Rozporządzenie delegowane 2016/1075 uzupełniające dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/59/UE w odniesieniu do regulacyjnych standardów technicznych określających treść planów naprawy, planów restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji oraz grupowych planów restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji, minimalne kryteria, które właściwy organ ma poddać ocenie w odniesieniu do planów naprawy i grupowych planów naprawy, warunki udzielenia wsparcia finansowego w ramach grupy, wymagania wobec niezależnych rzeczoznawców, umowne uznanie uprawnień do umorzenia i konwersji, procedury i treść wymogów dotyczących powiadomienia i obwieszczenia o zawieszeniu oraz sposób funkcjonowania kolegiów ds. restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji
Dz.U.UE.L.2016.184.1
Akt obowiązującyROZPORZĄDZENIE DELEGOWANE KOMISJI (UE) 2016/1075
z dnia 23 marca 2016 r.
uzupełniające dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/59/UE w odniesieniu do regulacyjnych standardów technicznych określających treść planów naprawy, planów restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji oraz grupowych planów restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji, minimalne kryteria, które właściwy organ ma poddać ocenie w odniesieniu do planów naprawy i grupowych planów naprawy, warunki udzielenia wsparcia finansowego w ramach grupy, wymagania wobec niezależnych rzeczoznawców, umowne uznanie uprawnień do umorzenia i konwersji, procedury i treść wymogów dotyczących powiadomienia i obwieszczenia o zawieszeniu oraz sposób funkcjonowania kolegiów ds. restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji
(Tekst mający znaczenie dla EOG)
uwzględniając Traktat o funkcjonowaniu Unii Europejskiej,
uwzględniając dyrektywę Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/59/UE z dnia 15 maja 2014 r. ustanawiającą ramy na potrzeby prowadzenia działań naprawczych oraz restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji w odniesieniu do instytucji kredytowych i firm inwestycyjnych oraz zmieniającą dyrektywę Rady 82/891/EWG i dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2001/24/WE, 2002/47/WE, 2004/25/WE, 2005/56/WE, 2007/36/WE, 2011/35/UE, 2012/30/UE i 2013/36/UE oraz rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1093/2010 i (UE) nr 648/2012 1 , w szczególności jej art. 5 ust. 10, art. 6 ust. 8, art. 10 ust. 9, art. 12 ust. 6, art. 15 ust. 4, art. 23 ust. 2, art. 36 ust. 14, art. 55 ust. 3, art. 82 ust. 3 i art. 88 ust. 7,
(1) Przepisy zawarte w niniejszym rozporządzeniu są ze sobą ściśle powiązane, ponieważ odnoszą się do ram dotyczących restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji ustanowionych w dyrektywie 2014/59/UE, począwszy od etapu planowania naprawy oraz restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji danej instytucji, poprzez etap wczesnej interwencji, aż po moment podjęcia działania w ramach restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji. Aby zapewnić spójność między wspomnianymi przepisami, które powinny wejść w życie jednocześnie, oraz w celu ułatwienia procesu restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji, konieczne jest, by instytucje, organy i uczestnicy rynku, w tym inwestorzy niebędący rezydentami UE, mieli całościowy wgląd w ich obowiązki i prawa oraz sprawny dostęp do tych obowiązków i praw. Pożądane jest więc ustanowienie odnośnych regulacyjnych standardów technicznych wymaganych na mocy dyrektywy 2014/59/UE w jednym rozporządzeniu.
(2) Oprócz definicji zawartych w dyrektywie 2014/59/UE konieczne są niektóre definicje szczegółowe do stosowanych pojęć technicznych.
(3) W ramach jednolitych przepisów dotyczących minimum informacji, jakie mają być zawarte w planach naprawy, należy uwzględnić uprawnienia właściwych organów do określenia uproszczonych obowiązków w odniesieniu do niektórych instytucji, jeżeli chodzi o treść i szczegóły planów naprawy, zgodnie z art. 4 dyrektywy 2014/59/UE, ale nie uniemożliwiać wykonywania tych uprawnień.
(4) We wspomnianych jednolitych przepisach należy także doprecyzować, bez uszczerbku dla wszelkich uproszczonych obowiązków określonych zgodnie z art. 4 dyrektywy 2014/59/UE, informacje, które powinny zostać uwzględnione w indywidualnym planie naprawy oraz, zgodnie z art. 7 ust. 5 i 6 tej dyrektywy, w grupowym planie naprawy.
(5) Istotne jest, aby informacje zawarte w planach naprawy były odpowiednie i szczególne, w zależności od tego, czy plany naprawy są opracowywane przez instytucje, które nie należą do grupy objętej nadzorem skonsolidowanym zgodnie z art. 111 i 112 dyrektywy Parlamentu Europejskiego i Rady 2013/36/UE 2 lub stanowią indywidualne plany naprawy, jak przewidziano w art. 7 ust. 2 dyrektywy 2014/59/UE, bądź grupowe plany naprawy, jak przewidziano w art. 7 ust. 5 i 6 dyrektywy 2014/59/UE.
(6) W celu uproszczenia wewnętrznej struktury planów naprawy wymogi informacyjne powinny zostać podzielone na kilka sekcji, z których część należy podzielić na podsekcje, jak określono w niniejszym rozporządzeniu.
(7) W celu zapewnienia w razie potrzeby możliwości skutecznego wykonania w odpowiednim czasie planów naprawy konieczne jest opracowanie tych planów w oparciu o stabilną strukturę zarządzania. Plany naprawy powinny w związku z tym zawierać opis konkretnych stosowanych uzgodnień dotyczących zarządzania. W szczególności w planie należy określić, w jaki sposób został on opracowany, kto go zatwierdził oraz w jaki sposób jest on włączany do ogólnego ładu korporacyjnego danej instytucji lub grupy. W stosownych przypadkach należy opisać środki zastosowane w celu zapewnienia spójności między indywidualnym planem naprawy jednostki zależnej (w razie potrzeby) a grupowym planem naprawy.
