Dyrektywa 99/42/WE ustanawiająca procedurę uznawania kwalifikacji w zakresie działalności zawodowych objętych dyrektywami w sprawie liberalizacji i środków przejściowych oraz uzupełniająca ogólne systemy uznawania kwalifikacji

Dzienniki UE

Dz.U.UE.L.1999.201.77

Akt utracił moc

Wersja od: 31 lipca 1999 r.

DYREKTYWA 99/42/WE PARLAMENTU EUROPEJSKIEGO I RADY

z dnia 7 czerwca 1999 r.

ustanawiająca procedurę uznawania kwalifikacji w zakresie działalności zawodowych objętych dyrektywami w sprawie liberalizacji i środków przejściowych oraz uzupełniająca ogólne systemy uznawania kwalifikacji

PARLAMENT EUROPEJSKI I RADA UNII EUROPEJSKIEJ,

uwzględniając Traktat ustanawiający Wspólnotę Europejską, w szczególności jego art. 40, art. 47 ust. 1, art. 47 ust. 2 zdanie pierwsze i trzecie oraz art. 55,

uwzględniając wniosek Komisji ⁽¹⁾,

uwzględniając opinię Komitetu Ekonomiczno-Społecznego⁽²⁾,

działając zgodnie z procedurą ustanowioną w art. 251 Traktatu ⁽³⁾ oraz w świetle wspólnego tekstu, przyjętego dnia 22 kwietnia 1999 r.,

a także mając na uwadze, co następuje:

(1) Zgodnie z postanowieniami Traktatu wszelka dyskryminacja ze względu na przynależność państwową w zakresie przedsiębiorczości i świadczenia usług jest zakazana, począwszy od końca okresu przejściowego; tym samym niektóre przepisy dyrektyw, znajdujących zastosowanie w tym obszarze, stały się zbędne dla celów stosowania zasady równego traktowania ze względu na przynależność państwową, ponieważ ta zasada jest szczególnie honorowana w samym Traktacie i wywiera skutek bezpośredni.

(2) Jednakże należy utrzymać w mocy pewne przepisy dyrektyw, wprowadzone w celu ułatwienia efektywnego korzystania z prawa przedsiębiorczości i swobodnego świadczenia usług, zwłaszcza jeśli przyczyniają się do wypełniania zobowiązań Traktatu.

(3) Aby ułatwić stosowanie zasady swobody przedsiębiorczości i swobody świadczenia usług w odniesieniu do wielu rodzajów działalności, przyjęto dyrektywy wprowadzające środki przejściowe, które mają obowiązywać do czasu wzajemnego uznawania kwalifikacji; dyrektywy te zakładają, że fakt prowadzenia przedmiotowej działalności przez odpowiednio długi okres i w niezbyt odległej przeszłości w Państwie Członkowskim, z którego obywatel przybywa, stanowi wystarczające potwierdzenie kwalifikacji do podjęcia tej działalności w Państwach Członkowskich, w których obowiązują zasady rządzące podejmowaniem tego rodzaju działalności.

(4) Najważniejsze klauzule wyżej wymienionych dyrektyw powinny być zastąpione innymi, zgodnymi z wnioskami Rady Europejskiej, której posiedzenie odbyło się w Edynburgu 11 i 12 grudnia 1992 r., w zakresie subsydiarności, uproszczenia prawa wspólnotowego, a zwłaszcza powtórnego przeanalizowania przez Komisję stosunkowo dawno przyjętych dyrektyw dotyczących kwalifikacji zawodowych; dyrektywy te należy w związku z powyższym uchylić.

(5) Dyrektywa Rady 89/48/EWG z dnia 21 grudnia 1988 r. w sprawie ogólnego systemu uznawania dyplomów ukończenia studiów wyższych, przyznawanych po ukończeniu kształcenia i szkolenia zawodowego, trwających co najmniej trzy lata ⁽⁴⁾, oraz dyrektywa Rady 92/51/EWG z dnia 18 czerwca 1992 r. w sprawie drugiego ogólnego systemu uznawania kształcenia i szkolenia zawodowego, uzupełniająca dyrektywę 89/48/EWG ⁽⁵⁾, nie mają zastosowania do niektórych działalności zawodowych, objętych dyrektywami dotyczącymi tych kwestii (część I załącznika A do niniejszej dyrektywy); należy zatem wprowadzić procedurę uznawania kwalifikacji w odniesieniu do działalności zawodowych nieobjętych dyrektywami 89/48/EWG i 92/51/EWG; w większości działalności zawodowe, wymienione w części II załącznika A do niniejszej dyrektywy, objęte są w kwestii uznawania dyplomów, dyrektywą 92/51/EWG.

(6) Skierowano do Rady wniosek mający na celu nowelizację dyrektyw 89/48/EWG i 92/51/EWG w zakresie przedstawiania dowodów dobrej sytuacji finansowej beneficjenta i ubezpieczenia od ryzyka finansowego, których przyjmujące Państwo Członkowskie może wymagać od beneficjanta; Rada zamierza rozpatrzyć ten wniosek na późniejszym etapie.

(7) Do Rady został skierowany wniosek mający na celu ułatwienie swobodnego przepływu wyspecjalizowanych pielęgniarek, które nie mają żadnej z kwalifikacji wymienionych w art. 3 dyrektywy 77/452/EWG ⁽⁶⁾; Rada zamierza rozpatrzyć ten wniosek na późniejszym etapie.

(8) Niniejsza dyrektywa wymaga systematycznego przekazywania raportów z wykonania niniejszej dyrektywy.

