Sprawa T-56/09: Skarga wniesiona w dniu 13 lutego 2009 r. - Saint-Gobain Glass France i in. przeciwko Komisji.
Dz.U.UE.C.2009.90.31
Akt nienormatywny(Sprawa T-56/09)
(2009/C 90/49)
Język postępowania: francuski
(Dz.U.UE C z dnia 18 kwietnia 2009 r.)
Strony
Strona skarżąca: Saint-Gobain Glass France SA (Courbevoie, Francja), Saint-Gobain Sekurit Deutschland GmbH & Co. KG (Akwizgran, Niemcy), Saint-Gobain Sekurit France SAS (Thourotte, Francja) (przedstawiciele: B. van de Walle de Ghelcke, B. Meyring, M. Guillaumond i E. Venot, adwokaci)
Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich
Żądania strony skarżącej(1)
– Stwierdzenie nieważności decyzji Komisji Wspólnot Europejskich C(2008) 6815 wersja ostateczna z dnia 12 listopada 2008 r. dotyczącej postępowania na podstawie art. 81 WE w sprawie COMP/39.125 - Szkło samochodowe, w wersji zmienionej w drodze decyzji C(2009) 863 wersja ostateczna z dnia 11 lutego 2009 r., doręczonej skarżącym w dniach 13 i 16 lutego 2009 r., jak również uzasadnienia leżącego u podstaw sentencji, w zakresie w jakim zmieniona wersja tej decyzji adresowana jest do skarżących bądź alternatywnie
– art. 2 tej decyzji;
– ewentualnie, obniżenie, do odpowiedniej kwoty, grzywny nałożonej na skarżące w art. 2 decyzji, w wersji zmienionej w drodze decyzji C(2009) 863 wersja ostateczna z dnia 11 lutego 2009 r., doręczonej skarżącym w dniach 13 i 16 lutego 2009 r.;
– obciążenie pozwanej kosztami postępowania.
Zarzuty i główne argumenty
W niniejszej skardze skarżące wnoszą o stwierdzenie nieważności w części decyzji Komisji C(2008) 6815 wersja ostateczna z dnia 12 listopada 2008 r. w sprawie COMP/39.125 - Szkło samochodowe, w której Komisji stwierdziła, że określone przedsiębiorstwa, w tym skarżące, naruszyły art. 81 ust. 1 WE i art. 53 ust. 1 porozumienia o Europejskim Obszarze Gospodarczym, rozdzielając między siebie umowy w sprawie dostawy szyb samochodowych i koordynując prowadzoną przez nie politykę cen i strategie zaopatrzenia na europejskim rynku szkła samochodowego.
Na poparcie skargi skarżące podnoszą osiem zarzutów opartych na:
– naruszeniu prawa do niezależnego i bezstronnego sądu oraz prawa do poszanowania domniemania niewinności, gdyż grzywna została nałożona przez organ administracyjny dysponujący zarówno uprawnieniami dochodzeniowymi, jak i uprawnieniami do karania, jak również na niezgodności z prawem rozporządzenia nr 1/2003(2), jako że nie przewiduje ono tego rodzaju prawa do niezależnego i bezstronnego sądu;
– naruszeniu prawa skarżących do bycia wysłuchanym, gdyż Komisja nie poddała postępowaniu kontradyktoryjnemu sposobu obliczenia grzywny na podstawie wytycznych w sprawie grzywien z 2006 r.(3);
– naruszeniu art. 253 WE, jako że zaskarżona decyzja nie jest uzasadniona w sposób wymagany prawem, gdyż Komisja nie wyjaśniła konkretnie, na podstawie jakiej sprzedaży obliczony został obrót pozostający w związku z naruszeniem;
– naruszeniu art. 23 ust. 2 rozporządzenia nr 1/2003 i zasady indywidualnego charakteru kar oraz na nadużyciu władzy, jako że pułap wynoszący 10 % powinien był zostać zastosowany wyłącznie do obrotu skarżących, z wyłączeniem obrotu Compagnie de Saint-Gobain;
– naruszeniu zasady niedziałania kar wstecz, gdyż ich zdaniem Komisja zastosowała ze skutkiem wstecznym wytyczne w sprawie grzywien z 2006 r., opierając zaskarżoną decyzję na tych wytycznych mimo to, że zostały one wydane po zakończeniu naruszenia, co doprowadziło do istotnego i nieprzewidywalnego podwyższenia poziomu grzywien;
– naruszeniu prawa skarżących do bycia wysłuchanym, gdyż Komisja nie poddała postępowaniu kontradyktoryjnemu sposobu obliczenia grzywny na podstawie wytycznych w sprawie grzywien z 2006 r. (3);
– naruszeniu art. 253 WE, jako że zaskarżona decyzja nie jest uzasadniona w sposób wymagany prawem, gdyż Komisja nie wyjaśniła konkretnie, na podstawie jakiej sprzedaży obliczony został obrót pozostający w związku z naruszeniem;
– naruszeniu art. 23 ust. 2 rozporządzenia nr 1/2003 i zasady indywidualnego charakteru kar oraz na nadużyciu władzy, jako że pułap wynoszący 10 % powinien był zostać zastosowany wyłącznie do obrotu skarżących, z wyłączeniem obrotu Compagnie de Saint-Gobain;
– naruszeniu zasady niedziałania kar wstecz, gdyż ich zdaniem Komisja zastosowała ze skutkiem wstecznym wytyczne w sprawie grzywien z 2006 r., opierając zaskarżoną decyzję na tych wytycznych mimo to, że zostały one wydane po zakończeniu naruszenia, co doprowadziło do istotnego i nieprzewidywalnego podwyższenia poziomu grzywien;
– naruszeniu zasady proporcjonalności poprzez nałożenie nadmiernej, nieproporcjonalnej i niedającej się uzasadnić odstraszającym skutkiem grzywny;
– naruszeniu art. 23 rozporządzenia nr 1/2003 i na braku uzasadnienia, jako że Komisja nie miała prawa oprzeć się na dwóch przypadkach powrotu do naruszenia uznanych za istotne w zaskarżonej decyzji, ponieważ żadna z tych dwóch decyzji nie była adresowana do skarżących;
– na naruszeniu prawa i na błędzie w ocenie przy zastosowaniu art. 23 ust. 2 lit. a) i ust. 3 rozporządzenia nr 1/2003, jako że przy obliczaniu grzywny Komisja nie uwzględniła tego, że skarżące nie podważyły występowania zarzucanych im okoliczności faktycznych.
______
(1) W wersji zmienionej po wniesieniu skargi z powodu sprostowania przez Komisję zaskarżonej decyzji.
(2) Rozporządzenie Rady (WE) nr 1/2003 z dnia 16 grudnia 2002 r. w sprawie wprowadzenia w życie reguł konkurencji ustanowionych w art. 81 i 82 traktatu (Dz.U. 2003, L 1, s. 1).
(3) Wytyczne w sprawie metody ustalania grzywien nakładanych na mocy art. 23 ust. 2 lit. a) rozporządzenia 1/2003 (Dz.U. 2006, C 210, s. 2).