Dyrektywa delegowana 2017/593 uzupełniająca dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/65/UE w odniesieniu do zabezpieczenia instrumentów finansowych i środków pieniężnych należących do klientów, zobowiązań w zakresie zarządzania produktami oraz zasad mających zastosowanie do oferowania lub przyjmowania wynagrodzeń, prowizji bądź innych korzyści pieniężnych lub niepieniężnych
Dz.U.UE.L.2017.87.500
Akt obowiązującyDYREKTYWA DELEGOWANA KOMISJI (UE) 2017/593
z dnia 7 kwietnia 2016 r.
uzupełniająca dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/65/UE w odniesieniu do zabezpieczenia instrumentów finansowych i środków pieniężnych należących do klientów, zobowiązań w zakresie zarządzania produktami oraz zasad mających zastosowanie do oferowania lub przyjmowania wynagrodzeń, prowizji bądź innych korzyści pieniężnych lub niepieniężnych
(Tekst mający znaczenie dla EOG)
uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,
uwzględniając dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/65/UE z dnia 15 maja 2014 r. w sprawie rynków instrumentów finansowych oraz zmieniającą dyrektywę 2002/92/WE i dyrektywę 2011/61/UE 1 , w szczególności jej art. 16 ust. 12 i art. 24 ust. 13,
(1) W dyrektywie 2014/65/UE ustanowiono kompleksowy system służący zapewnieniu ochrony inwestorów.
(2) Ochrona instrumentów finansowych i środków pieniężnych klientów stanowi istotny element tego systemu, przy czym firmy inwestycyjne zostają zobowiązane do wprowadzenia odpowiednich mechanizmów mających na celu ochronę praw własności oraz innych praw inwestora odnoszących się do papierów wartościowych i środków pieniężnych powierzonych firmie inwestycyjnej. Firmy inwestycyjne powinny posiadać wdrożone odpowiednie i określone mechanizmy zapewniające zabezpieczenie instrumentów finansowych i środków pieniężnych klientów.
(3) W celu doprecyzowania ram regulacyjnych dotyczących ochrony inwestorów i zapewnienia klientom większej jasności oraz zgodnie z ogólną strategią na rzecz wspierania wzrostu gospodarczego i zatrudnienia w Unii poprzez zintegrowane ramy prawne i gospodarcze, które są skuteczne i sprawiedliwe w odniesieniu do wszystkich podmiotów, Komisja została upoważniona do przyjęcia szczegółowych przepisów służących wyeliminowaniu konkretnych zagrożeń dla ochrony inwestorów lub integralności rynku.
(4) Jeżeli firma inwestycyjna deponuje środki pieniężne, które przechowuje w imieniu klienta, w uznanym funduszu rynku pieniężnego, jednostki uczestnictwa lub udziały w takim funduszu rynku pieniężnego powinny być przechowywane zgodnie z wymogami przechowywania instrumentów finansowych należących do klientów. Klienci powinni być zobowiązani do udzielenia wyraźnej zgody na zdeponowanie tych środków pieniężnych. Przy ocenie jakości instrumentu rynku pieniężnego nie można polegać w sposób mechaniczny na ratingach zewnętrznych. Obniżenie oceny poniżej dwóch najwyższych krótkoterminowych ratingów kredytowych przez jakąkolwiek agencję zarejestrowaną i nadzorowaną przez ESMA, która oceniała instrument, powinno jednak prowadzić do tego, że zarządzający dokonuje nowej oceny jakości kredytowej instrumentu rynku pieniężnego, aby upewnić się, że ma on w dalszym ciągu wysoką jakość.
