówczas należy odczytać wynik neutralizacji pod mikroskopem. Można również utrwalić płytki i wybarwić, na przykład używając 10 % roztworu formaliny w roztworze fizjologicznym i 0,05 % roztworu błękitu metylenowego i ocenić wynik makroskopowo.

Kontrole: Kontrole do każdego testu stanowią: homologiczna surowica o znanym mianie, kontrolna hodowla komórkowa, kontrola toksyczności surowicy, kontrola podłoża oraz mianowania wirusa na podstawie, którego wyliczana jest rzeczywista dawka wirusa użyta w tym odczynie.

Interpretacja: Baseniki z hodowlą, w której widoczny jest CPE są uważane za zakażone i miano neutralizacyjne wyrażane jest jako odwrotność końcowego rozcieńczenia surowicy w mieszaninie surowicy i wirusa jako 50 % wartości końcowej określanej zgodnie z metodą Spearman - Karber. (Karber, G., Archiv für Experimentelle Pathologie und Pharmakologie, 1931, str. 162, 480.) Test jest uznawany za wiarygodny, jeżeli dawka wirusa przypadająca na jedną studzienkę płytki waha się między 101,5 a 102,5 TCID50 a miano surowicy wzorcowej zawiera się w zakresie podwojonego spodziewanego miana, ustalonego na podstawie poprzedniego mianowania. Jeżeli kontrole nie spełniają tych warunków odczyny należy powtórzyć. Miano surowicy wyrażone w jednostkach końcowych rzędu 1:11 lub niższe jest uważane za ujemne.

C. Wykrywanie i oznaczanie ilościowe przeciwciał metodą ELISA przeprowadzane są zgodnie z następującym protokołem:

Odczynniki: Przeciwciała królicze przeciwko antygenowi 146S, występującemu u siedmiu typów wirusa pryszczycy, w ustalonym wcześniej, optymalnym rozcieńczeniu w buforze węglanowo - dwuwęglanowym o pH 9,6. Antygeny są przygotowywane z wybranych szczepów wirusa namnażanego w komórkach linii BHK-21. Używa się nieoczyszczonych supernatantów hodowli mianowanych, bez dodatku surowicy, zgodnie z protokołem tak, aby po uzupełnieniu równą objętością PBST (buforowany roztwór fizjologiczny zawierający 0,05 % Tweenu 20 i czerwień fenolową) otrzymać optymalną gęstość optyczną między 1,2 a 1,5. Można też używać inaktywowanych wirusów. PBST używany jest jako rozcieńczalnik. Surowicę przeciwko wirusom pryszczycy uzyskuje się uodporniając świnki morskie antygenem 146S każdego serotypu. Wstępne optymalne rozcieńczenie przygotowuje się w PBST zawierającym 10 % normalnej surowicy bydlęcej i 5 % normalnej surowicy króliczej. Antyglobulina królicza przeciwko IgG świnki morskiej znakowana peroksydazą chrzanową jest używana we wstępnym, optymalnym rozcieńczeniu w PBST, zawierającym 10 % normalnej surowicy bydlęcej i 5 % normalnej surowicy króliczej. Surowice testowe należy rozcieńczyć w PBST.

Procedura

1. Pokryć płytki ELISA 50µl króliczej surowicy przeciwwirusowej oraz pozostawić je na noc w wilgotnej komorze w temperaturze pokojowej.

2. 50 µl serii dwukrotnie wzrastających rozcieńczeń każdej surowicy testowej, poczynając od rozcieńczenia 1:4 należy umieścić w U-dennych płytkach wielostudzienkowych (płytki nośnikowe) w powtórzeniu. 50 µl stałej dawki antygenu należy dodać do każdego studzienki i pozostawić mieszaninę na noc w temperaturze 4 °C. Po dodaniu antygenu wstępne rozcieńczenie surowicy wzrasta do 1:8.

3. Umyć płytki ELISA pięciokrotnie przy użyciu PBST.

4. 50 µl mieszaniny surowicy i wirusa należy przenieść z płytki nośnikowej do opłaszczonych króliczymi przeciwciałami płytek do ELISA i pozostawić w temperaturze 37 °C na godzinę na wytrząsarce obrotowej.

