Sprawa T-9/13: Skarga wniesiona w dniu 8 stycznia 2013 r. - National Iranian Gas Company przeciwko Radzie.

Dzienniki UE

Dz.U.UE.C.2013.79.23

Akt nienormatywny

Wersja od: 16 marca 2013 r.

Skarga wniesiona w dniu 8 stycznia 2013 r. - National Iranian Gas Company przeciwko Radzie

(Sprawa T-9/13)

(2013/C 79/41)

Język postępowania: francuski

(Dz.U.UE C z dnia 16 marca 2013 r.)

Strony

Strona skarżąca: The National Iranian Gas Company (Teheran, Iran) (przedstawiciele: adwokaci E. Glaser i S. Perrotet)

Strona pozwana: Rada Unii Europejskiej

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

– stwierdzenie nieważności art. 1 pkt 8 decyzji Rady nr 2012/635/WPZiB z dnia 15 października 2012 r. w zakresie, w jakim zmieniono w nim art. 20 lit. c) decyzji 2010/413/WPZiB;

– stwierdzenie nieważności decyzji Rady nr 2012/635/WPZiB z dnia 15 października 2012 r. w zakresie, w jakim dodano w nim spółkę NIGC do ujętego w załączniku II do decyzji 2010/413/WPZiB wykazu podmiotów, które mają być objęte środkami w postaci zamrożenia funduszy;

– równocześnie stwierdzenie nieważności rozporządzenia wykonawczego Rady nr 945/2012 z dnia 15 października 2012 r. w zakresie, w jakim dodano w nim spółkę NIGC do wykazu podmiotów, które mają być objęte środkami w postaci zamrożenia funduszy, w załączniku IX do rozporządzenia 267/2012;

– uznanie, że nie mają zastosowania względem National Iranian Gas Company rozporządzenie nr 267/2012, decyzja 2010/413/WPZiB, zmieniona przepisami decyzji 2012/35/WPZiB i 2012/635/WPZiB wprowadzającymi, a następnie zmieniającymi lit. c) do art. 20 decyzji 2010/413/WPZiB i umieszczającymi stronę skarżącą w wykazie zamieszczonym w załączniku II;

– i posiłkowo przy założeniu niestwierdzenia nieważności art. 1 pkt 8 decyzji nr 2012/635/WPZiB z dnia 15 października 2012 r. w zakresie, w jakim zmieniono w nim art. 20 lit c) decyzji 2010/413/WPZiB, uznanie, że nie ma on zastosowania wobec National Iranian Gas Company;

– obciążenie Rady całością kosztów postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi dziesięć zarzutów.

1) Zarzut pierwszy dotyczący tego, że art. 20 ust. 1 lit. c) decyzji 2010/413/WPZiB⁽¹⁾, dodany i zmieniony decyzjami 2012/35/WPZiB⁽²⁾ i 2012/635/WPZiB⁽³⁾, nie ma zastosowania, a także niezgodności z prawem art. 1 pkt 8 decyzji 2012/635/WPZiB zmieniającej art. 20 ust. 1 lit. c) decyzji 2010/413/WPZiB, jako że decyzje te opierają się na nieścisłych i nieokreślonych pojęciach sprzecznych z prawem własności i zasadą proporcjonalności.

2) Zarzut drugi dotyczący nieprawidłowości postępowania i braku kompetencji Rady do indywidualnego działania na mocy art. 215 TFUE.

3) Zarzut trzeci dotyczący naruszenia obowiązku uzasadnienia, jako że Rada oparła się na niejasnych, nieścisłych i niemożliwych do sprawdzenia okolicznościach.

4) Zarzut czwarty dotyczący naruszenia przysługujących stronie skarżącej praw podstawowych, jako że strona skarżąca została pozbawiona prawa do skutecznej ochrony sądowej i swojego prawa własności w zakresie, w jakim zaskarżona decyzja dotknięta jest brakiem wystarczającego uzasadnienia, co uniemożliwia stronie skarżącej skuteczną obronę, a Sądowi przeprowadzenie kontroli sądowej. Strona skarżąca podnosi, że nie miała dostępu do dokumentów w dotyczących jej aktach przed Radą.

5) Zarzut piąty dotyczący braku dowodu przeciwko stronie skarżącej, jako że Rada oparła się na zwykłych domniemaniach.

6) Zarzut szósty dotyczący błędu co do prawa, jako że Rada wywnioskowała na podstawie tego, że strona skarżąca jest przedsiębiorstwem publicznym, iż udziela wsparcia finansowego rządowi irańskiemu.

7) Zarzut siódmy dotyczący nieścisłości materialnej dotyczącej okoliczności faktycznych, jako że strona skarżąca nie jest spółką należącą do państwa ani przez nie zarządzaną i strona skarżącą nie udzielała wsparcia finansowego rządowi irańskiemu.

8) Zarzut ósmy dotyczący oczywistego błędu w ocenie i naruszenia zasady proporcjonalności, jako że ograniczenia nałożone na przysługujące stronie skarżącej prawo własności i na jej prawo do prowadzenia działalności gospodarczej są nieproporcjonalne w stosunku do zamierzonego celu. Strona skarżąca podnosi, że zamrożenie jej funduszy nie realizuje zamierzonego celu, ponieważ nie jest ona zaangażowana we wdrażanie programu jądrowego przypisywanego rządowi irańskiemu.

9) Zarzut dziewiąty dotyczący braku podstawy prawnej dla rozporządzenia wykonawczego nr 945/2012⁽⁴⁾.

10) Zarzut dziesiąty dotyczący tego, że rozporządzenie wykonawcze nr 945/2012 dotknięte jest brakiem właściwości i brakiem uzasadnienia.

______

⁽¹⁾ Decyzja Rady 2010/413/WPZiB z dnia 26 lipca 2010 r. w sprawie środków ograniczających wobec Iranu i uchylająca wspólne stanowisko 2007/140/WPZiB (Dz.U. L 195, s. 39), w brzmieniu wynikającym ze sprostowania.

⁽²⁾ Decyzja Rady 2012/35/WPZiB z dnia 23 stycznia 2012 r. zmieniająca decyzję 2010/413/WPZiB w sprawie środków ograniczających wobec Iranu (Dz.U L 19, s. 22), w brzmieniu wynikającym ze sprostowania.

⁽³⁾ Decyzja Rady 2012/635/WPZiB z dnia 15 października 2012 r. dotycząca zmiany decyzji 2010/413/WPZiB w sprawie środków ograniczających wobec Iranu (Dz.U. L 282, s. 58).

⁽⁴⁾ Rozporządzenie wykonawcze Rady (UE) nr 945/2012 z dnia 15 października 2012 r. dotyczące wykonania rozporządzenia (UE) nr 267/2012 w sprawie środków ograniczających wobec Iranu (Dz.U. L 282, s. 16).