(5) Należy wyznaczyć jedną osobę, która będzie ponosiła ogólną odpowiedzialność za zabezpieczenie instrumentów finansowych i środków pieniężnych klientów, w celu ograniczenia zagrożeń wynikających z podziału odpowiedzialności między różne departamenty, w szczególności w dużych i złożonych firmach, oraz aby zaradzić niedopuszczalnym sytuacjom, w których firmy nie posiadają całościowego wglądu w swoje możliwości wypełnienia swoich zobowiązań. Wspomniana jedna osoba powinna posiadać umiejętności i upoważnienia wystarczające do skutecznego i bezproblemowego wykonywania swoich obowiązków, w tym obowiązku sprawozdawczości wobec kadry kierowniczej wyższego szczebla firmy w zakresie sprawowania nadzoru nad efektywnością spełniania przez firmę wymogów dotyczących zabezpieczania aktywów klientów. Wyznaczenie jednej osoby nie powinno wykluczać możliwości pełnienia przez tę osobę dodatkowych funkcji, jeżeli funkcje te nie uniemożliwiają jej wykonywania obowiązków związanych z zabezpieczaniem instrumentów finansowych i środków pieniężnych klientów.
(6) Dyrektywa 2014/65/UE nakłada na firmy inwestycyjne obowiązek zabezpieczenia aktywów klientów. Artykuł 16 ust. 10 dyrektywy 2014/65/UE zabrania firmom inwestycyjnym zawierania z klientami detalicznymi uzgodnień dotyczących zabezpieczeń finansowych polegających na przeniesieniu tytułu w celu zabezpieczenia lub pokrycia obecnych lub przyszłych, rzeczywistych lub warunkowych bądź też potencjalnych zobowiązań klientów. Firmom inwestycyjnym nie zabrania się jednak zawierania uzgodnień dotyczących zabezpieczeń finansowych polegających na przeniesieniu tytułu z klientami niedetalicznymi. Przy braku bardziej szczegółowych wymogów istnieje zatem ryzyko, że firmy inwestycyjne mogą stosować uzgodnienia dotyczące zabezpieczeń finansowych polegających na przeniesieniu tytułu znacznie częściej niż jest to właściwie uzasadnione w relacjach z klientami niedetalicznymi, osłabiając tym samym cały system ustanowiony w celu ochrony aktywów klientów. Zatem w świetle wpływu uzgodnień dotyczących zabezpieczeń finansowych polegających na przeniesieniu tytułu na obowiązki firm względem klientów oraz w celu zapewnienia, aby zasady zabezpieczenia i podziału określone w dyrektywie 2014/65/UE nie zostały naruszone, firmy inwestycyjne powinny ocenić adekwatność uzgodnień dotyczących zabezpieczeń finansowych polegających na przeniesieniu tytułu stosowanych wobec klientów niedetalicznych na podstawie związku między zobowiązaniami klienta względem firmy a aktywami klienta podlegającymi uzgodnieniu dotyczącemu zabezpieczeń finansowych polegających na przeniesieniu tytułu. Stosowanie uzgodnień dotyczących zabezpieczeń finansowych polegających na przeniesieniu tytułu przez firmy w odniesieniu do klienta niedetalicznego powinno być dozwolone wyłącznie wtedy, gdy firmy wykażą adekwatność uzgodnienia dotyczącego zabezpieczeń finansowych polegających na przeniesieniu tytułu w odniesieniu do danego klienta oraz ujawnią związane z nim zagrożenia i wpływ tego uzgodnienia na aktywa klienta. Firmy powinny posiadać udokumentowaną procedurę stosowania przez siebie uzgodnień dotyczących zabezpieczeń finansowych polegających na przeniesieniu tytułu. Zdolność firm do zawierania z klientami niedetalicznymi uzgodnień dotyczących zabezpieczeń finansowych polegających na przeniesieniu tytułu nie powinna ograniczać potrzeby uzyskania uprzedniej wyraźnej zgody klienta na wykorzystanie aktywów klienta.
