Sprawy połączone C-585/18, C-624/18 i C-625/18: Wyrok Trybunału (wielka izba) z dnia 19 listopada 2019 r. - A.K./Krajowa Rada Sądownictwa i CP, DO v. Sąd Najwyższy.

Dzienniki UE

Dz.U.UE.C.2020.27.6

Akt nienormatywny

Wersja od: 27 stycznia 2020 r.

Wyrok Trybunału (wielka izba) z dnia 19 listopada 2019 r. (wniosek o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym złożony przez Sąd Najwyższy - Polska) - A.K./Krajowa Rada Sądownictwa (C-585/18) i CP (C-624/18), DO (C-625/18)/Sąd Najwyższy

(Sprawy połączone C-585/18, C-624/18 i C-625/18) ¹

(Odesłanie prejudycjalne - Dyrektywa 2000/78/WE - Równość traktowania w zakresie zatrudnienia i pracy - Niedyskryminacja ze względu na wiek - Obniżenie wieku przejścia w stan spoczynku sędziów Sądu Najwyższego (Polska) - Artykuł 9 ust. 1 - Prawo do środka odwoławczego - Artykuł 47 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej - Skuteczna ochrona sądowa - Zasada niezawisłości sędziowskiej - Utworzenie w ramach Sądu Najwyższego nowej izby, właściwej między innymi w sprawach dotyczących przejścia w stan spoczynku sędziów tego sądu - Izba złożona z sędziów nowo powołanych przez Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej na wniosek Krajowej Rady Sądownictwa - Niezależność Rady - Uprawnienie do odstąpienia od stosowania przepisów krajowych niezgodnych z prawem Unii - Pierwszeństwo prawa Unii)

Język postępowania: polski

(2020/C 27/07)

(Dz.U.UE C z dnia 27 stycznia 2020 r.)

Sąd odsyłający

Sąd Najwyższy

Strony w postępowaniach głównych

Strona odwołująca się i strony powodowe: A.K. (C-585/18), CP (C-624/18), DO (C-625/18)

Druga strona postępowania i strona pozwana: Krajowa Rada Sądownictwa (C-585/18), Sąd Najwyższy, (C-624/18), (C-625/18)

Przy udziale: Prokuratora Generalnego zastępowanego przez Prokuraturę Krajową

Sentencja

1) Nie ma już podstaw do udzielenia odpowiedzi na pytania zadane przez Izbę Pracy i Ubezpieczeń Społecznych Sądu Najwyższego (Polska) w sprawie C-585/18 oraz na pierwsze z pytań zadanych przez ten sąd w sprawach C-624/18 i C-625/18.

2) Drugie i trzecie z pytań zadanych przez wspomniany sąd w sprawach C-624/18 i C-625/18 wymagają następującej odpowiedzi:

Artykuł 47 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej i art. 9 ust. 1 dyrektywy Rady 2000/78/WE z dnia 27 listopada 2000 r. ustanawiającej ogólne warunki ramowe równego traktowania w zakresie zatrudnienia i pracy należy interpretować w ten sposób, że stoją one na przeszkodzie temu, by spory dotyczące stosowania prawa Unii mogły należeć do wyłącznej właściwości organu niestanowiącego niezawisłego i bezstronnego sądu w rozumieniu pierwszego z tych przepisów. Do tej ostatniej sytuacji dochodzi wówczas, gdy obiektywne okoliczności, w jakich został utworzony dany organ, oraz jego cechy, a także sposób, w jaki zostali powołani jego członkowie, mogą wzbudzić w przekonaniu jednostek uzasadnione wątpliwości co do niezależności tego organu od czynników zewnętrznych, w szczególności od bezpośrednich lub pośrednich wpływów władzy ustawodawczej i wykonawczej, oraz jego neutralności względem ścierających się przed nim interesów, i prowadzić w ten sposób do braku przejawiania przez ten organ oznak niezawisłości lub bezstronności, co mogłoby podważyć zaufanie, jakie sądownictwo powinno budzić w jednostkach w społeczeństwie demokratycznym. Do sądu odsyłającego należy ustalenie, przy wzięciu pod uwagę wszystkich istotnych informacji, którymi dysponuje, czy jest tak w przypadku organu takiego jak Izba Dyscyplinarna Sądu Najwyższego.

W razie gdyby tak było, zasadę pierwszeństwa prawa Unii należy interpretować w ten sposób, że zobowiązuje ona sąd odsyłający do odstąpienia od stosowania przepisu prawa krajowego zastrzegającego dla takiego organu właściwość do rozpoznania sporów w postępowaniu głównym, ażeby spory te mogły zostać rozpatrzone przez sąd, który spełnia wyżej wskazane wymogi niezawisłości i bezstronności i który byłby właściwy w danej dziedzinie, gdyby ów przepis nie stał temu na przeszkodzie.

¹ Dz.U. C 44 z 4.2.2019.