Rozporządzenie 600/2012 w sprawie weryfikacji raportów na temat wielkości emisji gazów cieplarnianych i raportów dotyczących tonokilometrów oraz akredytacji weryfikatorów zgodnie z dyrektywą 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady
Dz.U.UE.L.2012.181.1
Akt utracił mocROZPORZĄDZENIE KOMISJI (UE) NR 600/2012
z dnia 21 czerwca 2012 r.
w sprawie weryfikacji raportów na temat wielkości emisji gazów cieplarnianych i raportów dotyczących tonokilometrów oraz akredytacji weryfikatorów zgodnie z dyrektywą 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady
(Tekst mający znaczenie dla EOG)
uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,
uwzględniając dyrektywę 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 13 października 2003 r. ustanawiającą system handlu przydziałami emisji gazów cieplarnianych we Wspólnocie oraz zmieniającą dyrektywę Rady 96/61/WE(1), w szczególności jej art. 15 ust. 4,
(1) Konieczne jest ustanowienie ogólnych zasad ramowych akredytacji weryfikatorów w celu zapewnienia, aby raporty prowadzącego instalację lub operatora statku powietrznego w ramach unijnego systemu handlu uprawnieniami do emisji gazów cieplarnianych, składane zgodnie z rozporządzeniem Komisji (UE) nr 601/2012 z dnia 21 czerwca 2012 r. w sprawie monitorowania i raportowania w zakresie emisji gazów cieplarnianych zgodnie z dyrektywą 2003/87/WE Parlamentu Europejskiego i Rady(2), sprawdzali weryfikatorzy dysponujący kompetencjami technicznymi umożliwiającymi im wykonanie powierzonego im zadania w sposób niezależny i bezstronny oraz zgodnie z wymogami i regułami określonymi w niniejszym rozporządzeniu.
(2) W dyrektywie 2006/123/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 12 grudnia 2006 r. dotyczącej usług na rynku wewnętrznym(3) ustanowiono ogólne ramy ułatwiające swobodny przepływ usług i usługodawców w Unii, przy jednoczesnym utrzymaniu wysokiej jakości usług. Przeprowadzona w Unii harmonizacja zasad akredytacji i weryfikacji w odniesieniu do unijnego systemu handlu uprawnieniami do emisji gazów cieplarnianych powinna przyczynić się do konkurencyjności rynkowej weryfikatorów, jednocześnie zapewniając prowadzącym instalacje i operatorom statków powietrznych przejrzystość i informację.
(3) Wykonując art. 15 dyrektywy 2003/87/WE, należy zapewnić synergię między kompleksowymi ramami akredytacji ustanowionymi rozporządzeniem (WE) nr 765/2008 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 9 lipca 2008 r. ustanawiającym wymagania w zakresie akredytacji i nadzoru rynku odnoszące się do warunków wprowadzania produktów do obrotu i uchylającym rozporządzenie (EWG) nr 339/93(4) i powiązanymi przepisami decyzji nr 768/2008/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 9 lipca 2008 r. w sprawie wspólnych ram dotyczących wprowadzania produktów do obrotu, uchylającej decyzję Rady 93/465/EWG(5) z jednej strony, a określonymi elementami systemu handlu uprawnieniami do emisji gazów cieplarnianych w Unii oraz wymogami mającymi zasadnicze znaczenie dla skutecznego wykonania dyrektywy 2003/87/WE z drugiej strony. Rozporządzenie (WE) nr 765/2008 powinno nadal mieć zastosowanie do tych aspektów akredytacji weryfikatorów, których nie obejmuje niniejsze rozporządzenie. W szczególności należy zapewnić, aby w przypadkach, w których, ze względu na wewnętrzne praktyki państwa członkowskiego, stosuje się procedurę alternatywną dla akredytacji, tj. organ krajowy wyznaczony przez takie państwo członkowskie zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 765/2008 prowadzi certyfikację weryfikatorów będących osobami fizycznymi, odnośne państwo członkowskie przedstawiało dokumenty dowodowe potwierdzające, że poziom wiarygodności takiego organu jest zbliżony do poziomu wiarygodności krajowych jednostek akredytujących, które z powodzeniem przeszły ocenę wzajemną zorganizowaną przez jednostkę uznaną na mocy art. 14 wspomnianego rozporządzenia.
(4) W rozporządzeniu Parlamentu Europejskiego i Rady (WE) nr 1221/2009 z dnia 25 listopada 2009 r. w sprawie dobrowolnego udziału organizacji w systemie ekozarządzania i audytu we Wspólnocie (EMAS), uchylającym rozporządzenie (WE) nr 761/2001 oraz decyzje Komisji 2001/681/WE i 2006/193/WE(6) przewiduje się niezależny i bezstronny system akredytacji lub licencjonowania weryfikatorów środowiskowych. Ze względów spójności i ograniczania obciążenia administracyjnego nakładanego na państwa członkowskie i podmioty gospodarcze właściwe jest uwzględnienie synergii między wspomnianym rozporządzeniem a niniejszym aktem prawnym.
(5) W systemie weryfikacji i akredytacji należy unikać wszelkiego zbędnego powielania procedur i organizacji ustanowionych na mocy innych unijnych instrumentów ustawodawczych, które skutkowałoby zwiększeniem obciążeń ponoszonych przez państwa członkowskie lub podmioty gospodarcze. W związku z tym właściwe jest oparcie się na najlepszych praktykach wynikających z zastosowania zharmonizowanych norm przyjętych przez Europejski Komitet Normalizacyjny na podstawie mandatu udzielonego przez Komisję zgodnie z dyrektywą 98/34/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 22 czerwca 1998 r. ustanawiającą procedurę udzielania informacji w dziedzinie norm i przepisów technicznych oraz zasad dotyczących usług społeczeństwa informacyjnego(7), takich jak zharmonizowana norma w zakresie wymagań ogólnych dla jednostek akredytujących prowadzących akredytację jednostek oceniających zgodność oraz zharmonizowana norma w zakresie wymagań dotyczących walidacji emisji gazów cieplarnianych oraz weryfikacji organów wykorzystywanych na potrzeby akredytacji lub innych form uznania, do których odniesienia opublikowano w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej, a także dokument EA-6/03 i inne dokumenty techniczne opracowane przez stowarzyszenie Europejska Współpraca w zakresie Akredytacji lub przez inne jednostki.
