Sprawa T-99/19: Skarga wniesiona w dniu 18 lutego 2019 r. - Magnan/Komisja.

Dzienniki UE

Dz.U.UE.C.2019.206.42

Akt nienormatywny

Wersja od: 17 czerwca 2019 r.

Skarga wniesiona w dniu 18 lutego 2019 r. - Magnan/Komisja

(Sprawa T-99/19)

Język postępowania: francuski

(2019/C 206/47)

(Dz.U.UE C z dnia 17 czerwca 2019 r.)

Strony

Strona skarżąca: Nathaniel Magnan (Aix-en-Provence, Francja) (przedstawiciel: adwokat J. Fayolle)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

- uznanie za dopuszczalną niniejszej skargi na bezczynność Komisji Europejskiej i uznanie odpowiedzialności pozaumownej Komisji na podstawie art. 340 TUFE;

- uznanie za dopuszczalną niniejszej skargi o stwierdzenie nieważności zawartej w piśmie z dnia 20 grudnia 2018 r. dorozumianej decyzji Komisji Europejskiej o odmowie podjęcia działania;

- co do istoty, po pierwsze,

- orzeczenie, że art. 55 lit. a) Loi sur l'Assurance-maladie (ustawy o ubezpieczeniu zdrowotnym; zwanej "LAMal") narusza:

- art. 2 (niedyskryminacja), art. 7 (prawo do równego traktowania), i art. 13 (zobowiązanie do status quo) USPO;

- art. 55 dyrektywy 2005/36/WE w sprawie uznawania kwalifikacji zawodowych;

- stwierdzenie, że dyrektywa horyzontalna kantonu Genewy dotycząca "procedury rekrutacji w instytucjach prawa publicznego i jednostkach subwencjonowanych" narusza umowę w sprawie swobodnego przepływu osób między Szwajcarią i Unią Europejską (zwaną dalej "USPO") i że wszystkie pozostałe szwajcarskie federalne przepisy ustawowe w spawie preferencji krajowych naruszają USPO;

- stwierdzenie z kolei braku środków dyskryminujących wobec lekarzy będących obywatelami szwajcarskimi ze strony państw członkowskich Unii Europejskiej;

- stwierdzenie po stronie Komisji Europejskiej, która powinna czuwać nad stosowaniem traktatów, zawinionej bezczynności, skutkującej naruszeniem zasady uzasadnionych oczekiwań i zasady pewności praw nabytych doktora Nathaniela Magnana;

- stwierdzenie związku przyczynowego między zawinioną bezczynnością Komisji Europejskiej a szkodą poniesioną przez doktora Nathaniela Magnana;

- skazanie Komisji Europejskiej za bezczynność;

- zasądzenie od Komisji Europejskiej wypłaty kwoty 1 141 198,10 EUR (milion sto czterdzieści jeden tysięcy sto dziewięćdziesiąt osiem euro i dziesięć centów według kursu wymiany z dnia 7 stycznia 2019 r. o 11:39 UTC) odpowiadającej kwocie 1 281 444 CHF (milion dwieście osiemdziesiąt jeden tysięcy czterysta czterdzieści cztery franki szwajcarskie) na rzecz doktora Nathaniela Magnana, co odpowiada szkodzie już poniesionej od 2013 r. z uwagi na odpowiedzialność pozaumowną Komisj i na podstawie art. 340 TFUE;

- zasądzenie od Komisji Europejskiej okresowej kary pieniężnej w wysokości 500 EUR (pięćset euro) za każdy dzień roboczy na rzecz doktora Nathaniela Magnana z tytułu ciągłej, trwałej i aktualnej szkody gospodarczej, co odpowiada dziennej szkodzie gospodarczej ponoszonej do czasu zastosowania się przez Konfederację Szwajcarską do USPO lub do odstąpienia przez jedną ze stron od umowy, na podstawie art. 340 ze względu na bezczynność;

- po drugie,

- stwierdzenie, że pismo z odpowiedzią Komisji Europejskiej z dnia 20 grudnia 2018 r. stanowi decyzję o odmowie;

- stwierdzenie nieważności tej dorozumianej decyzji Komisji Europejskiej o odmowie podjęcia działania przeciwko Konfederacji Szwajcarskiej ze względu na naruszenie traktatów i o nienaprawieniu poniesionej szkody.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi skarżący podnosi pięć zarzutów.

1. Zarzut pierwszy dotyczący naruszenia przez Szwajcarię umowy między Wspólnotą Europejską i jej państwami członkowskimi, z jednej strony, a Konfederacją Szwajcarską, z drugiej strony, w sprawie swobodnego przepływu osób (Dz.U. 2002, L 114, s. 6) oraz dyrektywy 2005/35/WE Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 7 września 2005 r. w sprawie uznawania kwalifikacji zawodowych (Dz.U. 2005, L 255, s. 22). Skarżący uważa bowiem, że Konfederacja Szwajcarska wydała w lipcu 2013 r. postanowienie o ograniczeniu prowadzenia działalności przez lekarzy w strefach o nadmiernym poziomie ich zatrudnienia na koszt szwajcarskiego obowiązkowego ubezpieczenia zdrowotnego, co stanowi pośrednią dyskryminację ze względu na narodowość w zakresie, w jakim ograniczenie to nie dotyczy lekarzy, którzy uzyskali trzyletnie doświadczenie w szwajcarskich szpitalach uniwersyteckich.

2. Zarzut drugi dotyczący braku środków dyskryminujących ze strony Unii Europejskiej wobec lekarzy będących obywatelami szwajcarskimi w ramach zasady wzajemności w prawie międzynarodowym, co powinno zdaniem skarżącego zostać stwierdzone przez Sąd.

3. Zarzut trzeci dotyczący zawinionej bezczynności Komisji, jako że ciążył na niej obowiązek działania ze względu na to, iż jest ona gwarantem traktatów na mocy art. 17 ust. 1 TUE oraz praw podstawowych obywateli Unii Europejskiej. W tym względzie skarżący powołuje się na zasadę uzasadnionych oczekiwań względem instytucji i pewności prawnej praw nabytych.

4. Zarzut czwarty dotyczący tego, że brak reakcji na wezwanie skierowane przez skarżącego do Komisji o podjęcie pilnych działań faktycznie stanowi dorozumianą odmowę, a zatem niekorzystną decyzję.

5. Zarzut piąty dotyczący odpowiedzialności pozaumownej Komisji na podstawie art. 340 TFUE z tytułu bezczynności.