Sprawa T-601/20: Skarga wniesiona w dniu 29 września 2020 r. - Tirrenia di navigazione / Komisja.

Dzienniki UE

Dz.U.UE.C.2020.378.46/2

Akt nienormatywny

Wersja od: 9 listopada 2020 r.

Skarga wniesiona w dniu 29 września 2020 r. - Tirrenia di navigazione / Komisja

(Sprawa T-601/20)

Język postępowania: włoski

(2020/C 378/56)

(Dz.U.UE C z dnia 9 listopada 2020 r.)

Strony

Strona skarżąca: Tirrenia di navigazione SpA (Rzym, Włochy) (przedstawiciele: B. Nascimbene i F. Rossi Dal Pozzo, avvocati)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

– stwierdzenie nieważności zaskarżonej decyzji w odniesieniu do art. 1 ust. 3;

– tytułem ewentualnym, stwierdzenie nieważności art. 2 zaskarżonej decyzji, który nakazuje odzyskanie domniemanej pomocy, stwierdzając, że odzyskanie odbywa się w sposób bezzwłoczny i skuteczny;

– obciążenie Komisji kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Skarga ma na celu stwierdzenie decyzji Komisji C(2020) 1108 final z dnia 2 marca 2020 r. w sprawie pomocy państwa C 64/99 (ex NN 68/99) wdrożonej przez Włochy na rzecz towarzystw żeglugowych Adriatica, Caremar, Siremar, Saremar i Toremar (Grupy Tirrenia) [decyzja (UE) 2020/1411], w zakresie, w jakim w art. 1 ust. 3 uznaje za niezgodną ze wspólnym rynkiem pomoc dla spółki Adriatica za okres styczeń 1992 r. - lipiec 1994 r. w odniesieniu do połączenia Brindisi-Korfu- Igoumenitsa-Patras i w art. 2 nakazuje Włochom odzyskanie jej od beneficjenta.

Na poparcie skargi skarżąca podnosi trzy zarzuty.

1. Zarzut pierwszy dotyczący naruszenia zasad postępowania dotyczących okresu przedawnienia dla odzyskania pomocy uznanej za bezprawną i niezgodną z rynkiem wewnętrznym.

– Skarżąca podnosi w tym względzie, że swoją decyzją pozwana naruszyła art. 17 rozporządzenia proceduralnego [rozporządzenia Rady (UE) 2015/1589 z dnia 13 lipca 2015 r. ustanawiającego szczegółowe zasady stosowania art. 108 Traktatu o funkcjonowaniu Unii Europejskiej], ma mocy uprawnienia Komisji w zakresie windykacji pomocy podlegają 10-letniemu okresowi przedawnienia. Skarżąca podnosi, że ten termin przedawnienia został przekroczony.

2. Zarzut drugi dotyczący błędnego zastosowania zasad w dziedzinie pomocy państwa, błędnego zastosowania pomocy jako nowej, niezgodności z prawem decyzji uznającej pomoc państwa za nową i niezgodną z rynkiem wewnętrznym, a także naruszenia obowiązku uzasadnienia i zasady proporcjonalności.

– Skarżąca podnosi w tym względzie, że pozwana niesłusznie uznała za nową pomoc rekompensatę z tytułu obowiązku użyteczności przyznaną spółce Adriatica. Skarżąca uważa, że finansowanie obowiązku użyteczności publicznej nałożonego na spółkę Adriatica wchodzi zakres systemu pomocy ustanowionego w 1936 r. i że kolejne zmiany tego systemu nie zmieniły jego rzeczywistego charakteru, tak aby zmienić go w system nowej pomocy.

– Ponadto zdaniem skarżącej pozwana niesłusznie uznała rekompensatę z tytułu obowiązku użyteczności przyznaną spółce Adriatica za okres styczeń 1992 r. - lipiec 1994 r. w odniesieniu do połączenia Brindisi-Korfu-Igoumenitsa- Patras za pomoc niezgodną z rynkiem wewnętrznym. Skarżąca podnosi, że niezgodność pomocy udzielonej spółce Adriatica z rynkiem wewnętrznym wynika z udziału tej spółki w owym okresie, w kartelu mającym na celu ustalanie cen dla przewozów samochodów ciężarowych na połączeniu Brindisi-Korfu-Igoumenitsa-Patras.

– W odniesieniu do zarzutu drugiego skarżąca twierdzi, że pozwana uchybiła obowiązkowi uzasadnienia spoczywającemu na niej na mocy art. 296 akapit drugi TFUE i art. 41 ust. 2 lit. c) Karty praw podstawowych Unii Europejskiej. Zdaniem skarżącej zaskarżona decyzja jest zatem obarczona niewystarczającym uzasadnieniem uniemożliwiającym Sądowi dokonanie kontroli jego zgodności z prawem.

– Skarżąca podnosi także naruszenie zasady proporcjonalności.

3. Zarzut trzeci dotyczący naruszenia zasady pewności prawa i zasady dobrej administracji w związku z czasem trwania postępowania, a ponadto dotyczący znaczenia, jakie ma dla niniejszego przypadku zasada ochrony uzasadnionych oczekiwań.

– Skarżąca podnosi w tym względzie, że czas postępowania które doprowadziło do wydania zaskarżonej decyzji, był - w całość - zbyt długi i że wobec zasada pewności prawa i zasada dobrej administracji zostały naruszone. Ponadto czas trwania postępowania wzbudził zaufanie skarżącej, że dotyczące jej środki nie zostaną uznane za nową i niezgodną z rynkiem wewnętrznym pomoc państwa. Skarżąca wobec tego twierdzi, że pozwana nie mogła nakazać odzyskania pomocy, ponieważ byłoby to niezgodne z ogólną zasadą prawa Unii.