Sprawa T-614/11: Skarga wniesiona w dniu 2 grudnia 2011 r. - Garner CAD Technic i in. przeciwko Komisji.

Dzienniki UE

Dz.U.UE.C.2012.39.16

Akt nienormatywny

Wersja od: 11 lutego 2012 r.

Skarga wniesiona w dniu 2 grudnia 2011 r. - Garner CAD Technic i in. przeciwko Komisji

(Sprawa T-614/11)

(2012/C 39/33)

Język postępowania: niemiecki

(Dz.U.UE C z dnia 11 lutego 2012 r.)

Strony

Strona skarżąca: Garner CAD Technic GmbH (Weßling, Niemcy), GCT Design Organisation GmbH (Weßling), SG Aerospace

GmbH (Weßling) (przedstawiciele: adwokaci R. Zehetmeier-Müller, M. Schweda, C. Wünschmann, F. Loose, I. Dörr i J. Eggers)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Skarżące wnoszą do Sądu o:

– stwierdzenie nieważności decyzji Komisji Europejskiej z dnia 26 stycznia 2011 r. dotyczącej niemieckiej pomocy państwa C 7/2010 (ex CP 250/2009 oraz NN 5/2010) "KStG, Sanierungsklausel", sygn. akt K (2011) 275, Dz.U. L 235, s. 26;

– obciążenie pozwanej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi skarżące podnoszą zasadniczo następujące zarzuty:

1) Zarzut pierwszy dotyczący naruszenia art. 107 ust. 1 TFUE: klauzula naprawcza nie stanowi pomocy państwa

Skarżące podnoszą w tym względzie między innymi, że klauzula naprawcza z § 8c ust. 1a niemieckiej Körperschaftsteuergesetz (ustawa o podatku od osób prawnych, zwana dalej "KStG") nie pociąga za sobą zakładanego przez art. 107 ust. 1 TFUE selektywnego oddziaływania, ponieważ nie faworyzuje określonych przedsiębiorstw albo dziedzin gospodarki. Następnie, zdaniem skarżących klauzula naprawcza nie stanowi wyjątku od obowiązującego w niemieckim prawie podatkowym systemu referencji zasadniczo nieograniczonego przenoszenia strat oraz międzyokresowego rozliczenia straty, lecz wspomaga obowiązywanie tego systemu referencji.

2) Zarzut drugi dotyczący naruszenia art. 107 ust. 1 TFUE: brakująca selektywność między podmiotami gospodarczymi, którzy z punktu widzenia obranego celu znajdują się porównywalnej sytuacji pod względem faktycznym i prawnym

Skarżące podnoszą w tym względzie, że klauzula naprawcza stanowi przywilej dla każdego przedsiębiorstwa w formie prawnej przewidzianej dla osoby prawnej pod takimi samymi warunkami i bez swobody uznania. Zdaniem skarżących klauzula naprawcza jest ogólnym środkiem polityki podatkowej, który z tego powodu nie podlega pod zakaz pomocy.

3) Zarzut trzeci dotyczący naruszenia art. 107 ust. 1 TFUE: uzasadnienie klauzuli naprawczej wynikające z wewnętrznej konstrukcji niemieckiego systemu podatkowego

Skarżące w tym kontekście podnoszą, że nawet gdyby podzielić stanowisko Komisji i założyć selektywny charakter klauzuli naprawczej, selektywność była by uzasadniona konstytucyjnoprawnymi zasadami wydajności, unikania nadmiernego opodatkowania oraz przestrzeganiem zasady proporcjonalności.

4) Zarzut czwarty dotyczący naruszenia art. 107 ust. 1 TFUE: brak korzyści ze środków państwa dla skarżących.

Skarżące podnoszą, że nie nastąpiło żadne przysporzenie na ich rzecz korzyści pochodzącej ze środków państwa. W tym względzie podnoszą między innymi, że w drodze klauzuli naprawczej na rzecz osoby prawnej ponoszącej stratę nie następuje przyznanie nowej korzyści majątkowej, lecz jedynie zgodnie z zasadą nieograniczonego przeniesienia strat oraz zasadą międzyokresowego zaliczenia straty nie pozbawia się już istniejącej pozycji majątkowej.

5) Oczywiste błędy w ocenie wskutek niedostatecznego ujęcia niemieckiej sytuacji podatkowej

Skarżące podnoszą w tym względzie między innymi, że Komisja niewłaściwie oceniła odpowiednie niemieckie normy prawa podatkowego oraz że zaskarżona decyzja tym samym zawiera poważne błędy.