Sprawa T-482/20: Skarga wniesiona w dniu 27 lipca 2020 r. - LG i in. / Komisja.

Dzienniki UE

Dz.U.UE.C.2020.348.22/2

Akt nienormatywny

Wersja od: 19 października 2020 r.

Skarga wniesiona w dniu 27 lipca 2020 r. - LG i in. / Komisja

(Sprawa T-482/20)

Język postępowania: angielski

(2020/C 348/32)

(Dz.U.UE C z dnia 19 października 2020 r.)

Strony

Strona skarżąca: LG oraz pięć innych skarżących (przedstawiciele: adwokaci A. Sigal i M. Teder)

Strona pozwana: Komisja Europejska

Żądania

Strona skarżąca wnosi do Sądu o:

– stwierdzenie nieważności, na podstawie art. 263 TFUE, dorozumianej decyzji Europejskiego Urzędu ds. Zwalczania Nadużyć Finansowych (OLAF-u) z dnia 26 maja 2020 r., oddalającej wniosek skarżących o ochronę poufności informacji wymienianych między skarżącymi a ich zewnętrznym doradcą prawnym, chyba że skarżące wyjaśnią kontekst i treść takiej poufnej wymiany informacji;

– obciążenie strony pozwanej kosztami postępowania.

Zarzuty i główne argumenty

Na poparcie skargi strona skarżąca podnosi trzy zarzuty.

1. Zarzut pierwszy dotyczący tego, że prawo skarżących do ochrony poufności informacji wymienianych między adwokatem a klientem jest podstawowym, choć niepisanym prawem wynikającym z prawa Unii, uznanym w orzecznictwie Trybunału Sprawiedliwości. Zdaniem skarżących korzystanie z tego prawa nie może być uzależnione od wykazania przez skarżące, że ich poufna wymiana informacji ma istotny związek z samym dochodzeniem, w ramach którego poufność informacji podlega ochronie; byłoby to sprzeczne z celem ochrony poufności informacji wymienianych między adwokatem a klientem.

2. Zarzut drugi dotyczący tego, że prawo skarżących do ochrony poufności informacji wymienianych między adwokatem a klientem wynika zarówno z EKPC jak i z Karty praw podstawowych Unii Europejskiej, a w szczególności z prawa do poszanowania prywatności zgodnie z art. 8 EKPC (art. 7 karty) oraz prawa do obrony zgodnie z art. 6 EKPC (art. 47 karty). Zdaniem skarżących prawo do ochrony poufności informacji wymienianych między adwokatem a klientem określone w EKPC oraz w karcie nie zależy od celu i treści stosownej wymiany informacji, lecz jedynie od tożsamości ich uczestników.

3. Zarzut trzeci dotyczący tego, że nawet jeśli prawo do ochrony poufności informacji wymienianych między adwokatem a klientem określone w EKPC oraz w karcie może zostać ograniczone ze względu na interes publiczny, ograniczenia takie muszą być przewidziane przez prawo. Zdaniem skarżących nie mogą one opierać się na uznaniowej decyzji organu administracyjnego.