Umowa w sprawie procedury przekazywania osób pomiędzy państwami członkowskimi Unii Europejskiej a Islandią i Norwegią. Wiedeń.2006.06.28.
Dz.U.UE.L.2006.292.2
Akt obowiązującyUMOWA
między Unią Europejską a Republiką Islandii i Królestwem Norwegii w sprawie procedury przekazywania osób pomiędzy państwami członkowskimi Unii Europejskiej a Islandią i Norwegią
z jednej strony, oraz
REPUBLIKA ISLANDII
i
KRÓLESTWO NORWEGII,
z drugiej strony,
zwane dalej "Umawiającymi się Stronami",
PRAGNĄC poprawić współpracę sądową w sprawach karnych pomiędzy państwami członkowskimi Unii Europejskiej a Islandią i Norwegią, bez uszczerbku dla przepisów chroniących swobodę jednostki,
ZWAŻYWSZY, że obecne stosunki między Umawiającymi się Stronami wymagają ścisłej współpracy w walce przestępczością,
WYRAŻAJĄC swoje wzajemne zaufanie do struktury i funkcjonowania ich systemów prawnych oraz do zdolności wszystkich Umawiających się Stron do zagwarantowania uczciwego procesu,
ZWAŻYWSZY, że Islandia i Norwegia wyraziły swoją wolę zawarcia umowy umożliwiającej im przyspieszenie w stosunkach z państwami członkowskimi Unii Europejskiej ustaleń dotyczących procedur przekazywania osób podejrzanych i skazanych oraz zastosowanie procedury przekazywania osób między nimi a państwami członkowskimi,
ZWAŻYWSZY, że Unia Europejska również uważa za pożądane, aby istniała taka umowa,
ZWAŻYWSZY, że w związku z tym właściwe jest ustanowienie systemu powyższej procedury przekazywania osób,
ZWAŻYWSZY, że wszystkie państwa członkowskie oraz Królestwo Norwegii i Republika Islandii są stronami szeregu konwencji w sprawie ekstradycji, w tym Europejskiej konwencji o ekstradycji z dnia 13 grudnia 1957 r. i Europejskiej konwencji o zwalczaniu terroryzmu z dnia 27 stycznia 1977 r. Państwa nordyckie mają jednolite prawa dotyczące ekstradycji i wspólną koncepcję ekstradycji,
ZWAŻYWSZY, że poziom współpracy w ramach konwencji UE z dnia 10 marca 1995 r. w sprawie uproszczonej procedury ekstradycyjnej oraz konwencji UE z dnia 27 września 1996 r. dotyczącej ekstradycji powinien być podtrzymywany, jeżeli nie jest możliwe jego podniesienie,
ZWAŻYWSZY, że decyzje w sprawie wykonywania nakazów aresztowania w rozumieniu niniejszej umowy muszą być poddane należytej kontroli, co oznacza, że organ sądowy państwa członkowskiego, na którego terytorium osoba, której nakaz dotyczy, została aresztowana, powinien podjąć decyzję w sprawie przekazania tej osoby,
ZWAŻYWSZY, że rolę organów centralnych w wykonywaniu nakazu aresztowania w rozumieniu niniejszej umowy należy ograniczyć do pomocy praktycznej i administracyjnej,
ZWAŻYWSZY, że niniejsza umowa respektuje prawa podstawowe, w szczególności Europejską konwencję o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności.