(6) Ustanawiając zharmonizowane zasady weryfikacji raportów prowadzącego instalację lub operatora statku powietrznego oraz akredytacji weryfikatorów należy zapewnić, aby obciążenia nałożone na prowadzących instalacje emitujących mniejszą ilość dwutlenku węgla (CO2) rocznie, na operatorów statków powietrznych uważanych za małe podmioty uczestniczące w systemie w rozumieniu rozporządzenia (UE) nr 601/2012, a także na dostępne zasoby państw członkowskich, nie były nieproporcjonalne w stosunku do realizowanych celów.
(7) Artykuł 27 dyrektywy 2003/87/WE zezwala państwom członkowskim na wyłączenie małych instalacji objętych równoważnymi środkami z unijnego systemu handlu uprawnieniami do emisji gazów cieplarnianych, jeśli spełnione zostaną warunki określone we wspomnianym artykule. Niniejsze rozporządzenie nie powinno mieć bezpośredniego zastosowania do wspomnianych instalacji wyłączonych na podstawie art. 27 dyrektywy 2003/87/WE, chyba że państwo członkowskie podejmie decyzję, że niniejsze rozporządzenie powinno mieć zastosowanie.
(8) Zgodnie z zasadami określonymi w załączniku V do dyrektywy 2003/87/WE weryfikator powinien przyjąć metodę opartą na ryzyku w celu przedstawienia wniosków z weryfikacji dających wystarczającą pewność, że podana całkowita wielkość emisji lub liczba tonokilometrów jest wolna od istotnych nieprawidłowości oraz że raport można zweryfikować jako zadowalający. Poziom wystarczającej pewności powinien odnosić się do zakresu i szczegółowości działań prowadzonych w ramach weryfikacji oraz sformułowania wniosków z weryfikacji. Weryfikator powinien być zobowiązany, w świetle ustaleń oraz informacji uzyskanych w trakcie weryfikacji, do dostosowania jednego lub większej liczby działań w procesie weryfikacji w celu spełnienia wymogów w zakresie osiągnięcia wystarczającej pewności.
(9) W celu zapobieżenia nakładaniu się ról właściwego organu i weryfikatora należy jasno zdefiniować obowiązki weryfikatora w trakcie prowadzenia weryfikacji. Weryfikator powinien potraktować plan monitorowania zatwierdzony przez właściwy organ jako punkt odniesienia i ocenić, czy taki plan i opisane w nim procedury wdrożono prawidłowo. W przypadku stwierdzenia przez weryfikatora, że rozporządzenie (UE) nr 601/2012 nie jest przestrzegane, obowiązkiem weryfikatora powinno być zgłoszenie tego w sprawozdaniu z weryfikacji.
(10) Skuteczna weryfikacja raportu prowadzącego instalację lub operatora statku powietrznego wymaga pełnego zrozumienia działalności prowadzonej przez prowadzącego instalację lub operatora statku powietrznego. Weryfikator powinien przeprowadzać zlecone mu działania weryfikacyjne dopiero po ustaleniu, w drodze wstępnej oceny, że dysponuje odpowiednimi kompetencjami. W celu zapewnienia wysokiej jakości działań weryfikacyjnych należy opracować zharmonizowane zasady w zakresie wstępnej oceny służącej ustaleniu, czy weryfikator odznacza się kompetencjami, niezależnością i bezstronnością wymaganymi do przeprowadzenia zleconych działań weryfikacyjnych zgodnie z zasadami i regułami określonymi w niniejszym rozporządzeniu.
(11) Wymiana istotnych informacji między prowadzącym instalację lub operatorem statku powietrznego a weryfikatorem ma zasadnicze znaczenie dla wszystkich aspektów procesu weryfikacji, w szczególności na etapie poprzedzającym zawarcie umowy, podczas analizy strategicznej przeprowadzanej przez weryfikatora i w trakcie weryfikacji. Konieczne jest ustanowienie zbioru zharmonizowanych wymogów, które powinny stale regulować taką wymianę informacji między prowadzącym instalację lub operatorem statku powietrznego a weryfikatorem.
(12) Wszystkie działania weryfikacyjne w ramach procesu weryfikacji są ze sobą wzajemnie powiązane i powinny zostać zakończone sporządzeniem przez weryfikatora sprawozdania z weryfikacji, zawierającego opinię weryfikacyjną współmierną do wyniku oceny dokonanej w ramach weryfikacji. Należy ustanowić zharmonizowane wymogi dotyczące sprawozdań z weryfikacji i prowadzenia działań weryfikacyjnych w celu zapewnienia, aby sprawozdania z weryfikacji i działania weryfikacyjne w państwach członkowskich odpowiadały tym samym normom.
(13) Zasadniczą częścią procesu weryfikacji jest analiza podatności zgłaszanych danych na nieprawidłowości, które mogą być istotne, umożliwiająca ustalenie sposobu prowadzenia działań weryfikacyjnych przez weryfikatora. Każdy element procesu weryfikacji jest zatem silnie powiązany z wynikiem analizy takiej podatności na nieprawidłowości.
(14) Należy ustanowić przepisy szczegółowe dotyczące weryfikacji raportów składanych przez operatorów statków powietrznych oraz prowadzących składowiska podlegających dyrektywie 2009/31/WE z dnia 23 kwietnia 2009 r. w sprawie geologicznego składowania dwutlenku węgla oraz zmieniającej dyrektywę Rady 85/337/EWG, Euratom, dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2000/60/WE, 2001/80/WE, 2004/35/WE, 2006/12/WE, 2008/1/WE i rozporządzenie (WE) nr 1013/2006(8).