(8) Plany naprawy są niezbędne do przeprowadzenia oceny pod kątem wykonalności wariantów naprawy. Dlatego plan naprawy powinien zawierać szczegółowe informacje na temat procesu decyzyjnego w odniesieniu do jego uruchamiania jako głównego elementu struktury zarządzania, w oparciu o proces eskalacji wykorzystujący wskaźniki w rozumieniu art. 9 dyrektywy 2014/59/UE. Ponieważ każdy kryzys jest inny, wystąpienie wskaźnika nie wiąże się z automatycznym aktywowaniem konkretnego wariantu naprawy lub - bardziej ogólnie - nie powoduje zastosowania zautomatyzowanych ram, w których konieczne jest wykonanie określonego wariantu naprawy zgodnie z określonymi wcześniej wymogami proceduralnymi. Wskaźniki należy raczej wykorzystywać w celu zaznaczenia, że powinno się rozpocząć proces eskalacji obejmującej analizę najlepszego sposobu zaradzenia sytuacji kryzysowej. Zanim wystąpią tego rodzaju wskaźniki, należy wykorzystać również dane i wartości odniesienia stosowane przy regularnym zarządzaniu ryzykiem w celu poinformowania instytucji lub grupy o ryzyku pogorszenia ich sytuacji finansowej, a także o występowaniu wskaźników uruchamiających procedurę. Chociaż tego rodzaju wczesne sygnały ostrzegawcze nie są wskaźnikami w rozumieniu dyrektywy 2014/59/UE i jako takie nie wskazują wejścia w fazę odtwarzania ani nie wymagają eskalacji wykraczającej poza dotychczas stosowane procesy, przyczyniają się one do zapewnienia spójności między procesem regularnego zarządzania ryzykiem instytucji a procesem monitorowania wskaźników. Plan naprawy powinien zatem zawierać opis tego, w jaki sposób odpowiednie elementy zarządzania ryzykiem danej instytucji są powiązane ze wskaźnikami.
(9) Analiza strategiczna powinna uwzględniać międzynarodowe normy w zakresie planów naprawy, takie jak dokument "Kluczowe atrybuty skutecznych systemów restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji instytucji finansowych" (ang. "Key Attributes of Effective Resolution Regimes for Financial Institutions") przygotowany przez Radę Stabilności Finansowej. Zgodnie z kluczowymi atrybutami w ramach analizy strategicznej należy określić jej ważne i systemowo istotne funkcje instytucji oraz wskazać najważniejsze kroki w celu zachowania tych funkcji w scenariuszach naprawy. W związku z tym analiza strategiczna powinna składać się z dwóch części. W pierwszej części analizy strategicznej należy opisać instytucję lub grupę oraz ich główne linie biznesowe i funkcje krytyczne. Opis instytucji lub grupy powinien stanowić ogólny przegląd instytucji lub grupy i jej działań, wraz ze szczegółowym opisem jej głównych linii biznesowych i funkcji krytycznych. W celu ułatwienia oceny wariantów naprawy, takich jak zbycie i sprzedaż linii biznesowych, istotne jest określenie osób prawnych, w ramach których znajdują się główne linie biznesowe i funkcje krytyczne, oraz przeprowadzenie analizy wzajemnych powiązań wewnątrz grupy. Na mocy art. 6 ust. 1 i 2 dyrektywy 2014/59/UE instytucje mają obowiązek wykazać w sposób zadowalający właściwy organ, że istnieje uzasadnione prawdopodobieństwo, że plan naprawy zostanie wdrożony bez wywoływania jakichkolwiek znaczących negatywnych skutków dla systemu finansowego. Ponadto art. 6 ust. 2 dyrektywy 2014/59/UE zobowiązuje właściwe organy do oceny, w jakim zakresie plan naprawy bądź konkretne warianty w jego ramach mogą zostać wdrożone bez wywoływania jakichkolwiek znaczących negatywnych skutków dla systemu finansowego. Plany naprawy powinny zawierać opis wzajemnych powiązań zewnętrznych.
(10) W drugiej części analizy strategicznej należy zidentyfikować i ocenić możliwe warianty działań naprawczych. Warianty naprawy dostępne instytucji lub grupie należy najpierw opisać bez odniesienia do konkretnego scenariusza trudnej sytuacji finansowej. Są one środkiem zwiększenia ogólnej gotowości na wypadek sytuacji kryzysowej oraz wspierania instytucji lub grupy w elastycznym reagowaniu w przypadku sytuacji kryzysowej. Następnie należy określić w analizie strategicznej, w jaki sposób przeanalizowano warianty naprawy pod kątem konkretnych scenariuszy trudnych sytuacji finansowych, tak by wstępnie ocenić, które warianty naprawy byłyby skuteczne w każdym z tych scenariuszy, zapewniając tym samym praktyczny test skuteczności wariantów naprawy i adekwatności wskaźników. Warianty naprawy powinny obejmować środki, które może podjąć instytucja, jeżeli spełnione są warunki wczesnej interwencji zgodnie z art. 27 dyrektywy 2014/59/UE.
(11) Poinformowanie o planie naprawy ma kluczowe znaczenie dla skutecznego wdrożenia tego planu oraz w celu uniknięcia negatywnych skutków dla systemu finansowego. Plan naprawy powinien również zawierać sekcję poświęconą komunikacji i ujawnianiu informacji w celu uwzględnienia zarówno komunikacji wewnętrznej z właściwymi organami na poziomie wewnętrznym oraz pracownikami instytucji lub grupy, jak i komunikacji zewnętrznej.
(12) Plan naprawy może wiązać się ze zmianą organizacji biznesowej instytucji w celu ułatwienia aktualizacji tego planu oraz jego wdrożenia w przyszłości, w celu monitorowania wskaźników lub ponieważ w ramach procesu zidentyfikowano określone przeszkody utrudniające wdrożenie wariantów naprawy. W planie naprawy należy opisać wspomniane organizacyjne działania przygotowawcze i następcze, jakie ma podjąć instytucja lub grupa, w celu ułatwienia skutecznej oceny tego, czy istnieje uzasadnione prawdopodobieństwo wdrożenia tego planu, oraz w celu ułatwienia monitorowania jego wdrażania przez instytucję lub grupę i przez właściwe organy.
(13) Niezbędne jest określenie minimalnych kryteriów, które właściwy organ musi uwzględnić przy dokonywaniu oceny planów naprawy sporządzonych przez instytucje, jak przewidziano w art. 6 ust. 2 oraz art. 8 ust. 1 dyrektywy 2014/59/UE.
(14) W art. 16 rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) nr 1093/2010 3 upoważnia się Europejski Urząd Nadzoru Bankowego (EUNB) do wydawania wytycznych w celu zapewnienia wspólnego, jednolitego i spójnego stosowania prawa Unii oraz wymaga się, aby właściwe organy i instytucje finansowe, do których skierowane są takie wytyczne, dokładały wszelkich starań, aby zastosować się do tych wytycznych. Ponieważ dyrektywa 2014/59/UE upoważnia EUNB do wydawania wytycznych zgodnie z art. 16 rozporządzenia (UE) nr 1093/2010 w celu sprecyzowania pewnych aspektów dyrektywy, właściwe organy powinny uwzględnić zgodnie z tym artykułem wytyczne w sprawie scenariuszy planowania naprawy oraz wskaźników, które mają zostać uwzględnione w planach naprawy wydawanych przez EUNB, poprzez dołożenie wszelkich starań, aby zastosować się do tych wytycznych zgodnie z art. 16 ust. 3 rozporządzenia (UE) nr 1093/2010.