Niniejsza umowa nie uniemożliwia państwu stosowania własnych norm konstytucyjnych odnoszących się do sprawiedliwego procesu, wolności zrzeszania się, wolności prasy, wolności wyrażania opinii w innych mediach oraz do bojowników o wolność,
ZWAŻYWSZY, że żadna osoba nie może zostać przekazana państwu, w którym istnieje poważne ryzyko, że zostanie ona skazana na karę śmierci, poddana torturom lub innemu nieludzkiemu lub poniżającemu traktowaniu lub karze,
ZWAŻYWSZY, że ponieważ wszystkie państwa ratyfikowały Konwencję Rady Europy z dnia 28 stycznia 1981 r. o ochronie osób w związku z automatycznym przetwarzaniem danych osobowych, dane osobowe przetwarzane w związku z wykonywaniem niniejszej umowy powinny być chronione zgodnie z zasadami wymienionej Konwencji,
UZGODNIŁY, CO NASTĘPUJE:
ROZDZIAŁ I
ZASADY OGÓLNE
ZASADY OGÓLNE
Przedmiot i cel umowy
Definicje
Zakres zastosowania
– udział w organizacji przestępczej,
– terroryzm,
– handel ludźmi,
– seksualne wykorzystywanie dzieci i pornografia dziecięca,
– nielegalny obrót środkami odurzającymi i substancjami psychotropowymi,
– nielegalny obrót bronią, amunicją i materiałami wybuchowymi,
– korupcja,
– oszustwo, w tym oszustwo na szkodę interesów finansowych Wspólnot Europejskich w rozumieniu Konwencji z dnia 26 lipca 1995 r. w sprawie ochrony interesów finansowych Wspólnot Europejskich,
– pranie dochodów z przestępstwa,
– fałszowanie pieniędzy, w tym euro,
– przestępczość komputerowa,
– przestępstwa w dziedzinie ochrony środowiska, w tym nielegalny obrót zagrożonymi gatunkami zwierząt oraz zagrożonymi gatunkami roślin i ich odmianami,
– udzielenie pomocy w nielegalnym przekroczeniu bezprawnego granicy lub pobycie,
– zabójstwo, spowodowanie ciężkie uszczerbku, na zdrowiu,
– nielegalny obrót organami i tkankami ludzkimi,
– uprowadzenie osoby, bezprawne pozbawienie wolności i wzięcie zakładników,
– rasizm i ksenofobia,
– kradzież w formie zorganizowanej lub rozbój z użyciem broni,
– nielegalny obrót dobrami kultury, w tym antykami i dziełami sztuki,
– sprzeniewierzenie cudzego mienia,
– wymuszanie rozbójnicze,
– podrabianie i piractwo produktów,
– fałszowanie dokumentów urzędowych i obrót takimi dokumentami,
– fałszowanie środków płatniczych,
– nielegalny obrót hormonami i innymi substancjami wzrostu,
– nielegalny obrót materiałami jądrowymi lub radioaktywnymi,
– obrót kradzionymi samochodami,
– zgwałcenie,
– podpalenie,
– przestępstwa należące do właściwości Międzynarodowego Trybunału Karnego,
– porwanie statku wodnego lub powietrznego,
– sabotaż.
Podstawy do obligatoryjnej odmowy wykonywania nakazu aresztowania
Państwa ustanawiają w stosunku do wykonującego nakaz organu sądowego obowiązek odmowy wykonania nakazu aresztowania w następujących przypadkach:
1) jeśli przestępstwo będące podstawą nakazu aresztowania jest objęte amnestią w państwie wykonującym nakaz, w przypadku gdy przestępstwo to podlega jurysdykcji tego państwa z mocy jego prawa karnego;
2) jeśli wykonujący nakaz organ sądowy zostaje poinformowany,że w stosunku do osoby, której dotyczy nakaz, zapadło w związku z popełnieniem tych samych czynów prawomocne orzeczenie w innym państwie, z zastrzeżeniem, że jeśli została orzeczona kara, to została ona wykonana lub jest wykonywana, lub też nie może być dłużej wykonywana w świetle prawa państwa, w którym nastąpiło skazanie;
3) jeśli w świetle prawa państwa wykonującego nakaz osoba podlegająca nakazowi aresztowania z uwagi na jej wiek nie może być pociągnięta do odpowiedzialności karnej za czyny, stanowiące podstawę wydania nakazu aresztowania.