(9) Niniejsza dyrektywa nie wpływa na stosowanie art. 39 ust. 4 i art. 45 Traktatu,

PRZYJMUJE NINIEJSZĄ DYREKTYWĘ:

TYTUŁ  I

Zakres stosowania

Artykuł  1

1. Państwa Członkowskie przyjmą środki określone w niniejszej dyrektywie, w zakresie przedsiębiorczości lub świadczenia usług na swoim terytorium przez osoby fizyczne oraz spółki, do których odnosi się tytuł I Ogólnych Programów na rzecz zniesienia ograniczeń swobody świadczenia usług ⁽⁷⁾ i swobody przedsiębiorczości ⁽⁸⁾ (zwane dalej "beneficjantami"), zamierzające wykonywać działalności wymienione w załączniku A.

2. Niniejsza dyrektywa odnosi się do działalności wymienionych w załączniku A, które obywatele Państw Członkowskich zamierzają wykonywać na terenie przyjmującego ich Państwa Członkowskiego - na własny rachunek lub jako pracownicy najemni.

Artykuł  2

Państwa Członkowskie, w których podjęcie lub wykonywanie którejkolwiek z działalności wymienionych w załączniku A jest uwarunkowane posiadaniem pewnych kwalifikacji, zagwarantują, iż każdy beneficjant ubiegający się o podjęcie działalności lub świadczenie usług uzyska informacje o zasadach obowiązujących w odniesieniu do działalności, której dotyczy wniosek, przed podjęciem działalności lub rozpoczęciem świadczenia usług.

TYTUŁ  II

Uznawanie formalnych kwalifikacji nadanych przez inne Państwo Członkowskie

Artykuł  3

1. Bez uszczerbku dla przepisów art. 4 Państwo Członkowskie nie może, kierując się niewystarczającymi kwalifikacjami, odmówić obywatelowi innego Państwa Członkowskiego pozwolenia na podjęcie lub wykonywanie którejkolwiek z działalności wymienionych w części I załącznika A na takich samych warunkach, które stosuje do swoich obywateli, bez uprzedniego porównania wiedzy i umiejętności, potwierdzonych dyplomami, świadectwami lub innymi dokumentami potwierdzającymi posiadanie kwalifikacji, uzyskanymi przez beneficjanta z zamiarem wykonywania tej samej działalności gdzie indziej na terenie Wspólnoty, z kwalifikacjami wymaganymi przez przepisy krajowe. Jeśli analiza porównawcza wykaże poziom wiedzy i umiejętności - potwierdzonych dyplomami, świadectwami lub innymi dokumentami potwierdzającymi posiadanie kwalifikacji, nadanymi przez inne Państwo Członkowskie - zbliżony do wymagań krajowych, przyjmujące Państwo Członkowskie nie może odmówić ich posiadaczowi prawa do wykonywania przedmiotowej działalności. Jeśli jednak analiza porównawcza ujawni istotne różnice, przyjmujące Państwo Członkowskie umożliwi beneficjantowi możliwość wykazania, że uzupełnił on brakującą wiedzę i umiejętności. W tym przypadku przyjmujące Państwo Członkowskie przyzna wnioskodawcy prawo wyboru pomiędzy stażem adaptacyjnym a testem umiejętności, podobnie jak w dyrektywach 89/48/EWG i 92/51/EWG.

W drodze odstępstwa od tej zasady Państwo Członkowskie może wymagać odbycia stażu adaptacyjnego lub przeprowadzenia testu umiejętności w sytuacji, gdy osoba przyjezdna przewiduje możliwość prowadzenia działalności zawodowej na własny rachunek lub w charakterze dyrektora przedsiębiorstwa w zakresie działalności wymienionych w części I załącznika A i wymagających wiedzy i stosowania szczególnych obowiązujących krajowych przepisów, pod warunkiem że wiedza i stosowanie tych przepisów są wymagane przez właściwe władze przyjmującego Państwa Członkowskiego od swoich obywateli, którzy ubiegają się o prawo do wykonywania tych działalności.

Państwa Członkowskie uwzględnią, w miarę możliwości, preferencje beneficjanta co do tych wariantów.

2. Podania o uznanie kwalifikacji, w rozumieniu ust. 1, rozpatrywane są w możliwie najkrótszym czasie; właściwe władze Przyjmującego Państwa Członkowskiego przekazują decyzję wraz z uzasadnieniem najpóźniej w terminie czterech miesięcy od dnia otrzymania podania wraz z kompletną dokumentacją. Istnieje możliwość odwołania się od tej decyzji lub zakwestionowania braku decyzji na mocy prawa krajowego.

TYTUŁ  III

Uznawanie kwalifikacji zawodowych na podstawie doświadczenia zawodowego uzyskanego w innym Państwie Członkowskim

Artykuł  4

Jeżeli podjęcie lub dalsze wykonywanie którejkolwiek z działalności wymienionych w załączniku A w danym Państwie Członkowskim jest uwarunkowane posiadaniem ogólnej, handlowej lub zawodowej wiedzy i umiejętności, Państwo to uzna za dowód posiadania takiej wiedzy i umiejętności fakt, że przedmiotowa działalność była wykonywana w innym Państwie Członkowskim. Jeśli działalność jest wymieniona w części pierwszej załącznika A, musi ona spełnić warunek wystarczająco długiego okresu jej wykonywania, który wynosi:

