Sprawa T-88/17: Skarga wniesiona w dniu 13 lutego 2017 r. - Hiszpania/Komisja.

Dzienniki UE

Dz.U.UE.C.2017.95.25

Akt nieoceniany

Wersja od: 27 marca 2017 r.

Skarga wniesiona w dniu 13 lutego 2017 r. - Hiszpania/Komisja

(Sprawa T-88/17)

Język postępowania: hiszpański

(2017/C 095/33)

(Dz.U.UE C z dnia 27 marca 2017 r.)

Strony

Strona skarżąca: Królestwo Hiszpanii (przedstawiciele: M. Sampol Pucurull i M. García-Valdecasas Dorrego, pełnomocnicy)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

- Stwierdzenie częściowej nieważności, w odniesieniu do agencji płatniczej Estremadury, decyzji wykonawczej Komisji (UE) 2016/2113 z dnia 30 listopada 2016 r. w sprawie rozliczenia rachunków agencji płatniczych państw członkowskich dotyczących wydatków finansowanych przez Europejski Fundusz Rolny na rzecz Rozwoju Obszarów Wiejskich (EFRROW) w ostatnim roku realizacji programu dla okresu programowania 2007-2013 EFRROW (16 października 2014 r. - 31 grudnia 2015 r.) w zakresie, w jakim Komisja nie dokonała na rzecz tej agencji zwrotu kwoty 5 364 682,52 EUR.

- Obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi dwa zarzuty.

1. Zarzut pierwszy oparty na naruszeniu art. 69 rozporządzenia Rady (WE) nr 1698/2005 z dnia 20 września 2005 r. w sprawie wsparcia rozwoju obszarów wiejskich przez Europejski Fundusz Rolny na rzecz Rozwoju Obszarów Wiejskich (EFRROW) (Dz.U. 2005 L 277, s. 1), zmienionego rozporządzeniem Rady (WE) nr 473/2009 z dnia 25 maja 2009 r. (Dz.U. 2009 L 144, s. 3), ponieważ uniemożliwia on odliczenie kwoty 5 364 682,52 EUR (kwoty, które nie mogą być ponownie wykorzystane) przy rozliczaniu rachunków z tytułu wydatków finansowanych przez Europejski Fundusz Rolny na rzecz Rozwoju Obszarów Wiejskich (EFRROW) w ostatnim roku realizacji programu dla okresu programowania 2007-2013 EFRROW.

2. Zarzut drugi, podniesiony posiłkowo, na wypadek gdyby Sąd orzekł, że Komisja nie naruszyła art. 69 rozporządzenia (WE) nr 1698/2005, oparty na stwierdzeniu, że działanie Komisji stanowi działanie arbitralne wykraczające poza przysługujący jej zakres uznania i naruszające również zasadę uzasadnionych oczekiwań.