(7) Wykazanie silnego związku między zabezpieczeniem przekazanym w ramach uzgodnienia dotyczącego zabezpieczeń finansowych polegających na przeniesieniu tytułu a zobowiązaniem klienta nie powinno wykluczać podjęcia odpowiednich środków bezpieczeństwa względem zobowiązania klienta. W związku z tym firmy inwestycyjne mogłyby nadal wymagać wystarczającego zabezpieczenia i w stosownych przypadkach korzystać w tym celu z uzgodnienia dotyczącego zabezpieczeń finansowych polegających na przeniesieniu tytułu. Przedmiotowe zobowiązanie nie powinno uniemożliwiać przestrzegania wymogów określonych w rozporządzeniu Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 648/2012 2 i nie powinno wykluczać odpowiedniego stosowania uzgodnień dotyczących zabezpieczeń finansowych polegających na przeniesieniu tytułu w kontekście transakcji na zobowiązaniach warunkowych lub umów repo dla klientów niedetalicznych.
(8) Wprawdzie niektóre transakcje finansowane z użyciem papierów wartościowych mogą wymagać przeniesienia własności aktywów klientów, w tym kontekście firmy inwestycyjne nie powinny mieć jednak możliwości zawierania uzgodnień, które są zabronione na mocy art. 16 ust. 10 dyrektywy 2014/65/UE.
(9) Aby zapewnić odpowiednią ochronę klientów w związku z transakcjami finansowanymi z użyciem papierów wartościowych, firmy inwestycyjne powinny przyjąć konkretne rozwiązania służące zapewnieniu, aby pożyczkobiorca aktywów klientów przedstawił odpowiednie zabezpieczenie oraz aby firma monitorowała ciągłą adekwatność takiego zabezpieczenia. Obowiązek firm inwestycyjnych w zakresie monitorowania zabezpieczenia powinien mieć zastosowanie w przypadku, gdy są one stroną umowy dotyczącej transakcji finansowania z użyciem papierów wartościowych, w tym gdy działają one jako zleceniobiorca przy zawarciu takiej transakcji, lub w przypadkach umów trójstronnych zawartych między pożyczkobiorcą zewnętrznym, klientem a firmą inwestycyjną.
(10) Wyrażona uprzednio przez klienta wyraźna zgoda powinna być rejestrowana przez firmy inwestycyjne, tak aby firma inwestycyjna mogła jasno wykazać, na co klient wyraził zgodę, oraz aby pomóc w wyjaśnieniu statusu aktywów klienta. Nie należy jednak określać żadnego wymogu prawnego co do formy, w jakiej można wyrazić zgodę, a zapis należy rozumieć jako dowolny dowód dopuszczony na mocy prawa krajowego. Klient może wyrazić zgodę jeden raz przy nawiązaniu stosunków handlowych, o ile jest wystarczająco jasne, że klient wyraził zgodę na wykorzystanie swoich papierów wartościowych. Jeżeli firma inwestycyjna działa zgodnie z poleceniem klienta dotyczącym udzielenia pożyczki instrumentów finansowych i gdy polecenie to stanowi zgodę na zawarcie transakcji, firmy inwestycyjne powinny być w posiadaniu dowodu, aby być w stanie to wykazać.
(11) W celu utrzymania wysokiego standardu ochrony inwestorów firmy inwestycyjne, które deponują instrumenty finansowe przechowywane w imieniu swoich klientów na rachunku lub rachunkach otwartych u osoby trzeciej, powinny z należytą wprawą, rozwagą i starannością wybierać, wyznaczać i okresowo kontrolować osobę trzecią oraz uzgodnienia dotyczące przechowywania i zabezpieczania tych instrumentów finansowych. Aby instrumenty finansowe były zawsze objęte należytą pieczą i ochroną, w ramach dochowywania należytej staranności firmy inwestycyjne powinny również brać pod uwagę wiedzę fachową i reputację rynkową innych osób trzecich, które mogą pełnić funkcje związane z przechowywaniem i zabezpieczeniem instrumentów finansowych z polecenia pierwotnej osoby trzeciej, u której firmy inwestycyjne mogły zdeponować instrumenty finansowe.