(15) Dla wykonania dyrektywy 2003/87/WE zasadnicze znaczenie ma prawidłowe i skuteczne prowadzenie sprawozdawczości w zakresie emisji gazów cieplarnianych przez prowadzących instalacje lub operatorów statków powietrznych. W celu zapewnienia właściwego funkcjonowania procesu monitorowania i sprawozdawczości, elementem działań weryfikacyjnych prowadzonych przez weryfikatora powinno być ciągłe doskonalenie działań prowadzącego instalację lub operatora statku powietrznego.
(16) Działaniami weryfikacyjnymi i sporządzaniem sprawozdań z weryfikacji powinni zajmować się wyłącznie weryfikatorzy i ich personel dysponujący odpowiednimi kompetencjami. Weryfikatorzy powinni ustanowić i stale doskonalić procedury wewnętrzne zapewniające, aby personel uczestniczący w działaniach weryfikacyjnych dysponował kompetencjami potrzebnymi do wykonania powierzonych im zadań. Kryteria ustalania, czy weryfikator dysponuje kompetencjami, powinny być takie same we wszystkich państwach członkowskich, a ponadto powinny być możliwe do weryfikacji, obiektywne i przejrzyste.
(17) Krajowa jednostka akredytująca ustanowiona na mocy rozporządzenia (WE) nr 765/2008 powinna być uprawniona do akredytowania i wydawania wiążących opinii dotyczących kompetencji weryfikatora w zakresie prowadzenia działań weryfikacyjnych zgodnie z niniejszym rozporządzeniem, do przyjmowania środków administracyjnych i do nadzoru nad weryfikatorami.
(18) Państwo członkowskie, które przyjmie, że funkcjonowanie krajowej jednostki akredytującej lub prowadzenie działań akredytacyjnych nie jest wskazane ze względów ekonomicznych lub nie jest możliwe do utrzymania, powinno mieć możliwość korzystania z usług krajowej jednostki akredytującej innego państwa członkowskiego. Na prowadzenie działalności akredytacyjnej zgodnie z niniejszym rozporządzeniem zezwala się wyłącznie krajowym jednostkom akredytującym, które z powodzeniem przeszły ocenę wzajemną zorganizowaną przez jednostkę uznaną na mocy art. 14 rozporządzenia (WE) nr 765/2008.
(19) Krajowe jednostki akredytujące, które wykazują zgodność z niniejszym rozporządzeniem i przeszły już z powodzeniem ocenę wzajemną zorganizowaną przez jednostkę uznaną na mocy art. 14 rozporządzenia (WE) nr 765/2008, należy uważać za spełniające wymogi proceduralne nałożone na krajowe jednostki akredytujące, takie jak wymogi w zakresie struktury krajowej jednostki akredytującej, ustanowienia procedury zachowania kompetencji, ustanowienia niezbędnych procedur i systemu zarządzania oraz zabezpieczenia poufności otrzymywanych informacji, a także należy je zwolnić z obowiązku ponownego przejścia oceny wzajemnej po wejściu niniejszego rozporządzenia w życie. Zgodnie z dyrektywą 2003/4/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 28 stycznia 2003 r. w sprawie publicznego dostępu do informacji dotyczących środowiska i uchylającą dyrektywę Rady 90/313/EWG(9), informacje dotyczące środowiska zawarte w zweryfikowanych raportach prowadzącego instalację lub operatora statku powietrznego, znajdujące się w posiadaniu organów publicznych, powinny zostać udostępnione publicznie w celu zapewnienia przejrzystości, z zastrzeżeniem pewnych wymogów w zakresie poufności.
(20) Skuteczna współpraca między krajowymi jednostkami akredytującymi lub, w stosownych przypadkach, innymi organami krajowymi a właściwymi organami ma zasadnicze znaczenie dla właściwego funkcjonowania systemu handlu uprawnieniami do emisji gazów cieplarnianych oraz dla nadzoru nad jakością weryfikacji. Ze względu na przejrzystość konieczne jest zapewnienie, aby krajowe jednostki akredytujące lub, w stosownych przypadkach, inne organy krajowe, oraz właściwe organy ustanowiły skuteczne środki wymiany informacji. Wymiana informacji między właściwymi organami oraz między właściwymi organami a krajowymi jednostkami akredytującymi lub innymi organami krajowymi powinna być objęta najbardziej rygorystycznymi gwarancjami zachowania poufności i tajemnicy służbowej oraz odbywać się zgodnie z właściwymi przepisami krajowymi i unijnymi.
(21) Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu ds. Zmian Klimatu,
PRZYJMUJE NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:
ROZDZIAŁ I
PRZEPISY OGÓLNE
PRZEPISY OGÓLNE
Przedmiot
W niniejszym rozporządzeniu ustanawia się przepisy dotyczące weryfikacji raportów składanych na mocy dyrektywy 2003/87/WE, a także dotyczące akredytacji weryfikatorów i nadzoru nad nimi.
W niniejszym rozporządzeniu ustanawia się ponadto, bez uszczerbku dla rozporządzenia (WE) nr 765/2008, przepisy dotyczące wzajemnego uznawania weryfikatorów i oceny wzajemnej krajowych jednostek akredytujących zgodnie z art. 15 dyrektywy 2003/87/WE.
Zakres
Niniejsze rozporządzenie ma zastosowanie do weryfikacji danych dotyczących emisji gazów cieplarnianych mających miejsce od dnia 1 stycznia 2013 r. oraz danych dotyczących tonokilometrów zarejestrowanych po tym terminie, zgłaszanych zgodnie z art. 14 dyrektywy 2003/87/WE.
Definicje
Do celów niniejszego rozporządzenia, oprócz definicji zawartych w art. 3 dyrektywy 2003/87/WE i art. 3 rozporządzenia (UE) nr 601/2012, stosuje się następujące definicje:
Domniemanie zgodności
W przypadku gdy weryfikator wykaże, że spełnia wymogi określone w odpowiednich normach zharmonizowanych w rozumieniu art. 2 pkt 9 rozporządzenia (WE) nr 765/2008 lub w ich częściach, do których odesłania opublikowano w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej, należy przyjąć, że spełnia on wymogi określone w rozdziałach II i III niniejszego rozporządzenia w zakresie, w jakim właściwe zharmonizowane normy obejmują takie wymogi.
