Wspólne stanowisko przyjęte przez Radę w celu przyjęcia dyrektywy 2006/…/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia … w sprawie usług na rynku wewnętrznym.
Dz.U.UE.C.2006.270E.1
Akt nienormatywnyprzyjęte przez Radę dnia 24 lipca 2006 r.
w celu przyjęcia dyrektywy 2006/.../WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia ... w sprawie usług na rynku wewnętrznym
(2006/C 967 E/01)
(Dz.U.UE C z dnia 7 listopada 2006 r.)
PARLAMENT EUROPEJSKI I RADA UNII EUROPEJSKIEJ,
uwzględniając Traktat ustanawiający Wspólnotę Europejską, w szczególności art. 47 ust. 2 zdanie pierwsze i trzecie oraz art. 55,
uwzględniając wniosek Komisji,
uwzględniając opinię Europejskiego Komitetu Ekonomiczno-Społecznego(1),
uwzględniając opinię Komitetu Regionów(2),
stanowiąc zgodnie z procedurą określoną w art. 251 Traktatu(3),
a także mając na uwadze, co następuje:
(1) Wspólnota Europejska dąży do tworzenia coraz ściślejszych związków między państwami i narodami Europy oraz do zapewnienia postępu gospodarczego i społecznego. Zgodnie z art. 14 ust. 2 Traktatu rynek wewnętrzny składa się z obszaru bez granic wewnętrznych, którym zapewniony jest swobodny przepływ usług. Zgodnie z art. 43 Traktatu zapewniona jest swoboda przedsiębiorczości. Art. 49 Traktatu ustanawia swobodę świadczenia usług wewnątrz Wspólnoty. Zniesienie przeszkód w rozwoju działalności usługowej między państwami członkowskimi jest niezbędne w celu wzmocnienia integracji narodów Europy oraz promowania zrównoważonego i trwałego postępu gospodarczego i społecznego. W celu zniesienia takich barier kluczowe znaczenie ma zagwarantowanie, aby rozwój działalności usługowej przyczyniał się do realizacji zadania określonego w art. 2 Traktatu polegającego na wspieraniu w całej Wspólnocie harmonijnego, zrównoważonego i stałego rozwoju działalności gospodarczej, wysokiego poziomu zatrudnienia i ochrony socjalnej, równości mężczyzn i kobiet, stałego i nieinflacyjnego wzrostu, wysokiego stopnia konkurencyjności i konwergencji działań gospodarczych, wysokiego poziomu ochrony i poprawy jakości środowiska naturalnego, podwyższania poziomu i jakości życia, spójności gospodarczej i społecznej oraz solidarności między państwami członkowskimi.
(2) Konkurencyjny rynek usług ma istotne znaczenie przy wspieraniu wzrostu gospodarczego i tworzeniu miejsc pracy w Unii Europejskiej. Obecnie liczne bariery na rynku wewnętrznym uniemożliwiają usługodawcom, w szczególności małym i średnim przedsiębiorstwom (MŚP), rozszerzanie swojej działalności poza granice ich krajów i pełny udział w korzyściach z rynku wewnętrznego. Osłabia to globalną konkurencyjność usługodawców z Unii Europejskiej. Wolny rynek zobowiązujący państwa członkowskie do znoszenia ograniczeń w transgranicznym świadczeniu usług, przy jednoczesnej większej przejrzystości oraz pełniejszej informacji, oznaczałby dla konsumentów większy wybór i lepszą jakość usług po niższych cenach.
(3) W sprawozdaniu dotyczącym "Stanu rynku wewnętrznego usług" Komisja sporządziła wykaz znacznej liczby barier uniemożliwiających lub spowalniających rozwój usług między państwami członkowskimi, zwłaszcza w przypadku usług świadczonych przez MŚP, które dominują w obszarze usług. Ze sprawozdania wynika, że dziesięć lat po przewidywanym urzeczywistnieniu rynku wewnętrznego nadal istnieje ogromna rozbieżność między wizją zintegrowanej gospodarki Unii Europejskiej a rzeczywistością, jakiej doświadczają obywatele i usługodawcy europejscy. Bariery dotyczą wielu rodzajów działalności usługowej na wszystkich etapach działalności usługodawcy i mają kilka wspólnych cech, w tym fakt, że często wynikają z obciążeń administracyjnych, niepewności prawnej związanej z działalnością transgraniczną oraz brakiem wzajemnego zaufania między państwami członkowskimi.
(4) Ponieważ usługi są motorem wzrostu gospodarczego i dostarczają 70 % PKB oraz zatrudnienia w większości państw członkowskich, taka fragmentacja rynku wewnętrznego wywiera niekorzystny wpływ na całą gospodarkę europejską, a w szczególności na konkurencyjność MŚP i przepływ pracowników, a także nie pozwala konsumentom na uzyskanie dostępu do większej gamy usług o konkurencyjnych cenach. Należy zwrócić uwagę na fakt, że sektor usług jest kluczowym sektorem zatrudnienia, szczególnie dla kobiet i dlatego mogą one w znacznej mierze skorzystać z nowych możliwości, wynikających z urzeczywistnienia wewnętrznego rynku usług. Parlament Europejski i Rada podkreśliły, że usunięcie barier prawnych na drodze do ustanowienia rzeczywisctego rynku wewnętrznego jest sprawą priorytetową w osiąganiu celu wyznaczonego przez Radę Europejską w Lizbonie w dniach 23 i 24 marca 2000 r., jakim jest poprawa zatrudnienia, spójność społeczna i osiągnięcie stałego wzrostu gospodarczego, tak aby do roku 2010 uczynić Unię Europejską najbardziej konkurencyjną i dynamiczną, opartą na wiedzy gospodarką na świecie z większą ilością miejsc pracy i lepszymi miejscami pracy. Usunięcie tych barier, przy jednoczesnym zagwarantowaniu wysokich standardów europejskiego modelu społecznego, jest więc podstawowym warunkiem pokonania przeszkód napotykanych w trakcie realizacji strategii lizbońskiej oraz ożywienia gospodarki europejskiej, zwłaszcza pod względem zatrudnienia i inwestycji. Zatem ważne jest urzeczywistnienie wewnętrznego rynku usług przy zachowaniu należytej równowagi między otwarciem rynku, a potrzebą zachowania usług publicznych oraz uprawnień socjalnych i praw konsumentów.
(5) Niezbędne jest więc usunięcie barier w swobodzie przedsiębiorczości dla usługodawców w państwach członkowskich, a także barier w swobodnym przepływie usług między państwami członkowskimi oraz zagwarantowanie usługobiorcom i usługodawcom pewności prawnej niezbędnej do realizowania w praktyce tych dwóch podstawowych swobód zapisanych w traktacie. Ponieważ bariery na rynku wewnętrznym usług dotyczą podmiotów gospodarczych, które pragną rozpocząć prowadzenie przedsiębiorstwa w innych państwach członkowskich, a także tych, które świadczą usługi w innym państwie członkowskim nie prowadząc w nim przedsiębiorstwa, konieczne jest umożliwienie usługodawcom prowadzenia działalności usługowej w ramach rynku wewnętrznego poprzez rozpoczęcie prowadzenia przedsiębiorstwa w państwie członkowskim albo skorzystanie ze swobodnego przepływu usług. Usługodawcy powinni mieć możliwość dokonania wyboru między tymi dwoma swobodami, zgodnie z ich strategią rozwoju w każdym państwie członkowskim.
(6) Barier tych nie można usunąć wyłącznie w oparciu o bezpośrednie stosowanie art. 43 i 49 Traktatu, ponieważ z jednej strony podejmowanie działań w poszczególnych przypadkach w oparciu o procedurę naruszenia przepisów przez państwa członkowskie byłoby niesłychanie skomplikowane z punktu widzenia instytucji krajowych i wspólnotowych, w szczególności po rozszerzeniu Unii, a z drugiej strony zniesienie wielu barier wymaga uprzedniej koordynacji krajowych systemów prawnych, w tym ustanowienia współpracy administracyjnej. Parlament Europejski i Rada uznali, że wspólnotowy instrument legislacyjny umożliwia osiągnięcie rzeczywistego rynku wewnętrznego usług.
(7) Niniejsza dyrektywa ustanawia ogólne ramy prawne, które przynoszą korzyści dla szerokiej gamy usług, a jednocześnie uwzględniają specyficzne cechy każdego rodzaju działalności lub zawodu oraz ich system regulacji. Ramy te są oparte na dynamicznym i selektywnym podejściu, które zakłada usunięcie w pierwszej kolejności tych barier, które można zlikwidować szybko, a w przypadku innych barier uruchomienie procesu oceny, konsultacji i uzupełniającej harmonizacji konkretnych kwestii, co umożliwi stopniową i skoordynowaną modernizację krajowych systemów regulacyjnych w zakresie działalności usługowej, niezbędną dla wprowadzenia rzeczywistego rynku wewnętrznego usług do 2010 roku. Należy uwzględnić zrównoważony zestaw środków, w tym ukierunkowaną harmonizację, współpracę administracyjną, przepis dotyczący swobody świadczenia usług oraz zachęcanie do opracowywania kodeksów postępowania w pewnych kwestiach. Owa koordynacja krajowych systemów ustawodawczych powinna gwarantować wysoki stopień integracji prawnej Wspólnoty oraz wysoki poziom ochrony celów leżących w ogólnym interesie, w szczególności ochrony konsumentów, co jest niezbędne dla budowy zaufania między państwami członkowskimi. W niniejszej dyrektywie uwzględniono również inne cele leżące w ogólnym interesie, w tym ochronę środowiska naturalnego, bezpieczeństwo publiczne i zdrowie publiczne, jak i potrzebę przestrzegania prawa pracy.
(8) Przepisy niniejszej dyrektywy dotyczące swobody przedsiębiorczości i swobodnego przepływu usług powinny mieć zastosowanie wyłącznie w takim zakresie, w jakim dane działania są otwarte na konkurencję i tym samym przepisy te nie zobowiązują państw członkowskich do liberalizacji usług w ogólnym interesie gospodarczym ani do prywatyzacji podmiotów publicznych świadczących takie usługi, ani też do zlikwidowania istniejących monopoli w zakresie innych rodzajów działalności lub pewnych usług dystrybucyjnych.
(9) Niniejsza dyrektywa ma zastosowanie wyłącznie do wymogów prawnych, które mają wpływ na podejmowanie i prowadzenie działalności usługowej. Nie ma zatem zastosowania do wymogów, takich jak przepisy ruchu drogowego, przepisy dotyczące użytkowania lub zagospodarowania terenu, planowania przestrzennego w środowisku miejskim i wiejskim, normy budowlane oraz sankcje administracyjne nakładane w przypadku niewypełnienia takich wymogów, które szczegółowo nie dotyczą działalności usługowej lub nie mają na nią szczególnego wpływu, ale które powinny być przestrzegane przez usługodawców w trakcie prowadzenia swojej działalności gospodarczej w ten sam sposób jak przez osoby fizyczne działające prywatnie.
(10) Niniejsza dyrektywa nie dotyczy wymogów w zakresie dostępu niektórych usługodawców do środków publicznych. Wymogi takie obejmują w szczególności warunki, zgodnie z którymi usługodawcy uprawnieni są do uzyskania finansowania publicznego, w tym szczególne warunki umowne, zwłaszcza dotyczące norm jakości, których przestrzeganie stanowi warunek uzyskania finansowania publicznego, na przykład w zakresie usług socjalnych.
(11) Niniejsza dyrektywa nie wpływa na środki przyjęte przez państwa członkowskie zgodnie z prawem wspólnotowym dotyczące ochrony bądź propagowania różnorodności kulturowej i językowej oraz pluralizmu mediów, łącznie z ich finansowaniem. Niniejsza dyrektywa nie pozbawia państw członkowskich możliwości stosowania ich przepisów i zasad podstawowych dotyczących wolności prasy i wolności słowa. Niniejsza dyrektywa nie narusza przepisów państw członkowskich zakazujących dyskryminacji ze względu na przynależność państwową lub z przyczyn wymienionych w art. 13 Traktatu.
(12) Niniejsza dyrektywa ma na celu stworzenie ram prawnych mających zapewnić swobodę przedsiębiorczości i swobodny przepływ usług między państwami członkowskimi i nie harmonizuje ona ani nie ma wpływu na przepisy prawa karnego. Państwa członkowskie nie powinny być jednak w stanie, obchodząc zasady ustanowione w niniejszej dyrektywie, ograniczać swobody świadczenia usług poprzez stosowanie przepisów prawa karnego, które w sposób szczególny wpływają na podejmowanie lub prowadzenie działalności usługowej.
(13) Równie istotne jest, aby niniejsza dyrektywa w była w pełni zgodna z inicjatywami wspólnotowymi opartymi na art. 137 Traktatu, mając na względzie osiągnięcie celów określonych w jego art. 136, dotyczących promowania zatrudnienia i poprawy warunków życia i pracy.
(14) Niniejsza dyrektywa nie ma wpływu na warunki zatrudnienia, w tym na maksymalny czas pracy i minimalne okresy wypoczynku, minimalny wymiar rocznego urlopu wypoczynkowego, minimalne stawki płac oraz na zasady dotyczące zdrowia, bezpieczeństwa i higieny pracy, stosowane przez państwa członkowskie zgodnie z prawem wspólnotowym; nie wpływa również na stosunki między partnerami społecznymi, w tym na prawo do negocjowania i zawierania układów zbiorowych, prawo do strajku i akcji protestacyjnych, zgodnie z prawem i praktykami krajowymi nienaruszającymi prawa wspólnotowego; nie ma też zastosowania do usług świadczonych przez agencje pracy tymczasowej. Niniejsza dyrektywa nie ma również wpływu na ustawodawstwo państw członkowskich dotyczące zabezpieczenia społecznego.
(15) Niniejsza dyrektywa nie narusza wykonywania praw podstawowych obowiązujących w państwach członkowskich i uznanych w Karcie praw podstawowych Unii Europejskiej oraz towarzyszących jej wyjaśnieniach, pozostając przy tym w zgodzie z podstawowymi swobodami określonymi w art. 43 i 49 Traktatu. Prawa podstawowe obejmują prawo do podjęcia akcji protestacyjnej, zgodnie z prawem krajowym i praktykami krajowymi nienaruszającymi prawa wspólnotowego.
(16) Niniejsza dyrektywa dotyczy jedynie usługodawców prowadzących przedsiębiorstwo w państwie członkowskim i nie obejmuje aspektów zewnętrznych. Nie dotyczy negocjacji dotyczących handlu usługami prowadzonych w ramach organizacji międzynarodowych, w szczególności negocjacji prowadzonych w ramach Układu ogólnego w sprawie handlu usługami (GATS).