5. Po wypłukaniu, do każdej studzienki dodać po 50 µl przeciwciał świnki morskiej przeciwko antygenowi używanemu w pkt4 i pozostawić płytki na godzinę w temperaturze 37 °C na wytrząsarce poziomej.

6. Płytki należy wypłukać i dodać do każdego dołka po 50 µl króliczej antyglobuliny znakowanej peroksydazą. Ponownie umieścić na godzinę na wytrząsarce rotacyjnej w temperaturze 37 °C.

7. Płytki należy wypłukać i dodać do każdego dołka 50 µl ortofenylodiaminy zawierającej 0,05 % w/v H2O2 (30 %).

8. Zatrzymać reakcję po 15 minutach przy użyciu 1,25 m HSO4.

Dokonać odczytu płytek przy pomocy czytnika spektrofotometrycznego ELISA połączonego z mikrokomputerem, przy długości fali 492 nm.

Kontrole: Dla każdego używanego antygenu 40 studzienek nie zawiera surowicy, a jedynie antygen rozcieńczony w PBST. Seria dwukrotnie wzrastających rozcieńczeń homologicznej wzorcowej, dodatniej surowicy bydlęcej w powtórzeniu. Duplikowane serie rozcieńczenia w szeregu geometrycznym ujemnej surowicy bydlęcej.

Interpretacja: Miano przeciwciał wyrażane jest jako odwrotność najwyższego rozcieńczenia surowicy testowej dającej 50 % średniej wartości OD w tych dołkach gdzie znajdował się wirus, a surowica nie była dodawana. Miana przekraczające 1:40 uznawane są za dodatnie.

Piśmiennictwo: Hamblin C., Barnett ITR I Hedger RS, 'A new enzyme - linked immunosorbent assay(ELISA) for the detection of antibodies against foot - and - mouth disease virus. I. Development and method of ELISA., Journal of Immunological Methods, 1986, str. 93, 115 do 121.11.

Choroba Aujeszky'ego (AJD)

A. Test seroneutralizacji jest przeprowadzany zgodnie z następującym protokołem:

Surowica: Wszystkie surowice przed użyciem są inaktywowane w temperaturze 56 °C przez 30 minut.

Procedura: Test seroneutralizacji wobec stałej dawki wirusa wykonywany jest w płytkach titracyjnych z użyciem komórek linii Vero lub innych wrażliwych linii komórkowych. Wirus choroby Aujeszky'ego używany jest w 100 TCID50 na 0,025 ml; próbki surowicy nierozcieńczonej, inaktywowanej wymieszać z taką samą objętością (0,025 ml) zawiesiny wirusa. Mieszanina neutralizacyjna jest inkubowana w temperaturze 37 °C w ciągu dwóch godzin w płytkach titracyjnych przed dodaniem zawiesiny komórek. Gęstość zawiesiny komórek jest tak dobrana, aby po upływie 24 godzin tworzyły jednowarstwową pełną hodowlę.

Kontrole: i) zakaźności wirusa, ii) toksyczności surowicy, iii) niezakażonych hodowli komórkowych, iv) wzorcowych surowic dodatnich.

Interpretacja: Wyniki testu seroneutralizacji oraz miano wirusa użytego w tym odczynie odczytuje się po 3-7 dniach inkubacji w temperaturze 37 °C. Miana surowicy poniżej 1:2 (surowica nierozcieńczona) są uważane za ujemne.

B. Każdy inny test uznany na mocy decyzji Komisji 2001/618/WE, dotyczący dodatkowych gwarancji odnośnie do choroby Aujeszky'ego dla świń przeznaczonego do wysyłki do niektórych terytoriów Wspólnoty

Wirusowe zapalenie żołądka i jelit u świń (TGE)

Test seroneutralizacji jest przeprowadzany zgodnie z następującym protokołem:

Surowica: Wszystkie surowice przed użyciem są inaktywowane przez 30 minut w temperaturze 56 °C