Ogólne ramy akredytacji
W przypadkach gdy niniejsze rozporządzenie nie zawiera przepisów szczegółowych dotyczących składu krajowych jednostek akredytujących lub działań i wymogów związanych z akredytacją, stosuje się odpowiednie przepisy rozporządzenia (WE) nr 765/2008.
ROZDZIAŁ II
WERYFIKACJA
WERYFIKACJA
Wiarygodność weryfikacji
Zweryfikowany raport na temat wielkości emisji jest wiarygodny dla użytkowników. Wiernie przedstawia dane, których prezentacji służy lub których prezentacji można od niego w sposób uzasadniony oczekiwać.
Proces weryfikacji raportów na temat wielkości emisji musi być skutecznym i niezawodnym narzędziem wspierającym procedury zapewniania i kontroli jakości, a także dostarczającym informacji, na podstawie których prowadzący instalację lub operator statku powietrznego może podejmować działania w celu poprawienia wyników pod względem monitorowania i sprawozdawczości w zakresie emisji.
Ogólne obowiązki weryfikatora
Do celów lit. c) niniejszego ustępu weryfikator uzyskuje od prowadzącego instalację lub operatora statku powietrznego jasne i obiektywne dowody potwierdzające zgłoszoną wielkość zagregowanych emisji lub liczbę tonokilometrów, z uwzględnieniem wszystkich innych informacji zawartych w raporcie prowadzącego instalację lub operatora statku powietrznego.
Po zatwierdzeniu przez właściwy organ weryfikator kontynuuje, powtarza lub odpowiednio dostosowuje działania weryfikacyjne. W przypadku nieuzyskania zatwierdzenia przed sporządzeniem sprawozdania z weryfikacji, weryfikator zgłasza to w sprawozdaniu z weryfikacji.
Zobowiązania poprzedzające zawarcie umowy
Czas realizacji
Informacje od prowadzącego instalację lub operatora statku powietrznego
Analiza strategiczna
Analiza ryzyka
Plan weryfikacji
Określając wielkość próby oraz działania w zakresie pobierania próbek do celów badania działań kontrolnych, weryfikator bierze pod uwagę następujące elementy:
Działania weryfikacyjne
Weryfikator realizuje plan weryfikacji oraz, na podstawie analizy ryzyka, sprawdza wykonanie planu monitorowania zatwierdzonego przez właściwy organ.
W tym celu weryfikator prowadzi co najmniej badania bezpośrednie obejmujące procedury analityczne, weryfikację danych i kontrolę metodyki monitorowania oraz sprawdza, co następuje:
Do celów ust. 2 lit. a) weryfikator śledzi przepływ danych uwzględniając kolejność działań w zakresie przepływu danych oraz interakcje między nimi od pierwotnego źródła danych po sporządzenie raportu prowadzącego instalację lub operatora statku powietrznego.
Procedury analityczne
Na podstawie wyjaśnień i przedstawionych dodatkowych dowodów weryfikator ocenia wpływ na plan weryfikacji i działania weryfikacyjne, które mają być prowadzone.
Weryfikacja danych
Weryfikacja właściwego zastosowania metodyki monitorowania
Jeśli różnic między wartościami zmierzonymi w obu instalacjach nie można wyjaśnić niepewnością systemów pomiarowych, weryfikator sprawdza, czy wprowadzono dostosowania w celu zmniejszenia różnic między zmierzonymi wartościami, czy takie dostosowania miały zachowawczy charakter i czy właściwy organ zatwierdził takie dostosowania.
Weryfikacja metod stosowanych w przypadku brakujących danych
W przypadku gdy prowadzący instalację lub operator statku powietrznego uzyskał od właściwego organu zatwierdzenie metod innych niż te, o których mowa w akapicie pierwszym zgodnie z art. 65 rozporządzenia (UE) nr 601/2012, weryfikator sprawdza, czy zatwierdzoną metodę właściwie stosowano i należycie udokumentowano.
W przypadku gdy prowadzący instalację lub operator statku powietrznego nie jest w stanie uzyskać takiego zatwierdzenia w odpowiednim czasie, weryfikator sprawdza, czy zastosowana przez prowadzącego instalację lub operatora statku powietrznego metoda uzupełniania brakujących danych gwarantuje, że nie dojdzie do niedoszacowania emisji, oraz czy jej zastosowanie nie doprowadzi do istotnych nieprawidłowości.
Ocena niepewności
Pobieranie próbek
Inspekcje na miejscu
Postępowanie w przypadku nieprawidłowości i niezgodności
Prowadzący instalację lub operator statku powietrznego usuwa wszelkie nieprawidłowości lub niezgodności, o których go poinformowano.
Weryfikator ustala, czy nieusunięte nieprawidłowości, indywidualnie lub w połączeniu z innymi nieprawidłowościami, mają istotny wpływ na całkowitą wielkość zgłoszonych emisji lub danych dotyczących tonokilometrów. Oceniając istotność nieprawidłowości, weryfikator uwzględnia ich wielkość i charakter, a także szczególne okoliczności ich wystąpienia.
Weryfikator ocenia, czy nieusunięte niezgodności, indywidualnie lub w połączeniu z innymi niezgodnościami, mają istotny wpływ na zgłaszane dane i czy prowadzi to do istotnych nieprawidłowości.
Weryfikator może uznać nieprawidłowości za istotne, nawet jeśli indywidualnie lub w połączeniu z innymi nieprawidłowościami mieszczą się poniżej poziomu istotności określonego w art. 23, jeśli jest to uzasadnione ze względu na wielkość i charakter nieprawidłowości oraz szczególne okoliczności ich wystąpienia.
