Sprawa T-799/17: Skarga wniesiona w dniu 11 grudnia 2017 r. - Scania i in. / Komisja.

Dzienniki UE

Dz.U.UE.C.2018.42.40

Akt nienormatywny

Wersja od: 5 lutego 2018 r.

Skarga wniesiona w dniu 11 grudnia 2017 r. - Scania i in. / Komisja

(Sprawa T-799/17)

Język postępowania: angielski

(2018/C 042/56)

(Dz.U.UE C z dnia 5 lutego 2018 r.)

Strony

Strona skarżąca: Scania AB (Södertälje, Szwecja), Scania CV AB (Södertälje) i Scania Deutschland GmbH (Koblencja, Niemcy) (przedstawiciele: D. Arts, F. Miotto, C. Pommiès, K. Schillemans, C. Langenius, L. Ulrichs i P. Hammarskiöld, adwokaci)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Skarżące wnoszą do Sądu o:

- przyjęcie środka organizacji postępowania na podstawie art. 88 § 1 oraz art. 89 § 3 lit. d) regulaminu postępowania i wezwanie Komisji do przekazania udzielonych w formie pisemnej przez DAF oraz Iveco odpowiedzi na pismo w sprawie przedstawienia zarzutów;

- stwierdzenie nieważności decyzji Komisji Europejskiej z dnia 27 września 2017 r. dotyczącej postępowania przewidzianego w art. 101 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej oraz art. 53 Porozumienia EOG (AT.39824 - Samochody ciężarowe) (zwanej dalej "zaskarżoną decyzją");

- tytułem ewentualnym stwierdzenie nieważności części zaskarżonej decyzji i obniżenie grzywny nałożonej na skarżące na podstawie art. 261 TFUE i art. 31 rozporządzenia (WE) nr 1/2003;

- w każdym razie zastąpienie oceny Komisji własną oceną w odniesieniu do kwoty grzywny i obniżenie grzywny nałożonej na skarżące na podstawie art. 261 TFUE i art. 31 rozporządzenia nr 1/2003;

- obciążenie Komisji kosztami postępowania zgodnie z art. 134 regulaminu postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżące podnoszą dziewięć zarzutów.

1. Zarzut pierwszy, oparty na twierdzeniu, że zaskarżona decyzja narusza prawo skarżących do obrony wynikające z art. 48 ust. 2 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej (zwanej dalej "kartą"), art. 27 ust. 1 i 2 rozporządzenia (WE) nr 1/2003, obowiązek prowadzenia dochodzenia w sposób bezstronny, spoczywający na instytucjach Unii na podstawie art. 41 ust. 1 karty, jak również zasadę domniemania niewinności określoną w art. 48 ust. 1 karty.

2. Zarzut drugi, oparty na twierdzeniu, że Komisja naruszyła art. 27 ust. 1 i 2 rozporządzenia (WE) nr 1/2003, jak również art. 48 ust. 2 karty, gdy odmówiła Scanii dostępu do ewentualnych nowych dowodów odciążających zawartych w odpowiedziach udzielonych przez DAF oraz Iveco na pismo w sprawie przedstawienia zarzutów.

3. Zarzut trzeci, oparty na twierdzeniu, że Komisja błędnie zastosowała w zaskarżonej decyzji art. 101 TFUE i art. 53 porozumienia EOG, gdy uznała, że wymiana informacji w ramach koła Test & Drive stanowiła naruszenie.

4. Zarzut czwarty, oparty na twierdzeniu, że zaskarżona decyzja narusza art. 296 TFUE, ponieważ zawiera niespójne rozumowanie co do zarzucanego porozumienia lub uzgodnionej praktyki w przedmiocie wprowadzenia na rynek technologii w dziedzinie emisji, a ponadto Komisja stosuje w niej w niewłaściwy sposób art. 101 TFUE i art. 53 porozumienia EOG, ponieważ stwierdza, iż skarżące zawarły porozumienie lub stosowały uzgodnioną praktykę w zakresie harmonogramu wprowadzania na rynek technologii w dziedzinie emisji.

5. Zarzut piąty, oparty na twierdzeniu, że Komisja stosuje w błędny sposób w zaskarżonej decyzji art. 101 TFUE i art. 53 porozumienia EOG, ponieważ nieprawidłowo kwalifikuje wymianę informacji w ramach koła niemieckiego jako naruszenie "ze względu na cel".

6. Zarzut szósty, oparty na twierdzeniu, że Komisja stosuje w błędny sposób w zaskarżonej decyzji art. 101 TFUE i art. 53 porozumienia EOG, ponieważ przyjmując, że geograficzny zasięg naruszenia związanego z kołem niemieckim obejmował cały EOG, Komisja dopuszcza się oczywistego błędu w zakresie oceny okoliczności faktycznych oraz ich kwalifikacji prawnej.

7. Zarzut siódmy, oparty na twierdzeniu, że Komisja stosuje w błędny sposób w zaskarżonej decyzji art. 101 TFUE i art. 53 porozumienia EOG, ponieważ przyjmując, że stwierdzone zachowanie stanowi jednolite i ciągłe naruszenie oraz uznając, że skarżące ponoszą odpowiedzialność w tym zakresie, Komisja dopuszcza się oczywistego błędu w zakresie oceny okoliczności faktycznych oraz ich kwalifikacji prawnej.

8. Zarzut ósmy, oparty na twierdzeniu, że Komisja stosuje w błędny sposób w zaskarżonej decyzji art. 101 TFUE i art. 53 porozumienia EOG, jak również art. 25 rozporządzenia (WE) nr 1/2003, ponieważ nakłada grzywnę za zachowanie, które uległo przedawnieniu, i w żadnym razie nie uwzględnia ona okoliczności, że zachowanie to nie było ciągłe.

9. Zarzut dziewiąty, oparty na twierdzeniu, że Komisja narusza w zaskarżonej decyzji zasadę proporcjonalności oraz zasadę równego traktowania w odniesieniu do wysokości grzywny, w związku z czym Sąd powinien w każdym razie obniżyć kwotę grzywny na podstawie art. 261 TFUE i art. 31 rozporządzenia (WE) nr 1/2003.