(15) Celem planowania naprawy, jak określono w dyrektywie 2014/59/UE, jest zidentyfikowanie wariantów służących utrzymaniu lub przywróceniu rentowności i sytuacji finansowej danej instytucji lub grupy, jeżeli taka instytucja lub grupa znajduje się w bardzo trudnej sytuacji. W ramach kryteriów oceny planu naprawy należy zatem dążyć do zapewnienia, aby plan ten był odpowiedni dla podmiotów, które są nim objęte, i że plan oraz warianty przedstawione w dokumencie są wykonalne i mogą zostać wdrożone w odpowiednim czasie. Dokładne okoliczności, jakie właściwy organ musi poddać ocenie, będą zależeć od treści i zakresu planu naprawy. Należy ustanowić jednolite przepisy dotyczące minimalnych kryteriów, które powinny być poddane ocenie, aby uwzględnić zdolność właściwych organów do nakładania uproszczonych obowiązków w odniesieniu do niektórych instytucji, jeżeli chodzi o treść planów naprawy i szczegółowe informacje na ich temat zgodnie z art. 4 dyrektywy 2014/59/UE.
(16) W stosownych przypadkach należy określić dodatkowe kryteria mające zastosowanie do oceny grupowych planów naprawy w celu odzwierciedlenia dodatkowych wymogów przewidzianych w dyrektywie 2014/59/UE, które mają zastosowanie do takich planów.
(17) Plany naprawy powinny być kompletne i zawierać wszystkie informacje wymagane na mocy dyrektywy 2014/59/UE, w tym elementy wyszczególnione w niniejszym rozporządzeniu. Powinny one również być kompleksowe, w tym wystarczająco szczegółowe i o wystarczającym zakresie możliwości w odniesieniu do okoliczności danego podmiotu lub podmiotów, których dotyczą.
(18) W wymaganiach dotyczących treści planów restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji należy uwzględniać bieżące prace prowadzone w celu skoordynowania tego rodzaju rozwoju sytuacji na poziomie światowym za pośrednictwem Rady Stabilności Finansowej.
(19) Normy dotyczące treści planów restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji oraz oceny możliwości przeprowadzenia skutecznej restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji powinny być wystarczająco elastyczne, aby uwzględnić okoliczności występujące w przypadku danej instytucji lub grupy w celu zapewnienia, by plany były ukierunkowane i przydatne dla realizacji strategii restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji.
(20) Organy ds. restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji powinny oceniać, czy likwidacja w ramach zwykłego postępowania upadłościowego może w wiarygodny i wykonalny sposób doprowadzić do osiągnięcia celów restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji. W tym celu konieczne może być korzystanie ze stosownej wiedzy fachowej w odniesieniu do systemów gwarancji depozytów. Ocena, czy likwidacja jest wykonalna i wiarygodna, nie wyklucza konieczności dokonania oceny, czy cele restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji zostaną osiągnięte w równym stopniu w likwidacji w ramach krajowych postępowań upadłościowych, w tym przez ograniczenie do minimum korzystania z nadzwyczajnego publicznego wsparcia finansowego.
(21) Ocena możliwości przeprowadzenia skutecznej restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji jest procesem wieloetapowym i jest możliwa jedynie na podstawie zidentyfikowanej, preferowanej strategii restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji. Organy ds. restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji mogą uznać pod koniec tego procesu, że bardziej odpowiednia jest zmieniona lub całkowicie odmienna strategia.
(22) Należy również rozważyć warianty preferowanej strategii, aby wziąć pod uwagę okoliczności, które uniemożliwiają wprowadzenie preferowanej strategii restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji, takie jak sytuacja, w której strategia oparta na pojedynczym punkcie kontaktowym z wykorzystaniem instrumentu umorzenia lub konwersji długu nie jest już wykonalna, jeżeli straty przekroczą zobowiązania kwalifikowalne wyemitowane przez jednostkę dominującą.
(23) Normy dotyczące grupowych planów restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji oraz oceny możliwości przeprowadzenia skutecznej restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji powinny umożliwić stosowanie strategii restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji opartej na dowolnym dostosowanym podejściu przedstawionym przez Radę Stabilności Finansowej i określonym w motywie 80 dyrektywy 2014/59/UE. Strategie restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji mogą mianowicie obejmować jeden organ ds. restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji, który stosuje instrumenty restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji na poziomie spółki holdingowej lub jednostki dominującej w ramach grupy (pojedynczy punkt kontaktowy), obejmować więcej niż jeden organ ds. restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji, który stosuje instrumenty restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji w odniesieniu do więcej niż jednej regionalnej lub funkcjonalnej podgrupy lub podmiotu w grupie transgranicznej (wielokrotny punkt kontaktowy), lub mogą stanowić połączenie aspektów obu tych rodzajów organów.
(24) W każdym razie w planowaniu restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji oraz w ocenie możliwości przeprowadzenia skutecznej restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji należy uwzględnić wszelkie działania wspierające wymagane przez organy ds. restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji inne niż organy podejmujące działania w ramach restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji, np. poprzez dostarczanie informacji, stałe świadczenie wspólnych usług mających krytyczne znaczenie lub decyzje o rezygnacji z podjęcia działania w ramach restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji, biorąc pod uwagę prawo innych organów ds. restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji do działania z własnej inicjatywy, jeżeli jest to konieczne do osiągnięcia wewnętrznej stabilności finansowej przy braku skutecznych działań ze strony organów ds. restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji.
(25) W sekcji C załącznika do dyrektywy 2014/59/UE określono szereg kwestii, które należy uwzględnić przy ocenie możliwości przeprowadzenia skutecznej restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji instytucji lub grupy, ale nie jest to zbiór wyczerpujący i wymaga dalszego uszczegółowienia.
(26) Zgodnie z art. 32 dyrektywy 2014/59/UE, działanie w ramach restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji powinno być podejmowane wyłącznie w przypadku, gdy likwidacja instytucji lub grupy w ramach standardowego postępowania upadłościowego nie leży w interesie publicznym, a zatem przy ocenie możliwości przeprowadzenia skutecznej restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji należy uznać taką likwidację za alternatywę wobec działania w ramach restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji.