Poziom istotności
Podsumowanie ustaleń weryfikacji
Kończąc weryfikację i analizując informacje uzyskane w jej trakcie, weryfikator:
Niezależny przegląd
Osoba dokonująca niezależnego przeglądu przeprowadza go w sposób gwarantujący, że proces weryfikacji przeprowadzono zgodnie z niniejszym rozporządzeniem, że właściwie wykonano procedury odnoszące się do działań weryfikacyjnych, o których mowa w art. 40, oraz że wykazano należytą dbałość zawodową i trafną ocenę sytuacji.
Osoba dokonująca niezależnego przeglądu ocenia również, czy zgromadzone dowody są wystarczające, aby umożliwić weryfikatorowi sporządzenie sprawozdania z weryfikacji z wystarczającą pewnością.
Wewnętrzna dokumentacja weryfikacji
Po uwierzytelnieniu sprawozdania z weryfikacji zgodnie z art. 25 ust. 5, weryfikator przedstawia wyniki niezależnego przeglądu w wewnętrznej dokumentacji weryfikacji.
Sprawozdanie z weryfikacji
Do celów akapitu pierwszego lit. a) raport prowadzącego instalację lub operatora statku powietrznego może zostać zweryfikowany jako zadowalający tylko wówczas, gdy jest on wolny od istotnych nieprawidłowości.
Ograniczenie zakresu
Weryfikator może stwierdzić, że zakres weryfikacji, o którym mowa w art. 27 ust. 1 lit. c), jest zbyt ograniczony w każdej z następujących sytuacji:
Postępowanie w przypadku nieusuniętych nieistotnych niezgodności
Jeśli prowadzący instalację lub operator statku powietrznego nie usunął takich niezgodności, zgodnie z art. 69 ust. 4 rozporządzenia (UE) nr 601/2012, weryfikator ocenia, czy takie zaniechanie zwiększa lub może zwiększyć ryzyko wystąpienia nieprawidłowości.
Weryfikator zaznacza w sprawozdaniu z weryfikacji, czy takie niezgodności zostały usunięte przez prowadzącego instalację lub operatora statku powietrznego.
Doskonalenie procesu monitorowania i sprawozdawczości
Jeśli prowadzący instalację lub operator statku powietrznego nie wdrożył takich zaleceń lub nie wdrożył ich właściwie, weryfikator ocenia wpływ, jaki ma to na ryzyko wystąpienia nieprawidłowości i niezgodności.
Uproszczona weryfikacja instalacji
Prowadzący instalację przedkłada właściwemu organowi wniosek o zatwierdzenie decyzji weryfikatora o nieprzeprowadzaniu inspekcji na miejscu.
Na wniosek przedłożony przez odnośnego prowadzącego instalację właściwy organ podejmuje decyzję w sprawie zatwierdzenia decyzji weryfikatora o nieprzeprowadzaniu inspekcji na miejscu, biorąc pod uwagę wszystkie następujące elementy:
Uproszczona weryfikacja operatorów statków powietrznych
Uproszczone plany weryfikacji
Jeśli weryfikator stosuje uproszczony plan weryfikacji, uzasadnia zastosowanie takich planów w wewnętrznej dokumentacji z weryfikacji oraz gromadzi dowody potwierdzające spełnienie warunków zastosowania uproszczonych planów weryfikacji.
ROZDZIAŁ III
WYMOGI DOTYCZĄCE WERYFIKATORÓW
WYMOGI DOTYCZĄCE WERYFIKATORÓW
Sektorowe zakresy akredytacji
Weryfikator przekazuje sprawozdanie z weryfikacji wyłącznie prowadzącemu instalację lub operatorowi statku powietrznego prowadzącemu działania objęte zakresem działalności wspomnianym w załączniku I, w odniesieniu do których weryfikatorowi przyznano akredytację zgodnie z przepisami rozporządzenia (WE) nr 765/2008 i niniejszego rozporządzenia.
Procedura zachowania kompetencji
Kryteria w zakresie kompetencji, o których mowa w akapicie pierwszym lit. b), są dostosowane do każdego zakresu akredytacji, w którym takie osoby prowadzą działania weryfikacyjne.
Oceniając kompetencje personelu zgodnie z akapitem pierwszym lit. c), weryfikator dokonuje oceny takich kompetencji w odniesieniu do kryteriów w zakresie kompetencji, o których mowa w lit. a) i b).
Częścią procedury, o której mowa w akapicie pierwszym lit. e), jest również ocena, czy zespół weryfikacyjny dysponuje wszelkimi kompetencjami i obejmuje wszelkie osoby, które są wymagane do prowadzenia działań weryfikacyjnych dla danego prowadzącego instalację lub operatora statku powietrznego.
Weryfikator opracowuje ogólne i szczególne kryteria w zakresie kompetencji odpowiadające kryteriom ustanowionym w art. 36 ust. 4, art. 37, 38 i 39.
W tym celu wykwalifikowany ewaluator monitoruje takich audytorów podczas weryfikacji raportu prowadzącego instalację lub operatora statku powietrznego w obiekcie, w którym znajduje się instalacja lub w obiekcie operatora statku powietrznego, stosownie do przypadku, w celu ustalenia, czy spełniają oni kryteria w zakresie kompetencji.
Zespoły weryfikacyjne
Wymogi w zakresie kompetencji dotyczące audytorów EU ETS i audytorów wiodących EU ETS
Wymogi w zakresie kompetencji dotyczące osób dokonujących niezależnego przeglądu
Korzystanie z pomocy ekspertów technicznych
Procedury odnoszące się do działań weryfikacyjnych
Rejestry i komunikacja
Bezstronność i niezależność
W związku z tym weryfikator ani żadna część tego samego podmiotu prawnego nie może być prowadzącym instalację ani operatorem statku powietrznego, właścicielem prowadzącego instalację ani operatora statku powietrznego ani ich własnością, a ponadto weryfikator nie może mieć powiązań z prowadzącym instalację lub operatorem statku powietrznego, które mogłyby wpływać na jego niezależność i bezstronność. Weryfikator jest również niezależny od jednostek zajmujących się handlem uprawnieniami do emisji w ramach systemu handlu uprawnieniami do emisji gazów cieplarnianych ustanowionego na mocy art. 19 dyrektywy 2003/87/WE.
