Sprawy połączone C-397/01 - C-403/01: Bernhard Pfeiffer, Wilhelm Roith, Albert Süß, Michael Winter, Klaus Nestvogel, Roswitha Zeller, Matthias Döbele v. Deutsches Rotes Kreuz, Kreisverband Waldshut eV (orzeczenie wstępne).

Dzienniki UE

Dz.U.UE.C.2004.300.2

Akt nienormatywny

Wersja od: 4 grudnia 2004 r.

WYROK TRYBUNAŁU

(wielka izba)

z dnia 5 października 2004 r.

w sprawach połączonych C-397/01 do C-403/01 (wnioski Arbeitsgericht Lörrach o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym): Bernhard Pfeiffer (C-397/01), Wilhelm Roith (C-398/01), Albert Süß (C-399/01), Michael Winter (C-400/01), Klaus Nestvogel (C-401/01), Roswitha Zeller (C-402/01), Matthias Döbele (C-403/01) przeciwko Deutsches Rotes Kreuz, Kreisverband Waldshut eV⁽¹⁾

(Polityka socjalna - Ochrona bezpieczeństwa i zdrowia pracowników - Dyrektywa 93/104/WE - Zakres stosowania - Ratownicy, którzy jeżdżą w ambulansach ratunkowych w ramach służby ratowniczej organizowanej przez Deutsches Rotes Kreuz - Zakres definicji "transport drogowy" - Maksymalny tygodniowy czas pracy - Zasada - Skutek bezpośredni - Wyjątek - Przesłanki)

(2004/C 300/03)

(Język postępowania: niemiecki)

(Dz.U.UE C z dnia 4 grudnia 2004 r.)

W sprawach połączonych C-397/01 do C-403/01, mających za przedmiot wnioski o wydanie orzeczenia w trybie prejudycjalnym na mocy art. 234 WE, wniesione przez Arbeitsgericht Lörrach (Niemcy) postanowieniami z dnia 26 września 2001 r., które wpłynęły do Trybunału w dniu 12 października 2001 r., w postępowaniach: Bernhard Pfeiffer (C-397/01), Wilhelm Roith (C-398/01), Albert Süß (C-399/01), Michael Winter (C-400/01), Klaus Nestvogel (C-401/01), Roswitha Zeller (C-402/01), Matthias Döbele (C-403/01) przeciwko Deutsches Rotes Kreuz, Kreisverband Waldshut eV, Trybunał (wielka izba), w składzie: V. Skouris, prezes, P. Jann, C. W. A. Timmermans, C. Gulmann, J.-P. Puissochet i J. N. Cunha Rodrigues, prezesi izb, R. Schintgen (sprawozdawca), F. Macken i N. Colneric, S. von Bahr i K. Lenaerts, sędziowie, rzecznik generalny: D. Ruiz-Jarabo Colomer, sekretarz: H. von Holstein, zastępca sekretarza, wydał w dniu 5 października 2004 r. wyrok, którego rozstrzygnięcie brzmi następująco:

1) a) Art. 2 dyrektywy Rady 89/391/EWG z dnia 12 czerwca 1989 r. w sprawie wprowadzenia środków w celu poprawy bezpieczeństwa i zdrowia pracowników w miejscu pracy oraz art. 1 ust. 3 dyrektywy Rady 93/104/WE z dnia 23 listopada 1993 r. dotyczącej niektórych aspektów organizacji czasu pracy należy interpretować w ten sposób, iż działalność ratowników wykonywana w ramach medycznej służby ratowniczej w nagłych wypadkach - tak jak w przypadku rozpatrywanym przed sądem krajowym - wchodzi w zakres stosowania powołanych powyżej dyrektyw.

b) Definicję "transportu drogowego" w rozumieniu art. 1 ust. 3 dyrektywy 93/104 należy interpretować w ten sposób, iż nie obejmuje ona działalności medycznej służby ratowniczej w nagłych wypadkach, nawet jeśli polega ona - przynajmniej częściowo - na użyciu pojazdu i odwiezieniu pacjenta do szpitala.

2) Art. 18 ust. 1 lit. b) pkt i) pierwsze tiret dyrektywy 93/104 należy interpretować w ten sposób, iż przekroczenie maksymalnego tygodniowego czasu pracy wynoszącego 48 godzin, przewidzianego w art. 6 dyrektywy, jest ważne jedynie w przypadku swobodnie podjętej i wyraźnie wyrażonej zgody przez konkretnego pracownika. Wobec tego nie wystarcza, że umowa o pracę zainteresowanej osoby odsyła do układu zbiorowego, który zezwala na takie przekroczenie.

3) Art. 6 pkt 2 dyrektywy 93/104 należy interpretować w ten sposób, iż w okolicznościach takich jak te w przypadku rozpatrywanym przed sądem krajowym sprzeciwia się on regulacji Państwa Członkowskiego, która zezwala w sytuacji pozostawania w gotowości do pracy przez ratowników w ramach medycznej służby ratowniczej w nagłych wypadkach zapewnianej przez taką organizację jak Deutsches Rotes Kreuz - odpowiednio w drodze ponadzakładowego układu zbiorowego lub zakładowego układu zbiorowego opartego na powyższym układzie - na przekroczenie maksymalnego tygodniowego czasu pracy wynoszącego 48 godzin ustalonego w tym przepisie.

– Przepis ten spełnia wszystkie przesłanki wymagane do wywarcia skutku bezpośredniego.

– Sąd krajowy, przed którym toczy się spór wyłącznie między osobami fizycznymi, jest obowiązany podczas stosowania przepisów prawa wewnętrznego wydanych w celu transpozycji zobowiązań przewidzianych w dyrektywie do uwzględnienia całego prawa krajowego i do dokonania jego wykładni tak dalece jak to możliwe w świetle brzmienia i celu tej dyrektywy, aby móc dojść do wniosku zgodnego z celem zamierzanym przez tę dyrektywę. Zatem w postępowaniach głównych sąd odsyłający musi uczynić wszystko, co wchodzi w zakres jego właściwości, by nie dopuścić do przekroczenia maksymalnego tygodniowego czasu pracy, który został ustalony na 48 godzin na mocy art. 6 pkt 2 dyrektywy 93/104.

______

⁽¹⁾ Dz.U. C 3 z 5.1.2002.