Inne podstawy do odmowy wykonywania nakazu aresztowania
a) jeżeli w jednym z przypadków, o których mowa w art. 3 ust. 1, czyn, który stanowi podstawę wydania nakazu aresztowania, nie stanowi przestępstwa w świetle prawa państwa wykonującego nakaz; jednakże w odniesieniu do przestępstw związanych z podatkami, daninami publicznymi, należnościami celnymi i wymianą walut obcych, wykonania nakazu aresztowania nie można odmówić na podstawie tego, że prawo państwa wykonującego nakaz nie nakłada tego samego rodzaju podatku lub daniny publicznej lub nie zawiera tego samego rodzaju przepisów w odniesieniu do podatków, danin publicznych, należności celnych i wymiany walut, jak prawo państwa wydającego nakaz;
b) gdy osoba podlegająca nakazowi aresztowania jest ścigana w państwie wykonującym nakaz za ten sam czyn, który stanowi podstawę wydania nakazu aresztowania;
c) gdy organy sądowe państwa wykonującego nakaz postanowiły zaniechać ścigania za przestępstwo stanowiące podstawę wydania nakazu aresztowania albo wstrzymać postępowanie sądowe lub w przypadku gdy w danym państwie w stosunku do osoby, której dotyczy nakaz, zapadło prawomocne orzeczenie w związku z tymi samymi czynami, co uniemożliwia kontynuowanie postępowania;
d) gdy zgodnie z prawodawstwem państwa wykonującego nakaz ściganie karne lub ukaranie osoby, której dotyczy nakaz, jest ustawowo zakazane, a popełnione czyny podlegają jurysdykcji tego państwa na podstawie jego prawa karnego;
e) gdy wykonujący nakaz organ sądowy zostaje powiadomiony, że w stosunku do osoby, której dotyczy nakaz, zapadło, odnośnie do tych samych czynów, prawomocne orzeczenie w państwie trzecim z zastrzeżeniem, że jeśli została orzeczona kara, to została ona wykonana lub jest aktualnie wykonywana, albo w myśl prawa państwa skazania nie może być dłużej wykonywana;
f) gdy nakaz aresztowania został wydany w celu wykonania kary pozbawienia wolności lub środka zabezpieczającego, a osoba, której dotyczy nakaz, jest obywatelem państwa wykonującego nakaz lub w tym państwie stale przebywa, a państwo to zobowiązuje się wykonać karę pozbawienia wolności lub środek zabezpieczający zgodnie z jego prawem krajowym;
g) w przypadku gdy nakaz aresztowania odnosi się do przestępstw, które:
(i) w świetle prawa państwa wykonującego nakaz są traktowane jako popełnione w całości lub w części na terytorium państwa wykonującego nakaz lub w miejscu traktowanym jako jego terytorium;
lub
(ii) zostały popełnione poza terytorium państwa wydającego nakaz, a prawo państwa wykonującego nakaz nie dopuszcza ścigania przestępstw tego rodzaju, jeśli popełnione zostają poza jego terytorium.
Wyjątek ze względu na charakter polityczny przestępstwa
a) przestępstw, o których mowa w art. 1 i 2 Europejskiej konwencji o zwalczaniu terroryzmu;
b) współdziałania w celu popełnienia lub do usiłowania popełnienia - co odpowiada opisowi zachowania, o którym mowa w art. 3 ust. 3 - przestępstwa lub przestępstw, o których mowa w art. 1 i 2 Europejskiej konwencji o zwalczaniu terroryzmu;
oraz
c) postanowień art. 1, 2, 3 i 4 decyzji ramowej z dnia 13 czerwca 2002 r. w sprawie zwalczania terroryzmu.