Uznaje się, że niemożliwe do przyjęcia zagrożenie dla bezstronności lub konflikt interesów, o których mowa w akapicie pierwszym zdanie pierwsze, powstają między innymi w każdym z poniższych przypadków:
Do celów lit. b) akapitu pierwszego uznaje się, że weryfikator nie jest bezstronny, jeśli powiązania między nim a jednostką konsultacyjną, jednostką ds. pomocy technicznej lub inną organizacją opierają się na posiadaniu wspólnego właściciela, wspólnym zarządzaniu, wspólnym kierownictwie lub personelu, współdzielonych zasobach, wspólnych finansach, wspólnych umowach lub marketingu oraz wspólnej płatności prowizji od sprzedaży bądź innej zachęty do rekomendowania usług nowym klientom.
Zlecanie osobom fizycznym prowadzenia działań weryfikacyjnych nie stanowi jednak zlecania na zewnątrz, o którym mowa w akapicie pierwszym, jeśli weryfikator, zlecając działania takim osobom, spełnia odnośne wymogi określone w normie zharmonizowanej, o której mowa w załączniku II.
ROZDZIAŁ IV
AKREDYTACJA
AKREDYTACJA
Akredytacja
Weryfikator sporządzający sprawozdanie z weryfikacji dla prowadzącego instalację lub operatora statku powietrznego jest akredytowany w odniesieniu do rodzaju działań, o którym mowa w załączniku I i w którym weryfikator prowadzi weryfikację raportu prowadzącego instalację lub operatora statku powietrznego.
Cele akredytacji
W trakcie procesu akredytacji oraz monitorowania akredytowanych weryfikatorów każda krajowa jednostka akredytująca ocenia, czy weryfikator i jego personel podejmujący działania weryfikacyjne:
Wniosek o akredytację
Wniosek zawiera informacje wymagane na podstawie normy zharmonizowanej, o której mowa w załączniku III.
Przygotowanie do oceny
Ocena
Prowadząc takie działania, zespół oceniający spełnia wymogi określone w normie zharmonizowanej, o której mowa w załączniku III.
Jeśli krajowa jednostka akredytująca stwierdzi, że odpowiedź wnioskodawcy jest niewystarczająca lub nieodpowiednia, zwraca się do niego o dodatkowe informacje lub działania. Krajowa jednostka akredytująca może również domagać się dowodów podjęcia skutecznych działań lub przeprowadzić uzupełniającą ocenę skuteczności wdrożenia działań naprawczych.
Decyzja w sprawie akredytacji oraz certyfikat akredytacji
Certyfikat akredytacji zawiera co najmniej informacje wymagane na podstawie normy zharmonizowanej, o której mowa w załączniku III.
Certyfikat akredytacji pozostaje ważny przez okres nie dłuższy niż pięć lat po dacie wydania go przez krajową jednostkę akredytującą.
Nadzór
Nadzór obejmuje co najmniej:
Ponowna ocena
Ocena specjalna
Rozszerzenie zakresu
Na wniosek weryfikatora o rozszerzenie zakresu udzielonej akredytacji krajowa jednostka akredytująca podejmuje niezbędne działania w celu ustalenia, czy weryfikator spełnia wymogi określone w art. 44 w odniesieniu do wnioskowanego rozszerzenia zakresu akredytacji.
Środki administracyjne
Krajowa jednostka akredytująca zawiesza, cofa lub ogranicza akredytację weryfikatora, jeśli weryfikator wystąpi do niej z odpowiednim wnioskiem.
Krajowa jednostka akredytująca ustanawia, dokumentuje, wdraża i utrzymuje procedurę w zakresie zawieszenia akredytacji, jej cofnięcia lub ograniczenia jej zakresu.
Państwa członkowskie ustanawiają procedury rozpatrywania takich odwołań.
Krajowa jednostka akredytująca uchyla zawieszenie certyfikatu akredytacji, jeśli otrzymała zadowalające informacje i jest przekonana, że weryfikator spełnia wymogi niniejszego rozporządzenia.
ROZDZIAŁ V
WYMOGI DOTYCZĄCE JEDNOSTEK AKREDYTUJĄCYCH W ZAKRESIE AKREDYTACJI WERYFIKATORÓW ETS
WYMOGI DOTYCZĄCE JEDNOSTEK AKREDYTUJĄCYCH W ZAKRESIE AKREDYTACJI WERYFIKATORÓW ETS
Krajowa jednostka akredytująca
Akredytacja transgraniczna
W przypadku gdy państwo członkowskie uznaje, że ze względów ekonomicznych utrzymywanie krajowej jednostki akredytującej lub wykonywanie usług z zakresu akredytacji w rozumieniu art. 15 dyrektywy 2003/87/WE jest nieuzasadnione lub niewykonalne, korzysta w miarę możliwości z usług krajowej jednostki akredytującej w innym państwie członkowskim
Odnośne państwo członkowskie powiadamia o tym Komisję i pozostałe państwa członkowskie.
Niezależność i bezstronność
Krajowa jednostka akredytująca może jednak zlecać podwykonawstwo niektórych działań, z zastrzeżeniem wymogów określonych w normie zharmonizowanej, o której mowa w załączniku III.
Zespół oceniający
W skład zespołu oceniającego wchodzi co najmniej jedna osoba dysponująca wiedzą dotyczącą monitorowania i sprawozdawczości w zakresie emisji gazów cieplarnianych na mocy rozporządzenia (UE) nr 601/2012, które są właściwe dla zakresu akredytacji, a także kompetencjami i wiedzą wymaganymi do oceny działań weryfikacyjnych prowadzonych w takim zakresie w odniesieniu do instalacji lub operatora statku powietrznego, oraz co najmniej jedna osoba dysponująca wiedzą w zakresie stosownych krajowych przepisów i wytycznych.
