Sprawa T-548/08: Skarga wniesiona w dniu 16 grudnia 2008 r. - Total przeciwko Komisji.
Dz.U.UE.C.2009.44.59/2
Akt nienormatywny(Sprawa T-548/08)
(2009/C 44/102)
Język postępowania: francuski
(Dz.U.UE C z dnia 21 lutego 2009 r.)
Strony
Strona skarżąca: Total SA (Courbevoie, Francja) (przedstawiciele: E. Morgan de Rivery i A. Noël-Baron, adwokaci)
Strona pozwana: Komisja Wspólnot Europejskich
Żądania strony skarżącej
– tytułem żądania głównego, stwierdzenie - na podstawie art. 230 WE - nieważności decyzji Komisji Wspólnot Europejskich nr C(2008) 5476 wersja ostateczna z dnia 1 października 2008 r., w zakresie w jakim dotyczy ona TOTAL SA;
– tytułem żądania ewentualnego, uchylenie - na podstawie art. 230 WE - grzywny w wysokości 128.163.000 EUR nałożonej solidarnie na TOTAL FRANCE i TOTAL SA w art. 2 decyzji Komisji Wspólnot Europejskich nr C(2008) 5476 wersja ostateczna z dnia 1 października 2008 r.;
– tytułem dalszego żądania ewentualnego, obniżenie - na podstawie art. 229 WE - grzywny w wysokości 128.163.000 EUR nałożonej solidarnie na TOTAL FRANCE i TOTAL SA w art. 2 decyzji Komisji Wspólnot Europejskich nr C(2008) 5476 wersja ostateczna z dnia 1 października 2008 r.;
– w każdym razie obciążenie Komisji Wspólnot Europejskich kosztami postępowania.
Zarzuty i główne argumenty
W niniejszej skardze skarżąca wnosi o stwierdzenie nieważności części decyzji Komisji nr C(2008) 5476 wersja ostateczna z dnia 1 października 2008 r. w sprawie COMP/39.181 - Woski do wyrobu świec, w której Komisja stwierdziła, że pewne przedsiębiorstwa, w tym skarżąca, naruszyły art. 81 ust. 1 WE i art. 53 ust. 1 Porozumienia o Europejskim Obszarze Gospodarczym, ustalając ceny i dzieląc rynki wosków parafinowych w Europejskim Obszarze Gospodarczym (EOG) i gaczy parafinowej w Niemczech.
Na poparcie swej skargi skarżąca podnosi dziewięć zarzutów opartych na (lub zmierzających do):
– naruszeniu prawa do obrony i domniemania niewinności skarżącej, jako że zaskarżona decyzja narusza zakres stosowania tego prawa ratione personae, a także ze względu na nieprawidłowości proceduralne popełnione na etapie dochodzenia i z uwagi na zaprezentowane w samej decyzji rozumowanie mające charakter błędnego koła;
– sprzeczności uzasadnienia co do: i) konieczności zbadania, czy spółka dominująca rzeczywiście wywierała decydujący wpływ na swoją spółkę zależną; ii) zakresu kontroli, jaką spółka dominująca powinna sprawować nad swoją spółką zależną, aby można było przypisać naruszenie spółce dominującej;
– naruszeniu zasad związanych z przypisaniem odpowiedzialności za naruszenia art. 81 WE w ramach grup przedsiębiorstw, ponieważ i) Komisja błędnie stwierdziła w zaskarżonej decyzji, że nie ma ona obowiązku wskazać dowodów na poparcie domniemania; ii) zaskarżona decyzja narusza zasadę niezależności prawnej i ekonomicznej każdej spółki zależnej, na której bazują krajowe prawa spółek;
– oczywistym błędzie w zakresie oceny, jako że i) fakt wskazania z nazwiska członków rady nadzorczej TOTAL FRANCE przez TOTAL SA nie wzmacnia domniemania decydującego wpływu; ii) zbiór poszlak przedstawiony przez TOTAL SA pozwalał w niezaprzeczalny sposób na obalenie domniemania decydującego wpływu;
– naruszeniu zasad odpowiedzialności za własne czyny, indywidualizacji kar oraz legalności, jako że Komisja przyjęła, iż TOTAL SA i TOTAL FRANCE stanowiły jeden podmiot gospodarczy;
– naruszeniu zasad pewności prawa i dobrej administracji w związku z tym, że i) fakt przypisania spółce TOTAL SA odpowiedzialności za naruszenie, którego jakoby dopuściła się jej spółka zależna TOTAL FRANCE, opiera się na nowym kryterium; ii) Komisja nie dokonała oceny sytuacji indywidualnie w zależności od przypadku, tak jak wskazała, że to uczyni;
– nadużyciu władzy, ponieważ celem rozporządzenia nr 1/2003 jest ukaranie przedsiębiorstwa za naruszenie reguł konkurencji, a nie nałożenie na to przedsiębiorstwo kary w maksymalnym wymiarze, wikłając w to spółkę dominującą;
– naruszeniu zasady proporcjonalności, jako że ostateczna kwota grzywny nałożonej na skarżącą i na jej spółkę zależną jest całkowicie oderwana od wartości sprzedaży produktów objętych zarzucanym naruszeniem będącym przedmiotem decyzji;
– obniżenia grzywny, ponieważ ani waga, ani czas trwania zarzucanych praktyk nie były takie, jakie Komisja zamierza im przypisać, a prawo skarżącej do obrony zostało w istotny sposób naruszone.