(12) Jeżeli firmy inwestycyjne umieszczają środki pieniężne klientów u osoby trzeciej, firma inwestycyjna powinna z należytą wprawą, rozwagą i starannością wybierać, wyznaczać i okresowo kontrolować osobę trzecią oraz uzgodnienia dotyczące przechowywania i zabezpieczania środków pieniężnych klienta, a także powinna rozważyć potrzebę dywersyfikacji i ograniczenia czynników ryzyka, w stosownych przypadkach umieszczając środki pieniężne klientów u więcej niż jednej osoby trzeciej w celu zabezpieczenia praw klientów i zminimalizowania ryzyka wystąpienia strat i nadużyć. Firmy inwestycyjne nie powinny obchodzić obowiązku rozważenia dywersyfikacji, wymagając od klientów zrzeczenia się ochrony. Wymogi dotyczące dywersyfikacji powinny mieć zastosowanie do środków pieniężnych klientów zdeponowanych zgodnie z art. 4 niniejszej dyrektywy. Wymogi dotyczące dywersyfikacji nie powinny mieć zastosowania do środków pieniężnych klientów umieszczonych u osoby trzeciej wyłącznie w celu realizacji transakcji na rzecz klienta. Jeżeli zatem firma inwestycyjna przeniosła środki pieniężne klienta na rachunek transakcyjny w celu przeprowadzenia konkretnej transakcji na rzecz klienta, takie środki pieniężne nie powinny podlegać wymogowi dywersyfikacji, na przykład w przypadku gdy firma przeniosła środki pieniężne do kontrahenta centralnego (CCP) lub do giełdy w celu pokrycia kwoty wezwania do uzupełnienia depozytu zabezpieczającego.
(13) W celu zapewnienia odpowiedniej ochrony środków pieniężnych klienta zgodnie z wymogami art. 16 ust. 9 dyrektywy 2014/65/UE konieczne jest ustanowienie określonego limitu dotyczącego odsetka środków pieniężnych klienta, który można zdeponować w instytucji kredytowej należącej do tej samej grupy. Powinno to w znacznym stopniu ograniczyć potencjalne konflikty z wymogami dochowania należytej staranności i wyeliminować zagrożenie wystąpienia efektu domina związane z deponowaniem wszystkich środków pieniężnych klienta w instytucji kredytowej należącej do tej samej grupy, co firma inwestycyjna. Mimo iż w pewnych okolicznościach, po należytym rozważeniu, deponowanie przez firmy inwestycyjne środków pieniężnych klientów u podmiotów należących do tej samej grupy może być proporcjonalne i odpowiednie, organy krajowe powinny dokładnie monitorować powody odstąpienia od dywersyfikacji w postaci deponowania środków pieniężnych klientów poza grupą, do której należy firma inwestycyjna, aby uniknąć powstawania luk w przypadku stosowania ogólnego limitu wewnątrzgrupowego.
(14) Aby ochronić instrumenty finansowe lub środki pieniężne klienta przed przywłaszczeniem przez osoby trzecie dążące do odzyskania długów lub zwrotu opłat niebędących długami lub opłatami klienta, firmy inwestycyjne powinny móc wyrazić zgodę na zabezpieczenia, zastawy lub tytuły do przeprowadzania kompensat w stosunku do aktywów klientów wyłącznie w przypadku, gdy wymaga tego prawo obowiązujące w państwie trzecim. W celu uczulenia klientów na konkretne zagrożenia, na które są narażeni w takich sytuacjach, należy przedstawić klientom wystarczająco dostosowane informacje o tych zagrożeniach.
(15) Firmy inwestycyjne produkujące instrumenty finansowe i prowadzące ich dystrybucję powinny przestrzegać wymogów w zakresie zarządzania produktami, aby już na wczesnym etapie uniknąć potencjalnych zagrożeń związanych z nieprzestrzeganiem zasad dotyczących ochrony inwestora oraz ograniczać te zagrożenia. Do celów wymogów w zakresie zarządzania produktami firmy inwestycyjne, które tworzą, opracowują, wydają lub projektują instrumenty finansowe, w tym również gdy udzielają emitentom korporacyjnym porady w sprawie uruchomienia nowych instrumentów finansowych, należy uznać za producentów, a firmy inwestycyjne, które oferują lub sprzedają klientom instrumenty finansowe i usługi finansowe, należy uznać za dystrybutorów.
