Sprawa T-5/17: Skarga wniesiona w dniu 4 stycznia 2017 r. - Sharif/Rada.

Dzienniki UE

Dz.U.UE.C.2017.53.46

Akt nienormatywny

Wersja od: 20 lutego 2017 r.

Skarga wniesiona w dniu 4 stycznia 2017 r. - Sharif/Rada

(Sprawa T-5/17)

Język postępowania: angielski

(2017/C 053/56)

(Dz.U.UE C z dnia 20 lutego 2017 r.)

Strony

Strona skarżąca: Ammar Sharif (Damaszek, Syria) (przedstawiciele: B. Kennelly, QC, i J. Pobjoy, barrister)

Strona pozwana: Rada Unii Europejskiej

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

- stwierdzenie nieważności decyzji wykonawczej Rady (WPZiB) 2016/1897 z dnia 27 października 2016 r. w sprawie wykonania decyzji 2013/255/WPZiB dotyczącej środków ograniczających skierowanych przeciwko Syrii (Dz.U. 2016, L 293, s. 36, zwanej dalej "zaskarżoną decyzją") i rozporządzenia wykonawczego Rady (UE) 2016/1893 z dnia 27 października 2016 r. dotyczącego wykonania rozporządzenia (UE) nr 36/2012 w sprawie środków ograniczających w związku z sytuacją w Syrii (Dz.U. 2016, L 293, s. 25, zwanego dalej "zaskarżonym rozporządzeniem") w zakresie, w jakim stosują się one do skarżącego;

- stwierdzenie zgodnie z art. 277 TFUE, że art. 28 ust. 2 lit. a) decyzji Rady 2013/255/WPZiB z dnia 31 maja 2013 r. dotyczącej środków ograniczających skierowanych przeciwko Syrii (Dz.U. 2013, L 147, s. 14) i art. 15 ust. 1a lit. a) rozporządzenia Rady (UE) nr 36/2012 z dnia 18 stycznia 2012 r. w sprawie środków ograniczających w związku z sytuacją w Syrii oraz uchylającego rozporządzenie (UE) nr 442/2011 (Dz.U. 2012, L 16, s. 1) nie mają zastosowania w zakresie, w jakim stosują się do skarżącego, oraz w konsekwencji stwierdzenie nieważności w zakresie, w jakim stosują się do skarżącego, zaskarżonej decyzji i zaskarżonego rozporządzenia;

- zasądzenie odszkodowania na rzecz strony skarżącej na podstawie art. 340 akapit drugi TFUE z tytułu szkód wynikających z pozaumownej odpowiedzialności Unii za niezgodne z prawem działania Rady; oraz

- obciążenie Rady kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi skarżący podnosi trzy zarzuty.

1. Zarzut pierwszy dotyczący tego, że Rada popełniła oczywiste błędy w ocenie, uznając, iż zostało spełnione w odniesieniu do skarżącego kryterium umieszczenia w wykazie ujęte w art. 28 decyzji 2013/255/WPZiB i w art. 15 rozporządzenia nr 36/2012.

2. Zarzut drugi dotyczący tego, że Rada naruszyła bez uzasadnienia lub w sposób nieproporcjonalny prawa podstawowe skarżącego, w tym jego prawo do ochrony własności, reputacji i prowadzenia działalności gospodarczej. Wpływ zaskarżonych środków na skarżącego jest daleko idący, zarówno w odniesieniu do jego własności, jak i reputacji na całym świcie. Rada nie wykazała, że zamrożenie aktywów i zasobów gospodarczych skarżącego jest związane z jakimkolwiek słusznym celem lub takim celem uzasadnione, a tym mniej, że jest do takiego celu proporcjonalne.

3. Zarzut trzeci dotyczy tego, że jeśli wbrew głównemu argumentowi skarżącego kryterium umieszczenia w wykazie należy interpretować w ten sposób, iż obejmuje każdego czołowego przedsiębiorcę w Syrii bez względu na to, czy przedsiębiorca ten jest w jakikolwiek sposób powiązany lub związany z reżimem syryjskim, oraz bez względu na to, czy osoba ta czerpie korzyści z reżimu syryjskiego lub wspiera go, skarżący wnosi o stwierdzenie, że art. 28 ust. 2 lit. a) decyzji 2013/255/WPZiB i art. 15 ust. 1a lit. a) rozporządzenia Rady (UE) nr 36/2012 nie mają zastosowania w zakresie, w jakim stosują się do skarżącego, na tej postawie, że kryterium umieszczenia w wykazie jest nieproporcjonalne do poza tym uzasadnionych celów tych aktów.