1. w przypadku działalności z listy I:

a) sześć lat nieprzerwanej działalności na własny rachunek albo zatrudnienia na stanowisku dyrektora przedsiębiorstwa; lub

b) trzy lata nieprzerwanej działalności na własny rachunek lub zatrudnienia na stanowisku dyrektora przedsiębiorstwa, jeśli beneficjant udowodni, że wcześniej przez co najmniej trzy lata uczestniczył w szkoleniu przygotowującym do wykonywania tej działalności, co zostało potwierdzone świadectwem respektowanym na terenie całego kraju albo uznanym przez uprawnioną organizację zawodową bądź handlową za całkowicie odpowiadające jej wymaganiom; lub

c) trzy lata nieprzerwanej działalności na własny rachunek, jeśli beneficjant udowodni, że wykonywał przedmiotową działalność przez co najmniej pięć lat w charakterze pracownika najemnego, lub

d) pięć lat nieprzerwanego zatrudnienia na stanowisku kierowniczym, z czego co najmniej trzy lata na stanowiskach wymagających praktycznej, specjalistycznej wiedzy i umiejętności związanych z odpowiedzialnością za jeden lub więcej wydziałów przedsiębiorstwa, jeśli beneficjant udowodni, że wcześniej przez co najmniej trzy lata uczestniczył w szkoleniu przygotowującym do wykonywania tej działalności, co zostało potwierdzone świadectwem respektowanym na terenie całego kraju albo uznanym przez uprawnioną organizację zawodową bądź handlową za całkowicie odpowiadające jej wymaganiom.

W przypadkach określonych w lit. a) i c) okres od ustania działalności do wystąpienia z wnioskiem, którego dotyczy art. 8, nie może przekraczać dziesięciu lat;

2. w przypadku działalności z listy II:

a) sześć lat nieprzerwanej działalności na własny rachunek albo zatrudnienia na stanowisku dyrektora przedsiębiorstwa; lub

b) - trzy lata nieprzerwanej działalności na własny rachunek lub zatrudnienia na stanowisku dyrektora przedsiębiorstwa, jeśli beneficjant udowodni, że wcześniej przez co najmniej trzy lata uczestniczył w szkoleniu przygotowującym do wykonywania tej działalności, co zostało potwierdzone świadectwem respektowanym na terenie całego kraju albo uznanym przez uprawnioną organizację zawodową bądź handlową za całkowicie odpowiadające jej wymaganiom, lub

- cztery lata nieprzerwanej działalności na własny rachunek lub zatrudnienia na stanowisku dyrektora przedsiębiorstwa, jeśli beneficjant udowodni, że wcześniej przez co najmniej dwa lata uczestniczył w szkoleniu przygotowującym do wykonywania tej działalności, co zostało potwierdzone świadectwem respektowanym na terenie całego kraju albo uznanym przez uprawnioną organizację zawodową bądź handlową za całkowicie odpowiadające jej wymaganiom, lub

c) trzy lata nieprzerwanej działalności na własny rachunek albo zatrudnienia w charakterze dyrektora przedsiębiorstwa jeśli beneficjant udowodni, że wykonywał przedmiotową działalność przez co najmniej pięć lat w charakterze pracownika najemnego; lub

d) - pięć lat nieprzerwanego zatrudnienia, jeśli beneficjant udowodni, że wcześniej przez co najmniej trzy lata uczestniczył w szkoleniu przygotowującym do wykonywania tej działalności, co zostało potwierdzone świadectwem respektowanym na terenie całego kraju albo uznanym przez uprawnioną organizację zawodową bądź handlową za całkowicie odpowiadające jej wymaganiom; lub

- sześć lat nieprzerwanego zatrudnienia, jeśli beneficjant udowodni, że wcześniej przez co najmniej dwa lata uczestniczył w szkoleniu przygotowującym do wykonywania tej działalności, co zostało potwierdzone świadectwem respektowanym na terenie całego kraju albo uznanym przez uprawnioną organizację zawodową bądź handlową za całkowicie odpowiadające jej wymaganiom.

W przypadkach określonych w lit. a) i c) okres od ustania działalności do wystąpienia z wnioskiem, którego dotyczy art. 8, nie może przekraczać dziesięciu lat;

3. w przypadku działalności z listy III:

a) sześć lat nieprzerwanej działalności na własny rachunek albo zatrudnienia na stanowisku dyrektora przedsiębiorstwa; lub

b) trzy lata nieprzerwanej działalności na własny rachunek lub zatrudnienia na stanowisku dyrektora przedsiębiorstwa, jeśli beneficjant udowodni, że wcześniej przez co najmniej trzy lata uczestniczył w szkoleniu przygotowującym do wykonywania tej działalności, co zostało potwierdzone świadectwem respektowanym na terenie całego kraju albo uznanym przez uprawnioną organizację zawodową bądź handlową za całkowicie odpowiadające jej wymaganiom; lub

c) trzy lata nieprzerwanego prowadzenia własnej firmy, jeśli beneficjant udowodni, że wykonywał przedmiotową działalność przez co najmniej pięć lat w charakterze zatrudnionego.