(17) Niniejsza dyrektywa obejmuje jedynie usługi, które są świadczone z powodów ekonomicznych. Usługi świadczone w interesie ogólnym nie są objęte definicją w art. 50 Traktatu, nie są zatem objęte zakresem zastosowania niniejszej dyrektywy. Usługi świadczone w ogólnym interesie gospodarczym są usługami świadczonymi z powodów ekonomicznych i w związku z tym są objęte zakresem zastosowania niniejszej dyrektywy. Jednakże niektóre usługi świadczone w ogólnym interesie gospodarczym, na przykład usługi mogące występować w dziedzinie transportu, są wyłączone z zakresu zastosowania niniejszej dyrektywy, a niektóre inne usługi świadczone w ogólnym interesie gospodarczym, na przykład usługi, które mogą występować w dziedzinie usług pocztowych, są objęte odstępstwem od zawartego w niniejszej dyrektywie przepisu dotyczącego swobody świadczenia usług. Niniejsza dyrektywa nie dotyczy finansowania usług świadczonych w ogólnym interesie gospodarczym i nie ma zastosowania do systemów pomocy udzielanej przez państwa członkowskie, w szczególności w dziedzinie polityki społecznej, zgodnie ze wspólnotowymi regułami konkurencji. Niniejsza dyrektywa nie dotyczy dalszych działań związanych z białą księgą Komisji dotyczącą usług użyteczności publicznej.
(18) Usługi finansowe powinny być wyłączone z zakresu zastosowania niniejszej dyrektywy, ponieważ te rodzaje działalności są przedmiotem szczególnych przepisów wspólnotowych mających na celu, podobnie jak niniejsza dyrektywa, rzeczywiste wprowadzenie rynku wewnętrznego usług. W związku z powyższym wyłączenie to powinno dotyczyć wszystkich usług finansowych takich jak usługi bankowe, kredytowe, ubezpieczeniowe, w tym reasekuracyjne, usługi w zakresie emerytur pracowniczych lub indywidualnych, papierów wartościowych, inwestycji, funduszy, płatności i doradztwa inwestycyjnego, włącznie z usługami wymienionymi w załączniku I do dyrektywy 2006/48/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 14 czerwca 2006 r. w sprawie podejmowania i prowadzenia działalności przez instytucje kredytowe (4).
(19) W związku z przyjęciem w 2002 roku pakietu aktów prawnych dotyczących sieci i usług łączności elektronicznej oraz towarzyszących im zasobów i usług, który ustanowił ramy regulacyjne ułatwiające dostęp do tej działalności w obrębie rynku wewnętrznego, w szczególności poprzez likwidację większości systemów zezwoleń indywidualnych, niezbędne jest wyłączenie kwestii, których dotyczą te przepisy, z zakresu zastosowania niniejszej dyrektywy.
(20) Wyłączenia z zakresu stosowania niniejszej dyrektywy dotyczące zagadnień związanych z usługami łączności elektronicznej w zakresie, w jakim są objęte dyrektywami 2002/19/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 7 marca 2002 r. w sprawie dostępu do sieci łączności elektronicznej i urządzeń towarzyszących oraz wzajemnych połączeń (dyrektywa o dostępie)(5), 2002/20/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 7 marca 2002 r. w sprawie zezwoleń na udostępnienie sieci i usług łączności elektronicznej (dyrektywa o zezwoleniach)(6), 2002/21/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 7 marca 2002 r. w sprawie wspólnych ram regulacyjnych sieci i usług łączności elektronicznej (dyrektywa ramowa)(7), 2002/22/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 7 marca 2002 r. w sprawie usługi powszechnej i związanych z sieciami i usługami łączności elektronicznej praw użytkowników (dyrektywa o usłudze powszechnej)(8) i 2002/58/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 12 lipca 2002 r. dotycząca przetwarzania danych osobowych i ochrony prywatności w sektorze łączności elektronicznej (dyrektywa o prywatności i łączności elektronicznej)(9), powinny mieć zastosowanie nie tylko do zagadnień szczegółowo uregulowanych w tych dyrektywach, lecz również do zagadnień, w których dyrektywy te wyraźnie przewidują możliwość przyjęcia przez państwa członkowskie określonych środków na poziomie krajowym.
(21) Usługi transportowe, w tym transport miejski, taksówki i karetki pogotowia ratunkowego, jak również usługi portowe powinny być wyłączone z zakresu zastosowania niniejszej dyrektywy.
(22) Wyłączenie usług zdrowotnych z zakresu zastosowania niniejszej dyrektywy powinno obejmować usługi medyczne i farmaceutyczne świadczone przez pracowników służby zdrowia celem oceny stanu zdrowia pacjenta, jego utrzymania lub umożliwienia powrotu do zdrowia, jeżeli taka działalność zarezerwowana jest jedynie dla przedstawicieli regulowanych zawodów medycznych w państwie członkowskim, w którym usługi są świadczone.
(23) Niniejsza dyrektywa nie ma wpływu na zwrot kosztów za usługi medyczne świadczone w państwie członkowskim innym niż państwo, w którym usługobiorca ma stałe miejsce zamieszkania. Trybunał Sprawiedliwości wielokrotnie wydawał orzeczenia w tej sprawie i uznał w nich prawa pacjentów. W celu uzyskania większej pewności prawnej i jasnego wyrażenia tej kwestii, ważne jest uwzględnienie tego problemu w innym wspólnotowym akcie prawnym w zakresie, w którym wspomniana kwestia nie została już uwzględniona w rozporządzeniu Rady (EWG) nr 1408/71 z dnia 14 czerwca 1971 r. w sprawie stosowania systemów zabezpieczenia społecznego do pracowników najemnych i ich rodzin przemieszczających się we Wspólnocie(10).
(24) Z zakresu zastosowania niniejszej dyrektywy powinny również zostać wyłączone usługi audiowizualne, bez względu na tryb nadawania, w tym w kinach. Ponadto niniejsza dyrektywa nie powinna mieć zastosowania do pomocy udzielanej przez państwa członkowskie sektorowi audiowizualnemu objętej wspólnotowymi zasadami konkurencji.
(25) Z zakresu zastosowania niniejszej dyrektywy powinna zostać wyłączona działalność hazardowa, w tym gry losowe i zakłady wzajemne, ze względu na specyficzny charakter takiej działalności, która służy realizacji przez państwa członkowskie polityk związanych z porządkiem publicznym i ochroną konsumentów.
(26) Niniejsza dyrektywa nie narusza stosowania art. 45 Traktatu.
(27) Niniejsza dyrektywa nie powinna obejmować usług społecznych w dziedzinie budownictwa socjalnego, opieki nad dziećmi oraz usług dla rodzin i osób potrzebujących, świadczonych przez państwo na poziomie krajowym, regionalnym lub lokalnym przez usługodawców upoważnionych do tego przez państwo lub przez organizacje charytatywne uznane za takie przez to państwo w celu zapewnienia wsparcia osobom stale lub tymczasowo szczególnie potrzebującym z powodu ich niewystarczającego dochodu rodzinnego, całkowitego lub częściowego braku niezależności oraz osobom, którym grozi marginalizacja. Niniejsza dyrektywa nie powinna mieć wpływu na te usługi, gdyż są niezbędne do zagwarantowania podstawowych praw do godności i uczciwości ludzkiej oraz wyrażają zasady spójności i solidarności społecznej.
(28) Niniejsza dyrektywa nie dotyczy finansowania usług społecznych ani systemu pomocy z nimi związanej. Nie ma ona również wpływu na kryteria lub warunki przyjęte przez państwa członkowskie celem zapewnienia, by usługi społeczne rzeczywiście służyły interesowi publicznemu i spójności społecznej. Ponadto niniejsza dyrektywa nie powinna naruszać zasady usługi powszechnej w ramach usług społecznych państw członkowskich.
(29) Ponieważ w Traktacie przewidziano szczególne podstawy prawne dla kwestii podatkowych oraz z uwagi na wspólnotowe akty prawne przyjęte już w tej dziedzinie, niezbędne jest wyłączenie zagadnień podatkowych z zakresu zastosowania niniejszej dyrektywy.
(30) Istnieje już znaczna ilość przepisów wspólnotowych dotyczących działalności usługowej. Niniejsza dyrektywa rozwija, a tym samym uzupełnia, wspólnotowy dorobek prawny. Kolizje pomiędzy niniejszą dyrektywą a innymi wspólnotowymi aktami prawnymi zostały zidentyfikowane i uwzględnione w niniejszej dyrektywie, także poprzez zastosowanie odstępstw. Niezbędne jest jednak ustanowienie zasady w odniesieniu do wszelkich pozostałych i wyjątkowych sytuacji, w których występuje kolizja między przepisem niniejszej dyrektywy a przepisem innego wspólnotowego aktu prawnego. Występowanie takiej kolizji powinno być stwierdzane zgodnie z postanowieniami Traktatu dotyczącymi prawa przedsiębiorczości i swobodnego przepływu usług.
(31) Niniejsza dyrektywa jest spójna z dyrektywą 2005/36/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 7 września 2005 r. w sprawie uznawania kwalifikacji zawodowych(11) i nie narusza jej przepisów. Dotyczy ona zagadnień innych niż odnoszące się do kwalifikacji zawodowych, takich jak ubezpieczenie od odpowiedzialności zawodowej, informacje handlowe, działalność wielodyscyplinarna i uproszczenie procedur administracyjnych. W odniesieniu do tymczasowego świadczenia usług transgranicznych odstępstwo od przepisu dotyczącego swobody świadczenia usług, zawarte w niniejszej dyrektywie, zapewnia, że przepisy dotyczące swobodnego świadczenia usług zawarte w tytule II dyrektywy 2005/36/WE pozostają nienaruszone. W związku z tym przepis dotyczący swobody świadczenia usług nie narusza żadnego ze środków mających zastosowanie na podstawnie niniejszej dyrektywy w państwie członkowskim, w którym usługa jest świadczona.
(32) Niniejsza dyrektywa jest zgodna z przepisami wspólnotowymi dotyczącymi ochrony konsumentów, takimi jak dyrektywa 2005/29/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 11 maja 2005 r. dotycząca nieuczciwych praktyk handlowych stosowanych przez przedsiębiorstwa wobec konsumentów na rynku wewnętrznym (dyrektywa o nieuczciwych praktykach handlowych)(12) i rozporządzenie (WE) nr 2006/2004 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 27 października 2004 r. w sprawie współpracy między organami krajowymi odpowiedzialnymi za egzekwowanie przepisów prawa w zakresie ochrony konsumentów (rozporządzenie w sprawie współpracy w dziedzinie ochrony konsumentów)(13).
(33) Niniejszą dyrektywą są objęte różne usługi w ramach stale zmieniających się rodzajów działalności, w tym usług dla przedsiębiorstw, takich jak doradztwo w dziedzinie zarządzania, certyfikacja i testowanie; zarządzanie obiektami, w tym utrzymanie biur; reklama; usługi rekrutacji; oraz usługi pośredników handlowych. Objęte dyrektywą są również usługi świadczone zarówno na rzecz przedsiębiorców, jak i konsumentów, na przykład doradztwo prawne lub podatkowe; usługi dotyczące nieruchomości, takie jak usługi agencji nieruchomości; usługi budowlane, w tym architektoniczne; dystrybucja; organizacja targów; wynajem samochodów i usługi biur podróży. Dyrektywa obejmuje również usługi dla konsumentów, takie jak usługi turystyczne, w tym usługi przewodników turystycznych; usługi rekreacyjne, ośrodki sportowe i parki rozrywki; oraz o ile nie są wyłączone z zakresu zastosowania dyrektywy, usługi pomocy domowej, takie jak pomoc dla osób starszych. Działalność ta może obejmować usługi wymagające niewielkiej odległości między usługodawcą a usługobiorcą, usługi wymagające podróży usługobiorcy lub usługodawcy oraz usługi, które mogą być świadczone na odległość, w tym przez Internet.
(34) Zgodnie z orzecznictwem Trybunału Sprawiedliwości ocena tego, czy niektóre rodzaje działalności, w szczególności działalność finansowana ze środków publicznych lub świadczona przez podmioty publiczne, są "usługą", musi być przeprowadzana w odniesieniu do indywidualnych przypadków w świetle wszystkich ich cech danych rodzajów działalności, w szczególności sposobu ich świadczenia, organizacji i finansowania w danym państwie członkowskim. Trybunał Sprawiedliwości orzekł, że podstawowe kryterium odpłatności oznacza istnienie wynagrodzenia za dane usługi i uznał, że kryterium odpłatności nie jest spełnione w przypadku działalności prowadzonej bez wynagrodzenia, przez państwo lub w imieniu państwa w związku z wypełnianiem jego obowiązków w dziedzinie ochrony socjalnej, kultury, edukacji i sądownictwa, takiej jak nauczanie organizowane w ramach krajowego systemu edukacji lub zarządzanie systemami zabezpieczenia społecznego, które nie są związane z działalnością gospodarczą. Uiszczenie opłaty przez usługobiorców, na przykład czesnego lub wpisowego, opłacanego przez studentów w celu wniesienia pewnego wkładu na wydatki związane z funkcjonowaniem systemu, nie stanowi samo w sobie wynagrodzenia, ponieważ usługa jest wciąż finansowana przede wszystkim ze środków publicznych. Te rodzaje działalności nie wchodzą w zakres definicji usługi zawartej w art. 50 Traktatu i tym samym nie są objęte zakresem zastosowania niniejszej dyrektywy.
(35) Nienastawiona na zysk amatorska działalność sportowa ma duże znaczenie społeczne. Jej cele są często wyłącznie społeczne lub rekreacyjne. Nie jest to zatem działalność gospodarcza w rozumieniu prawa wspólnotowego i w związku z tym nie powinna być objęta zakresem zastosowania niniejszej dyrektywy.
(36) Pojęcie "usługodawcy" powinno obejmować każdą osobę fizyczną będącą obywatelem państwa członkowskiego lub każdą osobę prawną wykonującą działalność usługową w państwie członkowskim korzystając przy tym ze swobody przedsiębiorczości lub swobodnego przepływu usług. Pojęcie usługodawcy nie powinno być tym samym ograniczone wyłącznie do świadczenia usług transgranicznych w ramach swobodnego przepływu usług, ale powinno obejmować również sytuacje, w których podmiot gospodarczy rozpoczyna prowadzenie przedsiębiorstwa w państwie członkowskim aby rozwijać tam swoją działalność usługową. Z drugiej strony, pojęcie usługodawcy nie powinno obejmować przypadku otwierania w państwie członkowskim oddziałów przez spółki z państw trzecich, ponieważ zgodnie z art. 48 Traktatu ze swobody przedsiębiorczości oraz swobodnego przepływu usług mogą korzystać wyłącznie spółki założone zgodnie z ustawodawstwem państwa członkowskiego i mające statutową siedzibę, zarząd lub główne miejsce prowadzenia działalności gospodarczej we Wspólnocie. Pojęcie "usługobiorcy" powinno obejmować również obywateli państw trzecich, którzy już korzystają z praw przyznanych im na mocy aktów wspólnotowych takich jak rozporządzenie (EWG) nr 1408/71 lub dyrektywa Rady 2003/109/WE z dnia 25 listopada 2003 r. dotycząca statusu obywateli państw trzecich będących rezydentami długoterminowymi(14), rozporządzenie Rady (WE) nr 859/2003 z dnia 14 maja 2003 r. rozszerzające przepisy rozporządzenia (EWG) nr 1408/71 i rozporządzenia (EWG) nr 574/72 na obywateli państw trzecich, którzy nie są jeszcze objęci tymi przepisami wyłącznie ze względu na ich obywatelstwo(15) i dyrektywa 2004/38/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 29 kwietnia 2004 r. w sprawie prawa obywateli Unii i członków ich rodzin do swobodnego przemieszczania się i pobytu na terytorium Państw Członkowskich(16). Ponadto państwa członkowskie mogą rozszerzyć zakres pojęcia usługobiorcy na innych obywateli państw trzecich, którzy przebywają na ich terytorium.
