Decyzja 2010/252/UE uzupełniająca kodeks graniczny Schengen w odniesieniu do ochrony granic morskich w kontekście współpracy operacyjnej koordynowanej przez Europejską Agencję ds. Zarządzania Współpracą Operacyjną na Granicach Zewnętrznych Państw Członkowskich Unii Europejskiej
Dz.U.UE.L.2010.111.20
Akt utracił mocDECYZJA RADY
z dnia 26 kwietnia 2010 r.
uzupełniająca kodeks graniczny Schengen w odniesieniu do ochrony granic morskich w kontekście współpracy operacyjnej koordynowanej przez Europejską Agencję ds. Zarządzania Współpracą Operacyjną na Granicach Zewnętrznych Państw Członkowskich Unii Europejskiej
(Dz.U.UE L z dnia 4 maja 2010 r.)
RADA UNII EUROPEJSKIEJ,
uwzględniając rozporządzenie (WE) nr 562/2006 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 15 marca 2006 r. ustanawiające wspólnotowy kodeks zasad regulujących przepływ osób przez granice (kodeks graniczny Schengen)(1), w szczególności jego art. 12 ust. 5,
uwzględniając wniosek Komisji Europejskiej,
a także mając na uwadze, co następuje:
(1) Celem ochrony granic jest zapobieganie niedozwolonemu przekraczaniu granic, zwalczanie przestępczości transgranicznej oraz zatrzymywanie osób, które nielegalnie przekroczyły granicę, lub podejmowanie wobec takich osób innych środków. Ochrona granic powinna w skuteczny sposób uniemożliwiać omijanie odpraw na przejściach granicznych i zniechęcać do ich omijania, a także pozwalać na wykrywanie przypadków niedozwolonego przekraczania granic zewnętrznych.
(2) Europejska Agencja Zarządzania Współpracą Operacyjną na Zewnętrznych Granicach Państw Członkowskich Unii Europejskiej (zwana dalej "agencją") odpowiada za koordynowanie współpracy operacyjnej między państwami członkowskimi w celu ułatwiania stosowania prawa unijnego, m.in. w zakresie ochrony granic. Niezbędne są dodatkowe przepisy w odniesieniu do działań w zakresie ochrony granic morskich prowadzonych przez jednostki morskie i powietrzne jednego państwa członkowskiego na granicy morskiej innego państwa członkowskiego w kontekście współpracy operacyjnej koordynowanej przez agencję, a także w celu dalszego wzmacniania takiej współpracy.
(3) Zgodnie z rozporządzeniem (WE) nr 562/2006 oraz ogólnymi zasadami prawa Unii środki przyjęte w trakcie operacji związanych z ochroną granic powinny być proporcjonalne do założonych celów oraz w pełni respektować prawa podstawowe oraz prawa uchodźców i osób ubiegających się o azyl, w tym w szczególności zakaz zawracania ich na granicy (refoulement). Państwa członkowskie są związane przepisami dorobku prawnego w dziedzinie azylu, a w szczególności dyrektywy Rady 2005/85/WE z dnia 1 grudnia 2005 r. w sprawie ustanowienia minimalnych norm dotyczących procedur nadawania i cofania statusu uchodźcy w państwach członkowskich(2), w odniesieniu do wniosków o udzielenie azylu złożonych na terytorium - w tym na granicy lub w strefach tranzytowych państwa członkowskiego.
(4) Na posiedzeniach w dniach 18-19 czerwca 2009 r. i 29-30 października 2009 r. Rada Europejska podkreśliła potrzebę wzmocnienia operacji kontroli granicznej koordynowanych przez agencję oraz stworzenia jasnych zasad zaangażowania się we wspólne operacje patrolowania. Rada Europejska obradująca w czerwcu podkreśliła także potrzebę ustalenia zasad sprowadzania uratowanych osób na ląd.
(5) Należy uwzględnić fakt, że koordynowane przez agencję operacje ochrony granic realizowane są zgodnie z planem operacyjnym oraz z harmonogramem i instrukcjami wydanymi przez centrum koordynacyjne, skupiające przedstawicieli państw członkowskich i agencji, oraz fakt, że przed rozpoczęciem danej operacji określa się przyjmujące państwo członkowskie lub przyjmujące państwa członkowskie, których granica będzie podlegać ochronie.