(27) W art. 23 ust. 1 dyrektywy 2014/59/UE określono szereg warunków, jakie muszą zostać spełnione, aby instytucja dominująca, unijna instytucja dominująca i niektóre inne podmioty należące do danej grupy oraz ich jednostki zależne w innych państwach członkowskich lub państwach trzecich, które to podmioty stanowią instytucje lub instytucje finansowe, na podstawie umowy dotyczącej wsparcia finansowego w ramach grupy przewidzianego w rozdziale III tej dyrektywy mogły zapewnić wsparcie finansowe w formie pożyczki, udzielenia gwarancji lub udostępnienia aktywów do wykorzystania jako zabezpieczenie na potrzeby innego podmiotu powiązanego, który spełnia warunki w zakresie wczesnej interwencji. Zgodnie z art. 25 ust. 2 dyrektywy 2014/59/UE właściwy organ podmiotu powiązanego udzielającego wsparcia może zakazać udzielenia wsparcia finansowego lub je ograniczyć.
(28) Uwzględniając trudności finansowe podmiotu otrzymującego wsparcie oraz warunek, zgodnie z którym musi istnieć uzasadnione prawdopodobieństwo, że udzielone wsparcie finansowe pomoże przezwyciężyć trudności finansowe, konieczne jest przeprowadzenie dogłębnej analizy potrzeb podmiotu otrzymującego wsparcie w zakresie kapitału i płynności oraz analizy wewnętrznych i zewnętrznych przyczyn wystąpienia trudności finansowych, a także przeszłych, obecnych i oczekiwanych warunków rynkowych. Analiza ta powinna obejmować środki, jakie zaplanowano w celu zaradzenia przyczynom trudności podmiotu otrzymującego wsparcie i które mogą w skuteczny sposób wspierać proces naprawy jego sytuacji finansowej.
(29) Ocena szeregu warunków należy do obowiązków podmiotu, który udziela wsparcia ("podmiot udzielający wsparcia"), oraz właściwego organu odpowiedzialnego za instytucję udzielającą wsparcia. W ocenie należy uwzględnić ryzyko potencjalnego niekorzystnego rozwoju sytuacji. Do celów kompleksowej oceny warunków, które dotyczą podmiotu udzielającego wsparcia, właściwy organ odpowiedzialny za podmiot udzielający wsparcia powinien również uwzględnić informacje i oceny dostarczone przez właściwy organ odpowiedzialny za podmiot powiązany otrzymujący wsparcie finansowe.
(30) W przypadku warunku, zgodnie z którym treść tego przepisu jest zgodna z art. 19 ust. 7 dyrektywy 2014/59/UE, należy uwzględnić ryzyko niewykonania zobowiązania przez podmiot otrzymujący wsparcie oraz stratę po stronie podmiotu udzielającego wsparcia ze względu na niewypłacalność podmiotu otrzymującego wsparcie, na podstawie porównania sytuacji po otrzymaniu wsparcia lub - odpowiednio - bez jej przyznania oraz w oparciu o ujawnienie wszystkich stosownych informacji. Warunki te powinny odzwierciedlać najlepszy interes podmiotu udzielającego wsparcia, jak określono w art. 19 ust. 7 lit. b), który stanowi, że można uwzględnić wszelkie bezpośrednie lub pośrednie korzyści, jakie dana strona może odnieść w wyniku udzielenia wsparcia finansowego. Powinno to zostać zweryfikowane w drodze dogłębnej analizy kosztów i korzyści dla podmiotów udzielających wsparcia i grupy jako całości w ramach opisanych dwóch scenariuszy.
(31) Umowy dotyczące wsparcia finansowego oraz udzielanie wsparcia finansowego w ramach grupy może poprawić możliwość przeprowadzenia skutecznej restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji grupy, na przykład gdy są one zgodne z mechanizmem pokrywania strat zapewnianym w ramach strategii restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji. Mogą one jednakże również ograniczać możliwość realizacji wybranej strategii restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji, np. jeśli strategia ta przewiduje rozdzielenie różnych części danej grupy. Ocena wpływu na możliwość restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji powinna zatem opierać się na ocenie możliwości przeprowadzenia skutecznej restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji, na indywidualnym planie restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji, a także w stosownych przypadkach na grupowym planie restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji zgodnie z ustaleniami wspólnej decyzji kolegium ds. restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji.
(32) Konieczne jest zapewnienie, aby niezależni rzeczoznawcy przy wykonywaniu swych zadań w zakresie wyceny do celów określonych w art. 36, w tym art. 49 ust. 3 i art. 74 dyrektywy 2014/59/UE nie podlegali ani nie byli postrzegani jako podlegający wpływowi organów publicznych, w tym organu ds. restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji, ani instytucji lub podmiotu, o których mowa w art. 1 ust. 1 lit. b), c) lub d) tej dyrektywy.
(33) W związku z tym należy stosować jednolite przepisy, aby określić okoliczności, w których osobę uznaje się za niezależną od właściwych organów publicznych, w tym organu ds. restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji, oraz od instytucji lub podmiotu, o których mowa w art. 1 ust. 1 lit. b), c) lub d) dyrektywy 2014/59/UE. Przepisy te powinny zawierać wymogi dotyczące wiedzy i zasobów danej osoby i ich związku z właściwymi organami publicznymi, w tym organem ds. restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji, oraz z instytucją lub podmiotem, o których mowa w art. 1 ust. 1 lit. b), c) lub d) dyrektywy 2014/59/UE.
(34) Niezależność tę można wzmocnić poprzez ustanowienie warunków zapewniających adekwatność wiedzy fachowej i zasobów niezależnego rzeczoznawcy. W szczególności należy zapewnić, by niezależny rzeczoznawca miał niezbędne kwalifikacje, wiedzę i wiedzę specjalistyczną we wszystkich odpowiednich dziedzinach, w szczególności w zakresie wyceny i rachunkowości w kontekście sektora bankowego. Należy również zapewnić, aby do celów przeprowadzenia wyceny niezależny rzeczoznawca dysponował wystarczającymi zasobami ludzkimi i technicznymi lub miał do nich dostęp. Do osiągnięcia tego celu wskazane może być zapewnienie - w odniesieniu do przeprowadzania wyceny - dostępu do wystarczających zasobów ludzkich i technicznych poprzez zaangażowanie pracowników lub wykonawców z innych przedsiębiorstw specjalizujących się w wycenie lub z firm prawniczych bądź też z innych źródeł. Jeżeli na potrzeby wsparcia przeprowadzenia wyceny zaangażowano personel lub wykonawców, powinni oni podlegać weryfikacji konfliktów interesów w celu zapewnienia braku zagrożenia w zakresie niezależności. We wszystkich przypadkach niezależny rzeczoznawca powinien pozostać odpowiedzialny za wynik wyceny.