(37) Miejsce, w którym usługodawca prowadzi przedsiębiorstwo należy określić zgodnie z orzecznictwem Trybunału Sprawiedliwości, zgodnie z którym pojęcie prowadzenia przedsiębiorstwa wiąże się z faktycznym prowadzeniem działalności gospodarczej przez czas nieokreślony poprzez stały zakład. Wymóg ten jest również spełniony, jeżeli przedsiębiorstwo zostało założone na czas określony lub gdy wynajmuje ono budynek lub urządzenia, które wykorzystuje do prowadzenia swojej działalności. Może on również być spełniony, jeżeli państwo członkowskie wyda zezwolenia na prowadzenie działalności przez czas określony jedynie w zakresie określonych usług. Zakład nie musi przyjmować formy spółki zależnej, oddziału lub agencji, lecz może składać się z biura prowadzonego przez personel usługodawcy lub przez osobę niezależną, ale upoważnioną do stałego działania w imieniu przedsiębiorstwa, tak jak w przypadku agencji. Zgodnie z tą definicją, która wymaga faktycznego prowadzenia przez usługodawcę działalności gospodarczej w miejscu prowadzenia przedsiębiorstwa, istnienie zwykłej skrzynki pocztowej nie jest równoznaczne z prowadzeniem przedsiębiorstwa. W przypadkach gdy usługodawca prowadzi przedsiębiorstwo w kilku miejscach, istotne jest ustalenie, z którego z nich dana usługa jest faktycznie świadczona. Jeżeli trudno jest ustalić, które z kilku miejsc prowadzenia przedsiębiorstwa jest miejscem, z którego świadczona jest dana usługa, miejscem prowadzenia przedsiębiorstwa powinno być to miejsce, w którym usługodawca ma główny ośrodek swojej działalności w odniesieniu do tej konkretnej usługi.
(38) Pojęcie "osób prawnych" zgodnie z postanowieniami Traktatu dotyczącymi prowadzenia przedsiębiorstwa pozostawia podmiotom gospodarczym swobodę wyboru formy prawnej, którą uznają za odpowiednią dla prowadzenia swojej działalności. Dlatego też termin "osoby prawne" w rozumieniu traktatu oznacza wszystkie podmioty ustanowione na mocy prawa państwa członkowskiego lub podlegające temu prawu, niezależnie od ich formy prawnej.
(39) Pojęcie "systemu zezwoleń" powinno obejmować między innymi procedury administracyjne wydawania zezwoleń, licencji, zgód lub koncesji, a także obowiązek rejestracji w zrzeszeniu zawodowym lub wpisania do rejestru, wykazu lub do bazy danych, oficjalnego przyjęcia do zrzeszenia lub uzyskania karty potwierdzającej wykonywanie określonego zawodu aby móc wykonywać określoną działalność. Zezwolenie może zostać wydane nie tylko w formie oficjalnej decyzji, ale również decyzji dorozumianej, wynikającej na przykład z braku reakcji właściwych organów lub wynikającej z faktu, że zainteresowana strona musi czekać na potwierdzenie przyjęcia oświadczenia, aby mogła rozpocząć daną działalność lub aby wykonywać ją zgodnie z prawem.
(40) Pojęcie "nadrzędnego interesu publicznego", do którego odnoszą się niektóre przepisy niniejszej dyrektywy, zostało ukształtowane przez Trybunał Sprawiedliwości w jego orzecznictwie dotyczącym art. 43 i 49 Traktatu i może ono podlegać dalszej ewolucji. Pojęcie to, zgodnie z wykładnią Trybunału Sprawiedliwości obejmuje co najmniej następujące elementy: porządek publiczny, bezpieczeństwo publiczne i zdrowie publiczne, w rozumieniu art. 46 i 55 Traktatu, utrzymanie porządku społecznego, cele polityki społecznej, ochronę usługobiorców, ochronę konsumentów, ochronę pracowników, w tym zabezpieczenie społeczne pracowników, dobrostan zwierząt, utrzymanie równowagi finansowej systemu zabezpieczenia społecznego, zapobieganie nadużyciom finansowym, zapobieganie nieuczciwej konkurencji, ochronę środowiska naturalnego i miejskiego, w tym zagospodarowanie przestrzenne miast i wsi, ochronę wierzycieli, zabezpieczenie rzetelnego wymiaru sprawiedliwości, bezpieczeństwo drogowe, ochronę praw własności intelektualnej, cele polityki kulturalnej, w tym zabezpieczenie swobody wyrażania różnych poglądów, w szczególności, społecznych, kulturowych, religijnych i filozoficznych wartości społeczeństwa, potrzebę zapewnienia edukacji na wysokim poziomie, utrzymanie zróżnicowania prasy oraz propagowanie języka narodowego, ochronę narodowego dziedzictwa historycznego i artystycznego, oraz politykę weterynaryjną.
(41) Zgodnie z wykładnią Trybunału Sprawiedliwości pojęcie "porządek publiczny" obejmuje ochronę przed rzeczywistym lub wystarczająco poważnym zagrożeniem jednego z podstawowych interesów publicznych i może dotyczyć szczególnie kwestii związanych z godnością ludzką, ochroną nieletnich i dorosłych wymagających opieki oraz dobrostanem zwierząt. Podobnie pojęcie bezpieczeństwa publicznego obejmuje kwestie ochrony publicznej.
(42) Przepisy dotyczące procedur administracyjnych nie powinny mieć na celu harmonizacji takich procedur, lecz likwidację zbyt uciążliwych systemów zezwoleń oraz związanych z nimi procedur i formalności, które utrudniają korzystanie ze swobody przedsiębiorczości oraz tworzenie nowych przedsiębiorstw usługowych.
(43) Jedną z podstawowych trudności, napotykanych w szczególności przez MŚP, przy podejmowaniu i prowadzeniu działalności usługowej jest złożoność, długotrwałość i niepewność prawna procedur administracyjnych. Z tego powodu, idąc za przykładem pewnych inicjatyw podejmowanych na poziomie wspólnotowym i krajowym, mających na celu modernizację oraz wprowadzenie dobrych praktyk administracyjnych, niezbędne jest określenie reguł upraszczania procedur administracyjnych, między innymi poprzez ograniczenie obowiązku uprzedniego uzyskania zezwolenia do przypadków, w których jest to konieczne, a także zasady dorozumianego udzielenia zezwolenia właściwych organów po upływie określonego czasu. Takie działania modernizacyjne, przy jednoczesnym utrzymaniu wymogów dotyczących przejrzystości i aktualizacji informacji dotyczących podmiotów gospodarczych, mają na celu wyeliminowanie opóźnień, kosztów i skutków zniechęcających do prowadzenia działalności, które wynikają na przykład ze zbędnych lub nadmiernie złożonych i uciążliwych procedur, ich powielania, biurokracji związanej z przedkładaniem dokumentów, arbitralnego podejmowania decyzji przez właściwe organy, nieokreślonych lub nadmiernie wydłużonych terminów udzielania odpowiedzi, ograniczonego okresu ważności udzielanych zezwoleń, a także nieproporcjonalnych opłat i kar. Takie praktyki mają szczególnie zniechęcający wpływ na usługodawców pragnących rozwijać swoją działalność w innych państwach członkowskich i wymagają skoordynowanej modernizacji w ramach rozszerzonego rynku wewnętrznego dwudziestu pięciu państw członkowskich.
(44) Państwa członkowskie powinny wprowadzić, w odpowiednich przypadkach, ujednolicone na poziomie wspólnotowym formularze opracowane przez Komisję stanowiące odpowiednik certyfikatów, zaświadczeń lub innych dokumentów dotyczących prowadzenia przedsiębiorstwa.
(45) W celu przeanalizowania potrzeby uproszczenia procedur i formalności, państwa członkowskie powinny w szczególności mieć możliwość uwzględnienia ich konieczności, liczby, ryzyka powtarzania się, kosztu, jasności i dostępności jak również opóźnienia i praktycznych trudności dla danego usługodawcy, które te procedury i formalności mogłyby spowodować.
(46) Aby ułatwić podejmowanie i prowadzenie działalności usługowej na rynku wewnętrznym, niezbędne jest ustanowienie celu, wspólnego wszystkim państwom członkowskim, polegającego na uproszczeniu procedur administracyjnych oraz przyjęciu przepisów dotyczących między innymi prawa do informacji, procedur realizowanych drogą elektroniczną oraz ustanowienia ram systemów zezwoleń. Inne środki przyjęte na poziomie krajowym dla osiągnięcia tego celu mogą obejmować zmniejszenie liczby procedur i formalności mających zastosowanie do działalności usługowej oraz ich ograniczenie do tych, które są niezbędne, aby osiągnąć cel leżący w interesie ogólnym, oraz które nie powielają się pod względem treści lub celu.
(47) W celu uproszczenia procedur administracyjnych, nie powinno się nakładać ogólnych wymogów formalnych, takich jak wymóg przedłożenia oryginalnych dokumentów, poświadczonych kopii lub tłumaczeń przysięgłych, chyba, że jest to obiektywnie uzasadnione nadrzędnym interesem publicznym, takim jak ochrona pracowników, zdrowia publicznego, ochrona środowiska naturalnego lub konsumentów. Niezbędne jest również zagwarantowanie, by zezwolenie co do zasady zapewniało możliwość podejmowania i prowadzenia działalności usługowej na całym terytorium państwa, chyba że nowe zezwolenie dla każdego zakładu, na przykład każdego nowego hipermarketu, lub zezwolenie ograniczone do określonego obszaru terytorium państwa, jest obiektywnie uzasadnione nadrzędnym interesem publicznym.
(48) W celu dalszego uproszczenia procedur administracyjnych, właściwe jest zapewnienie każdemu usługodawcy dostępu do pojedynczego punktu, w którym mógłby on dopełnić wszelkich formalności (zwanego dalej "pojedynczym punktem kontaktowym"). Liczba pojedynczych punktów kontaktowych przypadających na państwo członkowskie może być różna, w zależności od kompetencji regionalnych lub lokalnych lub rodzaju danej działalności. Utworzenie pojedynczych punktów kontaktowych nie powinno mieć wpływu na podział zadań pomiędzy właściwymi organami w ramach każdego systemu krajowego. W przypadkach, w których na poziomie regionalnym lub lokalnym właściwych jest kilka organów, jeden z tych organów może przyjąć rolę pojedynczego punktu kontaktowego i koordynatora. Pojedyncze punkty kontaktowe mogą być tworzone nie tylko przez organy administracyjne, ale również przez izby handlowe lub rzemieślnicze, czy też przez organizacje zawodowe lub podmioty prywatne, którym państwo członkowskie decyduje się powierzyć tę funkcję. Pojedyncze punkty kontaktowe odgrywają ważną rolę w zapewnianiu wsparcia usługodawcom jako organy bezpośrednio właściwe do wydawania dokumentów niezbędnych do podjęcia działalności usługowej, czy też jako pośrednicy między usługodawcą a organami, które są bezpośrednio właściwe w tym zakresie.
(49) Opłata, która może być pobierana przez pojedyncze punkty kontaktowe, powinna być proporcjonalna do kosztu procedur i formalności, którymi się zajmują. Nie powinno pozbawiać to państw członkowskich możliwości powierzenia pojedynczym punktom kontaktowym poboru innych opłat administracyjnych, takich jak opłata na rzecz organów nadzorczych.
(50) Niezbędne jest, aby usługodawcy i usługobiorcy mieli łatwy dostęp do pewnych rodzajów informacji. W ramach niniejszej dyrektywy każde państwo członkowskie powinno samo określać sposób przekazywania informacji usługodawcom i usługobiorcom. W szczególności obowiązek spoczywający na państwach członkowskich dotyczący zapewnienia, że właściwe informacje będą łatwo dostępne dla usługodawców i usługobiorców oraz zapewnienia braku przeszkód w dostępie publicznym, może zostać spełniony poprzez udostępnienie tych informacji na stronie internetowej. Wszelkie podawane informacje powinny być przedstawiane w jasny i jednoznaczny sposób.
(51) Informacje przekazywane usługodawcom i usługobiorcom powinny obejmować w szczególności informacje dotyczące procedur i formalności, dane kontaktowe właściwych organów, warunki dostępu do publicznych rejestrów i baz danych oraz informacje dotyczące dostępnych form odwołań i danych kontaktowych stowarzyszeń i organizacji od których usługodawcy i usługobiorcy mogą uzyskać praktyczne wsparcie. Obowiązek spoczywający na właściwych organach dotyczący udzielania pomocy usługodawcom i usługobiorcom nie obejmuje udzielania porad prawnych w indywidualnych przypadkach. Należy jednak podać ogólne informacje na temat sposobu, w jaki wymogi są zazwyczaj interpretowane lub stosowane. Państwa członkowskie powinny same określać kwestie dotyczące odpowiedzialności za przekazanie informacji nieprawidłowych bądź mylących.
(52) Stworzenie, w stosunkowo nieodległej przyszłości, elektronicznych sposobów dopełniania procedur i formalności będzie niezmiernie ważne dla uproszczenia procedur administracyjnych w zakresie działalności usługowej, z korzyścią dla usługodawców, usługobiorców oraz właściwych organów. W celu wypełnienia tego obowiązku, konieczna może być zmiana ustawodawstwa krajowego i innych przepisów mających zastosowanie do usług. Obowiązek ten nie powinien wykluczać udostępniania przez państwa członkowskie innych, obok wykorzystania środków elektronicznych, sposobów dopełnienia tych procedur i formalności. Fakt, że należy umożliwić dopełnienie takich procedur i formalności na odległość oznacza przede wszystkim, że państwa członkowskie muszą zapewnić możliwości ich przeprowadzenia między państwami. Ten obowiązek nie obejmuje procedur lub formalności, które ze względu na ich charakter nie mogą zostać przeprowadzone na odległość. Ponadto nie narusza to przepisów państw członkowskich dotyczących stosowania języków.
(53) Przed przyznaniem licencji na niektóre rodzaje działalności usługowej właściwy organ może przeprowadzić rozmowę z wnioskodawcą w celu oceny jego osobistej uczciwości oraz predyspozycji do świadczenia danej usługi. W takich przypadkach dopełnienie formalności drogą elektroniczną może nie być właściwe.