W przypadkach określonych w lit. a) i c) okres od ustania działalności do wystąpienia z wnioskiem, którego dotyczy art. 8, nie może przekraczać dziesięciu lat;

4. w przypadku działalności z listy IV:

a) pięć lat nieprzerwanej działalności na własny rachunek albo zatrudnienia na stanowisku dyrektora przedsiębiorstwa; lub

b) dwa lata nieprzerwanej działalności na własny rachunek lub zatrudnienia na stanowisku dyrektora przedsiębiorstwa, jeśli beneficjant udowodni, że wcześniej przez co najmniej trzy lata uczestniczył w szkoleniu przygotowującym do wykonywania tej działalności, co zostało potwierdzone świadectwem, respektowanym na terenie całego kraju albo uznanym przez uprawnioną organizację zawodową bądź handlową za całkowicie odpowiadające jej wymaganiom; lub

c) trzy lata nieprzerwanej działalności na własny rachunek lub zatrudnienia na stanowisku dyrektora przedsiębiorstwa, jeśli beneficjant udowodni, że wcześniej przez co najmniej dwa lata uczestniczył w szkoleniu przygotowującym do wykonywania tej działalności, co zostało potwierdzone świadectwem, respektowanym na terenie całego kraju albo uznanym przez uprawnioną organizację zawodową bądź handlową za całkowicie odpowiadające jej wymaganiom; lub

d) dwa lata nieprzerwanej działalności na własny rachunek albo zatrudnienia w charakterze dyrektora przedsiębiorstwa, jeśli beneficjant udowodni, że wykonywał przedmiotową działalność przez co najmniej trzy lata w charakterze pracownika najemnego; lub

e) trzy lata nieprzerwanego zatrudnienia, jeśli beneficjant udowodni, że wcześniej przez co najmniej dwa lata uczestniczył w szkoleniu przygotowującym do wykonywania tej działalności, co zostało potwierdzone świadectwem respektowanym na terenie całego kraju albo uznanym przez uprawnioną organizację zawodową bądź handlową za całkowicie odpowiadające jej wymaganiom;

5. w przypadku działalności z listy V lit. a) i b):

a) trzy lata działalności na własny rachunek lub zatrudnienia na stanowisku dyrektora przedsiębiorstwa, pod warunkiem że wykonywanie przedmiotowej działalności nie ustało wcześniej niż na dwa lata przed datą wystąpienia z wnioskiem, którego dotyczy art. 8;

b) trzy lata działalności na własny rachunek lub zatrudnienia na stanowisku dyrektora przedsiębiorstwa, pod warunkiem że wykonywanie przedmiotowej działalności nie ustało wcześniej niż na dwa lata przed datą wystąpienia z wnioskiem, którego dotyczy art. 8, chyba że przyjmujące Państwo Członkowskie zezwala swoim obywatelom na przerywanie tej działalności na dłuższy okres;

6. w przypadku działalności z listy VI:

a) trzy lata nieprzerwanej działalności na własny rachunek albo zatrudnienia na stanowisku dyrektora przedsiębiorstwa; lub

b) dwa lata nieprzerwanej działalności na własny rachunek lub zatrudnienia na stanowisku dyrektora przedsiębiorstwa, jeśli beneficjant udowodni, że wcześniej uczestniczył w szkoleniu przygotowującym do wykonywania tej działalności, co zostało potwierdzone świadectwem respektowanym na terenie całego kraju albo uznanym przez uprawnioną organizację zawodową bądź handlową za całkowicie odpowiadające jej wymaganiom; lub

c) dwa lata nieprzerwanej działalności na własny rachunek albo zatrudnienia w charakterze dyrektora przedsiębiorstwa, jeśli beneficjant udowodni, że wykonywał przedmiotową działalność przez co najmniej trzy lata w charakterze pracownika najemnego; lub

d) trzy lata nieprzerwanego zatrudnienia, jeśli beneficjant udowodni, że wcześniej uczestniczył w szkoleniu przygotowującym do wykonywania tej działalności, co zostało potwierdzone świadectwem respektowanym na terenie całego kraju albo uznanym przez uprawnioną organizację zawodową bądź handlową za całkowicie odpowiadające jej wymaganiom.

W przypadkach określonych w lit. a) i c) okres od ustania działalności do wystąpienia z wnioskiem, którego dotyczy art. 8, nie może przekraczać dziesięciu lat.

Artykuł  5

Jeśli beneficjant posiada świadectwo otrzymane w którymś z Państw Członkowskich i uznawane na całym obszarze tego państwa, potwierdzające wiedzę i umiejętności posiadacza w zakresie przedmiotowej działalności, równorzędne do tych, które zdobyłby w okresie co najmniej dwóch lub trzech lat (odpowiednio do wymagań) szkolenia zawodowego, świadectwo to może być traktowane przez przyjmujące Państwo Członkowskie tak samo, jak świadectwo uczestnictwa w szkoleniu trwającym przez okres wymagany przez: art. 4 ust. 1 lit. b) i d), art. 2 lit. b) i d), art. 3 lit. b) i art. 4 lit. b), c) i e).

Artykuł  6

Jeśli szkolenie beneficjanta trwało co najmniej dwa lata, lecz mniej niż trzy lata, wymagania art. 4 uważa się za spełnione w sytuacji, gdy okresy zdobywania doświadczeń zawodowych na własny rachunek lub w charakterze osoby zatrudnionej na stanowisku dyrektora, określone w: art. 4 ust. 1 lit. b) i d), art. 2 lit. b) tiret pierwsze, art. 3 lit b) i art. 4 lit. b), lub w charakterze pracownika najemnego, określone w art. 4 ust. 2 lit. d) tiret pierwsze, są dłuższe w stopniu równoważącym krótszy czas trwania szkolenia.