(35) Ponadto należy zagwarantować, że również niezależny rzeczoznawca ma możliwość skutecznego przeprowadzenia wyceny bez nadmiernego polegania na którymkolwiek z właściwych organów publicznych, w tym organie ds. restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji, ani na instytucji lub podmiocie, o których mowa w art. 1 ust. 1 lit. b), c) lub d) dyrektywy 2014/59/UE. Udzielanie instrukcji lub wskazówek koniecznych do przeprowadzenia wyceny, na przykład w odniesieniu do metodyki w dziedzinie wyceny zapewnianej na podstawie prawodawstwa unijnego w celach związanych z restrukturyzacją i uporządkowaną likwidacją, nie powinno być jednak postrzegane jako nadmierne poleganie na nich, jeżeli takie polecenia lub wskazówki uważa się za niezbędne do wspierania przeprowadzania wyceny. Ponadto nie należy ograniczać zapewniania wsparcia, takiego jak dostarczanie przez daną instytucję lub podmiot systemów, sprawozdań finansowych, sprawozdań regulacyjnych, danych rynkowych, innych dokumentów lub innego rodzaju wsparcia na rzecz niezależnego rzeczoznawcy, jeżeli w ocenie organu powołującego lub innego organu, który może być upoważniony do wykonania tego zadania w zainteresowanym państwie członkowskim, jest to uważane za konieczne w celu wsparcia przeprowadzenia wyceny. Zgodnie z wszelkimi procedurami, jakie mogą zostać wprowadzone, zapewnianie instrukcji, wytycznych i innych form wsparcia powinno zostać uzgodnione w poszczególnych przypadkach lub łącznie.
(36) Nie należy uniemożliwiać przyznawania rozsądnych wynagrodzeń i zwrotu uzasadnionych kosztów w związku z wyceną.
(37) Niezależność może być zagrożona, gdy wycena jest przeprowadzana przez osobę zatrudnioną przez jakiekolwiek właściwe organy publiczne, w tym organ ds. restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji oraz instytucję lub podmiot, o których mowa w art. 1 ust. 1 lit. b), lit. c) i lit. d) dyrektywy 2014/59/UE, lub powiązaną z tymi organami lub podmiotami nawet w przypadkach, gdy ustanowiono pełną odrębność organizacyjną na potrzeby reagowania na takie zagrożenia, jak kontrola własna, interes własny, rzecznictwo, znajomość, stosunek zaufania lub zastraszanie. W związku z tym istnieje konieczność zagwarantowania, iż zapewniono odpowiedni rozdział prawny w taki sposób, że niezależny rzeczoznawca nie jest pracownikiem ani wykonawcą jakichkolwiek właściwych organów publicznych, w tym organu ds. restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji, lub instytucji bądź podmiotu ani nie należy do grupy związanej z tymi organami lub podmiotami.
(38) Niezbędne jest również zagwarantowanie, że niezależny rzeczoznawca nie ma istotnego wspólnego interesu ani nie znajduje się w sytuacji konfliktu interesów w stosunku do jakiegokolwiek właściwego organu publicznego, w tym organu ds. restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji, ani instytucji lub podmiotu, o których mowa w art. 1 ust. 1 lit. b), c) lub d) dyrektywy 2014/59/UE, w tym ich kadry kierowniczej wyższego szczebla, akcjonariuszy posiadających pakiet kontrolny udziałowców, podmiotów powiązanych i znaczących wierzycieli, co mogłoby mieć miejsce w przypadku, gdyby niezależny rzeczoznawca był znaczącym wierzycielem danej instytucji lub danego podmiotu. Istotny interes mogłyby również stanowić stosunki osobiste.
(39) Organ powołujący lub inny organ, który może być upoważniony do wykonania tego zadania w zainteresowanym państwie członkowskim, powinien zatem ocenić, czy w danym przypadku dochodzi do jakiegokolwiek istotnego wspólnego interesu lub konfliktu interesów. Do celów tej oceny niezależny rzeczoznawca powinien powiadomić organ powołujący lub inny organ, który może być upoważniony do wykonania tego zadania w zainteresowanym państwie członkowskim, o zaistnieniu jakiegokolwiek faktycznego lub potencjalnego interesu, jaki zdaniem danej osoby może w odniesieniu do oceny tego organu zostać uznany za istotny interes, oraz dostarcza wszelkie informacje, których z uzasadnionym prawdopodobieństwem może wymagać organ na potrzeby dokonania tej oceny. W przypadku osób prawnych niezależność powinna być oceniona poprzez odniesienie do przedsiębiorstwa lub partnerstwa jako całości, ale z uwzględnieniem jakiejkolwiek odrębności organizacyjnej oraz innych ustaleń, które mogą zostać wprowadzone w celu rozróżnienia między tymi pracownikami, którzy mogą być zaangażowani w proces wyceny, a innymi członkami personelu, aby zapewnić reagowanie na takie zagrożenia, jak kontrola własna, interes własny, rzecznictwo, znajomość, stosunek zaufania lub zastraszanie. Jeżeli waga tych zagrożeń w porównaniu z zastosowanymi zabezpieczeniami prowadzi do naruszenia niezależności danej osoby, przedsiębiorstwo lub partnerstwo nie powinno pełnić funkcji niezależnego rzeczoznawcy.
(40) Na potrzeby kwalifikowalności do pełnienia roli rzeczoznawcy w żadnym wypadku za niezależnego nie można uznać biegłego rewidenta, który zakończył kontrolę danej instytucji lub podmiotu, o których mowa w art. 1 ust. 1 lit. b), c) lub d) dyrektywy 2014/59/UE, w roku poprzedzającym rok oceny przeprowadzanej przez niezależnego rzeczoznawcę. Również w odniesieniu do innych usług kontroli lub wyceny świadczonych na rzecz instytucji lub podmiotu w latach poprzedzających bezpośrednio datę przeprowadzania oceny niezależności należy założyć, że obejmują one istotny wspólny interes lub konflikt interesów, chyba że zostanie wykazane w sposób zadowalający organ powołujący lub inny organ, który może być upoważniony do wykonania tego zadania w zainteresowanym państwie członkowskim, że taka sytuacja nie ma miejsca, uwzględniając wszystkie istotne okoliczności, w tym wszelkie obowiązujące rodzaje odrębności organizacyjnej lub inne uzgodnienia.
(41) Konieczne jest, aby po wyznaczeniu niezależny rzeczoznawca stosował strategie polityczne i procedury zgodnie z obowiązującymi kodeksami etyki i normami zawodowymi do identyfikacji wszelkich faktycznych lub potencjalnych interesów, które rzeczoznawca uznaje za mogące stanowić istotny wspólny interes lub konflikt interesów. Należy niezwłocznie poinformować organ powołujący lub inny organ, który można zidentyfikować w zainteresowanym państwie członkowskim, o wszelkich rzeczywistych lub potencjalnych interesach, a taki organ powinien rozważyć, czy stanowią one istotny interes i jeżeli stanowią - należy odwołać wyznaczonego niezależnego rzeczoznawcę i wyznaczyć nowego rzeczoznawcę.
