Sprawa T-65/14: Skarga wniesiona w dniu 28 stycznia 2014 r. - Bank Refah Kargaran przeciwko Radzie.

Dzienniki UE

Dz.U.UE.C.2014.135.43

Akt nienormatywny

Wersja od: 5 maja 2014 r.

Skarga wniesiona w dniu 28 stycznia 2014 r. - Bank Refah Kargaran przeciwko Radzie

(Sprawa T-65/14)

(2014/C 135/55)

Język postępowania: francuski

(Dz.U.UE C z dnia 5 maja 2014 r.)

Strony

Strona skarżąca: Bank Refah Kargaran (Teheran, Iran) (przedstawiciel: adwokat J.M. Thouvenin)

Strona pozwana: Rada Unii Europejskiej

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

– stwierdzenie nieważności rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) nr 1154/2013 z dnia 15 listopada 2013 r. w zakresie, w jakim dotyczy ono strony skarżącego;

– stwierdzenie nieważności decyzji Rady 2013/661/WPZiB z dnia 15 listopada 2013 r. w zakresie, w jakim ono dotyczy strony skarżącego;

– uznanie, że nie ma względem niej zastosowania rozporządzenie Rady (UE) nr 267/2012 z dnia 23 marca 2012 r.;

– uznanie, że nie ma względem niej zastosowania decyzja 2010/413/WPZiB;

– posiłkowo, stwierdzenie nieważności rozporządzenia wykonawczego oraz decyzji wskazanych w dwóch pierwszych punktach niniejszych żądań, począwszy od dnia 20 stycznia 2014 r.;

– nakazanie Radzie pokrycia kosztów postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi osiem zarzutów.

1. Zarzut pierwszy dotyczący braku uzasadnienia i naruszenia art. 296 TFUE w zakresie, w jakim rozporządzenie wykonawcze, dokonujące wpisania strony skarżącej do wykazu osób i podmiotów objętych środkami ograniczającymi, nie wskazuje w sposób wyraźny podstawy prawnej, na której zostało przyjęte.

2. Zarzut drugi dotyczący braku podstawy prawnej w zakresie, w jakim podstawą prawną zaskarżonego rozporządzenia wykonawczego jest rozporządzenie nr 267/2012 ¹ , które należy uznać za niemające zastosowania wobec strony skarżącej, ponieważ, po pierwsze, zostało ono przyjęte z naruszeniem obowiązku uzasadnienia przewidzianym w art. 296 TFUE oraz z naruszeniem art. 215 TFUE i, po drugie, art. 23 ust. 2 lit. d) tego rozporządzenia, stanowiący podstawę prawną wpisu strony skarżącej do wykazu stanowiącego załącznik IX do rozporządzenia nr 267/2012, narusza traktaty i Kartę praw podstawowych Unii Europejskiej.

3. Zarzuty trzeci, czwarty, piąty i szósty, dotyczące odpowiednio i) naruszenia prawa, ii) błędu w ustaleniach okoliczności faktycznych i oczywistego błędu w ocenie, iii) naruszenia prawa do obrony i prawa do skutecznej ochrony sądowej oraz iv) naruszenia zasady proporcjonalności.

4. Zarzut siódmy, dotyczący tego, że art. 20 ust. 1 lit. c) decyzji 2010/413 ² , który stanowi podstawę prawną sankcji nałożonej na stronę skarżącą, powinien zostać uznany za niemający zastosowania względem niej, ponieważ przepis ten jest sprzeczny z traktatami, Kartą praw podstawowych Unii Europejskiej oraz zasadą proporcjonalności. W związku z tym strona skarżąca uważa, iż wobec decyzji o umieszczeniu jej w wykazie osób i podmiotów objętych środkami ograniczającymi powinna zostać stwierdzona nieważność.

5. Zarzut ósmy, dotyczący tego, że zaskarżona sankcja stała się bezprawna od dnia 20 stycznia 2014 r., w którym to dniu Rada uznała, że Iran nie prowadzi dalszej działalności jądrowej stanowiącej przyczynę nałożenia sankcji. W związku z tym strona skarżąca uważa, iż sankcja stała się bezprzedmiotowa.

¹ Rozporządzenie Rady (UE) nr 267/2012 z dnia 23 marca 2012 r. w sprawie środków ograniczających wobec Iranu i uchylające rozporządzenie (UE) nr 961/2010 (Dz.U. L 88, s. 1).

² Decyzja Rady 2010/413/WPZiB z dnia 26 lipca 2010 r. w sprawie środków ograniczających wobec Iranu i uchylająca wspólne stanowisko 2007/140/WPZiB (Dz.U. L 195, s. 39).