Wyjątek ze względu na obywatelstwo
Gwarancje ze strony państwa wydającego nakaz udzielane w szczególnych przypadkach
Wykonanie nakazu aresztowania przez wykonujący nakaz organ sądowy może podlegać następującym warunkom:
1) w przypadku gdy nakaz aresztowania wydaje się w celu wykonania wyroku lub środków zabezpieczających nałożonych decyzją podjętą in absentia i jeśli osoba, której to dotyczy, nie została wezwana do osobistego stawienia się lub w jakikolwiek inny sposób powiadomiona o dacie i miejscu stawienia się, co doprowadziło do wydania decyzji in absentia, przekazanie osoby może podlegać warunkowi, że wydający nakaz organ sądowy udziela zapewnienia uznanego za dostateczną gwarancję dla osoby, która podlega nakazowi aresztowania, że osoba ta będzie mogła złożyć wniosek o ponowne rozpatrzenie sprawy w wydającym nakaz państwie i będzie mogła być obecna podczas wydania orzeczenia;
2) jeśli przestępstwo, stanowiące podstawę nakazu aresztowania, zagrożone jest karą dożywotniego pozbawienia wolności lub dożywotnim środkiem zabezpieczającym, wykonanie przedmiotowego nakazu aresztowania może podlegać warunkowi, że wydające nakaz państwo daje gwarancję, uznaną za wystarczającą przez państwo wykonujące nakaz, że dokona ono przeglądu kary lub zastosowanych środków, dokonywanego na wniosek lub najpóźniej po upływie 20 lat, albo zachęci do zastosowania prawa łaski, o co osoba ta ma prawo się ubiegać na mocy prawa lub praktyk obowiązujących w wydającym nakaz państwie, w celu niewykonywania takiej kary lub środka;
3) w przypadku gdy osoba, której dotyczy nakaz aresztowania wydany do celów ścigania, jest obywatelem lub osobą stale przebywającą w państwie wykonującym nakaz, przekazanie może podlegać warunkowi, że osoba ta po rozprawie zostaje na powrót przekazana do państwa wykonującego nakaz w celu odbycia tam kary pozbawienia wolności lub wykonania środka zabezpieczającego, orzeczonych w państwie wydającym nakaz.
Określenie właściwych organów sądowych
Odwoływanie się do organu centralnego
Treść i forma nakazu aresztowania
a) tożsamość i obywatelstwo osoby, której dotyczy nakaz;
b) nazwa, adres, telefon i faks oraz adres e-mail wydającego nakaz organu sądowego;
c) dowody istnienia podlegającego wykonaniu wyroku, nakazu aresztowania lub jakiegokolwiek innego podlegającego wykonaniu orzeczenia sądowego mającego analogiczny skutek prawny, a wchodzący w zakres art. 1 i 3;
d) charakter i kwalifikacja prawna przestępstwa, szczególnie w odniesieniu do art. 3;
e) opis okoliczności popełnienia przestępstwa, w tym jego czas i miejsce oraz stopień uczestnictwa osoby, której dotyczy nakaz;
f) orzeczona kara, jeśli istnieje prawomocny wyrok, lub skala przewidzianych za to przestępstwo kar w świetle prawodawstwa państwa wydającego nakaz;
g) jeśli to możliwe, inne skutki przestępstwa.
ROZDZIAŁ 2
PROCEDURA PRZEKAZYWANIA OSÓB
PROCEDURA PRZEKAZYWANIA OSÓB
Przekazywanie nakazu aresztowania
Wpis ten jest dokonywany zgodnie z odpowiednimi przepisami prawa Unii Europejskiej w zakresie wpisów w Systemie Informacyjnym Schengen na temat osób do celów przekazywania. Wpis do Systemu Informacyjnego Schengen jest równoważny nakazowi aresztowania, któremu towarzyszą informacje, o których mowa w art. 11 ust. 1.
Szczegółowe procedury przekazywania nakazu aresztowania
Prawa osoby, której dotyczy nakaz
Utrzymanie aresztu wobec osoby
Kiedy osoba zostaje aresztowana na podstawie nakazu aresztowania, wykonujący nakaz organ sądowy podejmuje decyzję, czy wobec osoby tej powinien zostać utrzymany środek zabezpieczający, zgodnie z prawem państwa wykonującego nakaz aresztowania. Osoba ta może być zwolniona tymczasowo w dowolnym terminie zgodnie z prawem krajowym państwa wykonującego nakaz, pod warunkiem że właściwy organ tego państwa podejmie wszelkie środki, jakie uważa za niezbędne, aby zapobiec ucieczce tej osoby.
