Sprawa T-796/14: Skarga wniesiona w dniu 4 grudnia 2014 r. - Philip Morris/Komisja.

Dzienniki UE

Dz.U.UE.C.2015.56.24/2

Akt nieoceniany

Wersja od: 16 lutego 2015 r.

Skarga wniesiona w dniu 4 grudnia 2014 r. - Philip Morris/Komisja

(Sprawa T-796/14)

Język postępowania: angielski

(2015/C 056/35)

(Dz.U.UE C z dnia 16 lutego 2015 r.)

Strony

Strona skarżąca: Philip Morris Ltd (Richmond, Zjednoczone Królestwo) (przedstawiciele: adwokaci K. Nordlander i M. Abenhaïm)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

- uznanie skargi o stwierdzenie nieważności za niedopuszczalną;

- stwierdzenie nieważności decyzji Komisji Europejskiej Ares (2014) 3142109 z dnia 24 września 2014 r. w zakresie, w jakim Komisja odmówiła w niej przyznania skarżącej pełnego dostępu do żądanych dokumentów, z wyjątkiem zawartych w nich zmienionych danych osobowych;

- nakazanie Komisji pokrycie kosztów postępowania poniesionych przez skarżącą.

Zarzuty i główne argumenty

Skarżąca wnosi o stwierdzenie nieważności decyzji Ares (2014)3142109 z dnia 24 września 2014 r., w której Komisja odmówiła przyznania skarżącej pełnego dostępu do sześciu dokumentów wewnętrznych opracowanych w ramach prac przygotowawczych prowadzących do przyjęcia dyrektywy 2014/40/UE w sprawie zbliżenia przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych państw członkowskich w sprawie produkcji, prezentowania i sprzedaży wyrobów tytoniowych i powiązanych ¹ (zwanej dalej "zaskarżoną decyzją").

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi trzy zarzuty.

1. Zarzut pierwszy, w którym skarżąca twierdzi, że Komisja nie dopełniła spoczywającego na niej obowiązku uzasadnienia, ponieważ nie wyjaśniła - w odniesieniu do każdego dokumentu - który odpowiedni wyjątek określony w rozporządzeniu (WE) nr 1049/2001 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 30 maja 2001 r. w sprawie publicznego dostępu do dokumentów Parlamentu Europejskiego, Rady i Komisji (zwanym dalej "rozporządzeniem w sprawie przejrzystości") zastosowała oraz w oparciu o jakie okoliczności i ustalenia faktyczne. Opierając się na tych samych ogólnych argumentach w celu uzasadnienia poszczególnych powodów odmowy (ochrona postępowania sądowego, porady prawnej i procesu podejmowana decyzji) Komisja nie przedstawiła powodów, dla których ujawnienie żądanych dokumentów "w sposób konkretny i rzeczywisty" zagroziłoby jednemu z tych interesów. W szczególności Komisja nie wyjaśniła w zaskarżonej decyzji, czy uzasadnienie przytoczone dla każdej odnośnej odmowy dotyczyło "postepowania sądowego" czy "porady prawnej".

2. Zarzut drugi, w którym skarżąca podnosi, że Komisja naruszyła art. 4 ust. 2 tiret drugie rozporządzenia w sprawie przejrzystości, ponieważ nie wykazała, w jaki sposób ujawnienie w każdym przypadku "w sposób konkretny i rzeczywisty" naruszyłoby ochronę "porady prawnej" lub "postępowania sądowego". Wszystkie abstrakcyjne uzasadnienia Komisji dotyczące ochrony "porady prawnej" zostały odrzucone przez orzecznictwo, a Komisja nie przedstawia żadnego konkretnego uzasadnienia wykazującego, dlaczego w tej sprawie pełne ujawnienie żądanych dokumentów w sposób konkretny i rzeczywisty naruszyłoby ochronę porady prawnej. W odniesieniu do "postepowania sądowego" Komisja także nie wyjaśnia w sposób konkretny, dlaczego ujawnienie "w sposób konkretny i rzeczywisty" naruszyłoby ochronę "postępowania sądowego".

3. Zarzut trzeci, w którym skarżąca twierdzi, że Komisja naruszyła obydwa akapity art. 4 ust. 3 rozporządzenia w sprawie przejrzystości, ponieważ nie wyjaśniła, dlaczego ujawnienie w sposób konkretny i rzeczywisty naruszyłoby "proces podejmowania decyzji". W odniesieniu do art. 4 ust. 3 akapit pierwszy rozporządzenia w sprawie przejrzystości Komisja nie zidentyfikowała "procesu podejmowania decyzji", który mógłby wciąż być uznany za "trwający", ani nie wykazała, w jaki sposób ujawnienie mogłoby w sposób konkretny i rzeczywisty naruszyć proces podejmowania decyzji. W odniesieniu do drugiego akapitu tego przepisu Komisja nie wykazała, że żądane dokumenty były "opiniami" w rozumieniu tego akapitu, a a fortiori, że ryzyko, iż ujawnienie w sposób konkretny i rzeczywisty naruszy proces podejmowania decyzji, jest poważne w ścisłym znaczeniu tego akapitu.

¹ Dyrektywa Parlamentu Europejskiego i Rady 2014/40/EU z dnia 3 kwietnia 2014 r. w sprawie zbliżenia przepisów ustawowych, wykonawczych i administracyjnych państw członkowskich w sprawie produkcji, prezentowania i sprzedaży wyrobów tytoniowych i powiązanych wyrobów oraz uchylająca dyrektywę 2001/37/WE, Dz.U. L 127, s. 1.