(42) W dyrektywie 2014/59/UE wymaga się, aby państwa członkowskie przyznały swoim organom ds. restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji szereg uprawnień, w tym uprawnienia do umorzenia i konwersji określone w art. 2 ust. 1 pkt 66 tej dyrektywy, które to uprawnienia mogą być stosowane niezależnie lub w połączeniu z działaniami w ramach restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji.
(43) Ważne jest zapewnienie, by uprawnienia do umorzenia i konwersji mogły być stosowane w odniesieniu do wszystkich zobowiązań, które nie są wyłączone na mocy art. 44 ust. 2 dyrektywy 2014/59/UE. W odniesieniu do zobowiązań podlegających prawu państwa trzeciego innych niż te wchodzące w zakres listy zobowiązań, do których ma zastosowanie wyłączenie przewidziane w art. 55 ust. 1 dyrektywy 2014/59/UE, należy dołączyć postanowienie umowne, aby uzasadnić zastosowanie uprawnienia do umorzenia i konwersji do tego rodzaju zobowiązania.
(44) Postanowienia umowne, o których mowa w art. 55 ust. 1 dyrektywy 2014/59/UE, należy włączyć do umów ustanawiających zobowiązania, do których ma zastosowanie ten artykuł, zawartych po dacie rozpoczęcia stosowania przepisów przyjętych w celu transpozycji tytułu IV rozdział IV sekcja 5 dyrektywy 2014/59/UE.
(45) W szczególności postanowienie umowne, o którym mowa w art. 55 ust. 1 dyrektywy 2014/59/UE, należy włączyć do odpowiednich umów dotyczących zobowiązania, które przy ich tworzeniu nie są w pełni zabezpieczone lub są całkowicie zabezpieczone, ale postanowienia umowne regulujące dane zobowiązanie nie obligują dłużnika do ustanowienia zabezpieczenia, które zapewniałoby w sposób ciągły pełne bezpieczeństwo zobowiązania zgodnie z obowiązującymi wymogami regulacyjnymi określonymi w prawie Unii lub równoważnym prawie w państwach trzecich.
(46) W odniesieniu do odpowiednich umów zawartych przed datą rozpoczęcia stosowania przepisów przyjętych w celu transpozycji tytułu IV rozdział IV sekcja 5 dyrektywy 2014/59/UE postanowienie umowne należy włączyć, jeżeli zobowiązania są ustanawiane na mocy tej umowy po dacie transpozycji.
(47) Ponadto w odniesieniu do odpowiednich umów zawartych przed datą rozpoczęcia stosowania przepisów przyjętych w celu transpozycji tytułu IV rozdział IV sekcja 5 dyrektywy 2014/59/UE istotne zmiany, które mają wpływ na istotne prawa i obowiązki stron umowy, powinny wiązać się z obowiązkiem umieszczania postanowienia umownego, o którym mowa w art. 55 ust. 1 dyrektywy 2014/59/UE. Nieistotne zmiany, które nie mają wpływu na prawa i obowiązki materialne strony odpowiedniej umowy, nie powinny być wystarczającą podstawą do wprowadzania wymogu włączenia postanowienia umownego; we wszystkich innych przypadkach postanowienie umowne należy wprowadzić.
(48) Należy ustanowić obowiązkowe elementy treści postanowienia umownego w celu umożliwienia odpowiedniego poziomu harmonizacji przy jednoczesnym zapewnieniu, aby organy ds. restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji, instytucje i podmioty, o których mowa w art. 1 ust. 1 lit. b), c) i d) dyrektywy 2014/59/UE, mogły uwzględnić różnice w systemach prawnych lub różnice wynikające z charakteru lub formy zobowiązań.
(49) W celu zapewnienia jednolitego podejścia w całej Unii gwarantującego skuteczną koordynację między odpowiednimi organami oraz umożliwienia organowi ds. restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji podejmowania odpowiednich, świadomych i szybkich decyzji w sprawie restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji w niniejszym rozporządzeniu określono procedury i treść powiadomień, o których mowa w art. 81 ust. 1, 2 i 3 dyrektywy 2014/59/UE.
(50) Powiadomienia należy wysyłać za pośrednictwem bezpiecznego połączenia elektronicznego, odzwierciedlając pilny charakter sprawy oraz znaczenie zakresu przedmiotowego. W celu wsparcia koordynacji między stronami rozważa się zastosowanie w ramach procedury uprzedniej komunikacji ustnej i późniejszego potwierdzenia odbioru.
(51) W ramach powiadomień należy dostarczyć adresatowi odpowiednie informacje, aby mógł on bezzwłocznie wykonywać swoje zadania; w związku z tym przewidziano konkretne treści w odniesieniu do powiadomienia, jakie organ zarządzający instytucji lub podmiotu, o których mowa w art. 1 ust. 1 lit. b), c) lub d) dyrektywy 2014/59/UE, powinien przedłożyć właściwemu organowi, jeżeli znajdują się one na progu upadłości lub są zagrożone upadłością. Podobnie takie powiadomienie przekazane przez właściwy organ organowi ds. restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji powinno zawierać wspomniane informacje umożliwiające organowi ds. restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji wykonanie jego zadań. Szczegółowe wymogi dotyczące treści należy zapewnić również w odniesieniu do powiadomienia o ocenie, zgodnie z którą instytucja lub podmiot, o których mowa w art. 1 ust. 1 lit. b), c) lub d), są na progu upadłości lub są zagrożone upadłością, jeżeli ocena ta została zainicjowana odpowiednio przez właściwy organ lub organ ds. restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji. W takich przypadkach w powiadomieniu należy również określić odpowiednie warunki przewidziane w art. 32 ust. 1 lit. a) i b) dyrektywy 2014/59/UE.
(52) W celu zapewnienia zharmonizowanego podejścia w całej Unii, aby odpowiednio informować zainteresowane strony o restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji, w niniejszym rozporządzeniu określono procedury i treści obwieszczenia zawierającego streszczenie skutków działania w ramach restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji, w tym decyzji o zawieszeniu lub ograniczeniu wykonywania niektórych praw zgodnie z art. 69, 70 i 71 dyrektywy 2014/59/UE.
(53) W niniejszym rozporządzeniu określono treść takiego obwieszczenia, uwzględniając niektóre najważniejsze informacje, jakie należy przekazywać klientom detalicznym i niedetalicznym oraz wierzycielom; w odniesieniu do elementów, które nie zostały wymienione w niniejszym rozporządzeniu, obwieszczenie powinno być spójne z szerszą strategią komunikacyjną opracowaną jako część planu restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji oraz uwzględnioną w rozdziale II sekcje I i II niniejszego rozporządzenia. Konieczne jest przyjęcie regulacyjnych standardów technicznych w celu określenia jednolitych, szczegółowych przepisów w zakresie ustanawiania kolegiów ds. restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji i procedur, których mają one przestrzegać podczas wykonywania funkcji i zadań określonych w art. 88 dyrektywy 2014/59/UE ze względu fakt, że grupowe planowanie restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji może wywierać duży wpływ w więcej niż jednym państwie członkowskim.