(16) Podmioty niepodlegające wymogom dyrektywy 2014/65/UE, które mogą być jednak uprawnione do świadczenia usług inwestycyjnych na mocy tej dyrektywy, powinny również przestrzegać określonych w dyrektywie 2014/65/UE wymogów w zakresie zarządzania produktami w odniesieniu do tych usług.
(17) Jeżeli firma inwestycyjna, która tworzy, opracowuje, wydaje lub projektuje instrumenty finansowe, zajmuje się również dystrybucją tych produktów, zastosowanie mają zasady zarządzania produktami obowiązujące zarówno producentów, jak i dystrybutorów. Nie ma wprawdzie potrzeby powielania oceny rynku docelowego i strategii dystrybucji, firmy powinny jednak zadbać, aby jedna ocena rynku docelowego i jedna strategia dystrybucji były wystarczająco szczegółowe do wypełnienia odpowiednich zobowiązań producenta i dystrybutora w tym obszarze.
(18) W świetle wymogów określonych w dyrektywie 2014/65/UE i w interesie ochrony inwestorów zasady zarządzania produktami powinny mieć zastosowanie do wszystkich produktów sprzedawanych na rynkach pierwotnych i wtórnych, bez względu na rodzaj oferowanego produktu lub świadczonej usługi oraz na wymogi mające zastosowanie w miejscu sprzedaży. Zasady te można jednak stosować w sposób proporcjonalny, w zależności od złożoności produktu oraz stopnia, w jakim można pozyskać dostępne publicznie informacje, uwzględniając charakter instrumentu, usługi inwestycyjnej i rynku docelowego. Proporcjonalność oznacza, że zasady te mogłyby być stosunkowo proste w odniesieniu do pewnych prostych produktów dystrybuowanych na zasadzie ograniczenia się do realizacji składanych zleceń, jeżeli takie produkty odpowiadałyby potrzebom i cechom masowego rynku detalicznego.
(19) Stopień szczegółowości rynku docelowego oraz kryteria stosowane do zdefiniowania rynku docelowego i wskazania odpowiedniej strategii dystrybucji powinny być odpowiednie w odniesieniu do produktu i powinny umożliwić ocenę, którzy klienci należą do rynku docelowego, na przykład aby ułatwić bieżące przeglądy po uruchomieniu instrumentu finansowego. W przypadku produktów prostszych i bardziej powszechnych rynek docelowy można by określić mniej szczegółowo, natomiast w przypadku bardziej skomplikowanych produktów, takich jak instrumenty, które można zastosować na potrzeby dofinansowania, lub mniej powszechne produkty, rynek docelowy powinien zostać określony bardziej szczegółowo.
(20) Aby umożliwić skuteczne funkcjonowanie zobowiązań w zakresie zarządzania produktami, dystrybutorzy powinni okresowo informować producentów o swoich doświadczeniach związanych z produktami. Chociaż nie należy wymagać od dystrybutorów, aby zgłaszali producentowi każdy przypadek sprzedaży, powinni oni przekazywać dane, których producenci potrzebują do celów dokonania przeglądu produktów oraz do sprawdzenia, czy pozostaje on zgodny z określonymi przez producenta potrzebami, cechami i celami rynku docelowego. Tego rodzaju istotne informacje mogą obejmować dane dotyczące wielkości sprzedaży poza rynkiem docelowym producenta, informacje podsumowujące dotyczące rodzajów klientów lub zestawienie otrzymanych skarg; można również zadać próbie klientów zasugerowane przez producenta pytania w celu uzyskania informacji zwrotnych.
