Sprawa T-66/14: Skarga wniesiona w dniu 24 stycznia 2014 r. - Bredenkamp i in. przeciwko Radzie i Komisji.

Dzienniki UE

Dz.U.UE.C.2014.112.47

Akt nienormatywny

Wersja od: 14 kwietnia 2014 r.

Skarga wniesiona w dniu 24 stycznia 2014 r. - Bredenkamp i in. przeciwko Radzie i Komisji

(Sprawa T-66/14)

(2014/C 112/60)

Język postępowania: angielski

(Dz.U.UE C z dnia 14 kwietnia 2014 r.)

Strony

Strona skarżąca: John Arnold Bredenkamp (Harare, Zimbabwe); Echo Delta (Holdings) PCC Ltd (Castletown, Wyspa Man); Scottlee Holdings (Private) Ltd (Harare); i Fodya (Private) Ltd (Harare) (przedstawiciele: P. Moser, QC (Queen's Counsel) i G. Martin, solicitor)

Strona pozwana: Komisja Europejska i Rada Unii Europejskiej

Żądania

Skarżący wnoszą do Sądu o:

– przyjęcie środka organizacji postępowania nakazującego pozwanym przedstawienie wszystkich informacji lub dowodów, które mogą być w posiadaniu tych instytucji, dotyczących umieszczenia skarżących w wykazie;

– nakazanie Radzie lub Komisji wypłacenia skarżącym zadośćuczynienia i odszkodowania za krzywdę i szkody materialne poniesione w następstwie bezprawnego nałożenia unijnych sankcji na skarżących w formie dodania (a następnie pozostawienia do 2012 r.) nazwiska i nazw skarżących w załączniku do rozporządzenia Rady (WE) nr 314/ 2004 na podstawie odpowiednio: wspólnego stanowiska Rady 2009/68/WPZiB oraz rozporządzenia Komisji (WE) nr 77/2009; decyzji Rady 2010/92/WPZiB i rozporządzenia Komisji (UE) nr 173/2010 oraz decyzji Rady 2011/101/ WPZiB i rozporządzenia Komisji (UE) nr 174/2011;

– zasądzenie wypłaty odsetek składanych według stopy Euribor + 2% (lub według innej stopy procentowej, która może zostać określona) od kwoty podlegającej wypłacie przez pozwanych na rzecz skarżących, naliczanych od dnia wydania wyroku;

– obciążenie pozwanych kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi skarżący podnoszą cztery zarzuty.

1. Zarzut pierwszy dotyczący tego, że spornym aktom brak jakiejkolwiek właściwej podstawy prawnej, ponieważ zostały przyjęte jedynie na podstawie art. 60 i 301 WE, które dotyczą wyłącznie środków w odniesieniu do państw trzecich, a nie osób prywatnych lub spółek.

2. Zarzut drugi dotyczący tego, że sporne akty dotknięte są oczywistymi błędami faktycznymi polegającymi na braku wykazania jakichkolwiek silnych powiązań z rządem Zimbabwe lub finansowego lub innego wsparcia dla reżimu, co skutkuje brakiem zadośćuczynienia ciążącemu na pozwanych obowiązkowi wynikającemu z ciężaru dowodu oraz niezgodnym z prawem trybem przyjęcia decyzji.

3. Zarzut trzeci dotyczący tego, że sporne akty naruszyły istotne wymogi proceduralne wskutek nieprzedstawienia żadnego lub wystraczającego uzasadnienia oraz niezapewnienia skarżącym możliwości bycia wysłuchanymi lub przedstawienia oświadczeń mających na celu wykazanie braku winy.

4. Zarzut czwarty dotyczący tego, że sporne akty naruszyły podstawowe zasady prawa Unii zawarte także w art. 1 pierwszego protokołu dodatkowego do europejskiej Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności (EKPC) wskutek ograniczenia w sposób bezprawny prawa skarżących do ich własnego mienia.