(54) Przy ustanawianiu kolegium ds. restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji należy unikać powielania prac już prowadzonych przez organ sprawujący nadzór skonsolidowany i kolegium organów nadzoru. Ważne jest również zapewnienie, aby prace te zostały dostosowane w celu umożliwienia reagowania na potrzeby w zakresie funkcjonowania kolegium. W szczególności należy zapewnić, aby grupowy organ ds. restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji uwzględniał i odpowiednio dostosowywał wszystkie stosowne prace prowadzone przez organ sprawujący nadzór skonsolidowany w ramach kolegium organów nadzoru, w szczególności w odniesieniu do identyfikowania odpowiednich podmiotów powiązanych; w związku z tym władze te należy zaprosić do udziału jako członka lub obserwatora kolegium ("proces wykonania schematu").
(55) Odniesienie do innych grup lub kolegiów wykonujących takie same zadania i funkcje zgodnie z art. 88 ust. 6 dyrektywy 2014/59/UE należy rozumieć jako obejmujące, ale nieograniczające się do grup zarządzania w sytuacji kryzysowej ustanowionych w ramach wspólnych zasad i podejść opracowanych przez Radę Stabilności Finansowej i grupę G-20. Ważne jest zatem zapewnienie, by grupowe organy ds. restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji przy ocenie swojego obowiązku utworzenia kolegium ds. restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji oceniały również, czy te inne grupy lub kolegia działają zgodnie z przepisami niniejszego rozporządzenia.
(56) Udział organów ds. restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji z państw trzecich w charakterze obserwatorów w kolegium ds. restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji został już przewidziany w art. 88 ust. 3 dyrektywy 2014/59/UE. Dlatego należy zapewnić proces organizowania ich udziału w pracach kolegium ds. restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji oraz ich udziału w różnych zadań kolegium.
(57) Do osiągnięcia efektywnego planowania restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji potrzebne są skutecznego i terminowe interakcje oraz współpraca między kolegium ds. restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji a grupą bankową, w szczególności między grupowym organem ds. restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji a unijną jednostką dominującą. Oczekuje się, że w tym celu grupowy organ ds. restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji poinformuje unijną jednostkę dominującą o ustanowieniu kolegium ds. restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji, jego składzie i o wszelkich zmianach w tym składzie. W ramach skutecznych i terminowych interakcji i współpracy między grupowym organem ds. restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji a unijną jednostką dominującą nie należy jednak pomijać aspektów szybkości działania niezbędnego do utrzymania stabilności finansowej ani charakteru przygotowawczego czy zapobiegawczego i złożonej analizy ekonomicznej wymaganych przy planowaniu restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji.
(58) Pisemne uzgodnienia i procedury kolegium ds. restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji powinny zawierać niezbędne przepisy organizacyjne, aby zapewnić wydajne i skuteczne procesy decyzyjne. W szczególności kolegia ds. restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji powinny uznawać potrzebę ustanowienia elastycznych podstruktur w ramach kolegium ds. restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji na potrzeby wykonywania funkcji kolegium i zapewnienia, aby członkowie kolegium mogli wnosić odpowiedni wkład w odniesieniu do każdej funkcji kolegium. W szczególności, jeżeli zostanie uznane za stosowne, by w kolegium w charakterze obserwatorów uczestniczyły organy inne niż członkowie kolegium, konieczne jest zapewnienie przez grupowy organ ds. restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji, aby warunki uczestnictwa były określone w pisemnych uzgodnieniach oraz aby nie były one bardziej korzystne niż te przewidziane w niniejszym rozporządzeniu dla członków kolegium.
(59) Pisemne uzgodnienia i procedury kolegium ds. restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji powinny również obejmować niezbędne przepisy operacyjne w celu zapewnienia, aby kolegium umożliwiało organom ds. restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji zarówno koordynowanie ich wkładu do kolegium organów nadzoru, jak i organizowanie analizy, opinii i oceny w odniesieniu do danych, jakie otrzymają organy ds. restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji od kolegium organów nadzoru. Najlepiej zatem, aby pisemne ustalenia obejmowały proces komunikacji między organami nadzoru a kolegium ds. restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji, przede wszystkim między grupowym organem ds. restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji a organem sprawującym nadzór skonsolidowany. W pisemnych ustaleniach należy również określić procedury, jakie należy stosować w ramach kolegium ds. restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji dla wypracowania wspólnego zrozumienia we wszystkich przypadkach, w których w praktyce konieczna jest koordynacja, ale nie jest wymagana wspólna decyzja zgodnie z dyrektywą 2014/59/UE.
(60) Grupowy organ ds. restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji powinien mieć dostęp do wszelkich informacji niezbędnych do wykonywania swych zadań i obowiązków oraz powinien działać jako koordynator do celów gromadzenia i rozpowszechniania informacji otrzymanych od dowolnego członka kolegium lub dowolnego podmiotu powiązanego podlegającego przepisom dotyczącym poufności i przepisom obejmującym wymianę informacji poufnych przewidzianym w dyrektywie 2014/59/UE.
(61) W celu zapewnienia skuteczności procedur operacyjnych pod względem reagowania w sytuacjach awaryjnych grupowy organ ds. restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji powinien przeprowadzić badania dotyczące funkcjonowania kolegium ds. restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji oraz w stosownych przypadkach powinien mieć możliwość zaangażowania unijnej jednostki dominującej w wykonywanie tych badań.
(62) Kluczowe znaczenie ma terminowe i realistyczne planowanie wszystkich elementów procedur wspólnej decyzji. Każdy organ zaangażowany w te procesy powinien zapewnić grupowemu organowi ds. restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji swój wkład w odpowiednią wspólną decyzję w sposób terminowy i skuteczny oraz zgodnie z odpowiednimi harmonogramami wspólnej decyzji.