Artykuł  7

Uważa się, że osoba wykonywała daną działalność w charakterze dyrektora przedsiębiorstwa, w rozumieniu art. 4, jeśli wykonywała ją w przedsiębiorstwie funkcjonującym w przedmiotowym sektorze:

a) jako dyrektor przedsiębiorstwa albo dyrektor oddziału przedsiębiorstwa; lub

b) jako zastępca właściciela przedsiębiorstwa albo dyrektora przedsiębiorstwa, przy czym stanowisko wiąże się z taką samą odpowiedzialnością, jaką ponosi reprezentowany właściciel albo dyrektor; lub

c) na stanowisku kierowniczym z obowiązkami o charakterze handlowym i/lub wymagającym praktycznej, specjalistycznej wiedzy i umiejętności, a związanym z odpowiedzialnością za jeden lub więcej niż jeden wydział przedsiębiorstwa.

Artykuł  8

Dowód, że warunki określone w art. 4 zostały spełnione, przyjmuje formę świadectwa, wskazującego na charakter i okres wykonywania działalności, wydanego przez właściwe władze lub organ w Państwie Członkowskim, z którego beneficjant pochodzi lub przybywa, a które beneficjant musi załączyć do swojego wniosku o pozwolenie na wykonywanie przedmiotowej lub przedmiotowych działalności w przyjmującym Państwie Członkowskim.

TYTUŁ  IV

Uznawanie pozostałych kwalifikacji zawodowych uzyskanych w innym Państwie Członkowskim

Artykuł  9

1. Jeśli Państwo Członkowskie wymaga od swoich obywateli zamierzających podjąć którąś z działalności wymienionych w art. 1 ust. 2 poświadczenia dobrej reputacji oraz udowodnienia, że nie są bankrutami, albo wymaga przedstawienia jednego z tych dowodów, to w odniesieniu do obywateli innych Państw Członkowskich za dowód wystarczający zostanie uznany wyciąg z rejestru sądowego lub, w przypadku niemożności jego uzyskania, równorzędny dokument potwierdzający te wymagania, wystawiony przez upoważniony organ sądowy lub administracyjny Państwa Członkowskiego, z którego beneficjant pochodzi lub przybywa.

2. Jeżeli przyjmujące Państwo Członkowskie wymaga od swoich obywateli zamierzających podjąć którąś z działalności wymienionych w art. 1 ust. 2 spełnienia pewnych wymagań dotyczących dobrej reputacji lub udowodnienia, że nie są bankrutami, a także, że w przeszłości nie zastosowano w stosunku do nich żadnych sankcji dyscyplinarnych zawodowych bądź administracyjnych (np. zakazu obejmowania niektórych stanowisk, czasowego zawieszenia praktyki zawodowej lub pozbawienia prawa jej wykonywania), a nie można tego udowodnić na podstawie dokumentu, o którym mowa w ust. 1 niniejszego artykułu, to w odniesieniu do obywateli innych Państw Członkowskich uzna ono za wystarczające świadectwo wystawione przez upoważniony organ sądowy lub administracyjny Państwa Członkowskiego, z którego beneficjant pochodzi lub przybywa, potwierdzając w ten sposób, że wymagania są spełnione. Świadectwo takie ma dotyczyć specyficznych faktów uznanych przez przyjmujące Państwo Członkowskie za istotne w odniesieniu do tych wymagań.

3. Jeśli Państwo Członkowskie, z którego pochodzi lub przybywa beneficjant, nie wystawia dokumentów, o których mowa w ust. 1 i 2, zostaną one zastąpione oświadczeniem składanym pod przysięgą; w przypadku natomiast, gdy w państwie tym brak przepisów prawnych dotyczących składania takich oświadczeń pod przysięgą, oświadczenie to zostanie zastąpione uroczystym oświadczeniem złożonym przez beneficjanta przed właściwymi władzami sądowymi lub administracyjnymi, a w przypadkach, gdy będzie to właściwe - w obecności notariusza w tym Państwie Członkowskim; ww. organ lub notariusz wystawiają świadectwo, potwierdzając autentyczność oświadczenia złożonego pod przysięgą lub uroczystego oświadczenia. Oświadczenie o niezaistnieniu wcześniejszego bankructwa może być złożone także przed upoważnioną organizacją zawodową lub handlową w tym Państwie Członkowskim.

4. Jeśli przyjmujące Państwo Członkowskie wymaga dowodu dobrej pozycji finansowej, uzna zaświadczenia wystawione przez banki Państwa Członkowskiego, z którego beneficjant pochodzi lub przybywa, za równorzędne z wystawionymi na własnym terytorium.

5. Jeśli przyjmujące Państwo Członkowskie wymaga od własnych obywateli zamierzających podjąć lub kontynuować którąś z działalności wymienionych w art. 1 ust. 2 dostarczenia dowodu ubezpieczenia od ryzyka finansowego, związanego z ich odpowiedzialnością zawodową, uzna zaświadczenia wystawione przez instytucje ubezpieczeniowe innych Państw Członkowskich za równorzędne z wystawionymi na własnym terytorium. Zaświadczenia takie będą zawierały stwierdzenie, że ubezpieczyciel respektuje obowiązujące w przyjmującym go państwie ustawy i rozporządzenia w odniesieniu do warunków i zakresu ubezpieczenia.

6. Dokumenty, o których mowa w ust. 1, 2, 3 i 5 zachowują ważność przez trzy miesiące od chwili wystawienia.

TYTUŁ  V

Przepisy proceduralne

Artykuł  10

1. W terminie, określonym w art. 14, Państwa Członkowskie wyznaczą właściwe władze i organy odpowiedzialne za wystawianie świadectw wymienionych w art. 8, art. 9 ust. 1, 2, 3 i niezwłocznie powiadomią o tym pozostałe Państwa Członkowskie i Komisję.