(21) W celu zwiększenia ochrony inwestorów i zapewnienia klientom większej jasności co do jakości usług, które otrzymują, w dyrektywie 2014/65/UE jeszcze bardziej ograniczono możliwość otrzymywania lub wypłacania zachęt przez firmy. W tym celu należy określić szczegółowe warunki dotyczące otrzymywania lub wypłaty zachęt. Należy w szczególności dokładniej określić i sformułować warunek, zgodnie z którym zachęty powinny przyczyniać się do podniesienia jakości usługi świadczonej na rzecz klienta. W tym celu oraz z zastrzeżeniem pewnych innych warunków należy przewidzieć niewyczerpujący wykaz sytuacji uznawanych za istotne w odniesieniu do warunku, zgodnie z którym zachęty powinny przyczyniać się do podniesienia jakości usługi świadczonej na rzecz odpowiedniego klienta.
(22) Wynagrodzenie, prowizja lub korzyści niepieniężne powinny być wypłacane lub otrzymywane wyłącznie w sytuacjach uzasadnionych świadczeniem na rzecz odpowiedniego klienta usługi dodatkowej lub usługi wyższego stopnia. Może to obejmować świadczenie usług doradztwa inwestycyjnego dotyczącego szerokiego zakresu odpowiednich instrumentów finansowych oraz dostępu do tych instrumentów, obejmujących odpowiednią liczbę instrumentów pochodzących od dostawców produktów będących osobami trzecimi, lub świadczenie usług doradztwa zależnego w połączeniu z zaoferowaniem klientowi przeprowadzanej co najmniej raz do roku oceny stałej adekwatności instrumentów finansowych będących przedmiotem inwestycji klienta albo w połączeniu z inną stałą usługą, która prawdopodobnie będzie wartościowa dla klienta. Może to mieć również miejsce w obszarze usług niezwiązanych z doradztwem, jeżeli firmy inwestycyjne zapewniają dostęp, po konkurencyjnej cenie, do szerokiego zakresu instrumentów finansowych, które prawdopodobnie spełniają potrzeby klienta, w tym do odpowiedniej liczby instrumentów pochodzących od dostawców produktów będących osobami trzecimi, którzy nie są ściśle związani z firmą inwestycyjną, a także zapewniają na przykład narzędzia oferujące wartość dodaną, takie jak obiektywne narzędzia informacyjne, pomagające odpowiedniemu klientowi w podejmowaniu decyzji inwestycyjnych lub umożliwiające odpowiedniemu klientowi monitorowanie, modelowanie i dostosowanie zakresu instrumentów finansowych będących przedmiotem jego inwestycji. Wartość wspomnianych powyżej środków na rzecz poprawy jakości zapewnianych przez firmę inwestycyjną klientom będącym odbiorcami odpowiedniej usługi musi być proporcjonalna do zachęt otrzymywanych przez firmę inwestycyjną.
(23) Chociaż po spełnieniu przez nie kryterium w zakresie podniesienia jakości usługi firmy inwestycyjne powinny utrzymywać wyższy poziom jakości, nie powinno to oznaczać, że przez cały czas mają obowiązek zapewniać ciągłe podnoszenie jakości usługi.
(24) Należy również dokładniej określić zobowiązania firm inwestycyjnych w zakresie przekazywania klientom całości wynagrodzeń, prowizji bądź korzyści pieniężnych otrzymanych od osób trzecich w związku z doradztwem inwestycyjnym świadczonym w sposób niezależny lub usługami z zakresu zarządzania portfelem. O ile firmy powinny przekazywać zachęty najszybciej jak to możliwe, nie należy ustalać określonego terminu, ponieważ firma inwestycyjna może otrzymać płatności od osób trzecich w różnych momentach i w odniesieniu do wielu klientów jednocześnie.
(25) Aby zapewnić otrzymanie przez klientów całościowego przeglądu istotnych informacji dotyczących świadczonych usług, firmy inwestycyjne powinny przekazywać klientom informacje dotyczące przekazywanych im wynagrodzeń, prowizji bądź jakichkolwiek korzyści pieniężnych.