Zgoda na przekazanie
Sądowe przesłuchanie osoby, której dotyczy nakaz
W przypadku gdy osoba aresztowana nie wyraża zgody na jej przekazanie, o czym mowa w art. 16, ma prawo do przesłuchania przez wykonujący nakaz organ sądowy zgodnie z prawem państwa wykonującego nakaz.
Decyzja o przekazaniu
Decyzja w przypadku zbiegu nakazów
Terminy i procedury podejmowania decyzji o wykonaniu nakazu aresztowania
Sytuacja przed podjęciem decyzji
a) albo wyrazić zgodę na przesłuchanie osoby, której dotyczy nakaz, zgodnie z art. 22;
b) albo wyrazić zgodę na czasowe przekazanie osoby, której dotyczy nakaz.
Przesłuchiwanie osoby przed podjęciem decyzji
Przywileje i immunitety
Konkurencyjne wobec siebie zobowiązania międzynarodowe
Niniejsza umowa nie stanowi uszczerbku dla zobowiązań państwa wykonującego nakaz, w przypadku gdy osoba, której dotyczy nakaz, zostaje poddana ekstradycji do tego państwa z państwa trzeciego i w przypadku gdy osoba ta jest chroniona postanowieniami uzgodnienia, na mocy którego została poddana ekstradycji, odnoszącymi się do zasady szczególności. Państwo wykonujące nakaz podejmuje wszelkie środki niezbędne dla bezzwłocznego zwrócenia się o zgodę do państwa, z którego osoba, której dotyczy nakaz, została poddana ekstradycji, tak by mogła ona zostać przekazana państwu, które wydało nakaz aresztowania. Bieg terminów, o których mowa w art. 20, rozpoczyna się od dnia, w którym przestaje mieć zastosowanie zasada szczególności.
Do czasu wydania decyzji państwa, z którego osoba, której dotyczy nakaz, została poddana ekstradycji, państwo wykonujące nakaz zapewnia, że warunki materialne konieczne dla skutecznego przekazania pozostają spełnione.
Powiadomienie o decyzji
Wykonujący nakaz organ sądowy niezwłocznie powiadamia wydający nakaz organ sądowy o decyzji w sprawie czynności, które mają zostać podjęte na podstawie nakazu aresztowania.
Terminy przekazania
Przekazanie odroczone lub warunkowe
Tranzyt
a) tożsamości i obywatelstwie osoby podlegającej nakazowi aresztowania;
b) istnieniu nakazu aresztowania;
c) charakterze i prawnej kwalifikacji przestępstwa;
d) opisie okoliczności przestępstwa, łącznie z datą i miejscem jego popełnienia.
Państwo, w imieniu którego złożono deklarację zgodnie z art. 7 ust. 2 skutkującą tym, że jego obywatele nie będą przekazywani lub że ich przekazanie będzie dozwolone tylko pod pewnymi szczególnymi warunkami, może, na tych samych warunkach, odmówić tranzytu swoich obywateli przez swoje terytorium lub uzależnić ten tranzyt od tych samych warunków.
ROZDZIAŁ 3
SKUTKI PRZEKAZANIA
SKUTKI PRZEKAZANIA
Zaliczenie okresu zatrzymania odbytego w państwie wykonującym nakaz
Możliwość ścigania za inne przestępstwa
a) kiedy osoba mająca możliwość opuszczenia terytorium państwa, któremu została przekazana, nie uczyniła tego w terminie 45 dni od swego ostatecznego zwolnienia lub wróciła na to terytorium po opuszczeniu go;
b) przestępstwo nie podlega karze pozbawienia wolności lub środkowi zabezpieczającemu;
c) postępowanie karne nie daje podstaw do zastosowania środków ograniczających wolność osobistą;
d) kiedy osoba może podlegać karze lub środkowi niepolegającemu na pozbawieniu wolności, co w szczególności dotyczy kary finansowej lub środka zastosowanego w jej miejsce, nawet jeśli kara lub środek daje podstawy do ograniczenia wolności osobistej tej osoby;
e) kiedy osoba wyraziła zgodę na przekazanie jej, odpowiednio do okoliczności, w tym samym czasie, kiedy zrzekła się prawa do skorzystania z zasady szczególności, zgodnie z art. 16;
f) kiedy osoba po jej przekazaniu w sposób jednoznaczny zrzeka się prawa do skorzystania z zasady szczególności w odniesieniu do konkretnych przestępstw poprzedzających jej przekazanie. Zrzeczenie się następuje przed właściwymi organami sądowymi wydającego nakaz państwa i zostaje zapisane zgodnie z prawem krajowym tego państwa. Zrzeczenie się sporządza się w taki sposób, aby jego brzmienie wyraźnie świadczyło, iż osoba ta uczyniła to dobrowolnie i mając pełną świadomość konsekwencji. W tym celu osoba ta ma prawo do korzystania z pomocy prawnej;
g) w przypadku gdy wykonujący nakaz organ sądowy, który przekazał osobę, wyraża zgodę zgodnie z ust. 4.
Przekazanie lub następująca po nim ekstradycja
a) gdy osoba, której dotyczy nakaz, miała możliwość opuszczenia terytorium państwa, do którego została przekazana, i nie uczyniła tego przed upływem 45 dni od swego ostatecznego zwolnienia lub wróciła na to terytorium po jego opuszczeniu;
b) gdy osoba, której dotyczy nakaz, wyraża zgodę na jej przekazanie do państwa innego niż państwo wykonujące nakaz na mocy nakazu aresztowania. Zgodę wyraża się przed właściwymi organami sądowymi państwa wydającego nakaz i zapisuje się ją zgodnie z prawem krajowym tego państwa. Zapis sporządza się w sposób jednoznacznie świadczący, że osoba, której to dotyczy, wyraziła ją dobrowolnie i mając pełną świadomość konsekwencji. W tym celu osoba, której dotyczy nakaz, ma prawo do skorzystania z pomocy prawnej;
c) gdy osoby, której dotyczy nakaz, nie obejmuje zasada szczególności zgodnie art. 30 ust. 3 lit. a), e), f) i g).
a) wniosek o wyrażenie zgody zostaje złożony zgodnie z art. 12 i towarzyszą mu informacje określone w art. 11 ust. 1 oraz tłumaczenie określone w art. 11 ust. 2;
b) zgodę wyraża się, gdy samo przestępstwo, w związku z którym się o nią wnioskuje, pociąga za sobą przekazanie osoby zgodnie z przepisami niniejszej umowy;
c) decyzja zostaje podjęta nie później niż przed upływem 30 dni po otrzymaniu wniosku;
d) nie wyraża się zgody w przypadkach, o których mowa w art. 4, a ponadto można odmówić jej wyrażenia jedynie na podstawach, o których mowa w art. 5 lub 6 ust. 2 i art. 7 ust. 2.
W sytuacjach, o których mowa w art. 8, państwo wydające nakaz musi udzielić przewidzianych w nim gwarancji.
Przekazywanie mienia
a) może być potrzebne jako dowód; lub
b) zostało uzyskane przez osobę, której dotyczy nakaz, w wyniku przedmiotowego przestępstwa.
Wydatki
ROZDZIAŁ 4
PRZEPISY OGÓLNE I KOŃCOWE
PRZEPISY OGÓLNE I KOŃCOWE
Stosunek do innych instrumentów prawnych
a) Europejska konwencja o ekstradycji z dnia 13 grudnia 1957 r., jej Protokół dodatkowy z dnia 15 października 1975 r., jej drugi Protokół dodatkowy z dnia 17 marca 1978 r. oraz Europejska konwencja o zwalczaniu terroryzmu z dnia 27 stycznia 1977 r. w kwestiach dotyczących ekstradycji, zmieniona Protokołem z 2003 r. po jego wejściu w życie;
b) tytuł III rozdział 4 Konwencji wykonawczej z dnia 19 czerwca 1990 r. do Układu z Schengen z dnia 14 czerwca 1985 r. w sprawie stopniowego znoszenia kontroli na wspólnych granicach;
c) postanowienia konwencji UE o ekstradycji z lat 1995 i 1996 związane z Układem z Schengen w zakresie, w którym są obowiązujące.
Umowy i uzgodnienia, o których mowa w akapicie pierwszym, nie mogą w żadnym przypadku wpływać na stosunki z państwami, które nie są ich stronami.
Umawiające się Strony powiadamiają się również wzajemnie o wszelkich nowych umowach lub uzgodnieniach, o których mowa w akapicie pierwszym, w terminie trzech miesięcy od ich podpisania.
Przepis przejściowy
Rozstrzyganie sporów
Wszelkie spory między albo Islandią, albo Norwegią a państwem członkowskim Unii Europejskiej dotyczące interpretacji lub stosowania niniejszej umowy mogą być przekazywane przez stronę sporu na posiedzeniu przedstawicieli rządów państw członkowskich Unii Europejskiej oraz Islandii i Norwegii w celu rozstrzygnięcia sporu w terminie sześciu miesięcy.
Orzecznictwo
W celu osiągnięcia jak najbardziej jednolitego stosowania i interpretacji postanowień niniejszej umowy Umawiające się Strony poddają ciągłemu przeglądowi rozwój orzecznictwa Trybunału Sprawiedliwości Wspólnot Europejskich, a także rozwój orzecznictwa właściwych sądów w Islandii i Norwegii odnoszące się do tych postanowień oraz do postanowień podobnych instrumentów dotyczących przekazywania osób. W tym celu zostanie ustanowiony mechanizm zapewniający regularne wzajemne przekazywanie sobie wyżej wymienionego orzecznictwa.
Powiadamianie, deklaracje, wejście w życie
Przystąpienie nowych państw
Przystąpienie nowych państw członkowskich do Unii Europejskiej stwarza uprawnienia i zobowiązania wynikające z niniejszej umowy między tymi nowymi państwami członkowskimi a Islandia i Norwegią.
Wspólny przegląd
Umawiające się Strony uzgadniają, że dokonają wspólnego przeglądu niniejszej umowy nie później niż 5 lat po jej wejściu w życie, a w szczególności deklaracji złożonych na mocy art. 3 ust. 2, art. 6 ust. 2, art. 7 ust. 2 i art. 20 ust. 5 niniejszej umowy. W przypadku gdy deklaracje, o których mowa w art. 7 ust. 2, nie zostaną przedłużone, wygasną one 5 lat po wejściu niniejszej umowy w życie. Przegląd będzie dotyczył zwłaszcza praktycznego wprowadzania w życie, interpretacji oraz rozwoju umowy, może też obejmować takie zagadnienia jak konsekwencje dalszego rozwoju Unii Europejskiej w odniesieniu do przedmiotu niniejszej umowy.
Wypowiedzenie
Depozytariusz
Sporządzono w Wiedniu dnia 28 czerwca 2006 r. w jednym egzemplarzu w językach: islandzkim, norweskim, angielskim, czeskim, duńskim, estońskim, fińskim, francuskim, greckim, hiszpańskim, irlandzkim, litewskim, łotewskim, maltańskim, niderlandzkim, niemieckim, polskim, portugalskim, słowackim, słoweńskim, szwedzkim, węgierskim i włoskim, przy czym teksty w każdym z tych języków są na równi autentyczne.