2. Każde z Państw Członkowskich może mianować koordynatora działalności władz i organów, wymienionych w ust. 1, do grupy koordynacyjnej powołanej na podstawie art. 9 ust. 2 dyrektywy 89/48/EWG. Do zadań grupy koordynacyjnej należy też:

– ułatwienie wykonania niniejszej dyrektywy,

– gromadzenie wszelkich informacji przydatnych dla jej stosowania w Państwach Członkowskich, a zwłaszcza zbieranie i porównywanie informacji na temat różnych kwalifikacji zawodowych w zakresie działalności objętych niniejszą dyrektywą.

TYTUŁ  VI

Przepisy końcowe

Artykuł  11

1. Dyrektywy wymienione w załączniku B tracą moc.

2. Odniesienia do uchylonych dyrektyw należy interpretować jako odniesienia do niniejszej dyrektywy.

Artykuł  12

Począwszy od 1 stycznia 2001 r. Państwa Członkowskie będą co dwa lata przesyłać do Komisji raporty o funkcjonowaniu wprowadzonego systemu.

Poza ogólną charakterystyką raport ma zawierać statystyczne podsumowanie podjętych decyzji i opis najważniejszych problemów związanych ze stosowaniem niniejszej dyrektywy.

Artykuł  13

Najpóźniej po upływie pięciu lat od daty wymienionej w art. 14 Komisja przedstawi Parlamentowi Europejskiemu i Radzie raport z wykonania niniejszej dyrektywy w Państwach Członkowskich (a zwłaszcza jej art. 5).

Po przeprowadzeniu wszelkich niezbędnych konsultacji, zwłaszcza z koordynatorami, Komisja przekaże swoje wnioski odnośnie do ewentualnych zmian istniejących rozwiązań. Jeśli zajdzie taka konieczność, Komisja zaproponuje usprawnienie istniejących rozwiązań, mając na względzie ułatwienie swobodnego przepływu osób, prawa przedsiębiorczości i swobody świadczenia usług.

Artykuł  14

1. Państwa Członkowskie wprowadzają w życie przepisy ustawowe wykonawcze i administracyjne konieczne do wykonania niniejszej dyrektywy przed 31 lipca 2001 r. i niezwłocznie powiadomią o tym Komisję.

Wspomniane środki powinny zawierać odniesienie do niniejszej dyrektywy lub odniesienie to powinno towarzyszyć ich urzędowej publikacji. Metody dokonywania takiego odniesienia określane są przez Państwa Członkowskie.

2. Państwa Członkowskie przekażą Komisji teksty podstawowych przepisów prawa krajowego, jakie zostały przyjęte na podstawie niniejszej dyrektywy.

Artykuł  15

Niniejsza dyrektywa wchodzi w życie w dniu jej opublikowania w Dzienniku Urzędowym Wspólnot Europejskich.

Artykuł  16

Niniejsza dyrektywa skierowana jest do Państw Członkowskich.

Sporządzono w Luksemburgu, dnia 7 czerwca 1999 r.

W imieniu Parlamentu Europejskiego	W imieniu Rady
J. M. GIL-ROBLES.	E. BULMAHN
Przewodniczący	Przewodniczący

_______

⁽¹⁾ Dz.U. C 115 z 19.4.1996, str. 16 i

Dz.U. C 264 z 30.8.1997, str. 5.

⁽²⁾ Dz.U. C 295 z 7.10.1996, str. 43.

⁽³⁾ Opinia Parlamentu Europejskiego wydana 20 lutego 1997 r. (Dz.U. C 85 z 17.3.1997, str. 114); wspólne stanowisko Rady z 29 czerwca 1998 r. (Dz.U. C 262 z 19.8.1998, str. 12); decyzja Parlamentu Europejskiego z dnia 8 października 1998 r. (Dz.U. C 328 z dnia 26.10.1998, str. 156); decyzja Parlamentu Europejskiego z dnia 7 maja 1999 r. i decyzja Rady z dnia 11 maja 1999.

⁽⁴⁾ Dz.U. L 19 z 24.01.1989, str. 16.

⁽⁵⁾ Dz.U. L 209 z 24.7.1992 str. 25. Dyrektywa ostatnio zmieniona dyrektywą Komisji 97/38/WE (Dz.U. L 184, z 12.7.1997, str. 31).

⁽⁶⁾ Dyrektywa Rady 77/452/EWG z dnia 27 czerwca 1977 r. w sprawie wzajemnego uznawania dyplomów, świadectw i innych dowodów kwalifikacyjnych pielęgniarki i pielęgniarza odpowiedzialnych za opiekę ogólną, zawierająca postanowienia ułatwiające faktyczne wykonywanie prawa swobodnego osiedlania się i wykonywania zawodu w miejscu osiedlenia oraz swobody świadczenia usług (Dz.U. L 176 z 15.7.1977, str. 1). Dyrektywa ostatnio zmieniona dyrektywą 90/658/WE (Dz.U. L 353 z 17.12.1990, str. 73).

⁽⁷⁾ Dz.U. z 15.1.1962, str. 32/62.

⁽⁸⁾ Dz.U. z 15.1.1962, str. 36/62.

ZAŁĄCZNIKI

..................................................

Notka Wydawnictwa Prawniczego "Lex"

Grafiki zostały zamieszczone wyłącznie w Internecie. Obejrzenie grafik podczas pracy z programem Lex wymaga dostępu do Internetu.

..................................................