(26) Firmy inwestycyjne świadczące zarówno usługi wykonawcze, jak i badawcze powinny oddzielnie wyceniać i świadczyć te usługi, aby umożliwić firmom inwestycyjnym z siedzibą w Unii spełnienie określonego w art. 24 ust. 7 i 8 dyrektywy 2014/65/UE wymogu nieprzyjmowania i niepobierania wynagrodzenia, prowizji ani jakichkolwiek korzyści pieniężnych lub niepieniężnych, wypłacanych lub przekazywanych przez jakąkolwiek osobę trzecią lub osobę działającą w imieniu osoby trzeciej w związku ze świadczeniem danej usługi na rzecz klientów.
(27) W celu zagwarantowania pewności prawa w zakresie stosowania nowych przepisów dotyczących przyjmowania lub wypłaty zachęt, w szczególności w odniesieniu do firm inwestycyjnych świadczących usługi niezależnego doradztwa inwestycyjnego lub usługi z zakresu zarządzania portfelem, należy dokonać dalszych doprecyzowań dotyczących opłacania lub przyjmowania badań. Należy w szczególności zapewnić określone podstawowe warunki w przypadkach, gdy badania nie są opłacane bezpośrednio przez firmę inwestycyjną z jej własnych zasobów, lecz w zamian za wypłaty z oddzielnego rachunku płatniczego na potrzeby badań. Rachunek płatniczy na potrzeby badań powinien być zasilany wyłącznie przez szczególne opłaty z tytułu badań należne od klientów, które powinny opierać się wyłącznie na budżecie badawczym ustanowionym przez firmę inwestycyjną i niezwiązanym z wolumenem lub wartością transakcji wykonanych w imieniu klientów. Wszelkie uzgodnienia operacyjne dotyczące pobierania należnej od klienta opłaty z tytułu badań powinny w pełni spełniać te warunki. Korzystając z takich uzgodnień, firma inwestycyjna powinna zapewnić, by koszty badań finansowanych z opłat pobieranych od klientów nie były związane z wolumenem ani wartością innych usług lub korzyści oraz aby nie były one wykorzystywane do żadnych innych celów, takich jak opłaty z tytułu wykonania.
(28) Aby zapewnić, by zarządzający portfelami oraz niezależni doradcy inwestycyjni należycie monitorowali kwoty płacone za badania oraz aby zapewnić, by koszty badań były ponoszone w najlepiej pojętym interesie klientów, należy określić szczegółowe wymogi dotyczące zarządzania wydatkami na badania. Firmy inwestycyjne powinny zachować wystarczającą kontrolę nad ogólnymi wydatkami na potrzeby badań, pobieraniem od klientów opłat z tytułu badań oraz ustalaniem płatności. Badania w tym kontekście należy rozumieć jako obejmujące materiał badawczy lub usługi badawcze dotyczące jednego instrumentu finansowego lub innego składnika aktywów lub większej ich liczby, lub emitentów lub potencjalnych emitentów instrumentów finansowych, lub jako ściśle związane z konkretną branżą lub rynkiem, tak że stanowi ono podstawę do sformułowania opinii na temat instrumentów finansowych, aktywów lub emitentów w tej branży. Ten rodzaj materiału lub usług obejmuje bezpośrednie lub pośrednie rekomendacje lub sugestie odnośnie do strategii inwestycyjnej i przedstawia uzasadnioną opinię dotyczącą obecnej lub przyszłej wartości lub ceny takich instrumentów lub aktywów, lub zamiast tego zawiera analizę oraz oryginalne spostrzeżenia i wnioski opierające się na nowych lub istniejących informacjach, które mogłyby zostać wykorzystane do sformułowania strategii inwestycyjnej oraz które mogłyby być istotne w odniesieniu do decyzji podejmowanych przez firmę inwestycyjną w imieniu klientów, od których pobierane są opłaty z tytułu tego badania, i umożliwiać tworzenie wartości dodanej w przypadku tych decyzji.