Procedura: Odczyn neutralizacji surowicy wobec stałej dawki wirusa jest wykonywany w płytkach titracyjnych z użyciem komórek linii A72 (komórki nowotworowe psa) lub innych, wrażliwych na zakażenie hodowli komórkowych. Wirus TGE jest używany w dawce 100 TCID50/0,025 ml; inaktywowana, nierozcieńczona surowica jest mieszana z równą objętością (0,025 ml) zawiesiny wirusa. Mieszanina wirusa i surowicy jest następnie inkubowana 30-60 minut w temperaturze 37 °C w płytkach titracyjnych, po czym dodawana jest zawiesina komórek o takiej gęstości, aby po upływie 24 godzin utworzyła pełną, jednowarstwową hodowlę. Do każdej studzienki dodaje się po 0,1 ml takiej zawiesiny.

Kontrole: i) zakaźności wirusa, ii) toksyczności surowicy, iii) niezakażonych hodowli komórkowych, iv) surowic wzorcowych.

Interpretacja: Wyniki testu neutralizacji oraz miano wirusa użytego w teście są odczytywane po 3-5 dniach inkubacji w temperaturze 37 °C. Miano surowicy poniżej 1:2 (końcowego rozcieńczenia) uważane jest za ujemne. Jeżeli nierozcieńczone surowice są toksyczne dla hodowli komórkowych, należy je rozcieńczyć w proporcji 1:2 przed wykonaniem odczynu. Odpowiada to końcowemu rozcieńczeniu surowicy 1:4. W takich przypadkach miana surowicy niższe od 1:4 (końcowe rozcieńczenie) są uważane za ujemne.

Choroba pęcherzykowa świń (SVD)

Testy na obecność choroby pęcherzykowej świń (SVD) są przeprowadzane zgodnie z decyzją Komisji 2000/428/WE.

Klasyczny pomór świń (CSF)

Testy na obecność klasycznego pomoru świń (CSF) są przeprowadzane zgodnie z decyzją Komisji 2002/106/WE.

Wykonywanie testów na CSF powinno odbywać się zgodnie z wytycznymi zamieszczonymi w OIE Manual of Standards for Diagnostic Tests and Vaccines - rozdział 2.1.13.

Czułość i swoistość testów serologicznych służących do wykrywania klasycznego pomoru świń powinny być wykonywane przez państwowe laboratoria posiadające system zapewnienia jakości swoich usług. Wykorzystywane testy muszą pozwalać na rozpoznawanie szeregu słabych i silnych dodatnich surowic wzorcowych, a także pozwalać na wykrywanie przeciwciał we wczesnym stadium choroby, jak również w okresie rekonwalescencji.

ZAŁĄCZNIK II (ŚWIEŻE MIĘSO)

CZĘŚĆ 1

Wykaz państw trzecich i ich części

grafika

CZĘŚĆ 2

Wzory świadectw weterynaryjnych

Wzór(Wzory):

"BOV": Wzór świadectwa weterynaryjnego świeżego mięsa z bydła domowego (Bos taurus, Bison bison, Bubalus bubalis i ich krzyżówek)

"POR": Wzór świadectwa weterynaryjnego świeżego mięsa z trzody chlewnej (Sus scrofa)

"OVI": Wzór świadectwa weterynaryjnego świeżego mięsa z owiec(Ovis aries) i kóz (Capra hircus)

"EQU": Wzór świadectwa weterynaryjnego świeżego mięsa z domowych koniowatych (Equus caballus, Equus sinus i ich krzyżówek)

"RUF": Wzór świadectwa weterynaryjnego świeżego mięsa z hodowlanych zwierząt nieudomowionych innych niż świnie i jednokopytne

"RUW": Wzór świadectwa weterynaryjnego świeżego mięsa z dzikich zwierząt nieudomowionych innych niż świnie i jednokopytne

"SUF": Wzór świadectwa weterynaryjnego świeżego mięsa z hodowlanych nieudomowionych świń

"SUW": Wzór świadectwa weterynaryjnego świeżego mięsa z dzikich nieudomowionych świń

"EQW": Wzór świadectwa weterynaryjnego świeżego mięsa z dzikich nieudomowionych jednokopytnychSG (Dodatkowe gwarancje):

