Sprawa T-750/17: Skarga wniesiona w dniu 10 listopada 2017 r. - Izba Gospodarcza Producentów i Operatorów Urządzeń Rozrywkowych / Komisja.

Dzienniki UE

Dz.U.UE.C.2018.22.51

Akt nienormatywny
Wersja od: 22 stycznia 2018 r.

Skarga wniesiona w dniu 10 listopada 2017 r. - Izba Gospodarcza Producentów i Operatorów Urządzeń Rozrywkowych / Komisja
(Sprawa T-750/17)

Język postępowania: angielski

(2018/C 022/68)

(Dz.U.UE C z dnia 22 stycznia 2018 r.)

Strony

Strona skarżąca: Izba Gospodarcza Producentów i Operatorów Urządzeń Rozrywkowych (Warszawa, Polska) (przedstawiciel: P. Hoffman, adwokat)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

-
stwierdzenie nieważności decyzji Komisji Europejskiej z dnia 29 sierpnia 2017 r. w sprawie odmowy dostępu do uwag Komisji Europejskiej oraz szczegółowej opinii Republiki Malty wydanej w ramach procedury powiadamiania 2016/ 398/PL dotyczącej zmiany polskiej ustawy o grach hazardowych;
-
obciążenie Komisji jej własnymi kosztami postępowania oraz koszami poniesionymi przez skarżącą.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi osiem zarzutów.

1.
Zarzut pierwszy dotyczący przeinaczenia okoliczności faktycznych oraz naruszenia art. 296 TFUE
-
Skarżąca podnosi, że decyzja jest oparta na szeregu stwierdzeń niezgodnych ze stanem faktycznym, w tym twierdzeń, że zgłoszony środek stanowił odpowiedź na wystosowane przez Komisję wezwanie do usunięcia uchybienia oraz miał na celu wykazanie kroków podjętych przez Polskę w celu naprawienia naruszenia będącego przedmiotem owego wezwania, tzn. niektórych warunków uzyskania zezwoleń na świadczenie usług w zakresie gier hazardowych w Polsce, mimo iż w rzeczywistości rzeczone warunki zostały przez Polskę uchylone ponad dwa lata temu i mimo iż zgłoszony środek nie ma nic wspólnego z wystosowanym przez Komisję wezwaniem do usunięcia uchybienia.
2.
Zarzut drugi dotyczący naruszenia motywów 3, 7 i 9 oraz art. 5 ust. 4 dyrektywy 2015/1535 1 , a także art. 4 ust. 2 tiret trzecie rozporządzenia nr 1049/2001 2
-
Skarżąca podnosi, że w świetle wyroku Trybunału Sprawiedliwości w sprawie C-331/15 P, Francja/Schlyter 3 , poprzez zastosowanie ogólnego domniemania i brak wykazania, iż ujawnienie wnioskowanych dokumentów szczególnie i faktycznie zagrażałoby postępowaniu w sprawie uchybienia zobowiązaniom, Komisja naruszyła zasadę przejrzystości nierozerwalnie związaną z dyrektywą 2015/1535.
3.
Zarzut trzeci dotyczący naruszenia art. 4 ust. 2 tiret trzecie rozporządzenia nr 1049/2001 oraz art. 296 TFUE
-
Skarżąca podnosi, że ze względu na czas trwania postępowania w sprawie uchybienia zobowiązaniom i zarzucane powstrzymanie się od faktycznego działania w jego ramach w rozsądnym czasie Komisja nie może opierać swojej odmowy na potrzebie ochrony celu tego postępowania.
4.
Zarzut czwarty dotyczący naruszenia art. 4 ust. 2 tiret trzecie rozporządzenia nr 1049/2001 oraz art. 296 TFUE i przeinaczenia okoliczności faktycznych
-
Skarżąca podnosi, że wnioskowane dokumenty nie są objęte żadnym ogólnym domniemaniem. Argument Komisji, że istnieje "nierozerwalne powiązanie" pomiędzy procedurą powiadomienia a postępowaniem w sprawie uchybienia zobowiązaniom jest niezgodny ze stanem faktycznym i zbyt nieprecyzyjny. W każdym razie nie może wykazać, że dokumenty są objęte ogólnym domniemaniem, w oparciu wyłącznie o ich obecność w aktach postępowania w sprawie uchybienia zobowiązaniom. Właściwym kryterium dla stwierdzenia, czy dokument znajduje się w tych aktach jest pytanie, czy Komisja weszła w jego posiadanie w ramach planowanego lub toczącego się postępowania w sprawie uchybienia zobowiązaniom, tzn. czy przedstawiła, otrzymała, zamówiła etc. ten dokument w ramach takiego postępowania lub w celu jego wszczęcia. Skarżąca podnosi, że owo kryterium nie zostało w niniejszym wypadku spełnione.
5.
Zarzut piąty dotyczący naruszenia art. 4 ust. 2 rozporządzenia nr 1049/2001 oraz art. 296 TFUE
-
Sama okoliczność, że Komisja zamierza wziąć pod uwagę szczegółową opinię Malty i wykorzystać ją w dialogu z Polską w ramach toczącego się postępowania w sprawie uchybienia zobowiązaniom, nie może uzasadnić odmowy jej ujawnienia.
6.
Zarzut szósty dotyczący naruszenia art. 4 ust. 2 rozporządzenia nr 1049/2001
-
Skarżąca podnosi, że ze względu na czas trwania postępowania w sprawie uchybienia zobowiązaniom oraz treść, charakter i kontekst wnioskowanych dokumentów, ich ujawnienie w żaden sposób nie może zagrozić ochronie tego postępowania, obalając w ten sposób ogólne domniemanie odmowy ujawnienia.
7.
Zarzut siódmy dotyczący naruszenia art. 4 ust. 6 rozporządzenia nr 1049/2001 oraz art. 296 TFUE
-
Skarżąca podnosi, że w każdym wypadku Komisja powinna była ujawnić dokumenty częściowo, tzn. po usunięciu odniesień do kwestii dotyczących usług w zakresie gier hazardowych przez sieć Internet, które są przedmiotem postępowania w sprawie uchybienia zobowiązaniom.
8.
Zarzut ósmy dotyczący naruszenia art. 4 ust. 2 rozporządzenia nr 1049/2001 oraz art. 296 TFUE
-
Skarżąca podnosi, że istnieje nadrzędny interes publiczny w poznaniu reakcji Komisji na zgłoszony środek, który narusza podstawowe swobody i prawa Unii. Komisja nie wyjaśniła, dlaczego jej zdaniem interes ten ma mniejsze znaczenie niż interes w odmowie ujawnienia.
1 Dyrektywa (UE) 2015/1535 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 9 września 2015 r. ustanawiająca procedurę udzielania informacji w dziedzinie przepisów technicznych oraz zasad dotyczących usług społeczeństwa informacyjnego (Tekst mający znaczenie dla EOG) (Dz.U. 2015, L 241, s. 1).
2 Rozporządzenie (WE) nr 1049/2001 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 30 maja 2001 r. w sprawie publicznego dostępu do dokumentów Parlamentu Europejskiego, Rady i Komisji (Dz.U. 2001, L 145, s. 43).
3 Wyrok z dnia 7 września 2017 r., Francja/Schlyter (C-331/15 P, EU: C:2017:639).

© Unia Europejska, http://eur-lex.europa.eu/
Za autentyczne uważa się wyłącznie dokumenty Unii Europejskiej opublikowane w Dzienniku Urzędowym Unii Europejskiej.