(6) Wprowadzanie niniejszej decyzji w życie pozostaje bez uszczerbku dla podziału kompetencji między Unią a państwami członkowskimi i nie wpływa na zobowiązania państw członkowskich wynikające z Konwencji Narodów Zjednoczonych o prawie morza, Międzynarodowej konwencji o bezpieczeństwie życia na morzu, Międzynarodowej konwencji o poszukiwaniu i ratownictwie morskim, Konwencji Narodów Zjednoczonych przeciwko międzynarodowej przestępczości zorganizowanej i uzupełniającego ją Protokołu przeciwko przemytowi migrantów drogą lądową, morską i powietrzną, Konwencji dotyczącej statusu uchodźców, Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności oraz innych właściwych instrumentów międzynarodowych.
(7) W trakcie przeprowadzania operacji ochrony granic na morzu może wystąpić konieczność udzielenia pomocy osobom znajdującym się w niebezpieczeństwie.
(8) Zgodnie z prawem międzynarodowym każde państwo zobowiązuje kapitana statku pływającego pod jego banderą do udzielenia pomocy każdej napotkanej na morzu zagubionej osobie oraz do jak najszybszego pośpieszenia na ratunek osobom znajdującym się w niebezpieczeństwie, o ile jest to możliwe bez narażania statku, załogi lub pasażerów na poważne niebezpieczeństwo. Takiej pomocy należy udzielić bez względu na obywatelstwo lub status osób jej wymagających lub bez względu na okoliczności, w jakich osoby te zostały znalezione.
(9) W celu zadbania o lepszą koordynację udziału państw członkowskich w operacjach w odniesieniu do takich sytuacji oraz w celu ułatwienia prowadzenia takich operacji, do niniejszej decyzji należy włączyć niewiążące wytyczne. Niniejsza decyzja nie powinna wpływać na obowiązki organów odpowiedzialnych za poszukiwania i ratownictwo, w tym na obowiązek zapewnienia, aby koordynacja i współpraca odbywały się w sposób umożliwiający przekazanie uratowanych osób w bezpieczne miejsce.
(10) Niniejsza decyzja nie narusza praw podstawowych i jest zgodna z zasadami zawartymi w szczególności w Karcie praw podstawowych Unii Europejskiej, przede wszystkim: zasadą godności ludzkiej, zakazem tortur i nieludzkiego lub poniżającego traktowania lub karania, prawem do wolności i bezpieczeństwa, zasadą non-refoulement, zasadą niedyskryminacji oraz prawami dziecka. Niniejsza decyzja powinna być stosowana przez wszystkie państwa członkowskie zgodnie z tymi prawami i zasadami.
(11) Ponieważ cele niniejszej decyzji - tj. przyjęcie dodatkowych zasad dotyczących ochrony granic morskich przez straż graniczną działającą pod kierunkiem agencji - nie mogą zostać w wystarczającym stopniu osiągnięte przez państwa członkowskie z powodu różnic między ustawodawstwem poszczególnych państw i stosowanymi przez nie praktykami, mogą natomiast ze względu na wielonarodowy charakter działań zostać lepiej osiągnięte na poziomie Unii, Unia może przyjąć środki zgodnie z zasadą pomocniczości określoną w art. 5 Traktatu. Zgodnie z zasadą proporcjonalności określoną w tym artykule niniejsza decyzja nie wykracza poza to, co jest konieczne do osiągnięcia wyżej wymienionych celów.
(12) Zgodnie z art. 1 i 2 Protokołu nr 22 w sprawie stanowiska Danii, załączonego do Traktatu o Unii Europejskiej i do Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej, Dania nie uczestniczy w przyjęciu niniejszej decyzji, nie jest nią związana ani jej nie stosuje. Ponieważ niniejsza decyzja stanowi rozwinięcie przepisów dorobku Schengen, zgodnie z art. 4 wyżej tego protokołu Dania podejmuje decyzję w terminie sześciu miesięcy od przyjęcia niniejszej decyzji, czy dokona jej transpozycji do swojego prawa krajowego.
(13) W odniesieniu do Islandii i Norwegii niniejsza decyzja stanowi rozwinięcie przepisów dorobku Schengen w rozumieniu Umowy zawartej przez Radę Unii Europejskiej i Republikę Islandii oraz Królestwo Norwegii dotyczącej włączenia tych dwóch państw we wprowadzenie w życie, stosowanie i rozwój dorobku Schengen(3), które wchodzą w zakres obszaru, o którym mowa w art. 1 pkt A decyzji Rady 1999/437/WE(4) z dnia 17 maja 1999 r. w sprawie niektórych warunków stosowania tej umowy.