Fyrir hönd Evrópusambandsins
For Den europeiske union
Por la Unión Europea
Za Evropskou unii
For den Europæiske Union
Für die Europäische Union
Euroopa Liidu nimel
Για την Ευρωπαϊκή Ένωση
For the European Union
Pour l'Union européenne
Thar ceann an Aontais Eorpaigh
Per l'Unione europea
Eiropas Savienības vārdā
Europos Sąjungos vardu
Az Európai Unió részéről
Għall-Unjoni Ewropea
Voor de Europese Unie
W imieniu Unii Europejskiej
Pela União Europeia
Za Európsku úniu
Za Evropsko unijo
Euroopan unionin puolesta
På Europeiska unionens vägnar
(podpis pominięto)
Fyrir hönd lýđveldisins Íslands
For Republikken Island
Por la República de Islandia
Za Islandskou republiku
For Republikken Island
Für die Republik Island
Islandi Vabariigi nimel
Για τη Δημοκρατία της Ισλανδίας
For the Republic of Iceland
Pour la République d'Islande
Thar ceann Phoblacht na hÍoslainne
Per la Repubblica d'Islanda
Islandes Republikas vārdā
Islandijos Respublikos vardu
Az Izlandi Köztársaság részéről
Ghar-Repubblika ta' l-Iżlanda
Voor de Republiek Ijsland
W imieniu Republiki Islandii
Pela República da Islândia
Za Islandskú republiku
Za Republiko Islandijo
Islannin tasavallan puolesta
På Republiken Islands vägnar
(podpis pominięto)
Fyrir hönd Konungsríkisins Noregs
For Kongeriket Norge
Por el Reino de Noruega
Za Norské královstvi
For Kongeriget Norge
Für das Königreich Norwegen
Norra Kuningriigi nimel
Για το Βασίλειο της Νορβηγίας
For the Kingdom of Norway
Pour le Royaume de Norvège
Thar ceann Ríocht na hIorua
Per il Regno di Norvegia
Norvēģijas Karalistes vārdā
Norvegijos Karalystės vardu
A Norvég Királyság részéről
Ghar-Renju tan-Norveġja
Voor het Koninkrijk Noorwegen
W imieniu Królestwa Norwegii
Pelo Reino da Noruega
Za Nórske kráľovstvo
Za Kraljevino Norveško
Norjan kuningaskunnan puolesta
På Konungariket Norges vägnar
(podpis pominięto)
ZAŁĄCZNIK
NAKAZ ARESZTOWANIA(1)
NAKAZ ARESZTOWANIA(1)
Notka Redakcji Systemu Informacji Prawnej LEX
Grafiki zostały zamieszczone wyłącznie w Internecie. Obejrzenie grafik podczas pracy z programem Lex wymaga dostępu do Internetu.
..................................................
Oświadczenie Umawiających się Stron Umowy między Unią Europejską a Republiką Islandii i Królestwem Norwegii w sprawie procedury przekazywania osób między państwami członkowskimi Unii Europejskiej a Islandią i Norwegią:
"Umawiające się Strony uzgadniają, że będą, w odpowiednich przypadkach, konsultowały się, kiedy Republika Islandii lub Królestwo Norwegii, lub jedno z państw członkowskich Unii Europejskiej stwierdzą, że istnieje do tego okazja, aby umożliwić jak najskuteczniejsze wykorzystanie niniejszej umowy, w tym również - w celu zapobieżenia jakimkolwiek sporom dotyczącym praktycznego wprowadzania w życie i interpretacji niniejszej umowy. Konsultacja ta zostanie przeprowadzona w najdogodniejszy sposób, uwzględniając istniejące struktury współpracy."
Deklaracja Unii Europejskiej:
"Unia Europejska oświadcza, że zgodnie z drugim zdaniem art. 9 ust. 2 wyznaczenie ministra sprawiedliwości jako organu właściwego do wykonania nakazu aresztowania będzie wykorzystywane jedynie przez Republikę Federalną Niemiec, Królestwo Danii, Republikę Słowacką oraz Królestwo Niderlandów.
Unia Europejska oświadcza, że państwa członkowskie będą stosowały art. 20 ust. 3 i 4 niniejszej umowy zgodnie ze swoimi krajowymi zasadami dla podobnych przypadków."
© Unia Europejska, http://eur-lex.europa.eu/
Za autentyczne uważa się wyłącznie dokumenty Unii Europejskiej opublikowane w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.