"A": gwarancje dotyczące dojrzewania, pomiaru pH i odkostniania świeżego mięsa, z wyjątkiem podrobów, na które wydawane jest świadectwo zgodnie ze świadectwami BOV (punkt 10.6), OVI (punkt 10.6), RUF (punkt 10.7) i RUW (punkt 10.4)

"B": gwarancje dotyczące dojrzałych wyciętych podrobów zgodnie z opisem we wzorze świadectwa BOV (punkt 10.6)

"C": gwarancje dotyczące testu laboratoryjnego na klasyczny pomór świń dokonanego na tuszach, z których pobrano świeże mięso do legalizacji zgodnie ze wzorem świadectwa SUW (punkt 10.3 a)

"D": gwarancje dotyczące pomyj w gospodarstwach zwierzęcych, z których pobrano świeże mięso do legalizacji zgodnie ze wzorem świadectwa POR (punkt 10.3 d))

"E": gwarancje dotyczące testu na gruźlicę zwierząt, z których pobrano świeże mięso do legalizacji zgodnie ze wzorem świadectwa BOV (punkt 10.4 d))

"F": gwarancje dotyczące dojrzewania i odkostniania świeżego mięsa, z wyjątkiem wnętrzności przy legalizacji zgodnie ze wzorami świadectw BOV (punkt 10.6), OVI (punkt 10.6), RUF (punkt 10.7) i RUW (punkt 10.4)Uwagi

a) Świadectwa weterynaryjne są wystawiane przez kraj wywozu, w oparciu o wzory podane w części 2 załącznika II, zgodnie z układem wzoru, odpowiadającego danemu rodzajowi mięsa. Muszą one zawierać, w ponumerowanej kolejności występującej we wzorze, świadectwa wymagane dla danego państwa trzeciego i, w razie potrzeby, te dodatkowe gwarancje, które są wymagane dla wywozu państwa trzeciego lub jego części..

b) W przypadku mięsa wywożonego z jednego terytorium występującego w kolumnach 2 i 3 Części 1 załącznika II, które jest wysyłane do tego samego miejsca przeznaczenia i transportowane tym samym wagonem, ciężarówką, samolotem lub statkiem, musi być wystawione oddzielnie odrębne świadectwo.

c) Oryginał każdego świadectwa musi składać się z jednej strony, obu stron kartki lub w przypadku, kiedy jest więcej tekstu, musi mieć taką postać, by wszystkie niezbędne strony stanowiły integralną, niepodzielną całość.

d) Musi być sporządzony przynajmniej w jednym z oficjalnych języków Państwa Członkowskiego UE, na granicy którego będzie przeprowadzona kontrola i w języku Państwa Członkowskiego, będącego krajem przeznaczenia. Te Państwa Członkowskie mogą jednak w razie konieczności zgodzić się na inne języki, przy załączonym oficjalnym tłumaczeniu.

e) Jeśli z powodu identyfikacji pozycji wysyłki (zestawienie w pkt 8.3 wzoru świadectwa) do świadectwa dołączone są dodatkowe strony, to strony te należy również traktować jako część oryginału świadectwa i urzędowy lekarz weterynarii przystawia na każdej z nich pieczęć i składa swój podpis.

f) W przypadku,, kiedy świadectwo zawiera dodatkowe wykazy, o których mowa w e) i składa się z więcej niż jednej strony, to każda strona musi być ponumerowana przez naniesienie (numeru strony) z (całkowitej liczby stron) - na spodzie oraz numeru kodowego zaświadczenia nadanego przez odpowiednie władze - u góry.

g) Oryginał świadectwa musi być wypełniony i podpisany przez urzędowego lekarza weterynarii. Odpowiednie władze kraju wywozu muszą zadbać o przestrzeganie zasad wystawiania świadectw ustanowionych dyrektywą Rady 96/93/WE.

