Sprawa T-681/14: Skarga wniesiona w dniu 18 września 2014 r. - El-Qaddafi przeciwko Radzie.

Dzienniki UE

Dz.U.UE.C.2014.431.31

Akt nienormatywny

Wersja od: 1 grudnia 2014 r.

Skarga wniesiona w dniu 18 września 2014 r. - El-Qaddafi przeciwko Radzie

(Sprawa T-681/14)

Język postępowania: angielski

(2014/C 431/54)

(Dz.U.UE C z dnia 1 grudnia 2014 r.)

Strony

Skarżący: Aisha Muammer Mohamed El-Qaddafi (Maskat, Oman) (przedstawiciel: J. Jones, barrister) Strona pozwana: Rada Unii Europejskiej

Żądania

Skarżący wnosi do Sądu o:

- przyjęcie środka organizacji postępowania na podstawie art. 64 regulaminu postępowania przed Sądem, poprzez zobowiązanie Rady do ujawnienia wszystkich informacji uzasadniających umieszczenie nazwiska skarżącego w zaskarżonych aktach;

- stwierdzenie nieważności w całości, lub w części, decyzji Rady 2011/137/WPZiB w sprawie środków ograniczających w związku z sytuacją w Libii, zmienionej decyzją Rady 2014/380/WPZiB z dnia 23 czerwca 2014 r., w zakresie, w jakim dotyczy ona skarżącego;

- stwierdzenie nieważności w całości, lub w części, rozporządzenia Rady (UE) nr 204/2011 z dnia 2 marca 2011 r., wykonywanego rozporządzeniem wykonawczym Rady (UE) nr 689/2014 z dnia 23 czerwca 2014 r. dotyczącym wykonania art. 16 ust. 2 rozporządzenia (UE) nr 204/2011 w sprawie środków ograniczających w związku z sytuacją w Libii, w zakresie, w jakim dotyczy ono skarżącego;

- obciążenie Rady kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi skarżący podnosi pięć zarzutów.

1. Zarzut pierwszy dotyczący tego, że Sąd jest właściwy, aby dokonać kontroli zgodności z prawem środków ograniczających przyjętych wobec skarżącego przez Radę Unii Europejskiej, które zostały przyjęte w celu wdrożenia systemu sankcji nałożonych przez Radę Bezpieczeństwa Organizacji Narodów Zjednoczonych w odniesieniu do Libii. Skarżący podnosi, że środki unijne wdrażające środki ograniczające przyjęte na szczeblu międzynarodowym nie korzystają z immunitetu jurysdykcyjnego ze względu na to, że wykonują one rezolucje przyjęte przez Radę Bezpieczeństwa Organizacji Narodów Zjednoczonych zgodnie z rozdziałem VII Karty Narodów Zjednoczonych.

2. Zarzut drugi dotyczący tego, że Sąd jest właściwy, aby przeprowadzić pełną kontrolę co do istoty w odniesieniu do zgodności z prawem zaskarżonych środków unijnych wykonujących rezolucje Rady Bezpieczeństwa Organizacji Narodów Zjednoczonych nakładające środki ograniczające skierowane przeciwko skarżącemu. Powyższe obejmuje kwestię, czy powody, na których oparła się Rada w swojej decyzji zatwierdzającej umieszczenie nazwiska skarżącego w wykazie, są zasadne oraz wystarczająco szczegółowe i określone.

3. Zarzut trzeci dotyczący tego, że zaskarżone środki unijne naruszają przysługujące skarżącemu prawo do obrony oraz jego prawo do skutecznej ochrony sądowej. Skarżący twierdzi, że Rada nie przedstawiła mu powodów ani żadnych konkretnych dowodów, które uzasadniają dalsze umieszczenie jego nazwiska w wykazie.

4. Zarzut czwarty dotyczący tego, że zaskarżone środki unijne naruszają zasadę proporcjonalności oraz prawa podstawowe skarżącego, w tym jego prawo własności oraz prawo do poszanowania życia prywatnego i rodzinnego.

5. Zarzut piąty dotyczący tego, że umieszczenie nazwiska skarżącego w wykazie jest nieuzasadnione, niedokładne, niesłuszne oraz niewystarczająco określone, ponieważ skarżący nie stanowi żadnego zagrożenia dla pokoju i bezpieczeństwa międzynarodowego. Skarżący podnosi, że dalsze umieszczenie jego nazwiska w wykazie, wyłącznie ze względu na więź rodzinną łączącą go ze zmarłym przywódcą obalonego reżimu Kaddafiego, jest niezgodne z prawem Unii. Skarżący podnosi ponadto, że nie uczestniczył w żadnych wydarzeniach w Libii, które stanowią zagrożenie dla pokoju i bezpieczeństwa międzynarodowego.