Sprawa T-538/13: Skarga wniesiona w dniu 10 października 2013 r. - Verein Natura Havel i Vierhaus przeciwko Komisji.

Dzienniki UE

Dz.U.UE.C.2013.344.66/2

Akt nienormatywny

Wersja od: 23 listopada 2013 r.

Skarga wniesiona w dniu 10 października 2013 r. - Verein Natura Havel i Vierhaus przeciwko Komisji

(Sprawa T-538/13)

(2013/C 344/122)

Język postępowania: niemiecki

(Dz.U.UE C z dnia 23 listopada 2013 r.)

Strony

Strona skarżąca: Verein Natura Havel eV (Berlin, Niemcy); i H.P. Vierhaus (Berlin) (przedstawiciel: O. Austilat, adwokat)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

– stwierdzenie nieważności decyzji Komisji Europejskiej - Dyrekcji Generalnej ds. Środowiska - z dnia 24 czerwca 2013 r. oraz - Sekretariatu Generalnego - z dnia 3 września 2013 r., którymi to decyzjami odmówiono dostępu do pisma Komisji z dnia 30 maja 2013 r. dotyczącego wezwania do usunięcia uchybienia w celu wszczęcia postępowania w sprawie uchybienia zobowiązaniom państwa członkowskiego nr 2013/4000 przeciwko Republice Federalnej Niemiec;

– obciążenie strony pozwanej jej własnymi kosztami oraz kosztami strony skarżącej.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi cztery zarzuty.

1) Zarzut pierwszy: naruszenie przysługującego skarżącym prawa dostępu do informacji

Strona skarżąca twierdzi w pierwszej kolejności, że zaskarżona decyzja Komisji narusza jej prawo do informacji wynikające z art. 15 ust. 3 TFUE, art. 42 karty praw podstawowych, art. 10 ust. 1 europejskiej Konwencji o ochronie praw człowieka i podstawowych wolności oraz art. 2 ust. 1 rozporządzenia (WE) nr 1049/2001 ¹ . Strona skarżąca podnosi, że przytoczone przepisy mają na celu stworzenie możliwie największej przejrzystości oraz że wymagana jest wąska wykładnia wyjątków. Ponadto utrzymuje ona, że zgodnie z orzecznictwem stawia się wysokie wymagania wobec dowodu na istnienie poważnego naruszenia dochodzenia. Zaskarżona decyzja nie czyni temu zadość.

2) Zarzut drugi: błędne w świetle prawa badanie częściowego dostępu

Strona skarżąca twierdzi ponadto, że badanie, jakim Komisja odmawia jedynie częściowego dostępu do informacji, jest błędne w świetle prawa. Rozważania w tej kwestii przedstawione w decyzji są nietrafne i naruszają zasadę proporcjonalności.

3) Zarzut trzeci: naruszenie obowiązku uzasadnienia

Zdaniem strony skarżącej zaskarżona decyzja nie spełnia wymogów stawianych obowiązkowi uzasadnienia.

4) Zarzut czwarty: naruszenie art. 10 ust. 1 zdanie drugie europejskiej Konwencji o ochronie prawa człowieka i podstawowych wolności

Strona skarżąca powołuje się ponadto na naruszenie jej prawa do otrzymywania informacji bez ingerencji władz publicznych, które to prawo wynika z art. 10 ust. 1 zdanie drugie europejskiej Konwencji o ochronie prawa człowieka i podstawowych wolności.

¹ Rozporządzenie (WE) nr 1049/2001 Parlamentu Europejskiego i Rady z dnia 30 maja 2001 r. w sprawie publicznego dostępu do dokumentów Parlamentu Europejskiego, Rady i Komisji (Dz.U. L 145, s. 43).