Kolor podpisu musi różnić się od koloru druku. To samo odnosi się do stempli innych niż wytłaczane i mające charakter znaku wodnego.

h) Oryginał tego świadectwa musi towarzyszyć przesyłce na punkcie kontroli granicznej UE.

grafika

ZAŁĄCZNIK B

"ZAŁĄCZNIK I

Opis terytoriów państw trzecich zatwierdzonych do wywozu do Wspólnoty

Państwo	Kod terytorium	Wersja	Opis terytorium
Brazylia	BR-1	-	Zgodnie z opisem w załącznika 1 do decyzji Komisji 94/984/WE⁽¹⁾ (z późniejszymi zmianami)
Dowolne państwo pojawiające się w pierwszej kolumnie załącznika II	Kod ISO z pierwszej kolumny załącznika II		Cały kraj
⁽¹⁾ Dz. U. L 378 z 31.12.1994 str. 11

ZAŁĄCZNIK II

Warunki zdrowia zwierząt i ludzi występujące we wzorze wnioskowanego świadectwa weterynaryjnego

Państwo

Kod terytorium

Ptaki łowne

Leporidae (zające i króliki)

Dzikie ssaki lądowe inne od zającowatych i kopytnych

dzikie

utrzymywane przez człowieka

dzikie

domowe króliki

MC⁽¹⁾

S.C⁽²⁾

MC⁽¹⁾

S.C.⁽²⁾

MC⁽¹⁾

S.C.⁽²⁾

MC⁽¹⁾

S.C.⁽²⁾

MC⁽¹⁾

S.C.⁽²⁾

Argentyna

Australia

Bułgaria

Brazylia

BR-1

Kanada

Szwajcaria

Chile

Cypr

Republika Czeska

Estonia

Grenlandia

Chorwacja

Węgry

Izrael

Litwa

Łotwa

Nowa Zelandia

Polska

Rumunia

Rosja

Słowenia

Słowacja

Tajlandia

Tunezja

USA

Dowolny inny kraj z wykazu sporządzonego w części 1 załącznika II do decyzji 79/542/EWG z późniejszymi zmianami

⁽¹⁾ MC: wzór świadectwa do wypełnienia. Litery (C, H i E) pojawiające się w tabeli odpowiadają wzorowi świadectwa

opisanego w załączniku III do niniejszej decyzji do wykorzystania dla każdej kategorii mięsa. Pozioma kreska

»-« oznacza, że przywóz mięsa nie jest dopuszczony.

⁽²⁾ SC: specyficzne warunki. Cyfry występujące w tabeli odnoszą się do ściśle określonych warunków, które muszą być

spełnione przez kraj wywozu, zgodnie z opisem w załącznika IV do niniejszej decyzji. Cyfry te muszą być

wstawione przez kraj wywozu do Sekcji V odpowiedniego wzoru świadectwa podanego w załącznika III do tej

decyzji.

© Unia Europejska, http://eur-lex.europa.eu/
Za autentyczne uważa się wyłącznie dokumenty Unii Europejskiej opublikowane w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.

Decyzja 2004/212/WE w sprawie wspólnotowych warunków zdrowotnych dla przywozu zwierząt oraz świeżego mięsa łącznie z mięsem mielonym z państw trzecich i zmieniająca decyzje 79/542/EWG, 2000/572/WE i 2000/585/WE

Dz.U.UE.L.2004.73.11

DECYZJA KOMISJI z dnia 6 stycznia 2004 r. w sprawie wspólnotowych warunków zdrowotnych dla przywozu zwierząt oraz świeżego mięsa łącznie z mięsem mielonym z państw trzecich i zmieniająca decyzje 79/542/EWG, 2000/572/WE i 2000/585/WE

ZAŁĄCZNIK A "ZAŁĄCZNIK I (ZWIERZĘTA ŻYWE)

ZAŁĄCZNIK B "ZAŁĄCZNIK I

DECYZJA KOMISJI

z dnia 6 stycznia 2004 r.

w sprawie wspólnotowych warunków zdrowotnych dla przywozu zwierząt oraz świeżego mięsa łącznie z mięsem mielonym z państw trzecich i zmieniająca decyzje 79/542/EWG, 2000/572/WE i 2000/585/WE

ZAŁĄCZNIK A

"ZAŁĄCZNIK I (ZWIERZĘTA ŻYWE)

ZAŁĄCZNIK B

"ZAŁĄCZNIK I