(14) W odniesieniu do Szwajcarii niniejsza decyzja stanowi rozwinięcie przepisów dorobku Schengen w rozumieniu Umowy między Unią Europejską, Wspólnotą Europejską i Konfederacją Szwajcarską w sprawie włączenia Konfederacji Szwajcarskiej we wprowadzanie w życie, stosowanie i rozwój dorobku Schengen(5), które wchodzą w zakres obszaru, o którym mowa w art. 1 pkt A decyzji 1999/437/WE w związku z art. 3 decyzji Rady 2008/146/WE(6) z dnia 28 stycznia 2008 r. w sprawie zawarcia tej umowy w imieniu Wspólnoty Europejskiej.
(15) W odniesieniu do Liechtensteinu niniejsza decyzja stanowi rozwinięcie przepisów dorobku Schengen w rozumieniu Protokołu między Unią Europejską, Wspólnotą Europejską, Konfederacją Szwajcarską i Księstwem Liechtensteinu o przystąpieniu Księstwa Liechtensteinu do Umowy między Unią Europejską, Wspólnotą Europejską i Konfederacją Szwajcarską dotyczącej włączenia Konfederacji Szwajcarskiej we wprowadzanie w życie, stosowanie i rozwój dorobku Schengen, które wchodzą w zakres obszaru, o którym mowa w art. 1 pkt A decyzji 1999/437/WE w związku z art. 3 decyzji Rady 2008/261/WE(7) z dnia 28 lutego 2008 r. w sprawie podpisania tego protokołu w imieniu Wspólnoty Europejskiej.
(16) Niniejsza decyzja stanowi rozwinięcie przepisów dorobku Schengen, które nie mają zastosowania do Zjednoczonego Królestwa zgodnie z decyzją Rady 2000/365/WE z dnia 29 maja 2000 r. dotyczącą wniosku Zjednoczonego Królestwa Wielkiej Brytanii i Irlandii Północnej o zastosowanie wobec niego niektórych przepisów dorobku Schengen(8). Zjednoczone Królestwo nie uczestniczy w związku z tym w jej przyjęciu, nie jest nią związane ani jej nie stosuje.
(17) Niniejsza decyzja stanowi rozwinięcie przepisów dorobku Schengen, które nie mają zastosowania do Irlandii zgodnie z decyzja Rady 2002/192/WE z dnia 28 lutego 2002 r. dotyczącą wniosku Irlandii o zastosowanie wobec niej niektórych przepisów dorobku Schengen(9). Irlandia nie uczestniczy w związku z tym w jej przyjęciu, nie jest nią związana ani jej nie stosuje.
(18) Komitet ds. Kodeksu Granicznego Schengen, do którego zwrócono się dnia 19 października 2009 r., nie wydał opinii, i w związku z tym Komisja, zgodnie z art. 5a ust. 4 lit. a) decyzji Rady 1999/468/WE z dnia 28 czerwca 1999 r. ustanawiającej warunki wykonywania uprawnień wykonawczych przyznanych Komisji(10) przedłożyła Radzie wniosek dotyczący środków, jakie należy podjąć, i jednocześnie przekazała go Parlamentowi Europejskiemu,
PRZYJMUJE NINIEJSZĄ DECYZJĘ:
Sporządzono w Luksemburgu dnia 26 kwietnia 2010 r.
W imieniu Rady | |
M. Á. MORATINOS | |
Przewodniczący |
______
(1) Dz.U. L 105 z 13.4.2006, s. 1.
(2) Dz.U. L 326 z 13.12.2005, s. 13.
(3) Dz.U. L 176 z 10.7.1999, s. 36.
(4) Dz.U. L 176 z 10.7.1999, s. 31.
(5) Dz.U. L 53 z 27.2.2008, s. 52.
(6) Dz.U. L 53 z 27.2.2008, s. 1.
(7) Dz.U. L 83 z 26.3.2008, s. 3.
(8) Dz.U. L 131 z 1.6.2000, s. 43.
(9) Dz.U. L 64 z 7.3.2002, s. 20.
(10) Dz.U. L 184 z 17.7.1999, s. 23.