ZAŁĄCZNIK  A

grafika

ZAŁĄCZNIK  B

DYREKTYWY UCHYLONE

	CZĘŚĆ I: DYREKTYWY LIBERALIZACYJNE
63/261/EWG	Dyrektywa Rady z dnia 2 kwietnia 1963 r. ustanawiająca szczegółowe przepisy dotyczące wdrażania swobody przedsiębiorczości w rolnictwie na terytorium Państwa Członkowskiego przez obywateli innych państw Wspólnoty, którzy są zatrudnieni jako płatni robotnicy rolni w tym państwie nieprzerwanie przez okres dwu lat
63/262/EWG	Dyrektywa Rady z dnia 2 kwietnia 1963 r. ustanawiająca szczegółowe przepisy dotycząca wdrażania swobody osiedlania się w gospodarstwach rolnych opuszczonych (lub na terenach rolnych nieuprawianych) od ponad dwu lat
63/607/EWG	Dyrektywa Rady z dnia 15 października 1963 r. wdrażająca w odniesieniu do przemysłu filmowego przepisy Ogólnego Programu zniesienia ograniczeń w swobodnym świadczeniu usług
64/223/EWG	Dyrektywa Rady z dnia 25 lutego 1964 r. dotycząca wdrażania swobody przedsiębiorczości i świadczenia usług w odniesieniu do handlu hurtowego
64/224/EWG	Dyrektywa Rady z dnia 25 lutego 1964 r. dotycząca swobody przedsiębiorczości i świadczenia usług w odniesieniu do pośredników w handlu, przemyśle lub rzemiośle
64/428/EWG	Dyrektywa Rady z dnia 7 lipca 1964 r. dotycząca wdrażania swobody przedsiębiorczości i świadczenia usług w odniesieniu do osób prowadzących własne firmy w zakresie kopalnictwa i eksploatacji kamieniołomów (działy ISIC: 11-19)
64/429/EWG	Dyrektywa Rady z dnia 7 lipca 1964 r. dotycząca swobody przedsiębiorczości i świadczenia usług w odniesieniu do osób prowadzących własne firmy w zakresie branż produkcyjnych i przetwórczych z działu ISIC: 23-40 (przemysł i rzemiosło)
65/1/EWG	Dyrektywa Rady z dnia 14 grudnia 1964 r. ustanawiająca szczegółowe przepisy wdrażania swobody świadczenia usług rolniczych i ogrodniczych
65/264/EWG	Druga dyrektywa Rady z dnia 13 maja 1965 r. wdrażająca w odniesieniu do branży filmowej przepisy Ogólnego Programu zniesienia ograniczeń w swobodnym podejmowaniu działalności i świadczeniu usług
66/162/EWG	Dyrektywa Rady z dnia 28 lutego 1966 r. dotycząca wdrażania swobody przedsiębiorczości i świadczenia usług w odniesieniu do osób prowadzących własne firmy w zakresie zaopatrzenia w elektryczność, gaz, wodę i usług sanitarnych (sekcja ISIC 5)
67/43/EWG	Dyrektywa Rady z dnia 12 stycznia 1967 r. dotycząca osiągnięcia swobody prowadzenia działalności gospodarczej i swobody świadczenia usług w odniesieniu do działalności osób pracujących na własny rachunek, należących do: 1. Sektora "Nieruchomości" (poza 6401) (dawna grupa ISIC 640); 2. Sektora niektórych "Usług świadczonych przedsiębiorcom, niezaliczonych gdzie indziej (grupa ISIC 839)
67/530/EWG	Dyrektywa Rady z dnia 25 lipca 1967 r. dotycząca wolności przemieszczania się obywateli Państwa Członkowskiego, zamieszkujących w innym Państwie Członkowskim i wykonujących tam pracę farmerów, z jednego gospodarstwa do drugiego
67/531/EWG	Dyrektywa Rady z dnia 25 lipca 1967 r. w sprawie stosowania regulacji prawnych Państw Członkowskich dotyczących dzierżawy terenów rolniczych przez rolników będących obywatelami innych Państw Członkowskich
67/532/EWG	Dyrektywa Rady z dnia 25 lipca 1967 r. dotycząca swobody dostępu do spółdzielni rolników, którzy są obywatelami jednego Państwa Członkowskiego i prowadzą działalność w innym Państwie Członkowskim
67/654/EWG	Dyrektywa Rady z dnia 24 października 1967 r. ustanawiająca szczegółowe przepisy dotyczące wdrożenia swobody przedsiębiorczości i świadczenia usług w odniesieniu do osób prowadzących własne firmy w zakresie leśnictwa i pozyskiwania drewna
68/192/EWG	Dyrektywa Rady z dnia 5 kwietnia 1968 r. dotycząca swobody dostępu do różnych form kredytów dla rolników, którzy są obywatelami jednego Państwa Członkowskiego, a podejmują działalność w innym Państwie Członkowskim
68/363/EWG	Dyrektywa Rady z dnia 15 października 1968 r. dotycząca wdrożenia swobody przedsiębiorczości i świadczenia usług w odniesieniu do osób prowadzących własne firmy w handlu detalicznym (dawna grupa ISIC 612)
68/365/EWG	Dyrektywa Rady z dnia 15 października 1968 r. dotycząca swobody przedsiębiorczości i świadczenia usług w odniesieniu do osób prowadzących własne firmy w dziedzinie produkcji żywności i napojów (działy ISIC: 20 i 21)
68/367/EWG	Dyrektywa Rady z dnia 15 października 1968 r. dotycząca swobody przedsiębiorczości i świadczenia usług w odniesieniu do osób prowadzących własne firmy w sektorze usług osobistych (dawny dział ISIC 85); 1. Restauracje, kawiarnie, tawerny i inne obiekty gastronomiczne (grupa ISIC 852); 2. Hotele, pensjonaty, kempingi i inne miejsca zakwaterowania (grupa ISIC 853)