Wymogi w zakresie kompetencji asesorów
Eksperci techniczni
Procedury
Krajowa jednostka akredytująca stosuje się do wymogów ustanowionych na mocy art. 8 rozporządzenia (WE) nr 765/2008.
Skargi
W przypadku gdy krajowa jednostka akredytująca otrzymuje od właściwego organu, prowadzącego instalację lub operatora statku powietrznego bądź innych zainteresowanych stron skargę dotyczącą weryfikatora, krajowa jednostka akredytująca w rozsądnym terminie:
Zapisy i dokumentacja
Krajowa jednostka akredytująca prowadzi rejestry dotyczące każdej osoby zaangażowanej w proces akredytacji. Obejmują one zapisy odnoszące się do właściwych kwalifikacji, szkoleń, doświadczenia, bezstronności i kompetencji, niezbędne do wykazania zgodności z niniejszym rozporządzeniem.
Dostęp do informacji i poufność
Ocena wzajemna
Ocenę wzajemną organizuje jednostka uznana na mocy art. 14 rozporządzenia (WE) nr 765/2008.
Kryteria obejmują wymogi w zakresie kompetencji dotyczące osób i zespołów dokonujących oceny wzajemnej właściwe dla systemu handlu uprawnieniami do emisji gazów cieplarnianych ustanowionego dyrektywą 2003/87/WE.
W tym celu krajowa jednostka akredytująca przedkłada wniosek i niezbędną dokumentację jednostce uznanej na mocy art. 14 rozporządzenia (WE) nr 765/2008.
Jednostka uznana na mocy art. 14 rozporządzenia (WE) nr 765/2008 decyduje, czy spełniono warunki udzielenia zwolnienia.
Zwolnienie stosuje się przez okres nie dłuższy niż trzy lata od daty powiadomienia krajowej jednostki akredytującej o decyzji.
W tym celu odnośne państwo członkowskie, bezpośrednio po podjęciu decyzji upoważniających organ krajowy do prowadzenia certyfikacji, przekazuje Komisji i pozostałym państwom członkowskim wszystkie istotne środki dowodowe. Przed przekazaniem przez państwo członkowskie takich środków dowodowych żaden organ krajowy nie wydaje weryfikatorom certyfikatów do celów niniejszego rozporządzenia.
Odnośne państwo członkowskie dokonuje okresowego przeglądu funkcjonowania organu krajowego w celu zapewnienia, aby stale zapewniał wspomniany powyżej poziom wiarygodności oraz informuje o tym Komisję.
Działania naprawcze
Wzajemne uznawanie weryfikatorów
Monitorowanie świadczonych usług
W przypadku stwierdzenia przez państwo członkowskie, w trakcie inspekcji prowadzonej zgodnie z art. 31 ust. 4 dyrektywy 2006/123/WE, że weryfikator nie przestrzega niniejszego rozporządzenia, właściwy organ lub krajowa jednostka akredytująca takiego państwa członkowskiego informuje krajową jednostkę akredytującą, która akredytowała weryfikatora.
Krajowa jednostka akredytująca, która akredytowała weryfikatora traktuje taką informację jako skargę w rozumieniu art. 61 niniejszego rozporządzenia i podejmuje odpowiednie działanie oraz przekazuje odpowiedź właściwemu organowi lub krajowej jednostce akredytującej zgodnie z art. 72 ust. 2 akapit drugi niniejszego rozporządzenia.
Elektroniczna wymiana danych oraz wykorzystanie systemów automatycznych
ROZDZIAŁ VI
WYMIANA INFORMACJI
WYMIANA INFORMACJI
Wymiana informacji i punkty kontaktowe
Program prac akredytacyjnych i sprawozdanie z wykonywanych zadań
Wymiana informacji o środkach administracyjnych
Jeśli krajowa jednostka akredytująca podjęła w stosunku do weryfikatora środki administracyjne, o których mowa w art. 53, lub jeśli zostanie uchylona decyzja o zawieszeniu akredytacji lub w wyniku apelacji zostanie podjęta decyzja uchylająca decyzję krajowej jednostki akredytującej o podjęciu środków administracyjnych, o których mowa w art. 53, krajowa jednostka akredytująca informuje następujące podmioty:
Wymiana informacji z właściwym organem
Krajowa jednostka akredytująca podejmuje właściwe działania w celu rozpatrzenia takiej informacji i udziela odpowiedzi właściwemu organowi w ciągu trzech miesięcy od otrzymania informacji. Odpowiadając właściwemu organowi, krajowa jednostka akredytująca informuje go o podjętych działaniach i, w stosownych przypadkach, o środkach administracyjnych podjętych w stosunku do weryfikatora.
Wymiana informacji o nadzorze
Wymiana informacji z państwem członkowskim, w którym ma siedzibę weryfikator
Jeśli akredytacji udzieliła weryfikatorowi krajowa jednostka akredytująca w innym państwie członkowskim niż państwo członkowskie, w którym ma siedzibę weryfikator, program prac akredytacyjnych, sprawozdanie z wykonywanych zadań, o którym mowa w art. 70, oraz informacje, o których mowa w art. 71, przekazuje się również właściwemu organowi państwa członkowskiego, w którym weryfikator ma siedzibę.
Bazy danych akredytowanych weryfikatorów
Jednostka uznana na mocy art. 14 rozporządzenia (WE) nr 765/2008 umożliwia dostęp do baz danych i harmonizuje jego zasady w celu zapewnienia skutecznej i racjonalnej pod względem kosztów komunikacji między krajowymi jednostkami akredytującymi, organami krajowymi, weryfikatorami, prowadzącymi instalacje, operatorami statków powietrznych i właściwymi organami, a także może połączyć takie bazy danych w jedną scentralizowaną bazę danych.
Informacje te są publicznie dostępne.
Przekazywanie informacji przez weryfikatorów
ROZDZIAŁ VII
PRZEPISY KOŃCOWE
PRZEPISY KOŃCOWE
Przepisy przejściowe
Dane dotyczące emisji mających miejsce przed dniem 1 stycznia 2013 r. oraz, w stosownych przypadkach, dane dotyczące działalności prowadzonej przed tym terminem weryfikuje się zgodnie z wymogami określonymi w decyzji 2007/589/WE(11).