(29) W celu zapewnienia większej jasności co do ograniczenia w zakresie otrzymywania przez firmy inwestycyjne zachęt w związku ze świadczeniem usług niezależnego doradztwa inwestycyjnego lub zarządzania portfelem oraz co do stosowania zasad dotyczących badań, należy również wskazać, w jaki sposób można stosować wyłączenie dotyczące drobnych korzyści niepieniężnych w odniesieniu do pewnych innych rodzajów informacji lub materiałów otrzymanych od osób trzecich. W szczególności materiały w formie pisemnej od osoby trzeciej, które emitent korporacyjny lub potencjalny emitent zlecił i opłacił w celu promowania emisji nowego produktu przez tę firmę, lub sytuację, w której osoba trzecia zawarła umowę z emitentem i jest przez niego opłacana, by na bieżąco produkować takie materiały, należy uznać za dopuszczalne drobne korzyści niepieniężne, pod warunkiem ujawnienia oraz powszechnego udostępnienia tych materiałów. Ponadto nieistotne materiały lub usługi składające się na przykład z krótkoterminowego komentarza rynkowego dotyczącego najnowszych statystyk ekonomicznych lub wyników spółki lub z informacji dotyczących nadchodzących emisji lub zdarzeń, przekazywane lub świadczone przez osobę trzecią i zawierające jedynie krótkie podsumowanie opinii osoby trzeciej na temat tych informacji, która nie jest uzasadniona ani nie zawiera żadnej merytorycznej analizy, w której po prostu powtarza się pogląd oparty na istniejącej rekomendacji lub merytorycznym materiale badawczym lub merytorycznych usługach badawczych, można uznać za informacje dotyczące instrumentu finansowego lub usługi finansowej o takiej skali i charakterze, że stanowią dopuszczalną drobną korzyść niepieniężną.
(30) W szczególności za drobną korzyść niepieniężną nie uznaje się korzyści niepieniężnej, która wiąże się z ulokowaniem cennych zasobów przez osobę trzecią w firmie inwestycyjnej, i ocenia się ją jako wpływającą negatywnie na spełnianie przez firmę inwestycyjną obowiązku działania w najlepszym interesie klienta.
(31) Niniejsza dyrektywa nie narusza praw podstawowych i jest zgodna z zasadami uznanymi w Karcie Praw Podstawowych Unii Europejskiej, a w szczególności z prawem do ochrony danych osobowych, wolnością prowadzenia działalności gospodarczej, prawem do ochrony konsumentów, prawem do skutecznego środka prawnego i dostępu do bezstronnego sądu, i musi być stosowana zgodnie z tymi prawami i zasadami.
(32) W celu uzyskania opinii technicznej dotyczącej przepisów określonych w niniejszej dyrektywie przeprowadzono konsultacje z Europejskim Urzędem Nadzoru Giełd i Papierów Wartościowych ustanowionym na mocy rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1095/2010 3 .
(33) W celu umożliwienia właściwym organom i firmom inwestycyjnym dostosowania się do nowych wymogów zawartych w niniejszej dyrektywie, tak aby mogły je stosować w sposób sprawny i skuteczny, datę transpozycji oraz datę rozpoczęcia stosowania niniejszej dyrektywy należy odpowiednio dostosować do dat transpozycji i rozpoczęcia stosowania dyrektywy 2014/65/UE.
(34) Zgodnie ze wspólną deklaracją polityczną państw członkowskich i Komisji z dnia 28 września 2011 r. dotyczącą dokumentów wyjaśniających państwa członkowskie zobowiązały się do złożenia, w uzasadnionych przypadkach, wraz z powiadomieniem o środkach transpozycji, jednego lub więcej dokumentów wyjaśniających związki między elementami dyrektywy a odpowiadającymi im częściami krajowych instrumentów transpozycyjnych,
PRZYJMUJE NINIEJSZĄ DYREKTYWĘ:
| W imieniu Komisji | |
| Jean-Claude JUNCKER | |
| Przewodniczący |