Rozporządzenie 1438/2005 w sprawie szczególnego środka interwencyjnego na rok gospodarczy 2005/2006 w odniesieniu do owsa w Finlandii i w Szwecji
Dz.U.UE.L.2005.228.5
Akt utracił mocROZPORZĄDZENIE KOMISJI (WE) NR 1438/2005
z dnia 2 września 2005 r.
w sprawie szczególnego środka interwencyjnego na rok gospodarczy 2005/2006 w odniesieniu do owsa w Finlandii i w Szwecji
uwzględniając Traktat ustanawiający Wspólnotę Europejską,
uwzględniając rozporządzenie Rady (WE) nr 1784/2003 z dnia 29 września 2003 r. w sprawie wspólnej organizacji rynku zbóż(1), w szczególności jego art. 7,
a także mając na uwadze, co następuje:
(1) Owies należy do produktów, które obejmuje wspólna organizacja rynku zbóż. Jednakże nie należy on do zbóż podstawowych wymienionych w art. 5 rozporządzenia (WE) nr 1784/2003, dla których przewidziano skup interwencyjny.
(2) Owies stanowi ważną i tradycyjną produkcję w Finlandii i w Szwecji, dobrze przystosowaną do panujących tam warunków klimatycznych. Produkcja ta znacznie przekracza potrzeby tych państw, tak że są one zmuszone do sprzedaży nadwyżek do krajów trzecich. Przystąpienie do Wspólnoty w niczym nie zmieniło wcześniejszej sytuacji.
(3) Ewentualne ograniczenie uprawy owsa w Finlandii i w Szwecji odbyłoby na rzecz zwiększenia uprawy innych zbóż korzystających z systemu interwencji, w szczególności dla jęczmienia. Uprawę jęczmienia charakteryzuje nadprodukcja zarówno w obydwu tych państwach, jak i w całej Wspólnocie. Zmiana uprawy owsa na uprawę jęczmienia pogorszyłaby tylko sytuację i doprowadziła do jeszcze większych nadwyżek. Wskazane byłoby więc zapewnienie możliwości dalszego wywozu owsa do krajów trzecich.
(4) Owies może być przedmiotem refundacji, o której mowa w art. 13 rozporządzenia (WE) nr 1784/2003. Położenie geograficzne Finlandii i Szwecji stawia je w mniej korzystnej pozycji przy wywozie niż inne Państwa Członkowskie. Ustalenie refundacji na podstawie wspomnianego art. 13 jest korzystne przede wszystkim przy wywozie z innych Państw Członkowskich. W związku z tym można przewidywać, że produkcja owsa w Finlandii i w Szwecji będzie stopniowo zastępowana produkcją jęczmienia. Należy więc spodziewać się, że w trakcie najbliższych lat gospodarczych znaczące ilości jęczmienia, których jedyną możliwość sprzedaży stanowi wywóz do krajów trzecich, będą podlegać skupowi interwencyjnemu w Finlandii i w Szwecji zgodnie z art. 5 rozporządzenia (WE) nr 1784/2003. Te wywozy ze składów interwencyjnych są bardziej kosztowne dla budżetu Wspólnoty niż wywóz bezpośredni.
(5) Zastosowanie pewnego szczególnego środka interwencyjnego w rozumieniu art. 7 rozporządzenia (WE) nr 1784/2003 pozwala uniknąć tych dodatkowych kosztów. Interwencja ta może być podjęta w formie środka pozwalającego odciążyć fiński i szwedzki rynek owsa. Przyznanie na podstawie przetargu refundacji stosowanej wyłącznie w odniesieniu do owsa wyprodukowanego i wywiezionego z tych dwóch państw stanowi najodpowiedniejszy środek w tych warunkach.
