Sprawa T-539/12: Skarga wniesiona w dniu 2 października 2013 r. - Inclusion Alliance for Europe przeciwko Komisji.

Dzienniki UE

Dz.U.UE.C.2014.15.19/2

Akt nienormatywny

Wersja od: 18 stycznia 2014 r.

Skarga wniesiona w dniu 2 października 2013 r. - Inclusion Alliance for Europe przeciwko Komisji

(Sprawa T-539/12)

(2014/C 15/29)

Język postępowania: włoski

(Dz.U.UE C z dnia 18 stycznia 2014 r.)

Strony

Strona skarżąca: Inclusion Alliance for Europe GEIE (Bukareszt, Rumunia) (przedstawiciel: adwokat S. Famiani)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

- stwierdzenie nieważności decyzji Komisji Europejskiej z dnia 17 lipca 2013 r., którą zażądała ona zapłaty łącznej kwoty 212.411,89 EUR za projekt nr 224482, zwany MARE (80.352,07 EUR), nr 216820, zwany SENIOR (53.138,40 EUR) i za projekt nr 225010, zwany ECRN (78.231,42 EUR); oraz

- nakazanie Komisji naprawienia szkody majątkowej i niemajątkowej w łącznej wysokości 3.000.000 EUR lub w kwocie podlegającej ustaleniu w trakcie postępowania, a ponadto obciążenie Komisji kosztami postępowania wraz z odsetkami i z uwzględnieniem inflacji pieniężnej w stosunku do przyznanych kwot.

Zarzuty i główne argumenty

Spółka skarżąca w niniejszym postępowaniu, która uczestniczyła w trzech projektach zatwierdzonych w ramach siódmego programu ramowego Wspólnoty Europejskiej w zakresie badań, rozwoju technologicznego i demonstracji (2007-2013), kwestionuje decyzję Komisji mającą na celu częściowy zwrot przyznanej pomocy.

Na poparcie swojej skargi skarżąca podnosi osiem zarzutów.

1) Zarzut pierwszy dotyczący niemożliwości zastosowania i nieskuteczności Financial Guide (przewodnika finansowego) z 2010 r. w stosunku do projektów MARE i SENIOR

- Skarżąca podnosi w tym względzie, że Financial Guide z 2010 r. nie ma skutku wstecznego, jako że zastosowanie powinien znaleźć przewodnik z 2007 r. obowiązujący w momencie podpisania umów.

2) Zarzut drugi dotyczący odmowy przyznania skarżącej prawa do bycia wysłuchaną przez Komisję Europejską i spółkę odpowiedzialną za audyt

- Skarżąca utrzymuje w tym względzie, że Komisja naruszyła reguły ustalone w załączniku II do umowy, zarówno w odniesieniu do prawa do kontradyktoryjnego postępowania, jak i w odniesieniu do terminów składania sprawozdań.

3) Zarzut trzeci dotyczący naruszenia przez Komisję zasady współpracy i wzajemnego zaufania w stosunku do skarżącej, a w szczególności nienależytego zarządzania i szkodliwej podejrzliwości

4) Zarzut czwarty dotyczący niepewności co do reguł mających zastosowanie do małych i średnich przedsiębiorstw (MŚP) do celów uznania kosztów projektu

- Skarżąca twierdzi w tym względzie, że Komisja nie podkreśliła ryzyka związanego z mechanizmami błędów w systemie księgowym, które mogą prowadzić do odrzucenia całości kosztów projektu.

5) Zarzut piąty dotyczący braku zastosowania norm International Audit Federation (międzynarodowego stowarzyszenia audytorów) i uregulowań Unii Europejskiej w dziedzinie audytu do MŚP.

6) Zarzut szósty dotyczący kwalifikowalności kosztów projektu i braków oceny w ramach audytu

7) Zarzut siódmy dotyczący okoliczności, że spółka odpowiedzialna za audyt oparła swoje wnioski co do odrzucenia kosztów głównie na wyłącznym używaniu kart czasu pracy

- Skarżąca podnosi w tym względzie, że audytorzy odrzucili niektóre koszty podróży, ponieważ nie były one ujęte w początkowym dokumencie planistycznym (Dow); podczas gdy normalne jest, że plan pracy nad projektami jest szczegółowo opracowywany z roku na rok.

8) Zarzut ósmy dotyczący uzasadnionego prawa skarżącej do otrzymania wynagrodzenia za należycie wykonane czynności oraz bezpodstawnego wzbogacenia Komisji

- Skarżąca utrzymuje w tym względzie, że wyniki projektów MARE, SENIOR i ECNR zostały przekazane Komisji w przewidzianych terminach. Komisja zatwierdziła bez zastrzeżeń wspaniałe wyniki, które zostały uzyskane, zaś komisarz odpowiedzialny za sektor zaaprobował je i podpisał. Z uwagi na wspaniałą jakość wykonanej pracy projekt ECNR został przedłużony o kolejne sześć miesięcy. Odrzucenie całości kosztów projektu sprzeciwia się zatem jej zdaniem zasadzie uzasadnionego prawa do otrzymania wynagrodzenia za wykonaną pracę. W jej przekonaniu w tym przypadku prowadzi to do bezpodstawnego wzbogacenia Komisji.