Sprawa T-770/14: Skarga wniesiona w dniu 21 listopada 2014 r. - Włochy przeciwko Komisji.

Dzienniki UE

Dz.U.UE.C.2015.26.39

Akt nieoceniany

Wersja od: 26 stycznia 2015 r.

Skarga wniesiona w dniu 21 listopada 2014 r. - Włochy przeciwko Komisji

(Sprawa T-770/14)

Język postępowania: włoski

(2015/C 026/50)

(Dz.U.UE C z dnia 26 stycznia 2015 r.)

Strony

Strona skarżąca: Republika Włoska (przedstawiciele: P. Gentili, avvocato dello Stato, i G. Palmieri, pełnomocnik)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

- stwierdzenie nieważności pisma z dnia 11 września 2014 r. Ref Ares (2014) 2975571, w którym Komisja Europejska poinformowała Republikę Włoską o automatycznym umorzeniu w dniu 31 grudnia 2013 r. środków dotyczących zobowiązań EFRR wymienionych w Programie współpracy transgranicznej Włochy-Malta 2007-2013 oraz w ramach orzekania co do istoty - uznanie spornych wydatków i wniosków o płatność za dopuszczalne.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi cztery zarzuty.

1. Zarzut pierwszy dotyczący braku uzasadnienia w rozumieniu art. 296 akapit drugi TFUE

- Skarżąca podnosi w tym względzie, że poprzestając w zaskarżonej decyzji na lakonicznym twierdzeniu, iż błąd zawarty w tytule decyzji zmieniającej z dnia 31 grudnia 2012 r. nie ma wpływu na treść samej decyzji i na wykonanie programu, Komisja nie wzięła pod uwagę znaczenia okoliczności, że decyzje w sprawie wydatków wydane przez region muszą zostać uprzednio skontrolowane przez Trybunał Obrachunkowy, że między ogłoszeniem sprostowania i jego wykonaniem minęły cztery miesiące, przy czym nieznane były tego powody, że mogło to wywołać wątpliwości co do zakresu sprostowania, które mogło być bardziej istotne aniżeli sprostowanie ograniczone tylko do tytułu decyzji z dnia 31 grudnia 2012 r., że Trybunał Obrachunkowy potwierdził, iż podejście przyjęte przez region, który powstrzymywał się od zaciągania zobowiązań do momentu oficjalnego powiadomienia o korekcie (w dniu 28 marca 2013 r.), było prawidłowe, dając tym samym do zrozumienia, że przeciwne podejście nie byłoby właściwe.

2. Zarzut drugi dotyczący naruszenia zasady partnerstwa przy zarządzaniu funduszami strukturalnymi oraz zasad współpracy między państwami członkowskimi i instytucjami europejskimi i poszanowania struktury i tożsamości konstytucyjnej państw członkowskich

- Skarżąca twierdzi w tym względzie, że Komisja nie współpracowała z państwem członkowskim tak, aby mogło ono wykonać program operacyjny w możliwie skuteczny sposób bez narażenia się na straty; nie uwzględniła ona między innymi ograniczeń proceduralnych związanych z kontrolą wewnętrzną - zwłaszcza Trybunału Obrachunkowego - której musiało się poddać dane państwo członkowskie.

3. Zarzut trzeci dotyczący naruszenia art. 96 lit. c) rozporządzenia Rady (WE) nr 1083/2006 z dnia 11 lipca 2006 r. ustanawiającego przepisy ogólne dotyczące Europejskiego Funduszu Rozwoju Regionalnego, Europejskiego Funduszu Społecznego oraz Funduszu Spójności i uchylającego rozporządzenie (WE) nr 1260/1999

- Skarżąca twierdzi w tym względzie, że zaistniała tu sytuacja stanowi przypadek siły wyższej, która przeszkodziła w przedstawieniu wniosku o płatność w odniesieniu do projektów objętych decyzją zmieniającą. Tym samym pierwotny błąd popełniony przez Komisję przy notyfikacji tej decyzji, następująca natychmiast po tym obietnica szybkiej korekty ograniczonej do tytułu, zamiast tego utrzymujące się przez cztery miesiące milczenie, które pozwalało domniemywać istnienie innych bardziej istotnych błędów i uchybień wymagających naprawienia, uniemożliwiły całkowicie organom administracji krajowej doprowadzenie procedury zarządzania projektami do momentu złożenia wniosku o płatność.

4. Wreszcie w ramach zarzutu czwartego skarżąca powołuje się na naruszenie zasady proporcjonalności.