Wejście w życie
Niniejsze rozporządzenie wchodzi w życie dwudziestego dnia po jego opublikowaniu w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.
Niniejsze rozporządzenie stosuje się od dnia 1 stycznia 2013 r.
Sporządzono w Brukseli dnia 21 czerwca 2012 r.
W imieniu Komisji | |
José Manuel BARROSO | |
Przewodniczący |
(1) Dz.U. L 275 z 25.10.2003, s. 32.
(2) Zob. s. 30 niniejszego Dziennika Urzędowego.
(3) Dz.U. L 376 z 27.12.2006, s. 36.
(4) Dz.U. L 218 z 13.8.2008, s. 30.
(5) Dz.U. L 218 z 13.8.2008, s. 82.
(6) Dz.U. L 342 z 22.12.2009, s. 1.
(7) Dz.U. L 204 z 21.7.1998, s. 37.
(8) Dz.U. L 140 z 5.6.2009, s. 114.
(9) Dz.U. L 41 z 14.2.2003, s. 26.
(10) Dz.U. L 130 z 17.5.2011, s. 1.
(11) Dz.U. L 229 z 31.8.2007, s. 1.
ZAŁĄCZNIKI
ZAŁĄCZNIK I
Zakres akredytacji weryfikatorów
Zakres akredytacji weryfikatorów
Rodzaj działania nr | Zakresy akredytacji |
1a | Spalanie paliw w instalacjach, jeśli używa się tylko znormalizowanych paliw handlowych zdefiniowanych w rozporządzeniu (UE) nr 601/2012 lub jeśli w instalacjach kategorii A lub B używa się gazu ziemnego. |
1b | Spalanie paliw w instalacjach, bez ograniczeń |
2 | Rafinowanie olejów mineralnych |
3 | - Produkcja koksu - Instalacje prażenia lub spiekania rud metali (łącznie z rudą siarczkową), w tym grudkowania - Produkcja surówki odlewniczej lub stali (wytop pierwotny lub wtórny), w tym odlewanie ciągłe |
4 | - Produkcja lub obróbka metali żelaznych (w tym stopów żelaznych) - Produkcja wtórnego aluminium - Produkcja lub obróbka metali nieżelaznych, w tym produkcja stopów |
5 | Produkcja pierwotnego aluminium (emisje CO2 i PFC) |
6 | - Produkcja klinkieru cementowego - Produkcja wapna lub kalcynacja dolomitu bądź magnezytu - Produkcja szkła, w tym włókna szklanego - Produkcja wyrobów ceramicznych przez wypalanie - Produkcja materiałów izolacyjnych z wełny mineralnej - Osuszanie lub kalcynacja gipsu bądź produkcja płyt gipsowo-kartonowych i innych wyrobów gipsowych |
7 | - Produkcja pulpy drzewnej lub innych materiałów włóknistych - Produkcja papieru lub tektury |
8 | - Produkcja sadzy - Produkcja amoniaku - Produkcja chemikaliów organicznych luzem poprzez krakowanie, reformowanie, częściowe lub pełne utlenianie albo przez podobne procesy - Produkcja wodoru (H2) i gazu do syntezy poprzez reformowanie lub częściowe utlenianie - Produkcja węglanu sodowego (Na2CO3) oraz wodorowęglanu sodu (NaHCO3) |
9 | - Produkcja kwasu azotowego (emisje CO2 i N2O) - Produkcja kwasu adypinowego (emisje CO2 i N2O) - Produkcja glioksalu i kwasu glioksalowego (emisje CO2 i N2O) - Produkcja kaprolaktamu |
10 | - Wychwytywanie gazów cieplarnianych z instalacji objętych dyrektywą 2003/87/WE do celów transportu i geologicznego składowania na składowisku dopuszczonym na mocy dyrektywy 2009/31/WE - Transport gazów cieplarnianych rurociągami w celu geologicznego składowania na składowisku dopuszczonym na mocy dyrektywy 2009/31/WE |
11 | Geologiczne składowanie gazów cieplarnianych na składowisku dopuszczonym na mocy dyrektywy 2009/31/WE |
12 | Lotnictwo (dane dotyczące emisji i tonokilometrów) |
98 | Inne działania zgodnie z art. 10a dyrektywy 2003/87/WE |
99 | Inne działania, włączone przez państwo członkowskie na mocy art. 24 dyrektywy 2003/87/WE, określone szczegółowo w certyfikacie akredytacji |
ZAŁĄCZNIK II
Wymogi dotyczące weryfikatorów
Wymogi dotyczące weryfikatorów
a) proces i politykę komunikacji z prowadzącym instalację lub operatorem statku powietrznego oraz z innymi zainteresowanymi stronami;
b) odpowiednie mechanizmy zabezpieczające poufność uzyskiwanych informacji;
c) proces rozpatrywania odwołań;
d) proces rozpatrywania skarg (w tym orientacyjną skalę czasową);
e) proces sporządzania zmienionego sprawozdania z weryfikacji w przypadku stwierdzenia błędu w sprawozdaniu z weryfikacji bądź w raporcie prowadzącego instalację lub operatora statku powietrznego po przekazaniu przez weryfikatora sprawozdania z weryfikacji prowadzącemu instalacje lub operatorowi statku powietrznego do dalszego przedłożenia właściwemu organowi;
f) procedurę lub proces zlecania działań weryfikacyjnych innym organizacjom.
ZAŁĄCZNIK III
Minimalne wymogi w zakresie procesu akredytacji i wymogi dotyczące jednostek akredytujących
Minimalne wymogi w zakresie procesu akredytacji i wymogi dotyczące jednostek akredytujących
© Unia Europejska, http://eur-lex.europa.eu/
Za autentyczne uważa się wyłącznie dokumenty Unii Europejskiej opublikowane w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.