Sprawa T-562/08: Skarga wniesiona w dniu 16 grudnia 2008 r. - Repsol YPF Lubricantes y especialidades i in. przeciwko Komisji.
Dz.U.UE.C.2009.44.62
Akt nienormatywny(Sprawa T-562/08)
(2009/C 44/106)
Język postępowania: hiszpański
(Dz.U.UE C z dnia 21 lutego 2009 r.)
Strony
Strona skarżąca: Repsol YPF Lubricantes y especialidades, SA (Madryt, Hiszpania), Repsol Petróleo, SA (Madryt, Hiszpania), oraz Repsol YPF, SA (Madryt, Hiszpania) (przedstawiciele: J. Jiménez-Laiglesia Ońate, J. Jiménez-Laiglesia Ońate i S. Rivero Mena, adwokaci)
Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich
Żądania strony skarżącej
– stwierdzenie nieważności art. 1 i 2 zaskarżonej decyzji, oraz
– obciążenie Komisji kosztami postępowania.
Zarzuty i główne argumenty
Decyzja zaskarżona w ramach niniejszego postępowania jest tożsama z decyzją stanowiącą przedmiot skargi w sprawie T-540/08 Esso i in. przeciwko Komisji.
Na poparcie swych żądań skarżące podnoszą, po pierwsze, że Komisja nie uwiarygodniła uczestnictwa Repsol YPF Lubricantes y especialidades, S.A. (Rylesa) w określonych praktykach, które, w celu nałożenia kary, były rozpatrywane indywidualnie. W szczególności zaskarżona decyzja nie zawiera wystarczających dowodów na to, że Rylesa była stroną porozumienia o podziale klientów i rynków.
W zaskarżonej decyzji Komisja dokonała także błędnej oceny okoliczności polegającej na tym, że przedmiotem zebrań technicznych nie był podział klientów i rynków. Praktyka ta miała natomiast miejsce, jak przyznają będące adresatami zaskarżonej decyzji przedsiębiorstwa, w ramach mających miejsce obok zebrań technicznych kontaktów dwustronnych i wielostronnych. Komisja w zaskarżonej decyzji uznała jednak, że badanie tych kontaktów dwustronnych i wielostronnych nie jest konieczne; z tego względu nie jest możliwe uznanie skarżących za uczestników stwierdzonego przez Komisję naruszenia. W każdym razie w zaskarżonej decyzji Komisja nie wyjaśnia, dlaczego Rylesa została uznana za odpowiedzialną za tą praktykę, skoro jednocześnie zwalnia z tej odpowiedzialności inne obecne na tych zebraniach technicznych przedsiębiorstwa, których oświadczenia są przytaczane jako dowody tej praktyki.
Skarżące kwestionują także kryterium zastosowane przez Komisję do ustalenia wielkości obrotów związanych z rozpatrywanymi produktami oraz, odpowiednio, do ustalenia wysokości mającej zastosowanie kary. Po pierwsze, Komisja w zaskarżonej decyzji nie określa dokładnie produktów, których dotyczy naruszenie. Po drugie, zgodnie z mającymi zastosowanie w niniejszym przypadku wytycznymi w sprawie metody ustalania grzywien z 2006 r., wysokość grzywien należy ustalać na podstawie wartości sprzedaży dokonanej przez przedsiębiorstwa w ostatnim pełnym roku finansowym uczestnictwa w naruszeniu. W niniejszym przypadku jednak Komisja nie zastosowała tej mającej ogólne zastosowanie zasady i ustaliła wysokość grzywny na podstawie średniej sprzedaży osiągniętej przez Rylesę w latach 2001-2003. Na żadnym z etapów postępowania Komisja nie przedstawiła uzasadnienia tego, że nie przestrzegała w przypadku Rylesy zasad, które ustanowiła sama dla siebie w ww. komunikacie, i zastosowała kryterium (średniej wartości sprzedaży w latach 2001-2003), co jest zresztą w znacznym stopniu niekorzystne dla tej spółki. Zdaniem skarżących kwotą sprzedaży, którą należy uwzględnić, jest niewątpliwie, jak zresztą stwierdziła w zaskarżonej decyzji sama Komisja, kwota osiągnięta w 2003 r., ponieważ jest to ostatni pełen rok finansowy, w trakcie którego Rymesa, jak przyznaje sama Komisja, uczestniczyła w naruszeniu.
W zaskarżonej decyzji Komisja zajęła stanowisko, że Rylesa zaprzestała uczestnictwa w naruszeniu w dniu 4 sierpnia 2004 r. Nie istnieje jednak żaden dowód na ciągłość uczestnictwa Rylesy w naruszeniu przed tą datą. W szczególności, Rylesa nie jest stroną porozumień i praktyk ustalonych na zebraniach technicznych w pierwszej połowie 2004 r. Zdaniem skarżących jej uczestnictwo w naruszeniu należy uznać za zakończone w styczniu 2004 r. lub, najpóźniej, w maju 2004 r.
Wreszcie, zdaniem skarżących, zaskarżona decyzja nie uwzględnia przedstawionego w trakcie postępowania administracyjnego bogatego materiału dowodowego, który uwiarygodnia okoliczność, że Rylesa stanowi podmiot całkowicie niezależny od swej spółki dominującej, Repsol Petróleo, S.A. Zgodnie z orzecznictwem Komisja nie może w każdym razie rozciągnąć odpowiedzialności za naruszenie popełnione przez daną spółkę na całość grupy, do której ta spółka należy, a zatem obciążenie odpowiedzialnością Repsol YPF, S.A. jest bezzasadne.