(54) Możliwość podjęcia działalności usługowej powinna być uzależniona od uzyskania zezwolenia wydanego przez właściwe organy tylko wtedy, gdy decyzja ta spełnia kryterium niedyskryminacji, konieczności i proporcjonalności. Oznacza to w szczególności, że systemy zezwoleń są dopuszczalne wyłącznie w przypadku, gdy kontrola następcza nie byłaby skuteczna, ponieważ niemożliwe jest ustalenie w sposób następczy wad danych usług, biorąc pod uwagę ryzyko i niebezpieczeństwo, które mogłyby powstać przy braku uprzedniej kontroli. Takie przepisy niniejszej dyrektywy nie mogą jednak uzasadniać stosowania systemów zezwoleń, które są niedozwolone na podstawie innych wspólnotowych aktów prawnych, takich jak dyrektywa 1999/93/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 13 grudnia 2000 r. w sprawie wspólnotowych ram w zakresie podpisów elektronicznych(17) lub dyrektywa 2000/31/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 8 czerwca 2000 r. w sprawie niektórych aspektów prawnych usług społeczeństwa informacyjnego, w szczególności handlu elektronicznego w ramach rynku wewnętrznego (dyrektywa o handlu elektronicznym)(18). Wyniki procesu wzajemnej oceny umożliwią określenie - na poziomie wspólnotowym - rodzajów działalności, dla których należy znieść systemy zezwoleń.
(55) Niniejsza dyrektywa nie powinna naruszać możliwości cofnięcia przez państwa członkowskie zezwoleń po ich wydaniu, w przypadkach, gdy przestały być spełnione warunki wymagane do uzyskania zezwolenia.
(56) Zgodnie z orzecznictwem Trybunału Sprawiedliwości, względy zdrowia publicznego, ochrony konsumentów, zdrowia zwierząt i środowiska miejskiego stanowią nadrzędny interes publiczny. Takie nadrzędne względy mogą uzasadniać stosowanie systemów zezwoleń i innych ograniczeń. Jednakże takie systemy zezwoleń lub ograniczenia nie powinny wprowadzać dyskryminacji ze względu na przynależność państwową. Ponadto w każdym przypadku powinna być przestrzegana zasada konieczności i proporcjonalności.
(57) Przepisy niniejszej dyrektywy dotyczące systemów zezwoleń powinny obejmować przypadki, w których podjęcie lub prowadzenie działalności usługowej przez podmioty gospodarcze wymaga wydania decyzji przez właściwy organ. Nie dotyczy to decyzji właściwych organów o ustanowieniu publicznego lub prywatnego podmiotu w celu świadczenia określonej usługi ani zawierania przez właściwe organy umów o świadczenie określonej usługi, jeżeli podlega ona przepisom o zamówieniach publicznych, jako że niniejsza dyrektywa nie dotyczy przepisów o zamówieniach publicznych.
(58) W celu ułatwienia podejmowania i prowadzenia działalności usługowej, ważne jest dokonanie oceny i składanie sprawozdań na temat systemów zezwoleń i ich uzasadnienie. Wymóg składania sprawozdań dotyczy tylko istnienia systemów zezwoleń, a nie kryteriów i warunków udzielania zezwolenia.
(59) Zezwolenie powinno co do zasady umożliwić usługodawcy podjęcie działalności lub prowadzenie tej działalności na całym terytorium państwa, chyba że nadrzędny interes publiczny uzasadnia ograniczenie jego zakresu go do określonego terytorium. Przykładowo ochrona środowiska naturalnego może uzasadniać wymóg uzyskania odrębnego zezwolenia na każdą instalację na terytorium państwa. Niniejszy przepis nie powinien wpływać na kompetencje władz regionalnych i lokalnych w zakresie udzielania zezwoleń w państwach członkowskich.
(60) Niniejsza dyrektywa, a w szczególności jej przepisy dotyczące systemów zezwoleń i terytorialnego zakresu obowiązywania zezwolenia, nie powinna naruszać podziału kompetencji na szczeblu regionalnym i lokalnym w państwach członkowskich, w tym w zakresie samorządu regionalnego i lokalnego oraz używania języków urzędowych.
(61) Przepis dotyczący niepowielania warunków udzielania zezwolenia nie powinien wykluczać możliwości stosowania przez państwa członkowskie własnych warunków, które są określone w systemie zezwoleń. Powinien on nakładać jedynie wymóg, aby właściwe organy, rozważając, czy warunki te są spełnione przez wnioskodawcę, uwzględniały równoważne warunki, które zostały już spełnione przez tego wnioskodawcę w innym państwie członkowskim. Przepis ten nie powinien nakładać wymogu stosowania warunków udzielania zezwolenia określonych w systemie zezwoleń innego państwa członkowskiego.
(62) W przypadkach, w których liczba dostępnych zezwoleń na prowadzenie danej działalności jest ograniczona z uwagi na ograniczone zasoby naturalne lub możliwości techniczne, powinna zostać przyjęta procedura wyboru spośród kilku potencjalnych kandydatów w celu poprawienia - dzięki otwartej konkurencji - jakości i warunków dostawy usług dostępnych dla usługobiorców. Taka procedura powinna dawać gwarancje przejrzystości i bezstronności, a zezwolenie udzielone w ten sposób nie powinno mieć zbyt długiego okresu obowiązywania, nie powinno podlegać automatycznemu odnowieniu i nie powinno przyznawać usługodawcy, którego zezwolenie właście wygasło żadnych korzyści. W szczególności okres ważności udzielonego zezwolenia powinien być określony w taki sposób, aby nie ograniczał swobodnej konkurencji bardziej niż jest to niezbędne w celu umożliwienia usługodawcy odzyskania kosztów inwestycji oraz uzyskania godziwego zwrotu z zainwestowanego kapitału. Przepis ten nie powinien stanowić przeszkody dla państw członkowskich w ograniczaniu liczby zezwoleń z przyczyn innych niż ograniczone zasoby naturalne lub możliwości techniczne. Zezwolenia te powinny w każdym przypadku podlegać przepisom niniejszej dyrektywy, dotyczącym systemów zezwoleń.
(63) O ile nie istnieją odmienne postanowienia, w przypadku braku odpowiedzi w terminie powinno uznawać się, że zezwolenie zostało udzielone. Jednakże, w stosunku do niektórych rodzajów działalności możliwe jest wprowadzenie innych ustaleń, jeżeli jest to obiektywnie uzasadnione nadrzędnym interesem publicznym w tym uzasadnionym interesem stron trzecich. Takie inne ustalenia mogą obejmować przepisy krajowe, zgodnie z którymi, w przypadku nieudzielenia odpowiedzi przez właściwy organ, wniosek uznaje się za odrzucony, a decyzja o odrzuceniu może zostać zaskarżona do sądu.
(64) W celu rzeczywistego ustanowienia rynku wewnętrznego usług konieczne jest zniesienie ograniczeń w zakresie swobody przedsiębiorczości oraz swobodnego przepływu usług, które nadal znajdują się w przepisach niektórych państw członkowskich i które są niezgodne odpowiednio z art. 43 i 49 Traktatu. Ograniczenia, które mają być zakazane, wpływają w szczególności na rynek wewnętrzny usług i należy je możliwie szybko, systematycznie usuwać.
(65) Swoboda przedsiębiorczości opiera się w szczególności na zasadzie równego traktowania, która zakazuje nie tylko wszelkiej dyskryminacji ze względu na przynależność państwową, ale również wszelkiej dyskryminacji pośredniej opartej na innych kryteriach, lecz mogącej mieć takie same skutki. Stąd też podejmowanie lub prowadzenie działalności usługowej w państwie członkowskim jako działalności podstawowej lub pobocznej nie powinno podlegać kryteriom takim, jak miejsce prowadzenia przedsiębiorstwa, miejsce zamieszkania, miejsce zameldowania lub główne miejsce świadczenia usług. Jednakże kryteria te nie powinny obejmować wymogów, zgodnie z którymi nadrzędny interes publiczny może stanowić uzasadnienie obowiązku obecności usługodawcy, jego pracownika, lub przedstawiciela przy prowadzeniu jego działalności. Ponadto państwo członkowskie nie powinno ograniczać zdolności prawnej ani zdolności sądowej spółek zarejestrowanych zgodnie z prawem innego państwa członkowskiego, na którego terytorium mieści się ich główne miejsce prowadzenia przedsiębiorstwa. Co więcej, państwo członkowskie nie powinno mieć możliwości przyznawania żadnych korzyści usługodawcom, którzy mają określone narodowe lub lokalne powiązania społeczno-ekonomiczne, ani też nie powinno mieć możliwości ograniczania - z uwagi na miejsce prowadzenia przedsiębiorstwa - ich swobody korzystania z praw i towarów lub ich nabywania i zbywania, ani też nie powinno być w stanie ograniczać dostępu do różnych form kredytu lub lokali, o ile możliwości te są przydatne z punktu widzenia podejmowania działalności lub jej faktycznego prowadzenia.
(66) Możliwość podejmowania lub prowadzenia działalności usługowej na terytorium państwa członkowskiego nie powinna być uzależniana od testu ekonomicznego. Zakaz stosowania testów ekonomicznych jako warunku wstępnego przyznania zezwolenia powinien dotyczyć testów ekonomicznych jako takich, ale nie wymagań obiektywnie uzasadnionych nadrzędnym interesem publicznym, takim jak ochrona środowiska miejskiego, względy polityki społecznej lub ochrona zdrowia publicznego. Zakaz nie powinien wpływać na wykonywanie uprawnień przez organy odpowiedzialne za stosowanie prawa konkurencji.
(67) W odniesieniu do gwarancji finansowych lub ubezpieczeń, zakaz wprowadzania wymogów powinien dotyczyć jedynie obowiązku, aby wymagane gwarancje finansowe lub ubezpieczenia pochodziły od instytucji finansowej prowadzącej przedsiębiorstwo w danym państwie członkowskim.
(68) W odniesieniu do wcześniejszego wpisu, zakaz wprowadzania wymogów powinien dotyczyć jedynie obowiązku, aby usługodawca przed rozpoczęciem prowadzenia przedsiębiorstwa był wpisany na dany okres do rejestru prowadzonego w danym państwie członkowskim.
(69) W celu skoordynowania modernizacji krajowych przepisów z wymogami rynku wewnętrznego, niezbędne jest dokonanie oceny określonych niedyskryminacyjnych wymogów krajowych, które - z uwagi na swój charakter - mogą istotnie ograniczyć lub uniemożliwić podejmowanie lub prowadzenie działalności na podstawie swobody przedsiębiorczości. Taki proces powinien ograniczać się do oceny zgodności tych wymogów z już ustanowionymi przez Trybunał Sprawiedliwości kryteriami w zakresie swobody przedsiębiorczości. Ocena ta nie powinna dotyczyć stosowania wspólnotowego prawa konkurencji. W przypadku gdy takie wymogi mają charakter dyskryminujący lub nie są obiektywnie uzasadnione nadrzędnym interesem publicznym lub gdy są nieproporcjonalne, należy je znieść bądź zmienić. Skutki takiej oceny będą różne w zależności od charakteru działalności i związanego z nią interesu publicznego. W szczególności wymogi takie mogłyby być w pełni uzasadnione, jeżeli realizują one cele polityki społecznej.
(70) Na użytek niniejszej dyrektywy usługi mogą być uznane w niniejszej dyrektywie za usługi świadczone w ogólnym interesie gospodarczym, bez uszczerbku dla art. 16 Traktatu jedynie wtedy, gdy są one świadczone w ramach specjalnych zadań użyteczności publicznej, powierzonych usługodawcy przez dane państwo członkowskie. Powierzanie zadań może odbywać się w drodze jednego działania lub większej liczby działań, których forma jest ustalana przez dane państwo członkowskie; powinny one dokładnie określać charakter tego specjalnego zadania.
(71) Procedura wzajemnej oceny przewidziana w niniejszej dyrektywie nie powinna wpływać na swobodę państw członkowskich we wprowadzaniu wysokiego poziomu ochrony interesu publicznego, zwłaszcza w odniesieniu do celów polityki społecznej. Ponadto konieczne jest, by w procedurze wzajemnej oceny w pełni uwzględnić specyfikę usług świadczonych w ogólnym interesie gospodarczym oraz szczególne zadania, których realizacji służą. Może to uzasadniać określone ograniczenia swobody przedsiębiorczości, w szczególności, gdy ograniczenia te służą ochronie zdrowia publicznego i celom polityki społecznej oraz gdy spełniają one warunki określone w art. 15 ust. 3 lit. a), b) i c). Przykładowo w odniesieniu do obowiązku przyjmowania określonej formy prawnej w celu świadczenia określonych usług w dziedzinie społecznej, Trybunał Sprawiedliwości uznał już, że zasadne może okazać się nałożenie na usługodawcę wymogu prowadzenia działalności w celu niezarobkowym.
(72) Usługi świadczone w ogólnym interesie gospodarczym wiążą się z wykonywaniem istotnych zadań dotyczących spójności społecznej i terytorialnej. Procedura oceny przewidziana w niniejszej dyrektywie nie powinna utrudniać wykonania tych zadań. Procedura ta nie powinna mieć wpływu na wymogi, których spełnienie jest niezbędne do wykonania takich zadań; jednocześnie powinny zostać podjęte kwestie nieuzasadnionych ograniczeń swobody przedsiębiorczości.
(73) Wymogi, które powinny być zbadane, obejmują przepisy krajowe, które - z przyczyn innych niż dotyczące kwalifikacji zawodowych - zastrzegają dostęp do niektórych rodzajów działalności dla określonych usługodawców. Wymogi takie obejmują również obowiązek przyjęcia konkretnej formy prawnej przez usługodawcę, w szczególności posiadania osobowości prawnej, przyjęcia formy spółki osobowej, posiadania statusu organizacji o charakterze niezarobkowym lub spółki należącej wyłącznie do osób fizycznych oraz wymogi dotyczące własności udziałów lub akcji w spółce, a w szczególności obowiązku posiadania minimalnej wysokości kapitału do podejmowania określonej działalności usługowej lub posiadania konkretnych kwalifikacji zawodowych, aby móc być wspólnikiem określonych spółek lub nimi zarządzać. Ocena zgodności ustalonych taryf minimalnych lub maksymalnych ze swobodą przedsiębiorczości dotyczy jedynie taryf nakładanych przez właściwe organy w odniesieniu do świadczenia konkretnych usług, a nie, przykładowo, ogólnych zasad ustalania cen, takich jak w przypadku wynajmu lokali mieszkalnych.