68/369/EWG	Dyrektywa Rady z dnia 15 października 1968 r. dotycząca wdrożenia swobody przedsiębiorczości w odniesieniu do osób prowadzących własne firmy w dziedzinie dystrybucji filmów
68/415/EWG	Dyrektywa Rady z dnia 20 grudnia 1968 r. dotycząca swobody dostępu do różnych form pomocy dla rolników, którzy są obywatelami jednego Państwa Członkowskiego, a prowadzą działalność w innym Państwie Członkowskim
69/82/EWG	Dyrektywa Rady z dnia 13 marca 1969 r. dotycząca wdrożenia swobody przedsiębiorczości i świadczenia usług w odniesieniu do osób prowadzących własne firmy w zakresie poszukiwania (w tym wierceń) ropy naftowej i gazu ziemnego (dawny dział ISIC 13)
70/451/EWG	Dyrektywa Rady z dnia 29 września 1970 r. dotycząca wdrażania swobody przedsiębiorczości i świadczenia usług w odniesieniu do osób prowadzących własne firmy w dziedzinie produkcji filmów
70/522/EWG	Dyrektywa Rady z dnia 30 listopada 1970 r. dotycząca swobody prowadzenia działalności i świadczenia usług w odniesieniu do osób prowadzących własne firmy w zakresie hurtowego handlu węglem oraz pośrednictwa w handlu węglem (dawna grupa ISIC 6112)
71/18/EWG	Dyrektywa Rady z dnia 16 grudnia 1970 r. ustanawiająca szczegółowe przepisy w sprawie wdrożenia swobody przedsiębiorczości w odniesieniu do osób prowadzących własne firmy w zakresie usług rolniczych i ogrodniczych
CZĘŚĆ II: DYREKTYWY WPROWADZAJĄCE ŚRODKI PRZEJŚCIOWE
64/222/EWG		Dyrektywa Rady z dnia 25 lutego 1964 r. ustanawiająca szczegółowe przepisy dotyczące środków przejściowych w odniesieniu do działalności handlu hurtowego oraz pośrednictwa w handlu, przemyśle i rzemiośle
64/427/EWG		Dyrektywa Rady z dnia 7 lipca 1964 r. ustanawiająca szczegółowe przepisy dotyczące środków przejściowych w odniesieniu do działalności osób prowadzących własne firmy w zakresie branż produkcyjnych i przetwórczych objętych działami ISIC 23-40 (przemysł i rzemiosła), zweryfikowana dyrektywą Rady 69/77/EWG z dnia 4 marca 1969 r.
68/364/EWG 68/366/EWG		Dyrektywa Rady z dnia 15 października 1968 r. ustanawiająca szczegółowe przepisy dotyczące środków przejściowych w odniesieniu do działalności osób prowadzących własne firmy w zakresie handlu detalicznego (dawna grupa ISIC 612) Dyrektywa Rady z dnia 15 października 1968 r. ustanawiająca szczegółowe przepisy dotyczące środków przejściowych w odniesieniu do działalności osób prowadzących własne firmy w zakresie produkcji żywności i napojów (działy ISIC: 20 i 21)
68/368/EWG		Dyrektywa Rady z dnia 15 października 1968 r. ustanawiająca szczegółowe przepisy dotyczące środków przejściowych w odniesieniu do działalności osób prowadzących własne firmy w zakresie sektora usług osobistych (dawny dział ISIC 85); 1. Restauracje, kawiarnie, tawerny i inne obiekty gastronomiczne (grupa ISIC 852); 2. Hotele, pensjonaty, kempingi i inne miejsca zakwaterowania (grupa ISIC 853)
70/523/EWG		Dyrektywa Rady z dnia 30 listopada 1970 r. ustanawiająca szczegółowe przepisy dotyczące środków przejściowych w odniesieniu do działalności osób prowadzących własne firmy w zakresie hurtowego handlu węglem i pośrednictwa w handlu węglem (dawna grupa ISIC 6112)
75/368/EWG		Dyrektywa Rady z dnia 16 czerwca 1975 r. w sprawie środków ułatwiających skuteczne stosowanie przepisów o swobodzie przedsiębiorczości i swobodzie świadczenia usług w odniesieniu do różnych rodzajów działalności (ex ISIC 01 do 85), a zwłaszcza w sprawie środków przejściowych w zakresie tych działalności
75/369/EWG		Dyrektywa Rady z dnia 16 czerwca 1975 r. w sprawie środków ułatwiających skuteczne stosowanie przepisów o swobodzie osiedlania się i swobodzie świadczenia usług w odniesieniu do działalności bez stałego miejsca (obnośnej/obwoźnej), a zwłaszcza w sprawie środków przejściowych w zakresie tych działalności
82/470/EWG		Dyrektywa Rady z dnia 29 czerwca 1982 r. w sprawie środków ułatwiających skuteczne stosowanie przepisów o swobodzie przedsiębiorczości i swobodzie świadczenia usług w odniesieniu do osób prowadzących własne firmy w zakresie pewnych usług występujących w transporcie oraz usług biur turystycznych (grupa ISIC 718), magazynowania i składowania (grupa ISIC 720)
82/489/EWG		Dyrektywa Rady z dnia 19 lipca 1982 r. ustanawiająca środki ułatwiające skuteczne stosowanie prawa przedsiębiorczości oraz swobodnego świadczenia usług w zakresie fryzjerstwa