(6) Charakter i cele wyżej wymienionego środka sprawiają, że właściwe staje się zastosowanie w tym względzie, mutatis mutandis, art. 13 rozporządzenia (WE) nr 1784/2003, jak również przyjętych w jego zastosowaniu rozporządzeń, w szczególności rozporządzenia Komisji (WE) nr 1501/95 z dnia 29 czerwca 1995 r. ustanawiającego niektóre szczegółowe zasady wykonania rozporządzenia Rady (EWG) nr 1766/92 w sprawie przyznawania refundacji wywozowych do zbóż oraz środków podejmowanych w przypadku występowania zakłóceń na rynku zbóż(2).
(7) Rozporządzenie (WE) nr 1501/95 przewiduje, wśród innych zobowiązań dotyczących oferenta, którego ofertę przyjęto, obowiązek złożenia wniosku o wydanie pozwolenia na wywóz oraz wniesienia zabezpieczenia. Należy ustalić kwotę tego zabezpieczenia.
(8) Rozpatrywane zboża powinny być faktycznie wywiezione z Państw Członkowskich, w których szczególny środek interwencyjny został wprowadzony. Konieczne jest więc ograniczenie wykorzystania pozwoleń na wywóz, z jednej strony do wywozów z Państwa Członkowskiego, w którym wniosek o wydanie pozwolenia został złożony, a z drugiej strony do owsa wyprodukowanego w Finlandii i w Szwecji.
(9) Uwzględniając Układy Europejskie ustanawiające stowarzyszenie pomiędzy Wspólnotami Europejskimi i ich Państwami Członkowskimi, z jednej strony, a Republiką Bułgarii (3) i Rumunią (4), z drugiej strony, państwa te należy wyłączyć z listy kwalifikujących się miejsc przeznaczenia. Ponadto, wziąwszy pod uwagę sposób obliczania kwoty refundacji oparty na cenach rynkowych dotyczących oddalonych miejsc przeznaczenia, należy wyłączyć bliskie miejsca przeznaczenia, którymi są Szwajcaria i Norwegia, w odniesieniu do których środki te nie wydają się uzasadnione z powodu stosunkowo niskich kosztów transportu wynikających z ich bliskości lub kanałów komunikacyjnych dostępnych w kierunku tych miejsc przeznaczenia.
(10) W celu zapewnienia równego traktowania wszystkich zainteresowanych, należy przewidzieć jednakowy okres ważności wydanych pozwoleń.
(11) Właściwy przebieg procedury przetargowej przy wywozie nakazuje określenie minimalnej ilości, a także terminu i sposobu składania ofert właściwym organom.
(12) Środki przewidziane w niniejszym rozporządzeniu są zgodne z opinią Komitetu Zarządzającego ds. Zbóż,
PRZYJMUJE NINIEJSZE ROZPORZĄDZENIE:
Sporządzono w Brukseli, dnia 2 września 2005 r.
W imieniu Komisji | |
Mariann FISCHER BOEL | |
Członek Komisji |
______
(1) Dz.U. L 270 z 21.10.2003, str. 78. Rozporządzenie zmienione rozporządzeniem Komisji (WE) nr 1154/2005 (Dz.U. L 187 z 19.7.2005, str. 11).
(2) Dz.U. L 147 z 30.6.1995, str. 7. Rozporządzenie ostatnio zmienione rozporządzeniem (WE) nr 777/2004 (Dz.U. L 123 z 27.4.2004, str. 50).
(3) Decyzja Rady 2003/286/WE z dnia 8 kwietnia 2003 r. (Dz.U. L 102 z 24.4.2003, str. 60) dostosowana decyzją Rady i Komisji 2005/430/WE, Euratom z dnia 18 kwietnia 2005 r. (Dz.U. L 155 z 17.6.2005, str. 1).
(4) Decyzja Rady 2003/18/WE z dnia 19 grudnia 2002 r. (Dz.U. L 8 z 14.1.2003, str. 18) dostosowana decyzją Rady i Komisji 2005/431/WE, Euratom z dnia 25 kwietnia 2005 r. (Dz.U. L 155 z 17.6.2005, str. 26).
(5) Dz.U. L 189 z 29.7.2003, str. 12.
(6) Dz.U. L 152 z 24.6.2000, str. 1.