(74) Proces wzajemnej oceny oznacza, że w okresie transpozycji państwa członkowskie najpierw będą musiały przeprowadzić przegląd swojego ustawodawstwa w celu sprawdzenia, czy w ich systemie prawnym występują wspomniane powyżej wymogi. Najpóźniej do końca okresu transpozycji, państwa członkowskie powinny sporządzać sprawozdanie dotyczące wyników takiego przeglądu. Wszystkie sprawozdania zostaną przekazane wszystkim pozostałym państwom członkowskim oraz zainteresowanym stronom. Następnie, w ciągu sześciu miesięcy, państwa członkowskie będą mogły przedstawić swoje uwagi do tych sprawozdań. Najpóźniej w rok po upływie terminu transpozycji niniejszej dyrektywy, Komisja powinna sporządzić sprawozdanie podsumowujące, któremu, w stosownych przypadkach, powinny towarzyszyć propozycje dalszych inicjatyw. Komisja, we współpracy z państwami członkowskimi, może w razie potrzeby udzielać im wsparcia w celu opracowania wspólnej metodologii.
(75) Fakt, że niniejsza dyrektywa określa pewną liczbę wymogów, które państwa członkowskie muszą znieść lub poddać ocenie w okresie transpozycji, pozostaje bez uszczerbku dla wszelkich postępowań w sprawie naruszenia przepisów podejmowanych wobec państwa członkowskiego w przypadku uchybiania przez nie jednemu ze zobowiązań wynikających z art. 43 lub 49 Traktatu.
(76) Niniejsza dyrektywa nie dotyczy stosowania art. 28-30 Traktatu, odnoszących się do swobodnego przepływu towarów. Ograniczenia niedozwolone zgodnie z przepisem dotyczącym swobody świadczenia usług obejmują wymogi mające zastosowanie w przypadku podejmowania lub prowadzenia działalności usługowej i nie odnoszą się do towarów jako takich.
(77) W przypadkach, w których podmiot gospodarczy przemieszcza się do innego państwa członkowskiego w celu prowadzenia tam działalności usługowej, należy dokonać rozróżnienia między dwoma sytuacjami: działalnością objętą swobodą przedsiębiorczości oraz działalnością objętą swobodnym przepływem usług z uwagi na jej tymczasowy charakter. Aby odróżnić swobodę przedsiębiorczości od swobodnego przepływu usług, zgodnie z orzecznictwem Trybunału Sprawiedliwości kluczowym elementem jest kwestia, czy podmiot gospodarczy prowadzi przedsiębiorstwo w państwie członkowskim, w którym świadczy daną usługę, czy też nie. Jeżeli podmiot gospodarczy prowadzi przedsiębiorstwo w państwie członkowskim, w którym świadczy usługi, zastosowanie ma swoboda przedsiębiorczości. Natomiast jeśli podmiot gospodarczy nie prowadzi przedsiębiorstwa w państwie członkowskim, w którym świadczona jest usługa, zastosowanie ma swoboda przepływu usług. Zgodnie z ustalonym orzecznictwem Trybunału Sprawiedliwości tymczasowy charakter danej działalności powinien być oceniany nie tylko na podstawie okresu świadczenia usługi, ale również biorąc pod uwagę regularność, okresowość lub ciągłość świadczenia usług. W każdym przypadku tymczasowy charakter działalności nie powinien oznaczać, że usługodawca nie może korzystać z pewnej infrastruktury, na przykład biura, kancelarii lub gabinetu, w państwie członkowskim, w ktorym usługa jest świadczona, w takim zakresie, w jakim infrastruktura ta jest niezbędna do świadczenia danej usługi.
(78) W celu rzeczywistego wprowadzenia w życie swobody przepływu usług i zapewnienia, by usługobiorcy i usługodawcy mogli odnieść z tego korzyści i świadczyć usługi w całej Wspólnocie, bez względu na wewnętrzne granice, niezbędne jest wyjaśnienie, w jakim stopniu mogą zostać nałożone wymogi przez państwo członkowskie, w którym świadczona jest usługa. Niezbędne jest zapewnienie, by przepis dotyczący swobody świadczenia usług nie uniemożliwiał państwu członkowskiemu, w którym świadczona jest usługa, nakładania, zgodnie z zasadami określonymi w art. 16 ust. 1 lit. a)- c), własnych szczególnych wymogów z uwagi na porządek publiczny, bezpieczeństwo publiczne, ochronę zdrowia publicznego lub środowiska naturalnego.
(79) Zgodnie z ustalonym orzecznictwem Trybunału Sprawiedliwości państwo członkowskie zachowuje prawo podejmowania środków, aby zapobiec nadużywaniu przez usługodawców zasad rynku wewnętrznego. Dopuszczenie się przez usługodawcę nadużycia powinno być zawsze stwierdzane w odniesieniu do indywidualnego przypadku.
(80) Konieczne jest zapewnienie usługodawcom możliwości transportu sprzętu nieodzownego do świadczenia przez nich usługi, w przypadku gdy podróżują do innego państwa członkowskiego w celu świadczenia usług. W szczególności ważne jest, aby unikać przypadków, w których usługi nie można zrealizować bez danego sprzętu lub sytuacji, w których usługodawcy ponoszą dodatkowe koszty, na przykład wynajmu lub zakupu sprzętu innego od tego, którym się normalnie posługują, lub wynikające z potrzeby znaczącej zmiany zwykłego sposobu prowadzenia przez nich działalności.
(81) Pojęcie sprzętu nie odnosi się do obiektów fizycznych dostarczanych klientowi przez usługodawcę lub które stają się częścią obiektu fizycznego w wyniku działalności usługowej (takich jak materiały budowlane lub części zamienne) lub które zostały zużyte lub pozostawione na miejscu podczas świadczenia usługi (takich jak paliwa, materiały wybuchowe, materiały pirotechniczne, pestycydy, trucizny lub leki).
(82) Przepisy niniejszej dyrektywy nie powinny wykluczać możliwości stosowania przez państwo członkowskie przepisów dotyczących warunków zatrudnienia. Przepisy ustawowe, wykonawcze i administracyjne powinny zgodnie z Traktatem być uzasadnione względami ochrony pracowników oraz powinny być niedyskryminacyjne, konieczne i proporcjonalne, zgodnie z wykładnią tych pojęć przyjętą przez Trybunał Sprawiedliwości, a także zgodne z innymi stosownymi przepisami prawa wspólnotowego.
(83) Konieczne jest zapewnienie, by wyjątki od przepisu dotyczącego swobody świadczenia usług były możliwe wyłącznie w obszarach objętych odstępstwami. Odstępstwa te są potrzebne w celu uwzględnienia poziomu integracji rynku wewnętrznego lub niektórych wspólnotowych aktów prawnych dotyczących usług, zgodnie z którymi usługodawca podlega prawu państwa członkowskiego innego niż państwo członkowskie prowadzenia przedsiębiorstwa. Ponadto w drodze wyjątku, w pewnych indywidualnych przypadkach oraz zgodnie ze ściśle określonymi warunkami proceduralnymi i merytorycznymi powinny zostać podjęte środki wobec danego usługodawcy. Dodatkowo jakiekolwiek ograniczenie swobodnego przepływu usług powinno być, w drodze wyjątku, dozwolone jedynie wtedy, gdy jest ono zgodne z prawami podstawowymi, które tworzą integralną część ogólnych zasad prawa zawartych w porządku prawnym Wspólnoty.
(84) Odstępstwo od przepisu dotyczącego swobody świadczenia usług w zakresie usług pocztowych powinno obejmować zarówno działalność zarezerwowaną dla dostawcy usługi powszechnej, jak i inne usługi pocztowe.
(85) Odstępstwo od przepisu dotyczącego swobody świadczenia usług dotyczące sądowej windykacji należności oraz odniesienie do możliwego przyszłego instrumentu harmonizacji powinny dotyczyć jedynie prowadzenia i podejmowania działalności, która polega w szczególności na wnoszeniu powództw sądowych w zakresie windykacji należności.
(86) Niniejsza dyrektywa nie powinna mieć wpływu na warunki zatrudnienia, które, zgodnie z dyrektywą 96/71/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 16 grudnia 1996 r. dotyczącą delegowania pracowników w ramach świadczenia usług(19), stosuje się wobec pracowników delegowanych do świadczenia usługi na terytorium innego państwa członkowskiego. Zgodnie z dyrektywą 96/71/WE w takich przypadkach usługodawcy zobowiązani są do przestrzegania, w określonych dziedzinach, warunków zatrudnienia obowiązujących w państwie członkowskim, w którym usługa jest świadczona. Należą do nich: maksymalny czas pracy i minimalne okresy wypoczynku, minimalny wymiar rocznego urlopu wypoczynkowego, minimalne stawki płacy, w tym stawki za pracę w godzinach nadliczbowych, warunki wynajmowania pracowników, w szczególności ochrona pracowników wynajętych przez agencje pracy tymczasowej, zdrowie, bezpieczeństwo i higiena pracy, środki ochronne dotyczące warunków zatrudniania kobiet w ciąży lub kobiet, które niedawno urodziły dziecko, jak również dzieci i młodzieży, równouprawnienie płci oraz inne przepisy wprowadzające zakaz dyskryminacji. Dotyczy to nie tylko warunków zatrudnienia ustanowionych przepisami ustawowymi, lecz również warunków wynikających z umów zbiorowych lub orzeczeń arbitrażowych oficjalnie uznanych lub faktycznie powszechnie obowiązujących, w rozumieniu dyrektywy 96/71/WE. Ponadto niniejsza dyrektywa nie powinna stanowić przeszkody w stosowaniu przez państwa członkowskie warunków zatrudnienia także w innych dziedzinach niż wyszczególnione w art. 3 dyrektywy 96/71/WE, ze względów porządku publicznego.
(87) Niniejsza dyrektywa nie powinna również wpływać na warunki zatrudnienia w przypadku, gdy pracownik zatrudniony do świadczenia usługi transgranicznej, został zatrudniony w państwie członkowskim, w którym usługa jest świadczona. Ponadto, dyrektywa nie wywiera wpływu na prawo państw członkowskich, w których usługa jest świadczona, do stwierdzenia istnienia stosunku pracy oraz rozróżnienia pomiędzy osobami prowadzącymi działalność na własny rachunek i osobami zatrudnionymi, w tym osobami, które pozornie prowadzą działalność na własny rachunek. Pod tym względem zasadniczą cechą stosunku zatrudnienia w rozumieniu art. 39 Traktatu powinien być fakt, że przez pewien czas osoba świadczy usługi dla i pod kierunkiem innej osoby, w zamian za co otrzymuje wynagrodzenie. Każda działalność, którą dana osoba wykonuje poza stosunkiem podporządkowania, musi zostać zaliczona do działalności prowadzonej na własny rachunek dla celów art. 43 i 49 Traktatu.
(88) Przepis dotyczący swobody świadczenia usług nie powinien mieć zastosowania w przypadkach, w których zgodnie z prawem wspólnotowym dana działalność jest w państwie członkowskim zastrzeżona dla przedstawicieli określonego zawodu np. wymóg, zgodnie z którym porad prawnych mogą udzielać jedynie prawnicy.
(89) Wyjątek od przepisu dotyczącego swobody świadczenia usług dotyczący rejestracji pojazdów wziętych w leasing w państwie członkowskim innym niż państwo, w którym są użytkowane, wynika z orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości, który uznał, że państwo członkowskie może nałożyć taki obowiązek, przy założeniu proporcjonalnych warunków, w przypadku pojazdów użytkowanych na jego terytorium. Wyjątek ten nie obejmuje wynajmu okolicznościowego lub tymczasowego.
(90) Stosunki umowne między usługodawcą a klientem, jak również między pracodawcą a pracownikiem nie powinny być przedmiotem niniejszej dyrektywy. Prawo właściwe dla zobowiązań umownych i pozaumownych usługodawcy jest określane zgodnie z przepisami międzynarodowego prawa prywatnego.
(91) Niezbędne jest umożliwienie państwom członkowskim, w drodze wyjątku i przy indywidualnym rozpatrywaniu każdego przypadku, podjęcia środków stanowiących odstępstwo od przepisu dotyczącego swobody świadczenia usług w odniesieniu do usługodawcy prowadzącego przedsiębiorstwo w innym państwie członkowskim, ze względu na bezpieczeństwo usług. Podjęcie takich środków powinno jednak być możliwe jedynie w przypadku braku harmonizacji na poziomie wspólnotowym.
(92) Ograniczenia swobodnego przepływu usług sprzeczne z niniejszą dyrektywą mogą wynikać nie tylko ze środków stosowanych wobec usługodawców, ale również z licznych barier wobec korzystania z usług przez usługobiorców, a zwłaszcza konsumentów. Niniejsza dyrektywa wskazuje przykładowo pewne rodzaje ograniczeń stosowane wobec usługobiorcy, który pragnie skorzystać z usługi świadczonej przez usługodawcę prowadzącego przedsiębiorstwo w innym państwie członkowskim. Obejmuje to również przypadki, w których usługobiorcy mają obowiązek uzyskać zezwolenie od właściwych organów lub złożyć tym organom oświadczenie w celu skorzystania z usługi świadczonej przez usługodawcę prowadzącego przedsiębiorstwo w innym państwie członkowskim. Nie dotyczy to ogólnych systemów zezwoleń, które mają zastosowanie do korzystania z usługi świadczonej przez usługodawcę prowadzącego przedsiębiorstwo w tym samym państwie członkowskim.
(93) Pojęcie pomocy finansowej przewidzianej przy korzystaniu z określonej usługi nie powinno mieć zastosowania do systemów pomocy udzielanej przez państwa członkowskie w szczególności w dziedzinie polityki społecznej lub w sektorze kultury, które są objęte przepisami wspólnotowymi dotyczącymi reguł konkurencji, ani do ogólnej pomocy finansowej niepowiązanej z korzystaniem z określonej usługi, na przykład stypendiów lub pożyczek studenckich.
(94) Zgodnie z postanowieniami Traktatu dotyczącymi swobodnego przepływu usług, dyskryminacja ze względu na przynależność państwową usługobiorcy lub jego miejsce zamieszkania w danym kraju lub regionie jest zakazana. Taka dyskryminacja może przybrać formę obowiązku, nałożonego jedynie na obywateli innego państwa członkowskiego, dostarczenia oryginalnych dokumentów, poświadczonych kopii, zaświadczenia o obywatelstwie lub urzędowego tłumaczenia dokumentów w celu skorzystania z usługi bądź z korzystniejszych warunków lub cen. Jednakże zakaz stosowania dyskryminacyjnych wymogów nie powinien wykluczać zastrzeżenia pewnych korzyści, zwłaszcza w odniesieniu do taryf, dla niektórych usługobiorców, jeżeli są one oparte na uzasadnionych i obiektywnych kryteriach.
(95) Zasada niedyskryminacji w ramach rynku wewnętrznego oznacza, że nie można odmówić lub utrudnić usługobiorcy, a zwłaszcza konsumentowi, dostępu do usługi oferowanej publicznie z uwagi na zastosowanie kryterium zawartego w udostępnianych publicznie ogólnych warunkach umów, które odnosi się do przynależności państwowej lub miejsca zamieszkania usługobiorcy. Nie wynika z tego, że dyskryminacją byłoby wprowadzenie do ogólnych warunków umów postanowień przewidujących odmienne taryfy i warunki świadczenia usług, w przypadku gdy te taryfy, ceny i warunki są bezpośrednio uzasadnione obiektywnymi różnicami pomiędzy poszczególnymi państwami, na przykład kosztami dodatkowymi ponoszonymi ze względu na odległość lub charakterystykę techniczną świadczenia usługi lub odmienne warunki rynkowe, takie jak wyższy lub niższy popyt spowodowany sezonowością, różnymi okresami urlopowymi w państwach członkowskich lub cenami ustalanymi przez różnych konkurentów, lub dodatkowe ryzyko związane z przepisami innymi niż obowiązujące w państwie członkowskim prowadzenia przedsiębiorstwa. Nie wynika z tego także, że odmowa świadczenia usługi na rzecz konsumenta wynikająca z nieposiadania wymaganych praw własności intelektualnej na danym terytorium stanowiłoby przypadek bezprawnej dyskryminacji.
(96) Należy zapewnić, aby usługodawca podał swój adres poczty elektronicznej oraz adres strony internetowej, z tego względu, że jest to jeden ze środków, za pomocą których może on łatwo udostępnić usługobiorcy informacje, do których dostarczenia jest zobowiązany. Ponadto obowiązek udostępnienia określonych informacji w dokumentach informacyjnych usługodawcy prezentujących szczegółowo jego usługi nie dotyczy informacji handlowych o charakterze ogólnym, takich jak reklamy, lecz dokumentów szczegółowo opisujące proponowane usługi, w tym dokumentów na stronie internetowej.
(97) Niniejsza dyrektywa powinna zawierać przepisy służące zapewnieniu wysokiej jakości usług i zapewniające spełnienie w szczególności wymogów w zakresie informacji i przejrzystości. Przepisy te powinny mieć zastosowanie zarówno w przypadkach transgranicznego świadczenia usług pomiędzy państwami członkowskimi, jak i w przypadku usług świadczonych w danym państwie członkowskim przez usługodawcę prowadzącego przedsiębiorstwo na jego terytorium, nie nakładając nadmiernych obciążeń na MŚP. Zasady te w żaden sposób nie powinny powstrzymywać państw członkowskich przed stosowaniem, zgodnie z niniejszą dyrektywą i innymi przepisami wspólnotowymi, dodatkowych lub innych wymogów w zakresie jakości.
(98) Każdy podmiot gospodarczy świadczący usługi związane z bezpośrednim i szczególnym ryzykiem dla zdrowia, bezpieczeństwa lub z ryzykiem finansowym dla usługobiorcy lub osoby trzeciej powinien być zasadniczo objęty odpowiednim ubezpieczeniem od odpowiedzialności zawodowej lub inną formą gwarancji, która jest równorzędna lub porównywalna, co oznacza, w szczególności, że taki podmiot gospodarczy powinien co do zasady posiadać odpowiednią ochronę ubezpieczeniową w odniesieniu do usług świadczonych w jednym lub kilku państwach członkowskich innych niż państwo członkowskie prowadzenia przedsiębiorstwa.
(99) Ubezpieczenia lub gwarancje powinny być odpowiednie do charakteru i zakresu ryzyka. W związku z tym usługodawca powinien być zobowiązany do posiadania transgranicznej ochrony ubezpieczeniowej jedynie wówczas, gdy rzeczywiście świadczy usługi w innych państwach członkowskich. Państwa członkowskie nie powinny przyjmować bardziej szczegółowych przepisów dotyczących ochrony ubezpieczeniowej ani określać np. minimalnych sum ubezpieczenia lub limitów wyłączenia z ochrony ubezpieczeniowej. Usługodawcy i towarzystwa ubezpieczeniowe powinny zachować niezbędną elastyczność w celu wynegocjowania warunków polis ubezpieczeniowych precyzyjnie dopasowanych do charakteru i zakresu ryzyka. Ponadto nie jest niezbędne prawne ustanowienie obowiązku odpowiedniego ubezpieczenia. Wystarczający powinien być wymóg, aby obowiązek ubezpieczenia był częścią zasad etycznych przyjmowanych przez zrzeszenia zawodowe. Ponadto nie należy nakładać obowiązku zapewnienia ochrony ubezpieczeniowej przez zakłady ubezpieczeń.
(100) Niezbędne jest zaprzestanie stosowania całkowitych zakazów dotyczących informacji handlowych dostarczanych przez przedstawicieli zawodów regulowanych, nie poprzez usuwanie zakazów dotyczących treści informacji handlowej lecz przez zniesienie tych zakazów, które generalnie zakazują korzystania przez przedstawicieli danego zawodu z jednej lub więcej form przekazywania informacji handlowych, jak np. zakaz wszelkiej reklamy w jednym lub kilku rodzajach mediów. W odniesieniu do treści i metod przekazywania informacji handlowych, niezbędne jest zachęcanie przedstawicieli wolnych zawodów do sporządzania - zgodnie z prawem wspólnotowym - kodeksów postępowania na poziomie wspólnotowym.
(101) Zapewnienie, że usługodawcy mają możliwość zaoferowania usług wielodyscyplinarnych oraz że ograniczenia w tym zakresie nie wykraczają poza to, co jest niezbędne w celu zapewnienia bezstronności, niezależności i uczciwości zawodów regulowanych, jest konieczne oraz leży w interesie usługobiorców, a w szczególności konsumentów. Pozostaje to bez wpływu na ograniczenia i zakazy dotyczące prowadzenia określonych rodzajów działalności, które to zakazy mają na celu zapewnienie niezależności w przypadkach, gdy państwo członkowskie powierza usługodawcy określone zadanie zwłaszcza w obszarze rozwoju miast; nie powinno to naruszać również stosowania reguł konkurencji.
(102) W celu zwiększenia przejrzystości i wspierania ocen opartych na porównywalnych kryteriach w odniesieniu do jakości usług oferowanych i świadczonych usługobiorcom, ważne jest, aby informacje dotyczące znaczenia znaków jakości i innych wyróżniających znaków odnoszących się do tych usług były łatwo dostępne. Ten obowiązek przejrzystości jest szczególnie ważny w obszarach, takich jak turystyka, zwłaszcza w hotelarstwie, gdzie wykorzystanie systemu klasyfikacji jest szeroko rozpowszechnione. Ponadto właściwe jest zbadanie zakresu, w jakim standaryzacja europejska mogłaby wspomóc zgodność i jakość usług. Normy europejskie są sporządzane przez europejskie organy normalizacyjne, Europejski Komitet Normalizacyjny (CEN), Europejski Komitet Normalizacyjny Elektrotechniki (CENELEC) i Europejski Instytut Norm Telekomunikacyjnych (ETSI). W stosownych przypadkach Komisja, zgodnie z procedurami ustanowionymi w dyrektywie 98/34/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 22 czerwca 1998 r. ustanawiającej procedurę udzielania informacji w dziedzinie norm i przepisów technicznych oraz zasad dotyczących usług społeczeństwa informacyjnego(20), może wydać upoważnienie do sporządzenia specjalnych norm europejskich.
(103) W celu rozwiązania potencjalnych problemów związanych zegzekucją orzeczeń sądowych, właściwe jest zagwarantowanie, aby państwa członkowskie uznawały równoważne gwarancje zdeponowane w instytucjach lub organach, takich jak banki i ubezpieczyciele lub u innych usługodawców świadczących usługi finansowe prowadzących przedsiębiorstwo w innym państwie członkowskim.
(104) Rozwój sieci organów ochrony konsumentów w państwach członkowskich, który jest przedmiotem rozporządzenia (WE) nr 2006/2004, stanowi dopełnienie współpracy przewidzianej w niniejszej dyrektywie. Stosowanie przepisów dotyczących ochrony konsumentów w przypadkach transgranicznych, w szczególności w odniesieniu do nowych praktyk w zakresie marketingu i sprzedaży, a także potrzeba usunięcia pewnych konkretnych przeszkód we współpracy w tej dziedzinie, wymaga większego poziomu współpracy pomiędzy państwami członkowskimi. W szczególności w obszarze tym niezbędne jest zagwarantowanie, aby państwa członkowskie wymagały zaprzestania na swoim terytorium stosowania przez podmioty gospodarcze niezgodnych z prawem praktyk, ukierunkowanych na konsumentów w innym państwie członkowskim.
(105) Współpraca administracyjna ma zasadnicze znaczenie dla zapewnienia prawidłowego funkcjonowania rynku wewnętrznego usług. Brak współpracy pomiędzy państwami członkowskimi skutkuje mnożeniem się przepisów obowiązujących usługodawców lub powielaniem kontroli działalności transgranicznej oraz może zostać wykorzystany przez nieuczciwych przedsiębiorców do uchylania się od nadzoru lub do obchodzenia obowiązujących przepisów krajowych w dziedzinie usług. Dlatego zasadnicze znaczenie ma nałożenie na państwa członkowskie przejrzystych zobowiązań prawnych do prowadzenia skutecznej współpracy.
(106) Na użytek rozdziału dotyczącego współpracy administracyjnej, "nadzór" powinien obejmować takie działania jak: monitorowanie, ustalenie stanu faktycznego, rozwiązywanie problemów, egzekwowanie i nakładanie kar oraz działania pokontrolne.
(107) W normalnych okolicznościach, wzajemna pomoc powinna mieć miejsce bezpośrednio pomiędzy właściwymi organami. Punkty łącznikowe wyznaczone przez państwa członkowskie powinny mieć obowiązek ułatwiania tego procesu jedynie w przypadku napotkania trudności, na przykład, jeżeli wymagana jest pomoc w celu określenia odpowiednich właściwych organów.
(108) Niektóre zobowiązania dotyczące wzajemnej pomocy powinny mieć zastosowanie do wszystkich zagadnień objętych niniejszą dyrektywą włącznie z zagadnieniami dotyczącymi przypadków, gdy usługodawca rozpoczyna prowadzenie przedsiębiorstwa w innym państwie członkowskim. Inne zobowiązania dotyczące wzajemnej pomocy powinny mieć zastosowanie jedynie w przypadkach transgranicznego świadczenia usług, gdy ma zastosowanie przepis dotyczący swobody świadczenia usług. Kolejne zobowiązania powinny mieć zastosowanie we wszystkich przypadkach transgranicznego świadczenia usług, włącznie z obszarami nieobjętymi przepisem dotyczącym swobody świadczenia usług. Transgraniczne świadczenie usług powinno obejmować przypadki, gdy usługi świadczone są na odległość i gdy usługobiorca podróżuje do państwa członkowskiego prowadzenia przedsiębiorstwa usługodawcy w celu skorzystania z usługi.
(109) W przypadkach, w których usługodawca przeprowadza się tymczasowo do państwa członkowskiego innego niż państwo członkowskie prowadzenia przedsiębiorstwa, niezbędne jest uwzględnienie w przepisach wzajemnej pomocy między tymi dwoma państwami członkowskimi, która pozwala pierwszemu z nich prowadzić weryfikacje, kontrole i dochodzenia na wniosek państwa członkowskiego prowadzenia przedsiębiorstwa, lub też prowadzić takie kontrole z własnej inicjatywy, jeśli są to jedynie kontrole stanu faktycznego.
(110) Nie powinno być możliwe obchodzenie przez państwa członkowskie przepisów niniejszej dyrektywy, włącznie z przepisem dotyczącym swobody świadczenia usług, poprzez prowadzenie dyskryminacyjnych i nieproporcjonalnych weryfikacji, kontroli lub dochodzeń.
(111) Przepisy niniejszej dyrektywy odnoszące się do wymiany informacji dotyczących dobrej reputacji usługodawców nie powinny udaremniać inicjatyw w obszarze współpracy policyjnej i sądowej w sprawach karnych, w szczególności dotyczących wymiany informacji pomiędzy organami ścigania państw członkowskich oraz dotyczących rejestrów karnych.
(112) Współpraca pomiędzy państwami członkowskimi wymaga dobrze funkcjonującego elektronicznego systemu informacyjnego w celu umożliwienia właściwym organom łatwej identyfikacji ich odpowiednich partnerów w innych państwach członkowskich i skutecznej komunikacji.
(113) Niezbędne jest zapewnienie, aby państwa członkowskie we współpracy z Komisją zachęcały zainteresowane strony do sporządzenia kodeksów postępowania obowiązujących na poziomie wspólnotowym, których celem jest w szczególności wspieranie jakości usług i uwzględnianie szczególnego charakteru każdego zawodu. Owe kodeksy postępowania powinny być zgodne z prawem wspólnotowym, a zwłaszcza z prawem konkurencji. Powinny być one zgodne z wiążącymi prawnie zasadami etyki zawodowej i postępowania zawodowego w państwach członkowskich.
(114) Państwa członkowskie powinny zachęcać, w szczególności zrzeszenia, organizacje i stowarzyszenia zawodowe, do sporządzania kodeksów postępowania obowiązujących na poziomie wspólnotowym. Kodeksy te powinny zawierać, zgodnie z charakterem każdego zawodu, zasady podawania do publicznej wiadomości informacji handlowych przez przedstawicieli zawodów regulowanych oraz zasady etyki zawodowej i postępowania zawodowego związane z wykonywaniem zawodów regulowanych, które mają na celu przede wszystkim zapewnienie niezależności, bezstronności oraz dochowania tajemnicy zawodowej. Ponadto takie kodeksy powinny określać warunki, którym podlega działalność pośredników w obrocie nieruchomościami. Państwa członkowskie powinny podjąć działania towarzyszące w celu zachęcenia zrzeszeń, organizacji i stowarzyszeń zawodowych do wdrożenia na poziomie krajowym powyższych kodeksów postępowania, przyjętych na poziomie wspólnotowym.
(115) Kodeksy postępowania na poziomie wspólnotowym mają na celu określenie minimalnych standardów postępowania i stanowią uzupełnienie wymogów prawnych państw członkowskich. Zgodnie z prawem wspólnotowym, nie pozbawiają one państw członkowskich możliwości podjęcia surowszych środków prawnych, ani nie pozbawiają krajowych zrzeszeń zawodowych możliwości zapewnienia większej ochrony w swoich krajowych kodeksach postępowania.
(116) Ponieważ cele niniejszej dyrektywy, a mianowicie usunięcie barier w swobodzie przedsiębiorczości dla usługodawców w państwach członkowskich i w swobodzie świadczenia usług pomiędzy państwami członkowskimi, nie mogą zostać osiągnięte w sposób wystarczający przez państwa członkowskie, natomiast mogą zostać ze względu na skalę działania lepiej osiągnięte na poziomie wspólnotowym, Wspólnota może podjąć działania, zgodnie z zasadą pomocniczości określoną w artykule 5 Traktatu. Zgodnie z zasadą proporcjonalności, określoną w tym artykule, niniejsza dyrektywa nie wykracza poza to, co jest niezbędne dla osiągnięcia tych celów.
(117) Środki konieczne dla wdrożenia niniejszej dyrektywy powinny zostać przyjęte zgodnie z decyzją Rady 1999/468/WE z dnia 28 czerwca 1999 r. ustanawiającą warunki wykonywania uprawnień wykonawczych przyznanych Komisji(21).
(118) Zgodnie z ust. 34 Porozumienia międzyinstytucjonalnego w sprawie lepszego stanowienia prawa(22) zachęca się państwa członkowskie do opracowania i opublikowania, dla ich własnych celów i w interesie Wspólnoty, własnych tabel, które stanowić będą możliwie najszerszy obraz korelacji pomiędzy niniejszą dyrektywą a środkami ją transponującymi,
PRZYJMUJĄ NINIEJSZĄ DYREKTYWĘ:
Sporządzono w Brukseli, ...
| W imieniu Parlamentu Europejskiego | W imieniu Rady |
| ...... | ...... |
| Przewodniczący | Przewodniczący |
______
(1) Dz.U. C 221 z 8.9.2005, str. 113.
(2) Dz.U. L 43 z 18.2.2005, str. 18.
(3) Opinia Parlamentu Europejskiego z dnia 16 lutego 2006 r. (dotychczas nieopublikowana w Dzienniku Urzędowym), wspólne stanowisko Rady z dnia 24 lipca 2006 r. oraz stanowisko Parlamentu Europejskiego z dnia ... (dotychczas nieopublikowane w Dzienniku Urzędowym).
(4) Dz.U. L 177 z 30.6.2006, str. 1.
(5) Dz.U. L 108 z 24.4.2002, str. 7.
(6) Dz.U. L 108 z 24.4.2002, str. 21.
(7) Dz.U. L 108 z 24.4.2002, str. 33.
(8) Dz.U. L 108 z 24.4.2002, str. 51.
(9) Dz.U. L 201 z 31.7.2002, str. 37. Dyrektywa zmieniona dyrektywą 2006/24/WE (Dz.U. L 105 z 13.4.2006, str. 54).
(10) Dz.U. L 149 z 5.7.1971, str. 2. Rozporządzenie ostatnio zmienione rozporządzeniem (WE) nr 629/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.U. L 114 z 27.4.2006, str. 1).
(11) Dz.U. L 255 z 30.9.2005, str. 22.
(12) Dz.U. L 149 z 11.6.2005, str. 22.
(13) Dz.U. L 364 z 9.12.2004, str. 1. Rozporządzenie zmienione dyrektywą 2005/29/WE.
(14) Dz.U. L 16 z 23.1.2004, str. 44.
(15) Dz.U. L 124 z 20.5.2003, str. 1.
(16) Dz.U. L 158 z 30.4.2004, str. 77.
(17) Dz.U. L 13 z 19.1.2000, str. 12.
(18) Dz.U. L 178 z 17.7.2000, str. 1.
(19) Dz.U. L 18 z 21.1.1997, str. 1.
(20) Dz.U. L 204 z 21.7.1998, str. 37. Dyrektywa ostatnio zmieniona aktem przystąpienia z 2003 r.
(21) Dz.U. L 184 z 17.7.1999, str. 23.
(22) Dz.U. C 321, 31.12.2003, str. 1.
(23) Dz.U. L 298 z 17.10.1989 str. 23. Dyrektywa zmieniona dyrektywą 97/36/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.U. L 202 z 30.7.1997, str. 60).
(24) Dz.U. L 134 z 30.4.2004, str. 114. Dyrektywa ostatnio zmieniona rozporządzeniem Komisji (WE) nr 2083/2005 (Dz.U. L 333 z 20.12.2005, str. 28).
(25) Dz.U. L 77 z 14.3.1998, str. 36. Dyrektywa zmieniona aktem przy stąpienia z 2003 r.
(26) Dz.U. L 65 z 14.3.1968, str. 8. Dyrektywa ostatnio zmieniona dyrektywą 2003/58/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.U. L 221 z 4.9.2003, str. 13).
(27) Dz.U. L 395 z 30.12.1989, str. 36.
(28) Dz.U. L 15 z 21.1.1998, str. 14. Dyrektywa ostatnio zmieniona rozporządzeniem (WE) nr 1882/2003 (Dz.U. L 284 z 31.10.2003, str. 1).
(29) Dz.U. L 176 z 15.7.2003, str. 37. Dyrektywa ostatnio zmieniona dyrektywą Rady 2004/85/WE (Dz.U. L 236 z 7.7.2004, str. 10).
(30) Dz.U. L 176 z 15.7.2003, str. 57.
(31) Dz.U. L 281 z 23.11.1995, str. 31. Dyrektywa ostatnio zmieniona rozporządzeniem (WE) nr 1882/2003.
(32) Dz.U. L 78 z 26.3.1977, str. 17. Dyrektywa ostatnio zmieniona aktem przystąpienia z 2003 r.
(33) Dz.U. L 239 z 22.9.2000, str. 19. Konwencja ostatnio zmieniona rozporządzeniem (WE) nr 1160/2005 Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.U. L 191 z 22.7.2005, str. 18).
(34) Dz.U. L 30 z 6.2.1993, str. 1. Rozporządzenie ostatnio zmienione rozporządzeniem Komisji (WE) nr 2557/2001 (Dz.U. L 349 z 31.12.2001, str. 1).
(35) Dz.U. L 24 z 27.1.1987, str. 36.
(36) Dz.U. L 77 z 27.3.1996, str. 20.
(37) Dz.U. L 157 z 9.6.2006, str. 87.
(38) Dz.U. L 145 z 13.6.1977, str. 1. Dyrektywa ostatnio zmieniona dyrektywą 2006/18/WE (Dz.U. L 51 z 22.2.2006, str. 12).
(39) Dz.U. L 228 z 16.8.1973, str. 3. Dyrektywa ostatnio zmieniona dyrektywą 2005/68/WE Parlamentu Europejskiego i Rady (Dz.U. L 323 z 9.12.2005, str. 1).
(40) Dz.U. L 345 z 19.12.2002, str. 1. Dyrektywa ostatnio zmieniona dyrektywą 2005/68/WE.
(41) Dz.U. L 166 z 11.6.1998, str. 51. Dyrektywa ostatnio zmieniona dyrektywą 2005/29/WE.
(*) Data wejścia w życie niniejszej dyrektywy.
(**) Pięć lat od daty wejścia w życie niniejszej dyrektywy.
(***) Cztery lata od daty wejścia w życie niniejszej dyrektywy.
(****) Trzy lata od daty wejścia w życie niniejszej dyrektywy.
UZASADNIENIE RADY
I. WPROWADZENIE
1. Komisja przyjęła swój pierwotny wniosek(1) w dniu 13 stycznia 2004 r. w celu stworzenia ram prawnych, które wyeliminują przeszkody w swobodzie przedsiębiorczości napotykane przez usługodawców oraz bariery w swobodnym przepływie usług między państwami członkowskimi, a przez to zapewnią zarówno usługodawcom, jak i usługobiorcom pewność prawną niezbędną do realizacji tych dwu podstawowych swobód, o których mowa w traktacie. Wniosek poddano szczegółowym analizom i dyskusjom na forum Rady i jej organów przygotowawczych w ramach kolejnych prezydencji.
2. Komitet Regionów wydał opinię w dniu 30 września 2004 r.(2)
3. Europejski Komitet Ekonomiczno-Społeczny wydał opinię w dniu 10 lutego 2005 r.(3)
4. Parlament Europejski przyjął swoją opinię w pierwszym czytaniu w dniu 16 lutego 2006 r.
5. Komisja przyjęła zmieniony wniosek w dniu 4 kwietnia 2006 r. Zmieniony wniosek w dużym stopniu opiera się na opinii Parlamentu i na dyskusjach prowadzonych w Radzie.
6. W dniu 29 maja 2006 r. Rada (ds. Konkurencyjności) osiągnęła porozumienie polityczne w sprawie kompromisowego tekstu w celu przyjęcia wspólnego stanowiska; Belgia i Litwa wstrzymały się od głosu.
7. Rada przyjęła wspólne stanowisko zgodnie z art. 251 traktatu WE w dniu 24 lipca 2006 r.
II. CELE
Celem projektu dyrektywy jest:
– Ulepszyć podstawy wzrostu gospodarczego i zatrudnienia w UE.
– Osiągnąć rzeczywisty rynek wewnętrzny usług poprzez usunięcie prawnych i administracyjnych barier w rozwoju i prowadzeniu działalności usługowej.
– Wzmocnić prawa usługobiorców.
– Ustanowić prawnie wiążące obowiązki skutecznej współpracy administracyjnej pomiędzy państwami członkowskimi.
III. WSPÓLNE STANOWISKO
Wspólne stanowisko przyjęte przez Radę odzwierciedla w znacznym stopniu opinię wyrażoną przez Parlament Europejski w pierwszym czytaniu. Większość poprawek Parlamentu została już włączona do zmienionego wniosku Komisji, którego pewne kluczowe elementy zostały włączone do wspólnego stanowiska. A zatem znaczna liczba poprawek Parlamentu została odzwierciedlona we wspólnym stanowisku w całości lub w części. Wspólne stanowisko zawiera również pewną liczbę nowych przepisów, które Rada uznaje za podstawowe dla zapewnienia skutecznego wykonania dyrektywy i przyczynienia się do prawidłowego funkcjonowania rynku wewnętrznego.
Wszystkie modyfikacje zmienionego wniosku Komisji dokonane przez Radę we wspólnym stanowisku zostały zaakceptowane przez Komisję.
Analiza wspólnego stanowiska
Przepisy ogólne (art. 1-4)
Szczególne dziedziny prawa (art. 1)
W odniesieniu do przedmiotu dyrektywy i jej związku ze szczególnymi dziedzinami prawa (prawa podstawowe, prawo pracy, prawo karne, ochrona lub promowanie różnorodności kulturowej i językowej, bądź też pluralizmu mediów) wspólne stanowisko w znacznej mierze odzwierciedla poprawki Parlamentu (7, 8, 9, 290, 291, 297, 298, 299, stosowna część poprawki 72). Nowy motyw 10 jest dodany w celu wyjaśnienia kilku zasad o charakterze ogólnym, które są niezależne od dostępu do działalności usługowej lub jej prowadzenia. Kilka drobnych zmian redakcyjnych w art. 1 ma na celu jaśniejsze i jednoznaczne sformułowanie tego artykułu.
Zakres zastosowania (art. 2)
W swoim wspólnym stanowisku Rada skonsolidowała i wyjaśniła zakres zastosowania dyrektywy uwzględniając w bardzo szerokim zakresie poprawki przyjęte przez Parlament w pierwszym czytaniu. A dokładniej wspólne stanowisko odzwierciedla treść poprawek Parlamentu (w szczególności poprawki 10, 13, 14, 15, 16, 17, 18, 19, 20, 44, 20, 70, 71, 73, 74, 78, 79, 80, 81, 82, 205, 206, 207, 208, 211, 212, 213, 232, 233, 252, 294, 295, 296, 300, 302/332, 302/333, 304, 305, 306, 403 i stosowne części poprawek 72 i 289).
W art. 2 ust. 2 lit. a) dodanie wyrazu "nieekonomiczny" służy wyjaśnieniu wyrażenia "usługi świadczone w interesie ogólnym", które nie zawsze jest jednolicie stosowane przez państwa członkowskie. Pozostałe zmiany redakcyjne w art. 2 ust. 2 lit. c), f) i i) mają na celu wyjaśnienie treści oraz rozwianie różnych obaw wyrażanych przez państwa członkowskie.
Jeśli chodzi o wyłączenie usług społecznych, art. 2 ust. 2 lit. j) wspólnego stanowiska odnosi się do usług społecznych świadczonych przez państwo, przez usługodawców upoważnionych do tego przez państwo lub organizacje charytatywne uznane za takie przez państwo, związanych z budownictwem socjalnym, opieką nad dziećmi oraz pomocą rodzinom i osobom będącym stale lub tymczasowo w potrzebie. Rada dodała również nowe zdanie w motywie 28, w którym podkreśliła, że dyrektywa nie powinna naruszać zasady usługi powszechnej w ramach usług społecznych państw członkowskich.
Rada nie jest w stanie zaakceptować poprawki 75, ponieważ motyw 20 już zawiera odpowiednie wyjaśnienie usług telekomunikacyjnych. Poprawka 77 dotycząca wyłączenia usług prawnych nie jest uwzględniona, ponieważ art. 3 już stanowi, że w przypadku kolizji między przepisami dyrektywy usługowej i innym wspólnotowym aktem prawnym regulującym specyficzne aspekty działalności usługowej, znaczenie nadrzędne mają przepisy innych wspólnotowych aktów prawnych.
Powiązania między dyrektywą i innymi przepisami prawa wspólnotowego (art. 3)
Wspólne stanowisko odzwierciedla poprawki Parlamentu 21, 83, 219 i 307 z zastrzeżeniem niewielkich zmian redakcyjnych w celu jasnego stwierdzenia, że w przypadku kolizji z innymi odpowiednimi wspólnotowymi aktami prawnymi znaczenie nadrzędne mają przepisy innych wspólnotowych aktów prawnych. W art. 3 ust. 1 zawarto orientacyjny wykaz takich aktów wspólnotowych. W art. 3 ust. 2 wspólnego stanowiska podkreślono również, że dyrektywa nie dotyczy zasad międzynarodowego prawa prywatnego, a w szczególności tych, które gwarantują, że konsumenci będą korzystać z ochrony przyznanej im na mocy przepisów dotyczących konsumentów obowiązujących w państwach członkowskich.
Definicje (art. 4)
Wspólne stanowisko odzwierciedla poprawki 1-3, 5-6, 11, 23-26, 93-94 oraz 97-98 z zastrzeżeniem niewielkich zmian redakcyjnych, a także 39, 84, 88-90, 95 i 308 co do zasady, choć zostały one przeredagowane w celu zachowania spójności tekstu z obowiązującym prawodawstwem wspólnotowym lub z zakresem zastosowania dyrektywy.
Ponadto we wspólnym stanowisku uzupełniono motywy 37 i 40 oraz dodano nowy motyw 38. Rada nie uwzględniła poprawek 4, 85 i 86 dotyczących definicji "usługi" i "obowiązków w zakresie usług publicznych". Poprawka 96 dotycząca definicji "pracownika" jest uważana za zbędną w odniesieniu do ponownie określonego zakresu zastosowania i dlatego nie została włączona do wspólnego stanowiska. Poprawka 92 odnosząca się do "właściwych organów" i poprawka 87 dotycząca pojęcia "usługodawcy" nie zostały uwzględnione ze względu na konieczność zachowania spójności z innym odpowiednim prawodawstwem wspólnotowym. Ostatecznie wspólne stanowisko nie uwzględnia poprawki 22 skreślającej wykaz usług objętych dyrektywą i zawartych w motywie 33, która jest uwzględniona z niewielkimi zmianami redakcyjnymi w celu odzwierciedlenia zmienionego zakresu zastosowania.
Uproszczenie procedur administracyjnych (art. 5-8)
Wspólne stanowisko w znacznej mierze odzwierciedla stosowne poprawki Parlamentu Europejskiego (27, 29-30, 31, 32, 33, 99, stosowne części poprawek 100, 104, 105-106 i 108-111, 309). W art. 6 ust. 1 stosując przyimek "poprzez" zamiast "w" Rada stara się wyjaśnić, że rola pojedynczych punktów kontaktowych może być ograniczona do działania w charakterze pośrednika między usługodawcą a właściwymi organami.
We wspólnym stanowisku stwierdza się, że formularze europejskie będą określone zgodnie z procedurą komitologii i dodaje się nowy motyw 45 sugerujący szereg czynników, jakie państwa członkowskie mogą uwzględnić analizując potrzebę uproszczenia procedur i formalności.
Rada nie była w stanie uwzględnić niektórych poprawek, które uważane są za niezgodne z podejściem Rady, takich jak poprawka 102, ponieważ rejestracja pro forma w pojedynczym punkcie kontaktowym stanowiłaby niepotrzebne obciążenie administracyjne, a także poprawka 103, ponieważ europejski pojedynczy punkt kontaktowy stanowiłby niepotrzebną strukturę administracyjną i byłby sprzeczny z zasadą pomocniczości.
Poprawka 310 nie została uwzględniona, ponieważ odniesienie do zapewnienia zgodności z dyrektywą 96/71/WE, które nie zostało zmienione przez obecny wniosek, nie jest uważane za właściwe.
Do wspólnego stanowiska nie włączono poprawki 107, ponieważ usunęłaby obowiązek zapewnienia informacji drogą elektroniczną, co jest podstawowym narzędziem uproszczenia procedur administracyjnych, ani poprawki 111, poza zmienionym terminarzem, ani też poprawki 32, ponieważ procedury elektroniczne są podstawowym środkiem uproszczenia procedur administracyjnych i mogą być również stosowane do dokumentacji oryginalnej, ponieważ potwierdzenie autentyczności może być również zapewnione drogą elektroniczną.
Swoboda przedsiębiorczości dla usługodawców (art. 9-15)
Wspólne stanowisko odzwierciedla poprawki 34, 35, 36, 37, 38, 40, 41, 42, 112-113, 115, 117, 118-122, 124-127, 128 i 129, część poprawek 30, 130, 131-133, 136-137, 138, 140, 141, 142, 143, 144-145, 146, 147-149, 150 i 242. Niewielkie zmiany były uważane za niezbędne w niektórych przypadkach ze względu na zachowanie jasności; Rada uważa, że nie naruszono treści poprawek Parlamentu Europejskiego.
W art. 14 ust. 6 dodaje się, że zakaz konsultowania konkurencyjnych podmiotów nie dotyczy konsultacji społeczeństwa, a w art. 14 ust. 7 stwierdza się, że państwo członkowskie może wymagać ubezpieczenia lub gwarancji finansowych, chociaż usługodawca prowadzący działalność w tym państwie członkowskim nie ma takiego obowiązku.
We wspólnym stanowisku nie uwzględnia się poprawek 134 i 28, ponieważ domniemanie zgody (w przypadku braku odpowiedzi organów) jest bardzo istotne dla ułatwienia swobody przedsiębiorczości, ani też poprawki 135, ponieważ stworzyłoby to dodatkowe obciążenie dla wnioskodawcy i utrudniło kontrolę sądową. W art. 13 ust. 3 i 4 i w motywie 63 wspólnego stanowiska wprowadza się pewne zmiany dotyczące domniemania zgody, w szczególności umożliwiając państwom członkowskim zastosowanie przedłużenie procedury ze względu na złożoność zagadnienia i pod warunkiem należytego powiadomienia wnioskodawcy o przedłużeniu i powodach tego przedłużenia. Powyższe ma na celu zachowanie przejrzystości i należytej dostępności systemów zezwoleń dla podmiotów gospodarczych, nie pozbawiając organów administracji krajowej pewnego marginesu uznaniowości. W motywie 63 dodaje się sformułowanie wyjaśniające, że możliwość wprowadzenia przez państwa członkowskie innych uzgodnień dotyczących procedur udzielania zezwoleń, jeżeli jest to uzasadnione nadrzędnym interesem publicznym, może obejmować przepisy przewidujące, że w przypadku braku odpowiedzi w określonym terminie wniosek uważa się za odrzucony oraz że takie domniemane odrzucenie może być zaskarżone do sądu.
W art. 15 ust. 4 wspólnego stanowiska wprowadza się pewne zmiany dotyczące stosowania procedury oceny usług świadczonych w ogólnym interesie gospodarczym w celu wyjaśnienia, że przewidziany mechanizm oceny nie powinien utrudniać realizacji zadań przypisanych usługom świadczonym w ogólnym interesie gospodarczym oraz w celu rozwiania obaw Parlamentu Europejskiego, który opowiedział się za całkowitym wyłączeniem usług świadczonych w ogólnym interesie gospodarczym z procedury oceny. W art. 15 ust. 6 i 7 wspólnego stanowiska zawarto sformułowanie, którego celem jest złagodzenie obciążenia państw członkowskich wynikającego ze zobowiązań wypływających z przepisów tego artykułu oraz rozwianie obaw Parlamentu Europejskiego, który opowiedział się za bardziej zdecydowanym posunięciem polegającym na usunięciu obowiązku powiadomienia. W szczególności we wspólnym stanowisku w ust. 6 skreśla się sformułowanie "a potrzeba jego wprowadzenia wynika z nowych okoliczności". W ust. 7 wspólnego stanowiska w celu stworzenia pewności prawnej dodaje się zdanie wyjaśniające, że powiadomienie zgodnie z dyrektywą 98/34/WE będzie również oznaczać wypełnienie obowiązku powiadomienia przewidzianego w niniejszej dyrektywie.
Rada nie uwzględniła poprawek 116 i 209 ponieważ obowiązek dokonania oceny i złożenia sprawozdania na temat systemów zezwoleń jest środkiem niezbędnym do ułatwienia dostępu do działalności usługowej i jej prowadzenia. Jednak w nowym motywie 58 wspólnego stanowiska stwierdza się, że obowiązek sprawozdawczości dotyczy jedynie istnienia systemów zezwoleń, a nie kryteriów i warunków udzielania zezwoleń. Rada nie może zaakceptować poprawki 114, ponieważ zmniejszyłaby przejrzystość tekstu.
W poprawce 120 wprowadza się nowy motyw 61, który włączono do wspólnego stanowiska do celów wyjaśnienia, że wymóg niepowielania nie uniemożliwia państwom członkowskim stosowania swoich własnych warunków, lecz jedynie nakazuje uwzględnienie równorzędnych warunków już spełnionych przez usługodawcę w innym państwie członkowskim. Ponadto wspólne stanowisko odzwierciedla treść poprawki 121, lecz proponuje inne brzmienie. Jednak do wspólnego stanowiska nie włączono poprawki 122, ponieważ jeśli wyłączono by decyzje o udzieleniu zezwoleń z obowiązku uzasadnienia, kontrola sądowa decyzji administracyjnych, w szczególności w przypadku stron trzecich, stałaby się mniej skuteczna lub nawet praktycznie niemożliwa. Podobnie we wspólnym stanowisku nie uwzględniono poprawki 151, ponieważ usunięcie obowiązku powiadomienia w istotny sposób wpłynęłoby na procedurę oceny.
Swoboda świadczenia usług i związane z nią odstępstwa (art. 16-18)
Jeśli chodzi o swobodę świadczenia usług (art. 16), wspólne stanowisko w pełni odzwierciedla poprawki Parlamentu Europejskiego (45-47, 152 i 293/rev4). Nowy motyw 82 został dodany w celu wyjaśnienia stosowania zasad państw członkowskich dotyczących warunków zatrudnienia. Jeśli chodzi o dodatkowe odstępstwa od swobody świadczenia usług (art. 17), wspólne stanowisko uwzględnia poprawki Parlamentu (53, 48, 50, 51, 54, 161, 162, 163, 165, 169, 170, 171, 172, 173, 174, 175, 400 i 404) wraz z niewielką zmianą w ust. 12 odnoszącą się do przesyłania odpadów. Art. 18 pierwotnego wniosku dotyczący odstępstw przejściowych został skreślony zgodnie z odpowiednią poprawką Parlamentu.
Poprawki 164, 167 i 168 nie są uważane za stosowne ze względu na zmiany dokonane w art. 16. Rada nie uwzględniła poprawki 176, ponieważ odstępstwa indywidualne odnoszące się do wykonywania zawodu medycznego, do zdrowia publicznego i do porządku publicznego są zbędne w wyniku wyłączenia usług zdrowotnych z zakresu zastosowania i ze względu na nowe brzmienie art. 16.
Prawa usługobiorców (art. 19-21)
Jeśli chodzi o prawa usługobiorców wspólne stanowisko w dużej mierze odzwierciedla odpowiednie poprawki Parlamentu (178, 180, 247 i częściowo 55); naniesiono jedynie niewielkie zmiany lub dodano niewielkie fragmenty. Jednak Rada nie jest w stanie zaakceptować dodania wyrazu "wyłącznie" (poprawka 177) do klauzuli dotyczącej niedyskryminacji określonej w art. 20, ponieważ poprawkę tę można byłoby interpretować jako umożliwiającą dyskryminację ze względu na inne podstawy. Poprawka 179, przewidująca nowy art. 22a, nie może zostać uwzględniona, ponieważ rozdział dotyczący uproszczenia procedur administracyjnych zawiera wystarczające informacje szczegółowe dotyczące roli pojedynczych punktów kontaktowych.
Jeśli chodzi o zwrot kosztów opieki medycznej udzielonej w innym państwie członkowskim (art. 23 pierwotnego wniosku), we wspólnym stanowisku uwzględnia się poprawki 56-62 i 180/247, skreślające art. 23 i odpowiednie motywy.
Jeśli chodzi o przepisy dotyczące delegowania pracowników i delegowania obywateli państw trzecich (art. 24 i 25 pierwotnego wniosku), we wspólnym stanowisku uwzględniono podejście Parlamentu (poprawki 181, 182/248, 63-64, 183/249 i 65-66) i skreślono art. 24 i 25 pierwotnego wniosku.
Jakość usług (art. 22-27)
Jeśli chodzi o przepisy odnoszące się do jakości usług, wspólne stanowisko w dużej mierze odzwierciedla podejście Parlamentu (poprawki 64, 67, 185, 187, 188, 190, 194, 195, 196). W celu zachowania jasności, w art. 22 zebrano wszystkie wymagania dotyczące informowania, które znajdowały się w innych częściach dyrektywy. W art. 23 wspólnego stanowiska potwierdza się, że ubezpieczenie od odpowiedzialności zawodowej nie jest obowiązkowe. Nie uwzględniono procedury w przypadku załamania rynku ubezpieczeń, ponieważ jest ona niepotrzebna z tego względu, że ubezpieczenie od odpowiedzialności zawodowej nie jest już obowiązkowe.
We wspólnym stanowisku nie uwzględniono poprawek 184 i 186, ponieważ stworzyłyby one niepotrzebne obciążenie dla usługodawców. Nie uwzględniono również poprawki 191, ponieważ usługodawcy muszą udzielać usługobiorcom informacji na temat gwarancji posprzedażnych. Nie można zaakceptować poprawki 192, ponieważ nie wspomniano wyraźnie związku z innym prawodawstwem wspólnotowym dotyczącym gwarancji posprzedażnych. We wspólnym stanowisku nie uwzględniono poprawek 193 i 210, ponieważ Rada uważa, że obowiązek dokonania oceny i złożenia sprawozdania na temat ograniczeń działalności wielodyscyplinarnej jest środkiem niezbędnym do ułatwienia dostępu do działalności usługowej i jej prowadzenia.
Współpraca administracyjna (art. 28-36)
We wspólnym stanowisku odzwierciedlono w pełni lub co do treści odpowiednie poprawki Parlamentu Europejskiego (w szczególności poprawki 68-69, 197-198, 200-203), jednak z pewnymi zmianami struktury, które były konieczne z uwagi na nowy układ rozdziału dotyczącego swobody świadczenia usług.
Program konwergencji i przepisy końcowe (art. 37-46)
We wspólnym stanowisku zawarto, z niewielkimi zmianami redakcyjnymi, poprawki Parlamentu (w szczególności poprawki 70, 71, 205, 206, 207, 208, 211, 212, 213). Dodano nowy motyw 114, aby przedstawić cel kodeksów postępowania.
W art. 39 ust. 5 wspólnego stanowiska wprowadzono ważny element, jakim jest proces, w ramach którego państwa członkowskie przedstawiają Komisji sprawozdanie dotyczące wymogów krajowych, których stosowanie mogłoby być objęte przepisami art. 16 ust. 1 akapit trzeci i art. 16 ust. 3. Komisja przekazuje informacje o tych wymogach pozostałym państwom członkowskim oraz zapewnia analizy i określa kierunki działań w zakresie ich stosowania w kontekście dyrektywy. Rada uważa, że ten przepis, będący kluczowym elementem ogólnej równowagi uzgodnionego tekstu, stwarza skuteczny system monitorowania krajowego ustawodawstwa, które może stanowić przeszkodę dla swobody świadczenia usług. Chociaż w pewnych okolicznościach obowiązek ten mógłby stworzyć pewne początkowe obciążenie dla organów administracji krajowej, to jednak zminimalizowałby obciążenie administracyjne usługodawców i ponoszone przez nich koszty, a ponadto ułatwiłby stosowanie dyrektywy, pomagając państwom członkowskim w określeniu istniejących przeszkód.
W art. 40 wspólnego stanowiska wprowadza się przepisy dotyczące komitetu regulacyjnego. We wspólnym stanowisku wprowadza się art. 43 dotyczący ochrony danych osobowych. W art. 44 ust. 1 wspólnego stanowiska uwzględnia się poprawkę Parlamentu i przedłuża się okres wykonania do 3 lat. Wspólne stanowisko zawiera również nowy motyw, w którym zachęca się państwa członkowskie do sporządzenia tabeli pokazujących korelację między dyrektywą a środkami transpozycji.
IV. WNIOSEK
Rada uważa, że jej wspólne stanowisko, będące wynikiem różnorodnych prac przygotowawczych i negocjacji toczących się od 2004 r. oraz cieszące się pełnym poparciem Komisji, jest w dużej mierze zgodne z celami proponowanej dyrektywy. Wobec powyższego we wspólnym stanowisku podjęto próbę stworzenia dobrze zdefiniowanych ram prawnych, które zwiększyłyby pewność prawną dla usługodawców i usługobiorców oraz możliwość wykonywania przez nich podstawowych swobód, o których mowa w traktacie.
Rada należycie uwzględniła opinię Parlamentu przyjętą w pierwszym czytaniu i zmieniony wniosek Komisji. Zauważa, że istnieje zasadnicza zbieżność stanowisk trzech instytucji w szczególności w odniesieniu do podstawowych przepisów projektu dyrektywy. Wspólne stanowisko dobrze odzwierciedla tę zbieżność.
______
(1) COM(2004)0002.
(2) Dz.U. C 43 z 18.2.2005, str. 18.
(3) Dz.U. C 221 z 8.9.2005, str. 113.