(63) Należy zapewnić, by wspólne decyzje były podejmowane szybko i terminowo. Jest to szczególnie istotne w przypadku decyzji o restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji, ale jest również ważne w odniesieniu do planowania restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji. Jednocześnie należy zadbać o to, by wszystkim organom uczestniczącym we wspólnym procesie decyzyjnym zapewniono odpowiedni czas na wyrażenie opinii. Aby osiągnąć właściwą równowagę między tymi dwoma celami, grupowy organ ds. restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji powinien mieć uprawnienia do przedstawienia projektu wniosku innym organom zaangażowanym w proces, wyznaczając jednocześnie odpowiedni termin, po upływie którego zakłada się, że organy niewyrażające sprzeciwu zgadzają się na wspomniany wniosek. Przy wyznaczaniu odpowiedniego terminu grupowy organ ds. restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji powinien odpowiednio uwzględnić rzeczywiste ramy czasowe procesu decyzyjnego wyznaczone przepisami prawa lub określone uprzednio przez samo kolegium.
(64) Aby zapewnić ustanowienie skutecznego procesu, grupowy organ ds. restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji powinien ponosić ostateczną odpowiedzialność za ustalenie kolejności realizacji wymaganych etapów. Należy określić etapy podejmowania wszelkich wspólnych decyzji, uznając jednocześnie, że niektóre z tych etapów można wykonywać równolegle, a inne kolejno.
(65) Zgodnie z art. 13 ust. 3 dyrektywy 2014/59/UE co najmniej raz w roku należy dokonywać przeglądu i aktualizacji grupowych planów restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji. Konieczne jest jednak zapewnienie dokonywania przeglądów i aktualizacji grupowych planów restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji na zasadzie ad hoc, jeśli taka konieczność zaistnieje na podstawie informacji otrzymanych przez kolegium organów nadzoru lub w wyniku własnej inicjatywy kolegium ds. restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji.
(66) W celu zwiększenia przejrzystości funkcjonowania kolegiów ds. restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji w niniejszym rozporządzeniu należy jasno określić jednolite warunki przekazywania wspólnych decyzji unijnej jednostce dominującej i pozostałym podmiotom należącym do odpowiedniej grupy. W celu zapewnienia porównywalności procesów i ich wyników, które umożliwi osiągnięcie konwergencji, konieczne jest wyraźne określenie jednolitych przepisów dotyczących procesu i dokumentacji wymaganych do podejmowania wspólnej decyzji w ramach kolegiów ds. restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji.
(67) Należy również zapewnić koordynację indywidualnych decyzji podejmowanych przez grupowy organ ds. restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji oraz organy ds. restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji właściwe dla jednostek zależnych w przypadku braku wspólnej decyzji, aby umożliwić kolegium ds. restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji wykonywanie jego zadań, jak określono w art. 88 ust. 1 dyrektywy 2014/59/UE. Dlatego konieczne jest określenie procesu funkcjonowania kolegium jako ram umożliwiających grupowemu organowi ds. restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji i innym organom dążenie do skutecznego i wykonalnego grupowego planowania restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji nawet w przypadku braku wspólnej decyzji.
(68) Przy określaniu, czy istnieje konieczność przygotowania grupowego programu restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji, odpowiednie organy ds. restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji uczestniczące w pracach kolegium ds. restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji powinny uwzględnić zgodnie z art. 91 i 92 dyrektywy 2014/59/UE, czy badana restrukturyzacja i uporządkowana likwidacja ma wymiar grupowy. W tym celu grupowy organ ds. restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji powinien dążyć do zidentyfikowania wszystkich podmiotów powiązanych, na które ma lub może mieć wpływ sytuacja, w której podmiot powiązany lub unijna jednostka dominująca spełnia warunki przewidziane w art. 32 lub 33 dyrektywy 2014/59/UE.
(69) W celu zapewnienia optymalnych warunków dla restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji konieczna jest wydajna i skuteczna praca w krótkich ramach czasowych. Ważne jest zatem postanowienie, aby kolegium ds. restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji przy rozważaniu konieczności przygotowania grupowego programu restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji miało również powinność rozważania potrzeby uwspólnienia krajowych mechanizmów finansowania. W szczególności kolegia ds. restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji powinny wziąć pod uwagę w odniesieniu do planów finansowania i stosowania dyrektywy 2014/59/UE, czy uwspólnienie krajowych mechanizmów finansowania jest niezbędne. W przypadku braku uwspólnienia należy odpowiednio dostosować treść i proces planu finansowania. Aby zapewnić większą skuteczność, grupowy organ ds. restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji powinien mieć możliwość zastąpienia swojej ostatecznej pozytywnej oceny w sprawie konieczności przygotowania grupowego programu restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji własnym wnioskiem w sprawie tego programu.
(70) W grupowym programie restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji należy w miarę możliwości i w stosownych przypadkach uwzględniać grupowy plan restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji oraz przestrzegać tego planu, chyba że organy ds. restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji, biorąc pod uwagę okoliczności danej sprawy, ocenią, że cele restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji można osiągnąć skuteczniej w wyniku podjęcia działań, które nie zostały przewidziane w planie restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji.
(71) Konieczne jest, aby wszystkie podmioty, na które ma wpływ restrukturyzacja i uporządkowana likwidacja, dysponowały pełną wiedzą na temat poglądów i działań organu ds. restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji, który nie zgadza się na wspólną decyzję w sprawie grupowego programu restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji na potrzeby koordynacji. Każdy organ, który nie wyraża zgody, powinien podać grupowemu organowi ds. restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji jasne uzasadnienie braku zgody.
(72) Podstawę niniejszego rozporządzenia stanowi projekt regulacyjnych standardów technicznych przedstawiony Komisji przez Europejski Urząd Nadzoru Bankowego (EUNB).
(73) Do celów regulacyjnych standardów technicznych określających treść planów restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji dla instytucji, które nie należą do grupy objętej nadzorem skonsolidowanym na podstawie art. 111 i 112 dyrektywy 2013/36/UE, oraz treść planów restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji wymaganą dla grup zgodnie z, odpowiednio, art. 10 i 13 dyrektywy 2014/59/UE, a także do celów regulacyjnych standardów technicznych odnoszących się do kryteriów, które mają zostać zbadane na potrzeby oceny możliwości przeprowadzenia skutecznej restrukturyzacji i uporządkowanej likwidacji instytucji lub grup, które to standardy przewidziano odpowiednio w art. 15 ust. 4 i art. 16 ust. 2 dyrektywy 2014/59/UE, EUNB przeprowadził konsultacje z Europejską Radą ds. Ryzyka Systemowego.
(74) EUNB przeprowadził otwarte konsultacje publiczne na temat projektu regulacyjnych standardów technicznych, który stanowi podstawę niniejszego rozporządzenia, dokonał analizy potencjalnych powiązanych kosztów i korzyści oraz zasięgnął opinii Bankowej Grupy Interesariuszy ustanowionej zgodnie z art. 37 rozporządzenia (UE) nr 1093/2010,
PRZYJMUJE NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE: