Sytuacja w Syrii, Jemenie i Bahrajnie w kontekście sytuacji w krajach arabskich oraz w Afryce Północnej.

A.

mając na uwadze, że pokojowi demonstranci w krajach Afryki Północnej i Bliskiego Wschodu wyrazili uzasadnione aspiracje demokratyczne oraz zdecydowane apele o reformy instytucjonalne, polityczne, gospodarcze i społeczne mające na celu stworzenie prawdziwej demokracji, walkę z korupcją i nepotyzmem, zagwarantowanie rządów prawa oraz poszanowania praw człowieka i podstawowych wolności, zmniejszenie nierówności społecznych, a także stworzenie lepszych warunków gospodarczych i socjalnych,

B.

mając na uwadze, że wspólny komunikat z dnia 25 maja 2011 r. w sprawie nowej koncepcji działań w obliczu zmian zachodzących w sąsiedztwie daje początek nowemu podejściu za pośrednictwem przeglądu wdrażania podstawowych zasad regulujących działania zewnętrzne Unii, takich jak powszechne wartości praw człowieka, demokracji i praworządności, które są centralnym elementem polityki sąsiedztwa, a jednocześnie odzwierciedla potrzebę wspierania przez UE zmian demokratycznych w Afryce Północnej i na Bliskim Wschodzie,

C.

mając na uwadze, że od rozpoczęcia tłumienia demonstracji w Syrii w marcu 2011 r. następuje eskalacja przemocy, a siły bezpieczeństwa odpowiadają na trwające protesty masowymi aresztowaniami i coraz większą brutalnością, zabijając ponad 400 osób cywilnych w samej prowincji Dara, a w całej Syrii prawdopodobnie ponad 1 000 osób,

D.

mając na uwadze, że ostatnie, wyemitowane na całym świecie filmy wideo pokazały zatrważające obrazy bezprawnie przetrzymywanych dzieci syryjskich, które padły ofiarą tortur lub złego traktowania, co w niektórych przypadkach doprowadziło do ich tragicznej śmierci, jak choćby trzynastoletniego Hamzy al-Khatiba; mając ponadto na uwadze, że użycie przeciwko demonstrantom ostrej amunicji spowodowało już śmierć co najmniej 30 dzieci, o czym poinformował UNICEF (agencja Narodów Zjednoczonych ds. dzieci) w dniu 31 maja 2011 r.,

E.

mając na uwadze, że w swoim trzecim wystąpieniu z dnia 20 czerwca 2011 r. prezydent Baszar al-Assad stwierdził, iż przyszłość Syrii zostanie ukształtowana w wyniku dialogu narodowego; mając na uwadze, że mimo ponawianych obietnic przeprowadzenia reform politycznych i zmian w Syrii władze nie podejmują jakichkolwiek wiarygodnych kroków w kierunku ich spełnienia; mając na uwadze, że organizacje praw człowieka udokumentowały już ponad 800 przypadków wymuszonych zaginięć oraz 11 tys. przypadków arbitralnych aresztowań,

F.

mając na uwadze, że z uwagi na powagę sytuacji w kraju w dniu 23 czerwca 2011 r. Rada przyjęła decyzję oraz rozporządzenie nakładające środki ograniczające na siedem dalszych osób poza osobami ujętymi w sporządzonym dnia 9 maja 2011 r. wykazie wprowadzającym środki specjalne, takie jak zakaz wydawania wiz i zamrożenie aktywów, a także nałożyła embargo na broń i sprzęt, który mógłby posłużyć do represji wewnętrznych, wobec czterech jednostek związanych z reżimem syryjskim,

G.

mając na uwadze, że układ o stowarzyszeniu między Wspólnotą Europejską i jej państwami członkowskimi z jednej strony a Syryjską Republiką Arabską z drugiej strony nie został nigdy podpisany; mając na uwadze, że podpisanie tej umowy jest odkładane na wniosek Syrii od października 2009 r. i że Rada postanowiła nie podejmować już dalszych kroków; mając na uwadze, że przestrzeganie praw człowieka i podstawowych wolności stanowi kluczową część tej umowy,

H.

mając na uwadze, że zachodzi poważne ryzyko nasilenia się brutalnych ataków ze strony grup ekstremistów, w tym ugrupowań prowadzących dżihad; mając na uwadze, że niezwykle ważne jest zapewnienie ochrony różnym społecznościom religijnym w Syrii, w tym dużej liczbie przebywających w tym kraju uchodźców irackich,

I.

mając na uwadze, że po blokadzie w Dara siły bezpieczeństwa rozpoczęły w sąsiednich miastach zakrojoną na szeroką skalę operację wojskową i serię arbitralnych aresztowań; mając na uwadze, że według szacunków 12 tys. Syryjczyków z Dżisr asz-Szughur i okolic tego miasta przekroczyło granicę syryjsko-turecką w obawie przed represjami ze strony służb bezpieczeństwa i że według Czerwonego Półksiężyca kolejnych 17 tys. osób czeka na przekroczenie granicy,

J.

mając na uwadze, że sytuacja w Jemenie nadal budzi poważne zaniepokojenie po miesiącach przemocy i niepokojów, które przyczyniły się do poważnych cierpień ludności jemeńskiej oraz spowodowały liczne ofiary śmiertelne i poważne obrażenia u wielu osób, a także doprowadziły do uwięzienia demonstrantów oraz pogłębiły kryzys gospodarczy i polityczny w kraju,

K.

mając na uwadze, że Rada Współpracy Państw Zatoki Perskiej zainicjowała plan na rzecz pokojowego przekazania władzy, którego nie podpisał prezydent Jemenu Ali Abdullah Salih,

L.

mając na uwadze, że w dniu 3 czerwca 2011 r. prezydent Jemenu Ali Abdullah Salih został poważnie ranny podczas ataku na jego pałac i jest obecnie leczony w Arabii Saudyjskiej; mając na uwadze, że władza przeszła tymczasowo w ręce wiceprezydenta kraju Abd Rabbuha Mansura Hadiego,

M.

mając na uwadze, że Jemen jest najbiedniejszym krajem Bliskiego Wschodu, w którym powszechne jest zjawisko niedożywienia, kurczą się rezerwy ropy naftowej, rośnie liczba ludności, rząd centralny jest słaby, coraz bardziej odczuwalny jest brak wody i niewiele inwestuje się w gospodarkę kraju; mając na uwadze poważne obawy dotyczące rozpadu państwa jemeńskiego w kontekście obowiązującego od lutego kruchego rozejmu z szyickimi rebeliantami na północy, ruchu secesjonistycznego na południu oraz faktu, że według doniesień wielu bojowników Al-Kaidy wykorzystuje Jemen jako swój bastion,

N.

mając na uwadze, że stan wyjątkowy w Bahrajnie został zniesiony w dniu 1 czerwca 2011 r. oraz że król Hamad ibn Isa Al-Chalifa wezwał do podjęcia dialogu narodowego, który rozpoczął się w dniu 2 lipca 2011 r.,

O.

mając na uwadze, że w dniu 29 czerwca 2011 r. król Hamad powołał niezależną komisję z udziałem niezależnych obserwatorów międzynarodowych do przeprowadzenia śledztwa w sprawie łamania praw człowieka podczas niedawnego tłumienia przez siły rządowe proreformatorskich protestów,

P.

mając na uwadze, że w dniu 22 czerwca 2011 r. sąd wojskowy - Trybunał Bezpieczeństwa Narodowego Bahrajnu ogłosił wyrok w sprawie 21 bahrajńskich działaczy opozycyjnych, w tym dla siedmiu z nich wyrok został wydany zaocznie; mając na uwadze, że ośmiu działaczy opozycyjnych zostało skazanych na kary dożywocia, a 13 - na kary pozbawienia wolności do 15 lat za "spiskowanie w celu obalenia rządu"; mając na uwadze, że wielu innych działaczy politycznych, obrońców praw człowieka i dziennikarzy zostało zatrzymanych podczas ostatnich protestów proreformatorskich, oraz mając na uwadze, że według organizacji praw człowieka zatrzymani są torturowani, źle traktowaniu i nękani,

Q.

mając na uwadze, że w dniu 22 maja 2011 r. Trybunał Apelacyjny Bezpieczeństwa Narodowego utrzymał w mocy wyroki śmierci na Aliego Abdullaha Hassana al-Sankisa i Abdulaziza Abdulridha Ibrahima Hussaina za zabicie dwóch policjantów w czasie protestów antyrządowych w Bahrajnie; mając na uwadze, że wykonanie egzekucji odroczono do września,

R.

mając na uwadze, że 47 lekarzy i pielęgniarek bahrajńskich zostało oskarżonych o "podburzanie do obalenia reżimu siłą" i czeka ich proces przed bahrajńskim trybunałem wojskowym; mając na uwadze, że pracownicy służby zdrowia traktowali wszystkich rannych jednakowo zgodnie z obowiązującym ich kodeksem etycznym,

S.

mając na uwadze, że w następstwie wniosku rządu Bahrajnu na terenie tego kraju rozmieszczono siły zagraniczne pod auspicjami Rady Współpracy Państw Zatoki Perskiej,

1.

stanowczo potępia stosowanie przez reżimy niewspółmiernej przemocy wobec demonstrantów i ubolewa nad wysoką liczbą zabitych i rannych, których rodzinom składa kondolencje; apeluje o natychmiastowe zaniechanie rozlewu krwi i uwolnienie aresztowanych osób; wzywa do przeprowadzenia śledztwa w sprawie zabójstw, aresztowań i domniemanego stosowania tortur;

2.

wyraża uznanie dla ludności za odwagę, jaką wykazała się w pokojowej walce o demokratyczne zmiany, a zwłaszcza dla kobiet, które często były i nadal stoją na czele protestów;

3.

wzywa przywódców politycznych krajów arabskich do wywiązania się z podjętych zobowiązań przez niezwłoczne i bezwarunkowe nawiązanie otwartego i konstruktywnego dialogu politycznego z udziałem wszystkich demokratycznych partii i ruchów politycznych oraz przedstawicieli społeczeństwa obywatelskiego, mającego na celu utorowanie drogi ku prawdziwej demokracji oraz przeprowadzeniu rzeczywistych, ambitnych i znaczących reform instytucjonalnych, politycznych, gospodarczych i społecznych, które mają kluczowe znaczenie dla długotrwałej stabilności i rozwoju w tych krajach, a także w całym regionie;

4.

zdecydowanie potępia eskalację przemocy w Syrii oraz nieustanne poważne naruszenia praw człowieka, w tym blokady nałożone na szereg miast, takich jak Dara, Dżisr asz-Szughur i Hama, masowe aresztowania, egzekucje pozasądowe, arbitralne aresztowania, podejrzenia o wymuszone zaginięcia i stosowanie tortur;

5.

wyraża ubolewanie z powodu faktu, że nie wprowadzono w życie decyzji o zniesieniu stanu wyjątkowego ogłoszonej w dniu 21 kwietnia 2011 r. ani nie zrealizowano innych obietnic prezydenta al-Assada i że więźniowie polityczni nie zostali uwolnieni mimo niedawnej amnestii ogłoszonej przez prezydenta; wzywa pilnie władze Syrii do niezwłocznego zakończenia blokad miast oraz zapewnienia natychmiastowego i nieograniczonego dostępu do nich organizacjom humanitarnym i ich pracownikom;

6.

wzywa pilnie władze syryjskie i prezydenta Baszara al-Assada do położenia kresu zabijaniu nieuzbrojonych demonstrantów oraz do natychmiastowego uwolnienia wszystkich zatrzymanych demonstrantów, dziennikarzy, obrońców praw człowieka i więźniów politycznych; domaga się natychmiastowego włączenia wszystkich sił demokratycznych i podmiotów społeczeństwa obywatelskiego do rzeczywistego procesu politycznego w celu umożliwienia przemian demokratycznych w Syrii w oparciu o konkretny program zasadniczych reform, a także poszanowanie praw człowieka i zasad państwa prawa;

7.

wzywa władze Syrii do zezwolenia prasie zagranicznej na obecność w tym kraju w celu zweryfikowania wszystkich oświadczeń, zgodnie z którymi "uzbrojone bandy ekstremistów" jako pierwsze otwierają ogień do sił bezpieczeństwa, czym reżim uzasadnia niemożliwy do zaakceptowania rozlew krwi; wzywa władze syryjskie do pełnej współpracy z Biurem Wysokiego Komisarza i innymi organami ONZ oraz do zapewnienia im niezakłóconego dostępu;

8.

wzywa władze syryjskie do natychmiastowego uwolnienia wszystkich dzieci aresztowanych podczas tłumienia demonstracji lub innych tego typu wystąpień, do wnikliwego zbadania przypadków stosowania przemocy wobec dzieci oraz do zaniechania kolejnych aresztowań i przemocy wobec dzieci lub jakichkolwiek innych naruszeń praw dzieci;

9.

z zadowoleniem przyjmuje decyzję Rady dotyczącą nałożenia środków ograniczających na Syrię i osoby odpowiedzialne za brutalne represje wobec ludności cywilnej, zawieszenia wszystkich przygotowań do nowych programów współpracy dwustronnej, zawieszenia trwających programów dwustronnych z władzami syryjskimi realizowanych w ramach Europejskiego Instrumentu Sąsiedztwa i Partnerstwa (ENPI) i instrumentu MEDA, zwrócenia się do Europejskiego Banku Inwestycyjnego o tymczasowe niezatwierdzanie nowych wniosków o finansowanie w Syrii, rozważenia w świetle aktualnych wydarzeń zawieszenia dalszej pomocy Wspólnoty dla Syrii oraz niepodejmowania dalszych działań w związku z układem o stowarzyszeniu z Syrią; wyraża poparcie dla szeregu inteligentnych sankcji przyjętych przez Radę i wzywa Radę do wystąpienia ze zdecydowaną inicjatywą dyplomatyczną w celu skłonienia innych krajów do przyjęcia tych samych sankcji; uważa, że Rada powinna kontynuować rozszerzanie zakresu ukierunkowanych sankcji na wszystkie osoby i podmioty powiązane z reżimem w celu ich osłabienia i odizolowania oraz umożliwienia przemian demokratycznych;

10.

zdecydowanie popiera starania dyplomatyczne UE i jej partnerów ze społeczności międzynarodowej zmierzające do potępienia przez Radę Bezpieczeństwa ONZ przemocy trwającej w Syrii, odrzucenia bezkarności oraz wezwania władz syryjskich do spełnienia uzasadnionych aspiracji narodu syryjskiego; ubolewa, że wysiłki te nie odniosły dotychczas skutku oraz że nie udało się wprowadzić w życie rezolucji; apeluje do państw członkowskich UE i wiceprzewodniczącej/wysokiej przedstawiciel o dalszą współpracę z partnerami międzynarodowymi w celu doprowadzenia do zaangażowania Rady Bezpieczeństwa ONZ w rozwiązanie sytuacji w Syrii i do realizacji przez władze syryjskie obowiązku ochrony ludności Syrii;

11.

z zadowoleniem przyjmuje turecką politykę otwartych granic dla uchodźców z Syrii oraz szybkie uruchomienie zasobów Czerwonego Półksiężyca;

12.

z zadowoleniem przyjmuje uznanie przez UE wysiłków Turcji i pozostałych partnerów w regionie zajmujących się różnymi aspektami kryzysu, zwłaszcza aspektami humanitarnymi, oraz stwierdza, że będzie z nimi współpracować, aby rozwiązać sytuację w Syrii; wzywa Turcję i UE do zwiększenia koordynacji polityki zagranicznej i zdecydowanie zachęca do podejmowania wspólnych wysiłków na rzecz wsparcia demokratyzacji i rozwoju na Bliskim Wschodzie i w Afryce Północnej;

13.

wzywa Radę i Komisję, aby niezwłocznie zapewniły władzom Turcji i Libanu pomoc i wsparcie w ich wysiłkach zmierzających do opanowania kryzysu humanitarnego na granicach z Syrią, w tym poprzez ustanowienie korytarza humanitarnego na szczeblu ONZ;

14.

wzywa wiceprzewodniczącą/wysoką przedstawiciel, Radę i Komisję, by sprzyjały powstającym demokratycznym ruchom opozycyjnym w kraju i poza jego granicami; apeluje w związku z tym o szybkie rozpoczęcie prawdziwego dialogu politycznego prowadzącego do głębokich procesów demokratycznych w Syrii;

15.

zdecydowanie potępia niedawne ataki zbrojne w Jemenie, w tym atak na pałac prezydencki z dnia 3 czerwca 2011 r.; wzywa wszystkie strony do zaprzestania wszelkich wrogich działań, poszanowania praw człowieka i zastosowania się do trwałego zawieszenia broni;

16.

z zadowoleniem przyjmuje zobowiązanie wiceprezydenta Abd Rabbuha Mansura Hadiego do przestrzegania zawieszenia broni, demilitaryzacji miast jemeńskich oraz zapewnienia właściwej ochrony wszelkich dalszych pokojowych protestów i demonstracji;

17.

wyraża solidarność z ludnością Jemenu, z zadowoleniem przyjmuje jej dążenie do demokratycznych zmian w kraju i popiera starania GCC, o ile są one ukierunkowane na znalezienie rozwiązania w drodze negocjacji - co oznacza rezygnację prezydenta Saliha i członków jego rodziny, którzy zajmują stanowiska we władzach - w ramach bardziej otwartego systemu politycznego nastawionego na łagodzenie ubóstwa i poprawę warunków życia większości społeczeństwa;

18.

ubolewa, że władzom jemeńskim nie udało się zapewnić bezpiecznego opuszczenia przez dyplomatów ambasady Zjednoczonych Emiratów Arabskich w Sanie w dniu 22 maja 2011 r., między innymi przez sekretarza generalnego GCC, ambasadorów państw członkowskich GCC, UE, Zjednoczonego Królestwa i Stanów Zjednoczonych; wzywa władze Jemenu do pełnego przestrzegania Konwencji wiedeńskiej o stosunkach dyplomatycznych;

19.

wyraża zaniepokojenie z powodu braku jakichkolwiek sprawozdań o postępach komisji wysokiego szczebla mianowanej przez rząd Jemenu w celu zbadania ataku na demonstrantów w dniu 18 marca 2011 r. w Sanie, w którym zginęły 54 osoby, a ponad 300 odniosło obrażenia; ponawia swój apel do wiceprzewodniczącej/wysokiej przedstawiciel o poparcie wezwań do przeprowadzenia międzynarodowego niezależnego dochodzenia w sprawie tego incydentu;

20.

z zadowoleniem przyjmuje misję z ramienia Biura Wysokiego Komisarza ds. Praw Człowieka do Jemenu, która dokonała oceny sytuacji w zakresie praw człowieka w tym kraju i przedstawi zalecenia dla rządu jemeńskiego i społeczności międzynarodowej;

21.

potępia represje w Bahrajnie i domaga się natychmiastowego i bezwarunkowego zwolnienia wszystkich pokojowych demonstrantów, w tym działaczy politycznych, dziennikarzy i obrońców praw człowieka oraz 47 lekarzy i pielęgniarek bahrajńskich, którzy wykonywali swoje obowiązki zawodowe; wyraża poważne zaniepokojenie z powodu skazania 8 działaczy opozycji na dożywotnie więzienie, a 13 na pozbawienie wolności do 15 lat;

22.

z zadowoleniem przyjmuje zniesienie stanu wyjątkowego w Bahrajnie oraz apel króla Hamada ibn Isa Al-Chalifa o podjęcie dialogu narodowego; uważa, że dialog narodowy zapoczątkowany przez króla Hamada i mający na celu utorowanie drogi do prawdziwej demokracji i reform politycznych w Bahrajnie będzie możliwy jedynie wtedy, gdy uczestniczyć w nim będą wszystkie siły polityczne, w tym opozycja i społeczeństwo obywatelskie;

23.

wzywa władze Bahrajnu do złagodzenia wyroków śmierci wydanych na Ali Abdullaha Hassana al-Sankisa i Abdulaziza Abdulridha Ibrahima Hussaina oraz do ponownego wprowadzenia faktycznego moratorium na karę śmierci;

24.

z zadowoleniem odnotowuje decyzję króla Hamada o powołaniu niezależnej komisji do zbadania przypadków łamania praw człowieka podczas niedawnego tłumienia przez siły rządowe proreformatorskich protestów; wzywa do zachowania pełnej bezstronności i przejrzystości komisji i apeluje do rządu bahrajńskiego o nieingerowanie w jej prace;

25.

z zadowoleniem przyjmuje utworzenie ministerstwa ds. praw człowieka i rozwoju społecznego w Bahrajnie oraz zwraca się do ministerstwa o działanie zgodnie z międzynarodowymi standardami praw człowieka i zobowiązaniami;

26.

wyraża zaniepokojenie obecnością w Bahrajnie obcych wojsk pod sztandarem Rady Współpracy Państw Zatoki Perskiej; ponawia swój apel do GCC, aby jako wspólnota regionalna wykorzystała swoje zasoby w celu podjęcia konstruktywnych działań i mediacji w interesie pokojowych reform w Bahrajnie;

27.

popiera proces przemian demokratycznych w Egipcie i Tunezji, które stanowią pierwsze przykłady obecnego procesu demokratyzacji i nowej fali zaangażowania obywateli, a zwłaszcza młodzieży, w świecie arabskim; zdecydowanie popiera dążenie ludności do wolności, praw człowieka i demokracji; wzywa do przeprowadzenia w obu państwach przejrzystych, sprawiedliwych i wolnych wyborów uwzględniających ich indywidualne uwarunkowania; apeluje do społeczności międzynarodowej o dalsze działania w celu podtrzymania i pobudzania procesu reform politycznych w krajach Afryki Północnej i Bliskiego Wschodu;

28.

ponownie przypomina zobowiązanie społeczności międzynarodowej do ochrony ludności cywilnej w Libii, między innymi przez nasilenie presji na reżim libijski, oraz do wspierania budowy demokratycznego państwa libijskiego; z zadowoleniem przyjmuje decyzję UE o zwiększeniu sankcji wobec reżimu przez objęcie zamrożeniem aktywów sześciu kapitanatów portów kontrolowanych przez reżim; ponawia wezwanie skierowane do pułkownika Muammara Mohammeda Abu Minyara Kaddafiego o natychmiastową rezygnację z władzy;

29.

wyraża zaniepokojenie trudnościami, na jakie narażona jest ludność Libii z powodu niedostatku żywności, braku dostępu do pomocy medycznej oraz braku przepływów pieniężnych, które umożliwiłyby wypłatę wynagrodzeń i zaspokojenie różnych potrzeb administracyjnych; wzywa wiceprzewodniczącą/wysoką przedstawiciel oraz państwa członkowskie UE do szybkiego podjęcia działań w celu udostępnienia Tymczasowej Radzie Narodowej - za zgodą i pod nadzorem Komitetu ds. Sankcji Rady Bezpieczeństwa ONZ - części zamrożonych aktywów libijskich, tak aby zaspokoić nadzwyczajne potrzeby;

30.

wzywa Radę i wiceprzewodniczącą/wysoką przedstawiciel do podejmowania kolejnych inicjatyw w celu wypracowania rozwiązania konfliktu z uwzględnieniem wydanego niedawno przez Międzynarodowy Trybunał Karny nakazu aresztowania pułkownika Kaddafiego, jego syna Saifa al-Islama i Abdullaha al-Sanussiego;

31.

z zadowoleniem przyjmuje proces reform w Maroku, a w szczególności propozycję reformy konstytucyjnej, która została poddana pod referendum, jako krok we właściwym kierunku do otwarcia systemu zarządzania, modernizacji i demokratyzacji; wzywa partie polityczne w Maroku do odgrywania aktywnej roli w procesie zmian; podkreśla, że społeczeństwo, organizacje społeczeństwa obywatelskiego i partie polityczne powinny pozostać w centrum toczącego się procesu wprowadzania reform, oraz zauważa, że Maroko było pierwszym państwem w regionie, które uzyskało zaawansowany status w stosunkach z UE;

32.

