Sprawa T-762/14: Skarga wniesiona w dniu 13 listopada 2014 r. - Philips i Philips France/Komisja.

Dzienniki UE

Dz.U.UE.C.2015.73.37

Akt nieoceniany
Wersja od: 2 marca 2015 r.

Skarga wniesiona w dniu 13 listopada 2014 r. - Philips i Philips France/Komisja
(Sprawa T-762/14)

Język postępowania: angielski

(2015/C 073/48)

(Dz.U.UE C z dnia 2 marca 2015 r.)

Strony

Strona skarżąca: Koninklijke Philips NV (Eindhoven, Niderlandy) i Philips France (Suresnes, Francja) (przedstawiciele: adwokaci J. de Pree, S. Molin i A. ter Haar)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

-
stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji w zakresie, w jakim dotyczy ona Philipsa,
-
tytułem żądania ewentualnego, uchylenie lub obniżenie wysokości grzywny nałożonej na Philipsa w zaskarżonej decyzji, oraz
-
w każdym wypadku, obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

W ramach niniejszej skargi strona skarżąca domaga się stwierdzenia nieważności części decyzji Komisji C(2014) 6250 final z dnia 3 września 2014 r. w sprawie AT.39574 - Smart card chips (czipy do kart inteligentnych).

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi dziewięć zarzutów.

1.
Zarzut pierwszy dotyczący naruszenia art. 101 TFUE i art. 53 porozumienia EOG polegającego na tym, że Komisja nie udowodniła w wymagany prawem sposób, że kontakty nawiązywane przez Philipsa należy uznać za ograniczenie konkurencji ze względu na cel.
2.
Zarzut drugi dotyczący naruszenia art. 101 TFUE i art. 53 porozumienia EOG polegającego na tym, ze Komisja ustaliła, iż naruszenie obejmowało czipy do kart inteligentnych dla wszystkich aplikacji i nie ograniczało się do kart SIM.
3.
Zarzut trzeci dotyczący naruszenia art. 101 TFUE i art. 53 porozumienia EOG polegającego na tym, że Komisja nie udowodniła w wymagany prawem sposób, iż Philips należał do wielostronnego kartelu wraz ze spółkami Infineon, Renesas i Samsung oraz że uczestniczył w jednolitym i ciągłym naruszeniu.
4.
Zarzut czwarty dotyczący naruszenia art. 41 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej, zasady dobrej administracji oraz obowiązku staranności przez to, że Komisja nie zbadała sprawy w sposób sprawiedliwy i bezstronny.
5.
Zarzut piąty dotyczący naruszenia art. 101 TFUE i art. 53 porozumienia EOG, polegającego na tym, że w wyniku przeprowadzonego postępowania Komisja nie zdołała udowodnić w wymagany prawem sposób zarzucanego stronie skarżącej naruszenia.
6.
Zarzut szósty dotyczący naruszenia art. 27 rozporządzenia 1/2003 1 , art. 11 rozporządzenia 773/2004 2 i art. 48 Karty praw podstawowych Unii Europejskiej, a także prawa Philipsa do obrony przez to, że Komisja nie ujawniła ważnych dowodów odciążających.
7.
Zarzut siódmy dotyczący naruszenia art. 25 rozporządzenia 1/2003 w ten sposób, że ze względu na przedawnienie karalności Komisja nie mogła wymierzyć sankcji zarzucane naruszenie w zakresie, w jakim miało ono miejsce przed dniem 3 września 2004 r.
8.
Zarzut ósmy dotyczący naruszenia wytycznych w sprawie metody ustalania grzywien, polegającego na tym, że Komisja nieprawidłowo ustaliła odnośne wartości sprzedaży.
9.
Zarzut dziewiąty dotyczący naruszenia wytycznych w sprawie metody ustalania grzywien, art. 23 rozporządzenia 1/ 2003 i zasady proporcjonalności przez to, że Komisja zastosowała nieproporcjonalny mnożnik ze względu na wagę naruszenia.
1 Rozporządzenie Rady (WE) nr 1/2003 z dnia 16 grudnia 2002 r. w sprawie wprowadzenia w życie reguł konkurencji ustanowionych w art. [101 TFUE] i [102 TFUE] (Dz.U. 2003, L 1, s. 1).
2 Rozporządzenie Komisji (WE) nr 773/2004 z dnia 7 kwietnia 2004 r. odnoszące się do prowadzenia przez Komisję postępowań zgodnie z art. [101 TFUE] i [102 TFUE] (Dz.U. L 123, s. 18).

© Unia Europejska, http://eur-lex.europa.eu/
Za autentyczne uważa się wyłącznie dokumenty Unii Europejskiej opublikowane w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.