Sprawa T-68/05: Skarga wniesiona w dniu 16 lutego 2005 r. przez Aker Warnow Werft GmbH i Kvarner ASA przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich.
Dz.U.UE.C.2005.106.33
Akt nienormatywny(Sprawa T-68/05)
(2005/C 106/69)
(Język postępowania: angielski)
(Dz.U.UE C z dnia 30 kwietnia 2005 r.)
W dniu 16 lutego 2005 r. do Sądu Pierwszej Instancji Wspólnot Europejskich wpłynęła skarga Aker Warnow Werft GmbH z siedzibą w Rostock-Warnermünde (Niemcy) i Kværner ASA z siedzibą w Oslo (Norwegia), reprezentowanych przez B. Immenkampa, Solicitor oraz adwokata M. Schütte, przeciwko Komisji Wspólnot Europejskich.
Skarżące wnoszą do Sądu o:
– stwierdzenie nieważności decyzji Komisji C 6/2000 z dnia 20 października 2004 r. w całości;
– obciążenie Komisji kosztami postępowania.
Zarzuty i główne argumenty:
W październiku 1992 r. niemiecka agencja ds. prywatyzacji (Treuhandstalt) dokonała prywatyzacji i sprzedaży wschodnioniemieckiej stoczni Warnow Werft na rzecz norweskiej grupy Kværner. W ramach tej prywatyzacji zaoferowano ryczałtową kwotę pomocy państwa przeznaczoną na restrukturyzację stoczni, która miała być płatna w ratach. Pomoc państwa została zgłoszona Komisji Europejskiej, która zatwierdziła ją w odrębnych decyzjach.
W zaskarżonej decyzji Komisja uznała, że skarżące uzyskały pomoc wyższą, niż była wymagana dla pokrycia faktycznych strat umownych poniesionych przez stocznię oraz, że uzyskana w ten sposób nadwyżka podlega windykacji.
W uzasadnieniu swojej skargi skarżące twierdzą, że Komisja naruszyła prawo oraz popełniła oczywisty błąd w ocenie. Zdaniem skarżących kwota, która podlega windykacji - jako niezgodna z Traktatem WE pomoc państwa - została zatwierdzona przez Komisję w decyzjach zatwierdzających i stanowi istniejącą pomoc. Skarżące podnoszą, że Komisja nie była uprawniona do wszczęcia procedury zmierzającej do ponownej oceny zgodności pomocy z prawem oraz do zarządzenia windykacji części tej pomocy. Podnoszą one także, że spełniono wszelkie wymogi zawarte w decyzjach zatwierdzających pomoc, w szczególności zaś wymóg odnoszący się do obowiązku przedstawiania raportów spill-over oraz przestrzegania ograniczeń w produkcji. Skarżące twierdzą, że decyzje zatwierdzające nie zawierały żadnych zastrzeżeń Komisji co do wysokości kwoty pomocy oraz że cała pomoc operacyjna została zatwierdzona w ryczałtowej kwocie, po uprzednim gruntownym zbadaniu, czy pomoc taka jest konieczna. Wreszcie, skarżące twierdzą, że decyzje zatwierdzające pozostają w mocy.
Skarżące podnoszą następnie, że poprzez uznanie, że kwota otrzymanej pomocy państwa przekroczyła wartość strat umownych, Komisja dopuściła się oczywistego błędu w ocenie. Zdaniem skarżących kwota pomocy wymieniona w zaskarżonej decyzji w ogóle nie figuruje w wydanych przez Komisję decyzjach zatwierdzających. Skarżące twierdzą również, że kwoty zatwierdzone przez Komisję jako odpowiadające stratom umownym są niższe niż straty faktycznie poniesione. Skarżące podnoszą także, że przy dokonywaniu oceny wielkości otrzymanej pomocy Komisja zaliczyła na jej poczet aktywa, które nie powinny być uznane za pomoc, w tym aktywa, objęte ceną nabycia uiszczoną przez Kværner. Ponadto skarżące twierdzą, że Komisja nie wzięła pod uwagę okoliczności, iż kwota zatwierdzonej pomocy została przekazana jedynie w części.
Skarżące wskazują również na naruszenie zasady pewności prawa. Ich zdaniem, mimo iż Komisja dysponowała wszelkimi stosownymi danymi, nie podjęła ona działań w odpowiednim czasie. Skarżące wskazują na fakt, że Komisja wszczęła dochodzenie w 1999 r., mimo że - zdaniem skarżących - miała pełną wiedzę na temat wszystkich istotnych kwestii już na początku 1996 r. Procedura, która została wszczęta w lutym 2000 r. została rozszerzona na nowe okoliczności, które nie były nigdy wcześniej badane i w stosunku do których decyzje zatwierdzające nie zawierały podstawy prawnej.
Wreszcie, jako zarzut dodatkowy, skarżące wskazują na fakt, że przy ustalania kwoty podlegającej windykacji Komisja nie uwzględniła wszystkich kosztów związanych z restrukturyzacją. Zdaniem skarżących środki wydatkowane na restrukturyzację znacznie przekraczają kwotę pomocy uzyskanej na ten cel.