odnotowuje pozytywne oświadczenie prezydenta Algierii, który zapowiedział początek procesu demokratyzacji i zapewnienie lepszego sprawowania rządów w państwie, w tym zniesienie stanu wyjątkowego i planowaną reformę konstytucyjną; podkreśla potrzebę przyspieszenia tych inicjatyw i apeluje o zdecydowane zaangażowanie ze strony władz algierskich w proces reform, który powinien obejmować wszystkie grupy i być otwarty dla społeczeństwa obywatelskiego;

33.

z zadowoleniem przyjmuje zaangażowanie w proces reform politycznych w Jordanii, a w szczególności przegląd konstytucji jordańskiej i prace komitetu ds. dialogu narodowego; pochwala wysiłki podejmowane przez władze Jordanii i podkreśla potrzebę konkretnego wdrożenia reform, zauważa, że UE wyraziła zgodę na przyznanie Jordanii zaawansowanego statusu partnerstwa w 2010 r.;

34.

podkreśla, że prawo do wolności myśli, sumienia i wyznania to fundamentalne prawo człowieka, które powinno być gwarantowane przez władze; wzywa władze, aby udzielały wiarygodnej i skutecznej ochrony wyznaniom religijnym w swym krajach oraz zapewniały wyznawcom wszystkich religii osobistą i fizyczną integralność;

35.

zdecydowanie popiera stanowisko Rady, że europejska polityka sąsiedztwa będzie musiała sprostać nowym wyzwaniom w sąsiedztwie południowym; z zadowoleniem przyjmuje zobowiązanie UE i państw członkowskich, aby śledzić i wspierać konkretne wysiłki podejmowane przez rządy rzeczywiście zaangażowane w reformy polityczne i gospodarcze, podobnie jak społeczeństwa obywatelskie; z zadowoleniem przyjmuje powołanie przez wiceprzewodniczącą/wysoką przedstawiciel grupy zadaniowej dla południowej części regionu Morza Śródziemnego

36.

wzywa Komisję i Radę, by wobec państw południowej części regionu Morza Śródziemnego kierowały się zróżnicowanym podejściem opartym na polityce "więcej za więcej" określonej we wspólnym komunikacie z 25 maja 2011 r., która zakłada wynagradzanie rzeczywistych postępów w zakresie demokracji, wolnych i sprawiedliwych wyborów, a przede wszystkim praw człowieka;

37.

wzywa Unię Europejską do dalszego udzielania koniecznej pomocy humanitarnej przesiedleńcom w regionie, z których wielu żyje jako uchodźcy przy granicach swoich państw;

38.

z zadowoleniem przyjmuje partnerstwo z Deauville z narodami z regionu zapoczątkowane przez członków grupy G-8; zauważa, że pierwszymi państwami partnerskimi będą Egipt i Tunezja; wzywa Radę i państwa członkowskie UE do koordynacji działań z członkami grupy G-8, którzy wyrażają gotowość rozszerzenia tego partnerstwa na wszystkie kraje regionu angażujące się w przeprowadzanie zmian w kierunku stworzenia wolnych, demokratycznych i tolerancyjnych społeczności;

*

* *

39.

zobowiązuje swojego przewodniczącego do przekazania niniejszej rezolucji Radzie, Komisji, wice-przewodniczącej Komisji/wysokiej przedstawiciel Unii do spraw zagranicznych i polityki bezpieczeństwa, rządom i parlamentom państw członkowskich, rządowi i parlamentowi Syryjskiej Republiki Arabskiej, rządowi i parlamentowi Republiki Jemeńskiej, rządowi i parlamentowi Republiki Turcji, rządowi i parlamentowi Królestwa Bahrajnu, Tymczasowej Radzie Narodowej, rządowi i parlamentowi Królestwa Maroka, rządowi i parlamentowi Algierskiej Republiki Ludowo-Demokratycznej, rządowi i parlamentowi Jordańskiego Królestwa Haszymidzkiego, rządowi Arabskiej Republiki Egiptu, rządowi Republiki Tunezyjskiej, sekretarzowi generalnemu GCC i sekretarzowi generalnemu Unii na rzecz Śródziemnomorza.

Sytuacja w Syrii, Jemenie i Bahrajnie w kontekście sytuacji w krajach arabskich oraz w Afryce Północnej.

Dz.U.UE.C.2013.33E.158